[RPG] The Magical Games || Speeltopic [Nieuwe editie] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 5 jan 2014 - 12:29 ]

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

{ik wacht op nikolaj}

Laurens Marcel Oliver//District 3//Bos
Ik bond voorzichtig de hand van Anastasia. Ik zei dat het even pijn ging doen toen ik er een knoopje in legde en vervolgens haar hand liet rusten. 'En nu eens wat water vinden,' zei ik en keek om me heen, langzaam werden de bomen doorzichtig, maar de bomen daarna niet meer. Ik kwam nergens achter dat er water was, dus gaf ik de moed op en keek in de rugzak.
Ik had geen enkele wapens. 'Anna, heb jij msschien wapens kunnen krijgen?' Vroeg ik haar. Ik pakte uit de rugzak het gedroogde vlees en gaf een stuk aan haar. 'Hier neem,' zei ik met een glimlach.

Vampire + Servant = Servamp

Nikolaj 'Nik' Petrov || District 5 || Dicht bij de Hoorn

Keek naar het meisje, wenkte haar en hij verplaatste zichzelf meer naar het open terrein waar de Hoorn stond. Nikolaj maakte een paar handgebaren, hij wees naar zichzelf en toen naar de hoorn, toen naar het meisje, maakte duidelijk dat ze op moest kijken naar de omgeving en daarna hem kon volgen. Hopelijk snapte ze het.

selena semper.

hij maakte gekke bewegingen met zin handen. ik volgde hem gewoon. ik lette goed op de omgeving. als er gevaar dreigt ga ik in een jachtlui paard veranderen en ren weg. met of zonder nik. we liepen heel rustig en alert op onze omgeving. langzaam maar zeker kwamn we steeds divhtr bij de hoorn. vanf hierzag je eigenlijk alleen maar een glinstering. ik hoorde gritsel enwilde nik ht zeggen toen ikeen kip zag. ik glimlachte naar de kip watbest dom was. ik za hem verder lopen enliep weer achter nik aan. ik vroeghem wat we gaa doen alswe worden aangevallen

Ayla Woods ~ District 11 ~ In het bos bij de rivier

Na weer een hele tijd gelopen te hebben pakte ik wat gedroogd fruit uit het bakje. Ik at het rustig op onder het lopen. Dat bakje zou best van pas kunnen komen, daar kon ik eten in doen. Als ik dat ooit zou vinden. Ineens hoorde ik veel geritsel en zacht gerommel. Wat was dat? Ik kon het geluid niet plaatsen en schoot een boom in. Het kwam steeds dichterbij. Ineens kwam er een hele groep herten aanlopen. Ze liepen allemaal naar het oosten. Wat zou daar zijn? Ik besloot ze te volgen. Ik sprong naar de volgende boom en sprong zo door tot ik de groep in had gehaald. Ineens begon het voorste dier te rennen en even later hoorde ik wat geplons. Het klonk als water. WATER! Ik sprong nog wat bomen verder. Daar was een rivier! Ik sprong uit de boom en liep er voorzichtig opaf. Er stonden heel wat herten bij het water. Ik pakte zachtjes mijn fles uit mijn rugtas en vulde hem met water. De herten konden er zo van drinken dus ik zou dat vast ook wel kunnen.

'Your happy ending may not be what you expect. That's what will make it so special.' ~ Mary Margaret

Nikolaj 'Nik' Petrov || District 5 || Hoorn

Er was niemand bij de Hoorn maar toch bleef Nikolaj gedeisd en oplettend, je wist het maar nooit. Hij stopte even want hij zag wat bewegen, bij de bosjes, kneep zijn ogen even samen en tuurde. Het was te groot voor een mens, het had een gewei! Een hert, Nikolaj wenste vurig dat hij goed overweg kon met pijl en boog en dat hij deze had, maar helaas. Die lagen nog 6 meter bij hem vandaan, het verbaasde hem. Er was niemand, de lijken waren weggehaald en de spullen - onder de bloedspatten - lagen er nog keurig bij. Hij wenkte het meisje - waarvan hij de naam niet goed had verstaan - en ze kwam naar hem toe.
'Ik denk, dat we het slimst zijn als we hier ons kamp opbouwen. Alle spullen en totaal overzicht, alleen dit maakt ons wel een makkelijk doelwit gezien we op open terrein zijn,' fluisterde Nikolaj naar haar. Terwijl hij schichtig om zich heen keek opzoek naar andere beweging.

[ bericht aangepast op 9 feb 2014 - 15:46 ]

Anastasia 'Anna' Larkins || District 3

'Dankje,' zei Anna twijfelend, daarna brak ze het stuk in tweeen. 'Samen overleven,' ze glimlachte een van de vele dingen die ze in tijden niet meer had gedaan. 'dan moeten we ook beide krachten hebben om te overleven,' ze keek om zich heen, planten - amberboom, hopbeuk, pluimes, hulst, zwarte walnoot, tamme kastanjeboom - ze konden daarvan eten, ze vond haar mega hersenen heel handig maar ook was het vreselijk. Zo veel wist ze, zo veel kennis en toch voelde ze zich ongelukkig ermee.
'Er zijn hier ook eetbare bomen, zoals die en die,' ze wees de zwarte walnoot en tamme kastanjeboom aan. 'Verder die struik daar,' er stond een struik met witte besjes 'is giftig als je het eet, maar als je er een smeersel van maakt heeft het een handige werking tegen zweren en blaren,' Laurens haalde een wenkbrauw op.

Florence Thalua Rosewhite • District 8
Ik liep rustig door het bos. In een hele relaxte pas, maar klaar om te doden. Ik had wat grote bladeren gevonden en mijn arm ermee verbonden. Het was een fijn verband, de bladeren namen de rode vloeistof prima op. Ik zag een paar bessen aan een struik, en stak ze in mijn mond. Ik wist dat ze giftig waren, maar dit zou mijn klauwen alleen maar sterker maken. Ik rolde er een paar in mijn hand. Dat voelde wel grappig, dus bleef ik dat doen terwijl ik een plaatsje zocht om even te rusten.

(Latier, mag ik nog iemand doden alsjeblieft )

[ bericht aangepast op 14 jan 2014 - 18:40 ]

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

Ayla Woods ~ District 11 ~ In het bos bij de rivier

Ik nam wat afstand van het riviertje zodat de herten rustig konden drinken. Ik pakte mijn fles water, en zette hem aan mijn lippen. Ik bad tot God dat het water niet giftig was. Niet dat ik echt in een God geloofde, maar toch. Ik dronk een beetje van het water en slikte het door. Ik wachtte even en telde tot 60. Toen ik zeker wist dat er niks met me aan de hand was dronk ik nog wat. Dit water was heerlijk en verfrissend en het voelde goed om water binnen handbereik te hebben. Ik dronk nog wat water en vulde mijn fles weer bij de rivier. Ik klom in de hoogste boom bij de rivier en keek om me heen. Ik zag geen tributen, wat ook best logisch was omdat ik haast niet op de grond kon kijken door de bomen. Toen zag ik weer dat dorpje, of wat het ook moest voorstellen. Het was niet vreselijk ver weg, maar ook niet dichtbij. Ik twijfelde toch om erheen te gaan. Het zou dan misschien wel beschut zijn, maar er konden ook mutilanten ed. zitten en als er veel mensen naar dit riviertje kwamen, zouden ze het dorpje ook wel vinden. Dus het zou niet echt veilig zijn. Maar dat was het nooit zolang je in deze arena zat.

'Your happy ending may not be what you expect. That's what will make it so special.' ~ Mary Margaret

[Time for some action?]

WenseKronik schreef:
[Time for some action?]

'Your happy ending may not be what you expect. That's what will make it so special.' ~ Mary Margaret

{mensen mogen mij wel vermoorden maar niet zonder een gevecht doe aan te veel topics mee kan he niet meer bij houden dus srry}

(Lunalovesit --> AnnaxElsa)

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

Nikolaj 'Nik' Petrov || District 5 || Hoorn

Nikolaj had een fort gebouwd,
'Selena,' Zei het meisje plots toen ze klaar waren.
'Selena?' Vragend keek Nikolaj het meisje aan.
'Ja, Selena.' Nikolaj fronsde eventjes, hij snapte haar niet direct. 'Dat is mijn naam,' ze schudde haar hoofd terwijl ze lachte, Nikolaj voelde dat hij een beetje rood werd, hoe had hij dat niet kunnen snappen.

[ bericht aangepast op 13 feb 2014 - 13:31 ]

Jonah Rion See || District 4 || Hoorn:

Vijf.... vier... drie... twee... een... BAM! Als een pijl uit een boog ren ik van de startplaat af, naar de hoorn toe. Mijn ogen flitsen erdoorheen. Drietand. Drietand. Twee drietanden, perfect. Eén voor Madison, één voor mij. Ik heb geen andere wapens nodig, met mijn drietand ben ik meer dan een tribuut uit een ander District met alle wapens tezamen. Of uit bijna elk ander district, ik heb geen idee of dat voor één en twee geldt. Mijn handen klemmen zich eromheen, het voelt goed. Net zoals in het trainingscenter, net zoals thuis. En Madison kan me op het moment niet veel schelen, die red het toch wel.
Ik richt m'n drietand op de jongen van twee. Hij is het gevaarlijkst, en ik weet toch dat hij me niet mag.
Er klinkt een misselijkmakende klap, waarmee hij op slag dood is. ''En die rugzak is van mij. Bedankt, maat." er verschijnt een grijns op mijn gezicht. Een die al snel weer verdwijnt als ik iets hoor achter me. Het geluid van een vliegend mes.
Met een ruk draai ik me om. Een mes van haar, het meisje uit twee. En haar doel ben ik, mijn been.
Schreeuwend van de pijn val ik op de grond. 'Madison! Maddy! Help! Maddy!' het mes moet wel erg diep zitten, want rechtstaan is op het moment geen optie, en ik kan niet doden als ik niet recht sta.
Het meisje komt dreigend op me af. 'Madison! Madisoooooon! Help!'

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried