Discovery Camp ~ One Direction ~ Topic 1 - Speeltopics

Astrid Lauren Harper

One Direction? Ja, die ken ik wel van naam. Mijn moeder - Ik noem haar liever Bella - heeft me ooit mee gesleept naar een concert. In de hoop dat ik dan ietwat meer 'the girl next door' zou worden. We zaten zelfs in het zelfde hotel als de Boyband. Ik vond het concert heel leuk, maar daarna - het is niet zo lang geleden - heb ik nooit meer naar hun muziek geluisterd of zo.
"Zowel jij als Alex staan op het terrein Regent Street, het is het centrale park. Dicht bij het zwembad, survival baan, onze disco en de supermarktjes." Ik wijst het allemaal aan. 'Zoals je ziet zijn de supermarktjes in het gebied Nothing Hill, de disco bij Picadilly circus en het terrein Hyde Park bij het meer." Ze kijkt me aan. "Alles is zo wel te vinden, denk ik. Voor vragen kan je me gewoon bellen. Het nummer staat op de achterkant." Ze draait het blaadje om. "Durf gewoon te bellen. In de nacht, avond, maakt niet uit wanneer. Ik, mijn broertje of Felice zal dan komen om te helpen. Meestal ben ik het of mijn vader. In de disco sta ik soms achter de bar, maar dat kan ook iemand anders zijn. Door de weeks gaan de disco's dicht om half één, omdat we rekening moeten houden met de andere vakantiegangers. In het weekend om half drie. Het ligt er een beetje aan. Daar kan je me ook wel is vinden. Ik kan jullie nu begeleiden naar de slaapplaatsen." Ze kijkt ons beiden aan. "Moet ik helpen met de bagage?" Kort glimlacht ze.
Ik glimlach. "Graag en hoeft niet, maar bedankt voor het aanbieden." Nu ik hier ben wil ik het toch echt allemaal zelf doen, of in ieder geval; proberen. Want ik weet niet of het opzetten van een tent wat gaat worden.
"En o ja, deze pasjes zorgen ervoor dat je kan douche en gebruik kan maken van het zwembad. Het douche is gratis, tenzij je er langer dan een uur onderstaat achter elkaar. Op een dag mag natuurlijk wel, maar niet een douche beurt van één uur. Komen jullie mee?"
Meteen til ik mijn koffer en tas energiek op om ook naar de deur te lopen. Uit het niks komt er een jongen opduiken. Jonathan blijkt uit de conversatie met Alex. Hij zegt ook wat tegen mij en beleefd glimlach ik. "Bedankt," zeg ik vriendelijk voor hij wegrend.

Reality's overrated.

Lauren Cara Michels


Beide namen ze mijn hulp niet aan, iets wat ik opzich wel prima vond. Het scheelde mij een rugpijn minder. Ik lachte even om mijn gedachtes. Iedereen die hier kwam had koffers of tassen van twintigduizend kilo, ze waren echt zwaar. Net toen we weg wilde lopen, kwam mijn broertje.
'Hé Jona,' begroette ik hem. 'Leuk dat je mij ook ziet staan,' mompelde ik sarcastisch. Hij pakt Alex haar koffers over, maar zodra hij hoort dat Levi er is duwt hij ze in mijn handen.
'Levi zit echt niet te wachten op een kleuter, zoals jou,' riep ik mijn broertje na, maar hij was al weggerend. We scheelde niet zoveel en ik hield van hem met heel mijn hart, maar toch leek hij af en toe een kleuterende stuiterbal. Ik keek Astrid met een lachje aan. 'En als je mijn broertje irritant vind, mag je het gerust zeggen. Alle meningen worden geaccepteerd. Wil je een wraakactie op hem, vraag mij. Ik doe met plezier mee.' Ik sjouwde met Alex haar spullen over de weg en liep het juiste veldje over. 'Astrid jij staat op de plek naast Ivy en Levi en Alex jij staat weer naast Astrid.' Ik keek ze aan en legde voorzichtig de spullen van Alex op de juiste plek.
'Zo, heeft iemand nog vragen. Honger misschien? Dan maak ik wat eten klaar en drinken.' Ik keek iedereen die zich op het veldje bevond, vragend aan. Enkel Jonathan negeerde ik. Die kabouter. Ik glimlachte even en stopte mijn handen in de broekzakken van mijn hoge short. Ik bewoog wat heen en weer op mijn airmax en keek even kort om me heen.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Levi Zachary Evans
Ik was een beetje verbaast waar het stoeltje vandaan kwam, maar toen herrinderde ik me dat onze moeder ons er allebei een had gegeven om nu eindelijk eens fatsoenlijk te kunnen zitten. Nu zat ik uit gewoonte dus weer op de grond en hij in mijn stoeltje, maar wat maakte het uit? Ik knikte toen hij thee afwees en schonk alleen een kom water in voor mij en Ivy om wel wat te kunnen drinken. Ze nam de mok dankbaar aan en dronk rustig, terwijl ik ook een slokje nam. Zij verdween weer in haar tentje en ik richtte me weer op jona. "Ja, een of andere boyband waar ik nog nooit van heb gehoort. Wel leuk dat Alex er was. Ik glimlachte toen hij zei dat het beter ging met de nachtmerries. 'Dat is toch geweldig? niet. Misschien kom je er ooit nog een keer helemaal vanaf." niet dat dat helemaal realistisch was, maar een mens kon dromen, toch? Ik knikte begrijpelijk bij zijn volgende woorden. "Snap ik." Op dat moment kwam Lauren aanlopen met twee meisjes. Een ervan was Alex en de ander kende ik niet. veel nieuwe gezichten dit jaar, blijkbaar. "Hey Alex." zei ik vrolijk. Bij het woord Alex kwam Ivy uit haar tent. Even keek ze glimlachend naar het groepje meiden en rende er toen de 3 meter vrolijk heen voor ze Alex om haar nek vloog en vroeg hoe het er mee ging en wat ze allemaal had gemist. Ik grinnikte zacht en schudde mijn hoofd. "Meiden." zuchtte ik. Ik zou ze nooit helemaal snappen. Niet dat ik vond dat ik dat hoorde te doen, maar soms snapte ik zelfs van mijn eigen kleine zusje geen snars. "Mijn ouders hebben me een keer naar zo'n zielenknijper gestuurt omdat ik een tijd alleen maar in Shakespeare quotaties sprak. Het hielp niet echt. Ik ben eroverheen gekomen, maar niet voordat ik een maand op mijn kamer had gezeten en bijna non-stop stripboeken had zitten lezen." Ja, ik was een vreemd kind. Nogsteeds sprak ik vaak nog wel in regels uit boeken, films, of toneelstukken. Dat zat gewoon in me en ik vond het leuk. Ik keek even naar Lauren die vroeg of we honger hadden. "Altijd." zei ik met een grijns en draaide de brander nu echt uit. Niet onnodig petroleum verspillen, dat was zonde.

[ bericht aangepast op 30 aug 2013 - 23:55 ]

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik had mezelf tegen de zijkant van het busje aangelegd en moest moeite doen om wakker te blijven. Het zat iets beter zo, maar straks met nog twee idioten naast me, ging dat vast snel voorbij. Louis ging achter het stuur zitten en nu was het nog wachten op de rest. Ik wreef even in mijn ogen en gaapte uitgebreid. Ik sloot heel even mijn ogen en kreeg nog net Niall zijn vraag mee. Ik wist dat hij niet aan mij bedoelt had, maar toch opende ik mijn ogen. 'Bij mij natuurlijk. Toch?' Ik wilde tenminste wel bij Louis slapen. Als we kamers moesten delen, deed ik dit ook altijd met hem. Of Louis moest opeens andere plannen hebben. Al hoopte ik toch van niet. Ik keek op, in de achteruitkijkspiegel en kon zo Louis vragend aankijken.
Ik had niet eens een idee bij wie ik dan moest slapen als hij nee zei. Ik ging in ieder geval niet in mijn eentje. Niet in een tent, in de middel of noware. Moest dit wel, ging ik net zo hart gillen, totdat ik mijn zin kreeg. Ik vond het nu eenmaal doodeng en ik had iemand nodig om tegen aan te kruipen.

[ bericht aangepast op 31 aug 2013 - 0:46 ]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Jonathan Mason Michels

'Dat is toch geweldig? niet. Misschien kom je er ooit nog een keer helemaal vanaf.' Ik haal mijn schouders op. Dat lijkt me niet helemaal realistisch, aangezien het nu al vijf jaar duurt, maar dat zeg ik niet hardop. Lauren komt aanlopen met Alex en het andere meisje. Staan die hier ook al? Als Lauren me negeert spring ik uit mijn stoeltje, op haar rug. Ik weet dat ze me irritant vindt, en ik geef toe dat ik dat ook ben, maar ja, dat ben ik nou eenmaal. 'Ja, ik heb wel een beetje honger. Ik heb nog niet ontbeten. Wat hoor ik nou? Wil je iets voor me klaarmaken? Bedankt zus van me.' Zeg ik met een grote grijns op mijn gezicht. Ik ben hier altijd de jongste, dus waarom zou ik me niet zo gedragen? Ik klem me nog net iets beter vast zodat ik niet val. 'Mijn ouders hebben me een keer naar zo'n zielenknijper gestuurt omdat ik een tijd alleen maar in Shakespeare quotaties sprak. Het hielp niet echt. Ik ben eroverheen gekomen, maar niet voordat ik een maand op mijn kamer had gezeten en bijna non-stop stripboeken had zitten lezen.' Zegt Levi, en ik knik.

[ bericht aangepast op 31 aug 2013 - 9:12 ]

Spoiler alert: you will save yourself

[Mijn Topicsss. Iemand voor Felice?]

"Family don’t end in blood”

[Waxht. Ecen laptop aanzetten (: Felice kan drankjes klaarmakem en naar Regent Street komen, sat is het terrein waar iedereen is. Zal ik een plattegrond maken?]

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Lootus schreef:
[Waxht. Ecen laptop aanzetten (: Felice kan drankjes klaarmakem en naar Regent Street komen, sat is het terrein waar iedereen is. Zal ik een plattegrond maken?]

"Family don’t end in blood”

[Ik ben bezig met plattegrond, maar het is even goed meten... Dus sorry, gaat even duren (: ]

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Lootus schreef:
[Ik ben bezig met plattegrond, maar het is even goed meten... Dus sorry, gaat even duren (: ]

"Family don’t end in blood”

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Louis Tomlinson
Mijn handen liet ik onder de stoel verdwijnen en zette deze een stukje naar achter zodat mijn benen wat meer ruimte hadden en ik beter bij de pandalen kon. Als ik merk dat de blonde Ier naast me wat wil zeggen, draai ik mijn hoofd kort en bijt op mijn onderlip. Zijn mond opende hij tenslotte en sprak. 'Weet jij al bij wie je in de tent wil?' De vragende blik in de spiegel en het directe antwoord van Harry deed me zuchten. Mijn blik wendde zich af van de spiegel en lieten me op het raam voor me concentreren. Waarom was het altijd hetzelfde? Heb ik nooit recht op een beetje privacy in me eentje? Met nog een korte blik op Harry opende ik mijn mond en sprak simpel. "Ik weet het nog niet NIaller, misschien wil ik wel alleen of met iemand anders.' Misschien was dit sneu om te zeggen tegenover Harry maar toch was het wel de waarheid en kan ik best leven zonder opgepropt te zitten in een tent met Harry.

Liam Payne

Ik snoof even de geur van het bos in, voordat ik instapte. Louis achter het stuur, Niall op de bijrijdersstoel en Harry achterin. Ik nam plaats naast Harry en keek ongeduldig naar buiten.
'Zayn, kom je nog,' riep ik naar de jongen. 'Ik wil daar zijn, voordat het donker is.' In het donker door een onbekend bosrijden met Louis als bestuurder... Dat had ik liever niet. Niet omdat Louis slecht reed, maar omdat een donkerbos best beangstigend was met dit busje. Toen Zayn nog geen aanstalte maakte om in te stappen, stapte ik weer uit en trok hem mee. Eenmaal we allemaal zaten, legde ik mijn hoofd tegen het raam en dacht na. Het gesprek tussen Harry, Louis en Niall ontging me helemaal.
'Heeft één van jullie vroeger wel eens gekampeerd?' Vragend keek ik mijn beste vrienden aan. Ikzelf wel. Ik had toen de tent niet hoeven opzetten, maar ik had toegekeken. Misschien dat me dat iets handiger maakte met het opzetten van tenten. Ik maakte me geen zorgen, misschien konden we hulp krijgen. Wel wilde ik het eerst zelf proberen, wetende dat ik er bloedchagrijnig door kon worden. Het was alleen dat ik het wilde kunnen. Nu ik het toch moest doen, waarom dan niet gelijk goed? De tentverdeling maakte mij niet zoveel uit. Ik had met niemand problemen. Alleen in mijn eentje zag ik niet zo zitten. Niet dat ik bang was voor spinnen of andere dieren die daar rondliepen, maar ik had nog nooit echt gekampeerd. In iedergeval de afgelopen jaren niet. Bovendien was alleen ook zo saai. We moesten er natuurlijk wel wat van maken. Anders ging ik het niet volhouden.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Harry Styles
Verwachtingsvol keek ik Louis aan, maar mijn blik veranderde al snel in giftig. Dit kon hij niet menen. Kwaad wenden ik mijn blik af. Waarom wilde Louis niet met mij in een tent? Wat had ik nu weer gedaan? Ik ging onderuitgezakt zitten en zetten mijn voeten tegen de achterkant van Louis zijn stoel. Ik sloeg mijn armen om me heen en staarde nors naar buiten. Als deze trip nog geen hel was, was hij het nu wel. Ik drukte de oortjes, die nog in mijn ogen zaten aan, en meteen klonk er muziek. Ik zetten het volume op zijn hardst, zodat ik niets meer zou meekrijgen van de rest en staarde naar buiten. Ik negeerde Liam, die heel even kwam zitten en daarna weer verdween, om met Zayn terug te komen. Ik had zin om tegen Louis zijn stoel te trappen als teken dat hij moest gaan rijden, maar aangezien hij blijkbaar al niets meer van me moest hebben, bleef ik stil zitten en bleven mijn ogen op het bos, buiten gericht.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Felice Ilyana Poole
Ik zet de drankjes klaar op de bar. Van cola tot bier, van sapjes tot mixdrankjes.
Ik doe mijn schort af wat je verplicht moet dragen als je aan de bar staat, en loop naar Regent Street. Ik moet de nieuwe gasten verwelkomen, ze alle informatie geven en ze daarna een fijne vakantien werken. Hopelijk zijn er wat jongere mensen bijgekomen. Ik ben nog weinig mensen van mijn leeftijd tegen gekomen, waardoor ik me op de momenten dat ik even wat vrije tijd heb, stierlijk verveel. Ik kijk op de eerste envelop, waar alle papieren inzitten die ik af moet geven. Met onder andere een programma voor de activiteiten die de camping organiseerd en de openingstijden van de openbare ruimtes zoals de bar, het zwembad, etc.
De bovenste is voor de vijf jongens van de boyband One Direction. Die naam komt me bekend voor. Is dat niet die boyband waar Alana, mijn nichtje, zo'n fan van is?
Het verbaasd mij dat zij hier op de camping zitten. Meestal vind je beroemdheden in een luxe hotel. Ach ja, het zal wel. Ze zijn in ieder geval wel van mijn leeftijd, al weet ik niet of ik daar iets aan heb. Ik heb het niet zo op beroemdheden. De meesten zijn verwend en arrogant, en door alle aandacht die ze krijgen ook niet meer de persoon die ze vroeger waren. En vooral bij zulke jonge jongens van zo'n boybandje kan ik me voorstellen dat de beroemdheid een beetje naar hun hoofd gestegen is. Maar dat zal ik wel zien, misschien is het niet zo. Het is tenslotte maar een vooroordeel, ze hoeven niet allemaal zo te zijn.
Ik kijk naar de plek waar hun tent te vinden is. Als ze uberhaupt al aangekomen zijn. Als ik erheen loop zie ik nog niemand van hen. Wel valt mijn blik op anderen, die als ik het goed heb wel van mijn leeftijd zijn. Dan maar daarheen. Eigenlijk mag dat niet onder werktijd, maar ik moet toch wachten op die boyband.

"Family don’t end in blood”