Assassin schreef:
(...)
Psychische stoornissen zíjn ziektes, dus dat is het ook. Het komt niet uit de lucht vallen, meestal sluipt het langzaam naar binnen tot het ineens een hoogtepunt bereikt en dan pas merk je het. 'Gradually and then suddenly.'
Wat Sarah zei was wel waar, misschien heel kortzichtig samengevat, maar wel waar. Natuurlijk hebben gebeurtenissen te maken met het uiten ervan en tot hoever zoiets doorgaat, maar sommige mensen kunnen het gewoon niet en daar kunnen ze weinig aan doen.
Ik heb zelf een klein stukje hierover in mijn studie gehad, maar ik heb zelf ook een gediagnosticeerde depressie. Toen ik medicijnen voorgeschreven kreeg heb ik eerst heel wat diepgaand onderzoek gedaan naar de werking ervan. Ze weten niet eens precies hoe het werkt, behalve dat het de heropname van serotonine regelt.
Als je echt meer wilt weten raad ik je aan om 'Het land prozac' of 'Prozac nation' als je Engels prefereert te lezen. Het is een redelijk extreem boek, waargebeurd, maar het maakt veel duidelijk over een depressief persoon.
Oké bedankt. (: Ik zal eens naar dat boek kijken, want ik vind het onderwerp wel behoorlijk interessant.
Wat ik zeg is eigenlijk ook gebaseerd op een boek, dat voor de helft autobiografisch is, het gelukssyndroom, heet het. De schrijfster hiervan heeft dus zelf een depressie gehad en heeft die mening die ik net hier in het topic zette. Het kan zijn dat ze het pas merkte op het hoogtepunt, wat jij zegt, en dat er toch wel degelijk omstandigheden waren die meespeelden.
Volgens mij weten ze in de wetenschap sowieso heel weinig over psychische stoornissen/ziektes. Dat maakt het wel interessanter, maar ook een stuk moeilijker te 'onderzoeken' als geïnteresseerde. ;p
"No one is born in this world to be alone."~ (Saul, One Piece.)
