• Gillende fans, die uit alle hoeken van de wereld leken te komen, hielden zich al ruim zes jaar gedeisd, ondanks er af en toe nog wel wat nieuws de wereld in kwam. De paparazzi hadden zich niet meer op de jongens gericht, waren opzoek gegaan naar een nieuwe prooi. Toch waren er nog altijd wel een paar mensen die de hoop niet ophadden gegeven, diep van binnen wisten dat de band nog een keer samen zou komen, door zou gaan met waar ze gestopt waren. Maar er werd altijd wel op ze ingepraat dat artiesten komen en gaan, om zo weer plek te maken voor andere. De jongens werden ook ouder en richten op hun eigen toekomst.
    One Direction was officieel na een break uit elkaar gevallen. De jongens kozen allemaal voor hun eigen leven, een eigen weg, om verder te gaan. Hoe het is gebeurd wist niemand, want er lag nog altijd een heel schema, samen met een half album, klaar. Het contact verwaterde langzaam, iedereen vond liefde en geluk, om uiteindelijk te verhuizen. Misschien zijn ze in de zes jaar tijd ook wel getrouwd, of staan op het punt, hebben kinderen gekregen, wie zou het zeggen. Het enige wat de jongens, of beter gezegd niemand, aan had zien komen was dat de jongens na zes jaar weer samen op zouden duiken met z'n alle. De populaire ex-groep werd samen met hun familie namelijk gespot op het afscheidsfeest van Paul. De jongens krijgen nog een kans om terug te keren naar de top, het contact te herstellen, omdat de gekte langzaam maar zeker weer terug te keren. Maar zien de jongens dit zitten, of gaan ze voor de families? Gaat het feest eigenlijk wel zonder problemen? Sluit iedereen elkaar in de armen, is het vergeven en vergeten, of zal daar de hel losbreken?

    Rollen:
    De jongens:
    • Niall James Horan • Bergling
    • Harry Edward Styles • KhaIeesi
    • Louis William Tomlinson • SnowfIake
    • Zayn Javadd Malik • KhaIeesi
    • Liam James Payne • Kendizzzzle


    De vrouwen/vriendinnen van de jongens:
    • Eira Amelia Hooper • KiliOfDurin
    • gereserveerd • Bergling
    • Demi Madison Payne • LegoIas
    • Anna Jane "AJ" Valentine • Whisperings


    Overige rollen:
    Denk hierbij aan fans, familie, vrienden





    Lijstje:
    Rol:
    Naam:
    Leeftijd:
    Nationaliteit:
    Beroep:
    Innerlijk:
    Uiterlijk:
    Extra:
    Had nog contact met:


    Regels:
    •Minimaal 5 of 6 regels vol schrijven. Dit om de inspiratie hoog te houden.
    •Maximaal 2 personages per persoon.
    •Schrijf je alleen in als je zeker weet dat je blijft reageren.
    •Geen perfecte personages, iedereen heeft wel slechte gewoonte's
    •16+ mag maar houd het netjes.
    •Als je offtopic gaat, zet het tussen haakjes; [ ], { } of ( ).
    •Meld als je een tijdje niet kunt reageren en naamsveranderingen.
    •Het is geen sneltrein!


    * Dit topic is eerder geopend, maar door verschillende redenen stilgevallen.
    Er bestaat dus een kans dat sommige rollen wegvallen, vrijkomen, of je met de speler moet overleggen. De verhaallijn bevat ook een aantal aanpassingen.

    **Hier is trouwens nog een link naar het oude topic:
    Evenings in London never felt so sad



    Het begin:
    De avond van het afscheidsfeest is aangebroken en na lang twijfelen, of juist niet, heeft iedereen besloten om zich toch maar van hun goede kant te laten zien. Iedereen heeft dus besloten om naar het feest toe te gaan met misschien toch wel de lichte hoop dat het goed zou aflopen. De andere weer te zien.
    De jongens, samen met de familie, begeven zich langzaam, met misschien wel lood in de schoenen, naar de locatie waar het feest word gehouden.
    Maar wat als eenmaal daar aangekomen blijkt dat daar de rode loper al klaar ligt met allemaal paparazzi, die ineens weer geïnteresseerd zijn? Staat het zweet op de voorhoofden of weet iedereen nog precies hoe of wat? En wat als blijkt dat One Direction de eregast is, en ze later die avond nog een keer op het podium worden geroepen? Ruzie of niet?

    [ bericht aangepast op 14 feb 2014 - 20:19 ]


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    Harry Styles
    Eira wist dondersgoed dat ik toch wel binnen zou komen en dat het helemaal niet ging. Ik knielde bij haar neer en wist nu al helemaal zeker dat we gewoon thuis hadden moeten blijven. Nee, toch niet, want met Louis pakte het nu al beter uit dan ik verwacht had. Ik beet hard op mijn lip, toen Eira me vertelde wat er aan de hand was. 'Hij wist het niet.' Zei ik zachtjes terwijl ik zachtjes door haar, haar aaide. Maar het zorgde niet echt voor troost want ze ging alleen nog maar harder huilen en ik voelde mijn overhemt langzaam warm worden. Ik sloeg mijn armen stevig om haar heen en wreef zachtjes over haar rug. Ik vond het maar moeilijk omgaan met al die zwangere vrouwen hormonen. Helemaal omdat ik wist dat ze hier normaal nooit zo enorm hevtig op zou reageren. Al meden we het onderwerp natuurlijk wel zo veel mogelijk en was het nooit leuk voor haar om er iets over te horen. Ik schudden mijn hoofd en zuchten. 'Jij zou mij niet alleen laten vanavond, dus ik jou ook.' Zei ik vastbesloten. Al moest ik toegeven dat ik nu niet meer naar huis wilde. Want nu ik eindelijk het lef had gehad om met Louis te praten, wilde ik dat graag voortzetten. En met de rest natuurlijk. 'Kom, we gaan naar huis.' Soms moest je vrienden voor jezelf zetten.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Louis Tomlinson
    Alles leek ineens heel snel te gaan en het duurde dan ook niet lang voor ik me weer bij de twee belangrijkste mensen hier had gericht. Maddie die niets begreep van wat er gaande was, waar ik haar gelijk in moest geven, en Zayn, die ons beide wat probeerde te verzekeren en zich nog steeds ongemakkelijk leek te voelen. Iets wat naar mij niet hielp aangezien een schuldgevoel nog altijd aan me bleef knagen, ondanks deze wel ietwat minder werd. Ik sloeg mijn armen rond de jongen heen. 'Je hebt een punt, maar mijn vermoeden zegt dat het wel degelijk mijn woorden waren,' rolde zachtjes over mijn lippen, om Maddie van de jongen over te nemen. Een zacht kusje plaatste ik op haar wang, om me vervolgens weer terug te richten op Zayn, om Maddie op een arm te zetten, zodat ik de ander om de jongen heen kon slaan. Een zachte 'uhg,' verliet mijn mond gevolgd door een zachte lach. 'Je weet dat je teveel kunt maken met die lieve glimlach van je. Sowieso kun je al te veel maken, want je weet teveel,' gaf ik als uitleg, want de jongen wist dat ik me altijd al een stuk beter voelde door deze reacties. 'En nog altijd blijf ik evenveel van je houden, wat ook nooit zal veranderen' voegde ik er wel aan toe, om nog een klein kusje terug te stelen. 'Net als onze kleine meid.' Ik kreeg een blik waardoor ik al snel 'Onze grote, kleine meid,' als verbetering over mijn lippen liet rollen en beide nog dichter naar me toetrok.


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    Liam Payne.
    'Ik wil maar huis. Weg hier, en als je niet mee wilt dan heb ik de autosleutels nodig,' zei ze, en nu keek ik haar aan en knikte. Ik had ook geen zin om hier te blijven. Tuurlijk, het is leuk om mijn ouder vrienden weer te zien, maar de paparazzi heeft alles al weer verpest. 'Het is niet dat ik nu wil dat je weggaat. Maar ik denk dat het beter is als je even tijd hebt om na te denken of je wel echt alleen van mij houdt. Ik ben daar niet zo zeker van.' zei ze. 'Oh Demi... Natuurlijk houd ik alleen van jou. Het was gewoon een stomme fout.' zei ik. Tranen stroomden over haar wangen. 'En ik wil naar James,' zei ze weer. Ik knikte, en liep met haar naar de auto waar ik alle paparazzi negeerde.


    How far is far

    Demi Payne

    'Oh Demi... Natuurlijik hou ik alleen van jou. Het was gewoon een stomme fout.' Ik zeg niks en negeer iedereen die naar ons kijkt. Regelrecht loop ik naar de auto, waar Liam al in zit. Hij begint te rijden en ik kijk naar buiten. Ik wil hem niet aankijken, ik wil gewoon naar huis. Eenmaal thuis zie ik James voor het raam staan. Een grote glimlach verschijnt op mijn gezicht en ik loop naar binnen. 'We zijn wat eerder terug gekomen,' leg ik uit aan de oppas en ik geef haar het geld. Ze loopt weg en James komt vrolijk naar me toe gerend. Ik til hem op en knuffel hem. 'Moet jij niet naar bed?' vraag ik hem. Hij lacht even en knikt. 'Liam ik stop James even in bed,' roep ik en ik til James naar boven. Daar stop ik hem in en lees ik mog een verhaaltje voor. Hij valt al snel in slaap en ik kijk naar het kleine jongetje. Hij lijkt heel veel op Liam, wat ik heel erg schattig vind. Na een tijdje sta ik op en loop ik naar Liam toe. Ik druk een kusje op zijn wang. Daara ga ik op de bank zitten en zet ik de tv aan. Het gaat over het feest waar we zomet waren. Tot mijn verassing zie ik mezelf huilend weg lopen. Ik word rood en zet de tv snel uit.


    Spoiler alert: you will save yourself

    Eira Amelia Hooper
    Harry deed zijn best me te troosten, maar het hielp weinig. Mijn emoties en hormonen deden vreemd en ik wilde het liefst gewoon naar huis, maar ik wilde ook hier blijven. Harry was zo enorm lief en geduldig nu. Harry zou nu gewoon een leuke avond moeten hebben, maar hij zat nu op de vloer van een dameswc. Ik hield hem dicht tegen me aan. Echt. Als mijn zoons iemand als vaderfiguur moesten uitkiezen zou het prima Harry mogen zijn voor mij. Luke was er niet meer, hoewel hij altijd in mijn hart zou blijven, en ze hadden een mannelijk rolmodel nodig. Ik glimlachte wat bij zijn woorden en verstopte mijn gezicht in zijn kleren. Waaraan verdiende ik zo'n lieve vriend? Dat hij zijn hele avond opgaf voor mij. Dat mocht hij niet. Toen hij zei dat we naar huis gingen keek ik op en schudde mijn hoofd. "Waag het niet deze avond te vergooien om mij, Styles. Jij gaat gewoon daar gezellig doen. Ik fris me hier op en kom die kant weer op. Dat mijn emoties en hormonen me als een gestoord wicht laten reageren betekent niet dat ik niet ook rustig rond kan lopen." Ik krabbelde op en leunde wat op de wasbak om naar mezelf te kijken. Ik was echt een wrak. Uit mijn tasje haalde ik mascara en lipstick. Met een doekje maakte ik mijn gezicht schoon voor ik zo goed mogelijk met een licht trillend handje mijn make-up weer begon te toen. Ik werd hier heel moe van, fysiek en mentaal, maar over 2 maanden had ik twee babies in plaats van vreemde hormonen en extreem overreagerende emoties.


    Bowties were never Cooler

    Zayn Malik
    Ik zou er altijd alles aan doen om gewoon die perfecte glimlach weer op Louis zijn lippen te krijgen. Ik wilde absoluut niet dat hij zich ergens schuldig over voelde terwijl dat niet nodig was. En volgens mij lukte me dat aardig. Mijn glimlach werd weer groter en onschuldiger. 'Ik weet alles.' Grijnsde ik lief, waarna ik toch een echt kusje op zijn lippen drukten. 'Het is niet te hopen dat, dat veranderd. Daar kost die trouwerij veelte veel geld voor.' Grijnsde ik nu nog breder. Ik grinnikte zachtjes. 'Nee, daar kost mijn hart me teveel voor.' Zei ik nu iets serieuser. Want Louis wist dat hij heel mijn hart in handen had en dat als hij me zou verlaten hij deze mee nam. Niet dat, dat ooit ging gebeuren.
    Van de bar pakte ik Maddie haar chocomelk, en waarschuwde haar niet te morsen. Want dan zou het ook over ons heen gaan. 'Maar, voelen Harry zijn knuffels nog zoals altijd?' Vroeg ik nu, om te weten of het nog goed zat met de krullenbol. Ik was daar namelijk toch echt wel bang voor geweest. Helemaal voor Louis, omdat ze vroeger onafscheidelijk waren geweest. Iets waar ik toen strondjaloers op was, maar ik Louis het gemis niet wilde afnemen.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Harry Styles
    Eira wist dondersgoed dat ik nu zo de sleutels zou pakken en ons naar huis zou rijden. Het zou niet eens in me opkomen nu terug naar de zaal te gaan en te doen of er niets aan de hand was, terwijl zei hier op de grond lag. Dan was mijn laatste kans om de rest weer te zien maar vervlogen. Iets wat je niet had kon je toch niet meer kwijtraken en Eira was belangrijker dan iets dat ik niet had. Maar ze wilde er niets van horen. Ik had het kunnen weten want daar was ze eigenwijs genoeg voor. Ik wilde meteen protesteren toen ze zei dat ik lol moest gaan maken, maar hield me in toen ze verder ging en duidelijk maakte dat ze zelf ook weer mee kwam. Ik zuchten en liet haar los toen ze overeind krabbelde. Langzaam stond ik op en legde ik mijn handen tegen haar zij toen ze zich begon op te maken. 'Je bent een stuk eigenwijs ook. Maar beloof me dat je iets zegt zodra je naar huis wilt.' Ik keek haar streng aan via de spiegel als teken dat ze het echt moest doen. Ik wolde absoluut niet dat ze hier met tegenzin zou zitten.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Louis Tomlinson
    Ik kon niet anders dan blij zijn met Zayn aan mijn zijde. Iets wat ook niet onopvallend bleef aan mijn houding, want moeite doen om me weer te laten glimlach en mijn schuldgevoel als sneeuw voor de zon te laten verdwijnen, hoefde hij niet. Niet dat ik het anders zou willen aangezien het voor mijn gevoel toch een van de belangrijkste dingen was. Ik rolde met mijn ogen bij de reactie van Zayn, maar mijn grijns vertelde ondertussen hoe ik er echt over dacht. Ik wist dat ik de jongen geen ongelijk kon geven, want hij wist inderdaad alles, maar toegeven? Nee, dat niet. 'Mooi, dan hoef ik niets te zeggen over als we thuis zijn,' verliet onschuldig mijn mond, om het kusje met alle liefde te ontvangen. 'Zayn Malik, die trouwerij komt er kosten wat het kost. Ik zou er niet aan moeten denken, om nu nog alles om te gooien, jou te verliezen of je hart breken. Sowieso hou ik daarvoor ook veel te veel van je.' Het was een van de weinige dingen wat serieus mijn mond verliet, maar dit was ook voor de volle honderd procent de waarheid. Ik zou er niet aan moeten denken dat het anders zou zijn dat de afgelopen jaren. Nee, dat zou echt de verkeerde richting op gaan dan. Een klein kusje plaatste ik op Maddie haar wang, die ondertussen voorzichtig aan de chocomelk zat en naar haar vader knikte, om daarna er nog een op Zayn zijn neus te drukken. Zelfs op dit soort momenten was het te verleidelijk om te laten. 'Harry zijn knuffel voelde wat vreemd ineens, maar het had nog wel wat vertrouwds. Het is nog altijd typisch de krullenbol. Toch halen ze het nog lang niet bij de jouwe,' antwoordde ik, ergens het idee hebbende dat een deel toch nooit meer kon verdwijnen na alles. Toch vroeg ik me af of het überhaupt ooit helemaal hetzelfde kon worden, als het goed ging komen. Ach, we zagen het wel wat de avond ons bracht. 'En nu wil ik ook nog een goede knuffel van jou, om het vast te stellen.' Een onschuldige grijns alweer op mijn gezicht verschenen. 'Of je had gewoon niet zo leuk moeten zijn.'


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    Eira Amelia Hooper
    Harry was wat aan eht tegenstribbelen, maar hij liet me toch los toen ik probeerde op te staan. Ik pakte een papiertje en veegde de erg uitgelopen mascara en eyeliner weg voor ik uit mijn tasje mijn make-up pakte. Rustig begon ik mijn lippen nog net wat roder te stiften. Ik glimlachte toen ik Harry achter me zag verschijnen in de spiegel en zijn handen op mijn heupen voelde. Ik stopte mijn lipstick weer weg en opende mijn eyeliner. Ik haalde even mijn vije hand door Harry zijn krullen, met wat moeite. Dat zal ik zeker doen, Haz. Maak je geen zorgen." Toen ging ik verder en trok boven elke oog een strakke zwarte lijn omhoog en daarna onder mijn ogen wat dunnere. Daarna nog een laagje mascara over mijn wimpers en ik was weer helemaal klaar om te gaan. Ik ruimde alle dingetjes terug in mijn tas en drukte toen mijn lippen kort in Harry zijn nek, waardoor er een mooie rode afdruk bleef staan. Ik glimlachte en drukte nog een kusje op zijn mondhoek, waar ook een mooie rode afdruk bleef staan. "Nu lijkt het nog of je een beetje actie krijgt." zei ik zacht grinnikend voor ik rustig zijn jasje en strikje fixte. Hij vond het zelf dan niks, hij moest er wel netjes uitzien en niet als een dronken zwerver in een pak. Dat zou nooit gebeuren, maar toch. "Zullen we gaan?" vroeg ik met een glimlach, die na dat gehuil toch weer verrassend makkelijk kwam.


    Bowties were never Cooler

    Liam Payne.
    Ze negeerde alles en iedereen om zich heen, en liep regelrecht naar de auto, en bleef uit het raam kijken tot dat we thuis waren. Ik zag James voor het raam staan, en kreeg een spontane glimlach op mijn gezicht. We liepen naar binnen. 'We zijn wat eerder terug gekomen,' legde Demi aan de babysitter uit, en ik knikte. Ze betaalde de babysitter en James kwam vrolijk naar haar toe rennen. Ze tilde hem op en knuffelde hem. Ik liep naar ze toe, en knuffelde mijn zoontje ook. 'Moet jij niet naar bed?' vroeg Demi hem. Hij lachte en knikte even. 'Liam ik stop James even in bed,' riep ze, en tilde James naar boven. Ik knikte, en ging op de bank zitten, wachtend tot dat ze terug zou komen. Even later kwam ze terug en drukte een kusje op mijn wang, waarna ze naast me kwam zitten en de tv aan deed. Er waren beelden te zien van Demi die huilend weg liep. Ze werd rood en zette de tv uit. Ik keek haar aan. 'Het is niet erg.' zei ik en knuffelde haar. 'Ik hou van je' zei ik.


    How far is far

    Demi Payne

    'Het is niet erg.' Hij knuffelt me. 'Ik hou van je.' Ik kijk hem aan. Een paar verse tranen zijn net over mijn wangen gerold. 'Liam, ik hou ook van jou. Zielsveel. Ik kan het alleen niet vergeten...' Weer rolt een traan over mijn gezicht. 'Je hield van hem, Liam. Ik ben gewoon niet meer zeker.' De woorden komen veel te snel uit mijn mond. Ik weet niet wat ik moet doen maar ik wil zo graag dat hij het gewoon niet gedaan had. 'Ik hou van je,' mompel ik nog een keer en ik nestel me tegen hem aan. Daarna druk ik een kusje op zijn wang. Ik luister naar zijn hartslag. 'Weet je nog dat je zes jaar geleden in tranen was omdat de band uit elkaar was? Ik weet nog hoe je zei dat je Niall zoveel zou missen. Ik wist dat je van hem hield. Maar ik hoopte dat het over zou gaan,' zeg ik tegen hem terwijl er nog wat verdwaalde tranen over mijn gezicht lopen.


    Spoiler alert: you will save yourself

    Zayn Malik
    Soms zou ik gewoon vergeten dat er nog andere mensen op de wereld rondliepen dan alleen wij. Dat we nu in een volle zaal stonden ontging me dan ook helemaal. Ik keek alleen nog maar naar Louis, terwijl mijn tanden af en toe over mijn onderlip schraapte omdat ik moest grijnsen. Natuurlijk bliezen we de bruiloft niet af. Of er moest nu iets heel geks gebeuren. Nee, over een paar weken zou ik hoe dan ook met de liefde van mijn leven trouwen en niemand die dat tegen kon houden. Maar om niet nu al de zenuwe te krijgen begon ik maar over Harry. 'Als dat niet het geval was zou ik me toch wel zorgen gaan maken.' Grijnsde ik. Nee, ik vond niet dat mijn knuffels met die van Harry te vergelijken waren in Louis zijn opzichten. 'Geniet er nu maar van. Het gaat al beter dan we verwacht hadden en volgens mij heb je Harry zijn hard alweer veroverd.' Op de bromance manier dan en niet de romance. Wang op dat gebied was hij helemaal van mij. Ik zetten Maddie op de barkruk en liet haar genieten van haar chocomelk, waarna ik mijn armen echt goed om Louis heen sloeg. 'Al zou ik het willen, zou ik nog niet kunnen stoppen met leuk zijn.' Grijnsde ik onschuldig. 'Zo zo jongens, ik had altijd wel mijn vermoedens, maar dat het zo uit de hand zou lopen.' Ik keek verbaasd op naar een lachende Paul. Degene waar we hier tenslotte voor gekomen waren en ik eigenlijk alweer was vergeten. 'Paul!' Louis moest toch echt even delen, want ik liet hem los om ook Paul te knuffelen.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Harry Styles
    Make-up, alsof Eira het nodig had. Maar ik had zo'n vermoede dat het geen goed moment was om er een flauwe opmerking over te maken. Dus bleef ik stil, met mijn handen op haar heupen en keek ik via de spiegel naar wat ze aan het doen was. Ik was tevreden met haar belofte al vroeg ik me af of ze het wel echt zou doen. Maar ze wist tenminste dat ik er dan voor haar was, dus nam ik het voor lief. Ik protesteerde zielig toen ze door mijn haar woelde. Het zat al voor geen meter en het werd er zo niet beter op. Ik piepten hard toen Eira haar volle rode lippen in mijn nek zetten en keek haar beteuterd aan toen ook mijn mondhoek er aan moest geloven. 'Ja en hoe.' Lachend schudden ik mijn hoofd en toen was het mijn beurt mezelf bij te werken in de spiegel. Want ze snapte echt wel dat ik zo niet terug de zaal in ging. Ik maakte mijn huis schoon door middel van een nat wc papiertje en probeerde mijn haar wat te fixen. Na ook nog eens gecontroleerd te worden op mijn kleden konden we dan toch de toiletten weer uit. Ik pakte Eira haar hand beed en nam haar mee terug de zaal in, waar het nu toch wat drukker begon te worden.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Eira Amelia Hooper
    Harry protesteerde even toen ik door zijn altijd zachte krullen woelde. Ze sprongen altijd zo leuk alle kanten op, al had ik het gevoel dat hij het soms minder leuk vond staan. Zijn protest werd alleen maar luider toen ik met lippenstift een afdruk in zijn nek en in zijn mondhoek achterliet. Ik grinnikte zacht bij zijn woorden en keek rustig toe hoe hij zijn gezicht en hals schoonmaakte. Daarna begon hij weer met zijn te morren. Ik snapte gewoon niet waarom het zo slecht zat, maar ik hield mijn mond maar, want het waren zijn haren. Nog even trok ik zijn pak recht. Meneer mocht dan wel een rockster zijn, een pak droeg hij nogsteeds als een jong puberjochie. Ik glimlachte een beetje toen hij mijn hand pakte en samen liepen we terug naar de zaal. Daar was het al aardig druk geworden. Toen ik Cooper zag zwaaien wist ik dat ik onze drankjes was vergeten op te halen. "Kom, wat drinken." zei ik tegen Harry voor ik hem met zachte hand meetrok naar de bar. Daar kreeg ik de twee drankjes aangerijkt. Een van de twee glazen hiekd ik zelf terwijl ik Harry de whisky-cola aanrijkte. Zo zou hij zich hopelijk meer en meer op zijn gemak gaan voelen en zich minder zorgen maken. Het feit dat hij straks nog moest rijden was voor later zorg. Anders konden we altijd nog lopen of met de bus. S nachts was dat geen punt, want dan was het toch stil in de bussen en de mensen die erin zaten waren ladderzat.


    Bowties were never Cooler

    Louis Tomlinson
    Ondanks alles kon ik het toch niet laten om de aandacht van Zayn op te eisen, net als mijn volledige aandacht op hem te richten, en ineens mijn handen ook thuis te houden. Zeker niet als het zo voor de hand lag en de grijns op het gezicht van de jongen verscheen, want voor dat laatste deed ik het ook. Al was een grijns op mijn gezicht ook niet te missen toen de bruiloft viel. Ik wilde niets anders dan de jongen die mijn hart had gestolen voor het altaar staan, om alles officieel te maken en ik wist dat dit over een paar weken ook echt zou gebeuren. Misschien was deze gebeurtenis toch nét iets groter dan One Direction, maar dan weer op een andere manier. 'Maak jij je nu maar nergens zorgen over, want er gaat niets meer veranderen. Over een paar weken zitten we gelukkig getrouwd in een warm land en kan helemaal niemand meer zeuren dat ik met mijn vingers van je af moet blijven, ' zei ik, om met een schuin hoofd, samen met een net zo schuine grijns, naar de jongen zijn volgende woorden te luisteren. 'Dan is dat toch een teken dat je thuis weer eens gelijk had. Al moet ik je zeggen dat ik hier nog altijd sta te trillen en de zenuwen nog ergens daar zitten,' zei ik, om mijn mijn hand boven mijn hoofd te wijzen. Deze kwam al snel ook om zijn middel te liggen toen ik mijn gevraagde, goede knuffel kreeg. Ik draaide mijn hoofd om een kusje tegen zijn wang te drukken en zachtjes te lachen. 'Het ruikt hier naar ego. Maar toch had ik het niet anders verwacht van een toekomstige, of bijna, Tomlinson,' grinnikte ik, om nog een kusje op zijn lippen te drukken. Tenminste dat was de bedoeling, maar een stem gooide de planning in de war. 'Waarom had iedereen al vermoedens? Waren we dan zo blind?' mompelde ik zachtjes voor ik opkeek. Verbazing was in mijn ogen te lezen bij het zien van Paul, maar volgde al snel het voorbeeld van Zayn. 'Wat goed om je weer te zien.'


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer