[Speeltopic] Nyctophilia • One Direction 1 - Speeltopics

Ooit komt er een dag we vrij zijn.
Ooit komt er een dag we vrij zijn.
Ooit komt er een dag we vrij zijn.
Ooit komt er een dag we vrij zijn.
Er komt een dag dat we vrij zijn.

Als je heel stil bent, kun je horen dat deze gedachten rondspoken in de hoofden van de vijf jongens van One Direction. Het lijkt het perfecte leven wat deze jongens hebben, maar je wilt niet in hun voetsporen treden. Voor nog geen goud zou je dat willen. Wat niemand namelijk weet is dat deze band niets liever wilt naar het moment van voor het beroemd zijn. De momenten dat ze zichzelf konden zijn, of het moment dat ze zichzelf kunnen zijn, omdat ze geen contract meer hebben lopen met hun huidige management.
Louis, de jongen die uit wilt komen wie hij werkelijk is. Louis wilt niet langer rondlopen met het geheim dat Zouis Malikson echt is. Hij wilt Zayn niet voortdurend zwart maken en alleen bij hem in de buurt komen, zodra alle camera's verdwenen zijn. Hij wilt niet meer dat het management de romance uit elkaar probeert te drijven.
Niall, de kleine blonde Ier, die niets liever wilt dan terug naar Ierland. Terug naar Ierland, omdat hij het beroemd zijn zat is en verschrikkelijk last heeft van heimwee. Hij wilt niets liever dan bij zijn familie zijn en als onbekende gitarist in de kroegen wil jammen. Het gene wat hem nog altijd het beste bevalt.
Liam, de jongen die word gedwongen om door te gaan. Door te gaan terwijl zijn gezondheid op het spel staat en waar het binnenkort nog eens een keer faliekant mis mee kan gaan als hij geen rust krijgt.
Harry, de jongen die zijn relatie op het spel moet gaan zetten. Hij word verplicht om te doen dat hij single is, of met iemand anders moet daten, omdat zijn echte vriendin zwanger is. Een slechte iets voor de imago van de band vind het management, dus daar moeten ze ook niet aan denken.
Gaat het deze jongens samen lukken om hun eigen leven te gaan leiden? Misschien met een klein beetje hulp van hun familie? Stappen te ondernemen voor het straks echt mis gaat? Of is het al te laat?

I'm not the option you shouldn't have chosen.

Rollen •
• Harry Edward Styles • Kanga
• Louis William Tomlinson • Roe
• Niall James Horan • KiliOfDurin
• Liam James Payne • PresIey
• Zayn Javadd Malik • quin98

• Jillian 'Jill' Hailey Summer • Beifong
• Louise Hadewych Cleadde • Whisperings
• Mikayla 'Mickey' Danelea Daly • Roe
••



Invullijstje •


Regels •


Het begin:
De jongens zijn net ingelicht over een project waardoor zij de eerstkomende weken zoveel uur per dag achtervolgd zullen worden door een cameraploeg. Het zou een begin zijn voor een tv programma waardoor fans mee kunnen kijken in het dagelijkse leven van deze vijf jongens, maar ook een eind moet komen aan de roddels. Natuurlijk geweldig voor hen, maar voor de jongens een nachtmerrie die werkelijkheid word.
Deze avond zijn ze nog vrij, om te doen hoe of wat, zodat ze morgen hun levensstijl om kunnen gooien. Maar was dat wel een slimme zet geweest?

[ bericht aangepast op 28 feb 2014 - 19:26 ]

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

FIRST.

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Forever Second!

---

Bowties were never Cooler

[Olllá]

---

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Jillian Hedwig Summer.
Tranen rolden over mijn wangen terwijl ik de scherven van het gebroken glas opveegde met veger en blik. Ik was kapot om het feit dat het management eerst de relatie tussen Harry en hadden versplinterd, en nu de genadeklap hadden gegeven door het programma wat opgestart was. Misschien had ik nu al wel opgegeven. Misschien. Maar dat zou ik nooit weten, omdat ik ons kindje droeg. Al acht maanden liep ik rond met het kleine wondertje in mijn buik, waarbij ik nu bijna de negende maand in ging. Het was oke dat Harry en ik een relatie hadden, tot de zwangerschap bekend werd. 'Sorry dat ik het liet vallen, Lou. Ik heb mezelf niet helemaal in de hand de laatste tijd,' zei ik met schorre stem. Ik keek op toen ik geen reactie kreeg, en ik schrok me dood toen ik zag dat hij zonder enig teken van leven op de bank lag. Nu pas merkte ik op hoe hoog de stapel bierblikjes al was geworden, en ik sloeg mijn hand voor mijn mond. Trillend haalde ik mijn autosleutels uit mijn broekzak, en probeerde Louis zo goed mogelijk naar mijn auto te slepen. Wonder boven wonder lukte me dat en ik trapte plankgas in. Het kon me niks schelen hoe veel auto's aan de kant moesten gaan, hoeveel er moesten toeteren. Het beeld van de bewusteloze -of misschien zelfs erger- Louis gaf me genoeg wilskracht om mijn voet zo ver mogelijk naar voren te drukken. Eenmaal bij het ziekenhuis schreeuwde ik om hulp. Ik werd algauw aangeschoten door een ambulancebroeder die buiten stond te roken, en hij wilde mij helpen. Ik zuchtte overdreven. 'Ik weet ook wel dat ik zwanger ben, maar daar gaat het nu niet om!' Ik wees gefrustreerd naar Louis die half in elkaargezakt op de bijrijdersstoel zat. 'Louis heeft misschien wel alcoholvergiftiging!' Toen pas herkende de man Louis, en hij riep er gauw nog een paar mensen bij. Bezorgd liep ik mee met het mobiele, witte ziekenhuisbed wat naar een kamer werd gebracht. Toen ik mee wilde gaan, hielden ze me tegen. Trillend ging ik in de wachtkamer zitten, en ik drukte het telefoonnummer in van de enige persoon die me nu kon kalmeren. Harry.

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Niall Horan
Ik had me opgesloten in mijn kamer met een krat vol flessen Ierse whisky en mijn gitaar. Ik zat alleen in mijn boxers op de grond, een halflege fles naast me en mijn gitaar op schoot. Ik had het probleem dat ik heel lastig dronken werd. En wat wilde ik mezelf graag van de wereld zuipen. Er klonk allemaal gerommel beneden, maar het kon me niets schelen. Ik speelde wat gitaar, maar ik dronk toch vooral door aan mijn whisky. Uiteindelijk voelde ik mijn hoofd steeds lichter worden toen de fles leeg was. Ik pakte nog een fles en dronk die in een keer achterover. Mijn hoofd werd lichter en lichter. Het was heel rustgevend. Ik wilde naar huis, maar dat ging niet door het tuigje wat ik zelfs nu in mijn eigen kamer aan moest hebben. Ik kwam geen kant uit, maar de drank hielp. Alleen nu dronk ik meer dan normaal. Na mijn laatste slok werd het van licht opeens alles heel erg snel heel erg donker. Ik kieperde achterover met de fles in mijn hand en de gitaar op mijn buik. Met mijn hoofd landde ik met luid gekletter tussen een toren van flessen die ik in de afgelopen dagen had gebouwd. Ik jaagde er nu ongeveer twee a drie flessen per dag doorheen om me niet te verhangen, maar anderhalve fles in tien minuten was te veel, zelfs voor een Ier. Nu lag ik hier dus blackout in mijn kamer tussen de flessen. Mijn mond wat open en geen idee of iemand me zo zou vinden of dat ik over een tijd wakker werd zonder te weten wat er was gebeurt en waarschijnlijk half stikkend in mijn eigen braaksel, wat ik nu zelfs bewustteloos ophoestte over mezelf en de grond. Nee, het was geen prettig gezicht, maar het was dit of mezelf helemaal van kant maken.

[Iemand voor Niall?]

[ bericht aangepast op 19 feb 2014 - 19:09 ]

---

Bowties were never Cooler

(Mijn topics)

Zayn Malik

Met mijn handen in mijn haren zat ik op mijn bed, net was ik nog wel bij Louis geweest die alweer bezig was met drinken. Op dit moment zaten we der allemaal nog erger doorheen, we moesten gewoon ons leven laten volgen. Louis die sowieso al problemen had ging weer bezig met drinken en omdat ik het zelf al zat was wou ik niet weer toe kijken hoe hij zich klem zoop en vervolgens weer kotsend boven de wc moest hangen. Toch besloot ik om even te kijken en liep naar de plek waar we net waren maar Louis was daar niet meer. Ik keek om me heen en pakte daarna mijn mobiel der bij. Straks waren ze naar een club gegaan en dat kon echt maar beter niet met Louis nu. Ik belde Louis op maar er werd niet opgenomen na nog een keer proberen kreeg ik weer geen antwoord. ik zuchtte en werd inmiddels al ongerust, de jongen had geen grenzen als het om alcohol ging. Waar ben je? ik ben ongerust x stuur ik naar Louis. Ik keek nog even de kamer door, Louis had echt al heel veel gezopen voordat ik de kamer uitliep, misschien was hij wel in het ziekenhuis beland? het zou niet de eerste keer zijn. Ik pakte mijn mobiel erbij en belde het ziekenhuis. ' Hallo mevrouw, weet u of Louis Tomlinson is binnengebracht?' vroeg ik en hoorde gelijk hoe ongerust mijn stem klonk. ' Meneer Tomlinson is inderdaad hier, hij is net binnengebracht met een hoog percentage aan alcohol in zijn bloed' zei de vrouw en na een bedankje hing ik op. Nee niet weer, kon die jongen niet gewoon een beetje oppassen? ik greep mijn jas van de haak en pakte mijn autosleutel en rende naar mijn auto toe. Ik reed veel te hard dan was toe gestaan maar dat maakte me op dit moment niks uit, het ging misschien wel om het leven van mijn vriend. Ik kwam bij het ziekenhuis aan en liep naar binnen. ' Waar is Louis Tomlinson?' vroeg ik gelijk en de vrouw begon te zoeken. ' Ze zijn op dit moment met hem bezig u kunt daar in de wachtkamer wachten' zei de vrouw en wees een kant uit. Ik liep daarheen en hoopte dat er snel meer duidelijk zou worden. Bij de wachtkamer zat Jillian al en ik keek naar haar, ' Wat is der gebeurd?" vroeg ik bezorg en nam plek naast haar. Waarom mocht ik niet gewoon naar Louis? Ik wou weten hoe het met hem was.

[Zal ik Louise naar Niall toesturen?]

---

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

[Sure, maar je zal een ambulance moeten bellen of hem naar t ziekenhuis moeten slepen want hij heeft zichzelf in coma gezopen]

---

Bowties were never Cooler

[MT]

---

How far is far

Louis Tomlinson
Langzaam opende ik mijn ogen en het eerste wat me opviel was dat alles om me heen zwart was. Een zacht kreun verliet mijn mond terwijl ik langzaam overeind krabbelde, naar mijn hoofd grijpende. Ik had echt het idee dat deze elk moment uit elkaar kon klappen. 'Hallo?' rolde over mijn lippen, zonder enkel geluid. 'Zayn?' probeerde ik deze keer te schreeuwen, maar leek mijn stem verdwenen. Als deze wel te horen zou zijn, wist ik voor de volle honderd procent zeker dat deze vol met angst zou klinken. Angst die hoogstwaarschijnlijk ook in mijn ogen te vinden was. Een heel klein puntje in de verte, waar mijn blik op viel, was het enige wat liet zien dat de duisternis ergens een einde kon hebben. Deze liet me diep ademhaling, om langzaam overeind te krabbelen, maar de angst toch niet wegnemen. Waar was ik? Waar was iedereen? spookte door mijn hoofd. Heel langzaam, voetje voor voetje, liep ik langzaam naar het lichtpuntje toe, die steeds verder van me weg leek te zweven. Dat was de reden dat ik steeds harder begon te lopen, om uiteindelijk te rennen. Pas toen ik doorkreeg dat het weinig effect had, het licht steeds minder werd, liet me me op de grond zakken. 'Zayn? Waar ben je?' piepte ik zachtjes. 'Ik kan dit niet zonder je, ik kan niet zonder je.'
Ik ging plat op de grond zitten, mijn benen optrekken, om mijn armen eromheen te slaan en rond te kijken. De tranen liepen inmiddels over mijn wangen terwijl ik zachtjes heen en weer wiebelde. Ik kon dit niet alleen dat was duidelijk. Al leek hier ook niet echt een oplossing, uitweg, te zijn.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Louise Hadewych Cleadde

'Liam? Liam!' roep ik opnieuw door het gebouw. Ja, logisch dat hij hartstikke overstuur is nadat hij te horen heeft gekregen dat hij mee miet doen aan dat kloteprogramma. Ik heb er ook geen zin in. Moet ik nou gewoon ruziën met Liam, omdat het moet van het management. Ja dag. Als die camera's er zijn ga ik gewoon heel lief en schattig tegen hem doen. Dat management kan de pot op. Ik ben en blijf gewoon Louise, niet gemene Louise. Het is natuurlijk nog het allerergst voor de jongens, maar de fans zullen me vermoorden als ze zien dat ik "gemeen" doe tegen Liam. Net zoals dat hele Sophia-gebeuren. Liam moest doen alsof hij gelukkig was met zijn nep-vriendin, terwijl ik alleen achterbleef met mijn muisje Squeek.
Ik wil een deur openen, om te kijken of de jongen daar zit, maar hij wilt niet open. Ik bons even op de deur. 'Wie is daar?'
Geen antwoord. Ach, als diegene het zo wilt spelen. Met een vaart knal ik tegen de deur op, tevergeefs. Plots hoorde ik gehoest, gecombineerd met gekots. Gadverdamme. Maar ja, wat maakt het uit, misschien was het Liam wel. Ik haalde een haarspeldje uit mijn haar, punnikte er wat mee in het slot, en opende de deur. Daar lag Niall. Met kots, over zich heen. Om hem heen stonden kratten vol drank. Ik schrok me dood.
'Niall? What the fuck?!' Ik raakte meteen in paniek, was hij dood. Godverdomme klotemanagement, kijk wat je met je eigen sterren doet. Van schrik viel mijn mobiel uit mijn handen, toen ik hem wilde pakken. Toch kon ik hem in een reflex nog opvangen, waarna ik naast Niall neerknielde. 112, nu meteen.
'Goedemiddag, u spreekt met de alarmcentrale. Met wie kan ik u doorverbinden?'
'De ambulance.' snikte ik. 'Nu meteen.' Ik gaf het adres op, kreeg te horen dat ze er zo snel mogelijk zouden zijn, en hing daarna op. 'Oh help.' zei ik walgend, bij het idee dat als ik wilde proberen de jongen wakker te schudden, met mijn handen in zijn braaksel moest. Snel legde ik mijn handen op zijn schouders, en schudde ze heen en weer. 'Wakker worden. Snel…'

---

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Harry Styles
Het was een doodnormale avond als altijd, wat betekende dat ik de realiteit probeerde te verdraaien. Of simpeler gezegd, ik rookte joints. Ik deed het niet al heel erg lang, maar ik had heel goed door dat drank veel sneller op ging vallen, zoals te zien was bij Louis. Langzaam ging ik wat verder onderuit zitten en zette het ding aan mijn lippen, om vervolgens een lange hijs te nemen en in een hoestbui verwikkeld te komen. De brand die het veroorzaakte in mijn keel was ik allang gewend en het deed me niets meer, al kostte het enige moeite mijn ademhaling weer onder controle te houden. Niemand wist dat ik dit spul rookte, zelfs Jillian niet en dat hoefde ze ook niet te weten. De andere jongen ook niet, want dan kreeg ik weer allemaal bezorgd gezeik over me heen terwijl ze er zelf net zo slecht aan toe waren. Ik sloot mijn ogen en liet de drug mijn gedachtes overnemen, het hielp me ontspannen en even weg te zijn van alle pijn en zorgen. Ook van Emily, want ze was aardig, eerlijk waar, maar ik haatte haar om het feit dat ze mij en Jillian uit elkaar dreef. Nu ietwat meer relaxed dan net blies ik de vreemd gekleurde rook uit, zo kon ik uren doorgaan, maar dat kon niet. Anders kon je het morgen nog aan mijn pupillen zien en dan had ik een groot probleem, met dat verdomde programma. Geïrriteerd keek ik op toen mijn mobiel afging, al verzachtte mijn blik iets toen ik de naam bij het bijbehorende nummer zag. Ik pakte het ding op in mijn vrije hand en drukte op het groene hoorntje, om het vervolgens tegen mijn oor te drukken. 'Jillian, wat is er?' vroeg ik net iets te vrolijk, mijn stem al half vervormd door de drug, en ik hoopte vurig dat ze het niet merkte.

---

Because I love him, do I need another reason?

Jillian Hedwig Summer.
Na een paar seconden, al voelde het als uren, nam hij op. 'Jillian, wat is er?' Klonk zijn vrolijke stem. Hij klonk wat vaag, maar daar kon ik me nu absoluut niet druk om maken. 'Harry, het is Louis.' Ik slikte bij het horen van mijn gebroken stem. 'Hij heeft zichzelf bewusteloos gedronken,' zei ik wanhopig. 'Ik zit nu in het ziekenhuis, kom alsjeblieft snel.' Op dat moment kwam Zayn aanlopen. 'Wat is er gebeurd?' Ik herhaalde het. 'Lou heeft zich bewusteloos gedronken, Zayn. Ik heb hem naar het ziekenhuis gereden. Ze lieten mij ook niet bij hem. Ik maak me zo veel zorgen.' Trillerig bleef ik op het bankje zitten, terwijl mijn blik naar de afschuwelijk gekleurde klok gleed op de witte muur. De seconden bleven genadeloos wegtikken. Seconden werden minuten. Steeds weer begonnen de tranen opnieuw te stromen.

-Sorry dat ik de tweehonderd niet haal, ik moet nu echt gaan slapen. -

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Niall Horan
Het donker werd langzaam weer lichter. Allerlei beelden van vroeger in Ierland kwamen langs. Beelden van mij en mijn broer in de tuin. Knieen vol schaafworden en blije gezichten na het voetballen. De heuvels en het water. Het huis waar we waren opgegroeid waren. Het leek wel of ik foto's uit een fotoboek keek. Een fotoboek van mijn gelukkige jaren. Alles was goed en leuk. Zelfs mijn tijd op school, waar ik altijd het buitenbeetje was. De toon veranderde toen de herrinderingen van de X-factor en erna kwamen. De hele stemming sloeg om. Dit was het probleem. Ondanks de geweldige herrinderingen, de fijne vriendschappen en het zien van de wereld, was dat een fout geweest. In jaren had ik mijn familie niet gezien en ik kreeg er ook gewoon geen tijd voor. Mijn laatste vriendinnetje had ik ook daar gehad. En toen kwamen opeens de beelden van hoe het anders had kunnen lopen. Als ik met mijn gitaar naar het conservatorium was gegaan. Als ik in de kroegen was blijven spelen. Als ik dat leuke meisje uit de kerk had uitgevraagd. Dan was ik nu een kleine muzikant die net rond wist te komen met een echtgenote en een kindje onderweg. Waarom had ik dat in hemels naam niet gedaan? Nee, het was een schijnbaar mooie kans geweest en ik had nu genoeg geld, maar geld maakte geensinds gelukkig. Ze konden me alles afnemen behalve mijn gitaar en mijn gezondheid en me de kans geven niet mee te doen. Daar zou ik alles voor doen. Om het verleden te veranderen. Maar dat kon niet, waardoor alles weer zwart werd waardoor ik hopelozer werd dan ooit te voren en wenste dat ik mezelf gewoon had verhangen. Van de buitemwereld merkte ik niets en voor nu was ik daar heel blij mee

[ bericht aangepast op 19 feb 2014 - 22:09 ]

---

Bowties were never Cooler