The 19 years later, the new Generation • Harry Potter RPG [Speeltopic 6] - Speeltopics

*je mag zoveel karakters als je wilt aanmaken
*als je iets wilt zeggen of vragen, tussen haakjes*houw het netjes a.u.b.
*volgt de verhalenlijn van J.K Rowling.
*min. 100 woorden per post.
*geen ruzies
*als je niet meer mee doet, ga je netjes afmelden.
*Geen andere personages besturen tenzij je daar toestemming voor hebt van de person zelf
*wil je mee helpen met het opbouwen van deze RPG? stuur me maar een PB'tje (:
*je Nederlands of spelling hoeft niet goed te zijn, als je er maar plezier in hebt!
*en heb vooral veel plezier
*en geef me een koekje
*en er is altijd wel plaats voor een nieuwe karakter, ook al zijn we in het midden van de jaar

[ bericht aangepast op 4 maart 2014 - 22:19 ]

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Omfg je hebt zon ruzie met campbell straks :0

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Noooo Dan maak je Scorpius ongelukkig

Spoiler alert: you will save yourself

Wel jammer dat Silvanaa niet meer reageert, I miss Finnick and Amy )':

Spoiler alert: you will save yourself

Eruditie schreef:
Noooo Dan maak je Scorpius ongelukkig

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Campbell Saunders

‘I-ik. U heeft gelijk.’ Hoorde ik Scorpius stotteren. Hij hoorde mij te steunen en dat was alles wat behalve dat wat hij nu deed.
‘Dan geef ik jullie twee even de tijd om te praten. Verlies hem niet uit het oog, meneer Malfoy.’ ik sloeg mijn armen over elkaar. Waarom deed iedereen alsof ik wat mankeerde. Ik mankeerde niks. Ik kon beter naar de les gaan. Straks had ik een achterstand en kon ik die niet meer inhalen. Wat moest iedereen nu wel niet denken van mij, nog beter gezegd; wat moest mijn vader wel niet denken van mij. Ik had hem pijn gedaan en het loste mijn woede in mijzelf niet op.
‘Dus je gaat niet meer aan de stekkers trekken?’ hoorde ik Scorpius vragen. Opstandig haalde ik mijn schouders op. Ik keek hem niet aan en staarde de andere kant uit dan waar Scorpius zat. Ik wist zelf niet waarom ik me zo gedroeg maar dit leek de enige uitweg die ik nog kon nemen.

Een woord en je vuurt Campbell af

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Scorpius Malfoy

Campbell kijkt opstandig de andere kant uit. Ik zucht en besluit hem gewoon te laten. Zolang ik erbij ben kan hij toch geen domme dingen doen en hij is nu boos op me. Ik ken hem en weet dat als ik nu tegen hem ga praten ik hem alleen maar bozer maak. Ergens in de kamer zie ik een boek over geschiedenis van de toverkunst liggen. Het is mijn lievelingsvak, ik heb het altijd al leuk gevonden. Dit boek gaat over de eerste tovenaarsoorlog. Een oorlog die ze voerden tegen iemand die niet overwonnen kon worden. Tijdens het lezen werp ik de hele tijd blikken op Campbell om te zien of hij niets in zijn schild voert.
'Wil je iets te eten of kan ik iets anders voor je doen ofzo?' vraag ik aan hem.

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell Saunders

Er heerste een stilte om mij en Scorpius heen waardoor je alleen het getik van de klok hoorde. Alsof de klok me wilde pesten door extra luid te tikken. Ik beet op mijn wang. Allemaal gedachtes en emoties raasde door mij heen. Verdriet, woede en onbegrip. Geen van alle wenste ik welkom.
Ik keek uit mijn ooghoeken naar Scorpius die gewoon rustig een boek aan het lezen was. Hoe kon hij ooit zo rustig zijn. Waarschijnlijk omdat hij hier niet haast vastgebonden in het bed lag. Hij kon weg gaan als hij wilde.
‘Wil je iets te eten of kan ik iets anders voor je doen ofzo?’hoorde ik hem plotseling zeggen. Ik negeerde zijn opmerking. Net zoals hij mij al de hele tijd genegeerd had. Niet dat ik wist wat hij tegen me kon zeggen. Ik voelde Scorpius blik nog steeds op mij branden wat woedde nog meer bij me op voelde borrelen. Of was het onmacht? Sinds vanmorgen weet ik niks zeker meer.
‘Ik ben niet ziek, ik ben het zat. Ik wil hier niet zijn.’ zei ik boos en ik fronste mijn wenkbrauwen en automatisch ging ik aan de infusen zitten.
‘Ik ga nog liever dood dan dat ik nog een seconde in deze zaal blijf zitten.’

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Scorpius Malfoy

‘Ik ben niet ziek, ik ben het zat. Ik wil hier niet zijn,' zegt hij terwijl hij weer aan de infusen begint te pulken. ‘Ik ga nog liever dood dan dat ik nog een seconde in deze zaal blijf zitten.’ Ik zucht omdat ik niet weet wat ik anders moet doen. Ik leg mijn boek weg en leun voorover zodat ik mijn hand op de zijne kan leggen.
'Niet doen.' Ik weet niet wat ik moet zeggen om hem te laten stoppen. 'Ik weet niet meer wat ik moet doen, Campbell. Ik weet alleen dat ik jou niet kwijt wil en dat ik daar alles voor doe. Maar wat ik ook doe, het maakt jou enkel ongelukkiger. Hoe kan ik jou helpen?' vraag ik aan hem.

Spoiler alert: you will save yourself

OMFG :< ik heb echt iets in mijn hoofd maar dat mag ik niet neerschrijven

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Schrijf schrijf schrijf ik ben nieuwsgierig

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell Saunders

‘Niet doen. Ik weet niet meer wat ik moet doen, Campbell. Ik weet alleen dat ik jou niet kwijt wil en dat ik daar alles voor doe. Maar wat ik ook doe, het maakt jou enkel ongelukkiger. Hoe kan ik jou helpen.’ Ik keek naar de hand die hij op mij legde en mijn woede werd omgezet in verdriet. Ik was onhandelbaar, ik moest gestraft worden voor mijn daden. Ik had mijn vader pijn gedaan.
Mijn adem stokte in mijn keel. Ik had mijn vader pijn gedaan. Wat moest hij wel niet van mij denken; wat moest hij wel niet voor mij voelen? Alles had ik verpest.
Vroeg of laat zou ik het ook bij Scorpius verpesten. Ik was daar nu al hard mee bezig.
‘Doe me pijn zoals mijn vader heeft gedaan, Scorpius.’ Ik schrok van mijn woorden en direct legde ik mijn hoofd tussen mijn knieën terwijl tranen ongecontroleerd over mijn gezicht begonnen te stromen. ‘Zeg dat ik gefaalt heb, dat ik een monster ben. Een teleurstelling.’

BAM

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Scorpius Malfoy

‘Doe me pijn zoals mijn vader heeft gedaan, Scorpius. Zeg dat ik gefaalt heb, dat ik een monster ben. Een teleurstelling.’ Er stromen tranen over zijn gezicht. Ik weet niet wat ik moet voelen. Woede, omdat zijn vader zijn leven zo verziekt heeft. Verdriet, omdat ik weet dat ik hem
Nooit gelukkig kan maken, hoe erg ik mijn best er wel niet voor doe.
'Dat is niet de enige manier, Campbell. Er zijn veel andere manieren om gelukkig te zijn.' Ik ben even stil omdat ik niet weet wat ik moet zeggen. Ik wil hem zo graag gelukkig maken, hem laten zien wat de wereld nog meer te bieden heeft dan pijn. Ik kijk hem niet aan als ik praat.
'Alles, ik heb er alles voor over om jou oprecht gelukkig te zien. Tot dat moment moet ik wachten. Maar ik zal wachten en blijven vechten om dat te zien gebeuren,' beloof ik hem. Ik weet dat hij me niet gelooft. Dat hij denkt dat zijn vader van hem houdt.
'Ik hou van je,' zeg ik terwijl ik weer naast hem op het bed ga zitten. Ik wrijf over de rug van zijn hand en probeer even rustig zijn. Hij maakt mij rustig. Ik denk aan eergisteren. Toen kwamen we samen aan op Zweinstein. Campbell en ik hadden allebei een vriendin. En toen kuste hij me. Niets kon die dag verpesten. Dacht ik. Dat was de dag dat ik erachter kwam dat hij nooit oprecht gelukkig was. Ik sla beide armen om hem heen en trek hem tegen me aan.
'Ik laat je nooit meer gaan. We komen er samen doorheen.'

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell Saunders

‘Dat is niet de enige manier, Campbell. Er zijn veel andere manieren om gelukkig te zijn. Alles, ik heb er alles voor over om jou oprecht gelukkig te zien. Tot dat moment moet ik wachten. Maar ik zal wachten en blijven vechten om dat te zien gebeuren. Ik hou van je.’ Ik beet op mijn wang terwijl ik Scorpius niet durfde aan te kijken. Het liefst zette ik mijn masker weer op om te doen alsof er niks aan de hand was maar Scorpius viel daar niet meer voor. Waarschijnlijk viel niemand er meer voor door de ochtendprofeet. Ik had ook geen flauw idee wat voor stuk daar over mij neergeschreven was. Ik wist alleen dat ik er in stond en de ouders van Scorpius. Ik kneep in mijn been bij die gedachten. Hij hoorde verdrietig te zijn. Het was veel erger wat er gebeurd was met zijn ouders dan met mij. Misschien als ik hem had laten gaan waren zijn ouders nu niet dood.
Met een hand wreef ik de tranen bruut van mijn gezicht en direct voelde ik twee warme armen van Scorpius om me heen die me dicht tegen hem aan drukte waardoor mijn hoofd tegen zijn borstkast aan kwam en voor een seconde kneep ik mijn ogen dicht terwijl fysiek als mentaal pijn door mij heen raasde. Ik wilde dat dit over was. Ik moest Scorpius steunen en niet andersom. Ik keek hem aan maar de uitdrukking op zijn gezicht deed me nog veel meer pijn en woorden schoten mij te kort.
‘Ik laat je nooit meer gaan. We komen er samen doorheen.’ Zijn woorden klonken zo rustig en kalmerend tegelijk. Waarom kon ik niet dat soort dingen terug zeggen?
Zachtjes plantte ik een kus bij zijn kaak en plantte mijn hoofd tegen Scorpius borstkast. Terwijl ik me nog steeds afvroeg waar ik hem aan verdiend had.

Dáww Scorpius :o

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Scorpius Malfoy

Het is weer stil, maar het is niet zoals net, toen hij me negeerde. Ik zie op een andere tafel een ochtendprofeet liggen. Is die van vanochtend? Ik loop ernaartoe en pakt de krant. Hij is inderdaad van vanochtend. Ik ga snel op zoek naar het artikel over Campbell. Het grootste gedeelte is inderdaad waar, hoewel er ook wat leugens tussen staan. Ik had niet anders verwacht. Ik geef de krant aan Campbell. Opeens valt mijn blik op de foto van mijn vader. Meteen kijk ik weer ergens anders naar. Door alle heisa heb ik nog niet eens tijd gehad om verdrietig te zijn. Ik moet er voor Campbell zijn. Dat is eigenlijk vooral waar deze ochtend voor mij om ging. Ik weet niet of ik het erg vind. Ik ben blij dat ik er voor hem kan zijn, maar ik heb het idee dat ik hem niet meer kan helpen, hoewel ik dat niet tegen hem kan zeggen. Ik moet sterk blijven voor hem. Ik ga door alle gelukkige herinneringen die ik van mijn ouders heb heen, de ongelukkigen probeer ik zoveel mogelijk te vergeten. Een traan loopt over mijn wang. Snel veeg ik hem weg en sta ik op om naar de badkamer te lopen.

[ bericht aangepast op 6 mei 2014 - 21:00 ]

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell Saunders

Ik haalde mijn hoofd van Scorpius borstkast af die de ochtendprofeet pakte. Meteen wist ik waar hij naar op zoek was; het artikel over mij in de ochtendprofeet. Met een zucht keek ik weg. Ergens had ik geen zin in de valse beschuldigingen te lezen over mij en mijn vader. Waarschijnlijk zou het voornamelijk over mij gaan. Mijn vader zou bespaard worden omdat hij zo bekend was. Waarschijnlijk zou ik de psychopathische zoon wezen die de befaamde heler tegen houd in zijn doelen. Eigenlijk was dat ook de werkelijkheid. Steeds meer begon ik te beseffen dat ik op een psychopaat leek. Vooral na vandaag en dat beangstigde me het meest. Wat als ik Scorpius wat aan doe? Automatisch keek ik hem aan waar ik een traan over zijn wang zie wegglijden. Direct veegde hij hem weg, alsof hij bang was dat ik hem er op zou betrappen. Hij stond op en liep richting de badkamer. Voor een seconde bleef ik liggen. Wat voelde ik me nu waardeloos. Ik wilde hem helpen, er voor hem zijn. Ik wilde weer normaal zijn. Wat had ik hem nou te bieden? Een emotioneel wrak die hier in de ziekenhuis bed lag. Te lui om achter hem aan te gaan. Wat haatte ik mijzelf toch. Ik keek over het bureau kastje en ik zag daar een injectie naald liggen. Voor als de pijn ondragelijk word had madame Plijster gezegd. Ik keek nog een keer naar de deur waar Scorpius achter verdwenen was en pakte direct de injectienaald en stak hem voordat ik ging twijfelen over de gevolgen in mijn arm. Ik spoot direct het vloeistofje naar binnen en trok alle andere infusen uit mijzelf en zo snel als ik kon deed ik mijn schooluniform aan die er naast lag. Middels had iemand al de schoonmaak spreuk erop uitgeoefend waardoor de bloedvlekken verdwenen waren. Wel zat er een gat in maar lang had ik daar niet voor om over na te denken. Als ik nou snel naar de klaslokaal zou gaan zou Scorpius vanzelf er ook naartoe komen. Als ik eenmaal in het klaslokaal was kon Scorpius me niet mee krijgen naar de ziekenzaal. Als eerste omdat hij geen scene zou willen maken en ten tweede zou de leraar dat niet zo gauw goed keuren. Ik zou hem laten zien dat alles goed met mij gaat. Vanaf nu zou alles om Scorpius gaan en niks meer om mij. Ik gunde dat mijzelf niet. Ik viste uit mijn zak twee pillen die ik er altijd in had zitten. Ze waren van mijn vader maar ik had geen idee waarvoor ze diende. Ik kon ook niet meer herinneren of ik ze ooit eerder had genomen. Ik griste het glas water van het kastje en slikte ze zonder verder nog na te denken naar binnen.
Snel pakte ik het perkamentje; ‘Ik ben alvast naar het klaslokaal. Ik hou van je; Tot zo.’ De tekst zag er niet echt netjes uit maar mijn handschrift die normaal zo vast leek, lukte me op dit moment niet.
Ik draaide me om en liep richting de deuren die ik open deed en met alle geluk die ik had vandaag hadden we geschiedenis van Toverkunst bij de oude professor Kist. Dat betekende dat ik geen trappen op of af zou moeten gaan. Zo snel als ik kon momenteel, liep ik naar Professor Kist lokaal waar net iedereen al naar binnen liep. Direct toen ik een pas in het lokaal deed haakte James al zijn arm in die van mij. ‘Ik wist wel dat alles in de Ochtendprofeet leugens waren. Natuurlijk is er niks met onze Saunders aan de hand.’ Hij grijnsde en hij duwde mij naast hem neer op de schoolbanken. Ik zuchtte onhoorbaar. Natuurlijk moest James zich weer aan mij vastklampen; zoals hij zo vaak deed. Helaas waren James en Scorpius gewaagd aan elkaar. Als de een niet ontploft ontploft de ander wel; als ze het niet tegelijk doen. Er zit een vloek tussen de Potters en de Malfoys en helaas ben ik de tussenpersoon die alle ellende zo meekreeg. ‘Mij krijgen ze niet klein.’ Zei ik met een geveinste glimlach. Ik moest tot mijn eerlijkheid bekennen dat het me niet pijn deed. Zelfs de arm die James in mij gehaakt had leek ik niet te voelen. Evenals de bank. Alsof ik gevoelloos was geworden. Helaas was dat niet emotioneel omdat ik het niet kon laten om af en toe smachtende blikken naar de deur te werpen. Wachtend op Scorpius die elk moment naar binnen kon lopen. Maar ik zou weer de oude Campbell zijn. De jongen waar hij op kon rekenen.

Eindelijk is uit de ziekenhuis

When I taste Tequila, Baby, I still see ya