3 Larry's • One Direction • Speeltopic - Speeltopics

3. The number of the magic and devine.
In een London's appartementencomplex met 3 appartementen wonen 3 koppels op 3 verschillende manieren. Elke van de 3 koppels heeft een verschillende achtergrond en een verschillende toekomst. Het enige wat er overeen komt met elk van de koppels zijn hun namen. Zelf hebben ze hier alleen geen weet van. Elk van de koppels leeft hun eigen leven op hun eigen manier, al is het natuurlijk goed mogelijk dat ze elkaar wel op een of andere manier kennen en ook wel eens bij elkaar over de vloer komen, ondanks hun verschillen, waaronder hun inkomen, verleden en staat van hun relatie. Van een rijk koppel wat claimt alleen friends with benefits te zijn tot een langer getrouwd straatarm stel dat met moeite hun hoofd bovenwater kan houden.


Rollen •
[• Foto • Partner • Speler]

[ bericht aangepast op 14 april 2014 - 17:29 ]

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Toen Harry me vertelde dat ik het niet mocht weten pruilde ik een beetje als een mokkend kind. Ondanks dat verrassingen soms wel leuk waren, moest je mij niet vertellen dat je een verrassing voor me had, want dan was het vaak al snel geen verrassing meer. Toch moest ik me er voor nu bij neerleggen, want ik was niet de enige koppige persoon in dit huis. Ik liet me mee overeindtrekken en bleef nog even staan luisteren. "Dan is het goed." mompelde ik met een glimlach, voor ik met hem mee liep om dat ene shirt te pakken en het vlug aan te trekken. Dat voelde toch wel al een heel stuk comfortabeler. Ik pakte mijn tasje, wat er nog stond en nam het mee naar de slaapkamer om daar de spulletjes op te bergen. Alles behalve de bretels, die ik aan deed. Ik keek even naar mezelf in de spiegel en besloot toen maar ze onder het shirt aan te doen. Riemen zaten nou eenmaal niet zo lekker en dan zakte alsnog mijn broek af. Je zou zeggen dat ik genoeg bips had om de riem op te laten hangen, maar blijkbaar niet. In de spiegel fixte ik mijn haar een beetje en zag ik de aardbeien met room staan. Ik slikte even en besloot ze maar bij de rest in de koelkast te zetten. Met de kom in mijn ene hand en de bus slagroom in de andere trippelde ik op mijn nlote pootjes naar de koelkast om ze daarin op te bergen. Nog eentje pikte ik er stiekem mee om tevreden op te kauwen terwijl ik op de bank op Harry ging zitten wachten. Geen enkele dag was ooit normaal voor ons. Elke dag was anders. Aan de ene kant was het erg leuk, mqar aan de andere kant verlangde ik een week waarin elke dag precies hetzelfde was. Rustig begon ik mijn bril op te poetsen onder het wegdromen over een onmogelijk rustig leven met mijn pluizebol, een zorgeloos leven.

---

Bowties were never Cooler

Harry Edward Styles
Ik zit een tijdje zo, huilend, tot een bekend stemgeluid mijn oren binnendringt. "Harry?" klinkt het zachtjes. "Harry, het spijt me." Als ik op kijk, kijk ik inderdaad recht in de prachtige blauwe ogen van mijn vriendje en veeg ik geschrokken de tranen weg. Het was nu net niet de bedoeling dat hij mij zo zou zien, al ben ik ergens blij dat zijn toon niet meer boos is, maar bezorgd. "Ehm, nee, er is niets, er ehm... Er vloog een vlieg in mijn oog en dat sloeg blijkbaar nogal aan," zeg ik en glimlach nep. Het was al een feit dat ik één van de slechtste leugenaars ben die er bestaat, maar dat heb ik nu wel opnieuw bewezen. Snel verander ik van onderwerp. "Is dat je moeder, Lou?" fluister ik voorzichtig, want ik weet maar al te goed dat hij niet wil dat ik haar ontmoet, geen idee waarom, maar ik weet dat het zo is. "Leuk u te ontmoeten, mevrouw," zeg ik dan beleefd en glimlach naar de oude vrouw die nogal in elkaar gezakt in haar rolstoel zit, haar ogen vervuld met een ietwat trieste blik, maar ergens zie ik duidelijk wel gelijkenissen tussen moeder en zoon. Vooral aan de blauwe ogen van hun beiden was te zien dat ze duidelijk wel familie moesten zijn.
Ergens is het best grappig dat nu juist degene die wél zelf kan lopen in de minderheid is en er twee in een rolstoel zijn, aangezien dat niet vaak voorkomt. Al is het natuurlijk nog steeds niet prettig je benen niet te kunnen bewegen, maar daar ben ik inmiddels ook wel aan gewend.

---

"Family don’t end in blood”

Harry Styles
Ik wist dat Louis niet tegen verassingen kon en dat was precies de reden dat ik niets wilde zeggen. Want zo interessant was het nu ook weer niet dat het een geheim moest blijven. 'Wees maar niet bang lief, ik neem je echt niet mee naar een 5 sterren restaurant, om je vervolgens te laten kijken naar hoe ik de veelte duren rekening betaal.' Ik wist echt wel wat Louis wel en niet leuk vond en wist dus ook wat ik wel en niet kon maken. Ik drukte hem nog een kusje toe voordat ik een van de nieuwe setjes kleding pakten en ermee naar de badkamer liep. Snel droogte ik me af. Het moest wel, want met vochtige benen kam
Ik echt niet in deze veelte strake skinnyjeans. Ik trok de bloes over mijn schouders, maar liet deze half openhangen, zoals ik eigenlijk altijd deed. Door mijn haar haalde ik een borstel, toen ik bedacht dat mijn headscarf ook nog ergens in een tasje zat. Op mijn blote voeten trippelde ik terug door het huis om mijn headscarf uit een van de tasjes te vogelen en deze behendig in mijn haar te wikkelen. Nu hing het tenminste niet voor mijn ogen. Ik zag uit mijn ooghoeken, Louis hoofd boven de bankleuning uitkomen en trippelde er stil naar toe. Ik sloeg mijn armen van achter om mijn nek en drukte en plakkusje op zijn wang. 'Ben je er klaar voor?' Ik had best honger En die ene aardbei had niet echt geholpen.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Ik vond verrassingen, als ik eenmaal wist dat ze eraan kwamen, niet heel erg leuk. Of nou ja, ik wilde dan gewoon ongelofelijk irritant graag weten wat de verrassing was. Toch stelde hij me wel gerust, want als dat echt zijn plan was geweest had ik echt niet van deze avond kunnen genieten. Ik glimlachte bij zijn kusje voor ik hem nakeek en toen zelf maar een shirt aan ging doen en alles van daarnet op ging ruimen. Gepukkig zqt er geen slagroom op het bed, want dat zou echt verschrikkelijk zijn geweest om eruit te krijgen. Ik liet me toen alles weer was opgeruimd op de bank ploffeb en wachtte geduldig. Dat ik eventjes moest wachten was zo erg nog niet zolang ik wist dat ik niet alleen was. Dusty was ondertussen naast me komen liggen en ik aaide de dikke kat zachtjes over haar rug. Toen ik plost twee armen om mijn nek voelde schrok ik best wel wat, maar al snel was die schrik ook weer verdwenen omdat ik merkte wie bij de armen hoorde. Zijn woorden deden me glimlachen, maar het plakkerige kusje iets minder. Ik veegde het van mijn gezicht en sprong op. "Helemaal. Ik wil nu wel eens weten waar jij zo geheimzinnig over doet." zei ik terwijl ik over de bank klom en naast hem kwam staan. Nu pas merkte ik ook dat ik op mijn blote pootjes stond. Dat was misschien niet zo handig, maar straks in de gang zou ik wel weer mijn schoenen aan doen. Op je blote voeten naar buiten ging namelijk niet. Zeker niet omdat dit toch een soort date was en ik het dan toch wel leuk vond om voor mijn vriendje er leuk uit te zien, voor zo ver dat me lukte.

---

Bowties were never Cooler

Louis William Tomlinson.

Mijn ogen verdrinken in zijn groene paar en hij veegt zijn tranen weg, enkel niet voor ik het verdriet in zijn ogen heb kunnen zien en ik vertel je, zijn verdriet doet me pijn. "Ehm, nee, er is niets, er ehm... Er vloog een vlieg in mijn oog en dat sloeg blijkbaar nogal aan," zegt hij nep glimlachend, maar voor ik ertegenin kan gaan begint hij over een ander onderwerp, een onderwerp dat mij weer lastig ligt, mijn moeder. "Is dat je moeder, Lou?" fluistert mijn vriendje voorzichtig om zich dan naar mijn moeder te keren. "Leuk u te ontmoeten, mevrouw."
      In de ogen van mijn moeder is even een twinkeling te zien, een blik die me verteld dat ze het meekreeg. "Ze heeft je verstaan," zeg ik met een klein glimlachje en leg mijn hand op de schouder van mijn moeder, die weer half indommelt, weer opgaat in haar eigen wereld. "Ja, dit is mijn moeder, Johanna." Even twijfel ik, maar besluit dan de woorden gewoon over mijn lippen te laten rollen. Woorden die hem zullen vertellen dat ik echt wel met hem verder wil en om hem geef, al is het dan op mijn eigen manier en laat ik dat niet altijd merken."Maar familie noemt haar Jay."
      Ik bekijk hem uitgebreid, onderzoekend. "Er vloog geen vliegje in je oog, ik ben niet dom, Harry," zeg ik dan, maar niet al te hard, maar wel streng en lichtelijk fronsend.

---

Reality's overrated.

Harry Styles
Zo in mijn eigen kleding voelde ik me het aller fijnst. Geen poespas en gestijl. Niet alles hoefde perfect te zijn. Misschien dat daarom mijn eigen kledingkeuze juist wat raar was. Ik frunnikte nog wat aan mijn blouse, maar besloot toch dat hij zo half open het leukst stond. Ook mijn headscarf bond ik vertrouwelijk in mijn veelte lange krullen. Ik wist ook wel dat ik gewoon naar de kapper moest, maar daar had ik absoluut geen zin in. Daarbij vond ik het wel wat hebben. Toen ik besloot dat ik er mee doorkon, moest ik Louis maar weer eens gaan vergezellen. Ik sloeg mijn armen van achter de bank om hem heen en drukte een kusje op zijn wang. Gelukkig was hij ook al klaar, want de klok gaf aan dat we moesten gaan zo. Louis sprong op en moest zoals altijd eerst nog een klaagzang houden over de verassing. 'Lou, kom op nou. Vertrouw me nou gewoon, anders gaan we gewoon naar de kfc.' Ik had het hem echt wel verteld als hij niet altijd zo nieuwsgierig moest zijn. Zo spannend was het namelijk ook allemaal weer niet. Maar hij deed nu net of ik er iets enorm groots van had gemaakt. Maar dat mocht ook al niet van hem, dus wist hij al dat ik het simpel gehouden had. 'Kom schoentjes aan.' Grijnsde ik en tikte speels op Louis zijn neus, voordat ik naar de gang liep om mijn eigen schoenen aan te trekken.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Harry had duidelijk geen zin in mijn gezaag over de verrassing, maar nu het toch echt tijd leek om te gaan begon ik dan toch wel te stuiteren van de zenuwen. Ik kon opgewonden raken door de kleinste dingetjes en dit was er een van. Toch kon mijn erge stuitergedrag niet weerhouden dat ik zag hoe geweldig hij eruit zag. Niet zoals iedereen hem eruit wilde laten zien, maar zoals ik hem hetliefst zag: als zichzelf. Het was misschien wat gek, maar ik had veel liever de jongen met het te lange haar zonder zooi erin, de bandana en de half open verkeerd dichtgeknoopte bloes dan die vreemde van het billboard. "Je bent prachtig." mompelde ik terwijl ik stil viel van mijn gestuiter en hem aanstaarde. "Van binnen en van buiten." voegde ik er oprecht aantoe. Dat hij de mooiste man op aarde was kon iedereen zo zien, maar zijn geweldige persoonlijkheid maakte hem nog veel bijzonderder. Ik schrok een beetje uit mijn gedagdroom van zijn woorden en het tikje op mijn neus. Ik kwam terug tot besef wat we gingen doen en stuiterde de hal in om daar mijn versleten maar heerlijk zittende paar toms aan te schieten. Ik pakte mijn huissleutels, een jas was vandaag niet nodig, en bleef stuiterend staan wachten op hem. Het zou waarschijnlijk niets groots zijn, want dat had ik liever niet omdat ik me dan schuldig voelde over de rekening, maar het betekende al enorm veel voor me dat hij zoizo de tijd had genomen om dit te plannen en ondanks mijn irritante, bloedje irritante, gedrag nogsteeds bij me was, van me hield en dit voor me deed. Hij was echt het beste vriendje dat iemand zich ooit kon wensen en ongelofelijk genoeg leek hij hoe absurd het ook was voor mij te zijn gevallen en daar was ik zo blij mee dat mijn geluk onmogelijk in woorden te vangen was.

---

Bowties were never Cooler

harry Styles
Ik was naar bang dat Louis teleurgesteld zou zijn straks, omdat hij dacht dat er een hele verassing voor hem klaar zou staan ofzo. Maar ik had het juist klein gehouden, omdat ik hem geen reden wilde geven om te gaan lopen zeuren over geld. Ik snapte echt niet waar al doe stres bij hem
Vandaan kwam. Gelukkig hield hij er verder zijn mond over. Waar hij wel over begon, liet me blozen. Natuurlijk hoorde ik vaak dat ik er goed uitzag, maar dat telde niet. Niet alleen door degene die het zeide, maar ook door het feit dat ik er dan vaak nooit uitzag als mezelf. En nu was dat wel het geval en was Louis degene die het zei. De enige persoon waarvan het wel telde. Waarvan ik zijn mening wel bangelijk vond. Ik trok hem even tegen me aan. 'Jij ook, vergeet dat niet.' Zachtjes gaf ik hem een kus, waarna we toch echt moest gaan. Ik liep naar de gang om mijn schoenen aan te trekken en zocht al mijn spullen bij elkaar. Sleutels, portomonnee, mobiel,
Autosleutels. Ik controleerde alles en trok daarna de deur open, om deze galant open te houden. ' 'Schoonheden voor.' Grijnsde ik onschuldig.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Harry die bloosde was misschien wel het schattigste wat ik ooit had gezien... Op zijn babyfoto's na waarschijnlijk. Een vertederd geluidje verliet mijn lippen waarna ik zelf bloosde. Op dit moment geloofde ik hem alleen niet echt helemaal. Hij was net helemaal overstuur geweest door mijn misvormde lichaam. Mooi was dat ook zeker niet, al was het wel waarmee ik moest leren leven. Ik kuste hem eventjes terug voor we dan toch echt moesten gaan. Ik was echt heel nieuwsgierig naar waar we heen gingen. Ik vond het nogsteeds niets dat hij compleet betaalde. Het was niet dat ik het niet fijn vond dat hij voor me wilde zorgen, maar ik wilde ook op mijn eigen benen staan en niet van hem leven, want daar voelde ik me nu soms al erg schuldig over. Ik trok mijn schoenen aan en liet mijn sleutels in mijn zak glijden. Als laatste nam ik ook mijn mobiel mee. Ik keek op bij Harry zijn woorden en bloosde weer. "Dan mag jij dus eerst." zei ik met een scheve grijns. Ik drukte nog een klein kusje op zijn kaak, voor ik zijn hand pakte en hem meesleurde naar buiten. Achter ons viel de deur met een klik in het slot. Ik draaide me nog even om, om de deur op slot te draaien. "Dus, waar gaan we heen, meneer Styles?" vroeg ik erna met een nieuwsgierige glimlach op mijn gezicht. Ik vond het stiekem toch ook weer leuk om met hem uiteten te gaan, zelfs al voelde ik me niet helemaal lekker over de rekening.

---

Bowties were never Cooler

[Ik zal proberen zo goed mogelijk te typen, maar ik zit op een oude mobiel, omdat die van mij net gecrashed is. En ik typ sneller dan dit ding kan bijhouden, dus ik maak echt onnodig veel fouten, omdat hij de helft niet pakt :x]

Harry Styles
Ik wist dat het ongelovig moest klinken. Maar ik loog echt niet. Nee, litekens waren niet mooi en hoorde niet thuis op louis zijn lichaam. Maar voor mij bleef hij louis. De jongen waar ik voor gevallen was en niet alleen om zijn innerlijk. Ik hield de deur voor hem open en schudden lachend mijn hoofd. Hij zou het nooit van me aannemen. Ik liet me door hem mee de drempel over trekken en liet hem nog net de deur op slot doen, voor ik degene was die hem meetrok. 'Het is niet zover.' Ik verstrenelde onze vingers en liep het trappenhuis in. Het was maar een paar straten verderop, waar eigenlijk alle restaurantjes op een rij zaten. We kwamen er vaak genoeg langs en waren er een keer eerder geweest. Op onze eerste date. Toen louis ook al moeilijk deed over de rekening. Ik snapte niet wat de jongen zo dwars zat. Het was niet dat ik altijd degene was die alles betaalden. Hem af en toe verwennen mocht toch wel. Daar was ik toch zijn vriendje voor. Daarbij moest ik toch ergens mijn geld aan uitgeven en het liefst deed ik dat aan hem.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Ik had de deur nog maar net op slot gedaan of Harry trok me mee richting het trappenhuis. Ik was dus niet de enige die er zin in had. Ik glimlachte bij zijn woorden en liet me mee voeren. Nu wist ik zeker dat het waarschijnlijk een van de knusse tentjes hier in de buurt was, wat ik wel best vond. Daar kon ik hem ook een keer trakteren. Harry leek jammer genoeg nooit te snappen waarom ik niet wilde dat hij altijd maar geld aan me uitgaf. Ik wilde niet van hem afhankelijk zijn voor materiële zaken. Emotioneel kon ik absoluut niet zonder hem en was ik compleet afhankelijk van hem hoe ik me voelde, maar dingen als huur, boodschappen, kleren en de provider wilde ik eerlijk met hem delen, ookal hield ik dan veel minder over dan hij. Het was fijn dat hij voor me wilde zorgen, maar ik was al de kleinste en ik zat van ons twee nog op school, maar toch als oudste wilde ik wel iets van zelfstandigheid hebben. Niet dat als je alles bij elkaar optelde hij nogsteeds voor het grootste deel voor mij zorgde en dat als je onze relatiestructuur bekeek ik echt gewoon de huismoeder was, maar toch. Dat gevoel zou ik waarschijnlijk verliezen als ik toestemde met al zijn ideeën om mij te ontzien. Daarbij betaalde ik mijn ziekenhuisrekeningen en ziektekostenverzekering al jaren helemaal zelf en dat zou echt nooit veranderen, ookal betekende dat vanaf mijn 18e dat ik het nooit breder had gehad dan een paar tientjes aan het einde van de maand. Het was ook al een paar keer gebeurt dat ik in de rode cijfers kwam te staan voor een aantal dagen. Maar dat hoefde Harry allemaal niet te weten. Hij maakte zich al veel te veel zorgen om me en vanavond moest gewoon gezellig worden voor ons allebei. "Wil je nu zeggen waar we heen gaan?" vroeg ik smekend aan de krullenbol met grote puppyogen. Nogsteeds wilde ik het graag weten, ookal waren we er in een paar minuten.

[ bericht aangepast op 28 mei 2014 - 14:23 ]

---

Bowties were never Cooler

[Aangepast]

---

Bowties were never Cooler

[LouisPan -> KodaIine met hoofdletter i]

---

Bowties were never Cooler