Avalerion -RPG, speeltopic 3- - Speeltopics

[ Tuuuuu! (:0
Jason is ook met zijn post bezig.
Ik ga even thee drinken.]

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

[haaj !! ;x]

Andrew Forrest
Ik lag op een tak van een boom. Plotseling hoorde ik snelle voetstappen alsof er iemand aan het rennen was en daarna gegil. Het gegil klonk als woede en verdriet. Ik schrok ervan en viel bijna van de tak af. Nu hing ik aan de tak en liet ik me naar beneden vallen. Daar stond het meisje waarvan het gegil vandaan kwam. Met haar handen in het haar Gilde ze. Ik werd er bang van. Zal ik naar haar toe gaan? Ik ben nieuwsgierig. Maar ik ken haar niet. Ik zuchtte. Langzaam liep ik naar haar toe. Ze begon op de grond te tekenen. Wie is het mysterieuze meisje? En waarom is ze zo… gefrustreerd en verdrietig? Toen ik achter haar stond zei ik rustig : ‘H-Hey, wat is er gebeurd?’ Op de grond tekende ze iets wat op een vogel leek. Een… vogel? Waarom een vogel? Met mijn rechterhand had ik mijn linker elleboog vast. Ik was zenuwachtig en nerveus, normaal liep ik nooit zomaar naar mensen toe, daar was ik te verlegen voor.

[ bericht aangepast op 15 nov 2013 - 22:11 ]

[Cool ! Awesome dat je meedoet Jase ! Hopelijk lukt het me nog om vandaag te schrijven, maar dat wordt waarschijnlijk pas morgen. :c stomme woordenlimiet bij Nederlands]

[Haha!
Er waren iets van 5 opdrachten die bij elkaar 900 woorden moesten tellen.




.....Ik had er in één al 600....]

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

{Leuk stukje and welcome c: I'm Sophie.}

Lavina Tara Carré
ik lig een tijdje op mijn zij, half in slaap gevallen. De zon schijnt als een warm deken op mijn lichaam, al voel ik het nauwelijks meer, aangezien mijn onderbewustzijn mijn wakkere ik overheerst. Ik lig in een onrustige roes, maar geen prettige. Het is zwart en grijs, flarden donkerblauw en rood ertussendoor. Kleuren van angst. Ik ben angstig, wil schreeuwen, maar ik weet dat ik niet wakker ben. In mijn dromen komen Alex en Raffaël schrikbarend vaak voorbij. Bovendien zijn Rosper, Starlek en Vaelenwood ook van de partij.
Wat me het meest shockeert zijn mijn ouders.
Ze komen meer dan ooit voorbij, ondanks dat ik ze al heb geprobeert ze te verdringen sinds ik in het centrum kwam. Hun gezichten, afkeurend, maar vooral afwezig. De teleurstelling in hun ogen als ze zien dat ik met een nieuw blauw oog thuis kom. Na die teleurstelling keren ze zich altijd weer om. Verder met hun zaken. Nooit hebben ze zich echt bekommerd om mijn problemen. Ik huil.
Als ik in een tweede fase van mijn roes kom, ben ik wakkerder. Maar nog steeds niet echt. Ik kan me nog steeds niet bewegen en heb geen controle over mijn lichaam. Alsof je vast zit in je eigen hoofd. Echter heb ik nu wel weer de controle om ervoor te kiezen niet aan mijn ouders te denken. Mijn adem kalmeert en ik probeer aan leuke dingen te denken.
Dan denk ik aan Alex, en huil ik alweer.

"H-Hallo? Wie ben je?" Ik slaak een korte gil, een geluid waarvan ik niet wist dat ik hem kon maken. Ik sla snel mijn hand voor mijn mond en kijk verschrikt om me heen. Als ik niemand zie, sta ik langzaam op. Ik voel een trekkend gevoel bij mijn ogen, en ik raak voorzichtig mijn wangen aan. Ze zijn vochtig- Ondanks dat ik weet dat mijn dromen verschrikkelijk waren, had ik niet verwacht dat ik ook daadwerkelijk met mijn wakkere zelf huilde. Ik veeg ze snel af aan mijn opgerolde mouw, en ook mijn neus veeg ik af. Ik kijk onderzoekend om me heen en ik gil bijna weer als ik zie dat de bron van het geluid degene is die ik wilde vermijden. De rots is stukken dichterbij dan ik dacht dat hij was. Volledig in stilzwijgende paniek draai ik me stilletjes om, maar bij de eerste stap die ik zet, kraken er een grote hoeveelheid takjes. Ik krimp in elkaar, geef op en draai me nu luidruchtig om. "Hallo!" Zeg ik geveinsd opgewekt tegen de jongen, en ik steek vrolijk een hand op. Als ik zie dat Alex Raffaël in zijn handen houdt, zakt mijn maag terug in mijn benen. Mijn hand valt langzaam weer omlaag, en de glimlach verdwijnt van mijn gezicht. Bovendien zie ik dat Alex een blinddoek omheeft, alhoewel dat wel betekent dat hij mijn behuilde gezicht niet kan zien. Ik stap langzaam naar hem toe. "G-goedemorgen, deze morgen." Zeg ik, alhoewel mijn stem een beetje trilt.

Tijd voor koffie.

Nathan James Gibson

‘Nathan?’ Dwingend dringt haar stem mijn oren, mijn hoofd, mijn hart, mijn ziel binnen. Ik hoor haar, ik hoor haar zeker. Ik wil alleen niet meer. Ik wil mijn ogen niet open doen. Ik wil niet naar haar kijken en tegen haar praten alsof ik gek ben en alsof alles goed komt, waarna al mijn hoop weer vervliegen zal. Toch is hoop precies hetgene dat het hem doet. Gekweld, bijna duister open ik mijn ogen en draai enkel mijn hoofd haar richting uit. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Niets wat ik haar duidelijk wil maken slaat ergens op als zij het allemaal vergeten is. Alles dat ertoe doet. Zelf mijn gave doet het niet bij haar. Muur.
Mijn lichaam ligt nog steeds plat, languit op bed. Het is geen centimeter verschoven sinds ik hier plaats genomen heb, behalve dan mijn hoofd, dat ik daarnet draaide.
Paisley vangt mijn blik en houdt hem vast. Deze keer weet ik wel dat ze haar gave gebruikt. Met geen mogelijkheid kan ik me van haar af wenden. Mentaal kon ik dat al niet, maar zij houdt me nu letterlijk fysiek gevangen op één plaats. Afwachtend, niet in staat nog tegen te stribbelen lig ik daar, laat ik haar maar begaan.
Het begint met haar in mijn hoofd. Al mijn zintuigen voelen haar, maar ze was niet zoals het hoorde. Vervormd. In de knoop. Er klopte iets niet. Het kleine Paisley-wezentje wringt zich door mijn brein, steekt haar handen in groeven, duwt ze uit elkaar, tot ze mijn posterieure en temporale schors bereikt, de plaatsen waar het langetermijngeheugen zich bevindt.
Herinneringen overspoelen me. Ze is op zoek naar waarheid, naar zichzelf.
Je mag het allemaal hebben.

Paisley zoals ze was geweest. Langer haar, magerder, stiller, met vele littekens, maar zonder het grote op haar mooie slanke hals.

De recreatiezaal.

Paisley’s vorige kamer, die wel wat weg had van de mijne, behalve dat deze er minder gehavend, minder bezield uitzag. Ik had hier helemaal niets extra’s geplaatst, geen schade aangericht, niets verplaatst. Er waren zelfs geen boeken.

De Paisley van nu raakte meer en meer in paniek, ademde veel te zwaar. Intuïtief wilde ik nu wel opstaan, naar haar toe gaan, haar vasthouden en haar beschermen tegen alle dingen die haar ooit nog pijn zouden doen. Het probleem was simpelweg dat ik haar niet tegen mezelf kon beschermen, en ik leek nu juist het grootste probleem. Bovendien was het meisje dat ik gekend had verdwenen en was er iets nieuws in haar binnenste geplaatst. Ze was een lege huls met een onbekende inhoud. Ik grimaste bij een onwelkome associatie met mummies. Tot slot had ze me natuurlijk nog altijd aan haar ogen gekluisterd, wat het opstaan ook aanzienlijk belemmerde. Niemand had me ooit zo kunnen vellen. Het was afschuwelijk.
Eindelijk stapte ze achteruit, hijgend, alsof het haar teveel was geworden. Zo traag alsof ik zelf een gestorven, in verband gerolde farao was werkte ik me naar zithouding op en staarde haar enkel aan. Mijn keel was te droog om te praten, en ik durfde mijn armen niet naar haar uit te steken, bang voor een afwijzing.
Ik wilde haar zo veel vertellen. Ik wilde haar vasthouden en haar zeggen dat ze me ook gewoon kon vragen wat ze wilde weten, dat ik haar alles zou vertellen omdat ik zo verschrikkelijk veel van haar hield. In plaats daarvan laat ik mijn hoofd in mijn handen zakken, leunende op mijn knieën. Meteen worden ze nat, alweer. Ik ben een wrak. Uiteindelijk zeg ik haar de woorden toch maar, maar laat het laatste gedeelte eruit.
Paisley. Je kunt me alles vragen. Ik beloof dat ik je overal eerlijk antwoord op zal geven.
Er is nog zo veel wat ik eraan toe zou kunnen voegen, maar ik ben bang. Bang om haar af te schrikken, en bovendien kan ik ze niet goed op een rijtje krijgen. Het zou best kunnen dat zij nu allerlei losse woorden door haar hoofd kan horen zweven. Geen touw aan vast te knopen.

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

[Stevie en Val komen morgen of overmorgen wel. Morgen ben ik overigens op de klantendag van Attitudeholland. Ik weet niet of dat leuk is, maar ik ben er in ieder geval niet de hele dag. Geen idee hoe lang ik er blijf. c:
Oh, en zondag op de verjaardag van mijn oma. .-.
I'll see.]

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

[Oh, laat ook maar.
Ik blijf morgen wel thuis.
Ik heb geen zin om er geld aan uit te geven en er is vast niets aan in mijn eentje.
Twee van mijn vrienden (Mette en Myrthe) gaan al ergens anders heen en de rest wil vast niet mee. ]

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

Avalerion schreef:
[Haha!
Er waren iets van 5 opdrachten die bij elkaar 900 woorden moesten tellen.




.....Ik had er in één al 600....]

Lydia Herpïon

Ik ga naast Galain op de bank zitten, we praten een tijdje in gebarentaal tot er een man in een witte lab-jas in de deuropening verschijnt. Hij kijkt niet om zich heen maar kijkt gelijk naar mij. Als ik deze kamer zou binnen stappen en er liggen overal verscheurden boeken op de grond, dan zou ik denken dat die twee jongeren achterin op de bank dat hadden gedaan. Maar hij schenkt geen aandacht aan de boeken en komt op ons afgelopen, zonder op een van de boeken te gaan staan. Dus hij heeft wel door dat ze er liggen bedenk ik.
Hij vraagt eerst of ik mee wil komen als ik geen aanstalte maak om op te staan pakt hij me bij mijn arm en neemt me mee naar de deur. Als we bij de deur zijn stopt hij en zegt hij tegen Galain: "ruim die boeken even op!".
Jammer genoeg voor de man kan Galain dat niet horen want hij zegt het richting de gang.
De man trekt me mee door de gang, naar het centrum lichamelijk onderzoek, dat staat boven de deur.
Hij trekt de deur open en neemt me mee naar binnen. Hij laat me bij de deur staan en gaat achter een computer zitten.
Ik blijf een tijdje staan en loop dan naar achter naar een kast. Er liggen een paar spuiten en allemaal watjes. Ik pak een van de spuiten waar een rood goedje in zit. En bekijk het van dichtbij.
Dan duw ik de spuit in een van de watjes en spuit hem leeg, het rode goedje verspreid zich over het watje.
Ik leg de lege spuit terug op de plank in de kast, en pak in plaats daarvan een pincet. Met de pincet pak ik het watje op, maar niet stevig genoeg want het watje valt op de grond. Het rode goedje vliegt alle kanten op en er komen spelers op de grond. Ik doe snel een stap achteruit zodat het niet op mijn blote voeten komt.
Dan valt de pincet uit mijn handen, met een zachte kling valt het op de grond. Net alsof je een stemvork tegen de muur slaat. Dat is de eerste noot van mijn liedje, mijn stem wort gelijk met de noot en ik begin zachtjes te zingen. De man die zich net heeft omgedraaid in zijn stoel zie ik langzaam zijn ogen sluiten en in slaap vallen.
Ik opende deur ter wel ik harder ga zingen en ga de gang op.

Stevie-Ann Carter

Angstig lig ik op de grond, half ineengedoken tegen een boom, en wacht op klappen. Deze blijven echter uit. Met grote, bange ogen kijk ik op naar de onderzoeker. Rosper. Hij lijkt geschokt. Heel erg geschokt. Tranen stromen over mijn wangen terwijl ik mijn lichaam probeer te verbergen, maar kan ook mijn verbazing om zijn reactie niet verbergen.
Ineens heb ik verschrikkelijk veel spijt van wat er net gebeurd is. Ik neem me voor Elliott voortaan te ontwijken. Hoe kon ik dit nou doen? Zomaar maar eerste keer vergooien aan -laten we wel wezen- een wildvreemde. De affectie was weg, en ik begon mezelf in die paar seconden absolute stilte meer en meer te haten, harder te huilen.
Dan beweegt Rosper. Hij trekt zijn jas, trui en hemd uit en slaat deze laatste om mij heen. Iets in mij verlangt naar de warmte van de mooie trui, en oh, wat wil ik mijn eigen onderbroek graag aan, die een paar meter verder in de bladeren verborgen ligt, maar ik kan in de eerste plaats al niet bevatten waarom hij dit doet, dus houd ik me stil.
Dan tilt hij me op, en van schrik klamp ik me aan hem vast. Laat hem dan snel weer los, ook geschrokken. Hij mag dan aardig doen, maar hij is wel een onderzoeker. Wanneer hij Elliott -ook naakt- ziet liggen loopt hij op hem af en trapt hem tegen zijn achterhoofd. Ik knijp mijn ogen stijf dicht om het maar niet te hoeven zien, omdat mijn lichaam lijkt te denken dat ik het dan ook niet zal horen. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Ik wil de jongen nooit meer zien, maar tegelijkertijd weet ik heus wel dat ík hem verleid heb, en natuurlijk die vogel in onze hoofden. Hopelijk is die nu weg. Hoe dan ook weet ik ergens wel dat Elliott dit niet verdient.
Dan begint Rosper te lopen. Terug naar het veldje waar we begonnen. Onze kleren laat hij gewoon liggen waar ze waren en ik begin een beetje te jammeren. Nu ziet iedereen me zo. Paniek neemt bezit van me en ik begin zwaarder en sneller te ademen, probeer me helemaal te verstoppen in de blouse, die natuurlijk mijn maat niet is, maar ook lang niet groot genoeg om mijn hele lichaam te verbergen. We komen aan bij die vrouwelijke onderzoekster, Raevenwood.
Voor het eerst sinds hij me gevonden heeft zegt Rosper iets. Het klinkt bot. ‘We gaan.’
Afwezig wuift Raevenwood hem weg. ‘Nee, nee. Ga jij maar vast. Ik zorg wel dat iedereen binnen komt. Nu ben ik nog even met Seager en Anderson bezig.’ Waren dat Raffaël en Alex niet? Wat zou ze met ze aan het doen zijn? Dan kijkt ze naar mij. ‘Wat heeft die nou weer uitgespookt?’ Het klinkt niet boos of geschokt, enkel nieuwsgierig. Ik kruip nog dieper weg in Rosper’s armen om haar uitpuilende ogen te ontwijken, die steeds dichterbij lijken te komen.
Het is vreemd hoeveel je iemand kunt vergeven, al is het maar tijdelijk.
Deze professor, aan wie ik me nu vastklamp, zou mijn vijand toch moeten zijn?

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

Valesca Tatiana Charina Raevenwood

Seager en zijn vriendje zijn nog niet eens zo heel lang weg wanneer Dean het op zijn heupen krijgt. Fronsend mompelt hij voor zich uit. ‘Eigenlijk moet één van ons erachteraan gaan, om te kijken of hij verder gaat dan mag. Als we hem teveel schokken geven in de lucht valt hij misschien. Laat mij maar. Ik ben zo weer terug.’ Dan spurt hij als een haas bij me weg, de bosjes in, vloekend. Voordat hij er helemaal in verdwijnt werpt hij me nog een handkusje toe.
Ik begin te lachen. Harder en harder, tot ik mijn armen om mijn buik moet slaan tegen de pijn. Dus zo… Haha. Blij zijn is leuk.
Nog na giechelend haal ik een apparaatje tevoorschijn, waar op een plattegrondje een aantal keurige stipjes precies aangeeft waar alle hybriden zich bevinden. Ernaast geeft een legenda met kleurtjes aan welk stipje wie is. Vrolijk kijk ik toe hoe ze zich langzaam over het schermpje verplaatsen. Degenen die te dicht bij de rand van mijn kaartje komen geef ik schokken.

Na een tijdje komt Rosper weer terug, uit een heel andere richting dit keer. Nors kijkt hij me aan en stoot er de woorden ‘We gaan.’ uit. Afwezig staar ik van het schermpje naar het punt waar mijn vliegende expirimentjes in zijn verdwenen.
‘Nee, nee. Ga jij maar vast. Ik zorg wel dat iedereen binnen komt. Nu ben ik nog even met Seager en Anderson bezig.’
Dan pas kom ik erachter dat hij een van de objecten bij zich heeft. Een meisje met niets dat een blouse om haar tengere lichaam geslagen. Dean’s eigen bovenlichaam is ontbloot, dus ik neem aan dat het de zijne is. Het kind heet grote ogen opgezet en lijkt wel ín mijn collega te willen kruipen van angst. ‘Wat heeft die nou weer uitgespookt?’
Ik vraag me af of Dean degene is die haar uitgekleed heeft, of dat ze al naakt was voordat hij haar zijn blouse omsloeg. Hij had immers wel de reputatie van vrouwenverslinder verdiend om een reden.
Een gevoel van irritatie overvalt me weer en ik wuif Dean weg, waarna ik op zoek ga naar de bewakers.
‘Tzin! Ponne!’ schreeuw ik nadrukkelijk, dwingend. ‘Breng alle hybriden naar binnen, nu!’
Zelf volg ik de twee stipjes op mijn scherm in de richting van de twee die ik onderzoek, die zich bij een andere gevoegd hebben. Carré.
Eenmaal daar aangekomen klik ik met twee kettingen van een halve meter hun drie halsbanden aan elkaar -het kan me vrij weinig schelen dat die met de vleugels slaapt-, en trek ze met me mee in de richting van het centrum.
‘Genoeg geweest. We gaan weer naar binnen. Erg interessant was het niet.’

[ bericht aangepast op 16 nov 2013 - 16:57 ]

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

[ bericht aangepast op 17 nov 2013 - 21:59 ]