[RPG] The Magical Games || Speeltopic [Nieuwe editie] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 5 jan 2014 - 12:29 ]

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Ayla Woods ~ District 11 ~ In het bos bij de rivier

Ik besloot om in het bos te blijven, daar zou ik wat beschutting hebben dankzij de bomen en ik zou genoeg drinkwater binnen handbereik hebben. Ik pakte mijn felrode rugzak en bedacht dat ik die nu wel kon camoufleren. Ik liep weer naar de waterpoel en besmeurde mijn rugzak met modder. Ik keek even naar de herten die aan beide kanten van het riviertje stonden. Ik kon het niet opbrengen om ze te doden. Tenminste, nog niet. Opeens zag ik wat eetbare waterplanten waar mijn moeder me over had geleerd. Ik verzamelde twee handen vol en deed ze bij de gedroogde vruchten in het bakje.
Ik klom weer in de boom, nog dik drie uur voor de zon onder zou gaan. Ik vroeg me af wie er allemaal waren vermoord en hoeveel mensen er nog over waren. Ik was zo snel weggerend bij de hoorn dat ik niks had gezien van het bloedbad. Ik dronk nog wat water en at wat van de waterplanten.

(sorry ik had niet zoveel inspiratie)

'Your happy ending may not be what you expect. That's what will make it so special.' ~ Mary Margaret

Mensen ik laat laurens sterven door vergiftiging.

Vampire + Servant = Servamp

LyraPhoenix schreef:
Mensen ik laat laurens sterven door vergiftiging.

WenseKronik schreef:
Anastasia 'Anna' Larkins || District 3

'Dankje,' zei Anna twijfelend, daarna brak ze het stuk in tweeen. 'Samen overleven,' ze glimlachte een van de vele dingen die ze in tijden niet meer had gedaan. 'dan moeten we ook beide krachten hebben om te overleven,' ze keek om zich heen, planten - amberboom, hopbeuk, pluimes, hulst, zwarte walnoot, tamme kastanjeboom - ze konden daarvan eten, ze vond haar mega hersenen heel handig maar ook was het vreselijk. Zo veel wist ze, zo veel kennis en toch voelde ze zich ongelukkig ermee.
'Er zijn hier ook eetbare bomen, zoals die en die,' ze wees de zwarte walnoot en tamme kastanjeboom aan. 'Verder die struik daar,' er stond een struik met witte besjes 'is giftig als je het eet, maar als je er een smeersel van maakt heeft het een handige werking tegen zweren en blaren,' Laurens haalde een wenkbrauw op.

Vampire + Servant = Servamp

[Dan nu eindelijk mijn superlate post]

Madison Rose Evans || District 4 || Hoorn
De luide klank van de gong gaat door de hele arena.
Verstijfd blijf ik op mijn plaat staan. Kijkend naar de anderen, die allemaal zo hard als ze kunnen naar de Hoorn rennen. De spanning en energie schiet door mijn hele lichaam, maar toch kom ik niet vooruit. Ik ben opgelucht en angstig tegelijkertijd. De Spelen zijn begonnen. Hier heb ik mijn hele leven voor getraind, maar mijn gedachten zijn op dit moment niet hier bij de Hoorn.
Om mij heen rennen tributen en vechten ze met elkaar, maar een ander beeld speelt zich af voor mijn ogen. Een visioen. Een jongen, ik ken hem niet, die een ander meisje doorboort met een drietand. Mijn visioen is snel en wazig, maar toch is het duidelijk. Ik moet zorgen dat ik bij die jongen uit de buurt blijf.
Te laat realiseer ik me dat het bloedbad al is begonnen. Dat ik te lang alleen maar een visioen zag en niet ben gaan rennen. Ik vervloek mezelf en mijn visioenen in stilte en ren zo hard als ik kan op de Hoorn af. Ik mag van geluk spreken dat niet iemand mij vermoord heeft toen ik nog stilstond en naar mijn visioen keek.
Het rennen naar de Hoorn lijkt een eeuwigheid te duren en ik ben opgelucht als ik nog een drietand vind. Maar ik kan niet rustig blijven staan.
'Madison! Madisoooooon! Help!'
De stem van mijn districtgenoot klinkt luid en snel draai ik me om.
'Jonah, waar ben je?' gil ik hard terug, maar ik hoef niet lang te zoeken.
Een meisje komt dreigend op hem af, terwijl hij op de grond ligt met een mes in zijn been. Ik twijfel geen moment en ren op het tweetal af. Het kan me niet schelen dat het meisje me waarschijnlijk hoort aankomen, ik moet Jonah helpen.
Maar het meisje lijkt niets door te hebben en ik dwing mezelf om nog harder te rennen. Niet opgeven. Zodra ik dichtbij genoeg ben, steek ik de drietand van achteren in haar lichaam. Ze valt dood op de grond.

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

Liggen er nog spullen bij de hoorn?

'Your happy ending may not be what you expect. That's what will make it so special.' ~ Mary Margaret

Ayla Woods ~ District 11 ~ In het bos bij de rivier

Ik struinde wat rond door het bos, ik wist niet wat ik moest doen. In mijn gedachten was ik nog steeds bezig met de spullen die misschien nog bij de hoorn lagen. Als ze nooit gebruikt werden zou dat toch zonde zijn. Maar daar tegenover stond dat er misschien beroeps bij de hoorn waren. Maar wat als ik heel stilletjes in een boom zou blijven zitten en wachten tot ze eindelijk sliepen. Ik knikte ook al kon niemand dat zien. Ik keek naar de zon, als ik snel was zou ik er zijn als het net donker was. Ik nam snel een besluit, vulde mijn waterfles bij, verzamelde nog wat waterplanten, klom in een boom en sprong naar de volgende. Zo ging ik een heel snel vooruit, maar het kostte zo veel energie. Ik sprong in de hoogste boom die bij mij in de buurt stond en keek om me heen. Ik zag nog net een schittering van de hoorn die het zwakke licht van de ondergaande zon weerkaatste. Ik moest verder, anders zou het te donker worden om de weg te kunnen vinden. Ik bleef nog even zitten, dronk wat en sprong weer verder.

'Your happy ending may not be what you expect. That's what will make it so special.' ~ Mary Margaret

[Selena en Nikolaj zijn bij de hoorn en houden daar wacht, ik laat Anna ook die kant terug op gaan, misschien kan ze Ayla tegen komen?]

Anastasia 'Anna' Larkins || District 3
Anna begon in paniek te raken, hij ging dood! Haar bondgenoot ging dood en zij kon er niets tegen doen. Er waren geen antigiffen en ze had te kort tijd om het te maken. Eerst stond Laurens nog tegen de boom, al snel viel hij door zijn knieën. Zijn ademhaling stokte, en werd bij elke hap lucht die hij nam minder.
'Nee, nee, kom op!' Anna voelde tranen opwellen. 'Dit kun je mij niet aan doen, ik kan dit niet alleen!' Ze probeerde hem wakker te schudde, gezien hij zijn bewustzijn had verloren. Anna sloeg op zijn borst, ze wist dat het te laat was. 'Kom op Lau,' er stroomde tranen over haar wangen. Ondanks haar verdriet hoorde ze plots wat ritselen in de boom, het was dat ze bezig was met Laurens anders had ze er misschien aandacht aan besteed. Wellicht was het beter om beide dood te gaan, ze kon dit niet alleen. Ze was te bang, te slecht en het enigste wat ze had was kennis. Ze had geen goede skills. Ze had niets.
Een paar seconde later kwam hoorde iedereen een paar luide knallen. De gevallen mensen kwamen in beeld, het waren er drie. Anna begon nog harder te huilen toen ze Laurens zag.

Nikolaj 'Nik' Petrov || District 5 || Hoorn
Nikolaj en Serana keken op toen ze de knallen hoorde.
'Wat ben ik blij dat ik er niet tussen sta,' zei Nikolaj binnensmonds terwijl hij naar de lucht staarde met de plaatjes van de overleden mensen. Hij meende een meisje uit district 6 te herkennen, ze hadden kort tegen elkaar een zwaard gevecht gehad. Arm kind, Nikolaj dacht opeens aan zijn zoontje. Voor hem deed hij het, hij moest er als enigste levend uit komen. Hij zou de winnaar zijn, de held hij wou een mes in Serena gooien maar hij had haar nu nog nodig. Als hij haar niet meer nodig had zou hij haar wel dood maken.

Florence Thalua Rosewhite | District 8 | Gifklauwen
Grinnikend hief ik mijn hoofd op uit het water waar de jongen van de overkant net uit was opgestaan. Aan zijn gezicht te zien had ik gezien dat het water giftig was. Precies wat ik nodig had. Ik voelde een paar rillingen over mijn rug lopen en wist dat het evrsterkingsproces begonnen was. Ik kreeg even het gevoel dat ik moest kotsen, daarna een gevoel van moeizaam slikken en toen stopte het. Mooi zo. Ik hoorde stemmen dichterbij komen en ik stak als in een reflex mijn klauwen uit. Drie personen, de beroepstributen uit 1, samen met een jongen uit 11, wandelden vrolijk pratend de struiken uit. Het meisje merkte mij op. Ze bleven staan. "Zo schat. Wachtte je erop? Om vermoord te worden?" vroeg het ze. "Hetzelfde kan ik jou vragen." grijnsde ik. Ze lachten. De jongen uit 1, een boom van een gast, stapte naar voren. "Brutaal hè? Dat tolereren wij niet hoor." De anderen lachten nog harder. Tot zijn verbazing bleef ik vriendelijk glimlachen. Ik stapte op hem af. Hij grijnsde terwijl ik dat deed. Deze grijns verminderde echter toen ik een klauw in zijn borst stak. Een kanon ging. De andere tributen schrokken. Om ze nog banger te maken likte ik de klauw af. "Nog meer kandidaten?" grijnsde ik nog steeds, maar ze waren al weggerend. "Ze is gek!" hoorde ik de jongen uit 11 nog roepen.

[ bericht aangepast op 14 feb 2014 - 19:50 ]

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

@AnnaxElsa: de tributen uit twee kunnen helemaal niet bij Florence zitten, die zijn net vermoord door Jonah & Madison.

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

selena-hoorn-district 10

ik was bang toen ik een hoorde kanon hoorde. ik wilde naar huis. ik keek naar nikolaj naast me. ik zou hem niet kunnen vermoorden. tot nu toe had ik hem als een vriend gezien, maar of hij mij ook als een vriendin zag wist ik niet. ik wilde er niet over denken. ik wist dat iedereen wilde winnen. en daar moet je voor moorden. ik wilde niet moorden. ik keek weer naar nikolaj en dacht aan zijn zoontje thuis. ik besloot als het erop aankwam ik zou sterven voor hem en zijn familie. ik kreeg medelijden met hem."komen we ooit nog thuis denk je"vroeg ik met een schore en zacht stem.

(afscheids post van Laurens
Mensen ik ga de rest van de RPG volgen.)

Laurens Marcell Oliver// District 3// Opweg naar zijn dood
Nadat ik op de grond zat en me rustig probeerde te houden, voelde ik de duisternis me inhalen. Mijn ademhaling ging met schokken en ik wist dat ik niet lang meer had. Ik wilde niet dood, ik wilde nog blijven leven. Ik wilde winnen, maar het gif van het water was al diep in mijn lichaam getrokken. Ik hoorde de vage stem van Anna die naar me riep. Ik kon niet voelen of ze me heen en weer schud. Ik kon haar aanraking niet meer voelen. Alles was stijf, koud en donker.
Ik wilde nog het allerlaatste tegen haar zeggen, dat ze sterk moest zijn, maar daarbij voelde ik me al wegglijden de duisternis in. Slaakte mijn allerlaatste ademteugen voelde dat ik mijn lichaam verliet. Het enige wat ik nog hoorde was de kanon. En het huilen van Anna.

District 3//Vader van Laurens.

De vader van Laurens keek op het scherm hoe zijn zoon het flesje vulde en vervolgens losliet. Hij struikelde en zijn district genoot zag er geschrokken uit. De man keek geschrokken toe hij hij neerviel op de grond. Hij zag het meisje in paniek naar zijn zoon om hem te redden, maar alles was hopeloos. Hij keek opzij en zag zijn moeder naast hem staan en haar handen voor haar mond geslagen toekeek. Tranen liepen over haar wangen, waarbij de man het niet kon laten. Hij zakte neer op de grond en huilde. Door het verlies van zijn zoon.

Vampire + Servant = Servamp

WenseKronik schreef:
[Selena en Nikolaj zijn bij de hoorn en houden daar wacht, ik laat Anna ook die kant terug op gaan, misschien kan ze Ayla tegen komen?].

[ bericht aangepast op 13 feb 2014 - 20:11 ]

'Your happy ending may not be what you expect. That's what will make it so special.' ~ Mary Margaret

TaurieI schreef:
@AnnaxElsa: de tributen uit twee kunnen helemaal niet bij Florence zitten, die zijn net vermoord door Jonah & Madison.

(...)

Jonah Fisher || District 4 || Hoorn:
Mijn hart klopt sneller dan het zou moeten doen, adem nu het nog kan. Dreigender kan ze me niet aankijken.
'Jonah, waar ben je?' ik wil terug schreeuwen naar Madison, maar de blik op het meisje haar gezicht vertelt me dat gillen me geen stap verder zal helpen in het overleven. Haar mes komt te dichtbij en ik kan niets doen. Heb ik hier mijn hele leven voor getraind? Om tijdens het bloedbad dood te gaan? Ik dacht het niet. Maar wat kàn ik in godsnaam doen?
Ik niets, zij wel. De ogen van het meisje uit twee staan verschrikt, ze kan niet vatten wat er gebeurd. Met een plof valt ze vlak naast mee neer.
Ook ik kan eerst niet vatten wat er gebeurt, totdat ik een drietand in haar lichaam zie zitten. Madison. Ze heeft mijn leven gered. Ik voed mijn longen met het tekort aan adem dat ik daarnet opgedaan heb, even nog niet in staat iets te zeggen.
Langzaam maar zeker trekt de angst weg uit m'n lichaam. Zij is dood, niet ik. Door Maddy.
'Bedankt.' ik zou veel meer willen zeggen, maar daar ben ik op het moment niet toe in staat.

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

-ik schrijf me uit dus vermoord me maar-