Why do I love you? X One Direction X Speeltopic 2. - Speeltopics

Harry, Louis, Liam Niall en Zayn (De punkversies.) maken al een aantal jaar duidelijk dat in de school hun regels gelden, en als je slim bent houd je je ook aan die regels. Ook al is vrijwel iedereen hun slachtoffer, ze hebben zo hun vaste groepje dat ze het leven extra zuur maken, een groep van vijf meisjes. Het getreiter is op een gegeven moment zo erg, dat de meisjes bijna niet meer naar school durven. Maar op een dag slaat haat over op liefde...

[ bericht aangepast op 10 jan 2014 - 22:51 ]

How far is far

Harry Styles
Ik keek van een afstandje toe hoe zij ondertussen haar eten ophad, waarna zij ook haar spullen in de wasbak zette. Zacht maakte ik een instemmend geluidje toen ze vroeg of we gingen, en keek even verward toen ze een hand op mijn borst legde en zei dat ik moest wachten, om vervolgens naar boven te sprinten. Daarna begreep ik dat ze haar kleren was gaan halen, die konden hier ook niet zomaar blijven liggen. Al snel hoorde ik haar weer naar beneden lopen, terwijl ik in de hal alweer bezig was met mijn schoenen en jas. Het was nu een stuk kouder dan vanmorgen, dus greep ik mijn bruine winterjas met nepbonten kraag en mijn bruien laarzen. Ja, ik had iets met bruin. Het was gewoon zo'n warme en kalmerende kleur. Ik wachtte af tot zij ook haar jas en schoenen aan had. 'Is het eigenlijk ver? Want ik heb geen zin om teveel benzine te verspillen, aangezien ik het zelf moet betalen.' Ik grijnsde even. Stiekem was ik wel heel benieuwd naar de kat, zelf mocht ik er geen omdat mijn ouders me te onverantwoordelijk vonden. Gelukkig hadden een aantal kennissen, oftewel meisjes die over me heen kwijlden, wel katten en daar kwam ik dan af en toe langs. Ik zuchtte even en deed de voordeur alvast open en gelijk kwam er een koude windvlaag door het huis heen zetten. Vlug sloeg ik mijn armen over elkaar, want zelfs ik had het nu koud. Het voordeel was wel dat de ei-geur nu snel zou verdwijnen.

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Toen ik weer beneden kwam stond hij in de hal en was bezig met een bruine jas en bruine laarzen. Zelf borg ik mijn kleren in mijn rugzak op voor ik mijn schoenen pakte. Ik trok ze aan en hing met mijn benen bij elkaar staan. zonder mijn knieen te buigen boog ik voorover en strokte mijn veters met een paar snelle beweginkjes. Ik rechtte net mijn rug toen hij vroeg hoe ver het was. "Als dit inderdaad Leister Gardens is, zo'n 5 minuten lopen." zei ik voor ik mijn jas pakte en die aan deed. Buiten zou eht wel erg koud zijn, al had ik nu wel een broek aan. Ik ging mijn tas op mijn rug en rilde toen hij de deur open deed. Het was beter zo met een broek, maar nogsteeds heel erg koud. Ik dook van de kou wat in elkaar en stapte naar buiten. "Aan het einde van de straat sla je Nottingham Street in. Die lopen we helemaal uit en dan Baker Street op. Dan staat ergens aan het andere einde van die straat mijn huis." mompelde ik. Erg ver was het niet, maar het was nu wel echt koud. Ik keek om om te zien of hij ook kwam. Ik wilde eigenlijk maar gewoon blijven lopen, want ik ahd het echt heel koud nu. Ik probeerde niet te rillen, maar de rillingen bleven door mijn lichaam gaan terwijl ik hier stond te verkleumen. Lopen vond ik echt neit erg, maar dan moesten we nu wel echt gaan lopen.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Na een tijdje stond zij ook in de hal en propte de jurk en maillot in haar schooltas om vervolgens haar schoenen te pakken en de veters ervan te strikken. Zelf had ik altijd om een of andere vage reden een hekel gehad aan veters. Misschien omdat ik er gewoon niet genoeg geduld voor had. Ik was lichtelijk verbaasd toen bleek dat ze helemaal niet zover weg woonde, als ik dat vorige week had geweten had ze een groot probleem gehad. Ze stapte naar buiten en gaf een korte beschrijving van de route, en het was duidelijk dat ze het zelf ook koud had. Ik zuchtte en deed mijn jas weer uit, die ik instinctief om haar schouders legde. Het ding was met bont gevoerd en ik had het er nog nooit koud in gekregen. Er ging een rilling door me heen toen de koele wind door mijn dunne shirt heentrok. Ik wist zeker dat ze ging protesteren en ging proberen dat ik zelf de jas weer aantrok. 'Ik duld geen tegenspraak,' mompelde ik met een strenge ondertoon, waarna ik grijnzend mijn arm door de hare haakte en met mijn vrije arm de deur achter ons dichttrok en op slot deed. Op een redelijk vlug tempo begon ik te lopen, zo zouden we er ook sneller zijn. Het was ongelofelijk hoeveel spijt ik nu had dat ik vanmorgen een shirt met korte mouwen had gepakt, maar er was geen enkele voorspelling dat het zo achterlijk koud zou worden. Nou ja, dat was pech voor mij dan.

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Plots voelde ik iets warms en zwaars om mijn schouders worden geslagen. Ik keek om en zag hoe harry in zijn t-shirtje naast me stond terwijl zijn jas om mijn lijfje hing. Ik had het nu niet koud meer, maar hij duidelijk wel. Ik wilde hem net teruggeven toen hij zei dat hij geen tegenspraak dulde. Daar kon ik niets tegen doen. Hij klonk erg autoritair en was een stuk langer en sterker dan ik was, dus ik moest het maar accepteren. Ik schoof mijn armen dus maar door de warme mouwen en keek naar hem toen hij zijn arm door de mijne haakte. Ik had het dan nu niet koud meer, ik was wel blij dat hij snel door begon te lopen. Ten eerste omdat het niet leuk zou zijn hem dood te zien vriezen en ten tweede zouden we dan in elk geval binnen zijn voor mijn ouders er waren. Ook kon de rest van de buurt ons minder lang samen over straat zien gaan. Aan het einde van zijn straat trok ik hem mee de hoek om Nottingham Street in. Dat ik zomaar jaren langs zijn huis naar school was gelopen zonder het te weten. Ik moest blij zijn dat er nooit iets was gebeurt. Ik liep samen met hem hard door terwijl de wind stevig blies en de lucht spierwit begon te kleuren. Zou het gaan sneeuwen vandaag? Aan het einde van deze straat trok ik hem zo mijn straat in. Nee, het huis waarin ik woonde was geen thuis, maar het zou er warm zijn en mijn kat zou er zijn. Dat waren de twee dingen die me toch wel erheen dreven. Nog even lopen en we zouden voor mijn huis staan: Nummer 7. Het was eigenlijk precies hetzelfde huis als dat van Harry, maar dan wat smaller en een verdieping hoger. Ik viste de huissleutel uit mijn jaszak en draaide de deur open. Gelukkig zat die nog op slot, waardoor ik wist dat mijn moeder nog van huis was. Rustig stapte ik binnen, om begroet te worden door de zwarte kater, en liet Harry binnen.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik grijnsde tevreden toen ze haar armen door de te lange mouwen van mijn jas stak, waarna we begonnen te lopen. De wind werd sterker en sneed nu dwars door mijn botten, en ik was verbaasd dat ik nog niet in een wandelend ijspegeltje was veranderd, ook al liep we pas net. Ik had een sterke haat jegens kou, tenzij het zou sneeuwen. Als het om sneeuw ging was ik net een vier jarige, compleet met sneeuwballen, sneeuwforten en sneeuwengelen maken. Meestal haalde ik Louis dan over om samen kinderachtig te doen, want op dat vlak was hij nog altijd de expert. En als hij er niet was kon ik nog altijd smeken bij mijn zus, die na uren van zeuren toegaf. Nu keek ik licht chagrijnig naar de lucht, hopend een enkel vlokje te kunnen zien, wat er helaas niet was. Ik keek naar de huizen om ons heen en merkte dat we bekeken werden. Logisch eigenlijk, ik was nogal berucht in deze buurt, en dan niet op een goede manier. En omdat zij bekend stond als braaf engeltje moest dit wel een vreemd aanzicht. Brutaal grijnzend zwaaide ik even, om triomfantelijk door te lopen. Op een gegeven moment stopte ze en ik keek toe hoe ze de deur open deed en naar binnen liep, zelf volgde ik al snel, blij de vieze kou uit te kunnen. Een opgeluchte zucht was te horen toen de warme mijn verkleumde huid raakte. Vanuit mijn ooghoeken spotte ik de kat en liep voorzichtig naar het beestje toe, om ervoor op mijn hurken te gaan zitten. 'Mag hij aangeraakt worden of vind hij dat niet fijn?' vroeg ik zachtjes.

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Na het stukje wandelen kwamen we dan bij mijn huis. Mijn vader's auto was weg en de deur zat op slot dus mijn ouders waren gelukkig niet thuis. Ik opende de deur en stapte binnen om direct begroet te worden door mijn kat. Ik aaide even over zijn hoofdje en ging toen weer staan zodat ik de deur achter Harry dicht kon doen. Binnen was het heerlijk warm, zodat ik bijde onze jassen op de kapstok kon hangen zonder bang te zijn het koud te krijgen. Mijn tas en schoenen verdwenen eronder. Ik keek even naar Harry die voor Sherlock zat op zijn hurken. "Probeer maar. je merkt vanzelf of hij je mag of niet." zei ik simpel. Dat wist je meestal pas als je hem probeerde te aaien. Dan had je ofwel een arm vol bloederige krassen ofwel een vriend voor het leven gemaakt. Mijn ouders mocht hij helemaal niet, maar hij hield heel erg van mij. Bij de trap zag ik mijn zwemspullen nog staan. "Ik ben zo terug. De woonkamer is door de eerste deur. Als hij je krabt gewoon weglopen, dan kom ik zo met de verbanddoos." zei ik simpel voor ik met de tas naar boven snelde om mijn badpak en handdoek in de wasmachine te doen. Ik had er gelukkig 2 om in te trainen zodat ik morgen ochtend in elk geval een droog badpak had. Ik was nu best wel benieuwd wat Harry van mijn huis vond. Het zou niet veel anders zijn dan dat van hem, op de christelijke boeken en beeldjes na dan. Toen ik mijn badpak in de wasmachine had gedaan liep ik terug naar beneden om te kijken hoe het met Sherlock en de krullenbol afgelopen was.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Eenmaal binnen hing ze beide jassen die ze aan had op de kapstok, en ik grinnikte zacht door haar woorden. Persoonlijk vond ik het een heel elegant beestje, hij stond mooi hoog op zijn pootjes. Ik knikte nog vlug bij haar uitleg voor ze naar boven verdween, en richtte me weer op de kat. Ooit had ik stage moeten lopen bij een dierenasiel, en daar was een tijgerkleurige kater die heel erg vals was. Sloeg en blies naar alles en iedereen, maar het dier had mij wel gemogen. Bij mij was het een aanhalig en lief beestje, jammer genoeg hadden de eigenaren van het asiel besloten dat hij ingeslapen moest worden omdat niemand hem wou. Ik had gevloekt en getierd en op alle mogelijke manieren geprotesteerd, maar uiteindelijk ging het toch door. Dat was ook de reden dat er een kleine tijger op mijn rechter pols was getatoeëerd, als klein eerbetoon. Voorzichtig ging ik voor de zwarte kat zitten en streek het even over zijn kop, wat hij toe leek te staan. Met een lichte grijns aaide ik het beestje in zijn nek en langs zijn flanken, daarom vond ik het ook heel logisch dat ik languit in het halletje lag. Het dier begon te snorren en kroop op mijn buik, waar het zijn nagels in zette zodat hij goed kon liggen. Ik vond het niet erg, het deed toch niet zoveel pijn. Rustig ging ik door met het aaien, het gaf een kalmerend gevoel. Na een tijdje verscheen Tauriel weer beneden en ik grijnsde ondersteboven naar haar, aangezien ik me niet kon omdraaien zonder de kat te verjagen. 'Volgens mij ben ik goedgekeurd.'

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Toen ik beneden kwam zag ik Harry op zijn rug liggen met Sherlock op zijn buik. Ik glimlachte bij het zien ervan en maakte snel een foto op mijn mobiel die ik in de zak van zijn broek had gestopt. Het was gewoon een te schattig plaatje om niet te maken. Daarbij was het ook nog eens prachtig chantage materiaal, mocht het ooit nodgi zijn. Ik stopte hem daarna weer weg en glimlachte bij zijn woorden. "Mooi, want anders had je neit verder gemogen." zei ik met een scheve grijns. het klonk wat speels, maar ik was vrij serieus. Ik leit niemand in mijn leven die mijn kat neit mocht. Misschien raar, maar het werkte voor mij. Ik pakte voorzichtig de kat van zijn borst af en hield hem in mijn armen, waar hij eigenlijk direct door ging met soezen. "Kom je?" vroeg ik voor ik met mijn voet de deur open duwde en de kamer in liep. "Wil je trouwens wat drinken of nog niet?" Ik had dan wel een grote, statige, zwarte kat in mijn armen, ik kon heus thee zetten. Al had ik nu zelf helemaal geen dorst. Sherlock was gelukkig geen dikke kat en vond het prima dat ik hem rondsjouwde. Ik liep wat verder de kamer in en keek rond. Blijkbaar was er net schoon gemaakt, want vanochtend was het nog niet zo schoon. Buiten hoorde ik geratel van mijn moeder's boodschappenkarretje op de stenen. "Kom, naar de keuken. Ik wil neit direct hommeles." Nu klonk er voor het eerst ooit tegen iemand buiten het sporten overwicht in mijn stem. Maar ik wilde echt neit de eerste seconde dat mijn moeder binnen zou komen al problemen hebben.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Kinderachtig stak ik mijn tong naar haar uit toen ze een foto van mij en de kat had gemaakt. Ik kon er niet tegen als ik ongewild op de foto werd gezet. Ze pakte de kat van mijn borst af en liep ermee naar de woonkamer. 'Ja, ja.' Langzaam kwam ik overeind, de warmte van het dier missend. 'Nee, ik hoef niet meer,' antwoordde ik zodra ik weer volleidg overeind stond. Rustig inspecteerde ik de inrichting van het halletje, het was wel een soort van gezellig, maar voelde om een bepaalde reden toch koud aan. Alles was heel strict geordend, nergens een stofje te zien. Ik vond de netheid vreemd, bij mij thuis slingerde er overal wel wat rond. Op een moment werd ik de smalle hal zat en verplaatste mezelf naar de woonkamer, waar voor mij hetzelfde gold als in hal. Aan een muur hing een spiegel omlijst met een gouden rand, ik zag er echt niet uit. Mijn ogen straalden mijn weinige slaap van de laatste tijd uit, het leek alsof ik minstens vijf kilo was afgevallen waardoor mijn pezige en volgetatoeeërde armen erg opvielen. Mijn krullen zaten vreselijk door de war, ja, zo snapte ik ook wel dat ik eng kon overkomen. Ik leek wel een verdomde zombie. Plotseling hoorde ik piepende wieltjes buiten en Tauriel die me half beval om naar de keuken te komen. Vlug trok ik een spurtje en kwam naast haar staan. Ondertussen hoorde ik de voordeur opengaan en een vrouwenstem die de naam van het meisje naast me riep, en daarna voetstappen die hierheen kwamen. De vrouw keek me met grote ontzette ogen aan. Nu ietwat ongemakkelijk zwaaide ik. 'Ehm, hai,' probeerde ik zacht.

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Ik glimlachte toen hij zei dat hij geen thee hoefde. Toch liep ik naar de keuken om zelf wat water te drinken. Ik vulde een glas en dronk een paar slokken voor ik piepende wieltjes op de straat hoorde. Shit. Dat was mijn moeder. Snel zei ik tegen Harry dat hij hier moest komen. Gelukkig stond hij bij me toen de deur open ging. Ik voelde me opeens heel ongemakkelijk. "Keuken." riep ik terug toen ik mijn naam hoorde. Vaak omzeilde ze die dan, maar nu kwam ze niet veel later binnen. Ik zag haar ogen groot worden toen ze Harry en mij zag. Hij begroette haar, maar ik zag de donder in haar ogen en kromp al wat in elkaar. "Tauriel Wendy Smith! Wat is dit?! Niet op school?! Jongen in de keuken?! Een broek! Je weet dat je vader en ik dat niet goedvinden! Dit is schandalig! En niet eens een normaal persoon, maar een duivelse als de jongen van Styles! Jij hebt zulke grote problemen, jonge dame! Wacht maar tot je vader hiervan hoort! Nu, hop naar boven en omkleden! Laat me je nooit meer zo zien!" schreeuwde ze naar me. Ik kromp helemaal in elkaar weg achter Harry. Ik wilde me helemaal niet omkleden of hier weg, maar ik was nu echt bang. Als mijn moeder dat aan mijn vader zou vertellen had ik pas echt een groot probleem. "Tauriel, nu!" Ze gaf me een klap in mijn gezicht en mijn wang werd knalrood. Het brandde, maar ik was eraan gewend. Ik liet mijn hoofd hangen en schuifelde langzaam richting de deur de gang op. "Je bent een schande voor de familie!" riep ze me na voor ik triest de gang op liep. Ik voelde me zo verschrikkelijk goed in deze kleren, maar ik zou ze toch niet meer aan mogen. Ik kon toch echt niets tegen mijn ouders.

[ bericht aangepast op 15 jan 2014 - 7:57 ]

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Mijn poging om vriendelijk te doen mislukte nogal snel, en de vrouw, wie sowieso twee koppen kleiner was dan ik, zette het op een schreeuwen. Iets waar ik niet tegen kon. Schreeuwen. Dan begon ik automatisch terug te schreeuwen, voor deze keer hield ik me in, anders zou ik zou ik de situatie alleen maar verergeren. Met een neutraal gezicht luisterde ik naar alle beschuldigingen, en maakte een verontwaardigd geluid toen ik blijkbaar geen normaal persoon was. Ik kon toch ook zeker spreken en lopen, en voelde dezelfde emoties. Was ik dan alleen vanwege wat inkt op mijn lijf en wat metaal door mijn lip niet normaal? Tauriel verschool zich half achter mijn rug, waardoor ik uit automatisme iets meer voor haar ging staan. Ik rolde met mijn ogen toen haar moeder zei, correctie schreeuwde, dat ze zich moest gaan omkleden. Ze hoefde niet als ze niet wou. Ik schrok van de plotselinge beweging toen ze opeens werd geslagen. Van haar wist ik al dat dit gebeurde, maar het zien was toch een heel ander verhaal. Ja, zelf had ik het ook vaak zat gedaan, alsnog. Ik keek het meisje in schock na toen ze naar boven afdroop, en dat liet iets in me knappen. Giftig keek ik de vrouw voor me aan, en de bekende waas trok voor mijn ogen. Ik had de neiging om naar haar uit te halen, en het kostte heel wat kracht om dat tegen te gaan. Dus hield ik het maar op schreeuwen. 'Bent u wel helemaal normaal!? Sorry hoor, maar uw dochter slaan? Hoe durft u! Door uw verdomde regels word uw dochter op school gepest! Wist u dat? Nee, vast niet, zoveel geeft u niet om haar. En als ik toch al duivels ben, neem mijn waarschuwing dan serieus: als ik nog een keer zie dat ze word geslagen, ben ik genoodzaakt recht in eigen handen te nemen. En dat is geen pretje,' de laatste woorden siste ik. Dit was de eerste keer dat ik een volwassene had bedreigd, en ik had er absoluut geen spijt van. Ik keurde de vrouw geen blik meer waardig en spurtte naar de hal. Ik legde een hand op haar schouder en met de ander streek ik zacht over de rode plek op haar wang. 'Moet ik wat ijs halen?' vroeg ik zacht.

Because I love him, do I need another reason?

[Wooohh, hele late MT]

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Lily McAllister:
De auto stopte en Zayn parkeerde de auto bij het park. 'Leuk, ik ga weer een marteling beleven' dacht ik bang. Louis pakte een bos haar van mij en trok eraan.
Ik durfde niet te vloeken of om zijn handen weg te slaan dus liet ik het toe en ik liet ook niet zien dat ik pijn had. Ik zag dat Louis met volle teugen ervan genoot om mij pijn te doen. Hij dreigde iets tegen me en ik knikte maar. Hij duwde me neer op een bankje en ging naast me zitten. Ik deed niks, ik bewoog niet.
Ik keek opzij uit mijn ooghoek en ik zag Louis in zijn zakken rommelen. Hij haalde een sigaret tevoorschijn, stak hem op en nam een trekje ervan. Toen zag ik dat hij grijnsde en voordat ik het wist kreeg ik een sigaret in mijn handen geduwd. ''Rook'' beval hij mij. Ik keek hem aan alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, en dat was het ook. Ik nam de sigaret tussen mijn vingers, nam een trek en de rook verlaatte mijn mond. 'Dat voelde goed, weer eens een sigaret' zei ik opgelucht. Ik durfde niet naar Louis te kijken, en ik wist ook niet dat ik al rook.

[Wow, ik loop ver achter srry, ik heb het ook heel druk]

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Tauriel Wendy Smith
Ik stond net op de eerste tree van de trap toen ik Harry hoorde gillen. Ik slikte bij zijn woorden. Ze waren aan de ene kant erg lief, maar aan de andere kant werd ik er doodsbang van. Mijn ouders waren zeker niet aardig of accepterend, maar ze waren wel mijn ouders. Daarbij hield mijn moeder het meestal bij schreeuwen en dreigen, mijn vader was veel erger. Nu mijn moeder al op fysiek geweld over was gegaan zou ik me maar snel geen omkleden voor hij me in deze kleren zag. Dan zou ik het pas echt ontgelden. Toen het getier van Harry over was wilde ik maar snel naar boven sprinten met Sherlock nog stevig in mijn armen. Toch stond ik nog geen tree hoger toen ik een warme hand op mijn schouder voelde. Ik keek naar hem en kromp wat ineen toen hij over mijn hete knalrode wang ging. Ik schudde mijn hoofd en pakte zijn arm om hem mee naar mijn kamer te trekken. Daar zaten we in elk geval veilig. Niet dat ik hem daar zo graag wilde hebben, maar de deur kon op slot en na die uitbarsting durfde ik niet echt meer goed beneden te zijn tot we weg moesten naar de schietbaan. Die was wel een flink end lopen, maar gelukkig had ik een fiets. Hij kon wel achterop, hoopte ik. Ik rende min of meer de twee trappen op naar mijn zolderkamertje met Sherlock in een arm en met mijn vrije hand Harry's arm stevig vasthoudend. Pas op mijn kamer liet ik ze beiden los en draaide de deur op slot met de sleutel. "Sorry dat je dat moest zien... Maar ik had je gewaarschuwd. Mijn ouders zijn geen makkelijke mensen. Mijn moeder is dan nog de makkelijkste van de twee." Ik zuchtte en liet me op mijn kleine eenpersoonsbed vallen. Mijn kamer was zeker niet groot of hoog. Het was volledig zwart-wit op de boeken in mijn boekenkast en de troffees erop na. De boekenkast besloeg een hele wand en stond compleet vol met boeken en andere zooi. Dan had ik nog een klein buro, de commode van toen ik een baby was met mijn kleren erop in nette stapels en mijn ondergoed en sokken erin. Het was denk ik maximaal half zo groot als Harry's kamer, maar het was mijn plek om mezelf te kunnen zijn. Sherlock kwam op mijn borst liggen en ik aaide zacht over zijn zwarte vacht. Makkelijk was mijn leven niet, maar het kon waarschijnlijk nog veel zwaarder.

Bowties were never Cooler

(Tenacious went SaIvatore, de l is een hoofdletter i)

Because I love him, do I need another reason?