[Speeltopic] Nyctophilia • One Direction 1 - Speeltopics

Ooit komt er een dag we vrij zijn.
Ooit komt er een dag we vrij zijn.
Ooit komt er een dag we vrij zijn.
Ooit komt er een dag we vrij zijn.
Er komt een dag dat we vrij zijn.

Als je heel stil bent, kun je horen dat deze gedachten rondspoken in de hoofden van de vijf jongens van One Direction. Het lijkt het perfecte leven wat deze jongens hebben, maar je wilt niet in hun voetsporen treden. Voor nog geen goud zou je dat willen. Wat niemand namelijk weet is dat deze band niets liever wilt naar het moment van voor het beroemd zijn. De momenten dat ze zichzelf konden zijn, of het moment dat ze zichzelf kunnen zijn, omdat ze geen contract meer hebben lopen met hun huidige management.
Louis, de jongen die uit wilt komen wie hij werkelijk is. Louis wilt niet langer rondlopen met het geheim dat Zouis Malikson echt is. Hij wilt Zayn niet voortdurend zwart maken en alleen bij hem in de buurt komen, zodra alle camera's verdwenen zijn. Hij wilt niet meer dat het management de romance uit elkaar probeert te drijven.
Niall, de kleine blonde Ier, die niets liever wilt dan terug naar Ierland. Terug naar Ierland, omdat hij het beroemd zijn zat is en verschrikkelijk last heeft van heimwee. Hij wilt niets liever dan bij zijn familie zijn en als onbekende gitarist in de kroegen wil jammen. Het gene wat hem nog altijd het beste bevalt.
Liam, de jongen die word gedwongen om door te gaan. Door te gaan terwijl zijn gezondheid op het spel staat en waar het binnenkort nog eens een keer faliekant mis mee kan gaan als hij geen rust krijgt.
Harry, de jongen die zijn relatie op het spel moet gaan zetten. Hij word verplicht om te doen dat hij single is, of met iemand anders moet daten, omdat zijn echte vriendin zwanger is. Een slechte iets voor de imago van de band vind het management, dus daar moeten ze ook niet aan denken.
Gaat het deze jongens samen lukken om hun eigen leven te gaan leiden? Misschien met een klein beetje hulp van hun familie? Stappen te ondernemen voor het straks echt mis gaat? Of is het al te laat?

I'm not the option you shouldn't have chosen.

Rollen •
• Harry Edward Styles • Kanga
• Louis William Tomlinson • Roe
• Niall James Horan • KiliOfDurin
• Liam James Payne • PresIey
• Zayn Javadd Malik • quin98

• Jillian 'Jill' Hailey Summer • Beifong
• Louise Hadewych Cleadde • Whisperings
• Mikayla 'Mickey' Danelea Daly • Roe
••



Invullijstje •


Regels •


Het begin:
De jongens zijn net ingelicht over een project waardoor zij de eerstkomende weken zoveel uur per dag achtervolgd zullen worden door een cameraploeg. Het zou een begin zijn voor een tv programma waardoor fans mee kunnen kijken in het dagelijkse leven van deze vijf jongens, maar ook een eind moet komen aan de roddels. Natuurlijk geweldig voor hen, maar voor de jongens een nachtmerrie die werkelijkheid word.
Deze avond zijn ze nog vrij, om te doen hoe of wat, zodat ze morgen hun levensstijl om kunnen gooien. Maar was dat wel een slimme zet geweest?

[ bericht aangepast op 28 feb 2014 - 19:26 ]

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Mikayla 'Mickey' Daly
Langzaam hing ik mijn rugzak over mijn schouder terwijl ik de kaart in mijn handen nog eens grondig bestudeerde. Ik snapte er niets van, maar mijn richtingsgevoel, of zodra het op wegen aankwam, moest je echt niet bij mij zijn. Waarschijnlijk belandde deze kaart zo meteen dan ook in de prullenbak, om in mijn beste Engels te vragen naar de weg. Het liefste belde ik Niall op dit moment op, maar dat zou de verassing voor hem weer verpesten, dus dat plan was al snel van de baan. Langzaam liep ik in de richting, die volgens mij, de juiste zou zijn tot het moment dat mijn telefoon klonk. Met moeite haalde ik mijn mobiel uit het voorvak van mijn rugzak, om verbaasd naar het onbekende nummer te kijken voor ik opnam. 'Mikayla Daly,' sprak ik terwijl ik langzaam naar de zijkant van de straat liep. Aan de andere kant klonk een vrouwenstem, die vroeg of ik Niall kende. Een zachte bevestiging rolde over mijn lippen voor deze begon te vertellen wat er aan de hand was. Mijn ogen werden groot terwijl de telefoon bijna uit mijn handen viel. 'Ik kom er meteen aan,' zei ik voor een gedag over mijn lippen rolde en ik ophing. De eerste persoon die voorbij liep, tikte ik aan met de vraag waar het ziekenhuis. Deze keer me even heel vreemd aan, om vervolgens de route te vertellen. Opnieuw rolde een 'dankjewel,' over mijn lippen rolde voor ik het op een rennen zette. Gelukkig was het dichtbij waardoor ik er binnen een kleine vijf minuten was. 'Niall Horan?' vroeg ik aan de balie. 'Naam?' was de reactie die ik kreeg. 'Mikayla Daly, ik ben zojuist gebeld,' antwoordde ik licht ongeduldig, maar wel met effect, want al snel werd ik naar de jongen toegebracht. Mijn capuchon trok ik over mijn hoofd, omdat ik niet op hoefde te vallen voor de mensen en zeker niet die naar het toe wilde. Ik had dan ook geluk dat ik zo bij hem kon komen, maar of ik daar zo blij mee moest zijn. Het aanzicht van de jongen zorgde namelijk voor grote ogen, een hand voor mijn mond, om langzaam mijn hoofd te schudden. 'Nialler,' mompelde ik zachtjes terwijl ik kort knikte naar de dokter, die zei dat ik hier niet te lang mocht blijven, om langzaam in de richting van het bed te laten. Dit kon niet waar zijn.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

[Even... Niemand kent Mickey naast Niall{voor extra drama}]

---

Bowties were never Cooler

Niall Horan
Mijn donkere wereld werd donkerder dan zwart. Ik wist niet dat het mogelijk was. Ik werd er zo doodsbang van, net als van kleine bedompte kamertjes of het management. Opeens werd alles fel licht en zakte ik in een vreemde geensinds rustige droom. Ik zat in een band, was verboden terug naar huis te gaan en zou nu gelukkig moeten spelen voor een TV show terwijl ik depressiever was dan een tijger gepropt in een konijnenreismandje. Ik had mezelf voor de zoveelste keer deze week opgesloten in mijn kamer bezopen, maar dit keer was ik te ver gegaan. Ik had mezelf in coma gezopen en zo had Louise me gevonden. Ik had ondertussen nog over mezelf gekotst en was mijn sterk vermagerde lichaam door de ambulance in alleen mijn witte boxers en het tuigje van het management van de band afgevoerd. In het ziekenhuis was ik aan een bed vastgebonden en schoongemaakt terwijl mijn maag werd leeggepompt. Toen ik net samen met een hartslagmonitor en een infuus in een kamer waar verwarrend genoeg een van mijn blijkbaar bandleden was gerold was mijn buurmeisje en de liefde van mijn leven binnen gekomen, wat nooit kon want ze was in Ierland. Alle anderen waren er ook. Dit was vast allemaal geijl, want dit zou ik nooit aankunnen zonder mezelf te verhangen in een trapgat een zo'n tuigje. Van het idee alleen al werd ik kotsmisselijk en weer braakte ik over mezelf heen, maar nu was het vooral gal en het kleine beetje overgebleven maagsap gemixt met alcohol. Als mijn leven zo echt was kon ik net zo goed sterven aan alcoholvergifteging, want naast die geweldige meid en mijn familie, die ik in dat universum niet eens mocht zien, had ik niets meer om voor te leven.

[Hij ijlt zijn leven]

[ bericht aangepast op 20 feb 2014 - 22:39 ]

---

Bowties were never Cooler

Mickey Daly
Langzaam liep ik richting naar het bed van de jongen toe, om mijn rugzak ernaast te zetten en zelf naast hem, op het puntje van het bed, plaats te nemen. Mijn ogen namen de jongen zorgvuldig in me op, om zachtjes mijn hoofd te schudden. Hij zag er niet goed uit, was zwaar veranderd sinds de laatste keer dat ik hem had gezien. Het feit dat de andere leden er ook waren, maakte me niet uit en daar kwam de uitleg later wel weer voor. Het ging hier om Niall en de rest was een zaak voor later, op dit moment niet meer dan een bijzaak. Mijn hand gleed door zijn door zijn geblondeerde plukken, om hard op mijn onderlip te bijten. 'Little Leprechaun, wat doe je jezelf toch allemaal aan?' mompelde ik zachtjes terwijl ik om me heen keek. Ik klom van het bed af, om naar de afgelegen badkamer te lopen, om daar een handdoekje vandaan te toveren. Op mijn tenen liep ik terug naar de kamer en liet me daar weer rustig op het bed van de jongen zakken. Mijn rugzak pakte ik er weer bij, om een flesje water er uit te halen en het puntje van de handdoek nat te maken. De dop draaide ik weer op het flesje voor ik deze terug stopte, om de handdoek langs het voorhoofd van de blonde Ier te halen. 'Om eerlijk te zijn had ik ons weerzien ietwat anders voorgesteld,' mompelde ik zachtjes, bijna onhoorbaar. 'Maar het is goed om hier nu ook te zijn. Nu moet jij ook nog terug komen naar deze wereld, schat,' voegde ik eraan toe, wetende dat ik me hetzelfde nooit zou vergeven als ik hier later achter was gekomen en nu nog doodleuk in Ierland rondliep. Het moment dat de jongen over zichzelf heen braakte, verplaatste mijn handdoek om het weg te vegen. Het deed me pijn om de jongen zo te zien. Ik had ook geen idee dat het zo was. Mijn vrije hand gleed over zijn wang heen, om me voorover te buigen, om een zacht kusje op zijn voorhoofd te drukken. 'Kom op, Nialler, ik weet dat je sterker bent dan dit.'

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Malik

' Gelukkig maar want dat is ook de bedoeling' een grijns was op mijn gezicht te vinden en zachtjes drukte ik mijn lippen op de zijne. ' Nee dat doet het niet, ik weet alleen dat jij denkt dat jij meer van me houdt maar dat kan niet want ik hou het meeste van je' zei ik tegen hem en wist dat dit eigenlijk heel onlogisch was. Ach ja wij waren wel vaker niet te volgen. Ik voelde de vingertoppen van Louis en trok zachtjes mijn wenkbrauw op. ' Wat is je plan Tomlinson?' vroeg ik hem na zijn woorden en grinnikte zachtjes door zijn onschuldige gezicht. ' Maar je moet wel slapen' zei ik tegen Louis gelijk weer terug naar mijn bezorgdheid. Hij bleef nog zwak en hij had slaap nodig. ' Je probeert het dan toch maar even al zou ik inderdaad graag kusjes van je willen' grinnikte ik na zijn woorden en wist vanaf dit moment dat hij niet meer ging slapen. ' Hoezo ben ik verkeerd bezig?" vroeg ik hem zogenaamd verontwaardigd maar ene glimlach was al snel weer op mijn gezicht te zien toen hij zich tegen me aan nestelde. ' Ik kan er ook niks aandoen dat ik zo afleidend ben' lachte ik naar hem omdat ik de hoop dat hij ging slapen toch al opgegeven had. ' Maar ik weet niks dus verzin jij maar wat' zei ik terwijl ik de jongen inmiddels recht aan kon kijken. Ik keek met een glimlach recht in de mooie blauwe ogen maar dit werd verstoord door een bed dat naar binnen gereden werd, goede timing dokters... Later merkte ik pas dat het Niall was en ik keek bezorgd en verbaasd naar de jongen die op het bed lag. ' Niall' kwam er zacht uit mijn mond en keek even naar Louis. Wat was er met hem gebeurd? Voor ik het wist was er ook een meisje in de kamer, voor mij totaal onbekend. ' Weet jij wat er met hem gebeurd is?' vroeg ik aan haar en keek met een bezorgde blik naar Niall, wat had die jongen met zichzelf gedaan? Het meisje leek Niall te kennen, maar hoe? Wij kende haar iet of ik sowieso niet. Ik was best nieuwsgierig maar wachtte eerst maar op het antwoord op mijn eerste vraag

[ bericht aangepast op 20 feb 2014 - 23:38 ]

Louis Tomlinson
'Je bent echt erg, Malik. Maar beter de alcohol dan dat jij van je af word gepakt,' zei ik naar waarheid, want Zayn was het allerbelangrijkste voor me. Degene die zorgde dat ik hier nog steeds rondliep en het drinken me niet fataal geworden was. 'Nog een kusje voor Loulou?' vroeg ik zachtjes met een pruillipje, na zijn volgende woorden en het kusje. De woorden die niet logisch klonken, maar wel goed bij ons paste. 'We houden net zoveel van elkaar goed?' Mijn vingertoppen gleden ondertussen over de wang van de jongen, om langzaam mijn schouders op te halen. 'Ik heb geen plannen. Tenminste niet voor dit moment,' antwoordde ik met een schuin, onschuldig, gezicht, om mijn hoofd te schudden. 'Ik ga niet slapen,' mompelde ik terwijl de jongen nog dichter naar me toe getrokken werd. Ja, het zou helpen, maar ik vertikte het op dit moment. Ik wilde mijn aandacht op Zayn richten en dat ging ik doen ook. Ik kroop dan ook half op hem, om hem eerst zijn kusje te geven en daarna in zijn gezichtsveld te verschijnen. We wisten beide dat slapen er niet meer in zat voor mij. 'Omdat jij mij zegt te gaan slapen en daarna doodleuk je eigen uit te gaan hangen waardoor ik dat niet kan,' antwoordde ik, om met mijn ogen te rollen. 'Duh, wel een beetje bij de les blijven, Malik,' voegde ik eraan toe, om uiteindelijk in de lach te schieten. Zeker toen zijn ego terugkeerde. 'Je bent echt erg, maar ondertussen ook heel erg leuk,' zei ik met grijns, die breder werd met zijn volgende woorden. 'Ik heb wel een idee hoor,' verliet mijn mond, om me voorover te buigen en mijn lippen tegen de zijne te drukken. Tenminste nadat ik een kleine seconde in zijn ogen staarde. Het was alleen voor een klein moment, want ons moment werd verstoord door de dokters. Ik klom van Zayn af, om me om te draaien toen bleek dat de jongen die binnen werd gebracht Niall was. Niall, om niet veel later nog een meisje binnen te zien komen. Jongens wat was hier vandaag aan de hand? Wie was degene die de zorg van Niall op zich nam? Nog belangrijker was wat er met de jongen was. Het meisje draaide zich naar ons om en onder haar capuchon kwamen een paar blonde lokken vandaan. Nee, ze zei me echt niets. 'Nee, sorry, ik ben er ook net,' gaf ze als antwoord op de vraag van Zayn, om zich met een zwakke glimlach weer terug te draaien naar de blonde jongen.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Malik

Ik grinnikte en trok een onschuldig gezicht, misschien was ik erg maar het hielp hem ook dus dat was goed. Ik drukte na de woorden van Lou gelijk een kus op zijn lippen, ' Zoveel als je maar wilt' zei ik met een glimlach waarna nog een kus volgde. ' Hmm vooruit dan maar' zei ik toen we het gelijkspel maakte en woelde even door de haren van Louis heen. De jongen vertelde dat hij geen plannen had en ik knikte even. Het kwam nog wel dan. ' Zo'n gevoel had ik al, maar dan ga je wel rustig doen' zei ik en drukte een kusje op zijn voorhoofd. Ik moest lachen door zijn woorden en haalde mijn schouders op, ' Sorry?' piepte ik lachend en de lach werd luider na de andere woorden die hij uitgesproken had. ' Ja meester ik zou beter opletten' lachte ik en grijnsde even kort. ' Ik weet dat ik erg ben' zei ik met nog steeds een grijns op mijn gezicht, ' Ik kan er ook niks aandoen' vervolgde ik. ' Oh wat voor idee?' vroeg ik en glimlachte door het kusje. Ik kuste hem terug tot de jongen binnen gebracht was. Het antwoord wat ik van het meisje gekregen had was niet waar ik op hoopte maar ik knikte even. Het was in ieder geval niet goed. Ik keek even naar Louis en beet op mijn lip. ' Waarom gaat alles hiero fout?' mompelde ik zachtjes en liet mijn hoofd op het kussen vallen. Ook op Niall zou ik nu beter gaan letten want ik heb zo'n vermoede dat hij hier toch echt ligt door zichzelf. Ik keek weer naar Louis, ' Misschien kan ik beter maar even uit dit bed gaan'

Doctor
Wat een dienst. Het was nog niet eens 3 uur s middags en ik had al twee comazuipers. Het moest niet gekker worden. Ik liep rustig naar de kamer en keek verrast op toen een van de twee wakker was. Ik liep naar hem toe en scheen met een lampje even in zijn ogen. Nogsteeds was hij ladderzat, maar tenminste niet meer buiten westen zoals de andere jongen hier. Ik richtte me even op de jongen die op de rand van zijn bed zat. "Zijn alcoholpromillage is erg hoog, maar het is beter als je hem nog een uurtje of drie wakker houd, zodat hij water kan drinken en het kan zakken. Als het weer uit de gevarenzone is mag hij mee naar huis en zijn roes uitslapen." Als ze zo snel bijkwamen waren er vaak niet zulke grote problemen, naast een flinke kater. Toen richtte ik me op de andere jongen. Ik liep langs zijn bed, keek even naar de monitoren en scheen toen ook even in zijn ogen. Daarna draaide ik me naar het meisje. "Hij is nog vrij ver heen. Ik kan jammer genoeg geen indicatie geven van wanneer hij wakker wordt. Doordat we z'n maag hebben leeggepompt hopen we dat z'n promillage niet meer stijgt, want zelfs voor een ervaren drinker zit hij gevaarlijk hoog." Als eerste had ik gedacht ik dat de jongen hiernaast het hoogst mogelijke promillage had zonder te sterven, maar hij had er nog een klein schepje bovenop gedaan. Nu maar hopen dat ze beiden snel onder de 0.3 zouden zakken en de blonde jongen wakker zou worden, want dan zou het gevaar grotendeels geweken zijn. "Als jullie iets nodig hebben of er iets gebeurt hoeven jullie alleen op de oranje knop naast het bed te drukken." zei ik voor ik wegliep om naar mijn andere patiënten te gaan kijken.

---

Bowties were never Cooler

Mikayla Daly
Ik draaide me om naar de twee jongens, die vroegen of ik wist wat er was gebeurd, om met spijt mijn hoofd te schudden en te antwoorden. Ik wist alleen dat het heel ver gekomen moest zijn, wilde dit gebeuren. Ik kende de jongen zo niet. Mijn blik gleed terug naar de blonde jongen, om heel zachtjes met mijn vingertoppen nog over zijn wang te glijden. 'Wat is er toch gebeurd?' mompelde ik zachtjes, om terug te denken de laatste keer dat ik de jongen zag. Denkende of daar al wat te merken was. Alleen mijn gedachten werden al snel onderbroken door een dokter die naar bed toekwam. Hopelijk kwam hij met wat nieuws en hopelijk ook iets wat goed was. Een gespannen, maar ook hoopvolle, blik was in mijn ogen te vinden, was van mijn gezicht af te lezen. De woorden, die tot me doordrongen, lieten me als verdoofd knikken, niet echt in staat om er woorden op in te gooien. Mijn blik gleed naar de jongen aan de andere kant, die wel al was ontwaakt, om vervolgens weer terug te kijken. Het belangrijkste op dit moment was dat Niall bij zou komen, want dat zou al zorgen voor een hele geruststelling zorgen. 'Dankjewel dokter,' rolde zachtjes over mijn lippen voor hij wegliep. Ik greep opnieuw mijn rugzak erbij, om daarin te zoeken naar mijn telefoon, alleen viel mijn blik eerder op een klein, pluizig, bolletje, die ik eruit viste. Een klein beertje, die ik plaatste op het hoofdeinde bij de jongen, om verder te zoeken. Deze gevonden stuurde ik bericht naar mijn ouders dat ik aangekomen was, om deze gelijk weer terug te gooien.'Het enige wat ik nodig, ben jij, dat je wakker word,' mompelde ik zachtjes, doelende op de laatste woorden. 'Maar daar zal dat knopje me niet meehelpen, denk ik. De enige die dat kan doen, is iemand waar ik vertrouwen in heb,' voegde ik er zachtjes aan toe terwijl ik de hand van de jongen stevig vastpakte. 'Heel veel vertrouwen, zelfs.'

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Louis Tomlinson
Een zachte lach rolde over mijn lippen bij het onschuldige gezicht van de niet zo onschuldige Zayn. Niet dat je mij hoorde klagen, want het beviel mij nog altijd even goed. Al kon dat kusje wat ik kreeg toch niets overtreffen. 'Hmm, dat kan jij nooit waarmaken,' grinnikte ik zachtjes, om zelf nog een kusje op zijn neus te plaatsen. Waarschijnlijk zou de jongen dat wel kunnen, maar het gezeur over te klef zijn, zou dan een feit worden. 'Het zal wel moeten, want anders worden we het nooit eens,' verliet mijn mond, om een klein pruillipje te trekken toen zijn hand door mijn haar ging. Ik zag er al uit als een wandelt lijk en nu zou dat helemaal zou zijn dan. Ik vertelde Zayn dat ik geen plannen had, maar we wisten beide dat -dat nog wel zou komen. 'Je kent me te goed, Zayn,' rolde met een zachte grinnik over mijn lippen, om me bovenop hem te laten vallen en mijn handen in de lucht te steken, als teken dat ik rustig deed. Onschuldig stak ik mijn tong nog uit voor de volgende woorden over mijn lippen rolde. 'Mag ik je lessen gaan geven?' vroeg ik onschuldig met een scheef gezicht. Ik had dan nog wel een paar ideeën achter de hand dan. 'Anders word het alsnog die straf en je bent echt te erg,' mompelde ik, om me goed tegen hem aan te nestelen. 'Maak dat de kat wijs, Malik,' voegde ik eraan toe, om mijn schouders op te halen. Ik wist dat hij vermoedens had en dat deze hoogstwaarschijnlijk zouden kloppen. Toch hield me stil door de dokter, die kwam, nadat Niall binnen was gebracht. 'Zie Zayn, ik hoef niet te slapen en mag naar huis,' rolde er doodleuk over mijn lippen. 'Dus jouw advies mag nu de deur uit, net als wij straks,' voegde ik eraan toe, om naar de dokter te kijken en een 'dankjewel' over mijn lippen te laten rollen. Ik luisterde naar wat er over Niall werd gezegd, om zachtjes op mijn lip te bijten. 'Maar ik heb geen idee waarom hier alles fout loopt en jij gaat nergens heen,' mompelde ik, om mijn armen om hem heen te slaan en me dicht tegen hem aan te nestelen. 'Helemaal nergens tot ik ook weg mag.'

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Malik

De jongen plaatste een kusje op mijn neus en een glimlach was op mijn gezicht te vinden, ' Je bent lief' zei ik en grinnikte door zijn woorden. Als ik het alleen al zou proberen zouden we alleen maar geklaag horen van de andere jongens dat we weer is te klef waren, dat zou voorlopig wel anders zijn want van het management mochten we dus niet samen zijn. We zouden de komende tijd gefilmd worden en dan zou het dus nog lastiger worden tijd met Louis door te brengen. ' Dat weet ik' zei ik met een glimlach. ' Dat komt er van als ik bijna altijd bij jou ben' vervolgde ik. Ik keek hem met een grijns aan, ' Wat voor lessen?' vroeg ik hem al kreeg ik inmiddels al een idee. ' Ik weet niet wat erger is lessen van jou of straf?' zei ik grijnzend en keek hem even plagend aan. De dokter die kwam en de woorden die hij over Louis zei zorgde voor een glimlach op mijn gezicht, 'Je mag alweer bijna naar huis' zei ik tegen hem en keek gelijk weer minder blij na de woorden tegen de jongen. Men wat was er aan de hand? ook hij heeft te veel gedronken, misschien nog wel erger dan Louis. ' Ja dan moet ik je maar wakker houden hé' zei ik lachend. 'Het liefst zou ik nu al de deur met jou uitgaan' zei ik tegen hem omdat ik eigenlijk echt een hekel aan in het ziekenhuis zijn had. ' Ik nergens heen? en wat nou als je mee gaat?' vroeg ik grijnzend al wist ik dat dat eigenlijk niet kon. 'Oké oké, ik zou bij je blijven' zei ik en drukte een kusje op me neus. ' Zorg dan wel dat het hier een beetje leuk wordt'

Harry Styles
Met nog steeds grote twinkelende oogjes keek ik haar aan. Over drie weken al? Dat was eerder dan we in eerste instantie te horen hadden gekregen. Niet dat ik het erg vond, helemaal niet zelfs, het was gewoon wat onverwacht. Volledig uit het lood geslagen sloeg ik mijn armen rond haar middel en drukte haar zo dicht mogelijk tegen me aan, zo ver het kon tenminste, en legde mijn hoofd op haar schouder. Ik mocht dan wel stoned zijn en mijn gedachten niet helemaal op een rijtje hebben, dit brak er zo doorheen en alles leek opeens een stuk meer helder. Ik knikte langzaam bij haar woorden die volgden. "Ik mag dan af en toe een volslagen idioot zijn en verkeerde keuzes maken, ik hou van jullie allebei en zal dat ook altijd doen, dat beloof ik," mompelde ik wat verdwaasd. Ze maakte zich wat van me los om me aan te kunnen kijken, wat me de kans gaf mijn beide handen op haar wangen te leggen en haar naar me toe te trekken voor een kus. Zachtjes drukte ik mijn lippen op de hare, alsof ze breekbaar was en extreem voorzichtig mee om gegaan moest worden. Zo voelde het eigenlijk ook, want ik moest haar beschermen voor al die gruwelijke dingen, net als mijn dochter.

---

Because I love him, do I need another reason?

Jillian Summer.
Hij legde zijn hoofd op mijn schouder, en hij knikte langzaam. 'Ik mag dan af en toe een bolslagen idioot zijn en verkeerde keuzes maken, ik hou van jullie allebei enzal dat ook altijd doen, dat beloof ik,' mompelde hij ietwat verdwaasd. Toen ik hem aankeek legde hij mijn handen op mijn wangen en trekte me naar zich toe voor een kus. Dit keer liet ik het toe, mede omdat hij zo voorzichtig was. Heel zacht drukte hij zijn lippen op die van mij, alsof ik verschrikkelijk breekbaar was. Mijn mondhoeken krulden lichtjes omhoog terwijl ik hem zacht terugkuste. Ik legde mijn hand in zijn nek terwijl ik hem zijn gang liet gaan. Hij was weliswaar stoned, maar dit voelde goed. Dit kwam niet vanuit zijn drugs, dit kwam vanuit hem. Voorzichtig ging mijn tong over zijn onderlip. Ik voelde me veilig in zijn armen, zo op het balkon met de flikkerende lichtjes. Het zorgde voor een verlichtend gevoel, en ergens in mijn achterhoofd vroeg ik me af of dat zou kunnen komen omdat hij net nog drugs had staan nemen. Maar ik duwde het van me af. Dat zou vast niet zo zijn, dan zou Harry er wel om denken.

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Louis Tomlinson
Mijn vingertoppen plaatste zich naar de mondhoeken van de jongen, om deze nog verder omhoog te duwen. 'Nee, ik ben alleen een beetje dronken. Daarbij als ik lief zou zijn dan zou dan nooit zoveel als jou zijn,' zei ik, om bij de volgende woorden precies dezelfde gedachtegang als de jongen te ondergaan. We kende elkaar echt te goed. Het enige probleem was dat we vanaf morgen helemaal geen privacy meer hadden en dat betekende dat wij nog minder konden gaan doen. Ach, we zouden niet onszelf zijn mochten we daar geen plan voor hebben. 'Zayn, wil je wat voor me doen? Kan je een laptop of iets regelen?' vroeg ik zachtjes, om een kusje op zijn neus te drukken. 'Malik, we gaan mij er niet bij betrekken, want ik ben onschuldig,' mompelde ik zachtjes, om mijn hoofd te schudden, maar een grijns bleef niet onopgemerkt. Bij zijn volgende woorden haalde ik mijn schouders op. 'Welke lessen wil je? Mijn gingen uit naar iets met een B er in,' antwoordde ik zacht, om een bedenkelijke blik op te zetten. 'Mijn straffen zijn mijn lessen, schat, dus allebei,' zei ik terwijl mijn hand door zijn haar gleed, vervolgens naar zijn wang, om zachtjes erop te tikken. Ik wilde de jongen nog een kus geven, maar deed het niet door de dokter, die goed nieuws kwam brengen. Tenminste goed nieuws voor ons, want bij Niall leek het allemaal slechter te gaan. 'Tuurlijk, the tommo mag altijd naar huis,' rolde over mijn lippen. Al wist ik dat het wel eens anders ging, maar daar hadden we het nu niet over. 'Jaa, heel veel succes daarmee en je mag me ook wel meenemen naar huis hoor,' zei ik serieus, want ik wist hoe het met ziekenhuizen zat. Zeker bij de jongen, die me grijnzend wat vroeg. 'Neem me mee dan,' antwoordde ik nog steeds serieus, om daarna toch een grijns door te laten schemeren. 'Het zal zeker leuk worden als je blijft.'

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall Horan
Het deed zo'n pijn toen ik meer en meer toch begon te bevatten dat het mijn leven wel was. Ik wilde dat helemaal niet. Ik wilde met Mickey in een klein huisje in Mullingar of net buiten Dublin wonen als onbekende gitarist en met een baby op komst. Een fel licht scheen in mijn hoofd, wat ik zo wnel mogelijk probeerde uit te bannen, maar het werd gevolgd door een gesmeek wat uit mijn hopeloze lijfje het kleinste beetje vechtlust wat over was losmaakte. Met veel moeite vocht ik nu tegen het zwart. Het was zo enorm zwaar, maar ik moest naar Mickey. Ze had me nodig. Stukje bij beetje kwam ik dichterbij en kon ik ook meer van de omgeving horen. Ik voelde uiteindelijk ook haar aanrakingen. Ik was zo dichtbij. Ik gaf het laatste beetje van mijn energie en opende knipperend mijn ogen. Ik keek recht in Mickey haar ogen. "Trouw dan met me." zei ik schor in het Iers. Hoe lammer ik werd hoe minder ik het Engels beheerste. Toen ik die woorden had gezegd wilde ik rechtop gaan zitten, maar dat ging niet. Verdomme tuigje. Ik begon schor en zacht in het Iers te vloeken. Zelf kreg ik het tuigje niet uit en ik had ook nog allemaal draden in me waardoor ik niets kon. Langzaam kwamen dingen terug. Ik was iemand die altijd alles herrinderde na dronkenschap, zelfs nu. Ik kon er nu alleen niet mee omdat ik nogsteeds ladderzat was. Morgen zou het een stuk beter gaan. "Ik hou van je, Micks." mompelde ik in het Iers voor ik mijn hoofd weer liet zakken en haar bestudeerde met mijn dronken hoofd.

---

Bowties were never Cooler