[200] Allison Lane • One Direction • Topic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 19 feb 2014 - 18:36 ]

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Hailey Olivia Styles-Summers

Zwijgend luisterde ik naar Zoya, die enthousiast over haar baan bij de academie begon te vertellen. Blijkbaar had ik me niet gerealiseerd dat ze al een tijdje werkzaam was als militaire, maar dat zou vast zo zijn omdat ikzelf vaak achter de feiten aanliep. Als de meeste mensen namelijk bij elkaar op de bank zaten te babbelen, was ik in het restaurant waar ik werkzaam was biefstukjes en kipfilets aan het serveren. Ik vond het erg jammer dat ik dankzij mijn huwelijk was gestopt met studeren, maar misschien zou ik over een jaartje weer een nieuwe opleiding kiezen, iets waar ik minder lang voor hoefde te leren en sneller klaar zou zijn. Ik wilde namelijk niet voor eeuwig serveerster zijn.
Zoya zei nog zachtjes dat er waarschijnlijk een promotie aan zat te komen en dat ze snel uitgezonden zou worden, waardoor ik haar eventjes prijzend, maar meelevend aankeek. Ik wist dat het haar niet lekker zat als ze haar familie voor een lange tijd moest achterlaten. "Ik hoop dat je gepromoveerd wordt. En maak je maar geen zorgen over een uitzending; ik weet hoe leuk je het werk vindt en Harry en ik staan klaar om je man en je kinderen op te vangen, als het nodig mocht zijn. We helpen je graag," antwoordde ik glimlachend, maar stilletjes zodat niet iedereen het hoefde te horen. "Maar ik kan best begrijpen dat je opziet tegen het afscheid nemen van je gezin."
Ik nam een slok van mijn thee, die inmiddels een beetje was afgekoeld, maar nog wel heet genoeg was. Peinzend dacht ik na over Harry's woorden, dat ik Zoya zou kunnen vragen hoe het was om kinderen te hebben. Het zou geen kwaad kunnen om het te vragen, en ik zou Harry misschien ietsjes blijer kunnen maken als ik het in ieder geval gevraagd had. Stilletjes beet ik op mijn onderlip, waarna ik mijn blik weer op het meisje naast me richtte. "In ieder geval, op welke manier ben je werkzaam? Werk je bij de landmacht of iets in die trant, of sla ik de plank dit keer compleet mis?"

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Marcel Styles
Ik kreeg een zachte stomp tegen mijn arm van Zoya waardoor mijn blik haar kant op gleed. 'Wat? Een nachtje maar. Het is vaker voorgekomen en ik hoorde jou laatst ook klagen. Daarbij is Harry net als mij, dus vertrouw ik blindelings, en Hailey net zo,' rolde over mijn lippen. Er zat wel een kern van waarheid in, maar wist net zo goed dat ik ook geen dagje zonder de twee ukkepukken kon. De bezorgde vader kwam dan ook weer om de hoek kijken, net als het feit dat ik mensen op de zenuwen kon gaan werken. Niet dat ik er nog wat meer inbracht. Nee, ik richtte me al snel op Harry, die mijn begroeting hartelijk beantwoordde. Het glimlachje, wat snel was verdwenen en plaats had gemaakt voor een zucht, samen met een hulpeloze blik bleven me niet onopgemerkt. Net als de spanningen die hier hingen. 'Kan ik je zo eventjes lenen, broertje? Ons kunnen ze wel eventjes missen, denk ik, en ik wil eventjes met je praten,'
Het waren de enige woorden die mijn mond verlieten waarna ik plaats nam naast Zoya, die op plek naast haar klopte. Eerst zou ik een rondje van de thee meedoen waardoor ik ook het voorbeeld volgde van de andere door een kopje te pakken. Harry was ondertussen toch op de bank gaan zitten.
Het kopje klemde ik in een hand, om mijn andere om mijn echtgenote heen te slaan en af en toe een woord op te vangen over het gesprek wat aan de gang was. De uitzending liet me heel eventjes verbaasd opkijken, om al snel weer weg te kijken. Natuurlijk interesseerde het me, maar mijn aandacht hing meer bij Harry en de twee kleintjes, die eigenlijk geen overlast veroorzaakte. Ik wist het allemaal niet zo goed. Dat was misschien ook de reden dat ik blij was dat er thee was, dus me daar af en toe ook op kon richten en toch iets in mijn handen had.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Amory Gisella Malik-Da Leigh

Plots stormde Zayn de kamer uit, waarbij een gilletje van schrik mijn mond verliet. Hij greep me vast en drukte een kus op mijn mond, waarna hij mijn gezicht tussen beide handen nam. Ik voelde dat er iets op zijn hand zat, iets nattigs. Misschien wel olie voor de Chinese massage? Al had ik zo'n vermoeden dat een Chinese massage er niet in zat... 'Lieve schat, de witte kleur past perfect bij je bloedmooie ogen.' fluisterde hij, waarna hij nog eens lachte en ik opnieuw een kus kreeg. Wit? Ehm, oké...? 'Safiya wil je trouwens ook nog een knuffel geven als bedankje voor al je harde werk.' Dat was lief. Ik voelde dat het natte spul op mijn wangen zat, maar wat het was boeide me niet eens zo veel. 'Echt geweldig, mam.' Het meisje gaf me een knuffel, en ik sloeg mijn armen om haar heen. Toen de bel ging, liet ze me los, waarna ze verf aan haar broek afveegde. 'Ik ga wel,' zei Safiya, waarna ze naar beneden liep. Ik bekeek mijn dochter nog eens goed. Verf. 'Gadverdamme Malik!' lachte ik gespeeld boos. Ik snapte nu ook wat het spul op mijn wangen was. Walgend veegde ik het er vanaf. 'Dit is zo, belachelijk, vies.' klaagde ik. 'Waar is dat spul, ik zal je vermorzelen.' Ik had wel zin in een verfgevecht, al had ik het nog nooit gedaan.

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Drake Payne.
'Hé, dat was niet de afspraak,' zei ze lachend toen ze weer gelijk kreeg, en daarna ook een gelijk voor mij volgde. Ze plantte een kusje op mijn wang, en haalde daarna haar schouders op. 'Het is lief aangeboden, maar ik denk het niet. Bijna alles is nu wit, de laatste puntjes moeten nog gedaan worden en dan wachten tot het droog is. Al mag je wel altijd helpen met nog een extra iets voor de graffiti.' zei ze. 'Inderdaad, alles is wit. Inclusief wij. En is goed, ik wil wel helpen met een extra iets oor de graffiti' zei ik grinnikend. 'Dezelfde plek als altijd? Dat we daar zo naar toe gaan als we boven zijn geweest?' vroeg ze. Ik knikte. 'Ja, dezelfde plek als altijd' zei ik. 'Maar wel eerst kijken of we jou ook nog om kunnen toveren,' grinnikte ze en draaide zich langzaam weer om. Ik grinnikte. 'Ik ben nu toch al wit, een beetje meer of minder maakt niet uit' zei ik grinnikend, ook al zou mijn vader er niet echt blij mee zijn dat ik er zo uitzie. Nou ja, het zijn toch oude kleren. En ik denk dat hij voorlopig nog wel bezig is met het gazon militeren.

How far is far

Zayn Javadd Malik

"Gadverdamme, Malik!" riep Amory opeens, hoewel het lachen haar nog niet ontgaan was. Zoals ik al dacht, kon ze wel tegen een plagerij en hier en daar een grapje. Mensen dachten al snel dat mijn vrouw een succesvolle, harde vrouw was die erg bot uit de hoek kon komen, maar ik wist wel beter. Amory was niets anders dan een liefdevol iemand met een hart van goud.
Ze vroeg waar de witte verf was, gelukkig had Safiya deze achter de deur verstopt. Ik wees op mijn gezicht en mijn haren, die volgens mij compleet wit waren geworden dankzij het nattige spul. "Ik denk dat ik wel genoeg heb gehad voor vandaag."
Safiya was weggeglipt en had de deur geopend, volgens mij voor Drake Payne, die hier wel vaker over de vloer kwam. Volgens mij waren ze gewoon goede vrienden, hoewel ik er niet van zou staan kijken als die twee tieners hele andere plannen hadden. Ik vond alles best, hoor, mits ze hun kleding aanhielden en ik niet voor verrassingen zou komen te staan. Ik was namelijk erg beschermend over mijn prinsesje en ik zou niet willen dat haar iets overkwam. Zoya daarentegen noemde ik altijd mijn engeltje. Ik had nog veel contact met haar en ik gunde haar al het geluk van de wereld, vooral omdat ik wist dat ze in goede handen was bij Marcel Styles.
"Als Safiya en Drake misschien nog weggaan, weet ik wel iets beters wat we met die verf kunnen doen," zei ik, waarna ik eventjes speels mijn wenkbrauwen optrok. "Ik heb namelijk wel zin in een warme douche."

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Safiya Malik
Mijn blik gleed heel eventjes naar boven toen daar de stemmen van mijn ouders klonken, wetende dat mijn moeder er ook achter was wat ons plan was geweest. Ergens vroeg ik me dus af of ze nu beide al zo wit als sneeuw waren, of dat binnen een paar minuten het geval zou zijn. Je kon zeggen wat je wilde, maar je kon lachen met mijn ouders en waren zelf soms nog kleine kinderen.
Mijn blik gleed met een zachte grinnik weer terug naar de jongen voor me, om te knikken bij zijn woorden over dat alles wit was. 'Het is een voordeel dat het je staat en je nu je andere bijnaam eer aandoet. En dat is altijd fijn om te horen, want ik vind het leuk om ook iets van jou terug te laten keren, op de kleine dingetjes die er al te vinden zijn,' zei ik, wetende dat er al foto's vanaf het begin hingen. De knik die ik kreeg bij mij volgende woorden, gaven me bevestiging en een vertrouwde gevoel, en waren de woorden alleen nog een aanvulling. Hopelijk bleef het ook allemaal zo, ook al wist ik dat er vanaf dat moment genoeg zou gaan veranderen. En eerlijk? Dat gaf me een beangstigd gevoel, om meerdere redenen.
'Zeg dat nu niet, Draakje, want je weet precies hoe dat uit gaat pakken. Je gaat die woorden terug nemen,' zei ik, proberend nog steeds zo vrolijk als de hele tijd over te komen, om het deze keer anders op te lossen en bij de jongen op zijn rug te klimmen. 'Durf je het nog aan en gaan we naar boven? Of heb je -je toch bedacht?' vroeg ik zachtjes. 'Want anders is het nog altijd de eerste deur links en ga ik weer van je rug af,'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Amory Gisella Malik-Da Leigh

Zayn wees naar zijn gezicht, en zijn haren. Nu pas viel het me op hoe vies en wit het was, hoe had ik nou niet kunnen zien dat dit om verf ging? Het zag er echt vies uit en bij het idee dat ik nu ook onder zat liet me walgen. Gelukkig had ik een oud vest aan dus had het niet veel uitgemaakt dat Safiya haar geverfde handen op mijn rug had geplant. 'Ik denk dat ik wel genoeg heb gehad voor vandaag.' zei Zayn, het zag er ook naar uit dat hij flink onder handen was genomen door Safi. Het meisje had een goede band met haar vader, zover ik wist. Ik ook, hoor, ik hield heel veel van mijn dochters. Het was dan ook een nachtmerrie toen Zoya het huis verliet. Dagen- en nachtenlang heb ik gehuild, maar later besefte ik me ook zij opgroeide. Safiya ook. Ik dacht al een tijdje dat ze iets had met Drake Payne. Als ze het zou bekennen zou ik er geen enkel probleem mee hebben. Drake was volgens mij al gearriveerd, ik zag hem best vaak. Iedereen zag elkaar vaak in deze straat. 'Als Safiya en Drake misschien nog weggaan, weet ik wel iets beters wat we met die verf kunnen doen,' zei Zayn, waarna hij zijn wenkbrauwen optrok. 'Ik heb namelijk wel zin in een warme douche.' Ja hoor, daar had je hem weer. 'Met verf?' vroeg ik sarcastisch. 'Hoe weet jij nou of verf warm is? Volgens mij is het koud, maar jij zal vast wel weer gelijk hebben.' Ik gaf opnieuw een sarcastische glimlach.

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

[Mijn topics.]

Reality's overrated.

Alexis 'Alex' Bianca Payne-Dourdan.

Haar trillende vingers bewogen op en neer, op en neer, lieten de maagdelijkwitee wastafel glanzen in het licht dat door de vitrines viel. Toen ze opkeek en haar beweging in het hoekje van haar ogen via de reflectering in de spiegel te zien kreeg, deinsden haar voeten twee kleine stappen achteruit en hield ze een fractie van een seconde haar adem in, waarna ze de lucht weer liet ontsnappen en weer enigzins ontspande. Hier had ze aan gewerkt, niet meer schrikken van haar eigen spiegelbeeld. Getraind wist ze er een klein glimlachje uit te persen. Lachen zou je gelukkig maken, lachen is gezond.
      Zachtjes trippelde ze, op de tippen van haar voeten, naar het raam en keek door de gleuven van de vitrine, die ze iets uit elkaar duwde met haar vinger om wat beter te kunnen kijken. Haar man en de vader van haar zoon zat in de tuin, was het gras aan het knippen op zijn eigen, precieze, manier. De tuin, waar je zichtbaar was voor alles en iedereen. Waar je zo belaagd kon worden. Waar je zo'n gemakkelijk doelwit bent. Maar ook waar je zo makkelijk de buurvrouw een knipoog toe kon sturen.
      Stilletjes streek ze de vitrine weer recht en ruimde op, inpecteerde even of alles wel helemaal precies was zoals het moest en ging toen naar beneden. Ze ging naar de deur richting de tuin en ging naar buiten, al bleef ze zo dicht mogelijk bij de deur staan, zodat ze zo snel mogelijk weer naar binnen kon, als er iets gebeurde. "Liam?" vroeg ze zachtjes, het was bijna een fluistering, ze kon er niet tegen als mensen schreeuwden en sprak zelf dan ook onbewust erg zacht. "Wil je wat drinken?"
      De flashbacks, de angsten, de waanideeën zouden altijd een deel van haar blijven, maar ze had goede en slechte dagen, en natuurlijk de dagen die geen van beiden waren. Op goede dagen ging het wel, was ze bijna een normaal mens. De dagen ertussenin, zoals bijna altijd, gingen wel, maar er moest niks gebeuren. En dan haar slechte dagen, dagen als deze, dat ze de hele dag stijf stond op kleine bewegingen, kleine geluiden, kleine dingetjes. Die dagen waren het ergst.

[ bericht aangepast op 17 feb 2014 - 20:28 ]

Reality's overrated.

Drake Payne.
Haar blik gleed heel even naar boven, waar de stemmen en het gelach van haar ouders te horen was. Ik dacht aan mijn ouders, die ik de hele dag nog niet gesproken heb, ik heb enkel mijn hand naar mijn vader opgestoken. Het eerste wat ik ga doen als Safiya me alles verteld heeft is lunchen met mijn ouders of z. Ik houd ontzettend veel van ze, en ik wil niet dat ze denken dat ik ze vergeten ben, of niet om ze geef. Haar blik gleed met een kleine grinnik weer terug naar mij, en knikte op mijn woorden over dat alles sneeuw wit was. 'Het is een voordeel dat het je staat en je nu je andere bijnaam eer aandoet. En dat is altijd fijn om te horen, want ik vind het leuk om ook iets van jou terug te laten keren, op de kleine dingetjes die er al te vinden zijn,' zei ze, wat me deed glimlachen. 'Zeg dat nu niet, Draakje, want je weet precies hoe dat uit gaat pakken. Je gaat die woorden terug nemen,' zei ze. Ik grinnikte. Ze klom op mijn rug. 'Durf je het nog aan en gaan we naar boven? Of heb je -je toch bedacht?' vroeg ze. 'Nee, we gaan nog steeds naar boven. Ik ben klaar voor de noordpool' grinnikte ik, aangezien alles waarschijnlijk wit was boven. 'Want anders is het nog altijd de eerste deur links en ga ik weer van je rug af,' zei ze. 'Nee, nee. Hou je goed vast' zei ik, en liep naar boven, met Safiya op mijn rug.

How far is far

[Zoya komt morgen]

Liam Payne
Ik knipte net de laatste grassprietjes precies af toen ik de melodieuze stem van mijn prachtige vrouw hoorde. Ik was toch zo enorm blij met haar. Ze was dan misschien wat jaloers, ik wist zo tenminste dat ze echt veel van me hield. Ik ging rechtop zitten en schonk haar een stralende glimlach. "Hey, schatje." zei ik vrolijk, terwijl ik mijn schaartje en liniaal naast me legde en de tuinhandschoenen voorzichtig uit deed zodat ik geen aarde op mijn kleren zou krijgen. Mijn vrouw had dagen waarop ze meer achterdochtig was dan op anderen. Die voelde ik aan na zo'n tijd en vandaag was zo'n dag. Ze had geen reden om jaloers te zijn, want ik zou niemand liever willen dan zij, maar ik had wel erg met haar te doen. "Graag. Ik kom eraan. Zullen we thee in de tuin drinken?" vroeg ik terwijl ik opstond, precies op het pad en niet op mijn net geknipte gras. Ja, ik was erg precies met mijn tuin, zeker nu Drake er niet meer in speelde. Het moest en zou even perfect zijn als ons perfecte leventje samen. Ik pakte mijn spulletjes en liep naar haar toe. "Goede morgen, trouwens." zei ik voor ik haar een korte kus op haar lippen gaf. Daarna borg ik mijn spulletjes in het kleine kastje naast de deur op. Ik liep naar mijn vrouw toe en sloeg mijn armen om haar heen. Nu ze weer zo'n dag had was het misschien maar het beste dat Drake met Safiya naar de wedstrijd zou gaan. Ik vond het altijd geweldig om te zien dat mijn werk wel degelijk uitmaakte, maar toch. Mijn vrouw en grote liefde ging voor. "Drake is bij de familie Malik, dus we hebben het hele huis voor ons alleen." fluisterde ik in haar oor. Het liep vast uit op nieuws kijken in bed, maar misschien ook op wat meer. Ik liep dan wel tegen de veertig, soms was een opstootje nogsteeds erg fijn en ik was zeker niet een man die daarvoor naar de hoeren of naar een andere vrouw in het algemeen zou gaan.

[Wat als Liam vreemd gaat met de buurman...?]

Bowties were never Cooler

[Dat zou geniaal zijn en Alexis zal het neit zo snel doorhebben. Al is het ewl een beetje zielig voor haar.]

Reality's overrated.

[Waarschijnlijk zou Liam zelf ook compleet gek worden door wat hij in een waarschijnlijk dronken bui had gedaan... Zayn, ik kijk naar jou]

Bowties were never Cooler

[greyAlexis 'Alex' Bianca Payne-Dourdan.

"Hey schatje," zei Liam vrolijk. Alexis volgde zijn bewegingen strak. "Graag. Ik kom eraan. Zullen we thee in de tuin drinken?" vroeg hij. Hij stond op, pakte zijn spullen en liep naar zijn blonde vrouw toe. "Goede morgen, trouwens," zei hij voor hij een korte kus op haar lippen drukte. Hij borg zijn spullen op en liep weer naar haar toe, zijn armen sloeg hij om haar heen. Even verstijfde ze, maar liet haar spieren toen weer los. "Drake is bij de familie Malik, dus we hebben het hele huis voor ons alleen," fluisterde Liam in haar oor.
Alexis knikte en drukte voorzichtig een kus op zijn lippen, ze vond het nog altijd eng. Was nog altijd bang voor een afwijzing. "Jij ook goede morgen. Ik zet de thee even, okay?" vroeg ze en maakte zich voorzichtig los waarna ze naar de keuken liep en water in het apparaat deed, waarna ze het aanzette en de bak met theesmaken pakte, ze schoof hem naar Liam toe en glimlachte toen lichtjes. "Was je van plan iets te gaan doen?" vroeg ze toen maar, bij het niet weten van iets anders. Je zou haar saai kunnen noemen, maar ze was gewoon extreem onzeker, bang iets verkeerds te zeggen.[/grey]

Reality's overrated.

Safiya Malik
Ik was benieuwd of het straks nog witter zou zijn als wij boven aankwamen en of het verf behalen werd. Het was namelijk niet de eerste keer als we net wat verf te kort kwamen, omdat wij gekleurde waren dan de muren. Niet dat de lol er vanaf ging, want het bleef leuk en wij zouden geen Malik heten, mochten we daar geen oplossing voor verzinnen. Mijn blik gleed al snel terug naar Drake, wetende dat de antwoorden op mijn gedachten zo vanzelf zouden komen. Net als mijn glimlach, die weer terugkwam door de zijne en het gegrinnik die volgde naarmate meerdere woorden over mijn lippen rolde. 'Zo koud is het boven niet hoor en anders krijg je toch een knuffel. En mag je me beschermen tegen de beesten en sneeuwstormen,' grinnikte ik zachtjes, onschuldig, bij zijn woorden over de noordpool, nadat ik uiteindelijk op zijn rug was geklommen. Mijn armen wikkelde zich automatisch al iets strakker om hem heen voor ik opnieuw mijn mond opentrok. 'Oh, wacht, je had het natuurlijk alleen over de kleur,' voegde ik er nog bedenkelijk aan toe, mijn lach inhoudende. Een lach die al snel verdween, of veranderde in een gil, toen de jongen de trap opliet, om uiteindelijk alsnog in de lach te schieten. 'Je bent echt gestoord. Trouwens mijn woorden over bescherming waren niet gelogen,' verliet mijn mond, doelende op de verf. Daarna gleed mijn blik naar mijn ouders toe. 'Ma, pa, we hebben bezoek. Maar waarschijnlijk wisten jullie dat al,'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer