Changes || One Direction || Topic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 6 nov 2013 - 15:17 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcel Styles

Hij schudde zijn hoofd bij mijn eerdere woorden. 'Ik ben niet schattig, het is eerder vernederend voor mij, al laat het wel zien wat je bij me voor elkaar kan krijgen,' zei bijna onhoorbaar, doelend op zijn houding bij mij of bij anderen.
'En toch vind ik het schattig,' zei ik zacht. Nadat we het er over eens waren wat we gingen doe grinnikte hij zacht toen ik de leraar nog eens extra irriteerde. 'Slechte invloed,' en drukte zijn lippen nogmaals op de mijne. Daarna viel mijn blik weer op de leraar, die op het punt stond er eindelijk wat van te gaan zeggen. 'Schat, laten we maar gaan voor we nog langer terug mogen komen,' onderbrak Louis hem, om vervolgens van mijn schoot af te klimmen en mijn hand te pakken. Hij zei nog gedag tegen Liam en Niall, en de eerste waarschuwde ons nog voor Harry. Ik trok hem zacht mee naar de gang, waar ik doodstil bleef staan. De school was nu uit, dus de gang van vergeven van mensen die me aanstaarden. Want ja, het is onmogelijk dat de "goede" Styles uit het nablijflokaal kwam lopen. Ik werd rood en keek hulpzoekend naar Louis, zijn hand nog iets steviger vasthoudend.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
'En toch vind ik het schattig,' zei Marcel zacht.
'Marceeeeeeeeel,' zeurde ik zachtjes, want je kon een hoop tegen me zeggen, maar je moest niet zeggen dat ik schattig was, want daar kon ik echt niet tegen. Daarbij was ik ook echt niet schattig en dat wisten de meeste mensen hier maar al te goed. Toch was Marcel de enige die mijn wangen roder kon laten kleuren.
Ik schakelde dan ook snel over naar het volgende onderwerp. Daar waren we het al wel snel over eens, net als het feit dat het leuk was om de leraar te pesten en dat ik een slechte invloed had op de jongen. Dat was een reden, om het toch snel op een vluchten te zetten. Na een waarschuwing van Liam werd ik door Marcel meegetrokken naar de gang, waar hij doodstil bleef staan.
'Een woord en ik zorg ervoor dat jullie nooit meer wat zeggen,' snauwde ik naar de mensen die het leuk vonden om te staren. 'Er mogen dingen veranderen, maar dat betekend niet dat we lief gaan doen,'
Ik trok Marcel dichter naar me toe en verstrengelde onze vingers, om het langzaam door de bewegende massa heen te trekken. Die wisten namelijk niet hoe snel ze nu wel door moesten lopen. 'Geen zorgen, ik blijf lief tegen jou,'

( Niall komt eraan)

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall Horan
Ik verslikte me in mijn drinken toen bleek dat we weg mochten en toen was ik ook voor de volle honderd procent terug bij de werkelijkheid. Ik was al wat weggezakt in de fantasiewereld, om de tijd wat te dooien, maar niet al te ver dat ik niet meer kon antwoorden op Liam zijn woorden. Daarbij kwamen mijn gedachten ook wel uit bij wat ons samen nog te wachten stond. 'Succes en hetzelfde,' murmelde ik zachtjes, maar wel hoorbaar naar Marcel en Louis, niet doorhebbende dat ze al verdwenen waren. Ik krabbelde overeind en propte de laatste snoepjes in mijn mond, om het blikje, wat ik nog in mijn handen had, met een boogje in de prullenbak te gooien. 'Prinsesje is klaar voor vertrek,' rolde over mijn lippen waarna ik mijn jas aantrok en toen pas tot me doordrong wat ik zei. 'Hé, ik ben geen prinsesje,' zei ik en sloeg mijn armen over elkaar, om de laatste snoepjes van Liam ook aan te nemen en zijn hand te pakken. 'Natuurlijk, want ik kan niet wachten tot we bij jou zijn, dus voor deze keer hoef je het ook niet op een rennen te zetten,' zei ik, want ik had het hier wel gezien en dat zou ik thuis ook wel heel snel hebben. Zeker omdat ik voor mijn ouders weg wilde zijn, dus al helemaal op moest schieten, maar ook niet te snel dat ik de helft met mijn domme kop vergat. Al was het dan wel een voordeel dat er nog veel bij Liam thuis lag. 'Niet zo ongeduldig, Payne,' zei ik lachend , de jongen al meetrekkende en de leraar nog een bedankje toewerpende. 'En we gaan nu wel naar huis. Oh ja, echt wel, echt wel,' zong ik mijn eigen versie van een wel heel bekend liedje en keek Liam met twinkelde oogjes aan. Ja, mijn stemming kon heel snel omslaan en dat was soms wel goed ook.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcel Styles

'Marceeeeeeeeel,' klaagde hij zacht, het was duidelijk dat hij hier totaal niet tegen kon.
'Het is gewoon zo, einde discussie,' grinnikte ik zacht, want het was gewoon leuk om hem te plagen. Eenmaal bij de deur begon al het gestaar en gefluister. 'Een woord en ik zorg ervoor dat jullie nooit meer wat zeggen,' snauwde Louis naar de groep. 'Er mogen dingen veranderen, maar dat betekend niet dat we lief gaan doen,' hij trok me dichter naar zich toe en haakte zijn vingers in de mijne, om zich daarna langzaam een weg door de menigte te banen.
'Sorry,' mompelde ik snel tegen de voorbijgangers die geschrokken achteruit sprongen. Ik hield namelijk nog steeds niet van weerloze bruggertjes die maar moesten doen wat ze gezegd werd. 'Geen zorgen, ik blijf lief tegen jou,' zei hij tegen mij. Ik knikte en keek nog even achterom om te kijken of ze het wel hadden overleefd, om daarna samen met Louis naar buiten te lopen.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
'Nee, het einde is dat jij een schatje bent.' zei ik, maar was het nog steeds niet met zijn woorden eens, want ik zou het er nooit mee eens zijn, omdat ik het nu eenmaal niet was. Ik moest dan ook de neiging onderdrukken om te protesteren, kietelen of een kusje te geven, zodat zijn mond gesnoerd werd. Niet dat het lang doorging, want we waren al snel aangekomen bij de deur. De plek waar ik mijn mond weer opentrok.
'Sorry schat, we moeten beide wennen dat het voor ons anders werkt,' mompelde ik zijn zachtjes, nadat zijn woorden tegen sommige bruggertjes. Ik had gewoon een hekel aan zulke mensen, want sommige hadden een te grote mond en moest gewoon hun, en onze, plaats weten.
Ik liet Marcel zijn hand los, om mijn arm om zijn middel te slaan, zodat ik hem iets dichter tegen me aan kon trekken en zo naar buiten konden lopen. Ik viste met mijn andere hand vast mijn sleutels uit mijn zak en kon eerlijk gezegd niet wachten tot we thuis waren, of ik tenminste. Gelukkig was het niet zover, want het was een paar straten uitlopen en we waren er, dus ik hield het bij tien minuten. 'Was er trouwens nog iets wat je wilde van de winkels? Ik weet niet wat je wilde, of je met een bak ijs achter de tv wilde zitten, of wat dan ook,'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne
Ik glimlachte toen hij zichzelf een prinsesje noemde en woelde even door zijn haar. Hij zou hier nog heel lang wat van blijven horen en dat realiseerde hij zich blijkbaar ook. Ik grinnikte bij zijn woorden. "Je zal altijd mijn mooie feeënprinsesje zijn." zei ik voor ik hem een korte knuffel gaf en een kus op zijn wang. Hij had stoppels, dat was goed voelbaar. Nog niet zichtbaar, maar dat zou niet lang meer duren. Als hij zich morgen niet zou scheren zou hij met een stoppelbaardje op school zitten. Hij nam wel mijn laatste snoepjes aan en ik gooide het zakje en mijn lege blikje weg voor hij mijn hand pakte. Ik glimlachte toen hij zei dat hij graag mee wilde. Hij wilde altijd graag mee, maar het was keer op keer fijn om te horen. De eerste keer was hij doodsbang om bij mij thuis te komen maar sinds die ene keer was hij vaker bij mij thuis dan bij hemzelf. Erg begrijpelijk na die ene keer dat ik bij hem was geweest. Ik was ook blij dat ik niet hoefde te rennen. Ik had daar nu echt geen zin in, al zou het met hem even gezellig zijn. Ik stond vrij ongeduldig op hem te wachten tot hij klaar zou zijn om te vertrekken en natuurlijk viel de jongen dat op. Gelukkig liet hij me niet langer wachten. Ik liep snel met hem mee. "Ik kom al mee, Horan." zei ik vrolijk. Ik zei de leraar gedacht terwijl ik door Niall mee werd gesleurd naar buiten. Ik hoopte maar dat hij in zijn vrolijkheid niet iets cruciaals vergat, al zou zoiets vast ook al bij mij liggen en anders kon hij het wel lenen. Het was nou niet dat we vies van elkaar waren of nog het begrip persoonlijke ruimte tussen ons twee kenden. Ik liep vrolijk met hem mee en hij begon te zingen. Ik liet onze handen vrolijk tussen ons in schommelen en probeerde zo goed als ik kon een tweede stem te zingen. We waren net een paar minuten na de bel, dus de meeste mensen waren gelukkig al weg. De rest dacht wel drie keer om ons te verstoren. Die wisten ook wat een duivels we konden zijn als je ons in het verkeerde keelgat schoot. Ik zag de twinkels in zijn ogen en wist zeker dat net zulke twinkeltjes in mijn ogen ronddansten, al was ik ook lichtelijk bezorgd wat er zou gebeuren als Niall's ouders en dan vooral zijn vader thuis zou zijn. Als ik zijn auto zou zien zou ik gewoon doorrijden. We kwamen dan wel een andere keer terug. Ik trok hem mee naar mijn rode Peugeot 104 en opende die nog op de oude manier door de sleutel in het sleutelgat aan de bestuurderskant te steken. Nu moest ik hem jammer genoeg voor even wel loslaten. Mijn vingers strekte ik en ik liet mijn hand uit die van hem glijden om daarna de deur open te doen en in te stappen. Mijn tas gooide ik op de achterbank. Ik stak de sleutel in het contact en starte de motor. Het ronkende en ratelende geluid vulde de lucht en ik wachtte geduldig op Niall voor ik weg reed op weg naar zijn huis.

[Monster post...]

[ bericht aangepast op 17 nov 2013 - 10:20 ]

Bowties were never Cooler

Marcel Styles

'Nee, het einde is dat jij een schatje bent.' zei hij nog koppig en ik rolde met mijn ogen. Toen ik een verontschuldiging had gemompeld tegen de bruggers zei hij nog iets over dat we maar eraan moesten wennen omdat het voor ons anders was zuchtte ik even. Hij had gelijk, daar niet van, maar dat nam niet weg dat ik het niet prettig vond aangezien ik dat was een aantal jaar geleden. Hij liet mijn hand los om die om mijn te leggen en me dichter tegen zich aan te trekken en met de andere zijn sleutels uit zijn zak te vissen. 'Was er trouwens nog iets wat je wilde van de winkels? Ik weet niet wat je wilde, of je met een bak ijs achter de tv wilde zitten, of wat dan ook.'
'Nee, dat maakt mij niet uit,' zei ik zacht, je kon nog steeds de brandende blikken van zowat iedereen in de school in je rug voelen. Ik beet op mijn lip en keek hem nerveus aan, achter ons hoorde ik iemand nog "gay" roepen en ik werd rood. Ergens werd ik nu ook bang voor wat Louis' reactie zou zijn, dus ik greep hem bij zijn bovenarm en keek hem waarschuwend aan.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ik grinnikte zachtjes, om de jongen in zijn wangen te prikken toen hij met zijn ogen rolde. 'Het is gewoon zo en als ik me bij het andere aan moet sluiten, moet jij je hierbij aansluiten,' verliet mijn mond voor we ergens in de gang belandde. Tevens ook beland bij het onderwerp over dat we moesten wennen dat de andere net ietwat andere doen en laten dingen had.
Mijn blik ging naar Marcel en beet zachtjes op mijn lip. 'Als je wilt, kan ik me wel een heeeeeeeeel klein beetje proberen aan te passen bij jou in de buurt,' zei ik zachtjes, maar opgeven zou ik dit nooit helemaal. Zeker niet omdat het voor mij juist moeite had gekost, om te staan waar ik nu sta en dat zou ik ook niet opgeven. Een beetje ging wel lukken, maar helemaal nooit.
'Nee, dat maakt mij niet uit,' zei hij zacht, je kon nog steeds de brandende blikken van zowat iedereen in de school op je rug voelen. Marcel beet op zijn lip en keek me nerveus aan, achter ons hoorde we iemand nog "gay" roepen en de jongen naast me werd rood.Ik had de neiging om me alweer om te draaien en mijn mond open te trekken en volgens mij had Marcel dat door, dus hij greep me bij mijn bovenarm en keek me waarschuwend aan.
Ik hief mijn handen boven mijn hoofd met een onschuldig gezicht. 'Ik doe niets, ik ben onschuldig.' murmelde ik, om de jongen zijn hand vast te pakken en heel snel door te lopen voor ik mijn mond wel open zou trekken.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcel Styles

'Als je wilt, kan ik me wel een heeeeeeeeel klein beetje proberen aan te passen bij jou in de buurt,' zei hij zacht maar ik schudde mijn hoofd.
'Absoluut niet, ik wil niet dat je alleen voor mij veranderd,' mompelde ik. Hij moest het zelf ook echt willen en ik ging hem daarin niet pushen. Buiten had ik blijkbaar gelijk met mijn voorgevoel, aangezien hij duidelijk op het punt stond zijn mond open te trekken. Hij keek me onschuldig aan en hief zijn handen boven zijn hoofd. 'Ik doe niets, ik ben onschuldig.' murmelde hij en pakte mijn hand vast, om daarna snel door te lopen.
'Weet ik, maar alsnog. Je weet zelf ook dat je nogal onvoorspelbaar bent,' zei ik, doelend op alle veranderingen vandaag. Ik sloeg mijn arm rond zijn middel en trok hem wat dichter tegen me aan. Eerlijk gezegd had ik geen flauw idee waar we heen moesten, Harry had zijn adres ooit wel laten vallen in een gesprek maar dat was ik vergeten, dus liet ik me maar door hem voortrekken. Ik wou nog achterom kijken, maar dat leek me niet zo'n goed idee aangezien we dan nog meer opmerkingen naar het hoofd geslingerd zouden krijgen.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Ik wist aan de hele reactie van Liam al dat ik mijn bijnaam nog heel, maar dan ook echt heel, lang nog aan zou moeten horen, dus ik hoopte dat het na een tijdje toch wel zou wennen. Dat ik er ook om kon lachen, ondanks ik dat nu ook al deed. 'En jij zult dan altijd de prins blijven,' grinnikte ik zachtjes voor ik mijn armen ook om de jongen heen sloeg en gewoon dicht tegen hem aan kroop. Liam was mijn reddende engeltje, net als de prins dat voor een prinses was. Dat wist zowel hij als ik. Zo wisten we ook beide dat ik met plezier de snoepjes aannam, zodat de lege dingen in de prullenbak konden verdwijnen en wij het lokaal konden verlaten. Hoe graag ik nu meewilde, zo bang was ik de eerste keer geweest, maar zo dankbaar was ik ook dat Liam zo'n groot doorzettingsvermogen had en me uiteindelijk ook om had gepraat. Het was sinds dat moment langzaam, maar zeker, uitgegroeid tot wat het nu was. Een hechte vriendschap, twee mensen die echt onafscheidelijk waren en het maakte dan ook echt niet uit hoe of wat. We konden overal samen uitkomen en we belandde dan ook overal samen in. De jongen stond vrij ongeduldig te wachten waardoor ik zijn hand pakte, om Liam mee het lokaal uit te trekken en een lach te laten horen. 'Het is je maar geraden ook, Payne,' Ondanks ik zo vrolijk was, was dat op dit moment een heel slecht teken. Normaal most je juist blij zijn, maar ik vergat op deze momenten heel vaak dingen. Niet heel handig als je wist was de planning was, al was ik blij dat -dat met Liam was, want er lagen genoeg spullen van mij bij hem. Anders plunderde ik zijn kast wel, want daar zou hij ook niet boos om worden. Dan zou het nog zo'n vrolijk en gek iemand zijn, die nu naast me liep. Dat was wel heel typisch, want we namen heel vaak elkaars stemming over en op dit moment waren we twee kleine kleutertjes, die ook heel snel weer om konden slaan als iemand nu wat zou zeggen. Ik maakte me geen zorgen om wat ons zo te wachten stond, want ik wist hoe Liam was en hoe ikzelf was. Daarbij had ik nu mijn ontsnappingsroutes wel gevonden. Toch merkte je wel dat mijn vrolijke stemming langzaam om begon te slaan toen we bij zijn auto aankwamen. 'Ik ben je dankbaar voor alles, Liam,' verliet zachtjes mijn mond voor ik een zacht kusje op zijn wang drukte, om daarna mijn tas ook op de achterbank te gooien, nadat ik mijn deur had geopend, om daarna ook in te stappen. Een zachte zucht rolde over mijn lippen. 'Laat het alsjeblieft een keer meezitten,' was het volgende wat over mijn lippen rolde, doelende op dat mijn ouders nog lang niet thuis kwamen, al was mijn moeder minder erg dan mijn vader. Mijn moeder was gewoon iemand die niet in durfde te grijpen en alles toeliet.

[ bericht aangepast op 17 nov 2013 - 16:00 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Louis Tomlinson
Marcel schudde zijn hoofd bij mijn woorden. 'Absoluut niet, ik wil niet dat je alleen voor mij veranderd,'
Ik knikte langzaam, wetende dat het onbewust toch wel een klein beetje voor zou komen, maar niet dat erg ineens hele grote veranderingen plaatsvonden. 'Ik snap gewoon echt niet dat je zo lief bent en zeker niet tegen mij,' rolde zachtjes, bijna onhoorbaar, over mijn lippen, want het was gewoon zo. Ik was wel altijd degene, die toch zijn leven nog zuur probeerde te maken en moest je nu eens zien.
'Weet ik, maar alsnog. Je weet zelf ook dat je nogal onvoorspelbaar bent,' zei hij eenmaal buiten, doelend op alle veranderingen vandaag waardoor ik langzaam knikte. 'Sorry, daar kan ik ook niets aandoen, want zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Maar mijn gedachten over dit veranderd niet meer hoor,'
Ik sloeg mijn andere arm ook om de jongen heen toen hij zijn arm ook om me heen sloeg, om me zo dichterbij te trekken. Ondertussen lette ik nog wel op de weg, want ik had het idee dat Marcel geen idee had waar we moesten zijn en ik had geen zin om tien kilometer verderop te belanden.
'Die opmerkingen moet je alleen wel proberen, om langs je heen te laten gaan en er met mij over te praten. Tenminste dat laatste is als je dat natuurlijk wilt,' zei ik, wetende dat dit nog wel even aan zou houden.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcel Styles

'Ik snap gewoon echt niet dat je zo lief bent en zeker niet tegen mij,' zei hij zacht, bijna onhoorbaar.
'Om eerlijk te zijn snap ik het zelf ook niet echt, maar ik ben er wel blij mee,' zei ik net zo zacht, en ik drukte een kus op zijn voorhoofd. Hij knikte langzaam op mijn opmerking dat hij nogal onvoorspelbaar was. 'Sorry, daar kan ik ook niets aandoen, want zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Maar mijn gedachten over dit veranderd niet meer hoor.' Ik lachte zachtjes, want zich verontschuldigen was het laatste dat hij hoefde te doen.
'Ik zei toch niet dat ik erg vond, is het niet?' Hij sloeg zijn andere arm nu ook om heen en begreep duidelijk dat ik geen flauw idee had waar we heen moesten. 'Die opmerkingen moet je alleen wel proberen, om langs je heen te laten gaan en er met mij over te praten. Tenminste dat laatste is als je dat natuurlijk wilt,' ik knikte met een zucht, dit zou de aankomende weken nog lang niet zijn overgewaaid.
'Ik beloof dat ik erover met je zal praten, oké?' zeg ik dan zacht. Maar ergens wist ik wel dat ik dat niet zal doen, dat heb ik nog nooit met iemand gedaan.

Because I love him, do I need another reason?

Liam Payne
Voor de auto hadden we nog als vrolijke kleutertjes rondgehuppeld samen. We beinvloedde elkaars stemmingen echt heel erg, maar eenmaal bij de auto begon ik me weer zorgen te maken en direct sloeg de vrolijke stemming om. Ik stapte in en slingerde mijn tas op de achterbank. Ik glimlachte weekjes bij zijn woorden. "Geen probleem. je hebt minstens evenveel voor mij gedaan, ookal ligt dat anders." Thuis had ik namelijk weinig problemen, maar hij had me wel geholpen mezelf onder controle te houden en mijn leven op de rit te krijgen. Dat was niet niets, want voor ik hem leerde kennen was ik echt een sadistisch emotioneel wrak geweest. Een stille seriemoordenaar in de schaduwen. Nu was ik veel minder gevaarlijk en kon ik ook gewoon meedoen met de maatschappij, ondanks dat ik nog wel eens flink gemeen kon zijn. Ik drukte nog een kusje achter zijn oor en startte de motor. Ik glimlachte een beetje bij zijn woorden en reed weg. "Inderdaad." zuchtte ik terwijl ik door de rustige straten reed. Ik hoopte het echt. Niet dat ik het erg vond dat hij mijn kast plunderde ofzo, maar zo had hij ook gewoon wat dingen die voor hem belangrijk waren, zoals zijn gitaar en zijn teddybeer, bij zich. Ik draaide na een kort ritje zijn straat in. Ik slaakte een zucht van opluchting toen ik de auto van zijn vader niet zag staan. "10 minuten. max. Anders kom ik je redden, prinses." zei ik voor ik voor zijn voordeur het wagentje stilzette en hem nog een kusje op zijn wang gaf voor geluk. "Vergeet je scheermesje ook niet." zei ik voor ik zacht om het stuur begon te trommelen met mijn vingers om de tijd te kunnen verdoen terwijl hij weg was.

Bowties were never Cooler

Serena Zoë Price
Ik zuchtte opgelucht en stond meteen naast de tafel toen de bel ging. Nog nooit had ik zoveel haast gehad naar buiten te komen. Daar echter stond ik verward stil: Ik had echt geen idee wat ik nu zou gaan doen. Ik wist alleen dat ik vragen had. Heel erg veel vragen. Dus ik moest Marcel zien te vinden, al werd dat nog moeilijk. Hij kon letterlijk overal zijn.
'Hoi hoe gaat het met je en met Marcel?' hoorde ik opeens de stem van Agnès achter me. Ik draaide me iets te snel om en wankelde op mijn benen waardoor mijn uitpuilende rugzak tegen een paar voorbij rennende leerlingen duwde.
'Oeps,' mompelde ik zachtjes. 'Sorry.' Toen richtte ik me op Agnès. 'Hé. Met mij gaat het wel goed. Ik ben alleen zo bezorgd om Marcel. Hij.. was niet zichzelf daarnet.' Ik dacht fronsend terug aan het moment en vroeg me af of ik haar alles moest vertellen. Ze was dan wel aardig tegen me, maar ik kende haar nog niet zo goed als dat ik Marcel kende en ik wilde zijn vertrouwen ook niet schaden. 'Hij wilde niet naar de les en bleef in de toiletten achter met Louis,' besloot ik te vertellen. 'Ik vertrouw die Louis voor geen meter. Hij kwam vandaag opeens opdagen, maakte Marcel daarna verdrietig en daarnet zag ik ze op het schoolplein..' mompelde ik. 'En nu weet ik niet waar hij is. Maar ik wil hem zo veel vragen.' Ik schudde even teleurgesteld mijn hoofd en glimlachte toen. 'Maar genoeg over Marcel nu. Snapte je Frans een beetje?'

[ bericht aangepast op 17 nov 2013 - 19:33 ]

:)

Louis Tomlinson
'Om eerlijk te zijn snap ik het zelf ook niet echt, maar ik ben er wel blij mee,' zei Marcel net zo zacht, en drukte een kus op mijn voorhoofd.
Mijn glimlach werd zo breed, dat het me verbaasde dat mijn mondhoeken nog niet scheurde. 'Ik heb ook niet gezegd dat ik er niet blij mee ben, want dat ben ik wel en sommige dingen moet je ook niet snappen,' zei ik voor we overgingen naar het onvoorspelbare gedrag van mij. Iets waardoor de jongen zachtjes lachte, ook al kwam dat eerder door mijn verontschuldiging.
'Als dat er nog eens bijkwam, dan hadden we een probleem, maar hadden we ook nooit zo gelopen,' Ik drukte een zacht kusje op zijn wang voor ik hem meetrok de hoek om. We moesten nu alleen de straat nog uit en dan rechts en dan het laatste hoekhuis en dan waren we er alweer. Het was op zich wel een voordeel dat ik dicht bij school woonde.
Ik keek naar Marcel die met een zucht knikte bij mijn woorden. 'Marcel, je moet dat echt doen hoor, want anders gaat het niet goed komen. Daarbij wil ik weten wat er in je hoofd omgaat en of je dit wel allemaal wilt,' zei ik, want ik had het vermoeden dat de jongen het alleen maar zei om mij gerust te stellen en dat was dus niet de bedoeling.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer