Why do I love you? X One Direction X Speeltopic 2. - Speeltopics

Harry, Louis, Liam Niall en Zayn (De punkversies.) maken al een aantal jaar duidelijk dat in de school hun regels gelden, en als je slim bent houd je je ook aan die regels. Ook al is vrijwel iedereen hun slachtoffer, ze hebben zo hun vaste groepje dat ze het leven extra zuur maken, een groep van vijf meisjes. Het getreiter is op een gegeven moment zo erg, dat de meisjes bijna niet meer naar school durven. Maar op een dag slaat haat over op liefde...

[ bericht aangepast op 10 jan 2014 - 22:51 ]

How far is far

Louis William Tomlinson
Terwijl ik nadacht over de drugs stak ik de sigaret op. Snel nam ik een trekje en inhaleerde diep, toen drukte ik hem in de handen van Lily. "Rook," beval ik. Tot mijn verbazing deed ze wat ik zei alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
"Dat voelde goed, weer eens een sigaret," zei ze.
Ik trok verbaasd mijn wenkbrauw op, toen werd ik kwaad. "Oh? Voelde dat goed? En dit dan?" Ik gaf een harde ruk aan haar haren, waarna ik Lily van het bankje af duwde. Ik eiste de sigaret weer op en nam nog een paar trekjes. "Ja, dat voelde vast goed," zei ik met een tevreden grijns. Voor mij wel, voor mij voelde het heerlijk om haar pijn te doen. "Zeg, zullen we een spelletje doen? Truth or dare. Dat ken je toch wel? Jij kiest truth or dare, en dan verzin ik een vraag die je eerlijk moet beantwoorden of je krijgt een opdracht die je móét uitvoeren. Jij begint. Truth or dare?"

-geen inspiratie. Sorry.

Lily McAllister:
Ik was voor de eerst keer rustig bij Louis maar niet voor lang. Ik zag dat hij boos werd en hij trok me keihard aan mijn haren en ik probeerde niet te gillen maar dat lukte bijna niet. Daarna duwde hij mij van het bankje af, ik krabbelde overeind, en ik keek naar Louis. ''Ja, dat voelde vast goed'' zei hij toen grijnzend. Ik durfde niks te zeggen dus ik haalde mijn schouders op en mompelde wat. Hij stelde voor om Truh or dare te doen, ik stemde in en hij legde me uit hoe het moest. 'Ik weet het allang, ik ben niet dom' zei ik grinnikend, in mezelf. Ik moest eerst beginnen. ''Truth or dare?'' vroeg Louis. 'Ehm, Truth zei ik glimlachend.

[Wanneer gaan Louis en Lily wat closer worden? want ze blijven stom doen tegen mekaar ]

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Harry Styles
Ze schudde haar hoofd om me vervolgens naar boven mee te sleuren aan mijn arm. Blijkbaar was haar kamer op zolder, want ze trok me ook mee de tweede trap op. Eenmaal in haar kamer liet ze mij en de zwarte kater los en draaide de deur op slot. Handig, zo'n slot, moest ik zelf ook maar eens gaan regelen. Ik zuchtte even, ik had net al mijn kracht moeten gebruiken om niemand te gaan verwonden. 'Het geeft niet, jij kan er ook niks aan doen.' Zij zuchtte ook en liet zich op het bed vallen, waar de kat zich bij haar voegde. Stilletje ging ik naast het bed zitten, aangezien ik veels te lang was om er ook maar bij te gaan zitten, en legde mijn hoofd ertegen aan. 'Mijn aanbod staat nog steeds he? Dat je bij ons mag komen, mijn ouders vinden het vast niet erg en Sherlock mag vast ook mee.' Het was waar, mijn moeder was sowieso twee keer zo dol op katten als ik, het was alleen nog nooit in haar opgekomen er zelf een te nemen. Wetend dat Tauriel toch zou gaan protesteren hield ik mijn mond en sloot ik mijn ogen even. Deze korte rust was fijn, maar ik wist dat die snel over zou zijn zodra haar vader thuis zou komen. Dit keer zou ik haar wel beschermen en zou de eventuele klappen voor mijn rekening nemen. Voor nu bleef ik stil., en zou ik wachten tot we door iemand gestoord zouden worden.

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Ik merkte dar hij naast mijn bed kwam zitten. Hierdoor liet ik mijn vrije hand wat opzij schuiven, waardoor ik nu niet alleen oven de kater zijn lijf aaide, maar ook door Harry zijn krullen. Het voelde als een soort therapeutisch kalmeringsmiddel. Ik zuchtte zachtjes bij zijn woorden en hiekd mijn hand die door zijn zachte krullen ging even stil. "Dat is erg lief, maar dit is mijn huis en zij zijn mijn ouders. Daarbij ben ik nog vrij minderjarig, dus ze hebben zoizo nog alles over me te vertellen." Hoe vervelend ik het ook vond hier, het was mijn thuis en ik kon hier niet weg. Ik hervatte mijn geaai door zijn haren weer en bleef Sherlock ook aaien, die lag te spinnen en soezen op mijn borst. Hopelijk was mijn vader om 4 uur nog niet thuis en konden we in elk geval veilig naar de schietbaan. Wat er daarna zou gebeuren zou waarschijnlijk erg pijnlijk zijn en ik zou er alleen voor staan. Al kon Harry dan geen klappen krijgen of de situatie erger maken. Wel zou ik daar eten en niet thuis, want zoizo kreeg ik niets meer. Zeker als ze wisten dat ik in een broek rondliep en met deze krullenbol omging. Zelf zqg ik er niets kwaads in. Hij was dan mijn kwelgeest op school, eenmaal erbuiten leek hij opeens heel lief en beschermend. Ik vertrouwde het nog niet helemaal. Maar hij had het net wel voor me opgenomen, iets wat nog nooit iemand voor me had gedaan, dus langzaam begon dat vertrouwen toch te komen.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik bromde zacht toen ze met haar hand door mijn haar ging, een goede manier van brommen dan. 'Weet ik, maar er bestaat zoiets als rechtzaken en Jeugdzorg. Onder dat laatste val ik niet meer, jij wel,' zei ik terwijl ik heel even mijn ogen opende en naar haar opkeek, en sloot ze daarna. Het was hier fijn warm en door haar aanraking werd ik alleen maar rustiger. Langzaam begon ik weg te soezen door een combinatie van dat alles, en door het warme zonlicht dat zwak op mijn gezicht. De vermoeidheid van de afgelopen dagen sloeg nu toe, van alle momenten dat het had kunnen gebeuren gebeurde het nu. Heel fijn. Ik zou er echt geen moeite mee hebben om hier nog een aantal uur te moeten zitten, dan zou ik heel misschien nog even kunnen slapen. Ook al wist ik dat het niet ging, met het idee dat haar vader elk moment thuis kon zijn, en dan moest ik klaar staan. Voor Tauriel zouden er sowieso vandaag geen klappen meer vallen. Als ik een kat was geweest, was ik waarschijnlijk net zo hard aan het spinnen als de zwarte kater nu deed. 'Dat is fijn,' zuchtte ik. Het was lang geleden dat ik op zo'n zachte manier was aangeraakt, mijn familie niet meetellende. De meeste aanrakingen waren hard, zoals in weer een ander gevecht, of impulsief, zoals als ik weer eens iets te veel op had. Nooit zoals dit, en dat was prettig.

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Ik zuchtte bij zijn woorden en begon weer door zijn haren te aaien. Dat wist ik ook wel, maar het zou alleen maar meer problemen veroorzaken. Daarbij hielden mijn ouders een perfecte favade van het perfecte gezin op. Ik werd langzaam rustig door het aaien vqn Sherlock zijn lijfje en Harry zijn haren. Zelf begon ik te soezen terwijl zowel de kater als Harry leken te spinnen. Het klonk fijn en nog erg rustgevend in het kleine kamertje. Ik glimlachte bij zijn woorden. "Je haren zijn ook heel erg zacht." zei ik met een glimlachje. Het was nu wachten op problemen, al konden we hopelijk verdwenen zijn voor mijn vader thuis kwam. Ik opende mijn ogen en keek naar de klok. Het was nog best heel vroeg. Normaal zouden we in de les zitten, maar nu niet en dat zorgde voor zeeen van tijd. "Dank je voor vandaag. Ondanks de slechte start en ons verleden, ben ik er toch blij mee met wat er is gebeurt." Dit waren oprechte woorden. Ik was echt heel blij met vandaag, hoe groot de problemen die ik ervan zou krijgen ook waren. Het was niet eens dat ik een tatoo had laten zetten ofzo, maar alleen al dat ik met Harry omging en een broek droeg waren genoeg geweest. En ze zouden genoeg zijn om me af te tuigen. Harry was echt niet de enige die me mishandelde. Ik zuchtte weer en stopte met het aaien van zijn krullen. Ik schoof van het bed af en ging naast hem zitten. Voorzichtig liet ik Sherlock naar zijn schoot lopen en legde mijn hoofd op zijn schouder. Het beetje warmte en aanhaligheid die ik van hem kreeg deden me goed en zorgden ervoor dat ik toch langzaam mijn muren afbrak richting hem.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
'Ik ook, ik denk dat ik het niet anders had gewild,' zei ik toen ze vertelde dat ze blij was hoe vandaag was gelopen. Het was echt zo, want ik kon talloze andere scenarios bedenken van hoe het gegaan had kunnen zijn, en dan was deze wel de beste. Ik maakte een protesterend geluid toen ze stopte met aaien, maar dat ze naast me kwam zitten maakte al veel goed. De kat was bij mij komen zitten, en met nog steeds gesloten ogen streek ik het beestje over zijn flanken. Tauriel legde haar hoofd tegen mijn schouder en uit de macht der gewoonte sloeg ik een arm om haar heen, terwijl de ander de kat bleef aaien. Het was goed zo, voor eventjes dan. Ik schrok op uit het stille momentje toen ik het geluid van een dichtslaande voordeur hoorde. 'Daar gaan we,' mompelde ik zacht terwijl ik beneden gepraat hoorde. Gepraat dat langzaam maar zeker over ging in verhefte stemmen, wat veranderde in geschreeuw. Ik hield mijn grip om haar middel wat steviger, in een poging kalmerend over te komen. Ik weigerde nog steeds mijn ogen te openen, ik zou het toch wel merken als iemand naar boven kwam. Daarbij, de deur zat op slot en anders zou ik wel voor bewaker spelen. Aangezien ik niet aan nam dat iemand anders dan Tauriel de sleutel had, zaten we redelijk veilig.

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Ik ging nog iets meer tegen hem aan zitten toen hij zijn arm om me heen sloeg. Normaal zou ik wegkruipen en zo ver mogelijk uit de buurt blijven, maar nu was het anders. Hij stelde zich best beschermend op, op dit moment. Een tijdje was het rustig en stil. Niet ongemakkelijk stil, maar angstvallig afwachtend. Ook had ik nog wel wat rust in mijn lichaam, door Harry's warmte en Sherlock's geronk. Na een tijdje hoorde ik de voordeur dichtslaan. Hoe kan dat?! Mijn vader was nooit voor 5 uur thuis. Ik slikte en kromp in elkaar. Beneden hoorde ik gepraat, wat al snel over ging op geschreeuw. Ik kroop uit angst dichter tegen hem aan en voelde zijn grip verstrakken. De deur zat dan wel op slot en ik had de enige sleutel, toch was ik bang. Al snel hoorde ik gestamp op de trap. Er werd woest aan de klink gesjord voor mijn vader's stem door de deur galmde. "Tauriel Wendy Smith! Kom onmiddelijk naar buiten! Ik weet dat je daar zit met die duivelse Styles jongen! Open nu de deur! Ik hoop voor je dat je weer fatsoenlijke kleren aan hebt, want je zit al ver genoeg in de problemen!" Ik kroop uit angst min of meer achter Harry en onder mijn bed. "Je hebt 5 seconden. Hoe langer je dit uitstelt hoe meer er zwaait, pot!" "Maar ik moet zo naar training." piepte ik. "Dan ga je maar eerst daar naartoe optieven! Wel in normale kleren, trut!" riep hij, voor het weer wat stiller werd. Ik slikte en kroopt toen toch maar langzaam naar mijn kast toe om een jurkje te pakken. Ik wilde niet nog meer problemen. Ik zou namelijk zoizo een pak slaag krijgen als ik een broek aan zou hebben als ik naar buiten kwam.

Bowties were never Cooler

Anna Jane "AJ" Valentine

Niall knikte. 'Heb je nog zin in een eitje of zo? Oh, wacht! We hebben onze McFlurries nog!' Ik lachte even hard. 'Jij enorme vreetzak.' giechelde ik afkeurend. De jongen haalde de ijsjes uit de koelkast, waarna hij ze op tafel zette. Ik keek in mijn bakje, waar mijn "McFlurry" in had moeten zitten. Het was helemaal gesmolten, het zag er niet meer uit. Ik roerde erdoorheen met mijn lepeltje, het leek wel een soort koude soep. 'Het is jouw beurt weer.' zei Niall. Ik knikte. 'Oh ja.' Ik dacht even na. Ik had werkelijk geen idee. 'Eh…' begon ik, wist het echt niet. Ik bedoel, wat moest je aan hem vragen? Zijn lievelingskleur, of dier, ja, wat een vraag. 'Eh…' mompelde ik nogmaals. 'Eh…' Nog een aantal eh's volgden, dat hield ik vol tot ik iets had bedacht. 'Nou…' zei ik dan maar uiteindelijk. 'Wie is de aardigste persoon uit jouw familie?' vroeg ik. Ikzelf zou het wel weten, Nimeesha, mijn nichtje, zij had me geholpen met het pesten. Totdat…

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Louis William Tomlinson
"Truth or dare?" vroeg ik. Hopend dat ze dare zou zeggen keek ik Lily vragend aan.
"Truth." Shit. Snel dacht ik na over een goede vraag, maar ik wist niks. Nee, ik wist alleen dingen bij dare, dat was mijn specialiteit.
"Goed.. Hoeveel vriendjes heb je gehad? Of vriendinnetjes, weet ik veel." Eerlijk gezegd wist ik niet of ze op jongens of meisjes viel, maar het boeide me ook niet echt. "Zullen we een hotdog gaan halen? Ik trakteer." Eigenlijk was het geen vraag, en verwachtte ik dat ze gewoon mee zou gaan. "Ja, een hotdog gratis en voor niets zul je niet vaak krijgen, in elk geval niet van de oh zo geweldige Louis Tomlinson." Ik grinnikte. Tot mijn spijt was het gevoel van high zijn al minder geworden, maar raar deed ik nog steeds wel een beetje. Ik stond op en trok Lily overeind. Niet hardhandig of ruw, gewoon zonder haar pijn te doen. Daar had ik vreemd genoeg nu geen behoefte aan. Gelukkig voor haar dan.

Harry Styles
Ik gromde en vloekte zacht toen ik gestamp op de trap hoorde, om vervolgens een hand voor mijn mond te slaan. Dat was niet echt slim, ik zou het alleen maar ergere maken zo. Er werd aan de klink van de deur getrokken en daarna klonk de woeste stem van haar vader. Ik had veel zin om weer terug te gaan schreeuwen, maar oen Tauriel half wegkroop hield ik toch maar mijn mond. Gelukkig kregen we nog wel de kans van hem om weg te glippen, al was het waarschijnlijk niet zonder problemen. Bij zijn laatste woord gromde ik weer dreigend, en keek op toen ze nog opstond ook. Ik volgde vlug en greep naar haar pols. 'Geen sprake van, je houdt dat gewoon lekker aan,' zei ik zelfverzekerd. 'En als hij de neiging gaat krijgen iemand te slaan, functioneer ik ook heel goed als boksbal.' Ik zuchtte en sloeg van achteren mijn armen rond haar middel en rustte mijn kin op haar schouder. We zouden zo gewoon naar haar training gaan en op de weg naar buiten zou ik voor schild spelen. Ook handig was het feit dat bij mij een regel gelde, zodra ik geslagen word heb ik het recht om terug te slaan. Dat zij mijn vader altijd, en ik had me er tot nu toe aan gehouden. 'Het komt wel goed, echt. Ik ben erbij en laat je niks gebeuren,' zei ik zacht. 'Daarbij, ik ben de enige die je op die manier mag aanraken,' vervolgde ik gniffelend, het natuurlijk niet menend.

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Ik stond voorzichtig op en slenterde naar de commode om toch maar een jurkje aan te trekken na mijn vader's bedreiging. Ik wilde er net een pakken toen ik een warme, maar nu weer vrij ruwe, hand rond mijnpols voelde sluiten. Ik hoorde zijn stem en was verbluft over hoe zeker hij was in deze situatie. Dat zou ik echt niet kunnen. Zelfs niet in deze stoere kleren. Bij zijn woorden zuchtte ik zelf en aaide zacht doorzijn krullen toen hij met zijn armen om mijn middel zijn hoofd op mijn schouder legde. "Doe dat nou niet. Ik wil niet dat je voor mij gebroken ribben oploopt." Die van mij waren al talloze keren gekneust en gebroken, nooit ernstig genoeg voor het ziekenhuis. Ik zette mezelf hoe moeilijk het ook was elke keer weer over de pijn heen en ging zo goed mogelijk door met leven. Harry was wel ver gegaan met zijn mishandelingen en gepest, maar toch nooit zo ver. Al zorgden de fysieke mishandelingen ook voor mentale littekens. Die werden zichtbaar door de ontelbare wonden en littekens op mijn lichaam. Ik zuchtte weer bij zijn volgende woorden en bleef door zijn krullen aaien. Ze zorgden toch voor een bepaald soort rust. Zijn laatste woorden dezen me verstarren. Toen hij gniffelde wist ik dat hij het niet meende, maar dit waren geen dingen waar je tegen je slachtoffer grappen over maakte. "Niet grappig, Styles." mompelde ik zacht terwijl ik langzaam uit de verstarring kwam. Ik wilde niet laten zien hoeveel pijn hij me echt had gedaan, maar het was erg weinig in vergelijking met mijn ouders. Ik slikte even en draaide toen mijn deur van het slot omdat ik voetstappen naar beneden had horen gaan. "Op hoop van zegen." mompelde ik voor ik de deur voorzichtig open deed.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ze zuchtte zacht en begon weer door mijn haar te aaien zodra ik mijn armen om haar heen had geslagen. 'Dat maakt niet uit, ik heb het vaak zat gehad. Boksongelukken en dergelijke.' Soms ging het wel eens mis tijdens het oefenen, het waren dan ongelukken want niemand daar deed elkaar expres pijn. Een soort stille code tussen de mensen daar. Ik had vaak genoeg daardoor half vergaand van de pijn door de school gelopen, aangezien ik het onzin vond het te laten intapen. Na een tijdje raakte je gewent aan de pijn, en dan was die net zo snel als hij was gekomen. Bijna kreeg ik de neiging mijn ogen weer te sluiten door haar aanrakingen, het was alleen niet zo'n goed idee. Ik voelde haar verstarren bij mijn laatste woorden, wat ik wel begreep. Het was ook niet zo aardig. 'Sorry,' mompelde ik vlug en drukte een kusje op haar wang als goedmaker. Ik liet haar op haar hand na los toen ze de deur van het slot afhaalde en liep voorop heel zacht de trap af, in de hoop niet gehoord te worden. Waarschijnlijk werden we al opgewacht onderaan de tweede trap, dus als ik voorop liep kon haar de eerste tijd niks gebeuren. Daarvoor moesten ze eerst langs mij, en volgens mij wist Tauriel uit ervaring hoe moeilijk het was me te omzeilen. Dat lukte niemand, zelfs niet op school met die brede gangen. Geruststellend gaf ik een kneepje in haar hand terwijl ik zo zacht mogelijk door bleef lopen.

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Toen ik verstarde, verontschuldigde hij zich al snel en drukte een kusje op mijn wang, waardoor mijn wangen lichtrood werden. Ik deed voorzichtig de deur open toen ik mijn vader naar beneden hoorde gaan. Harry hield nu alleen nog mijn hand vast. Het zorgde voor een beetje zelfvertrouwen, omdanks dat ik doodsbang was. Voorzichtig deed ik de deu open en liep met Harry naar buiten. Sherlock wilde mee, maar ik stuurde hem snel terug en deed de deur weer op slot. Ik wilde niet dat er iets met hem zou gebeuren. Harry liep voorop de trap af en ik liep stil met hem mee. Ik was nu nog banger dan vanochtend voor hem. Ik trilde letterlijk. Een klein kneepje in mijn hand deed me zwakjes glimlachen. Eenmaal in de hal zag ik geen vwn mijn ouders. Snel liet ik Harry los en deed mijn schoenen aan. Daarna deed ik ook mijn jas aan. "Ik hoop maar dat je iets fatsoenlijks aan hebt, teef. Anders maak je het alleen erger voor jezelf." hoorde ik uit de woonkamer komen. Ik slikte en greep snel mijn sleutels van het haakje. "Kom, Harry. Ik wil gewoon weg." fluisterde ik tegen hem. Ik stond vrij ongeduldig te wachten. Hoe sneller we weg waren, hoe eerder ik veilig was. Die klap in mijn gezicht was maar het topje van de ijsberg voor wat me te wachten stond als ik terugkwam. Ik wilde nu al niet, maar ik kon niet anders. Misschien als Harry inderdaad aardig bleef doen dat ik misschien zijn aanbod aannam, maar nu was ik er nog te twijfelachtig over. Daarbij wist ik ook niet wat zijn moeder er nou echt van vond.

Bowties were never Cooler