Discovery Camp ~ One Direction ~ Topic 1 - Speeltopics

Niall James Horan

Ik kijk uit het raam. Waarom zijn we hier ook alweer? O ja, omdat we 'te wild' waren, zoals Paul het aan mij heeft omschreven. Mijn gezicht vormt een grimas als ik bedenk dat ik echt zes weken op die camping moet zitten zónder internet of bereik. Opeens pakt Liam me vast en vallen we naar de grond. Liam lijkt helemaal goed te zijn, maar ik ben verkeerd beland met mijn voet. Ik kreun even van de pijn. 'Liam, wil je me volgende keer even waarschuwen als je me opeens vast gaat pakken?' Vraag ik chagrijnig, en ik ga zitten. We moeten van busje wisselen, en ik schiet meteen voorin. Rijden kan ik niet, dus ik laat dat maar over aan iemand anders. Ik bekijk de bossen. Vroeger zou ik zo'n plek geweldig hebben gevonden, maar nu zijn het voor mij gewoon een paar boompjes, niets meer.

Spoiler alert: you will save yourself

Levi Zachary Evans
Toen we bij het perseel kwamen bleven de meiden staan kletsen. Ik gooide gewoon mijn rugzak af en ging er naast op de grond zitten. "Dat wordt awesome." hoorde ik Ivy zeggen op het feit dat Lauren naar ons wilde komen. Ik knikte. Dat zou zeker erg leuk zijn. Ik haalde mijn tent van mijn rugzak en begon die uit z'n zak te halen. Het was niet een hele grote tent, maar een tweepersoons luchtbed en mijn tas pasten er in. Lau bleef Ivy maar vragen stellen. "Mijn muren zijn blauw en groen, ik heb een eenpersoons bed, want de kamer is niet echt groot en ik begin aan het einde van de vakantie met m'n studie." Ik keek even op en zag al snel Ivy haar tas aan de andere kant van het perseeltje leggen. We hadden allebei dezelfde tent en luchtbed en vaak zetten we ze lichtelijk schuin in de twee achterste hoeken neer, om nog ruimte te hebben om te zitten en te koken. "Ga jij anders zo maar andere mensen verwelkomen. Wij redden ons wel denk ik. We zoeken je straks wel op." kwam weer uit mijn zus haar mond. Mij maakte het weinig uit. Voor een acteur sprak ik wel erg weinig naast het podium. Ondertussen was ik begonnen met het in elkaar steken van de tentstokken. Ik trok een wenkbrauw op bij de naam. "Wie?" Ik was echt heel druk geweest met acteren en school de laatste jaren en had maar weinig mee gekregen wat er om ging in de wereld. "Volgens mij is dat een nieuwe boyband, Li." Ik hoorde haar weer opstaan en naar Lau lopen. Boyband, nouja, goed dan. Het kon mij weinig schelen. Mijn zusje speelde graag gitaar om 4 uur s nachts. Veel erger kon het denk ik niet worden. Of het moesten echt egoïstische kwallen zijn, dan wel. Ik glimlachte kort bij haar woorden. "Het lukt wel. We komen je straks wel lastigvallen." zei ik met een glimlach. Al snel zat Ivy weer bij haar spullen. Ze liep wat achter, want terwijl ik begon met de stokken aan de tent maken moest zij ze nog in elkaar zetten. Toch zou het haar prima lukken. De eerste twee a drie jaar was het echt geklooi geweest, maar nu stonden ze vaak binnen een kwartiertje.

[De tent. Zodra het handig/nodig is kunnen Levi en ivy uit elkaar, maar nu al twee post schrijven voor 1 gesprek is volgens mij vrij nutteloos]

[ bericht aangepast op 28 aug 2013 - 12:00 ]

Bowties were never Cooler

[Kan ik nog snel een jongen aanmaken?]

Spoiler alert: you will save yourself

[Iemand voor Astrid?]

Reality's overrated.

[Anders laat je haar eerst naar de camping komen]

Bowties were never Cooler

[Alex is bij de receptie dus mensen die aankomen kunnen wel met haar praten ]

I'm finally back, Finally after a Year break

xAlways schreef:
[Kan ik nog snel een jongen aanmaken?]

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Lauren Cara Michels

Ik grinnikte. 'Ik hoop het, maar denk het wel,' stemde ik in en knuffelde Ivy nog een keer. 'Oeehw, vertel me vanavond maar alles over je studie,' zei ik enthousiast. Voor mij was het nog niet zover, maar bijna mocht ook ik aan het studentenleven geloven. 'Leuke kleuren,' complimenteerde ik haar en grinnikte. Mijn muren waren muisgrijs en wit. Ik was blij met mijn kamer en met het huis waarin ik leefde of de omgeving. Mijn leven was prima, maar toch mistte ik mijn moeder nog elke dag. Ook op momenten zoals deze. Ze zou Ivy mogen en doodknuffelen. Ze zou huilen aan het eind van de vakantie. Ze hoorde bij deze camping, maar niemand die hier kwam, kende haar. Jammer genoeg. Ik sprak ook haast nooit over mijn moeder, terwijl ik wel vaak aan haar dacht. Ik wilde niet het meisje zijn die stil stond in het verleden. Ik schonk een oprechte glimlach naar Levi,
'Is goed, dan zie ik jullie straks.' Levi en Ivy waren begonnen met het in elkaar zetten van tenten. Ik schonk ze een glimlach. 'O de nieuwe Engelse Boyband.' ik glimlachte kleintjes en keek ze aan. Toen Ivy mijn antwoord nasprak, grinnikte ik kort. Oké prima, kom maar lastig vallen zolang je wilt,' grijns ik en zwaaide even, voordat ik terug liep naar de balie. Daar had iemand al plaats genomen. Vragend keek ik om me heen, maar Felice was nergens te bekennen. Mijn mondhoeken krulde omhoog bij het zien van Alex.
'Lexie,' riep ik vrolijk over de straat heen. Er waren zoveel bekende! Vroeger was Alex altijd gekomen met haar ouders, daarna met haar beste vriendin en nu tot mijn verbazing alleen. Het verbaasde me, maar ik besloot er nog niet gelijk naar te vragen. 'Hoe gaat het?'' met een nieuwsgierige blik keek ik haar ana.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

[mt. Zal later reageren, ben nu bij mijn opa en oma.]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[Zou ik hem misschien de zoon van de campingbaas/broer van Lauren?]

Spoiler alert: you will save yourself

Astrid Lauren Harper

Vrolijk neuriënd sleep ik mijn koffer achter me aan. Nieuwsgierig kijk ik om me heen. Dat ik eigenlijk op zoek ben naar de receptie ben ik allang vergeten. Pas als ik bijna over mijn koffer struikel schrik ik op uit mijn eigen wereldje. Ik ben gewend dat piccolo mijn koffers draagt. Onnodig natuurlijk, maar je raakt er wel aan gewend. Toch ben ik blij dat ik op deze camping ben, zonder al die luxe. Zonder mijn 'liefdevolle' ouders ook. Mijn vader, een man die leeft voor het bedrijf, een man van principes. Mijn moeder, een onbetrouwbaar en een ongelofelijke trut. Alsof ik niks doorheb. Alsof mijn vader niks doorheeft, alleen wílt die niks zien. Nooit hebben ze echt van me gehouden, misschien hielden ze van het idee dat ze en dochter hadden om mee te prijzen. Om het feit dat ze iemand hadden die het bedrijf over kon nemen, al was ik dan geen jongen, wat al de eerste afknapper was. Maar toen ze erachter kwamen dat ik 'anders' ben was ook dat weg. Anders. ADHD en dyslectici, zo anders is dat toch ook weer niet?
Fluitend en met een stralende glimlach kom ik de receptie binnen, die ik eindelijk gevonden heb. Twinkelingen in mijn ogen.
"Hallo," zeg ik vrolijk. "Ehh. Ik kwam inchecken?" Een beetje onwennig kijk ik om me heen. Eigenlijk ben ik best bang een fout te maken.

Reality's overrated.

xAlways schreef:
[Zou ik hem misschien de zoon van de campingbaas/broer van Lauren?]

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Alex Ohndrea Valencia
'Lexie,' Roept iemand en ik kijk op van mijn gedachte. Ik zie Lauren op me afkomen en ik glimlach breed. Lexie was een bijnaam aangezien Alex zo jongens achtig was. Mijn Originele naam was Alexandrea wat je uitsprak als Alessandrea. Ik haatte de naam dus ik heb mijn naam veranderd in Alex Ohndrea mijn eerste naam alleen dan opgesplitst in twee delen. Alex was misschien niet super meisjes achtig, maar dat was ik ook niet. Ik was niet van de rokjes en jurkjes niet meisjes achtig dankzei mijn oudere broer Jason. Hij was nu 24 en heeft me leren gamen en al dat soort gedoe. Daarom houd ik nu ook van Voetbal en andere soort sporten. Ik glimlach naar Lauren
'Hee Lauren.' Zeg ik vrolijk terug. Ik tover een glimlach op mijn gezicht.
'Hoe gaat het?'' Vraagt ze de nieuwsgierige blik in haar ogen. Ik weet dat ze Jane mist en ik verwachte ook niet dat ze het wist.
'Alles gaat wel goed. Dit is traditie voor mij dus ik zal niet snel niet hier heen komen met vakantie..' Zeg ik vriendelijk. Ik wil net wat zeggen als er iemand binnen komt
"Hallo," zegt een meisje vrolijk. "Ehh. Ik kwam inchecken?" Ze kijkt onwennig. Ik herken haar niet ze was vast niet van vorig jaar en dus haar eerste keer hier.
Laat haar anders maar eerst ik wacht wel.' Zeg ik vriendelijk tegen Lauren. Ik liet mensen altijd voor. Niet omdat ik iemand was die over zich heen loet walsen maar ik vond andere mensen belangrijker dan mezelf. Ik liet mensen altijd voor. Soms was het irritant. Als ik een taxi wou en iemand anders had hem nodig liet ik die voor. Ik was vrij netjes en beleefd soms handig maar soms niet. Nu was het gewoon uit vriendelijkheid. Ze leek me aardig en ze was dacht ik alleen dus misschien kon ik met haar optrekken. Ik was slecht in vrienden maken dus dit zou een klus worden. Ik zou na haar wel inchecken.

I'm finally back, Finally after a Year break

Lauren Cara Michels

'Hee,' zei ik lachend terug. Zo kon ik wel uren doorgaan. 'Hee, hoi, hallo, olaa' en zo maar door, alleen leek het me nu even beter om dat niet te doen.
'En ik vind het geweldif dat je er weer bent,' zei ik oprecht. 'Mijn vader ook, hij houdt ervan om bekende gezichten terug te zien komen. Het betekend voor hem veel. Dat mensen hier plezier hebben en het de moeite waard vinden om terug te komen. Daar doet hij het voor,' grinnik ik. Met eem glimlachje draai ik me om naar het onbekende meisje. Ik liep naar haar toe.
'Lauren,' stelde ik mezelf voor. 'En je kan je bij mij inchecken. Voor vragen of hulp kan je me altijd halen, bellen, aankloppen. Alles. Maar dat
Leg ik zo nog wel uit.' Ik glimlajte vriendelijk en keek naar Alex.
'Zeker?' Aarzeled keek ik Alex aan, misschien zat ze al te wachten. 'Ik check jullie gewoon te gelijk in,' besloot ik. 'Zoveel werk is het niet.' Ik liep naar de computer die op de balie stond. Vlug checkte ik Alex in, om vervolgens mijn blik op het onbekende meisje te laten rusten.
'En hoe heet jij,' vroeg ik met een glimlach en liet mijn ogen weer neerdalen op het scherm. Ondertussen pakte ik de plattegrond en de pasjes voor toegang naar het zwembad, douches enz. Ik trok mijn wenkbtauw verbaasd op. Alle mensen die vandaag aankwamen verbleven op Regent Street. Het was wel makkelijk. Nu kon ik dus met het onbekende meisje en Alex samen naar het grasveld lopen.
'Hebben jullie beide een reis gehad,' vroeg ik en keek zowel het meisje als Alex aan.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Alex Ohndrea Valencia

'Hee.' Begroet ze vrolijk terug. Zo konden we wel uren door gaan. 'En ik vind het geweldif dat je er weer bent,' Ik merk dat het oprecht is wat een glimlach op mijn gezicht laat komen. 'Mijn vader ook, hij houdt ervan om bekende gezichten terug te zien komen. Het betekend voor hem veel. Dat mensen hier plezier hebben en het de moeite waard vinden om terug te komen. Daar doet hij het voor,' Zegt ze waarna ze naar het meisje draait.
'Lauren.' Stelt ze zichzelf voor En je kan je bij mij inchecken. Voor vragen of hulp kan je me altijd halen, bellen, aankloppen. Alles. Maar dat Leg ik zo nog wel uit.' Zegt ze vriendelijk. Dat kan ik al niet. Ik verstijf bijna voor vreemde. Ik was dan misschien een Tomboy maar ik was erg verlegen. Ik glimlach naar haar.
'zeker?' Vraagt Lauren aan me. Ik kijk haar aan en knik.
'Zeker.' Zeg ik vriendelijk. Ik kijk naar hee meisje. Oke go Alex.
'Ik ben trouwens Alex.' Zeg ik vriendelijk. Ik kon mezelf wel een schouderklopje geven. Mijn stem klonk niet raar. Gelukkig.
'Ik check jullie gewoon te gelijk in,' besloot Lauren iets waar ik wel blij mee was. 'Zoveel werk is het niet.' Ze glimlacht en typt op haar computer waarna ze naar het andere meisje keek. 'En hoe heet jij?' Vraagt ze vriendelijk. Lauren was altijd zo aardig maar ook spontaan iets wat erg goede eigenschappen waren voor haar.
'Hebben jullie beide een goede reis gehad,' vroeg ze aan ons. Ik glimlachte.
'Ja mijn Taxi Chauffeur was erg aardig. Normaal zijn ze nogal nors maar hij was erg aardig. Hij maakte het ook gezellig in de auto door radio aan te zetten en te praten.' Zeg ik glimlachend. Zulke mensen zag je maar weinig op deze wereld. Te weinig naar mijn smaak.
'Komen er nog veel gasten of mensen die we misschien kunnen kennen?' Vraag ik Lauren. Misschien waren er nog mensen van vorig jaar of nieuwe mensen die opvielen.

I'm finally back, Finally after a Year break