• Wat doe je als je elke nacht word wakker gehouden door nachtmerries? Als je al weken niet normaal heb geslapen en je het verschil niet meer weet tussen de werkelijkheid en je eigen dromen. Je lijkt langzaam maar zeker gek te worden.
    Niet alleen omdat niemand je gelooft, maar ook zeker omdat de dingen waarover je droomt in de echte wereld terug lijken te komen. Misschien is dat ook de reden dat je op een dag een uitnodiging op de deurmat krijgt. Een uitnodiging om bij een dokter te komen die je van je probleem af kan helpen.
    Het enige nadeel is dat je een tijd in dat gebouw moet verblijven, maar een voordeel is er nog een aantal andere mensen zitten met precies hetzelfde probleem.
    Je zult er dus nooit alleen voor staan.


    Lijstje dat je in moet vullen:
    Rol:
    Naam:
    Leeftijd:
    Nationaliteit:
    Karakter:
    Uiterlijk:
    Extra:
    Door welke dromen word je wakker gehouden:


    Rollen:

    Jongens:
    -Niall James Horan; Royals
    -Louis William Tomlinson; LookAfterYou
    -Liam James Payne; KiliOfDurin
    -Harry Edward Styles; Inside
    -Zayn Javadd Malik; Arratay
    - Jc, Justin Cloud Caylen Adores
    - Nino Fabiano Monteisha Kraaijkamp


    De meiden:
    - Alysia Dessy Campbell Depay
    - Alexis Roselle Johnson Velton
    - Faith Vallina Wonder Rider
    - Valentina Alejandra Martinez TheSeasons
    - Izzy Mclean Scamander
    - Beatrice Clarkson Taormina
    -Eira Niamh Turner KiliOfDurin


    Regels:
    -Minimaal 4 regels.
    -Geen perfecte personage's!
    -16+ mag, maar hou het wel netjes.
    -Ga niet teveel off-topic en als je wel off-topic gaat, zet het tussen haakjes; ( ), { } of [ ].
    -Meld het even als je voor langere tijd niet kunt reageren.
    -Alleen Inside en LookAfterYou maken de nieuwe topics.
    -Geen ruzie buiten de rpg
    -3 waarschuwingen is zonder pardon uit de rpg
    -Het is geen sneltrein! Zorg dat iedereen het een beetje kan volgen!.
    -Je hebt 48 uur om je rol in te vullen, want anders vervalt deze


    Het begin:
    Iedereen word wakker op een onbekende plek en dat zorgt toch wel voor lichte paniek onder de jongeren. Een ding wat ze zeker weten is dat ze in een huis zijn en dat ze niet alleen zijn. Normaal zou het zorgen voor de opluchting, maar met de nachtmerries, die ook werkelijkheid lijken, weet je niet meer wat te vertrouwen is. Het enige wat de jongeren zich nog kunnen herinneren is een blauwe brief. Die vervloekte blauwe brief.


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    [Mijn topics.]


    stay safe because I like being alive at the same time as you

    (Mijn Topics)


    Happy Birthday my Potter!

    Ramazzotti schreef:
    [Mijn topics.]


    Sometimes your plans don't work out because God has better ones.

    [Mijn Topics]


    Bowties were never Cooler

    [mine topics]


    The expert in anything, was once a beginner.

    Alysia Dessy Campbell
    Ik open mijn ogen en wrijf door mijn ogen. Langzaam ga ik met een nog slaperige instelling rechtop zitten en wrijf met mijn handen even over mijn bovenbenen. Mijn ogen gaan verder open en dan pas besef ik dat ik niet thuis ben. Ik kijk de kamer rond en ik heb geen idee waar ik ben. Ik voel mijn handen klam worden en ik kijk om me heen. Mijn ademhaling versnelt evenals mijn hartslag en ik sla mijn armen om mijn lichaam heen. Ik voel me niet veilig hier. Waarom was ik niet thuis? Wat deed ik hier in een onbekend huis? Een gevoel alsof ik ieder moment kan gaan huilen overvalt me. Ik probeer na te denken maar het lukt niet. Ik sta uiteindelijk maar op en sluip op mijn tenen door de kamer. Mijn hand hangt boven de deurknop. Ik voel dat ik niet alleen ben, dat hier meer mensen zijn. Waarom weet ik niks meer? Waarom kan ik me niet herinneren waar ik ben? Ik haal een hand door mijn haar als ik me met mijn rug tegen de deur op de grond laat zakken. Ik sla mijn handen voor mijn gezicht als een kleine traan over mijn wang loopt.
    Ineens overvalt een gedachte me. In mijn gedachten zie ik een blauwe brief. Die verdomde blauwe brief, waarvan ik niet meer weet wat er precies in staat..


    Sometimes your plans don't work out because God has better ones.

    [Ga wel uiteten nu dus kan wat later reageren :Y)]


    The expert in anything, was once a beginner.

    Eira Niamh Turner
    Ik opende langzaam mijn ogen. Dit was mijn kamer niet. Hoe kwam ik hier? Ik sprong met een sierlijk, maar stacato boogje uit het bed en voelde direct dat ik mijn spitzen nog aan had. Wat was dit voor rariteit. Nu herrinderde ik me de blauwe brief. ik probeerde me te herrinderen wat er precies in stond, maar ik kon het niet voor me halen, op het feit na dat ik het niet leuk vond en erg raar. ik keek de kamer rond en vond al snel een deur. Ik was maar wat blij dat het ritme in mijn hoofd nogsteeds tikte, maar deze plek vond ik niets. Ik trippelde snel naar de deur. Daar bonste ik luid op in hetzelfde ritme als dat in mijn hoofd. Gillen deed ik niet. Wat als er straks wel geluid uit zou komen? Dat wilde ik echt niet. Ik hoopte nu maar dat iemand me hier snel uit zou halen en me zou uitleggen wat er in hemelsnaam aan de hand was. Ik had geen idee waar ik was. Ik wist niet of er anderen waren, dat kon ik namelijk ook niet afleiden uit geluiden. Verdomde doofheid. Ik wilde er alleeen ook niet vanaf, want ik wilde niet dat mijn nachtmerries uit zouden komen. Ik voelde me echt heel ongemakkelijk nu en zelfs wat angstig omdat ik geen idee had wat er aan de hand was.

    [Liam komt]

    [ bericht aangepast op 12 okt 2013 - 20:12 ]


    Bowties were never Cooler

    Nino Fabiano Monteisha.

    Met een lichte hoofdpijn die ik voelde opkomen werd ik wakker, ik knipperde kort met mijn ogen, waarna ik de hele kamer door keek. Ik herkende helemaal niets, gelijk voelde ik een raar gevoel opzetten in mijn buik. Bij nieuwe situaties wist ik niet zo goed wat ik moest doen. Ik was bang, dat was een ding wat sowieso zeker is. Ik duwde mezelf langzaam omhoog en wreef even kort over mijn gezicht, waarna ik mijn rechterhand door mijn korte bruine haren liet gaan. Ik voelde dat de hoofdpijn nu erger werd, nu ik zo rechtop zat. Ik beet op mijn lip en scande de kamer af, niets bijzonders. Het enige wat ik me kon herinneren was een blauwe brief, maar verder wat daar in stond was ik ook compleet kwaad. Om me heen was het ook doodstil en dat was iets wat het nog beangstiger maakte, ik was al niet zo'n held, maar dit maakte het er niet beter op. Ik hoopte dat iemand me snel weg zou komen halen uit deze nachtmerrie.


    stay safe because I like being alive at the same time as you

    Faith Vallina Wonder

    'Je hebt ze allemaal vermoord, alweer! Wat kan het mij nu nog schelen wat je met mij doet,' schreeuwde ik door mijn tranen heen. Ik probeerde de pijn te verbijten, de steken die door mij heen schoten te negeren, maar het was onmogelijk. Hoe hard ik mijn best ook deed. Woedend en gefrustreerd keek ik het mens in haar roodachtige ogen. Alles was rood aan haar, rood als bloed. De kleur was niet te vergelijken met de bladeren van de rode rozen die in de normale wereld bloeiden, de kleur van de liefde. Nee, hier in Wonderland was al het rood gruwelijk, eerder de kleur van haat.
    'Nee, nee, nee. Het kan jou wel degelijk schelen wat ik met je doet. Kijk, zo doe ik je pijn,' klonk haar verachtelijke stem en weer ging er een golf van steken door mij heen. Verkrampt beet ik op mijn lip om het niet uit te gillen. Ik ging niet zwichten. Dat was wel het minste dat ik kon doen voor hen die voor mij gestorven waren. Plots hield de pijn op. 'En zo niet. Dat maakt jou uit, of ik jou wel of geen pijn doe, Ali-' Ik onderbrak haar, schreeuwde dat ik niet zo heette en dat ze het niet bij het rechte eind had. Dat ze mocht doen wat ze wilde. Het maakte toch niet meer uit. Mijn gegil vulde alles, mijn oren, mijn ogen.

    Al schreeuwend werd ik wakker, waardoor mijn stem langzaam wegstierf en ik mijn ademhaling onder controle probeerde te krijgen. Er klopte iets niet... Mijn vader kwam niet bezorgd naar mij toe en ook bereikten de lichtjes waarmee ik mijn kamer had versierd ook mijn netvlies niet. Ik was niet thuis. Misschien was ik niet eens wakker.
    Snel kwam ik overeind en controleerde of ik alleen was. Ik zag niemand, maar toch wist ik dat er meer mensen in mijn nabije omgeving moesten zijn. Ik verliet het bed en liep doelbewust naar de stoel, om deze op zijn kant te leggen en er een poot van af te breken. Goedkeurend ging mijn blik langs de redelijk scherpe houten punt. Mooi, nu was ik tenminste niet onbewapend. Als die achterlijke koningin nu binnenviel, zou ik haar eindelijk vermoorden. Eindelijk zou ik van haar af zijn. Tenzij ik wel wakker was...Was er niet iets met een blauwe brief? Ach, daar kwamen we maar op één manier achter.
    Op mijn tenen sloop ik naar de deur en opende deze tot hij op een kier stond, waar ik net aan doorheen kon gluren. 'Come out, come out wherever you are,' riep ik de gang door, terwijl ik de stoelpoot iets beter vastnam en mij klaarmaakte om mijzelf te kunnen verdedigen.

    [ bericht aangepast op 12 okt 2013 - 20:29 ]


    Happy Birthday my Potter!

    [Mijn topics]


    "We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

    Valentina alejandra Martinez

    In een fractie van een seconden vliegen mijn ogen open, maar in plaats van licht te zien, zie ik niets anders dan duisternis. Even knipper ik een paar keer met mijn ogen om me er bewust van te zijn dat ik ze wel open heb, en als ik vage schimmen en voorwerpen lichtelijk kan zien en mijn ogen gewend zijn aan het donker, weet ik dat ze wel degelijk open zijn. Mijn hartslag versnelt zich en paniek golven spelen op in mijn lichaam. Waar in vredesnaam was ik terrecht gekomen? Zuchtend haal ik mijn hand door mijn haar waarna ik in mijn onderlip beet en vervolgens weer paniekerig om me heen keek. Ik deed een poging tot opstaan, maar erg ver kwam ik niet wang ik knalde zachtjes met mijn hoofd tegen iets wat op een deur leek. Een zachte grom verliet mijn mond waarna ik vloekend in het spaans over mijn hoofd wreef, en vervolgens iets voorzichtiger opstond. Waar ik was beland? Ik had werkelijk geen idee, maar wat ik wel wist was dat het waarschijnlijk niet veel goeds kon zijn. Dat het al niets veel goeds kon betekenen had ik opgemaakt uit de blauwe brief, iets wat tevens het enigste was dat ik me kon herinneren. Mijn ogen schoten weer even over de donkere ruimte waarna mijn adem stokte in mijn keel en nu de paniek toch echt meer begon toe te slaan. Tranen speelden op in mijn ogen waarna ik mijn knieën optrok en mijn gezicht er tegen aan legden. Iets vertelde me dat ik nog niet lang naar huis zou gaan.

    [ bericht aangepast op 13 okt 2013 - 11:18 ]


    The expert in anything, was once a beginner.

    Liam Payne
    Ik probeerde te rennen, om hulp te gillen en me los te worstelen, maar niets hielp. De ketens om mijn polsen, enkels en nek saten heel strak vast, waardoor ik zelf amper lucht kreeg. Een voor een werden mijn dierbaren op z'n kop gehangen en met een mes werd hun hele torso van boven tot beneden opengeklieft. Ik huilde en gilde, maar niets hielp. Ze smeekten om mijn hulp, maar ik kon niets. De laatste was mijn moeder. Ik gilde en jankte en smeekte om mij te nemen in plaats van haar, maar er werd niet geluisterd. Het laatste wat ze nog zei was: 'Ik hou van je.' voor het mes ook door haar longen ging en ze langzaam begon dood te bloeden. Ik werd gillend wakker. Ik baadde in het zweet en de tranen stroomden nog over mijn wangen. Mijn ademhaling ging over van gillen naar hijgen en ik ging rechtop zitten. nu pas merkte ik dat dit niet mijn kamer was. Ik schoot direct weer in de stress. Als eerste kneep ik hard in mijn arm. Dat deed pijn, dus ik was wakker. Ik veegde ruw de tranen uit mijn ogen en mijn eigenlijk te lange krullen die tegen mijn voorhoofd plakten uit mijn gezicht. Ik stapte uit het bed en keek nog eens rond. Het enige wat ik me kon herrinderen was een vage blauwe envelop die niet veel goeds voorspelde. Ik wilde nu mijn ouders bellen om te vragen hoe het ging. Ik scharrelde naar de deur en keek de gang op. daar zag ik een vage schaduw van iemand met een wapen. Direct sloot ik de deur weer en liet me tegen de muur zakken. ik zat echt in een van mijn nachtmerries. Straks zouden weer mijn dierbaren vermoord worden voor mijn ogen, maar nu zouden ze echt dood zijn en zou ik neit meer uit kunnen huilen in mijn moeder's warme zachte armen. Bij die gedachte begon ik direct weer heel erg hard te huilen. Dit mocht gewoon neit waar zijn.


    Bowties were never Cooler

    [mijn topics]


    “Do what I do. Hold tight and pretend it’s a plan!” - The Doctor

    Beatrice (Bea) Clarkson.
    'Papa?' Riep ik beangstigend. 'Papa, doe het niet, je raakt alleen maar meer in de problemen!' Schreeuwde ik naar mijn vader. Maar hij leek het niet te horen. De man liep verder achter een meisje aan. In zijn rechterhand had hij iets beet. Ik kon nog net de contouren van een mes onderscheiden. Het meisje stopte met lopen. De man tikte op de schouders van het meisje. 'Niet doen! Niet doen papa!' Schreeuwde ik huilend. 'Niet omdraaien!' Schreeuwde ik naar het meisje. Maar alsof het meisje me niet wou horen, draaide ze zich om. De man trok zijn arm met het mes naar achter en net op dat moment dat hij het mes naar voren wou steken, in de maag van het meisje, werd jk gillend wakker. Geschrokken veerde ik overeind. Schichtig keek ik om me heen. 'Waar ben ik?' Fluister ik tegen niemand. Helemaal alleen in een kamer. Een kamer die ik alles behalve ken. Een bang gevoel overvalt me. 'Hoe kom ik hier?' Vraag ik, maar weer niemand die mij antwoord. Ben ik ontvoerd? Ben ik weggelopen? Ben ik alleen? Zijn er meer mensen? De vragen stromen naar binnen, maar geen een kan ik beantwoorden. En dan herinner ik het me. Het komt allemaal door die blauwe brief, die stomme, blauwe brief.


    Don't cry because it's over, smile because it happened.