Discovery Camp ~ One Direction ~ Topic 1 - Speeltopics

Louis Tomlinson
De verwachtingvolle bik van de krullebol veranderde alsnel ik vergif en snel wendde in mijn blik af. Zijn voeten voelde ik tegen mijn rugleuning maar ik negeerde het maar even. Rustig deed ik mijn gordel vast en zette de motor aan. "Ready for the hell?"roep ik lachend naar de jongens maar het was meer een spottende lach. Zonder antwoord af te gaan wachten of Harry nog maar een blik te gunnen, trap ik het pedaal in en komt het busje in beweging. "Met wie wil jij eigenlijk Niall?" vraag ik dan om het gesprek niet verloren te laten gaan. Na een korte stilte reageer ik toch maar op Liam's vraag. "Ik ben twee keer met me ouders geweest maar heb weinig verstand van tenten"

[ bericht aangepast op 31 aug 2013 - 11:51 ]

Appa --> Roar

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Astrid Lauren Harper

"En als je mijn broertje irritant vind, mag je het gerust zeggen. Alle meningen worden geaccepteerd. Wil je een wraakactie op hem, vraag mij. Ik doe met plezier mee."
Ik grinnik. "Zal ik aan denken."
Nadat we bij onze plekken aan zijn gekomen en Lauren heeft uitgelegd waar we zijn. Vraagt ze of we honger hebben. Ik schud mijn hoofd. Dan draai ik me om en kijk naar de spullen van de tent die ik uit de 'verpakking' haal. Oké, hier snap ik dus officieel niks van. Ik pak één van de stokken op en doe die in de daarvoor bestemde plek. Of dat denk ik in ieder geval. Hup. Naar de volgende stok. En die daarna. Tot alle stokken op zijn. Maar het lijkt nergens op. Laat staan op een tent. Ik zucht en haal het weer uit elkaar. Mijn humeur is niet te verpesten. Dus dit ook niet.

[Sorry, het posten ging per ongeluk. Ik moest nog een stukje schrijven.]

[ bericht aangepast op 31 aug 2013 - 17:40 ]

Reality's overrated.

Lauren Cara Michels

Ik glimlachte even en zag hoe Astrid al begon met het opzetten van tenten. Mijn broertje hing aan mijn nek, vragend om eten. Luivarken dat het was. Hij zat met zijn zware gewicht op mijn rug. Iets dat extreem zwaar was voor mijn fragiele lichaampje.
'Jona,' sprak ik kortaf. 'Je bent dan wel jonger, maar je bent veel zwaarder en groter als mij. Kan je alsjeblieft van mijn rug afgaan, voordat ik gebroken in het ziekenhuis lig.' Ik probeerde hem aan te kijken, wat een mislukte poging was. Mijn blik gleed naar een heel bekend gezicht.
'Felice,' juichtte ik. Eindelijk hulp. Ze had drankjes mee en de enveloppen waar de informatie nog zwart op wit stond. Ik duwde mijn broer van me af en pakte de enveloppen. Ik bekeek ze allemaal en zag dat ze van alle gasten waren. Ik pakte die van One Direction en andere mensen die er nog niet waren van de stapel. 'Kan jij die stapel even uitdelen? Ze zijn hier allemaal. Dan kan je je gelijk even voorstellen en de drankjes uitdelen? Dan ren ik terug voor het geval dat One Direction aankomt. En misschien kan je mijn broer zo ver krijgen Astrid te helpen met haar tent. Of Alex. O en kan je ze ook vertellen over de talentenjacht?' Vragend keek ik het meisje aan en glimlachte even. ''En neem wat drinken en maak kennis met iedereen. Dat zijn Levi en Ivy uit Nieuw- Zeeland, ze komen hier al heel lang. Dat is Alex, die is hier ook al vaker geweest en dat is Astrid, die is hier voor het eerst,' ging ik iedereen vlug langs. Ik bekeek de enveloppen nog even snel, zwaaide en rende terug naar de incheckbalie. Mijn vader was druk bezig met de financiële zaken, daar had ik af en toe iets mee te maken. Maar niet vaak, gelukkig. Mijn vader had vaak stress, daarom probeerde ik zoveel mogelijk te doen. Ik was altijd bezig, al was het met twintig keer hetzelfde stukje bar schoonpoetsen. Zolang ik bezig bleef, dacht ik niet aan mijn moeder. Daarom drumde ik ook en zong ik wel eens. Niemand, behalve mijn broer en vader wist dat ik van drummen hield. Het drumstel stond trouw in mijn kamer. Met talentenjacht werd mijn drumstel altijd gebruikt. Wel wisten veel mensen dat ik ook piano kon spelen, maar drummen trok me meer. Mijn stem hield ik voor mezelf. Ik durfde niet te zingen in het bijzijn van mensen, ook al scheen mijn stem redelijk goed te zijn. Het was iets van mij, iets waar ik mijn emoties in los liet.
Mijn broertje had last van nachtmerries en ik wilde er voor hem zijn, maar hoe kon ik er voor hem zijn als ik het zelf niet eens kon accepteren? Nee, mijn vader was het sterkste. Hij runde een camping, wist met iedereen op te schieten, kon Jona en mij aan en ging goed om met het verlies van mama. Ik was trots op mijn vader, hij was mijn held en zou dat altijd blijven. Ik wilde hem zo graag helpen op de gebieden dat het kon, maar soms weigerde hij mijn hulp. Omdat ik dan moest rusten, plezier maken. Ik was nog maar een 'kind' Ook al was het zo, zo voelde ik me allang niet meer. Ik moest zoveel dingen doen. Ik zorgde voor Jona, ik had veel verantwoordelijkheid hier op de camping. En het was prima, ik was er trots op dat ik me zo overeind kon houden, maar ik verlangde naar mijn moeder die me complimentjes gaf, die mijn kleding keurde, die met mij wilde winkelen en die mijn haar vlocht. Ik wilde haar troostende armen om me heen en haar mening over een jongen. Ik wilde met haar praten over dingen die ik niet met mijn vader kon. Het was moeilijk en hij probeerde het soms, maar ik zou het nooit met hem over jongens kunnen hebben. Hij was een man en ik was een bijna volwassen vrouw. Hij begreep mij op sommige momenten gewoon niet. En op die momenten mistte ik mijn moeder het meest.
De reden dat ik iedereen aan Felice had overgedragen, was omdat ik even een moment rust wilde. Even een momentje voor mezelf. Ja, ik moest wachten op One Direction, maar ik verwachtte ze pas over een uur. Met een zucht liep ik de bar in, dat was voor ons ook de woonkamer. Hier ontbeet ik in de vroege morgen, om daarna te helpen in het restaurant bij het zwembad. Dit was mijn 'woonkamer.' Boven waren de slaapkamers en onze douche. Ook mijn vaderskantoor vond daar plaats, verder hadden we niks nodig. Een piano stond op het podium in de disco. Daar vonden namelijk ook de talentenjachten plaats. Soms traden mensen op als evenement in de disco en anders was er gewoon harde muziek en genoeg ruimte om te dansen. Ik genoot van de camping. Ik had alles. Mensen om te leren kennen, gezelligheid, een zwembad, muziekinstrumenten, genoeg keuzes in eten, genoeg ruimte, genoeg sportactiviteiten. Ik mistte één ding, dat was mijn moeder. Haar mistte ik. Elke dag, elke seconde, elk moment, elk uur. Ik mistte haar nu. Ze was weg, maar nooit echt weg. Ze was overal. Ik hoorde haar stem in mijn hoofd, ik zag haar bruine ogen als ik mezelf aankeek in de spiegel, ik herkende haar in bruinharige vrouwen. Ze liet me niet met rust. Dat frustreerde me en kwetste me. Het verlies brak me niet. Het was het hopen dat ze ooit terugkwam dat me brak. En het weten dat ze nooit terug zou komen, maakte me somber. En toch moest ik vrolijk zijn. Omdat ik een taak had. En deze zomer had ik een taak die erg belangrijk was. Voor mijn vader. Ik moest het One Direction naar hun zin krijgen, ik moest ze een leuke vakantie laten hebben. Maar hoe?

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Liam James Payne

Ik maakte een afkeurend geluidje en keek naar de bomen die voorbij flitste. Naast me had Harry zijn muziek aangezet, het stond zo hard dat ik mee kon genieten. Ik zuchtte diep en keek kort naar Zayn naast mij. Louis zijn vraag doorbrak de stilte. Ik keek naar de stoel voor me, waar Niall plaatsvond. Ik wachtte op zijn antwoord, terwijl ik op mijn mobiel keek. Half 1. Ik begon honger te krijgen. We waren al vanaf half 7 aan het reizen. Ik was bang dat we de komende rit geen tankstation zouden tegen komen. We reden immers in de middle of nowhere. Ik veerde op toen ik een bordje zag van de camping. Mijn blik werd weer naar Louis gezogen toen hij antwoord gaf.
'Hetzelfde. Ik heb het een paar keer gezien, maar nog nooit zelf gedaan.' Ik grinnikte kort. 'Dat wordt leuk,' mompelde ik sarcastisch. Ik staarde naar buiten. 'Een hert,' schreeuwde ik als een klein kind, toen ik een schattige bambi tussen de bomen zag. Mijn blik werd naar het beestje toegezogen. Ik grinnikte kort en leunde weer achterover in mijn stoel. Stiekem vond ik het hier best mooi.
'We zouden best een wandeling door de bossen kunnen doen,' mompelde ik zacht, bang dat ik allemaal verwijten naar mijn kop geslingerd kreeg. Al hoewel, wat was er mis met lopen? 'Of fietsen.' Ik pakte de folder vast en bladerde die door. Ik bekeek de foto's. 'Ze hebben er wel veel,' probeerde ik positief te zijn. Ik was mijn negatieve ik een beetje zat. 'Ik bedoel, als we in huisjes verbleven hadden we een geweldige tijd. Gaan we dat verpesten door een kut tent? Ik bedoel... Het heeft ook weer iets... Knus?' Ik keek mijn vrienden aan. Mijn blik gleed naar Harry, maar hij had waarschijnlijk geen woord gehoord. Met een zucht richtte ik me weer op buiten.
'Zijn we er,' vroeg ik verbaasd, toen ik een bordje zag en we vervolgens door hekken reden. Ik veerde overeind en keek nieuwsgierig naar buiten.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Ivy Amelia Evans
Binnen de kortste keren zat Jona weer op ons veldje. Leuk joch, maar erg druk. Zelf was ik bezig met uitpakken en mijn bed en dat van Levi op te maken. Hij vond het vast veel te gezellig met hem zo erbij. Dit jaar waren er dan wel wat meer jongens, maar meestal waren zij de enige twee van deze leeftijd. Ik was net klaar en had mijn mok water leeg gedronken toen ik de naam Alex hoorde vallen. Ik kroop uit mijn tent en liep vrolijk naar de meiden toe. "Ik ben Ivy." zei ik vrolijk. Mijn accent klonk erg zwaar door, maar erg vond ik het niet. ik was gewend anders te zijn en voelde me er heerlijk bij. Ik keek even naar Astrid, dat was haar naam toch?, die zat te kloten met haar tent terwijl Jona bezig was Lauren te plagen. Na een korte intro rende Lauren weer weg. Vast naar de balie. Ik haalde mijn gitaarkoffer uit mijn tentje en liep rap achter haar aan. Man, wat haatte ik lopen, maar skaten om voor mijn gevoel 12 uur 's nachts met meer dan 24 uur geen slaap leek me niet slim. Ik vond haar aan de balie met haar trieste nostalgische blik op haar gezicht. Ik liep naar haar toe en wreef even over haar arm. "Als je hulp nodig hebt, zeg je het, he?" Ik kon ook best koffie schenken of ergens een lap overheen halen, als haar dat zou helpen. "Zal ik je nu eens iets laten horen waarmee ik het conservatorium op ben gekomen?" Ik ging zitten en haalde mijn gitaar uit de koffer. Het was een akoestische, maar ik kon hem aansluiten op de kleine versterker die hier altijd stond te verstoffen en dan was het net een elektrische gitaar. Met wat kort getokkel stemde ik het ding, want de snaren had ik helemaal losgedraaid voor de reis om het breken van de hals of de snaren te voorkomen. Ik legde de gitaar neer en hing een beetje over de klankkast heen om te wachten op haar goedkeuring. Ik zou niet iets te lawaaierigs spelen, want ik had wel wat hoofdpijn van het slaap gebrek. Daarbij wist ik nou niet of Lau op dit moment blij zou zijn met metal, of haar vader.

Bowties were never Cooler

Lauren Cara Michels

Ik zat net, toen Ivy binnen kwam vallen met haar gitaar. Ik glimlachte kleintjes naar haar en knikte dankbaar.
'Ja, ik zal het zeggen,' loog ik. 'Maar ik vind werken niet erg hoor, als je dat denkt.' Ik keek haar kort aan en keek toe hoe ze haar gitaar in orde maakte. Haar zo zien met haar gitaar, gaf mij ook de behoefte om te drummen.
'O, ja graag!' Ik glimlachte en keek haar aan. Ik had nog een jaar om te beslissen wat voor een studie ik wilde doen. Het was sowieso iets met dansen, zingen, acteren of media. Ik zou niet iets op economisch gebied studeren. Het conservatorium leek me heel vet, maar toch hield ik ook van acteren. En ik twijfelde over het werk dat het me ging opleveren. Straks had ik geen werk en eindigde ik in de goot... Ik zou dit jaar wel bekijken.
'Begin maar,' grinnikte ik en nam naast haar plaats. Mijn blik gleed kort door de ruimte, waarna ik mijn blik weer op Ivy richtte. Ineens had ik de behoefte om Ivy in te lichten over mijn drummen.
'Er komt dit jaar een talentenjacht. De afgelopen jaar zijn er zoveel muzikanten geweest en het leek ons wel leuk om een talentenjacht te organiseren.' Ik keek Ivy aan. 'Je moet je opgeven.' Ik glimlachte kleintjes. 'Wist je al dat ik drum?' Ik wist dat ik haar dat nooit verteld had. Ik sprak nooit over dingen die ik goed kon of wat ik leuk vond. Het deed er niet toe, ik vond andere mensen altijd belangrijker. Zij gingen voor.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Ivy Amelia Evans
Ik glimlachte bij haar woorden. "Weet ik, maar als het je te veel wordt ligt het voorstel er." Ik ging op de rand van het podiumpje zitten en begon mijn gitaar te stemmen. Dat kon ik nu wel op gehoor. Toen die gestemt was keek ik even naar haar en glimlachte toen ze zei dat ik mocht beginnen. Ik legde mijn handen even goed neer en begon te spelen. Ik keek af en toe nog naar mijn handen, maar het meest hield ik ze gesloten. Ik had dit zo vaak gespeeld, samen met een piano versie van Master of Puppets en een metal versie van Bohemian Rapsody. Ik hoefde er nu eigenlijk niet meer overna te denken. Ik glimlachte even en stopte met spelen bij de gedachte aan een talentenjacht. "Laat alleen Levi er niet van horen... In elk geval niet als je geen Shakespear monoloog wil van een half uur." Toen ze zei dat ze kon drummen was ik verbaast, maar werd mijn glimlach wel iets breder. "Dan kunnen we samen iets doen." zei ik vrolijk. "Als je dat wil ten minste. dan moeten we alleen nog wel een keer gaan kijken wat als je wil..." Ik hield mijn mond weer en ging verder met spelen. Mensen werden vaak moe van mijn eindeloze gitaarspel, maar ik kon dit uren doen zonder ook maar een grijntje pijn aan mijn vingers of verveling in mijn hoofd.

Bowties were never Cooler

Lauren Cara Michels

'Weet ik,' mompelde ik. 'Dankje.' Ik beet op mijn lip en luisterde met een klein glimlachje naar haar gitaarspel. Ze keek me verbaasd aan toen ik een van mijn geheimen hulde. Ik grinnikte kort. 'Ik zal Levi niks zeggen.' Ik beet hard op mijn lip en keek haar licht grijnzend aan. Haar vrolijkheid werkte niet aanstekelijk. Ik keek weg en schudde zacht mijn hoofd.
'Ik speel niet in het openbaar,' mompelde ik en keek haar vanuit mijn ooghoek aan. 'Maar het idee is leuk.' Ik frummelde even aan mijn vingers en hoorde hoe ze weer verder speelde. Ik stond op en liep naar de computer. Ik tuurde naar het scherm en begon berichten door te kijken. Reserveringen kwamen nog binnen, maar ook afmeldingen of berichten over het zoeken van de weg of dergelijke. Ik las ze allemaal. De reserveringen stuurde ik een automatisch bericht terug, de afmeldingen ook. De mensen die de weg vroegen, stuurde ik nogmaals de routebeschrijving en de mensen die een andere mededeling hadden beantwoordde ik keurig. Ondertussen was Ivy nog rustig aan het spelen op haar gitaar.
'Ben je zenuwachtig voor het conservatorium?' Vragend keek ik op van mijn computerscherm en bladerde het gastenboek door. Er waren al veel gasten geweest uit allemaal verschillende landen. Het was leuk om alle berichtjes te lezen. Nadat ik daarmee klaar was, trommelde ik wat op het bureau.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Ivy Amelia Evans
Ik glimlachte toen ze zei dat ze Levi niets zou zeggen, maar ik vond het wel erg jammer dat ze mijn voorstel afwees. "Jammer" mompelde ik voor ik verder ging met spelen. Op de achtergrond hoorde ik haar op de computer werken en tikken op het blad van de receptie. Ze was echt een drumster, dat kon je zeker hieraan merken. Bij haar vraag maakte ik mijn laatste noten af en leunde weer even op mijn gitaar. "een beetje, maar ik heb er vooral heel erg veel zin in. daarbij licht het naast de kunstacademie, dus het stikt er echt van de alternatieve en creatieve mensen." zei ik met een glimlach. Ik wist dat zij nog een jaar moest. Ik wist niet wat ze zou willen, maar hopelijk kwam ze voor ze ging studeren nog wel een keer bij ons langs, hoe verschrikkelijk ver weg dat ook was. Ik boog me weer over mijn gitaar en begon aan een nieuw liedje. Ik bleef in de Lord of the Rings sferen, maar deze had ik wel wat meer moeite mee. Dat hoorde je eigenlijk niet, maar je zag wel dat ik me nu echt op mijn vingerzetting moest concentreren op de hals en niet zomaar weg kon kijken. Mijn tanden stonden lichtelijk in mijn lip van concentratie terwijl mijn bruine haar als een soort gordijntje de buitenwereld voor me afschermde. Ik vond het heerlijk hier te spelen. In het openbaar, maar toch alleen voor mensen die het wilde horen. Ik had ook vaak genoeg op straat staan spelen, maar dat was lang niet altijd even plezant of veilig geweest. Al vond ik dat ook nogsteeds wel erg leuk.

[ bericht aangepast op 31 aug 2013 - 19:53 ]

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Ik draaide me om, om vervolgens dicht tegen degene naast me aan te kruipen. Mijn armen wikkelde ik automatisch om die persoon heen terwijl een onbewuste, lichte glimlach op mijn gezicht verscheen.
Dit was voor korte duur, want langzaam werd ik toch wakker. Niet dat ik dat zou laten merken, want ik wilde terug naar dromenland. De eerst komende paar uur nog niet wakker worden, om vervolgens in alle rust mijn eigen ding te kunnen doen. Daarbij zou het ook nog nooit zo laat kunnen zijn.
Pas toen de persoon naast me bewoog en woorden zijn mond verlieten, besefte ik pas dat er iets niet klopte. Al helemaal toen er ook nog andere stemmen klonken. Daardoor zou ik eigenlijk mijn ogen moest openen en kijken wat er was, maar het kon nooit erg zijn. Dan was ik wel eerder wakker geworden of was er wel iets wat alarmbellen af zouden laten gaan.
Mijn ene arm liet ik rond degene, nog steeds wie ik niet wie het was, liggen terwijl ik met de andere naast me tastte. 'Zit er ook ergens een uit knop? Ik wil verder slapen.'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

[Wat heb ik gemist? Sorry heb problemen en ruzies irl enzo dus daarom kon ik niet reageren. Heeft iemand misschien een samenvatting?]

I'm finally back, Finally after a Year break

[Astrid en Alwx zijn bij hun plekken gebracht. Felice was aankomen lopen en lauren heeft ze aan elkaar voorgesteld. Jonathan was om dten aan het vragen en aan het klooien. Lauren is weggelopen en Jonathan blijft dis achter bij Levi en Alex enz. Ivy is achter Lauren aangerend en die 2 zijn nu damen bij de incheckbalie waar Lauren mails beantwoord en Ivy gitaar speelt.
De jongens van ond direction zitten in hun busnop de parkeerplaats]

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Lauren Cara Michels

Ik keek haar kort aan en zweeg. Ik wist niet wat ik erop moest zeggen. Ik was niet het type dat zichzelf in het openbaar blootstelde en met muziek deed ik dat wel.
'Sorry,' mompelde ik zacht terug en keek even besluiteloos naar de enveloppen voor mijn neus. Het was meer het financiële gedeelte en dan de extra uitleg. maar ook uitleg over het huren van dingen en de borg. Het waren dus onderwerpen waar ik minder verstand van had. Met een glimlach keek ik weer naar Ivy.
'Dat is zo leuk,' glimlachte ik. 'Ik snap dat je er heel veel zin in hebt.' Ik grijnsde even. 'Anders gaan we deze vakantie gewoon met mijn vader overleggen of ik volgende zomervakantie naar jou kan komen?' Vragend keek ik haar aan. 'Al snap ik als mijn vader me liever hier houd voor ik ga studeren.' Ik beet op mijn onderlip. 'Ik kan ook gewoon een paar weken na mijn examen komen. Dan is de camping nog rustig en ben ik de laatste weken van mijn vakantie gewoon weer in Engeland.' Toen Ivy zich weer over haar gitaar boog voor een nieuw lied, ging ik weer verder met mijn 'werk.' Ik vroeg me af waar de jongens van One Direction bleven. Ik zweeg en steunde met mijn ellenbogen op het houtenblad. Ik had in principe niks meer te doen. 'Speel je ook liedjes zoals Adele of iets anders?' Zelf kon ik aardig wat drummen. Vooral liedjes van de radio, maar ook gewoon eigen melodieën. Rolling in the deep kon ik met mijn ogen dicht en ik zong er dan ook vaak bij. De versie van Thousand Miles van Boyce Avenue was mijn favoriete liedje op de piano en mijn favoriete lied om te zingen. Ook die kon ik met mijn ogen dicht. Ik hield van muziek, met heel mijn hart. En ik denk dat muziek een van de weinige dingen die me werkelijk overeind hielden. Ik zou niet weten wat ik zonder muziek moest. Ik kon Thousand Miles ook drummen, maar de piano had een grotere rol in dat liedje. Ik glimlachte even en keek naar Ivy die geconcentreerd bezig was. Vanavond zou ik ook even iets spelen. Dan zou ik weer even achter mijn piano kruipen in de disco. Rond 5 uur was er toch nooit iemand.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Ivy Amelia Evans
Ik glimlachte toen ze begon over het naar ons toe komen. "Lijkt me gezellig, al weet ik niet tot wanneer ik school heb. We maken er wel wat van, dat beloof ik je in elk geval. Daarbij kom ik toch wel weer terug hierheen, want de wk's verplaatsen zich niet. Dat skatepark hier is veels te goed daarvoor." Ik had op heel veel plekken al moeten skaten, maar dit park was echt het fijnst van allemaal. Ik boog me weer over mijn gitaar en begon weer te spelen. Haar vraag haalde me uit mijn concentratie en liet me stoppen. "Nee, die niet, maar ik kan wel veel alternatieve nummers en oude rocknummers spelen." Mijn vingers gleden in positie en begonnen Bohemian Rapsody te spelen. Deze kende ik maar als te goed. Het was namelijk altijd mijn oefening geweest in het overspringen naar verschillende tempo's en melodieen. Ik had een bepaalde muzieksmaak en luisterde maar weinig radio. Dit waren ook de liedjes die vaak over het skatepark galmde thuis en in Wellington, waar ik ging studeren. Veel oude liedjes van The Beatles, Pink Floyd, Led Zepelin, Metallica en Queen. Ook veel nieuwere alternatieve nummers van onderandere Pierce the Veil, Sleeping With Sirens en All Time Low. Soms, op foute vrijdagen eens per maand, draaiden ze dagen lang foute nummers, die ik ook grotendeels kende. Daarmee was ik opgegroeit en dat was ook echt mijn muzieksmaak geworden. Ik speelde rustig verder, maar zong niet. Ik zong nooit. Ik werd rustig en vrolijk van deze muziek. het lied me denken aan alle geweldige tijden die ik had beleefd op de skatebaan, wat er erg veel waren. Er waren ook een paar echt Nieuw-Zeelandse nummers die er altijd tussen stonden op foute vrijdag, maar die ging ik hier echt niet spelen. Ze zou waarschijnlijk denken dat ik een spastische aanval kreeg ofzo. Dus ik bleef maar gewoon Queen spelen.

Bowties were never Cooler