Harry Potter Restart [Schrijftopic] - Speeltopics

Rollentopic

Personages
Huffelpuf:
Sasha von Beieren – vijfdejaars [Natas]

Alexandra Cassidy – zevendejaars [Rosanne]
Cameron Dupont – zevendejaars [Rosanne]
Yvan Joseph – zevendejaars [Marjanne]

Griffoendor:
Austyn Peterson – zesdejaars [Natas]
Renee Morton – zesdejaars [Marjanne]

Roald Charles Harris-Grant – zevendejaars [Margot]
Nemesis Seraphspawn – zevendejaars [Alicia]

Ravenklauw:
Pippa Victoria Montrose – vijfdejaars [Margot]
Mathieus Isaac McCloud – vijfdejaars [Yorick]
Kelly O'Pry – vijfdejaars [Yorick]
Syd – vijfdejaars [Anna]
Resa – vijfdejaars [Anna]
Yalou Didem - vijfdejaars [Marjanne]

April Campbell - zesdejaars [Natas]
Ramses – zesdejaars [Alicia]

Zwadderich:
Maria Amelie Cassidy – vijfdejaars [Natas]
Holly Blackstar – vijfdejaars [Yorick]

Debby Nickson – zesdejaars [Maartje]
Lord James Alan of Welltons – zesdejaars [Maartje]
Jonathan Nicholas Montrose – zesdejaars [Margot]
Van Carlton Madden – zesdejaars [Alicia]
Clive Pritchard – zesdejaars [Natas]
Illidus – zesdejaars [Jeffrey]

Geen afdeling:
Gabriel Stone [Alicia]
Ophelia Salome Vanca "Banshee" von Ruden-Erimar [Alicia]


Laten we maar beginnen de dag na het feest? Pippa, Amelie en Debby zullen dan wel in de ziekenzaal liggen.

[ bericht aangepast op 23 dec 2013 - 11:50 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Ilidius lag op zijn rug op de bank voor het haardvuur. Hij las een boek en belette zijn medeleerlingen ervan om ook op de bank te gaan zitten.

Sasha merkte dat de stemming erg bedrukt was op zijn nieuwe school. Hij werd naar het kantoortje van het schoolhoofd geroepen, waar hij een verfrommelde hoed op moest zetten die hem bij de afdeling Huffelpuf indeelde.
Zodra hij het hoofddeksel had afgezet, klom zijn aapje Petertje weer op zijn hoofd en met het opsteken van zijn hand verliet Sasha de kamer weer, op zoek naar de leerlingenkamer van Huffelpuf. Professor Wolff had het hem wel haastig uitgelegd, maar het was duidelijk dat hij andere dingen zijn hoofd had en een formaliteit als deze zo snel mogelijk wilde afhandelen.
Toen hij na een paar rondjes door het gebouw te hebben gelopen tot de slotsom kwam dat hij geen flauw idee had waar hij naartoe moest, klampte hij de eerste beste voorbijganger aan.
‘Zeg, kun je me naar de leerlingenkamer van Huffelpuf brengen?’

Every villain is a hero in his own mind.

Roald knikte mistroostig. Het zag er allemaal bijster somber uit.
'Ik vind het jammer voor je,' zuchtte hij en hij klopte even op haar schouder, 'maar het is misschien wel beter om er mee te stoppen.'
Nemesis knikte en Roald vond dat ze er bijzonder treurig uitzag.
'Mag je je eigenlijk wel terugtrekken?' vroeg hij zich opeens af, terwijl hij zijn lange benen strekte. 'Ik bedoel die oude tovenaarstoernooien waren toch bindend?'

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

Nemesis haalde haar schouders op.
'Ze kunnen me toch niet dwingen om door te gaan? Het gaat vast fout, er gebeuren zulke rare dingen. Ik concentreer me liever op mijn P.U.I.S.T.en.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Gabriel was de hele nacht op geweest om meer te weten te komen over wat er zich op het terrein had afgespeeld. Verschillende leerlingen hadden maar wat graag hun verhaal bij hem gedaan, maar hij moest nog achterhalen of alles wel waar was. Er waren er drie gewend, waarvan twee naar het Sint Holisto waren overgebracht. Een leerling was ter plekke overleden.
Hij liet zich aan een van de tafels in de Grote Zaal op de bank zakken en trok een kan pompoensap naar zich toe. Gabriel wilde het niet hardop toegeven, maar dit zou nog wel eens een oplossing voor hn probleem kunnen zijn. In ieder geval een tijdelijke. Het toernooi kon namelijk niet doorgaan. De school was in rouw, de leerlingen waren in rouw en ze hadden ook gewoon lessen waar ze naartoe moesten.
Gabriel geeuwde en besloot om dat later op de dag aan professor Wolff te vertellen. Hopelijk was hij het met hem eens.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Nee, sorry,' zei Jonathan, die werd aangeklampt door een jongen met een aapje op zijn schouder. 'Ik heb geen idee waar die zit en ik heb bovendien helemaal geen tijd.'
Hij liep door en voelde zich een beetje schuldig. Bovendien hoopte hij dat de jongen zijn rode ogen niet had gezien. Vlug liep hij naar beneden, naar buiten, het terrein af. Zijn ouders stonden te wachten bij het hek met de everzwijnen en zijn jongste zusje drentelde wat rond.
'Ben je klaar om naar Pippa te gaan?' vroeg zijn vader bruusk. 'Ik zei nog zo: Hou je buiten gevaarlijke zaken.'
Jonathan negeerde hem maar, hij had geen zin in ruzie aan Pippa's bed zometeen.
Zijn moeder snikte dramatisch en drukte hem tegen zich aan. 'Och Nate, ik ben zo blij dat jij nog intact bent.'
Jonathan slikte. Hij hoopte niet dat dit betekende dat Pippa een of meerde ledematen kwijt was. 'Komt Jules ook?' vroeg hij met een benepen stem.
'Nee, hij heeft totaal geen reden om zo maar van school weg te gaan,' zei zijn vader.
Jonathan zuchtte en greep zijn moeders hand vast om te verdwijnselen. Ze kwamen keurig in de wachtkamer van het St. Holisto's terecht.
'Verdieping 5, zaal,' zei de heks achter de balie ongeinteresseerd en Jonathan stormde naar boven.
'Pip,' zei hij zachtjes, terwijl hij naast haar bed ging zitten. 'Hoe gaat het met je?'
'Jezus Nate, doe niet zo verdomd sentimenteel,' grinnikte ze. 'Volgens mij gaat het prima. Ze testen alleen nog of ik ook een weerwolf ben. Ik heb nu in ieder geval niet zo veel pijn.'

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

'Ik heb geen idee, wat ze doen als je weigert mee te doen,' zuchtte Roald. 'Maar buh, P.U.I.S.T.en, daar wil ik me nou absoluut niet op focussen. Ik heb er echt geen zin meer in.'

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

Nemesis zou haar neus ook liever niet in de boeken steken, zeker nu niet, maar het was wel belangrijker. Belangrijker dan het toernooi.
'Ik begrijp gewoon niet wat me bezield heeft toen ik me inschreef,' mompelde ze.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Alexandra was nog niet op school. Ze was in het St. Holisto, samen met haar ouders. Amelie lag zwaargewond op de zaal en de Helers waren al urenlang druk met haar bezig. Alexandra's wonden waren verzorgd. Ze had een paar lelijke brandblaren opgelopen toen ze achter Amelie aan de vlammenzee was in gegaan. Gek genoeg hadden de vlammen haar verder niet verwond. Ze tikte zenuwachtig met haar schoen op de grond en keek niet naar haar ouders. Er leken uren voorbij te gaan, voor er eindelijk een Heler de gang op kwam en zijn keel schraapte.
'Jullie mogen eventjes bij Amelie kijken, hooguit tien minuutjes! Ze is niet bij bewustzijn, en ze heeft alle rust nodig. Ze zit verpakt in verband, dus u zult haar gezicht niet kunnen zien.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Lord mocht eventjes naar Debby toe, haar ouders kwamen enkele seconde later. Debby was het evenbeeld van haar moeder, zelfde neus en het zelfde verfijnde gezicht. Haar vader daarin tegen was niet wat hij verwacht had,hij stelde zich voor als August Nickelson.
'Bedankt dat je mijn dochter gered hebt.' Lord voelde zijn hand samengeknepen worden en keek er een glimlach uit terwijl het pijn deed. 'Wie heeft dit gedaan! Hier gaat een stuk over geschreven worden, de hele toverwereld zal hier van horen!' Debby haar vader begon harder en harder te praten erover en wat er wel niet met zijn dochter was gedaan. Zijn vrouw, Destiny Jones-Nickelson probeerde haar man te sussen, voordat de helers er aan zouden komen en hun eruit zouden zetten.
'Ik denk dat ik ga,' Lord voelde zich een beetje ongemakkelijk bij Debby haar vader.
'Oke,' Debby haar moeder liep nog even naar Lord toe en bedankte hem hartelijk. 'Echt waar, heel erg bedankt.'

Austyn liep wat door de school. De lessen waren vandaag geschorst en daar was hij blij om, want hij zou zijn gedachten er toch niet bijhouden. Amelie lag in het ziekenhuis en werd bewust in coma gehouden. Het joeg hem angst aan dat ze totaal van de wereld was, al probeerde hij zichzelf te troosten met het idee dat ze anders zou vergaan van de pijn. Nu was ze daar even van verlost.
Hij dacht even aan Sky, die gisteren door de cruciatusvloek was getroffen waar hij bijstond. Hij had zijn aandacht echter op Amelie gericht, waardoor hij zich schuldig voelde.
Mannen in speciale pakken hadden het meisje meegenomen om haar te onderzoeken, maar Austyn wist genoeg van de onvergefelijke vloeken om te weten dat ze dat nooit kon overleven en het verbaasde hem dat het zolang duurde voordat de school het bericht vrijgaf dat ze was overleden.
Hij bleef voor het raam staan en staarde naar buiten. Hij voelde zich leeg van binnen en de lucht leek absurd donker, alsof alles wat er gisteren gebeurd was slechts een voorbode was voor wat hen verder nog te wachten stond.
Tranen brandden in zijn oogkassen, maar ze weigerden hun plaats te verlaten. Het was een irritant en vermoeiend gevoel, maar het lukte hem niet om zich te laten gaan.
Een diepe zucht ontglipte zijn lippen en hij stak zijn handen in zijn zakken, niet goed wetend wat hij moest doen. Hij zou graag wat afleiding hebben, maar er was niemand in de school die beter gehumeurd was. Iedereen was bang.
Hij vroeg zich af waar Clive was. Dwaalde hij nog steeds rond? Wist hij überhaupt wat hij gedaan had? Hij was zich een ongeluk geschrokken toen hij Clive had herkend als een weerwolf, maar toen hij van de schrik bekomen was, realiseerde hij zich dat het hem niet had moeten verbazen. Het verklaarde zijn grillige buien en de reden waarom hij altijd chagrijnig was. Austyn wist niet of hij nog zou kunnen glimlachen als hij door een weerwolf gebeten was en hij vroeg zich af hoelang Clive deze metamorfoses al moest doormaken.

Every villain is a hero in his own mind.

Amelie opende haar ogen. Ze was erg verward, had overal pijn en wist niet wat er gebeurd was.
'Hé,' bracht ze uit toen ze Alexandra's gezicht herkende. 'Wat – wat is er gebeurd?'

Every villain is a hero in his own mind.

[ bericht aangepast op 30 dec 2013 - 16:04 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Alexandra zuchtte opgelucht. Ze was bij bewustzijn. 'Clive heeft je in brand gestoken,' zei ze aarzelend. 'En Debby, met duivelsvuur. Hoe voel je je?' vroeg ze zacht.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Clive heeft me in brand gestoken?' vroege ze met grote ogen. 'Wat? Waarom?'
Niets daarvan stond haar nog bij en ze beet op haar lip.

Every villain is a hero in his own mind.