RPG - The House in the mountains [speeltopic] [14] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 10 feb 2014 - 13:55 ]

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Ik heb eigenlijk de neiging Pete bewusteloos te laten zijn van de koude buiten x']
Wat ben ik toch weer sadistisch :']

Little do you know

Melody Black
"Wel, om eerlijk te zijn. Ik slaap nu op geen enkele kamer met geen enkele kamergenoot. Er is namelijk iets misgegaan in mijn kamer, wat nog steeds niet is opgelost." zei ik zo eerlijk mogelijk. Ik ging haar natuurlijk niet zeggen dat ik alles aan moes had geslagen en ik hoopte dat ze daar niet achter kwam. Zij was een van de enige hier die ik aardig vond en die mij aardig vond. En dat kwam mij goed uit, ik had namelijk niet zo heel veel vrienden, maar degene die ik had was mij wel dierbaar. Ze waren soms meer dan mijn familie, want Rose kon ik soms geen familie meer noemen, hooguit een slet. De spanning tussen mij en Tyler was vertrokken toen Tyler was vertrokken naar z'n kamer wegens zijn hoofdpijn. Wat een watje, wel drinken maar niet tegen de hoofdpijn kunnen. Zelfs ik kon daar tegen, maar ja, vrouwen konden meer hebben dan mannen.

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Pff wie zegt dat TyTy headache kreeg van de Drank :']

Little do you know

*Le Dead*

Little do you know

VitaIncoluma schreef:
James Yaser
Ik moest mijn voet op een krukje zitten terwijl mevr. Sharp zei: "Dan gaan we maar eens kijken wat er mankeert."
"Ik heb het zelf gezet toen ie gebroken was. Ik heb hem namelijk al vaker gebroken, niets bijzonders. Ik heb er toen net ook al op gelopen, maar toen ik net hier was en u nog niet, was het bot alsnog gaan uitsteken, een open breuk dus, en ik weet niet of ik het nu goed heb teruggezet." zei ik droogjes alsof het niks was, het was ook niks voor mij, ik had wel ergere pijn gehad, fysiek en mentaal, dus een gebroken enkeltje kon ik wel aan. Mijn verdriet om Abby was erger dan dit. Ik moest en zou haar krijgen of Loki wilde of niet. Ze zou van mij zijn.

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

James Yaser
En net zoals ik verwachtte, reageerde mevr. Sharp een beetje overdreven. Ik had het wel kunnen denken. Ik had per ongeluk een foutje gemaakt en had het verkeerd terug gezet. En nu dreigde ze met het ziekenhuis, ik stond op, op een voet en hinkelde behendig op een voet de trappen af naar mijn kamer. Ik was voor een gehandicapte best snel en was binnen een half minuutje op m'n kamer. Ik ging liggen, want ik verwachtte dat als ik dat niet zou doen, ze het zou zeggen om mij te doen, dus deed ik het al op voorhand. Dat scheelde tijd. Nu ik mijn gevoel op m'n enkel richtte merkte ik dat het eigenlijk niet zo heel abnormaal veel pijn deed. Ach ja, als je ergere dingen had meegemaakt, dan was een verkeerd gezette enkel niet zo heel veel.
"Mevrouw, ik begrijp dat u het allemaal volgens de regeltjes moet doen, maar ik ben gewoon tevreden als hij goed gezet is, gips en verband en al die rotzooi hoeft er allemaal niet op. Zolang ik er op kan lopen is het toch goed? Daar gaat het tenslotte om."

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

[ bericht aangepast op 22 jan 2014 - 21:43 ]

(ok dan ben ik de enige die nog moet reageren denk ik. )
Gregory McEwan
Rose had blijkbaar iets gezien en liep naar rechts, hier waren duidelijk voetsporen te zien, ze ging best snel.
"Waar is het andere meisje? " hoorde ik haar emotieloos vragen, ze had iemand gevonden!
Zelf kwam ik nu ook aan bij de struik en ik zag Delilah zitten.
"Hoi Delilah.," zei ik,"weet je waar Lizzy is? " vroeg ik haar, ze schudde ongelovig haar hoofd.
"Ik ben alleen naar buiten gegaan, en aangezien Lizzy een sneeuwtrauma heeft denk ik niet dat ze snel naar buiten gaat komen, "zei ze zachtjes, ik knikte.
"Oké, Rose, zou jij alvast met Delilah naar huis willen gaan? Dan kijk ik nog even rond om zeker te weten dat Lizzy hier niet ronddwaalt." ik keek Rose aan.

You can't buy happiness, but you can buy books, and that's kind of the same thing

Denise Parks
Nog na snikkend van wat John, of Hunter -zo noemde Dena hem in eens- of wie die klootzak ook was, tegen me zei zit ik tegen mijn bed aan op de grond. Mijn kussen heeft twee zwarte vlekken van mijn mascara en het zou me niks verbazen als ik ook nog eens twee zwarte strepen op mijn wangen heb staan. Ik ben bang voor die gozer.. straks komt hij ineens hier en dan.. dan.. Verwoed veeg ik de opkomende tranen weg, wat er voor zorgt dat mijn vingers ook zwart worden van de mascara, maar ik doe geen moeite het schoon te maken. Ik zie er nu toch al niet meer uit en het heeft vast geen nut om het schoon te maken aangezien ik hier nu al een lange tijd zit en steeds wanneer de tranen gestopt zijn met stromen doet iets me weer opnieuw huilen.
"Ik wil niet meer.." mompel ik zachtjes. Nee, ik wil echt niet meer. Ik wil niet meer leven. Het is te pijnlijk, niemand die me tot nu toe echt heeft laten zien dat het het wel waard is om nog vol te houden.. een moeder of vader om me dit te laten zien heb ik ook niet meer. En mijn pleegouders hebben het te druk met hun eigen kinderen om ook maar door te hebben hoe suicidaal ik eigenlijk wel niet ben. Ik slikte een tijdje anti-deprisiva op recept van de dokter -zonder dat mijn pleegouders het wisten- maar dit had geen enkel nut. Ik voelde me niet echt geweldig er door. Ik voelde enkel geen verdriet meer, maar dat was het dan ook wel.

Pete Mikaelson
Met een diepe zucht draai ik me om - om weer richting huis te keren. Ik ben inmiddels al een lange tijd weg en ik neem aan dat sommigen bezorgd zullen worden. Ik kijk om me heen om te kijken welke boom ik het laatst gemarkeerd heb maar als ik er geen zie schrik ik.
"Fuck.." mompel ik, ik heb de laatste bomen niet gemarkeerd met sneeuw en weet nu niet meer van welke kant ik kom.. En aangezien het redelijk erg begint te sneeuwen is het ook niet bepaald mogelijk mijn voetsporen terug te vinden. Ik zucht diep en loop gewoon recht door terug, ik weet dat ik ergens afgeslagen was dus dan moet ik gewoon na een aantal meters weer afslaan de andere kant op en dan hopen dat ik daar wel zo slim geweest om bomen te markeren. Waarom moest ik dan ook met mijn domme kop bij het gebeuren van net zitten waardoor ik zoiets belangrijks vergeet?! Wie weet loop ik hier morgen avond nog door het bos, op zoek naar dat kut huis in de sneeuw. Waarom moest ik ook alweer naar buiten? Ik had beter gewoon naar boven kunnen gaan en onder de douche te gaan staan om af te koelen. Wat zou dat nu toch fijn zijn.. een warme douche. Mijn vingers voelen namelijk bevroren aan en mijn benen doen zeer van die snijdende wind hier boven.
Was het nou maar zomer of zo.. bedenk ik me zuchtend. Ik haat mezelf. Ik ben een slechte vriend, een slecht vriendje en een sukkel omdat ik gewoon verdwaal hierboven. Misschien is het ook wel beter, niemand die nog last van me heeft.
Nee Pete, zo moet je niet denken. Denk eens na hoe John zich zou voelen als je niet meer terug zou komen. Hij zou zich waarschijnlijk vreselijk voelen. Dat doe ik hem niet aan. Niet nu, niet vandaag en al helemaal niet tijdens dit hele verblijf-gebeuren.

Tyler Devoné
Ik strompel moe de trap op en hoor Melody en Yune nog gezellig praten. Nouja, mooi dat Yune het nog gezellig heeft zonder mij. Niet dat dat erg waarschijnlijk is, en met Melody als gezelschap is het nog moeilijker. Ik grinnik zacht bij die gedachte en loop de trap op naar boven.
Als ik dan de tweede trap omhoog ga glijdt ik halverwege uit en met een luid kabaal rol ik van de trap tegen de muur er voor.
"Shit!" roep ik nog voor ik met een bonk tegen de muur knal. Ik sta op en probeer mijn weg te bevorderen naar boven toe. Ik heb in dit huis vol rare mensen geen zin om op de gang te slapen. Thuis was ik blijven liggen maar nu is mijn prioriteit toch wel om in bed terecht te komen. Uiteindelijk beklim ik de trap maar op handen en voeten aangezien ik gewoon echt te ver heen ben om normaal om hoog te komen, al helemaal na die knal tegen mijn hoofd van het vallen.
Als ik dan boven aan de trap ben trek ik mezelf om hoog aan de trapleuning om vervolgens de eerste deur open te gooien.
"Oeps. niet mijn kamer" mompel ik lachend. Dan loop ik naar de volgende kamer en ik zie dat dit wel de goede kamer is. Met een plof laat ik mezelf op mijn bed vallen -of het mijn bed is weet ik niet zeker maar dat is het nu even wel- en vrijwel meteen lig ik te slapen met mijn kleren en schoenen nog gewoon aan.

Lol, verveelde me :'D

Little do you know

(We hadden het vandaag over de stoornis die Hunter heeft ( weet de naam niet meer) tijdens biologie, hoe weird is dat ? )

You can't buy happiness, but you can buy books, and that's kind of the same thing

Haah schietsofrenië ofzo -weet niet hoe je het schrijft- x'D

Little do you know

Disneyy schreef:
Haah schietsofrenië ofzo -weet niet hoe je het schrijft- x'D

You can't buy happiness, but you can buy books, and that's kind of the same thing

KLAINEISBACK schreef:
(...)
Jup en een paar jongens van me klas ( enige meisje tussen 11 jongens btw, how am I able to survive?) vonden het wel leuk om zo iemand achterna te gaan doen

Little do you know

Tis echt door aan het gaan hier :'D

Little do you know

KiliOfDurin schreef:
Loki Laufeyson
Ik zakte dieper weg in slaap en mijn spieren werden steeds slapper. Uiteindelijk viel mijn arm van haar af en zakte mijn mond een stukje open. Een zacht snurkgeluidje kwam uit mijn keel. Op dit moment kon je een kanon naast me afvuren en ik zou er doorheen slapen. Ik had al jaren niet zo diep geslapen. Waarschijnlijk zou ik de rest van de dag, al dan niet nacht, in een comateuze gesteldheid liggen te slapen. Zonder dromen of zorgen. Alleen maar slapen als een grote puppy in zijn mand na een dag spelen. Ik was zo moe na jaren slecht slapen. Ik dacht dat ik eraan gewend was, maar nu ik eenmaal goed kon slapen zou ik waarschijnlijk de rest van de dag slapen.

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign