RPG Jongerencamping x Tijdmachine - Speeltopics

Een groep jongeren vindt een tijdmachine en gaat twintig jaar terug in de tijd, om schokkende gebeurtenissen te voorkomen die hun ouders hebben meegemaakt tijdens hun zomervakanties. Op deze manier hopen ze het leed in hun families te kunnen doen verdwijnen.

Personages

[ bericht aangepast op 5 dec 2013 - 12:14 ]

Every villain is a hero in his own mind.

DJ keek nieuwsgierig naar de jongens die er bij waren komen zitten. Ze leken haar wel aardig en ze voelde zich op haar gemak tussen deze mensen. Het was fijn om eens weg te zijn van huis, en niet steeds haar moeder in de buurt te hebben, die haar constant op de vingers tikte. Er was soms zoveel regelmaat thuis, zeker omdat zij de jongste was.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Shenae opende haar ogen en zag een jongen staan. Ze knikte en drukte haar handen even tegen haar hart, om haar meditatie af te sluiten.
'Ja, ik probeer aan de warmte te ontsnappen. Ik ben helemaal zen door de meditatie.' Ze glimlachte en duwde met haar vinger een beestje van haar been.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Flynn had besloten het gewoon te doen. Een simpele spring zou hij wel overleven. Hij was hier immers om te genieten en andermans even helemaal achter zich te laten. Hij klauterde naar boven, zo snel als hij kon, want de rotsen waren warm van de felle zo'n en staarde een tijdje naar het landschap.
Vorig jaar had hij er nauwelijks naar ok gekeken en had hij dit ook helemaal niet geprobeerd, maar iets zei hem dat het wel oke was wat hij deed.
Hij deed een stap naar achteren zodat hij een kleine aanloop kon nemen en sprong vervolgens het water in.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Even zuchtte Allison toen ze hem hoorde. 'Door een ongeluk, al kan ik me niet helemaal herinneren hoe die ongeluk is gebeurd' zei ze. Even glimlachte ze lichtjes toen ze hoorde dat die best het wel leuk vondt. Jammer genoeg ging nadat ze blind was geworden alles verkeerd thuis, haar leven ging echt over der kop. Ze hoorde zacht de zee suizen door de wind en de bladeren die aan de bomen hingen achter zich. Als je blind was, dan waren de andere zintuigen sterker.
'Zo te horen zijn Mosh en Flynn altijd op meisjes jacht of niet soms?' vroeg ze aan Cyrith. Al snel hoorde ze een plons in het water. Wie zou dat nou weer geweest zijn?

[ bericht aangepast op 3 dec 2013 - 21:42 ]

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

Myrthe had heerlijk gedouchet en was toen naar het internetcafé gegaan, waar ze doelloos op internet was gaan surfen. Ze had op deze manier zichzelf mentaal willen voorbereiden op de ontmoeting met haar vader. Ze wist niet zeker of ze er klaar voor was om haar vader - jong en springlevend - te zien. Ze was bang dat ze in huilen uit zou barsten of iets heel raars zou gaan doen wat zou leiden tot vragen en dat was niet de bedoeling.
Na een paar uren had ze zichzelf redelijk kalm gekregen en hoopte ze dat ze klaar was om de confrontatie aan te gaan. Ze liep naar het strand, waar ze inderdaad bleken te zijn. Ze liep steeds dichterbij een grote groep, waarvan ze al enkele bekenden zag. Toen ze Mosh herkende, terwijl hij naast Flynn op het strand zat, besefte ze dat ze er niet klaar voor was. Ze werd begroet door Raphael, maar voelde paniek in zich oplaaien en haar ogen werden vochtig. Ze wilde weer verdwenen, maar de ogen van de rest waren op haar gericht en ze wist dat ze zich normaal moest gedragen. Ze wilde heel graag dat haar vader haar zou mogen. Ze had altijd goed met hem op kunnen schieten en kon het niet hebben als haar vader haar nu niet zou mogen of raar zou vinden. Ze wist niet of ze dat aan zou kunnen.
Nogal trillerig liep ze naar hen toe, stapje voor stapje, terwijl ze een onnatuurlijke glimlach op haar gezicht toverde. 'Hallo,' wist ze uit te brengen, waarna ze naast Raphael ging zitten en haar ogen neersloeg. Ze kon niet langer naar haar vader kijken zonder haar tranen te laten zien.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Cyrith reageerde niet meteen. Een ongeluk…
Ze was niet de enige die een ongeluk had meegemaakt, die haar leven voorgoed had veranderd…
Hij duwde de herinneringen weg en beantwoordde haar vraag. ‘Mosh is altijd op zoek naar een leuk meisje, maar Flynn is al ruim twee jaar van een vriendin voorzien.’

Every villain is a hero in his own mind.

Raphael groette zacht terug en legde even een hand op haar knie. Hij wilde graag vragen wat ze ervoer, maar dat was geen goed idee met hun ouders zo dicht in de buurt. Hij hoopte dat ze uit deze handeling ook op zou maken dat hij er voor haar was.

Every villain is a hero in his own mind.

'Ohh? Dat wist ik niet! Ik wist niet dat Flynn al twee jaar een vriendin had?' Je kon horen dat ze het echt niet wist dat Flynn een vriendin had. Flynn had het haar niet verteld, misschien had hij zijn redenen er wel voor.'Nou ben wel blij voor hem' zei ze. Ze klonk oprecht en dat was het ook. Even beet ze op haar lip. 'Zullen we beetje lopen over het strand?' vroeg ze aan hem. Ach come on Allison, dat zou hij vast niet willen.

[ bericht aangepast op 3 dec 2013 - 22:03 ]

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

'Bedankt', mimede Myrthe geluidloos. Ze droogde onopvallend haar ogen en deed toen haar best om op te kijken, al lukte het haar nog steeds niet om haar vader aan te kijken.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Steve vond mediteren maar en vaag gedoe, maar misschien was het gewoon een wijvending.
‘Hoe doe je het dan? Volgens mij zou ik me al na een minuut de pleuris vervelen.’

-

Cyrith kon er na al die maanden nog steeds maar moeilijk mee omgaan, maar had zijn eigen gevoelens altijd goed weten weg te stoppen. Ondanks de pijn die ze hem had aangedaan, leek Flynn oprecht gelukkig met haar en ze leek haast een ander mens dan de meid die hij drie jaar geleden in de kroeg ontmoet had.
Hij kwam overeind, wat Allison waarschijnlijk niet ontging omdat ze hetzelfde deed. Links van hen ging het strandje over in een rotsachtige ondergrond, wat hem vrij moeilijk begaanbaar leek voor Allison en daarom ging hij de andere kant op. Hij hoopte dat de hond haar zou leiden, want hij schrok terug voor fysiek contact en wilde haar niet aan haar arm mee leiden, al zou hij niet weigeren als ze hem om hulp zou vragen.

Every villain is a hero in his own mind.

Flynn kwam weer boven en keek even naar de rotsen. Geweldig! Hij zwom naar Ilse en een jongen die ook in het water lagen.
'Hé, ' begroette hij hen. 'Houden jullie van een beetje duiken?'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Jazeker!' riep Ilse terug.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Shadow begon even te blaffen als teken voor haar dat Cyrith ook was opgestaan en begon te lopen. Ze had de riem alweer om hem heen gedaan en Shadow was haar aan het leiden. Allison was niet de type om continu te vragen om hulp, tenzij het echt gewoon nodig was. 'Naast dat je van wandelen houd en oude architectuur bekijken, waar hou je nog meer van?' vroeg ze aan hem. Het was wel even fijn dit, maar de vraag was hoelang zal het blijven duren!

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

‘Ik schrijf verhalen,’ antwoordde hij. Het was een hobby die hij vrijwel met niemand deelde en er was ook nooit iemand geweest die zijn werk had ingekeken. Misschien was het in Allisons geval makkelijker om het te vertellen, want zij zou zijn werk toch niet kunnen inlezen. ‘En ik lees graag boeken.’
Vroeger ging hij ook vaak surfen, maar sinds Kane dat niet meer kon, had hij ook geen voet meer op een surfplank gezet.

Every villain is a hero in his own mind.

Allison glimlachte toen ze hoorde dat hij van schrijven hield. Ze kon niet beschrijven hoe en waarom, maar met Cyrith praten was het gewoon gemakkelijk. Terwijl ze hem alleen maar net kende. Ze zou maar niet vragen of ze een keer mag horen naar zijn verhalen, want ze was wel lichtelijk nieuwsgierig erover. Toch slikte ze het in om het hem te vragen. 'Dat is mooi,dan heb je vast een grote woordenschat' zei ze tegen hem. Zijzelf was heel goed met muziek, bijna elk instrument kon ze gewoon bespelen als ze het een keer hoorde. De klank van het instrument. Je zou het niet zeggen, maar ze kon ook wel goed schilderen en tekenen, ook al kon ze het niet zien. Altijd deed ze het op gevoel en via haar schilderwerk en tekenwerk uite ze haar gevoel ook, hoe ze voelt van binnen.

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.