RPG Jongerencamping x Tijdmachine - Speeltopics

Een groep jongeren vindt een tijdmachine en gaat twintig jaar terug in de tijd, om schokkende gebeurtenissen te voorkomen die hun ouders hebben meegemaakt tijdens hun zomervakanties. Op deze manier hopen ze het leed in hun families te kunnen doen verdwijnen.

Personages

[ bericht aangepast op 5 dec 2013 - 12:14 ]

Every villain is a hero in his own mind.

'Gezellig!' zei Ilse. Haar mondhoeken krulden omhoog en ze liep hem voor het water in. Ze was gekwetst door die Mosh en vond het een eikel. Hij zag er niet verkeerd uit, maar uiterlijk zei ook niet alles. Gelukkig was daar ook Davey, die er zeker niet verkeerd uitzag, en die ook veel interessanter was.
Ze liep het water in. Het was kouder dan ze had verwacht: het was zo lekker warm buiten dat ze had verwacht dat het water ook al flink opgewarmd was, maar dat viel tegen. Tegelijk koelde ze wel heerlijk af en ze dook met haar hoofd onder water om zich van boven tot onder te verkoelen. Daarna zwaaide ze haar haren naar achteren en glimlachte ze op haar mooist naar Davey.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Ook Flynn veerde overeind, want hij was dol op zwemmen. Hij wierp even een blik op de rotsen die het meer omringden en vervolgens op het wateroppervlak. Het zou wel vet zijn als ze daar vanaf konden springen. Er stond nergens dat het niet mocht en toen hij zijn zonnebril even afzette, zag hij dat de rotsen niet eens zo slecht begaanbaar waren.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Allison luisterde naar Cyrith en glimlachte 'Ach je, daar heb je gelijk in. Ooit zal er iemand op je pad komen' zei ze tegen hem. Wel voor jou, niet voor mij. Ze moest gewoon positief denken dat er ooit wel een dag komt dat er een man was die niet altijd naar het uiterlijk keek, maar gewoon de binenkant ziet.
Maar zal die dag ooit nog wel komen? Ze zal dat gewoon moeten afwachten eigenlijk.

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

.

[ bericht aangepast op 3 dec 2013 - 21:51 ]

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

‘We zien wel.’
Cyrith voelde daar niet zozeer te behoefte toe. Hij was nog nooit een meisje tegen gekomen met wie hij zijn leven zou willen delen en eigenlijk wilde hij ook niemand met zijn aanwezigheid opschepen. Niet permanent. Waarschijnlijk zou niemand dat volhouden, want hij kon het zelfs soms niet eens meer aan.

Every villain is a hero in his own mind.

Ilse’s charmante glimlach ontging Davey niet en hij dook gauw onder water. Lieve help, ze zou nu toch met hem gaan flirten in plaats van met haar vader? Hij had andere dingen in zijn hoofd, andere plannen voor de komende drie weken…
Het zou zelfs gevaarlijk kunnen blijken voor Ilse, als zijn plannen zouden slage en daarnaast was et laatste wat hij wilde, was haar hart breken.
Hij kwam weer boven water en hield zich voordat hij zich niet zo druk moest maken. Ze had even naar hem geglimlacht. Dat was alles. Ze was nu eenmaal een flirterig type, net zoals zijn vader en moeder.
‘Hier was ik even aan toe, zeg.’
Hij spreidde zijn armen en liet zich op zijn rug drijven.

Every villain is a hero in his own mind.

'Het koelt lekker af, hè?' knikte Ilse, die dit een mooie kans vond om Davey eens beter te bekijken. Hij had geen verkeerd lichaam.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Abigail plofte bij de anderen neer en keek nieuwsgierig naar de onbekende meisjes die erbij zaten. Ze stelden voor, maar in een oogopslag wist Abigail wie haar moeder was. Ze schudde haar enthousiast de hand.
‘Wat gezellig, zeg, zo’n grote groep!’ zei Lotte. ‘Kom er wat meer bij zitten, joh!’ zei ze tegen Raphael, die in zijn eentje te midden een groot aantal handdoeken zat.
Abigail keek even naar het meer en zag dat de rest van de jongens daarheen was gegaan.
Raphael gaf gehoor aan haar roep en schoof een stukje naar haar toe.
‘Hij is mijn broer,’ glimlachte ze naar de onbekende meiden.

Het viel Raphael op dat de stem van Lotte en Abigail erg veel op elkaar leken en hij hoopte dat dat niemand zou opvallen. Hij was blij toen Jochem en Brian naast hem neerzakten. Aan Brians gezicht kon hij zien dat hij niet de enige was die het moeilijk vond zich normaal te gedragen in hun bijzijn.

Every villain is a hero in his own mind.

Ook al was de gezelschap van Cyrith niet mis ofzo, toch voelde ze zich niet op haar plek gewoon. Was ze maar bij haar zoontje, ze miste hem eigenlijk gewoon dat was het punt. 'Ga jij nog iets leuks doen, deze weken? Of ga je alleen maar gewoon Grieks studeren?' vroeg ze aan hem. Ze bedoelde niks verder, het was gewoon een vraag die ze stelde aan hem. Ze zou toch straks naar haar tent gaan.

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

‘Ik hou van wandelen,’ vertrouwde hij haar toe. Hij had er nog dieper op in wil gaan en willen vertellen hoe mooi hij de natuur hier vond en hoe rustig hij daarvan werd, maar hij kon die woorden net inslikken. Waarschijnlijk zou ze geen positieve boodschap aan die woorden beleven. ‘En van oude architectuur bekijken.’
Hij merkte dat hij onbewust een bergje had gemaakt van zand en smeerde het gedachteloos weer uit.
‘En jij?’ vroeg hij na een tijdje. ‘Wat hoop jij mee te maken?’

Every villain is a hero in his own mind.

Brian vond het wel bijzonder dat Abigail zich direct zo op haar gemak voelde bij haar moeder. Hij had dat absoluut niet. Hij had nog steeds continu de neiging om haar 'mam' te noemen, ook al zag ze er zo jong uit, nog totaal niet als een moeder. Hij keek even verwachtingsvol naar Haloony, om haar reactie te peilen, en glimlachte.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Allison glimlachte toen ze hem hoorde. Alsnel vroeg hij haar ook iets. 'Ik hou ook van wandelen' zei ze tegen hem. Het liefst hield ze eigenlijk van de bossen en de natuur, de geluiden die ze hoorde daaruit was gewoon fantastisch. Maar dat zou ze niet vertellen aan hem, hij zal vast wel denken dat ze niet goed bij haar hoofd was ofzo. 'jammer genoeg kan ik dat niet meer zien. Als kind was er dol op, maar ja toen ik blind werdt kon ik dat niet meer' zei ze met een diepe zucht.
'Het heeft zijn nadelen, blind zijn. Maar ja dat is haast bij alles zo, er zijn voor en nadelen in het leven en die moet je gewoon accepteren'.
'Euhm' begon ze. Kon ze het wel vragen aan hem, wou het eigenlijk wel? Ze kon het proberen. 'Euhm, heb je zin om ja, een keer met me te wandelen en gewoon oude architectuur bekijken? Ook al kan ik niks zien.' zei ze. Ze had haar gezicht af gewend bij hem. Schudde naar een paar seconden haar hoofd. 'Nee, laat maar, dat was een domme vraag om aan je te stellen' zei ze zachtjes.

[ bericht aangepast op 3 dec 2013 - 21:20 ]

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

Haloony glimlachte bemoedigend naar hem en liet haar blik evenzovele zijn lichaam glijden. Ze vond het nog altijd erg dapper vanher dat hij zich met zijn littekens overdekte torso op het strand begaf. Ze kuste even zijn wang en terwijl Se haar armen begin in te smeren met zonnebrand, vroeg ze aan de anderen hoe Se het hier tot nu toe vonden.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Steve liep wat over de camping en kreeg een knap meisje in het oog dat aan het mediteren was. Ze was in haar eentje en hij besloot naar haar toe te gaan, omdat hij wel zin had in een praatje met iemand die hij niet kende.
‘Even de rust aan het zoeken?’

Every villain is a hero in his own mind.

‘Nee, hartstikke leuk juist.’ Hij wist even te glimlachen, al zou ze dat niet eens merken. ‘Hoe ben je eigenlijk blind geworden, als ik vragen mag?’

Every villain is a hero in his own mind.