The 19 years later, the new Generation • Harry Potter RPG [Speeltopic 4] - Speeltopics

*je mag zoveel karakters als je wilt aanmaken
*als je iets wilt zeggen of vragen, tussen haakjes*houw het netjes a.u.b.
*volgt de verhalenlijn van J.K Rowling.
*min. 100 woorden per post.
*geen ruzies
*als je niet meer mee doet, ga je netjes afmelden.
*Geen andere personages besturen tenzij je daar toestemming voor hebt van de person zelf
*wil je mee helpen met het opbouwen van deze RPG? stuur me maar een PB'tje (:
*je Nederlands of spelling hoeft niet goed te zijn, als je er maar plezier in hebt!
*en heb vooral veel plezier
*en geef me een koekje
*en er is altijd wel plaats voor een nieuwe karakter, ook al zijn we in het midden van de jaar

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Finnick Dave Williams || Hoofdmonitor || Beater || Zesde jaars || Gangen

Aiden zuchtte. 'Ik denk ook niet dat hij echt bewust was van zijn eigen kracht.' bekende hij. 'Hij leek duidelijk geschrokken toen Amy hem uit zijn waas van woedde haalde en hij mijn gezicht zag.'
Aiden zijn blik kruiste die van mij. 'Ik hoop dat Campbell nu een beetje afgekoeld is.' mompelde ik, weer helemaal bewust van de zenuwen die door mijn lichaam gierden. Amy was alleen naar hem toe gegaan, en ik was zo bang dat het uit de hand zou lopen. Ik vertrouwde Campbell, maar de stemmen in zijn hoofd niet.
Ik wilde Amy heel graag volgen, maar iets weerhield mij daarvan. Zij en Campbell hadden nog helemaal niet de kans gehad om samen te praten sinds de gebeurtenis met Austin, en ik wilde het moment die zij nu hadden niet storen.
'Zullen we anders maar terug gaan naar de Grote Zaal?' stelde ik de twee jongens voor. 'Dadelijk gaan de leerlingen iets vermoeden en komen er vragen van de leraren.'
Aiden knikte. 'Het is beter als de leraren hier niet achter komen, het is niet bepaald een goed begin van het jaar.' stemde hij met mij in.

"We accept the love we think we deserve."

Robert Fransico D'Ablaing - Klassenoudste - Seeker - Griffoendor 5de jaar

Voor het eerst sinds jaren hoorde ik Aiden wat aardigs zeggen. Hij leek mee te leven en ik was hem daar dankbaar voor.
‘Zullen we anders maar terug gaan naar de Grote Zaal? Dadelijk gaan de leerlingen iets vermoeden en komen er vragen van de leraren.’ Ik knikte maar ik moest aan Amy denken die nu alleen in de verboden bos was; hij was niet voor niks verboden. ‘Jullie gaan; ik ga Amy zoeken voor dat het niet meer nodig is.’ zei ik toch met angst als ondertoon. Ik had het gevoel dat Campbell Amy niks zou doen; anders zou hij niet gestopt zijn toen ze kwam. Maar er waren in de Verboden Bos wezens die je hele leven lang niet tegen wilde komen.
‘Willen jullie naar Scorpius gaan en het hem vertellen; alleen.’ Ik keek ze doordringend aan.
Ik had het gevoel sinds vanavond dat er meer tussen die twee speelde; Ik kon Campbell waarschijnlijk niet kalm krijgen maar Scorpius wel.
‘Ik ga nu, vergeet het niet.’ Ik rende de trap af en met haast deed ik de deur open waarna ik hem niet dicht deed en renden naar de verboden bos. Ik zag Amy echter niet meer aan de rand staan en ook Campbell zag ik niet.
‘AMY.’ Riep ik. Ik zuchtte en besloot ook maar de bos in te gaan. ‘Amy!’ riep ik weer.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Amy Lynn Winchester || Klassenoudste || Zesde jaars || Verboden Bos

Na een halfuur rond gedwaald te hebben en hopeloos Campbell zijn naam geroepen te hebben, liet ik mij vermoeid tegen een dikke boom aan vallen. Mijn hoofd deed pijn van alle frustraties en de vermoeidheid die nu de overhand nam. Ik liet mij op het aarde neer zakken en sloot uitgeput mijn ogen.
Deze dag had te veel van mij geëist. Ik was uitgeput en mijn spieren deden pijn. Net als mijn hoofd, die elk moment uit elkaar leek te kunnen barsten. Campbell zijn naam bleef maar door mijn gedachten spoken. Wie weet wat er nu wel niet allemaal met hem gebeurd zou kunnen zijn.
Een zucht verliet mijn mond terwijl ik mijn spieren zich uiteindelijk liet ontspannen en mijn hoofd achterover tegen de boom liet rusten. 'Campbell, waar ben je.' fluisterde ik in mijzelf terwijl ik mijn ogen nog steeds gesloten hield en langzaam weg dommelde.

[ bericht aangepast op 26 feb 2014 - 22:24 ]

"We accept the love we think we deserve."

Robert Fransico D'Ablaing - Klassenoudste - Seeker - Griffoendor 5de jaar

‘Campbell.’ Hoorde ik roepen; ik herkende de stem van Amy. Snel rende ik tussen de takken als een bezetenen. Ik lette niet op de krassen die de takken op mijn huid kerfde. ‘Campbell, waar ben je.’ Slechts een fluistering. ‘Lumos.’ Zei ik gauw en een licht scheen in het bos; waarom had ik daar niet eerder aan gedacht?
Ik schrok toen ik Amy zag; leefde ze nog? Ik hoorde een hard gehuil uit het bos komen; wolvengehuil.
Angst voelde ik op komen borrelen. Snel raakte ik Amy op en begon zo hard als ik kon de richting uit te rennen waar ik vandaan kwam. Gelukkig waren we nog niet zo diep want het lichtje van het huisje van Hagrid kwam tevoorschijn. Ik legde Amy op de grond neer waarna ik met mijn handen over haar heen ging. ‘Amy, Alsjeblieft, Amy.’ Zei ik terwijl ik koortsachtig nadacht wat ik moest doen.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Amy Lynn Winchester || Klassenoudste || Zesde jaars || Verboden Bos

Ik voelde hoe iemand mijn naam zei en mij vervolgens optilde. Ik wilde mijn ogen openen en reageren, maar ik was te vermoeid. Toen ik na een tijdje voelde hoe ik opnieuw werd neergelegd kon ik eindelijk iets uitbrengen.
'Campbell?' vroeg ik hoopvol. Mijn stem klonk schor terwijl ik voorzichtig mijn ogen opende. 'Ben jij dat?'
Helaas werd ik teleurgesteld toen ik het bekende gezicht van Robert voor mij zag. Ik was blij hem te zien, maar ik had liever Campbell gezien. Ik kreunde pijnlijk toen ik steken in mijn slapen voelde.
'Waar is Campbell? Is hij al gevonden?' mompelde ik waarnaar ik voorzichtig overeind probeerde te komen. Ik liet mijzelf op mijn schouders steunen, maar mijn armen begonnen te trillen onder het gewicht van mijn bovenlichaam en ik zakte terug op de grond. 'Waar is hij?'
Ik begon onregelmatig adem te halen toen een slecht voorgevoel bezit van mij nam. Een beeld van Campbell die hopeloos door het bos strompelde, schoot door mijn hoofd, en ik raakte alleen nog maar meer in paniek. 'Ik moet hem vinden.'
Ik wilde opnieuw rechtop gaan zitten, maar ik had gewoon geen kracht meer in mijn lichaam. Alsof demontors zojuist al het leven uit mij gezogen hadden.

"We accept the love we think we deserve."

[CAMPBELL MAG NOG NIET DOOD! Hij moet eerst met Amy en Scorpius praten! :0]

"We accept the love we think we deserve."

Silvanaa schreef:
[CAMPBELL MAG NOG NIET DOOD! Hij moet eerst met Amy en Scorpius praten! :0]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Leora schreef:
(...)

[hoezo :o ]

"We accept the love we think we deserve."

Campbell Saunders - Huffelpuf 5de jaar – Chaser

De takken striemden aan mijn armen terwijl ik de verboden bos in renden. Het was buiten Zweinstein donker geweest maar hier kon je helemaal geen hand voor ogen houden. Plotseling struikelde ik en viel ik met een bonk op de grond. Mijn hand raakte de bladeren en het mos die op de grond groeiden en ik kneep het samen tussen mijn vingers.
De val deed niet pijn maar in mijn hoofd speelde zich flarden van herinneringen af ‘Crucio.’ Hij keek me aan met een emotieloze blik in zijn ogen. Ik weet nog dat ik het in het begin uitkrijste van de pijn; maar hoe vaker het gebeurde hoe minder erg ik het begon te vinden. Hij was een van de beste helers bij ST Holisto; iedere keer als hij me beschadigd had lapte hij me weer op om vervolgens weer hetzelfde te doen. ‘Dacht je dat ik je er makkelijk mee weg laat gaan?’ ik hoorde zijn woedende stem weer.
‘Je mag dankbaar zijn dat je nog leeft; Nathaniel verdiende veel meer het leven dan jíj.’
Ik kreeg altijd straf van mijn hem; als ik weer ver genoeg geheeld was. Toen ik klein was deed hij het echter met vuist en voet; maar naarmate mijn leeftijd werden dingen erger. Mentaal en fysiek deed hij me pijn en ik kon er niks tegen doen. Niemand wilde met mij omgaan; ik was dat rare joch met blauwe plekken en striemen.
Ik had echter een eigen vriend gemaakt. Alleen naarmate hij mijn vader leerde kennen ging hij tegen mij werken.
Hij haatte me; net zoals iedereen. Nooit zou iemand van mij houden ik was een mislukkeling. Naarmate ze mij zouden kennen zouden ze me afknappen.
Tranen kwamen weer naar boven; Amy had ik al binnen een uur van mij af laten knappen en Scorpius in nog minder tijd. De pijn in binnen in mij deed pijn en ik wilde dat het stopte; Ik wilde gewoon voor eens blij zijn.
Ik wist niet hoe ik mijzelf dood moest maken; mijzelf moet laten verdwijnen. Zou ik gewoon de doods vloek moeten doen en mijn eigen toverstaf op mij richten?
Of zou ik moeten wachten tot een beest mij verslind.
‘Je bent de taak begonnen en nu moet je het ook afmaken.’

Robert Fransico D'Ablaing - Klassenoudste - Seeker - Griffoendor 5de jaar

‘Campbell?’ blij keek ik naar haar. ‘Ben jij dat?’ Ze keek teleurgesteld toen ze mij zag; maar ik was blij dat ze nog leefde. Ze kreunde pijnlijk. ‘Waar is Campbell, is hij al gevonden?’ mompelde ze. Ze probeerde overeind te komen maar het lukte haar niet. Ik schrok van het beeld; de eerste schooldag en ze is al zo gewond. Waarom konden we allemaal niet zonder drama beginnen?
‘Ik moet hem vinden.’ Ze drukte haarzelf omhoog en voordat ze weer kon vallen hield ik haar vast. Ik trok haar in een omhelzing waarna tranen mijn ogen vulde; ‘Hij komt zo wel.’ Suste ik. ‘Hij komt zo wel.’ Ik wist dat het echter loze antwoorden waren; ik had weerwolven gehuil gehoord. Niemand kon zonder dood te gaan daar weg komen. Ik wreef over haar rug en ik hoopte dat zometeen Scorpius er aan kwam; maar kon ik hem wel het bos insturen als Campbell misschien dood was? Kon ik Scorpius ook dood laten gaan? Warme tranen gleden langs mijn gezicht omlaag op Amy's kleding.

[ bericht aangepast op 26 feb 2014 - 22:57 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Amy Lynn Winchester || Klassenoudste || Zesde jaars || Hogwarts Terrein

Ik voelde hoe de zoute tranen van Robert op mij neer vielen terwijl hij mij in een omhelzing trok. Ik voelde nog meer paniek opborrelen. Waarom moest hij huilen?
'Robert, waarom huil je?' mompelde ik paniekerig terwijl ik opkeek in zijn gezicht. Ik begon steeds onregelmatiger adem te halen, want het slechte voor gevoel in mij groeide met de seconden. Plots hoorde ik het gehuil van een weerwolf. 'Campbell!'
Ik probeerde mij uit Robert zijn greep los te wurmen, maar zijn armen lagen te strak om mij heen. 'Laat me los! We moeten hem daar weg halen!' snikte ik paniekerig. We konden hem daar niet laten, niet nu er weerwolven door het bos liepen, net als alle andere wezens. 'Robert, we moeten hem zoeken.'
Ik moest terug denken aan de tijd toen ook Finn die stemmen nog in zijn hoofd had gehad. Hij raakte op één dag zo moedeloos van al die stemmen dat hij bijna geprobeerd had zelfmoord te plegen. En voor iedereen had hij er gewoon zo vrolijk uit gezien, net als Campbell. Maar bleek dus dat er meer schuilging achter dat vrolijke gezichtje van hem.
'Robert,' Ik snikte luid waarnaar ik mijn gezicht in zijn gewaad verborg. 'als hij dood gaat dan vergeef ik dat mijzelf nooit.'

"We accept the love we think we deserve."

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Scorpius Malfoy - 5de jaars Huffelpuf - aanvoerder, keeper - klassenoudste

Ik weet niet wat er allemaal gebeurt. Het is teveel om te begrijpen. Campbell vecht met Aiden en rent daarna weg. Ik weet niet wat ik moet doen. 'Ik ga achter hem aan. Sorry, hij heeft me nodig,' zeg ik tegen Brooke en ik ren achter Amy en Robert aan het bos in. Mijn handen trillen en ik kom bijna niet vooruit. 'Campbell! Campbell!' schreeuw ik hard door het verboden bos. Tranen van paniek stromen over mijn wangen. 'Campbell! Reageer dan eens!' schreeuw ik nog een keer. Mijn hart gaat als een gek tekeer. Waar ben ik beland? Wat als ik zelf verdwaald raak. De angst slaat nu pas echt toe en ik begin nog harder te huilen. 'Campbell! Alsjeblieft! Ik wil niet dat je weg gaat!' Verdriet klinkt duidelijk in mijn stem. Ik ben zo bang dat ik hem kwijt raak. Met trillende handen pak ik mijn toverstok. 'Lumos!' zeg ik en er is een lichtbolletje aan het einde van mijn staf. Ik bedenk me iets beters. 'Lumos maxima!' roep ik en het bos wordt verlicht door veel licht. Dan zie ik hem. Campbell. Tranen rollen over mijn wangen en een glimlach vormt zich op mijn gezicht. IK loop naar hem toe en knuffel hem stevig. 'Alsjeblieft Campbell. Ik hou van je. Alleen van jou. Alsjeblieft, doe dit me nooit meer aan.'

[ bericht aangepast op 26 feb 2014 - 23:21 ]

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell Saunders - Huffelpuf 5de jaar – Chaser

Ik stond op en ik hoorde luid gekraak van takken die braken door iets wat snel aan kwam rennen. Zou dit het dan zijn; mijn einde? Zou de hemel goed voor mij zijn; of zouden ze zelfs daar mij haten? Ik wreef mijn tranen weg klaar om de dood te omarmen. Ik kneep mijn ogen dicht en in plaats van een verscheurd gevoel te voelen voelde ik twee armen om mij heen. 'Alsjeblieft Campbell. Ik hou van je. Alleen van jou. Alsjeblieft, doe dit me nooit meer aan.' tranen gleden over mijn gezicht. Waarom had hij me gevolgd; hij kon dood gaan.
Ik knuffelde hem niet terug maar bleef versteend staan.
‘Je moet gaan Scorpius.’ Ik trok mijzelf los en keek van hem weg. Ik wist dat als ik al te lang bij hem zou zijn ik het niet zou doen. Maar ik wist dat het nodig was; de teleurstelling dat ik niet genoeg zou zijn zou te hard aankomen. Dit was veel makkelijker.
‘Ik heb een taak te vervullen, Scorpius.’ Ik begon weg te lopen van hem en met heel mijn hart hoopte ik dat hij terug zou gaan; naar Zweinstein.

Robert Fransico D'Ablaing - Klassenoudste - Seeker - Griffoendor 5de jaar

'Robert, waarom huil je?’ vroeg ze. Ik wilde ontkennen maar ik kon het niet. Ze hoorde zelf gehuil van een weerwolf. ‘Campbell!’ riep ze. Ze probeerde haarzelf uit mijn greep te wurmen maar ik hield haar strak vast. Ze kon niet het bos in gaan; als zij dood zou gaan waren het er twee; Campbell kon nog hoop ik tenminste in een boom klimmen.
‘Laat me los! We moeten hem daar weg halen!’ snikte ze.
‘Robert, we moeten hem zoeken.’ Ik zei niks. Mijn keel was droog en ik kon het niet nalaten om me voor te stellen hoe Campbell verscheurd kon worden; ondanks ik dat niet wilde.
‘Robert’ ik voelde hoe ze haar gezicht in mijn gewaad verborg. ‘Als hij dood gaat dan vergeef ik dat mijzelf nooit.’ Ik slikte. ‘Ik weet het, Amy. Denk je dat ik mijzelf vergeef? Denk je dat ik het leuk vind dat er misschien nu wat met hem gebeurd?’ Ik probeerde de tranen weg te slikken.
‘Amy, we kunnen wel het bos in gaan maar het bos is groot. De kans dat we er niet uit komen is groot. Als ik een ding weet is dat Campbell je niet dood wilde hebben of iets anders.’ Ik zuchtte.
Zou ik er in moeten gaan, of zou ik een leraar moeten halen? De aandrang echter was groot om er in te gaan maar ik had geen flauw idee wat Amy dan zou doen.

[ bericht aangepast op 26 feb 2014 - 23:26 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Amy Lynn Winchester || Klassenoudste || Zesde jaars || Hogwarts Terrein

‘Ik weet het, Amy. Denk je dat ik mijzelf vergeef? Denk je dat ik het leuk vind dat er misschien nu wat met hem gebeurd?’ Ik beet hard op mijn onderlip.
‘Amy, we kunnen wel het bos in gaan maar het bos is groot. De kans dat we er niet uit komen is groot. Als ik een ding weet is dat Campbell je niet dood wilde hebben of iets anders.’
Ik zuchtte diep en trillerig terwijl ik met betraande ogen naar het donker bos voor ons keek. 'Het maakt niet, we moeten hem daar weghalen.' mompelde ik enkel. Het kon mij niets schelen of ik zelf in dat vervloekte bos zou sterven. Alles beter dan met nog meer schuldgevoelens te moeten leven.
Ik keek even op in Robert zijn gezicht en hief toen één van mijn trillende handen op, waarnaar ik de tranen van zijn gezicht veegde. 'Hij mag niet dood gaan.' fluisterde ik zacht terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. 'Hij verdient het niet om op deze manier te sterven.'
Na een lange tijd ebde mijn paniek langzaam weg en begon ik dan eindelijk een beetje vrede te sluiten met het idee dat wij Campbell inderdaad niet konden helpen. Vermoeid nestelde ik mij iets dichter tegen Robert aan terwijl ik mijn vermoeide ogen op de bomen gefocust hield, in de hoop dat de bruinharige jongen met de bruine ogen elk moment tevoorschijn kon komen.

"We accept the love we think we deserve."

Robert Fransico D'Ablaing - Klassenoudste - Seeker - Griffoendor 5de jaar

‘Het maakt niet uit, we moeten hem daar weghalen.’ Mompelde ze. Ze veegde mijn tranen weg. ‘Hij mag niet dood gaan.’ Fluisterde ze zachtjes. ‘Hij verdient het niet om op deze manier te sterven.’
‘Ik weet het, Amy. Geloof me ik had alles anders willen hebben. If I could just make one wish.’ Fluisterde ik in het donker.
Ze nestelde iets dichter tegen mij aan.
‘Hij heeft van je gehouden; als hij het niet nog steeds doet, Amy.’ Ik vond dat ze iets van troost verdiende.
‘Hij zou anders nooit Aiden los gelaten hebben.’ Ik wreef zachtjes over haar rug. Terwijl ik hoopte de enthousiaste stem van Campbell te horen om te zeggen; Ik hou nog steeds van jou.
Maar iets in me zei dat hij wel van haar hield maar meer van iemand anders; Scorpius.
Toen hij met Scorpius terug kwam leek hij anders; alsof er zorgen van hem af waren gevallen terwijl die bij Amy erbij leken te komen. Ik had daarom ook geen flauw idee wat er gebeurd was waardoor hij zo is gaan flippen. Zou Scorpius hem gekwetst hebben?

When I taste Tequila, Baby, I still see ya