Assassin schreef:
(...)
Als het begrip van een goede schrijver relatief is, waarom zou je dan 3 gouden boeken gewonnen, internationaal doorgebroken zijn en 600 miljoen netto op de bank staan? Je spreekt jezelf een beetje tegen.
Het is gewoon dat tekort in de hersenen, want er zijn genoeg mensen met dezelfde tegenslagen, soms erger, en die kunnen het allemaal aan, normaal verwerken, etc. De mensen die het niet aankunnen (het echt niet aankunnen, niet voor de aandacht) stapelen alles op in hoofd en kunnen zich gewoon niet beter voelen, ze kunnen zich niet echt gelukkig voelen daardoor. Dat het meer opvalt is waarschijnlijk omdat het tegenwoordig meer geaccepteerd wordt als je het opgeeft en hulp zoekt, vroeger was dat niet zo. Dan was je gewoon een zwakkeling en daarom gaf je het niet op. Maar er zijn veel meer triggers, zoals de maatschappelijke druk van een hoge opleiding en een vervolgopleiding en geld en ga zo maar door. Vroeger maakte het bijna niet uit of je ging studeren, meestal dachten ze er niet eens aan omdat ze meteen na de middelbare gingen werken en gewoon hun leven leidden. Nu is het heel erg veranderd. Daarbij is deze site een beetje een verzamelplek voor buitenbeentjes en voor veel mensen de enige plek waar ze hun hart echt kunnen luchten. Je hebt altijd die gevalletjes zelfverklaarde depressie omdat ze een 5 hebben gehaald of omdat ze ruzie hebben gehad, maar op Q zitten wel veel mensen die er echt last van hebben.
Dat was een voorbeeld waarbij ik probeerde aan te geven dat een goede schrijver zich kan uiten op verschillende manier, maar daarbij kan een schrijver die dat heeft bereikt niet zeggen dat die het niet aardig gedaan heeft. Een goede schrijver zijn is relatief, maar toch heeft het wel een aantal punten waarop je ze kan herkennen en zelfs kan erkennen. Ik vind bijvoorbeeld Stephanie Meyer niet zo'n hele beste schrijfster, maar zij is wel een goede schrijfster door haar verdiensten met vooral de boeken van Twilight. Ook al vind ik haar vreselijk. In mijn opinie is ze niet zo goed, maar eigenlijk ook weer wel. Dus het begrip is relatief.
Ja, een tekort daaraan is mogelijk in de hersenen, maar ik denk gewoon niet dat iedereen die depressief is dat heeft. Ik geloof meer in dat depressiviteit voortkomt uit reden en niet uit het niets ook al is de reden soms onbekend. Alleen dat heeft ik eigenlijk ook een beetje typerend en tegelijkertijd een beetje triest in deze maatschappij, het wordt gedoogd als je opgeeft. En ik ben heus niet van als je het echt niet meer aankan dan moet je gewoon niet blijven opgeven, want soms bereik je gewoon een punt dat opgeven de enige oplossing is en je moet toegeven, maar mensen geven naar mijn mening nu net iets te snel op op hun leven. Ze realiseren zich niet hoe goed ze het soms hebben. Trouwens als je een 5 haalt of ruzie hebt, vind ik niet echt een depressie, miss als het structureel gebeurd kan het zich opwerken tot. Alleen ik vind dat er een groot verschil zit tussen een depressie en een dipje of je down voelen. Ik vind trouwens wel dat je aardig sterke standpunten hebt en je er flink onderzoek naar hebt gedaan, dat vind ik op zich wel fijn om met iemand hierover te praten die er verstand van lijkt te hebben.
"There’s no such thing as miracles, only the inevitable and the accidental – and what we do. I’ve always believed that.
Je weet echt wat mij irriteerde hé?
