Nightmares or Reality? || One Direction || Topic 1 - Speeltopics

Het begin:
Iedereen word wakker op een onbekende plek en dat zorgt toch wel voor lichte paniek onder de jongeren. Een ding wat ze zeker weten is dat ze in een huis zijn en dat ze niet alleen zijn. Normaal zou het zorgen voor de opluchting, maar met de nachtmerries, die ook werkelijkheid lijken, weet je niet meer wat te vertrouwen is. Het enige wat de jongeren zich nog kunnen herinneren is een blauwe brief. Die vervloekte blauwe brief.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Faith Vallina Wonder

Niemand, op mijn woorden reageerde niemand. De leegte was haast tastbaar. En toch, toch wist ik dat er meer mensen moesten zijn. Maar waar? Voorzichtig opende ik de deur, dit keer helemaal. Mijn nieuwsgierigheid had het van mijn angst gewonnen en langzaam zette ik mijn eerste passen de gang op. Het eerste wat mij opviel was het feit dat alles er hier zo normaal uitzag. Helemaal gewoon, geen vreemde Wonderland-achtige dingen, nog voorwerpen die hier niet op zijn plaats waren. Het begon tot mij door te dringen dat ik waarschijnlijk echt wakker moest zijn. Ik liet de stoelpoot dan ook iets zakken en kneep in mijn arm.
'Au,' kraamde ik zachtjes uit. Oké, ik was wakker. Maar waar was ik dan en waarom was het enige wat ik mij kon herinneren een blauwe brief? Ik wilde eigenlijk rustig gaan zitten om na te denken en er vooral voor te zorgen dat ik geen rare ideeën kreeg waarvan ik in paniek zou raken, maar dit plan werd van de tafel geveegd, door een geluid. Een zacht geluid, dat leek op iemand die... huilde? Verbaasd begon ik richting het geluid te lopen en kwam uit bij zo'n zelfde deur als die van de kamer waarin ik wakker was geworden.
Voorzichtig en met de stoelpoot nog steeds in mijn hand, opende ik de deur. Tegen de muur zat een jongen, waarschijnlijk ietsje ouder dan ik. Blijkbaar was hij degene die huilde. Het zag er zo zielig uit, dat ik al mijn wantrouwen en voorzichtigheid vergat en de stoelpoot snel weglegde, voor hij dacht dat ik hem iets aan wilde doen.
'Gaat het?' fluisterde ik zachtjes en liet mijn blik bezorgd over hem gaan. Echt iets anders wist ik niet te zeggen. Ik kende hem immers niet en hij kende mij ook niet.

Happy Birthday my Potter!

Justin Cloud Caylen

De bijna ontzichtbare vrouw was langzaam naar me toegeslopen, haar gezicht had ik nog nooit gezien, maar toch wist ik hoe ze eruit zou moeten zien; Een ijzig witte huid met bloeddoorlopen ogen. Haar zwarte piekhaar zou alle kanten op staan en op en neer deinzen door het oncontroleerbare trillen van al haar ledematen. Duivels zo zou ze eruit zien. De vrouw was ondertussen zo dichtbij gekomen dat ik mijn spieren voelde verslappen, als een mak lammetje zat ik te wachten op de dood. Haar trillende armen omkruisden mijn nek en met een flinke ruk werd ik naar achter gegooid.
Een klap op mijn hoofd deed me ontwaken waarna meteen de paniek weer toesloeg, Als een bezetende stastte ik rond opzoek naar iets wat me veiligheid kon bieden. Langzaam besefte ik me dat ik niet thuis was, dat er niks bekends of veiligs was. Langzaam maar zeker kon ik wat controuren onderscheiden en realiseerde me, dat ik me in een afgesloten kamer bevond. De deur stond op een kier en zonder er over na te denken maakte ik me uit de voeten. En toen herinnerde ik het me weer. Die blauwe brief, die verschrikkelijke brief, in die brief stond iets belangrijks, maar wat...

“Do what I do. Hold tight and pretend it’s a plan!” - The Doctor

Liam Payne
De stilte om me heen was diep, maar prettig. De tranen bleven vrij stromen en ik deed er niets aan. Er was nu toch niemand die me kon zien. Ik schrok heel erg toen ik opeens een stem hoorde. Ik schoot letterlijk van schrik tegen de muur de hoek ik. Mijn ogen zochten direct de bron en vonden een meisje van rond mijn leeftijd. Die had ik nog nooit in mijn nachtmerries gezien, maar dat zei niets. Ik veegde woest mijn tranen weg en hield me dicht tegen de muur gedrukt. "Wat moet je van me?" kwam er verrassend kil uit mijn mond. Door al mijn nachtmerries was ik verrassend koel geworden voor martelingen aan mezelf, zolang ze mijn dierbaren er maar uit lieten. Ik zette me langzaam aan af van de muur en liep naar haar toe. Kilte stond in mijn ogen. Angst was ik nu wel overheen. Wat kon ze doen? Ze was een klein meisje. Het ergste wat ze kon doen was krabben en hard gillen. Normaal was ik echt niet denigrerend naar mensen toe, allerminst, maar om mijn angst te onderdrukken moest ik nu wel. Ik spande mijn spieren nog iets meer aan, waardoor ik nog iets verder rechtop en iets breder ging lopen. Ik liet niet met me sollen, dat wilde ik uitstralen. Ik zou me pas overgeven als ze mijn geliefden bleken te hebben. Misschien dan zelfs niet, als ik ze kon redden.

Bowties were never Cooler

Faith Vallina Wonder

De jongen leek zich rot te schrikken en verborg zich voor even in een hoek. Ik kon hem zijn tranen zien wegvegen en terwijl hij dat deed, stak ik mijn armen in de lucht om aan te geven dat ik hem niks wilde doen. 'Wat moet je van me?' vroeg hij kil, waardoor ik even mijn wenkbrauwen optrok. Ik moest toegeven dat ik eerder een paniekerige stem had verwacht dan een kille. Hij zette zich af tegen de muur en liep naar mij toe, breed en al zijn spieren aangespannen. Ik werd er niet echt bang van, ik was nog te verbaasd over de omslag van zijn gedrag. Daarbij was hij nog steeds geen koningin en was dit duidelijk geen Wonderland. Niks engs aan dus.
'Nou, eigenlijk vroeg ik mij gewoon af wie er huilde, wilde aardig en behulpzaam zijn,' antwoordde ik dan ook rustig en sloeg mijn armen over elkaar. 'Aangezien ik geen idee heb waar ik ben en ik dus toch niks beters had te doen. Ik moet dus niks van je en ik ben overigens Faith. Aangenaam.' Bij de laatste woorden, klonk ik wat vriendelijker en mijn mondhoeken krulden ook ietwat om. Oh, ik was nog wel op mijn hoede, maar dat verried ik niet met mijn woorden, noch met de klank van mijn stem. Ik wist dat de stoelpoot zich vlak achter mij bevond. Als hij van plan was iets te doen, zou ik hem meteen grijpen en mij verdedigen met de scherpe houten punt. Daarbij, ik had hier verder nog niemand ontdekt en om nou de eerste de beste persoon meteen tegen mij in het harnas te jagen leek mij niet zo slim. Misschien was hij wel aardig, ondanks zijn gorilla houding. Hij had immers net ook gehuild, dus hij had in ieder geval wel gevoel. Dat was een goed teken.

Happy Birthday my Potter!

- Iemand voor Izzy?

Liam Payne
Ik bekeek haar van top tot teen en besloot dat ze voor nu geen drijging was. Haar woorden stelde me ook iets gerust. In die nachtmerries kwam nooit iemand kijken of ze aardig konden zijn. Ik relaxte een beetje in mijn spieren, amar bleef breed staan, gewoon omdat het lekker stond. Ik liet een heel klein vriendelijk glimlachje verschijnen op mijn gezicht. "Sorry, ik dacht dat je zo'n beul was uit mijn nachtmerries." verontschuldigde ik me. 'Liam, eensgelijks." Ik zag haar ook wat glimlachen, amar het was allemaal wel erg geforseerd. Toen viel mijn oog op de stoelpoot achter haar. ''Daar ga je me toch niet mee slaan, he? Ik heb echt geen zin in koppijn en een bult." zei ik rustig. Mijn stem was wel wat warmer geworden, net als mijn bruine ogen. Toch als ze me wilde aanvallen met dat ding zou ik haar armen pakken en haar tegen de muur drukken. Ik zei het wel vriendelijk en rustig, maar ik wilde geen problemen of ruzie of pijn. mezelf verdedigen dijnsde ik niet voor terug. Zelfs al was het tegen een klein meisje met grote blauwe ogen en krullend blond haar. Zelfs die konden heel duivels zijn. Diep in mijn hart was ik echt heel aardig en zachtaardig, maar door mijn nachtmerries was ik hard geworden, en veel minder bang. Ik hoopte wel dat er meer mensen waren, want alleen met een meisje met een stoelpoot was nou ook niet echt een fijn vooruitzicht.

Bowties were never Cooler

Faith Vallina Wonder

Ik zag hem wat ontspannen bij mijn woorden. Blijkbaar was hij dus gewoon in de waan geweest dat ik hem iets aan wilde doen, wat hij ook bijna gelijk zei. Hoewel het woord beul en nachtmerries mij niet echt gerust stelde. Wel was er een vreemd goed gevoel. Misschien was ik niet de enige die gek werd van nachtmerries. En dan bedoelde ik dat figuurlijk, maar zeker ook letterlijk. Ik droomde immers de raarste dingen en om die dan in de werkelijkheid terug te zien, kon geen goed teken zijn.
'Liam, eensgelijks,' stelde hij zichzelf voor, waarop mijn glimlach iets natuurlijker werd. Hij had een gewone naam en leek nu niet meer echt gevaarlijk. Zijn gorilla-houding was weg, hoewel ik hem vergeleken met mij nog wel groot en breed vond. Alsof hij mij in één beweging door midden kon breken. Mijn uiterlijk was echter misleidend, maar dan nog. De figuren in Wonderland leken meestal kleiner en dunner. Breekbaarder. Op de koningin na natuurlijk. Maar zij had geen bepaalde lichaamsbouw nodig om intimiderend over te komen. Haar blik sprak boekdelen, liet je inkrimpen bij iedere keer dat hij op jou gericht was.
Liam zei iets over slaan en een stoelpoot. De woorden kwamen langzaam bij mij binnen, maar de warmere toon in zijn stem viel mij toch meteen op. Ik grinnikte zachtjes en pakte het houten ding.
'Neh, ik zou er denk eerder mee steken. Dat is effectiever als je niet zo hard kan slaan dat iemand gelijk geheel uitgeschakeld is,' antwoordde ik simpelweg. 'Maar ik steek je pas als ik een reden heb, dus je hoeft je tot nu toe nog geen zorgen te maken.' Ik beet even op mijn lip. Niet wetend of ik iets moest zeggen over die nachtmerries. Dat ik het begreep en ook bang was geweest dat hij een wezen uit mijn vreselijke dromen was geweest, maar besloot dat beulen nog altijd normaler klonken dan Wonderland, dus zei er niks over. In plaats daarvan besloot ik maar de andere vraag te stellen die mij al sinds ik wakker was geworden bezig hield.
'Heb jij toevallig enig idee waar we zijn?'

Happy Birthday my Potter!

Rider -> Luminis

Happy Birthday my Potter!