{RPG} Phobia (celebrities) ~ 1 - Speeltopics

Phobia

Venya Bjornson

Ik schrik me de pestpleuris als een ander meisje plots de trap komt afgestormd en gillend vraagt wat er gebeurt is. Ik beantwoord haar plotse verschijning met ook een klein gilletje, terwijl ik mijn hand op mijn borstkas leg, ter hoogte van mijn hart.
"Sorry, ik ben Norah." zegt ze dan, waardoor ik ga glimlachen om haar gerust te stellen. "Wacht, hebben jullie het ook gehad. De… De marteling? Of… zoiets?" vraagt ze dan.
"Dat hebben we zeker..." mompel ik dan. "Oh en ik ben Venya trouwens." vervolg ik dan.
"Sorry dat ik je zo liet schrikken met die klap. Ik wou hier gewoon weg, in de hoop niet nog eens hetzelfde te moeten meemaken, snap je? Alleen krijg je het raam niet open, net als de voordeur. En het raam valt ook niet even te breken met een stoel, zoals ik dus heb uitgeprobeerd."
Mijn ogen gaan weer naar die stoel en ik besluit hem voor alle veiligheid toch weg van de andere stoelen te schuiven, zodat hij meer afgezonderd staat en er hopelijk niemand op gaat zitten. "Het is niet meer veilig om daarop te zitten." zeg ik dan om mijn daden te verduidelijken.

“To live will be an awfully big adventure.”

Jonah Hale
'Ik weet niet wat je wilde zeggen, maar je hoeft je nergens voor te verontschuldigen.' Janel glimlachte en ik glimlachte terug. Mijn hand hing weer slap langs mijn lichaam toen Janel weg liep. Ik liep achter haar aan en op de trappen ging ik naast haar lopen. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen en bleef stil, enigszins opgelucht dat de stilte niet erg ongemakkelijk was.
'De keuken is die kant op, toch?' ik wees naar een redelijk grote houten deur. Hoe ik precies wist dat de keuken daar was, was me onduidelijk, maar ik had gelijk: de keuken zat achter die deur. 'We zijn er.' Ik gooide de deur open en deed een stap naar binnen. Ik schrok toen ik zag dat er nog twee personen in de keuken waren, maar voor zover ik wist lukte het me prima om het te verbergen.
'Oh,' was het enige wat ik zei. Mijn blik gleed wat hooghartig naar de twee figuren en ik merkte op dat het een man en een jonge vrouw waren. Ik vroeg me af of er nog meer 'koppels' waren gevormd.
Ik keek van de twee personen naar Janel en weer terug. 'We willen even wat drinken,' mijn stem klonk wat schor maar was duidelijk verstaanbaar. Meteen nadat ik dat had gezegd liep ik naar de koelkast. Mijn hand greep naar het handvat en plotseling voelde het alsof mijn hele lichaam onder stroom stond. Met al mijn kracht probeerde ik het handvat los te laten, maar het hielp niet. Ik schreeuwde het uit van de pijn en hoopte dat ik op de één of andere manier geholpen kon worden.

[ bericht aangepast op 5 mei 2014 - 17:50 ]

Clint Keith Rogers

De trap in mijn zij was lichtjes voelbaar na mijn opmerking over het jaloers worden. Nu stond zo voor me, twee koppen kleiner, met een gezicht dat zei: ik ga nu een vraag stellen en jij gaat 'nee' antwoorden. "En nu? Ga je voor me koken?" vroeg ze, en ik grinnik. "Misschien, misschien ook niet, misschien is er niet eens eten en bestaat het experiment uit zien hoe lang het duurt eer dat mensen elkaar gaan opeten." zeg ik met een onheilspellende stem. Ik meende het niet, maar het was toch leuk om te doen. Ik spits mijn oren als ik gerommel hoor aan de andere kant van de deur. Als de deur opent en er twee gezichten verschijnen die ik niet ken, houd ik mijn hoofd licht schuin en bekijk hen even. Het meisje leek me op het eerste gezicht vriendelijk, de jongen daarentegen gaf een heel andere uitstraling weer. Ik kon aan zijn uitstraling en houding zien, dat hij zelfverzekerd en trots was. Zijn gezichtsuitdrukking liet me zien dat het geen makkelijke jongen was, en waarschijnlijk ook arrogant. "We willen even wat drinken," zegt hij schor, maar verstaanbaar en hij loopt om zijn woorden kracht bij te zetten. Met een zelfverzekerde beweging pakte hij het handvat vast, maar hij trok de koelkast niet open. Een schreeuw van pijn knalde uit zijn keelgat. Ik besefte dat hij onder stroom stond. Ik begon te graven in mijn hersenen om tot een oplossing te komen. Om te voorkomen dat één van de twee het in hun hoofd zou halen hem los te trekken, besloot ik maar een bevel te blaffen naar hun beiden, kwestie van duidelijk overkomen. "Raak hem met geen vinger aan tenzij je daar ook wil liggen spartelen," zeg ik terwijl ik twee stoelen van onder de tafel vis in de eetzaal er naast. Ik zet een stoel langs de jongen die aan de stroom hangt en de andere neem ik aan de zijkant met twee handen vast. "Sorry voor wat ik ga doen, maar ik denk niet dat je geroosterd wil sterven," zeg ik voor ik de stoel, zo zacht mogelijk, met een zwaai op zijn pols laat komen. Hij loste, waarschijnlijk gewoon door de klap want zelf had hij geen keuze, en ik sprong van de stoel. Tweede keer dat ik iemand 'red' vandaag. De volgende keer noem ik mezelf gewoon een held. "Mocht je ooit nog eens dat idee krijgen, kiddo, maak hem open met iets van hout of een koord of iets dat er op lijkt. Kan je leven wel eens redden," zeg ik met een schouderophaal terwijl ik de stoel met volle kracht tegen het raam smeet. Niet dat het iets aan het raam deed. Ik pakte de poot van de stoel in één hand en deed voorzichtig de koelkast open.

[ bericht aangepast op 5 mei 2014 - 19:16 ]

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Ruby Ann Monroe
Terwijl Sam's adem in een regelmatig tempo over mijn schouder streek begon ik langzaam rustig te worden. De starre grip waarin ik gevangen zat zou ik normaal gesproken vervelend hebben gevonden. Dit keer bood deze echter zekerheid en enige grip op de realiteit. Dat dit geen normale situatie was daar waren we allebei heel zeker van. Hoe we ons eronder gedroegen was wel compleet anders. Sam leek er nuchter onder hoewel dit net zo goed een houding kon zijn. Ik aan de andere kant wist niet of ik dit nog lang aankon. "Ik weet het niet, maar aangezien we nu vastzitten in een koude kamer en de lampen aan het flikkeren zijn, voorspel ik niet veel goeds." Zijn eerlijkheid was hard maar we motiverend, misschien had ik dat ook wel nodig. Nadat ik diep adem haalde en de angst zoveel mogelijk van me af schudde wurmde ik me uit de warme armen om me heen en kroop naar het voeteneinde van het bed. "We kunnen hier blijven zitten of we kunnen actie ondernemen" er vormde zich een schuine glimlach rond mijn lippen ook het licht om ons heen leek weer normaal te worden. Met mijn lippen iets getuit opende ik de kast waar waarschijnlijk extra dekens lagen. Sam, die nog steeds op het bed zat zou ze moeten gaan vangen. Misschien konden we wel een soort dekenfort bouwen, in deze barre situatie kon je maar beter je kinderdromen laten uitkomen. Zodra ik de eerste twee dekens uit de kast had weten te trekken luidde er een klik. Zonder nog enige aandacht aan de dekens te besteden rende ik naar de deur en duwde de klink met enige hardheid naar beneden waarna de deur zonder enige moeite open ging. "Zonder enige moeite." probeerde ik zo moeiteloos mogelijk te zeggen. Mijn hand gleed in die van Sam waarna ik hem de kamer mee uit trok. "Daar wil ik voorlopig niet meer terug hoeven te komen!"

“Do what I do. Hold tight and pretend it’s a plan!” - The Doctor

Janel Parrish • Kleding

Zodra Jonah en ik in de keuken aankwamen, merkten we twee figuren op; een jonge, blonde meid en een man die ietwat ouder oogde vergeleken met de rest van de mensen in dit huis. De man had een intimiderende uitstraling, in tegenstelling tot de blondine, wiens uiterlijk me aan een porseleinen pop deed denken.
Jonah's reactie zorgde ervoor dat ik mijn wenkbrauwen een stukje omhoog trok. Hij stelde zich hooghartig op, probeerde zijn dominantie duidelijk over te brengen. Het verbaasde me niet, maar ik vond het verwonderlijk dat hij zulk gedrag amper op mij probeerde uit te oefenen. Misschien omdat ik hem niet over me heen zou laten lopen, of omdat we elkaar oprecht aardig leken te vinden.
"We willen even wat drinken."
Ik kruiste mijn armen voor mijn borstkas en glimlachte spontaan naar de man en het meisje. Ik stond op het punt om een gesprek met ze te beginnen en af te tasten hoe ze in elkaar staken, maar een schreeuw uit Jonah's mond deed me opschrikken. Ik draaide mijn hoofd in zijn richting en een blik van afschuw verscheen in mijn ogen, terwijl ik geschokt toekeek hoe de man bliksemsnel leek te reageren.
"Raak hem met geen vinger aan, tenzij je daar ook wilt liggen spartelen," blafte hij.
Normaal gesproken zou ik het niet pikken als iemand een dwingende toon tegen me zou aanslaan, maar op dit moment kon ik enkel knikken en een stap achteruit te nemen. Ik bleef opvallend rustig, in tegenstelling tot het andere meisje, dat inmiddels op haar onderlip beet en van schrik aan het trillen was. Als ik niet beter wist, zou ik werkelijk denken dat ze een onschuldig popje was.
De man gebruikte een stoel, liet een van de poten op Jonah's pols neerkomen, en zorgde ervoor dat Jonah gedwongen werd om het handvat van de koelkast los te laten.
Ik slaakte een zachte zucht, bekommerde me amper om de woorden van de bruinharige man en liep in de richting van Jonah, waarna ik richting zijn pols keek en zijn gezicht voorzichtig in me opnam. "Heb je veel pijn?" Mijn stem klonk ietwat bezorgd, maar nog steeds berustend en kalm. Ik was weliswaar geschrokken, maar ik wist dat het goed zou komen met hem. Als die man hem niet had geslagen met die stoel, was hij waarschijnlijk dood geweest.
"Dankjewel," mompelde ik, waarna ik me weer over Jonah heen boog.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Cora Keegan • Kleding

Clint zei dat het experiment misschien inhield dat men zou kijken hoe lang het zou duren voordat wij mensen elkaar zouden gaan opeten, maar de grinnik die uit zijn mond volgde bevestigde de gedachte dat het maar een grapje was.
Ik wilde reageren, maar zodra Clint richting de deur keek, besefte ik dat er andere mensen richting de keuken waren gelopen. Toen ik opkeek en ze eventjes aankeek, voelde ik me direct geïntimideerd door de jongeman. Hij keek ons ietwat hooghartig aan en hij had een zelfverzekerde houding. Hij zag er niet bepaald uit als een type waarmee ik bevriend zou raken. Het meisje zag er daarentegen wel vriendelijk uit, maar ze oogde ook nogal zelfverzekerd. Ze kruiste haar armen voor haar borstkas en een spontane glimlach krulde rondom haar lippen. De jongen benadrukte ondertussen dat hij iets te drinken ging pakken.
Opeens werd de gespannen stilte onderbroken door een luide schreeuw. Een verbaasde blik sierde mijn gezicht en ik draaide me in de richting van de gil, waaruit ik opmaakte dat de jongeman zichzelf had pijn gedaan, maar Clint dacht daar anders over.
"Raak hem met geen vinger aan, tenzij je daar ook wilt liggen spartelen," commandeerde hij ons, waarna hij op zijn eigen houtje aan de gang ging en ik met grote ogen toekeek. Wetende wat Clint allemaal in zijn mars had, gehoorzaamde ik hem direct en begon ik peinzend op mijn onderlip te bijten. Het geschreeuw dat de jongeman vertoonde deed me trillen, wetende dat hij verschrikkelijk veel pijn moest lijden. En zodra Clint met een stoelpoot op zijn pols sloeg, kneep ik mijn ogen zelfs dicht. Ik vond het al eng om opgesloten te zitten in een kamer, laat staan dat ik nu moest toekijken hoe een jongen pijn leed. Een steek begon mijn hart te teisteren en ik slikte, waarna ik richting het andere meisje keek. Ze bleek verdacht rustig te zijn, en ik zou er bijna kippenvel van krijgen. Misschien was ze mentaal gezien gewoon minder snel te kraken dan ik, maar ik kon het toch niet bevatten dat ze zo kalm kon blijven.
Zwijgend bekeek ik het schouwspel, waarna ik mezelf eraan herinnerde dat ik niets meer in dit huis zou aanraken, mits ik zeker wist dat ik er geen wonden van zou oplopen.
"Ik denk niet dat ik nog veel trek heb," mompelde ik stilletjes, waarna ik richting de stoel liep die Clint tegen het raam had gegooid, om deze vervolgens recht te zetten en er zelf op te gaan zitten.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Samuel Claflin • Kleding

"We kunnen hier blijven zitten, of we kunnen actie ondernemen." Ruby wurmde zich uit mijn stevige grip en kroop richting het voeteneinde.
Ik bekeek haar eventjes, terwijl ik mijn hoofd een tikkeltje scheef hield. Nadenkend wreef ik over mijn kin heen, me afvragend waar de plotselinge verandering in haar gedrag uit voortvloeide. Misschien besefte ze dat het nog niet zo eng was als het leek of had ik haar weten te kalmeren.
Ruby opende een kast en trok er twee dekens uit, totdat er een luide klik door de ruimte galmde. Verbaasd keek ik op en richtte ik mijn aandacht op de deur, waar Ruby inmiddels naar toe was gesneld en de klink zonder enige moeite omlaag duwde. "Zonder enige moeite."
Opeens voelde ik haar warme, ietwat kleine hand in de mijne glijden en trok ze me van het bed, om vervolgens de kamer uit te lopen. "Daar wil ik voorlopig niet terug hoeven te komen!"
Zo opgelucht als ik was, slaakte ik een zachte zucht en bekeek ik haar gezicht. Er was geen spoortje angst meer in haar ogen te bekennen, maar de schrik zat er volgens mij nog diep in. De tranen die daarnet nog over haar wangen hadden gestroomd, stonden voor eeuwig in miin geheugen gegrift. Nooit meer zou ik haar willen zien huilen. Het had me gepijnigd, en ik had me verschrikkelijk machteloos gevoeld. Ik had haar niet uit die kamer kunnen halen en ze was zo bang geweest... dat wilde ik niet nog eens meemaken. Ik voelde me verantwoordelijk voor Ruby, alsof ik mijn bloedeigen dochter probeerde te beschermen. Alsof ik mijn echtgenote haar hand vasthield en had gezworen deze nooit meer los te laten. Ik had het gevoel dat ik Ruby moest beschermen, of ze het nou wilde of niet.
"Je slaapt vannacht bij mij. Ik weet niet wat er gaande is in dit huis, maar ik wil niet dat jou iets overkomt."

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Campbell Saunders

‘W-wat is er Campbell?’ Haar zachte stem paste niet bij haar afschrikwekkende uiterlijk. Ik schudde zachtjes mijn hoofd en plotseling zag ik Amy weer. Zoals ze was en niet uit mijn nachtmerries.
Opeens hoorde ik de gijser aan slaan en merkte ik dat het warmer werd in de kamer. Ik moest toegeven dat de kou even niet gevoeld had toen ik Amy zag uit mijn nachtmerries. Ik had alleen angst en berouw kunnen voelen. Angst is een emotie die ik nog steeds niet kan plaatsen in mijn nachtmerries noch de werkelijkheid. Ik zou toch blij moeten zijn om Amy weer te zien? In welke staat dan ook? ‘Kijk, het is weer in orde!’ Automatisch keek ik naar de stem die afkomstig was van Amy.
Een glimlach sierde rond haar lippen en automatisch glimlachte ik ook voorzichtig. Hoewel ik het niet kon laten om Amy die ik daarnet zag in mijn achterhoofd te houden. Het was alsof het een litteken was die mij nooit meer zou verlaten. Het sierde enkel alleen niet op mijn lichaam.
‘Z-zou de deur weer open zijn?’ Langzaam deed ik een paar stappen naar haar toe om vervolgens mijn armen om haar heen te leggen en haar stevig tegen me aan te drukken.
‘Alles komt goed, Amy.’ Fluisterde ik zachtjes. Ik drukte zachtjes een kus op haar kruin en liet haar weer los om vervolgens haar hand stevig vast te pakken terwijl ik de deur klink naar beneden drukte die ook openging. Zachtjes trok ik Amy mee de trap af richting de voordeur. Ik lette niet eens meer op de omgeving. Het enige wat ik nog wilde was Amy in veiligheid brengen en dat zou betekenen dat ik haar ver weg van hier moest nemen.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Rebecca Amy Somers

Ik volg zijn stappen met grote ogen, wanneer hij terug op me af stapt en zucht opgelucht zodra hij me in zijn armen neemt. Ik ben blij dat alles weer goed is, ook al heb ik geen idee wat dat net moest voorstellen. Ik heb geen idee waarom hij plots zo bang en geschokt van me weg stapte toen. Zou ik wat verkeerd gedaan hebben? Of misschien was het iets wat ik zei...
"Alles komt goed, Amy." fluistert hij dan zachtjes en ik voel zijn lippen zacht tegen mijn kruin drukken. Ik sluit mijn ogen om te genieten van deze warme omhelzing. Iets zoals dit heb ik al zo lang moeten missen... Veel te vroeg trekt hij zich terug, maar zijn hand sluit zich dan stevig om de mijne. Ondertussen drukt hij de deurklink naar beneden en een opgelucht gevoel zwermt door me heen, zodra de deur open gaat. Ik volg hem mee de trap af en volg hem naar de voordeur. Ik kijk ondertussen een beetje om me heen en zie dat er redelijk wat meiden verzameld zijn in de woonkamer. Campbell lijkt het allemaal niet te merken, hij wil hier vast gewoon weg. Het feit dat die meiden hier nog zijn, laat me vermoeden dat zij of geen marteling hebben meegemaakt of dat ze zelf al de deur geprobeerd hebben. En als de deur open zou gaan, zouden zij natuurlijk al lang weg zijn van hier...

“To live will be an awfully big adventure.”

Campbell Saunders

Ik drukte de deurklink herhaaldelijk omlaag en duwde er zo hard tegen als ik kon maar er leek geen beweging in te komen. Agressie en onmacht voelde ik omhoog komen. Ik kon Amy niet helpen; niet eens redden. Wat moest ze nu wel niet van mij denken? Ik greep de dichts bij zijnde stoel en smeet die met een klap tegen de deur aan om vervolgens een harde natrap te geven. De deur bewoog nog steeds niet. Hij leek niet eens beschadigd. Hij was gewoon nog hetzelfde als toen we hier kwamen. Ik draaide me om en ik merkte dat Amy er nog stond. Ik durfde haar niet aan te kijken. Ik durfde en wilde haar teleurstelling in haar ogen niet zien. ‘Misschien de ramen.’ Mompelde ik afwezig terwijl ik langs haar heen liep en de trap op rende maar meteen zag ik dat dat ook een hopeloze poging was. We zaten gevangen en wie weet voor hoe lang. Kon je hier een geldprijs winnen door simpel elkaar op een gegeven moment uit te moorden? Was deze psycho gewoon benieuwd wie er over zou blijven? Was dit net zoals The Hungergames maar dan in een huis? Ik wist dat ik het niet zou redden maar ik zal alles proberen om Amy te laten winnen. Zij moest veilig zijn. Iets anders maakte me niet uit.

[Zullen we ze naar zolder brengen? (:]

[ bericht aangepast op 12 mei 2014 - 18:42 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Rebecca Amy Somers

Ik kijk toe hoe Campbell herhaaldelijke pogingen doet om te ontsnappen, maar zoals ik al vermoedde, loopt dat op niets uit. Het valt me op dat hij mijn blik ontwijkt en volgens mij snap ik al waarom. Onderhand heb ik al door dat Campbell zeer beschermend is. Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar waarschijnlijk voelt hij zich schuldig omdat de ontsnappingspogingen op niets uit draaien.
Ik volg hem, terwijl ik nadenk hoe ik hem kan kalmeren. Misschien door gewoon te praten, want ik weet niet meteen iets beter waarmee ik hem kan afleiden.
"Wat doen we nu?" ik vind niet meteen iets anders om te zeggen of te vragen. Echt afleiden doe ik niet zo, ik wrijf zijn neus alleen meer in de feiten..

{Zullen we eerst vragen of er nog andere mensen mee willen dan? (: }

“To live will be an awfully big adventure.”

Campbell Saunders

Mijn hoofd leek te ontploffen met mogelijke ontsnappingspogingen maar de ene leek nog absurder dan de ander. Er moest toch een zwakke plek hier zijn? Een zwakke plek waardoor je kon ontsnappen? Ik wilde net verder naar boven rennen om dingen te controleren tot ik Amy’s stem hoorde. ‘Wat doen we nu?’ Ik schrok van haar stem en ik richtte mijn blik naar de traptreden en kneep voor een seconde mijn ogen dicht en met alle kracht die ik had draaide ik mijzelf om en legde voorzichtig een arm om haar heen. Ergens was ik bang dat ze hem van me af zou slaan. Ik had nog geen oplossing. Ik was nutteloos voor haar. ‘Ik vind wel iets, Amy. Maak je niet ongerust.’
Ik wist dat het loze woorden waren. Ik was maar dokter in spe. Ik was niet iemand die zomaar uit zo’n gebouw kon ontsnappen. Ik had totaal geen ervaring ermee. Natuurlijk heb ik wel eens door de ziekenhuis rondgeslopen om medicaties voor Amy te halen toen ze op sterven lag. Alles was te duur en ik moest iets vinden. Iets om Amy te redden. Maar toch stierf ze in mijn armen. Machteloos was ik en de teleurstelling en verdriet in haar ogen zal ik nooit vergeten. Ik had gefaalt en ik was bang dat ik weer zou falen.

[is goed]

[ bericht aangepast op 12 mei 2014 - 19:05 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya