[300] The Avalon Tradition. - Speeltopics

The Avalon Tradition.
De wereld waarin het zich afspeelt is een magische wereld. Het zit vol mensen van verschillende rassen, magische wezens en gekke drankjes. De tijd waarin het zich afspeelt is de vergelijken met de Middeleeuwen, maar then again, het is een fantasiewereld.
Deze wereld is opgedeeld in acht provinciën: Fincayra, Varigal, Rodirraen, Dahngard, Lund, Aondir, Tintagel en Dragenfeld, en verschillende eilanden.

Er is een traditie dat de provincies om de vijf jaar vier uitverkorenen moeten voortbrengen, twee jonge mannen en twee jonge vrouwen, de Wachters van de Provinciën. Deze traditie gaat eeuwen terug en de meesten weten niet meer precies hoe de traditie is ontstaan, toch hebben de uitverkorenen vaak veel aanzien.

Het verhaal gaat dat toen de provinciën nog in oorlog waren er duizenden en duizenden mensen sneuvelden in de strijd. Daarom besloten de koningen van die tijd een select gezelschap te gaan trainen, vier mannen in het bezit van een machtig en magisch wezen. Dit laatste om tijd te sparen, zo hoefden de mannen niet meer te trainen met een wezen en er een band mee te scheppen, op deze manier bleef er meer tijd over om de vier te trainen op andere vlakken. Snelheid, kracht, conditie, maar ook bijzondere onderdelen zoals overleven in de wildernis, bespioneren en ga zo maar verder. Deze vier mannen werden erop uit gestuurd om te strijden en zo werd jarenlang bepaald welke provincie de meeste macht zou krijgen. Elke vijf jaar moesten de provincies opnieuw strijden om hun macht te behouden, of om eindelijk meer macht te krijgen.

Door de jaren heen veranderde de mensen en zo veranderde ook deze traditie mee, maar hij verdween niet. Voortaan waren er ook vrouwelijke uitverkorenen en ook was het niet langer een eis dat de uitverkorene in het bezit was van een machtig en magisch wezen. Het belangrijkste verschil was nog wel dat er uiteindelijk vrede werd gesloten en vandaag de dag hoeven de uitverkorenen niet meer tegen elkaar te strijden tot de dood erop volgt.

De uitverkorenen, meestal gewoon De Wachters (van de Provinciën) genoemd, zijn tegenwoordig vooral bedoeld als voorbeeld voor het volk. Door deze voorheen gewone dorpelingen hogerop te laten komen, worden zij een idool en blijven de dorpelingen hopen op deze kans. Het volk zou zich beter gaan gedragen en de heerschappij van de koning sneller accepteren. De Wachters hebben dus naast de normale trainingen zoals die van vroeger ook een andere taak, die minstens even lastig is, geliefd worden bij het volk.

Gelukkig staan de Wachters er niet alleen voor, ze hebben immers een trainer. De twee vrouwelijke uitverkorenen delen er één en de mannelijke ook. Dit was ook jarenlang geleden geregeld, zodat de uitverkorene niet in de weg gestaan zouden worden door gevoelens zoals liefde.

De Wachters die voorheen net zo gewoon waren als ieder ander, worden ineens voor de leeuwen geworpen, hoe reageren zijzelf en alle anderen hierop?

Rollen:

De Heer: Wensekornik: Hendrik II Constatijn Vermond - 26 (3,7)
Oudste zoon heer: Cashby: Quinten Vermond - 25 (2,20)
Nauwe verwanten heer:
Sivan: Olivia Isabella Amelia Vermond - 18 - Dochter (1,3)
Florentina: Camille Ariane Vermond - 20 - Dochter (1,4)
Naerys: Ameline Rose Ermengard - 21 - Nichtje vd heer, hofdame (1,17)

Trainers:
Cas: Scythe Mylo - 29 (1,6)
Delahaye: Sarnek Learco Saye - 29 (1,19)

Uitverkorenen:
Ubiquitous: Esmée Hawthorne - 23 (1,6)
Wensekronik: Sebastian "Bash" Stark - 25 (3,7)
Vrij1 vrouwelijke

Personeel heer:
Jaeger: Sora Revaille - 22 - Bediende, huurmoordnaar (1,7)
Cas: Mirre Adaira - 16 - Dienstmeid (1,20)
Naerys: Andrew "Drew" Greyjoy - 27 - Stalknecht (1,19)
Goldenwing: Phelan Laoidheach Aedán Ruadh - 26 - Bakker (2,20)
Marhsall: Violet Calla - 24 - Tuinierster (3,11)
Cashby: Vini Sanches - 20 - Tuinier (3,11)
Wensekronik: Kenrick Paster - 25 - Kok [/grey](3,9)[/grey]
Florentina: Daniel Skylar - 25 - Arts (2,2)
Onbeperkt

Dorpelingen:
Ubiquitous: Eleanor Collins - 21 - Op reis (2,
Jaeger: Skye Xerxes Lunar - 24 - Magiër (1,19)

Onbeperkt

Overig:
Nikolaevna:Kathryn Maegan Gervais - 24 - Zus van Evelyn (2,2)
DreamerN: Casper Felix Barathane - 23 - Bastaardzoon koning (1,20)
Rider: Scarlett Lupe Red - 25 - Bandiet/heks (2,20)
Onbeperkt

[ bericht aangepast op 7 dec 2013 - 19:12 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Sarnek Learco Saye

Op mijn gemak wandel ik door de gangen van het kasteel, op weg naar de kasteeltuinen. Overal om me heen lopen mensen druk heen en weer met spullen voor het feest van vanavond. De bedienden dragen alles, de hoge heren en vrouwen commanderen de boel. Ik trek me er weinig van aan en ontwijk soepel iedereen die langs me komt gelopen. Mijn training tot krijger heeft mijn lichaam soepel en bewegelijk gemaakt. Ondanks dat er op het moment geen strijd is en ik mijn krijgersvaardigheden niet nodig heb, is die training toch handig geweest.
Buiten aangekomen schijnt de zon fel in mijn gezicht, waardoor ik even mijn ogen tot spleetjes knijp tegen de felheid van de zon. Het gras schitterd in de zon en ik vervolg mijn weg naar de tuinen. Daar kijk ik mijn ogen uit naar al die mooie bloemen en andere planten. In de tuin lopen weinig andere mensen, waardoor ik besluit meer op de schoonheid van de tuinen te letten dan andere mensen. Zij zouden wel voor mij uitkijken. Maar natuurlijk zijn er weer andere mensen met precies hetzelfde idee. En dus loop ik net tegen een van hen op, terwijl diegene zich net heeft omgedraaid om verder te lopen. Ik wordt uit mijn gedachten gerukt als opeens iemand mijn arm grijpt, net nadat ik iemand tegen me aan voel lopen. Voor me staat een dame, die totaal niet blij lijkt te zijn.
'Nou, een excuses lijkt me hier wel op zijn plaats,' zegt ze beledigd. 'Beter uitkijken waar je loopt, want het is uiterst onbeleefd om tegen een vrouwe aan te lopen. Ik had kunnen vallen en gewond kunnen raken en dat is wel het laatste wat ik zou kunnen gebruiken deze dag,' ratelde ze chagrijnig, mij geen ruimte gevend iets te zeggen.
'Nou, mijn excuses dan,' zeg ik geïrriteerd. Ik kan het niet echt hebben als iemand zo'n toon tegen me aanslaat, ookal is het een hofdame. Ze komt me ergens bekend voor en ik krijg het idee dat ze wel wat meer is dan een hofdame, maar het boeit me vrij weinig. Al die mensen van het hof boeien me eigenlijk weinig, als het aan mij lag was ik hier nooit geweest, maar mijn familie moest zo nodig aandringen dat ik trainer zou worden van een uitverkorene.
'Maar u had ook wel wat beter mogen uitkijken. En bent u nou zo fragiel dat u al valt van een kleine botsing?' vraag ik sarcastisch.

Ameline Rose Ermengard - Nichtje van de heer

De tocht met Dyster was geweldig geweest, ontspannend ondanks de hoge snelheden die ik soms aan had gehouden. Eenmaal in de stallen, liet ik mezelf uit het zadel glijden en deed de handschoenen uit waarna ik over de flank van het zwarte paard wreef. Ik had niet erg veel belang gehecht aan de lompe stalknecht en had hem dus ook niet erg veel aandacht geschonken.
Nadat ik hem instructies had gegeven, beende ik de stallen uit en begaf me naar het kasteel, in de richting van mijn vertrekken maar was me er vaag van bewust dat iemand op een afstandje stond te kijken. Normaal gezien zou ik nieuwsgierig zijn geweest, maar veel tijd had ik niet dus sloeg ik er niet echt acht op. Ik moest me nog klaar gaan maken voor het feest, al moest ik eerlijk toegeven dat ik er allesbehalve zin in had.
Ik zou weer een hele avond moeten doen alsof ik me vermaakten, lachen om andermans flauwe grappen en dansen met de grootste idioten. Om eerlijk te zijn hield ik niet zo van die feestjes. Ik had nog nooit iemand tegengekomen die me de moeite waard leek om mijn tijd mee te besteden maar aangezien ik nog wel mijn beleefdheid kende, bleef ik lang genoeg tot iedereen genoeg had gedronken dat ze mijn afwezigheid niet zouden merken.
Eenmaal in het kasteel, begroette ik enkele personeelsleden wiens naam me was ontgaan vanaf het moment dat het me ter oren was gekomen. Ik was nu al een tijdje terug aan het hof, maar nog steeds voelde ik sommige blikken branden als ik voorbij liep. In het begin voelde ik me er heel slecht bij, maar naar mate de tijd verstreek, was ik het gewend geraakt. Ergens begreep ik het wel dat het vreemd moest zijn dat je plots iemand op het kasteel zag waarvan je dacht dat die persoon al een jaar dood was, dus ik kon het hen niet verwijten.
Met opgeheven hoofd liep ik naar mijn vertrekken, duwde de deur open en ging mijn verduisterde kamer binnen. Achter me sloot ik zorgvuldig de deur en liet hierbij een ongemakkelijke zucht ontsnappen. Nonchalant gooide ik mijn handschoenen op mijn bed en begon langzaam mijn ruiterkledij uit te trekken. Wanneer ik eenmaal in mijn ondergoed stond, slenterde ik naar mijn kledingkast, trok de deuren open en speurde bedachtzaam alle jurken af. Uiteindelijk haalde ik er een dieprode jurk uit die met kleine edelsteentjes was bezet. Het was een prachtige jurk die mijn vrouwelijke vormen naar voor brachten zonder dat ik er ordinair uit zag.
Na enig geknoei kreeg ik de jurk zelf dicht en bekeek mezelf in de spiegel. Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht. Ik besloot mijn losse bruine krullen los te laten voor het feest, het zag er toch speels genoeg uit. Voor alle zekerheid haalde ik er toch nog snel een borstel door en verdween uiteindelijk weer op de gang.
Doelloos dwaalde ik door de gangen op zoek naar een enige vorm van vermaak.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Kyle Daniell Vermond. || Oudste zoon Heer.

Ik bracht mijn paard in galop en reed zo snel als ik kan naar het kasteel. Ik was weer eens te laat voor het feest en Evelyn was waarschijnlijk al naar me opzoek. Luca had ik als wild paard gevangen en zelf tam gemaakt. Ze was heel geduldig en één van de snelste paarden. Ik glimlachte toen ik het kasteel steeds weer een stuk dichterbij zag komen. "Kom op Luca, je kan dit" fluisterde ik haar toe en we sprongen over een hek heen. Ik glimlachte toen we landde en ze weer verder ging in galop. Toen we dicht bij het kasteel waren liet ik haar vaart minderen en langzaam er heen lopen. Een Heer heeft nooit haast. Zoals mijn vader dan zo mooi zegt. Langzaam liep ze de stallen binnen met mij nog steeds op haar rug meedragend. Ik leidde haar naar haar stal toe en sprong er af. Ik maakte haar stal deur open en liep met haar aan haar halster vasthoudend naar binnen. Daar ontdeed ik haar van alles wat ze meedroeg om te kunnen rijden. Soms reed ik ook wel zonder zadel, maar met reed soms net iets fijner. Ik had vandaag een rondje gedaan door de provincie. Vooral bij de arme gezinnen was ik langsgegaan. Ik kan dan wel niet veel betekenen maar ik wou wel graag weten hoe het er voor stond. Ik ruimde netjes alles op en vertroetelde Luca nog even. Ik liep de haar stal uit en deed de schuifdeur van hout dicht. Op mijn gemakje liep ik de stallen uit. In een flits zag ik Andrew het paard van Amelie naar zijn stal brengen. Lastig paard, maar naar mij luisterde hij altijd wel. "Ik doet dat wel." zei ik terwijl ik de teugels overnam. "En ik duld geen tegenspraak." maak ik hem nog even duidelijk. Ik wilde hem graag als stalknecht houden. Het was een aardige vent. Altijd wel stil en niet onder de mensen, maar hij deed wat je hem vroeg en was niet vervelend als een paar andere dienstmeiden of ander personeel. Rustig zette ik de hengst op zijn plaats in de stal en ontdeed hem ook van alles. Snel hing ik het even over de rand van de staldeur. Ik haalde een appel uit mijn zak die ik rond mijn middel had en bracht die op mijn vlakke hand naar de mond van de hengst. Ik glimlachte toen de hengst het gewillig tot zich nam. Ik haalde de volgende en laatste appel uit de buidel en gaf die ook aan de hengst. Onderweg had ik wat appels meegenomen. Maar twee daarvan had ik al aan mijn eigen paard gegeven en de overgebleven ging zojuist naar het paard van mijn vaders nichtje. Ik hoopte dat er niet al wachters naar mij opzoek waren, want als dat zo was dan kan ik wel een preek van mijn vader verwachten of van een van de hogere dienstmeiden. Het is een aardige vrouw. En ze is zeker niet op haar mondje gevallen. Ik schat haar nu ergens in de veertig? Ach dat doet er ook niet toe. Mensen durven mij niet tegen te spreken maar zij wel. En zij is met Evelyn en mijn familie ook de enige van wie ik dat zal accepteren.

[ bericht aangepast op 13 aug 2013 - 17:14 ]

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Camille Vermond

De gebruikelijke heisa maakte Camille Vermond niet nerveus. Dienstmeisjes renden heen en weer, de laatste spullen zouden worden klaargezet en het muziekorkest maakte zich klaar om te spelen. Na het opgroeien tot een jonge dame op en rond het hof was het niets meer dan gebruikelijk voor haar. Geen enkel spoortje van zenuwachtigheid was op haar met make-up geplamuurde gezicht te vinden. Natuurlijk was ze best een heel klein beetje zenuwachtig, ze had immers veel voor het feest moeten regelen en het over het hoofd zien van een enkel detail zou er op feesten zoals dit kunnen zorgen dat haar reputatie geschaad zou kunnen worden. Camille Vermond had niet één dienstmeisje om haar heen die voor haar zorgde. Nee, ze had één dienstmeisje die ze kon inschakelen als ze meteen wat nodig had, twee kledingmaaksters die nodig waren om haar in haar jurk te krijgen en nog een styliste die ervoor zorgde dat het geheel klopte en haar schoenen mooi glommen. Zelf vond Camille het af en toe ook nogal overdreven, maar zo hoorde het aan het hof. Vroeger als klein meisje hadden ze nog toegestaan dat ze haar eigen jurk aan trok, maar nu kon ze haar eigen jurk niet eens meer zelf aan trekken. Naarmate de jaren verstreken veranderde Camille haar lichaam en met haar lichaam veranderden ook de jurken die ze aan had. De jurken voor de feesten werden steeds ingewikkelder en gingen steeds meer details bevatten. Haar jurk was vrij lang en zwaar, maar dat waren niet de voornaamste redenen dat Camille haar jurk zelf niet meer aan kon trekken. Het merendeel van haar jurken bevatten korsetten, die onmogelijk in je eentje goed aan te trekken waren. Op dit moment waren de kledingmaaksters bezig met de jurk zo over haar heen te doei dat alle plooien geplooid waren zoals ze geplooid zouden moeten zijn. Dit deden ze met uiterste concentratie en vandaar dat Camille ook niet sprak. Ze had liever dat ze hun werk nog enigszins snel uitvoerde, zodat zij als een van de eersten het feestterrein kon betreden. Met een rechte rug stond ze ontspannen en haar ogen waren gericht op de muur voor zich. Ze liet alles om haar heen maar gebeuren en verdwaalde zo even in haar eigen gedachten. Het was het poedermeisje dat haar uit haar gedachten liet schrikken. Ze stond plotseling voor haar neus en verontschuldigde zich al voordat Camille nog met haar ogen had kunnen knipperen. Na een hoofdknikje begon ze te werken, met speciaal poeder voor haar gezicht en spulletjes die ervoor zorgden dat Camille haar lippen donkerrood kleurden. Al was het meisje heel beleefd en zou ze niets zeggen over Camille haar gezicht, Camille wist wel zeker dat zij had opgemerkt dat haar wallen een stuk groter waren geworden. Ze meende zelfs dat het meisje meer poeder gebruikte dan voorgaande keren, maar dat kon ze niet zeker weten. Na een hoop gefrutsel en gefriemel was de laatste stap aangebroken. Het vastmaken van het korset. Dat vond Camille werkelijk nog steeds verschrikkelijk, ook al liet ze daar niets van merken. Ze moest haar adem inhouden terwijl de twee kledingmaakstertjes het korset zo strak mogelijk om haar lichaam heen bonden. Hierdoor had ze een wespentaille, maar wel een volle boezem. Na dit vreselijke werkje werd alleen haar haar nog in een sierlijke knot verboden, met een goudkleurig lint. Nadat Camille in haar hoge hakken was gestapt was ze klaar om de feestzaal te betreden. Zoals altijd bij de feesten was ze keurig op tijd. Vroeger dan iedereen natuurlijk, want zij was wel een beetje de gastvrouw van dit soort feesten geworden. Al snel was ze in de feestzaal aangekomen en gaf ze een aantal dienstmeisjes nog wat aanwijzingen. Er was altijd nog wel iets wat op het laatste moment geregeld moest worden. Maar Camille wilde dat het perfect werd en dus schroomde ze niet om zelf nog een aantal dingen voor het aanbreken van het feest te doen. Voorzichtig moest ze wel zijn, want met haar jurk en hakken was het niet zo dat ze zich heel gemakkelijk kon voortbewegen. Langzaam maar zeker was ze er wel steeds beter in geworden en meer dan eens kreeg ze complimentjes over hoe sierlijk en soepel ze zich kon voortbewegen. Opeens bedacht ze zich dat ze nog met Melissande moest spreken, het dienstmeisje waarvan ze had gehoord dat ze juist op deze dag ziek was geworden. Na vlug een blik op de ruimte te hebben geworpen besloot ze dat ze nog genoeg tijd had om haar te zoeken. Dolend door de gangen zocht ze met haar ogen naar een spoortje van haar. Een gedaante met dezelfde lichaamslengte doemde op in haar gezichtsveld. “Melissande?” vroeg ze hardop aan de gedaante, terwijl ze dichterbij kwam. Al snel kon ze zien dat dit Melissande niet was. De jonge vrouw voor haar herkende ze echter wel. Ze had beschrijvingen gegeven van alle uitverkorenen en wist bijna zeker dat dit Esmée Hawthorne moest zijn. Ze bleef op gepaste afstand staan maar schonk haar een hartelijke glimlach. “Vrouwe Esmée Hawthorne, is het niet?” vroeg ze aan haar. Er was vast niet iemand die haar in de gaten hield en Camille schroomde niet voor een gesprek met ‘anderen van lagere standen’. “Mijn naam is Camille Vermond” stelde ze zichzelf voor. “U bent zeker net aangekomen is het niet? Heeft u een prettige reis achter de rug?” vroeg ze de jonge dame daarna.

Aan niets denken is ook denken.

[ Toch even overstappen op vt, schrijft fijner. :'D ]

Evelyn Axia Gervais (van Adel) - Vriendin van Kyle
Met mijn handen over elkaar wachtte ik op het antwoord. De vingers van mijn linkerhand tikten ongeduldig op mijn rechter bovenarm.
'Nou, mijn excuses dan,' kreeg ik toen eindelijk als antwoord. Erg tevreden was ik hier niet mee, aangezien het er allesbehalve gemeend uit kwam. De man was echter duidelijk nog niet uitgepraat en dus liet ik hem uitspreken - zie je, ik had wel manieren.
'Maar u had ook wel wat beter mogen uitkijken. En bent u nou zo fragiel dat u al valt van een kleine botsing?' Oh! Die woorden, die toon. Uiterst ongepast gewoon! Met twee grote, ongelovige ogen keek ik hem aan. Mijn mond viel voor een klein moment een stukje open, maar ik slot hem al snel weer.
'Dit is gewoonweg onbeleefd, de manier waarop jij tegen mij spreekt!' Ik weigerde deze man aan te spreken. 'Weet je wel tegen wie je het hebt? Ik ben Evelyn Axia Gervais en mocht je het nog niet doorhebben, ik ben van adel en tevens de huidige vriendin van Kyle. Geloof me, als die hier nu geweest was, had ik ervoor gezorgd dat je ontslagen werd. Je boft maar dat ik niet weet waar hij is!' viel ik tegen hem uit. Deze man behandelde mij gewoonweg respectloos en dat hoefde ik niet te pikken. Het volk moest maar weten hoe je met iemand van adel om moest gaan en deze man, wat was zijn naam nou ook alweer, is overduidelijk niet volgens de juiste manier opgevoed en iemand zou hem een lesje moeten leren. Alleen was ik niet de juiste persoon daarvoor, dat zou iemand met meer geduld moeten doen.
Nog altijd nijdig zette ik een stap dichter naar de man toe en prikte met vinger in het midden van zijn borstkas die ik daar vervolgens liet staan.
'Dus wellicht kun je beter op je woorden letten,' sis ik tussen mijn tanden door. 'Je moet niet spelen met Rastullah.' beet ik hem nog toe, waarbij ik mezelf dus even met Rastullah vergelijkte. Nou, ik zou hem ook in hel kunnen laten belanden.

[ Hahahaha, dat is een leuke manier om 'niet spelen met de duivel' te zeggen! ]

everything, in time

Neal Collins

Veel te laat, zoals gewoonlijk, kwam ik aan in het kasteel. Het was niet dat de afstand van mijn oude huis naar mijn toekomstige huis erg ver was maar de mannen die me op kwamen halen waren te vroeg. Ik zou het ook nooit begrijpen waarom ik ze nodig had, ik wist goed genoeg waar het kasteel stond en hoe je er moest komen. Maar blijkbaar was het echt nodig. Minstens een halfuur hebben ze nog moeten wachten voor ik eindelijk alles had gevonden. Niet dat het erg veel was. Zo veel had ik nou ook weer niet. Maar de kleding die ik had bleek heel veel plek in te nemen. En toen begonnen ze nog moeilijk te doen over het zwaard wat ik mee wou nemen. Iets met dat ik heus wel een betere zou kunnen krijgen zodra ik op het hof was. Met veel tegenwerken was het me uiteindelijk toch gelukt hem mee te mogen nemen. Na het meeste van mijn kleding en nog een paar spullen die misschien van pas kunnen komen in mijn versleten leren tas te proppen gingen we weg. Zoals ik al verwacht had was er niemand om me succes te wensen. Van de bakker bij wie ik werkte had ik gisteren al afscheid genomen, wetend dat hij vandaag druk bezig zou zijn met de voorbereidingen voor het feest. Hij was een van de weinige mensen in het dorp waar ik mee om ging. Al woonde hij hier al bijna tien jaar vrienden maken en genoeg kunnen verdienen om in leven te blijven leken niet goed samen te gaan. Gisteren hadden hij en de bakken een "afscheidsfeest" gehouden. Erg veel was het niet geweest maar er was genoeg drank om er nu nog hoofdpijn van te hebben. Het voelde echter niet als een afscheid. Ik kon nog steeds niet geloven dat ik een van de uitverkorenen was. Mijn broers zouden me hebben vermoord om mijn plaats in te mogen nemen.
Met veel gezucht van de wachters stopte ik ze weer vlak voor ze het huis uit konden lopen. De twee gigantische mannen draaiden zich ongemakkelijk om en keken me geïrriteerd aan. 'Wat nu weer?' een glimlach trok over mijn gezicht. 'Niks. Alleen een vraag. Zijn jullie vanavond ook op het feest?' Wachter een rolde met zijn ogen. 'Jammer genoeg wel ja. Zouden we nu misschien kunnen gaan?' 'Natuurlijk. Wat jullie willen.' ze liepen de deur uit en nadat ik mijn zwaard tussen mijn riem en shirt had gestoken volgde ik ze om niet veel later aan te komen bij het kasteel. Iedereen leek druk bezig te zijn met de voorbereidingen van het feest. Met een beetje moeite lukte het de twee wachters om zich door de mensen te bewegen. En braaf als ik was volgde ik ze de trap op. 'Dit is je kamer. Er zal zo iemand komen om je kleding te brengen.' het scheelde niet veel of ze hadden me de kamer ingeduwd.
'Bedankt.'

[ bericht aangepast op 13 aug 2013 - 18:05 ]

"Delaying death is one of my favourite hobbies."

Mien topics.

Andrew "Drew" Greyjoy - Stalknecht

Zoals verwacht werkte Dyster, het paard van vrouwe Ameline, niet zo erg goed mee. Hij beet koppig in mijn vingers en stond net op het punt om weer uit te halen wanneer ik een bekende stem hoorde. "Ik doet dat wel." Het was de zoon van de heer die me aan had gesproken terwijl hij de teugels van Dyster van me overnam. "En ik duld geen tegenspraak."
Snel liet ik de teugels los en boog nederig mijn hoofd. "Natuurlijk, heer." Zei ik zachtjes en durfde de eerste seconden niet op te kijken. Vanonder mijn wimpers zag ik hoe Dyster gewillig zijn box in ging waardoor ik het dier wel kon vervloeken. Wat had ik verkeerd gedaan dat hij zo slecht naar me luisterde? Wanneer hij eenmaal in zijn box stond, hief ik mijn hoofd weer op maar keek de zoon van de heer niet rechtstreeks aan. "Bedankt, heer." Zei ik nog steeds op diezelfde zachte toon, alleen verscheen er deze keer een dankbare glimlach op mijn gezicht.
Hij was één van de weinige mensen hier die daadwerkelijk vriendelijk tegen me deed en dat kon ik uiteraard wel waarderen. Onbewust vroeg ik me af wat er zou gebeuren als zijn vader zou sterven. Hij zou dan aan de macht komen en had het dan voor het zeggen. Zou ik voor mijn ontslag moeten vrezen?
Zweet parelde plotseling op mijn voorhoofd en vrijwel automatisch wreef ik het weer weg met de rug van mijn hand. Ik wilde mijn job niet kwijt, waar zou ik dan heen moeten gaan? Ik kon niet eens lezen.
"Als de heer me wilt verontschuldigen," Zei ik en boog nogmaals nederig mijn hoofd. "Ik moet de draken nog voederen." Om eerlijk te zijn had ik een hekel aan die taak. De draken waren ronduit gevaarlijk en gemeen. En het ergste van al was dat ik diegene was die de beesten moest voederen. Soms waren het levende dieren die ik de kooien binnen moest gooien, iets waar ik mezelf altijd om haatte. Zomaar onschuldige dieren doden, ik voelde me achteraf altijd zo schuldig.
Gelukkig waren het vandaag stukjes rauw vlees dat ik eerder bij de slager af had gaan halen. Ik wist niet altijd wat het was, maar het waren de restjes die niemand wilde of die bijna slecht waren en waar de slagers geen blijf meer mee wisten. Het was in ieder geval beter dan het zomaar weg te gooien.



[Als iemand geen blijf weet met een personage, Ameline loopt op de gangen van het kasteel en heeft niets te doen. (: ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Uhh gimme a minute I'll whip something up for Ameline]

Sora Revaille ~ schoonmaakster, bediende
Het feest kwam er al aan. Ik had er alles behalve zin in, dus ik zat in de bibliotheek, zoals gewoonlijk als ik ergens tegenop zie. Ik kan mezelf en de wereld om me heen vergeten en alleen focussen op het boek en wat en in gebeurt.
Fictie, non-fictie, boeken over dieren, als draken of paarden, boeken over magie. Het maakte me niet uit.
Ik hield vroeger niet eens van lezen. Maar ik moest toch de bibliotheek regelmatig schoonmaken, dus toen pakte ik wel eens een boek, begon uit verveling een stukje te lezen en vanaf die tijd is alles bergafwaarts gegaan, wat boeken en lezen betreft.
Ik keek om me heen en zag dat ik er wel een rommel van had gemaakt - wat best ironisch is, aangezien ik het hier juist schoon moet houden.
Ik pakte alle boeken op en zette de meeste terug op hun plaats. Degene waarvan ik niet meer wist waar ze hoorden, zette ik maar ergens neer. De mensen die hier nog komen, kijken toch niet naar de volgorde.
Ik keek naar buiten door het enige raampje in deze grote ruimte. Ik zat hier waarschijnlijk al een paar uur.
Zuchtend stond ik op en strekte mijn rug.
Wat moest ik eigenlijk gaan doen nu? Ik heb gisteren al best veel gedaan zodat het vandaag niet hoefde, maar dat was blijkbaar toch niet slim, aangezien ik toch druk moet lijken wil ik geen gezeur en/of gedonder krijgen.
Wat had ik allemaal al gedaan, en belangrijker, wat moest nog gedaan worden?
Ik moet zeker gaan bedienen tijdens het feest, daar kom ik niet onderuit. Ik heb de hele tweede verdieping al schoongemaakt.
Ugh, ik liep wel even rond en misschien mocht ik wel eerder gaan.
In de gangen kwam in Ameline tegen.
Het is niet dat ik en Ameline vriendinnen zijn, maar we zijn ook geen vijanden.
'Hoi,' zei ik.

[ bericht aangepast op 13 aug 2013 - 19:43 ]

Je hoeft echt niet tussen haakjes te praten hoor, haha

Esmée Hawthorne ~ Uitverkorene
Esmée had net een paar stappen door de gang gezet toen het haar al duidelijk was dat alles goed bewaakt werd. Ze had een poosje vol bewondering staan kijken naar één van de mannen die bewegingloos langs de muur had gestaan. Het idee om ze uit te dagen zich te verroeren was in haar opgekomen, maar dit leek haar uiteindelijk niet zo'n al te best idee. Toen ze kort hierna haar onderzoek had vervolgd stuitte ze al gauw op iemand anders. De jonge vrouw, die Esmée van haar eigen leeftijd schatten, droeg een prachtige jurk en zag er bijna jaloersmakend mooi uit. Direct was ze blij dat ze de vrouw van eerder haar zo had laten optutten. Ze leek misschien niet meer op zichzelf, ze had het idee dat ze zichzelf anders nog minder op haar plaats zou voelen. "Vrouwe Esmée Hawthorne, is het niet?" vroeg de vrouw haar en Esmée onderdrukte de neiging om te zeggen dat ze liever gewoon Esmée werd genoemd. Al die poespas was zeker niet voor haar weggelegd. De vrouw stelde zich voor als Camille Vermond, de naam kwam haar vaag bekend voor maar deed niet direct een belletje rinkelen. "U bent zeker net aangekomen is het niet? Heeft u een prettige reis achter de rug?" vroeg Camille en Esmée opende haar mond om te vertellen hoe verschrikkelijk de wachters waren geweest, dat deze bruten geen fatsoenlijk gesprek hadden kunnen aanknopen, maar sloot hem toen gauw weer, haar woorden inslikkend. "We.. We hadden geen complicaties en de reis was zelfs bijna saai te noemen, maar het prachtige uitzicht maakte dit weer goed," vertelde ze en glimlachte kort, zichzelf in gedachten een schouderklopje gevend, "bedankt voor het vragen," voegde ze er toen nog gauw aan toe. Plotseling schoot haar iets te binnen, iets wat haar verteld was op de heenreis hier naar toe. "U bent de dochter van heer Vermond!" De woorden waren over haar lippen voordat ze er erg in had en haar hand die ze over haar mond sloeg was dan ook een reactie die te laat kwam. Bij gebrek aan kennis had ze geen idee hoe ze hierop moest reageren, wat er van haar verwacht werd en het irriteerde haar mateloos. "Ik.. Het spijt me, ik wist niet dat u.." Esmée was niet iemand die vaak met haar mond vol tanden stond, ze kon zelfs niet meer herinneren wanneer de laatste keer was en het maakte haar inwendig boos. Ze had geweten dat het hier alles behalve op thuis zou lijken en dat het tijd zou moeten kosten om zich aan te passen, toch stoorde ze zich er aan. Falen was iets wat ze zoveel mogelijk probeerde te mijden en ook nu besloot ze dat ze al die poespas zo snel mogelijk onder de knie zou krijgen. Tot die tijd verweet ze haar fouten aan moeheid, ze was hier immers nog maar net aangekomen en de reis was inderdaad vermoeiend geweest.
"Luister, ik kom van de Maghnild Clan, vandaar dat uw naam me niet me bekend voorkwam, excuses daarvoor." Esmée streek een losse lok haar achter haar oor en besloot het onderwerp te veranderen voor ze nog meer steken zou laten vallen. "Ik wilde eigenlijk naar de stallen toe om te kijken bij Sammael, mijn draak, maar ik weet niet waar deze zijn." Esmée wist ook niet of ze überhaupt op verkenning uit mocht, misschien was het wel de bedoeling geweest dat ze op haar kamer zou wachten, maar stilzitten was niet voor haar weggelegd.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Da's zeker handig c:

In meeste RPG's moet dat wel.

Sarnek Learco Saye

Mijn woorden lijken de dame echter te schokken, want haar mond valt uit verbazing open en heel verontwaardigd begint ze weer een heel verhaal tegen mij.
'Dit is gewoonweg onbeleefd, de manier waarop jij tegen mij spreekt! Weet je wel tegen wie je het hebt? Ik ben Evelyn Axia Gervais en mocht je het nog niet doorhebben, ik ben van adel en tevens de huidige vriendin van Kyle. Geloof me, als die hier nu geweest was, had ik ervoor gezorgd dat je ontslagen werd. Je boft maar dat ik niet weet waar hij is!'
Gespeeld onaangedaan luister ik naar haar woordenstroom. Daarna komt ze op me afgestapt en prikt ze me met haar vinger midden in mijn borstkas, wat mij toch een stap achteruit doet zetten. Het is nou niet bepaald prettig als door iemand met haar vinger geprikt wordt, maar al helemaal niet als het een soort van terechtwijzing is. 'Dus wellicht kun je beter op je woorden letten,' sist ze. 'Je moet niet spelen met Rastullah.'
'Oh, u bent vrouwe Evelyn,' zeg ik nog steeds met die gespeelde onaangedaanheid. In werkelijkheid ben ik toch wel een beetje op mijn hoede. Met een beetje pech ben ik mijn nieuwe baan vandaag weer kwijt. Al vertrouw ik wel op mijn familie dat ze dat voorkomen. Ze zijn namelijk erg invloedrijk naar de heer. En kon ik er wat aan doen dat de vrouwe in haar haast tegen me opbotste en daarna een hele tirade tegen me houdt. Ik verdig enkel mezelf hierbij.
'Sorry, dat had ik niet direct door. Maar nu ik u zo heb megemaakt kan het natuurlijk ook niet anders.' In de korte tijd dat ik hier in het kasteel ben, heb ik al genoeg over Vrouwe Evelyn gehoord. Het personeel heeft niet de beste woorden over haar en als je, zoals ik, weinig te doen hebt en door de gangen van het kasteel wandelt, dan vang je genoeg op van de bedienden over bepaalde figuren.
'Maarja, mijn welgemeende excuses dan. En laten we in het vervolg maar allebei wat beter oppassen waar we lopen.' Ik moet me enorm inhouden niet nog iets gemeners te zeggen, want dan kom ik toch wel in de problemen. En ik ben iemand die toch wel van zijn fouten leert: In het verleden ben ik al vaak genoeg in de problemen gekomen, doordat ik in ging tegen iemand die hoger dan mij stond. En als je net een nieuwe baan begint en dan meteen al ontslagen wordt vanwege ongehoord gedrag, dan heb je de rest van je leven niet echt een goede naam meer en dat vermijd ik toch liever.
'Een fijne dag nog,' eindig ik en maak aanstalten om weg te lopen.


{Ik vraag me trouwens af hoe je aan de naam Rastullah komt... In een boek dat ik laatst heb gelezen is het juist de god van een volk.}

[ bericht aangepast op 13 aug 2013 - 20:30 ]

Geen idee, ik volg enkel de story van Simone. (:

Geen haakjes? FREEDOM!

[ bericht aangepast op 13 aug 2013 - 20:49 ]

everything, in time

Ik vroeg het eigenlijk aan Ubiquitous. xd

Rollentopic is fevrns kletstopic ;p En geen idee, schoot me gewoon te binnen :')

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.