RPG - The House in the mountains [speeltopic] [11] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 11 nov 2013 - 9:48 ]

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

John Hunter Bell
Een tijd lang worstelden John en ik voor complete controle, maar door de kou kregen we het geen van bijden. Toch toen ze mij aansprak kon ik hem toch beter naar de achtergrond drukken. "Als je dat wil kan je het altijd gewoon vragen, moppie. Maar is het hierbuiten daar niet een beetje te koud voor?" Na mijn vraag leek John opeens weer nieuwe kracht te hebben gekregen. "Nee, je blijft met je klauwen van haar af. Zeker als de rest je ook kan zien. Dat je als jullie alleen zijn op jou avond haar alle hoeken van de kamer laat zien, daar moet ik dan maar mee leren leven, maar niet met anderen in de buurt." Ik stond wat verbaasd te kijken. Hij moest deze jongen wel heel leuk vinden, want zo'n preek had ik nog nooit gehad. "Jij je zin, Johnny boy." zei ik kort voor ik me op Dena richtte. "Kom je mee naar onze kamer?" Ik voelde John met alle geweld tegenstribbelen, maar nu had ik de controle en die liet ik niet zomaar los.

Bowties were never Cooler

James Yaser
Er klonk een uil boven me en ik lachte. Ik zat gewoon tegen een uil te praten. Wel raar dat ie niet weg vloog. Maar ik wist dat Loki niet gestoord wilde worden en ging naar terug naar het huis. Ik klom het raam weer in en klopte mijn schoenen uit. Ik deed een ander vest aan en ging naar onderen. De anderen zaten nog aan tafel. Ik liep naar de eettafel en vroeg vriendelijk: "Meneer McEwan? Kan ik even met uw praten onder vier ogen?" Ik vond McEwan wel chill, dus ik wilde met hem praten. Vooral niet met die heks van een Sharp, wat zich heel veel meende.

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Dena Fields

Een brede glimlach ging over mijn lippen. 'Natuurlijk Hunter, dat is een super idee. Ik heb ook wel zin om even naar binnen te gaan.' John zou me op dit moment wel kunnen vermoorden, maar ik zag geen andere uitweg. Zo goed als ik me kon herinneren liepen we recht naar het huis terug en ik hing John's jas op en deed mijn snowboots uit. Op mijn sokken liep ik Hunter voor naar boven. Het was duidelijk te merken dat Hunter me wilde. Nu niet. Misschien vanavond, maar nu niet. Ik deed de deur open, liet Hunter binnen en sloot de deur met de sleutel die nog altijd op de deur zat. 'Dus John. We zijn alleen in een warme omgeving. Er is hier niemand die je kan horen, behalve ik en Hunter, maar Hunter die krijgt zijn deel nog wel. Dus vertel..'

Anna Sharp

'Meneer McEwan, kan ik even met u praten onder vieren ogen?' vroeg een jongen die van boven kwam. Ik geloof dat hij James heette. Ik kende nu nog niet allemaal hun namen. Dat zou na een week wel komen ongeveer. 'Luister, James,' begon ik nog voordat Gregor iets kon zeggen. Hij ging hier niet zo makkelijk onderuit komen. 'Meneer McEwan en ik zijn even in gesprek. In een gesprek waar hij niet van kan weglopen.' Ik keek hem duidelijk aan, zodat die zin vooral voor hem geldde. 'Maar als je iets belangrijks te zeggen hebt, kun je het ook aan ons tweeën zeggen,' opperde ik.

[Ik kon het gewoon niet laten. Die is voor de haat jegens Sharp.]

[ bericht aangepast op 5 nov 2013 - 14:09 ]

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

John Hunter Bell
Hunter had weer de controle en hij was zoals bezig een meisje in zijn bed te praten. Verdomme. En het erge was nog wel dat Dena erin mee ging. Ik kon d'r wel omleggen. Al mijn kanden waren nu weg. Ik ging mee naar binnen en liep met haar door naar onze kamer. Hunter bleef midden in de kamer staan terwijl Dena zoals verwacht de deur op slot draaide. Wat ze erna deed snapte ik niet, en Hunter blijkbaar ook niet, waardoor ik de controle weer kon pakken, al bleef ook hij aan het oppervlak. Ik luisterde naar Dena. Ik liet me op mijn bed vallen. "Het is gewoon dat ik eindelijk een oogje op iemand heb en Hunter het zoizo zal verkloten... Hij is niet gay Johnny boy, dus je hebt al geen kans..: Dat kan me geen zak schelen, Hunter. Laat mij ook eens proberen gelukkig te worden in mijn leven. Je verpest altijd alles. Mag ik dan nooit iets wat mij gelukkig maakt? Waarom gun je me dat niet?" De tranen liepen over mijn wangen. Ik had het echt moeilijk met Hunter. Zeker mijn liefdesleven leed eronder. Ook mijn schoolwerk en sociale contacten. Ik was iedereen al kwijt geraakt. Moest dat nu ook hier al? Dat wilde ik echt niet.

Bowties were never Cooler

Loki Laufeyson
Toen James gelukkig ophoepelde wachtte ik nog even voor ik voorzichtig van boom tot boom klom terug richting het huis. Zo vond ik mijn weg naar mijn kamer, met het open raam. Ik kroop naar binnen en verzamelde snel al mijn spulletjes. Alles ging in mijn rugzak en plunjebaal. Uit mijn schetsblok scheurde ik een blaadje. Met een sierlijk handschrift schreef ik erop: Lieve Abby, ik snap dat je me niet wil zien en blij bent dat ik weg ben. Ik ben namelijk geen goed mens en zal dat ook nooit worden. Van mij zul je geen last meer hebben. Ik vertrek vanacht nog te voet naar het dichtstbijzijnde dorp om van daar de bus naar huis te pakken. Ik zal je missen. Loki Ik vouwde het papiertje op en schreef er met krullende letters Voor Abby op. Ik kroop toen met het papier in mijn hand het raam uit en landde met eenzachte plof op de duistere grond. Ik liep met mijn spullen nog kort naar de voordeur, duwde het papiertje door de brievenbus en vertrok de duisternis in opweg naar huis, waar mijn moeder tteleurgesteld, maar met open armen me zou ontvangen.

Bowties were never Cooler

James Yaser
"Luister James. Meneer McEwan en ik zijn even in gesprek. In een gesprek waar hij niet van kan weglopen." zei Sharp bazig.
"Maar mevrouw...Het gaat om jongenszaken. Alleen meneer McEwan kan mij helpen." zei ik beleefd, ook al kookte ik van binnen en wou ik het liefst een kogel door haar hoofd jagen. "Ik wil best even wachten. Maar hoelang ik wacht hoe erger het wordt." Ik moest nu doen alsof het aan mij lag in plaats van aan Loki. Fijn, bedankt Loki. Dadelijk kwam ik in de penarie door hem. Ik zou hem daar nog eens een keertje hartelijk voor bedanken.

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Dena Fields

Ik plofte naast John neer en sloeg beschermend een arm om hem heen. Ik was nog nooit in de troostende positie geweest, dus ik had geen idee hoe ik dat moest doen. Mijn moeder had me vaker rustig moeten krijgen, dan troosten, dus die ervaring had ik niet. Op tv had ik het wel vaker gezien. Wat ik uit de gesprekken tussen John en Hunter kon opmaken was dat John een oogje had op een jongen. Ik meende zoiets al opgevangen te hebben, toch kwam het vrij onverwacht. 'John, kun je even Hunter zo hard wegduwen dat hij het volgende niet hoort?' begon ik en ik wachtte even af totdat hij het sein had gegeven. 'Ik ben bi,' ging ik verder. Ik begon met dit om hem ook een beetje gerust te stellen. 'Maar dat doet er nu niet toe. We kunnen een deal maken. Ik houd Hunter bezig en jij gaat achter die jongen aan. Ik houd Hunter wel van hem weg, goed?'

Anna Sharp

Het was zo schattig als mensen probeerden beleefd te doen, maar van binnen kwaad waren. Ik kende het gevoel, ik moest het vaak genoeg doen bij de jeugd. James' stem klonk kalm en beleefd, maar aan zijn lichaamstaal kon ik zien dat hij haast had. Ik besloot hem een uitweg te geven. 'Lieve James, ik heb een medische bachelor, dus als je jongenszaken lichamelijk zijn, kun je het mij beter vertellen dan meneer McEwan. Zo niet, dan kun je het ons beide zeggen,' zei ik ook zo beleefd mogelijk, op een toon waarop ik James' vertrouwen probeerde te winnen.

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Ik zal ff schrijven

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Appelboompje schreef:
Ik zal ff schrijven

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

John Hunter Bell
Bij haar vraag trok ik een wenkbrauw op, maar ik probeerde het toch. Het was lastig, maar toen ik dacht dat het gelukt was knikte ik toch. Ik schrok alleen zo van haar plotselinge woorden dat hij direct weer terug was. "Sorry' piepte ik voor ik naar de rest van haar woorden luisterde en Hunter terug probeerde te duwen. "Hunter bezig houden is geen probleem. Niets beledigens bedoelt maar dat kan een goedkope hoer op de hoek van de straat nog. het probleem is dat als hij denkt dat ik op meisjes val, dat ik dan echt nooit meer een kans zal krijgen. Maar Hunter heeft zoizo gelijk. Hij valt toch wel weer op meisjes, zoals alle leuke jongens." ik zuchtte en krulde me op tot een balletje op de rand van mijn bed. "Ga jij nu maar lol maken met Hunter, want hij blijft maar dringen en ik hreb geen zin dat hij naar buiten komt als een van de anderen in de buurt is." ik was echt bang dat hij iemand pijn zou doen. dena kon hem blijbaar wel aan, maar de rest. Nee, dat durfde ik neit aan.

Bowties were never Cooler

KiliOfDurin schreef:
Loki Laufeyson
Toen James gelukkig ophoepelde wachtte ik nog even voor ik voorzichtig van boom tot boom klom terug richting het huis. Zo vond ik mijn weg naar mijn kamer, met het open raam. Ik kroop naar binnen en verzamelde snel al mijn spulletjes. Alles ging in mijn rugzak en plunjebaal. Uit mijn schetsblok scheurde ik een blaadje. Met een sierlijk handschrift schreef ik erop: Lieve Abby, ik snap dat je me niet wil zien en blij bent dat ik weg ben. Ik ben namelijk geen goed mens en zal dat ook nooit worden. Van mij zul je geen last meer hebben. Ik vertrek vanacht nog te voet naar het dichtstbijzijnde dorp om van daar de bus naar huis te pakken. Ik zal je missen. Loki Ik vouwde het papiertje op en schreef er met krullende letters Voor Abby op. Ik kroop toen met het papier in mijn hand het raam uit en landde met eenzachte plof op de duistere grond. Ik liep met mijn spullen nog kort naar de voordeur, duwde het papiertje door de brievenbus en vertrok de duisternis in opweg naar huis, waar mijn moeder tteleurgesteld, maar met open armen me zou ontvangen.

[ bericht aangepast op 5 nov 2013 - 20:11 ]

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

James Yaser
"Lieve James, ik heb een medische bachelor, dus als je jongenszaken lichamelijk zijn, kun je het mij beter vertellen dan meneer McEwan. Zo niet, dan kun je het ons beide zeggen." zei Sharp zoet. Nu had Sharp een gevoelig snaar geraakt. Ik werd vroeger altijd getreiterd door tuthola's en toen ik op straat leefde, hebben een groep meisjes mij beroofd, verrot geslagen en voor dood achtergelaten, ik wilde wel terugvechten, maar ze hadden mij vastgebonden in mijn slaap. Nog maar niet te spreken over die slet drie weken later in mijn arm schoot omdat ik zogenaamd haar coke had gestolen, terwijl ze die zelf had ingeslikt en al bijna had uitgepoept.
Ik liet mijn beleefdheid nu varen en keek haar ontzettend kwaad aan. "Maar mevrouw... Ik respecteer u." ik grinnikte sarcastisch van binnen. "Maar als ik met meneer McEwan wil praten, zonder u, als het om persoonlijke zaken gaan, die ik u liever niet wil vertellen, dan moet u mij ook respecteren. Misschien wil ik het wel helemaal niet tegen u zeggen, omdat ik het beschamend vind. Ik vertrouw geen vrouwen meer sinds ik op straat belandde, behalve mijn moeder en nog een ander meisje. U kunt me heel veel, maar u kunt me niet van me niet van mijn privacy beroven. En dat zal ik ook niet laten doen." Ik kon Loki eigenlijk best gelijk geven dat hij niet in dit huis gebleven was. "Ik vind dat u zich te bazig gedraagd tegenover ons, als ik wilde dat ik gebaasd werd dan zou ik wel naar mijn moeder zijn gegaan, mevrouw. Ik zie het probleem er niet van in dat ik even een klein momentje met meneer McEwan heb om met hem over dingen te praten." Gelukkig hield ik het nog enig sinds beleefd. Nu had Sharp een gevoelig snaar geraakt. Ik werd vroeger altijd getreiterd door tuthola's en toen ik op straat leefde, hebben een groep meisjes mij beroofd, verrot geslagen en voor dood achtergelaten, ik wilde wel terugvechten, maar ze hadden mij vastgebonden in mijn slaap. Nog maar niet te spreken over die slet drie weken later in mijn arm schoot omdat ik zogenaamd haar coke had gestolen, terwijl ze die zelf had ingeslikt en al bijna had uitgepoept.
Ik balde mijn vuisten en ik ging klaar staan om Sharp een klap uitdelen. Als mensen te ver gingen hadden ze klappen nodig, zo had mijn leverancier ooit geleerd.

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Loki Laufeyson
Na een meter of 500 hoorde ik opeens mijn naam in een bekende stem. Kwam Abby dan toch achter me aan? Ik wilde eerst maar eens zien waarom. Ik drukte me stil tegen een boom en wachtte tot zse langs zou komen. Ik was toch zo blij dat ik niet nachtblind was. Toen ze langs kwam trok ik haar aan haar arm naar me toe en sloot mijn armen om haar heen zodat ze vast zat tegen mijn borst. "Hey Abs. Kom je me nu wel zoeken? Waarom? Om me straks voor gek te zetten? Om me uit te leveren aan Sharp? Waarom Abby?" fluisterde ik zacht maar met een duidelijke drijgende ondertoon in mijn stem. Verraad nam ik zeker neit licht op. Wrok kon ik lang koesteren, maar gevoelens van schuld ook. Als je me die eenmaal wist aan te praten, wat nog wel een flinke opgave was.Ik draaide haar om in mijn armen zodat ik haar aan kon kijken terwijl ik geduldig wachtte op antwoord.

Bowties were never Cooler

Abigail Pierce
Ik slaak een luide gil zodra er een hand om mijn arm verschijnt en later twee armen om mijn middel. "Hey Abs. Kom je me nu wel zoeken? Waarom? Om me straks voor gek te zetten? Om me uit te leveren aan Sharp? Waarom Abby?" De drijgende ondertoon in zijn stem was niet te missen, wat had ik nou weer misdaan hij kwam niet terug, liet me daar achter. Hij had godverdomme beloofd daar voor me te blijven, en nu mij bedreigen! Donder op zeg. Loki draait me ondertussen om in zijn armen waardoor ik nu andersom tegen zijn borst geklemd zit en hem aan kijk door iets naar boven te kijken. Hij mocht twee koppen groter zijn maar dat maakte me niet bang voor hem. Mijn lengte was eigenlijk wel makkelijk met dit soort dingen zelfs. Want door enkel door mijn knieën te gaan en een stap naar achter te zetten had ik mezelf los geschoven uit zijn beide armen. Mijn hand had ik opgetild om die vervolgens met een hard PATS geluid tegen zijn wang aan te laten komen en mijn armen had ik over elkaar geslagen om hem nijdig aan te kijken. 'Eigenlijk kwam ik hier om dat te doen. Je maakt zelf problemen beneden, maakt ruzie met sharp, KOMT NIET MEER TERUG RICHTING DAT HUIS. en dan bedreig je mij!! BEN JE ACHTERLIJK GEWORDEN. Hoe denk je dat ik me gevoeld heb daar wachtend op jou denkend dat je facking niet terug zou komen." Ik stop even. "Ik had nog gelijk ook, je kwam terug om je spullen te pakken en op te rotten."

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Loki Laufeyson
Na een gil luisterde ze gelukkig wel naar me, toch was haar reactie anders dan geplant. Ze schoot snel onder mijn armen uit en gaf me een klap in mijn gezicht. Zo. Aan de ene kant vond ik het helemaal neit leuk, aan de andere kant was dit toch wel weer iets typisch Abby waardoor ik haad als partner-in-crime had gekozen. Na haar geschreeuw legde ik een vinger op haar lippen en legde mijn vrije hand op haar schouder. "Shhhh, niet zo hard. Maar ik kan het uitleggen. Beneden af ben ik lopend omhoog gekomen. Ik wist alleen niet of ik wel naar binnen moest komen. Door de ramen zag ik jou je schijnbaar wel vermaken aan tafel en niemand leek me te missen. Nog even dacht ik aan terugkeren, maar James kwam weer eens overal tussendoor en verpestte alles. Ik heb dus mijn spullen gepakt, het briefje geschreven en ben vertrokken. Ik wist neit dat je je zo voelde. Je zag er prima content uit daar binnen. Anders was ik binnen gekomen." Ik keek haar recht aan, zo recht mogelijk in elk geval. Soms was lang zijn echt heel irritant. zeker met een klein meisje als partner-in-crime. Ja, dat was de juiste aanduiding. Aan vrienden deed ik namelijk niet. Die konden je toch alleen verraden. Partners-in-crime verraadden de ander als de een de ander verlinkt. Dat was veel beter.

Bowties were never Cooler