Evenings in London never felt so sad... || One Direction 3 - Speeltopics

Het begin:

De jongens zijn allemaal een eigen weg hun eigen weggegaan.
Sommige hebben nog contact met elkaar, maar andere helemaal niet meer. Het leven gaat rustig door al is het wel één hele verandering geweest.
Geen band en geen contact meer.
Maar alles lijkt nu normaal te gaan of zover je het normaal kan noemen. De Directioners zullen blijven altijd.
Allen wat als de andere op een dag ineens voor je staan met een voorstel? Iemand die je kende als een van je beste vrienden?
Samen met het voorstel om het te keren naar de top met One Direction?

Waar kies je voor? Je familie of de roem? Wat is de juiste beslissing? Gaat het lukken om weer een band te vormen of heeft iemand er geen zin in...

[ bericht aangepast op 4 nov 2013 - 20:10 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

[Misschien moeten we meer leven in dit RPG blazen? Dat weer meer mensen meedoem?
]

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Zayn Malik
Ik liet me meetrekken door Louis en zat uiteindelijk stil, op een veelte duur uitziende, totaal niet comfortabele bank. Maddie, degene die je net nog zou vergeten, omdat ze zo stil was, was nu meer dan aanwezig. ik zuchten zachtjes en ging met mijn hand langs mijn slaap. Ik was hier totaal niet voor in de stemming. Ik trok het kleine meisje naast me op de bank en hielt haar stil. 'Ik wil wat met je afspreken.' zei ik duidelijk. Meteen knikte het meisje stil en keek ik even snel naar Louis. Wetend dat ik weer de boosdoener zou zijn straks. 'Ik weet dat je heel graag een knal roze jurk wilt, toch?' Ze knikte heftig met haar hoofd en ik zuchten even. 'het enige probleem is, dat de kleuren van de bruiloft geen roze zijn.' begon ik langzaam, maar Maddie haar ogen werden al groot. Hier kregen we het al. ze trok haar mond open maar ik was haar voor. 'Stil en laat papa uitpraten, of je krijgt helemaal geen jurk.' wees ik haar streng toe. 'Je mag echt wel roze in je jurk, maar papa wilt niet dat je een knal roze jurk uitkiest, oke?' Deed ze dat wel, kochten ik hem gewoon niet. Ik wilde iedereen gelukkig hebben, maar dat ging niet zonder dingen af te wegen. en ik zou niet gelukkig zijn als mijn meisje er als een barbie uit zijn zien op mijn bruiloft. eerder een prinsesje. ik keek weer naar Louis en beet op mijn lip.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Toen we eenmaal op de bank zitten, kon ik het niet helpen om steeds heen en weer te wiebelen. Ik zat niet lekker en kon mijn houding dan ook echt niet vinden. Het was niet dat gedrag als waar onze, net zo stille, Maddie last van had. De aanwezigheid of een overdosis aan energie die nodig verminderd moest worden. Op het moment dat ik maar op Zayn zijn schoot neerplofte, was ik dan ook stil. 'Hou gewoon straks in je gedachten.' zei ik zachtjes als een zachte zucht zijn mond verliet. Nog steeds had ik een schuldgevoel over dat ik hem uiteindelijk toch mee hier naartoe had gesleept.
Ik zakte ietwat onderuit, zodat mijn blik daarna makkelijker kon wisselen tussen bij wie ik op schoot zat en het kleine meisje naast hem. Iets wat wel nodig was, als we het over afspraken gingen hebben. Niet dat ik er gezellig doorheen ging praten, want ik wilde eerst horen wat Zayn allemaal te zeggen had. Het enige wat mijn mond een keer verliet was 'Dat is mijn tekst.' bij de woorden van dat Maddie hem uit moest laten praten. 'Een jurk met roze vind ik prima, maar echt een knalroze jurk is gewoon een simpele nee. Daarbij word het dan een enkeltje terug naar huis.' zei ik op het moment dat beide blikken op mij waren gericht en het stil was. 'En nee, dat zeg ik niet omdat ik papa al eerder heb tegengesproken en beloofd had om lief te zijn.' was ik Maddie voor die haar mond al opende, maar bij deze woorden al sloot. 'Daarbij heb je genoeg keuze.' Het waren andere woorden die mijn mond verlieten, doordat de vrouw terugkwam lopen met een aantal jurken in haar handen. De een nog sprookjesachtiger dan de ander waardoor ik de bui echt zag hangen. Dit ging nog leuk worden. Zeker als het kleine meisje zelf mocht kiezen en wij hier eigenlijk alleen bij zaten om te beoordelen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

[sorry dat ik zo weinig reageer. Ik ga even door een moeilijke situatie heen, thuis en vooral persoonlijk. Het reageren lijd me opzich wel af, naar soms zie ik het gewoon niet zo zitten en als ik dan al reageer, reageer ik sneller op rpg, die nog wel echt bespeeld worden, aangezien we hier nog maar met zijn drieën zijn zo ongeveer. Ik zal straks posten, als ik me bed uit ben, maar ik denk dat ik vanmiddag langs mijn vader ga, om mijn kamer leeg te maken en ik niet meer in de stemming ben, daarna te reageren. Het zal dus soms even duren voordat ik reageer omdat er hier nogal veel dingen aan de hand zijn. Sorry daarvoor. ]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[Iemand voor Niall? En wat is er in de tussentijd allemaal gebeurd? Dan kan ik weer reageren (: ]

"Family don’t end in blood”

(Hoe kan ik inspringen?)

Gotta get, gotta get out of my head <3

[Niall kan op zich wel naar Jared toe, heeft die ook weer wat te doen]

Spoiler alert: you will save yourself

[Maberu wen Leam.]

Reality's overrated.

Xayn Malik
Onbedoeld viel er een last van mijn schouders toen Louis het met me eens was. Het was niet iets wat we af hadden gesproken, maar ik had het meer gezegd omdat ik het gewoonweg niet wilde hebben dat Maddie eruit zou zien als een barbie en niet in het totaal plaatje pasten. Ik sloeg mijn armen stevig om de middel van de jongen op mijn schoot en glimlachte tevreden toen hij ook nog eens vertelden dat hij niet alleen aan mijn mening toegaf omdat hij beloofd had lief voor me te zijn. Maddie leek er alles behalve tevreden mee en even was ik bang dat ze zou gaan uitbarsten. Gelukkig deed ze dit niet, want had ze dat wel gedaan, had ik haar als verwent aan gaan zien en kreeg ze voorlopig helemaal niets meer. Maar zodra ze de jurken zag, waarmee de vrouw aan kwam lopen was ze over het dollen heen. En ze keek niet eens naar de knalroze jurk die er tussen hing. 'Wil je er een paar proberen?' Het kleine meisje knikte heftig en had duidelijk al een paar jurkjes op het oog. Ik wilde me net tot Louis wende, omdat de twee dames het best zelf uit konden zoeken toen de vrouw ons vroeg of we nog een bugget hadden. Lachend schudden ik mijn hoofd. 'We willen dat ze er fantastisch uitziet. Dat is alles.' Dat klonk vast als muziek in de oren van de verkoopster en ze verdween al snel met Maddie naar de paskamers. 'Dankje.' Zei ik zacht en legde mijn hoofd tegen Louis zijn schouder. Ik was best opgelucht dat ik nu niet alles enige de boosdoener was in Maddie haar ogen.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Harry Styles
Ik wilde gewoon weg. Ik wilde naar huis en slapen. Rosalie gaf me het gevoel alsof ik haar kind probeerde af te pakken. Helemaal omdat ze zo gestrest deed over de voogdij. Ik sloot even mijn ogen en ging met mijn duim over mijn slaap, toen Rosalie terug kwam en mij zoals gewoonlijk overal de schuld van gaf. Ik was het zo zat. Nooit was ik goed genoeg voor haar en altijd deed ik wel iets fout. 'Ik kortaf? Je geeft me niet eens de kans om iets te zeggen! Je ratelt aan een stuk door, vraagt dingen, maar wacht niet eens op mijn antwoord. Loopt weg. Wat wil je dan?' Ik was hier niet om ruzie te maken, maar ik had het er zo mee gehad. Ik lachte schamper na haar volgende serenade. 'Hou iemand anders voor de grap wil je. Je bent haar Fucking moeder Rose. Ik ben maar een of andere kerel die haar leven in komt stappen en zich voordoet als haar vader. Ik beteken helemaal niets.' Waarom moest ze zichzelf altijd zo zielig vinden? Het was haar eigen stomme schuld. Ik sloot even mijn ogen om mezelf te kalmeren, maar Rosalie haar zielige praatjes hielpen niet echt. 'Ja, we weten nu wel dat ik alles fout doe en jij perfect ben. En wat wil je dan? Er valt onmogelijk een normaal gesprek met je te voeren. Want je laat jezelf alleen maar aan het woord.' Ik wist dat ik hier spijt van ging krijgen, maar het moest er gewoon uit. Ik negeerde het slapen en keek haar spottend aan toen ze over een vriendin begon. 'Doe normaal Rose.' Ik was teleurgesteld en vroeg me echt af wat ze van me wilden. Wie dacht ze wel niet wie ze was. wie ik was. het ging hier godverdomme over me kind en zei begon weer over zo iets. hoe kwam ze er überhaupt op. Ze was niets veranderd. 'Even denken. Je hebt een kind voor me verborgen gehouden. Zou dat het misschien kunnen zijn?' Wat had ze nou werkelijk gedacht? Dat ik haar daarvoor zou bedanken? Van haar laatste worden schok ik werkelijk en langzaam zetten ik mezelf weer neer op de bank. Ik zuchten zachtjes en zat werkelijk met mijn handen in mijn haar. 'Natuurlijk. Ik ben een zak, doe alles fout, luister nooit, ga vreemd, wil zogenaamd liever bij een meisje zijn en je hebt me gemist.' Geloofde ze het zelf? 'Nee rose, ik heb jou gemist.' Langzaam haalde ik mijn hoofd tevoorschijn en staarde ik naar de mok thee die nog altijd op het tafeltje stond. 'Nadat je het had uitgemaakt. De jongens moesten me letterlijk uit mijn bed trekken, voordat ze me zover konden krijgen iets te gaan doen. Nog nooit had ik mezelf zo schuldig gevoelt. De jongens vonden dat ik het goed moest maken, maar ik durfde het niet.' Ik was even stil, maar keek haar nog altijd niet aan. 'Daarbij gunde ik je iemand die je verdienden. Niet een klootzak die toch niet trouw kon blijven en altijd weg was. Dus ik deed niets.' Ik wist niet waarom ik dit haar überhaupt vertelden. Ergens gunde ik haar die eer gewoon niet. 'Ik herkende je meteen. Voelde me heel even weer compleet.' Nu pas keek ik op. 'Je hebt me niet gemist Rose. Het enige wat je hebt gemist is een vader voor Hailey.'

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Rosalie Sarah Holmes

Zwijgend luisterde ik naar zijn woorden. Langzaam keek ik hem weer aan. Misschien had hij een beetje gelijk. Ik sprak soms veel, maar ik wist niet waar ik met hem over moest praten. Ik zweeg, reageerde er niet op. Ik had het idee dat het hem alleen maar kwader maakte. Ik slikte en keek hem nog steeds aan. Ik liep niet weg en zei niks. Staarde hem enkel aan en knikte zachtjes.
'Oké sorry,' mompelde ik zachtjes. Ik wist niet of het waar was. Misschien wel, misschien niet. Ik wist het niet. Mijn zelfkennis was nooit goed geweest. Zijn woordenstroom deed me verbaasd kijken.
'En jij haar vader!' Ik schreeuwde het en sloeg gelijk mijn hand voor mijn mond. 'Sorry.' Ik zweeg weer. 'Jij bent net zo belangrijk als mij, Harry. Ze heeft een vadder nodig, ze heeft familie nodig. Begrijp je dan dat ik haar dat niet kan geven? Ik heb zelf geen eens contact meer met mijn familie. En je hebt gelijk, ik ben haar moeder. Het liefste hou ik haar voor mezelf, maar ik wil dat ze gelukkig is. En ik denk dat ze enkel gelukkig kan zijn als ze haar vader kent en een goede band met hem heeft.' Ik keek hem aan. 'En tot nu toe lijkt ze je te mogen. Als ze je niet had gemogen had ze je niet gevraagd om te zingen of weet ik veel.' Ik staarde hem aan. 'Waarom denk je in hemelsnaam dat je niks voor haar betekend?' Ik slikte en keek weg.
'Ik ben niet perfect, ja,' sprak ik geïrriteerd. 'En jij doet niet alles fout. Ik weet gewoon niet waar ik het met je over moet hebben. Ik weet niet wat ik kan zeggen in je buurt, omdat ik bang ben om de verkeerde dingen te zeggen. Omdat ik bang ben je nog meer kwijt te raken dan ik al was. Maar dat is dom, want onze geschiedenis is al heel lang geleden. Het enige dat ik wil is dat Hailey denkt dat wij als twee normale mensen met elkaar om kunnen gaan! Maar zelfs dat kunnen we niet!' Ik staarde hem weer aan en sloeg mijn armen over elkaar. 'Wat moet ik dan anders doen? Ik weet het echt niet. Ik snap dat ik veel praat, maar dat wist je. En dat ik je niet uit liet praten...' ik knars met mijn tanden en staar even naar de tv. 'Dat spijt me.' Zijn spottende blik deed me neerkijken. Ik beet hard op mijn lip en staarde naar mijn voeten.
'Dat heb ik allemaal nooit gezegd,' mompelde ik. 'Je bent geen zak, je doet niet alles fout. Inderdaad je luistert nooit. Hoor dan wat je zegt, ik denk helemaal niet zo slecht over je. Waarom denk je van wel?' Ik kijk hem kort aan, maar sloeg snel mijn ogen weer neer.
Verbaasd keek ik hem aan door zijn woorden. Ik staarde hem aan en beet hard op mijn lip. Ik zei niks, ik wist niks te zeggen. Hij keek me aan, recht in mijn ogen. Ik kreeg geen woord over mijn lippen. Zijn laatste woorden spookte door mijn hoofd. Was het zo? Mistte ik hem enkel omdat ik zo graag een vader voor Hailey wilde? Of verlangde ik gewoon naar het gevoel van deel zijn van een familie. Ik wist het niet meer zeker. Ik kon ook geen antwoord bedenken.
'Ik heb een stuk geschreven voor het tijdschrift. Laatst vroeg ik aan jou of Niall of ik het over One Direction mocht, doen. Weet je nog?' Ik loop naar hem toe en ga aarzelend naast hem zitten. 'Ik heb het iets anders aangepakt. Ik heb het geprobeerd vanaf jou oogpunt te zien. Ik heb geprobeerd om me voor te stellen hoe het is om ineens zo in de belangstelling te staan en de hele wereld af te reizen.' Ik keek hem zwijgend aan en beet op mijn onderlip. 'Ik heb het nog niet gelezen, omdat ik denk dat het niet goed genoeg is, maar misschien wil jij het lezen?' Ik keek hem kort aan en sloeg mijn ogen neer. 'En ik weet niet of ik jou mis of een vader van Hailey, een familie of onze oude tijden.' Ik keek hem aan. 'Maar ik weet wel dat ik je in mijn leven wil houden. Als vader van Hailey of gewoon als goede vriend.' Ik keek hem aan en beet hard op mijn lip. 'Als jij dat ook wilt natuurlijk,' sprak ik zachtjes en keek naar mijn handen.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Louis Tomlinson
Ik drukte mijn lippen tegen Zayn zijn wang en nestelde me daarna weer beter tegen hem aan. Volgens mij was hij best wel opgelucht dat hij er, net als daarnet, niet alleen voorstond. Dat ik deze keer wel meeging met zijn woorden. Dit was iets wat geen afspraak was, maar ik wel aan had zien komen. We hadden het er aan het begin wel een keer over gehad, maar daar hield het ook bij op.Het aller, allerliefste zag ik Maddie ook met een jurk zonder roze en echte met alleen de kleren van de bruiloft, maar ik wist dat ik dan teveel vroeg. Het meisje was gek op roze en we moesten haar ook tevreden houden. We konden niet alles.
Mijn handen plaatste ik op die van Zayn terwijl een glimlach op mijn gezicht te vinden was. Dat terwijl ik er nu toch wel doorheen zat en het liefst gewoon samen was met de jongen. Voor een aantal seconde sloot ik mijn ogen, om daarna deze af te laten dwalen naar Maddie. Op sommige vragen vroeg ik me niet af of ze teveel haar zin kreeg, maar aan de andere kant..Als ze niet ging schreeuwen of iets anders als ze niet kreeg, viel het nog wel mee. Dat laatste moesten we namelijk niet hebben. Ik volgde het kleine meisje wat naar de vrouw liep door haar vraag en naar Zayn die antwoord gaf op de vraag over het budget. Toen de twee uiteindelijk naar de paskamers waren verdwenen, draaide ik me zo dat ik met beide benen aan weerszijde van de jongen zat. Gewoon om hem beter aan te kunnen kijken. Heel zacht drukte ik een kusje op zijn lippen waarna ik mijn hoofd schudde. 'Niet nodig. Het is niet meer dan logisch dat ik het met je eens ben.' zei ik zacht en sloeg mijn armen om hem heen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

xAlways schreef:
[Niall kan op zich wel naar Jared toe, heeft die ook weer wat te doen]

"Family don’t end in blood”

KiliOfDurin schreef:
Eirwen Cadwalader

Ik glimlachte kort toen Liam wel heel erg bezorgd keek toen ik langs Alex moest met de schaal. Vroeger was hij al bezorgd om iedereen en nu was het alleen maar erger geworden. Ik zette voorzichtig de schaal neer en ging zitten. "Dank je." zei ik kort toen er een glas water bij me neer werd gezet. Ik begon voorzichtig het eten te snijden en op te scheppen. Ondertussen was Alex met Liam bezig over een glas. Ik had haar ook wel eens wat zien laten vallen. Misschien was dit dus wel handiger. Zeker als ze het glas boven haar bord zou laten vallen en er allemaal glas in het eten zou zitten. Na mijn korte gesprekje met Alex keek ik afwachtend naar Liam. Als hij het niet wilde ging ze naar mijn ouders, maar misschien was het wel leuk voor haar. Ik zag hem twijfelen. "Het hoeft niet hoor. Ze kan ook naar mijn ouders." zei ik voor ik opschepte. De lasagne was goed gelukt dit keer. Gelukkig maar, anders hadden we hier met brij gezeten. Ik snee rustig mijn eigen eten in stukjes onder dat Liam dat bij Alex deed. Het kleine meisje zelf begon hard te blazen elke keer als ze zo'n stukje op haar vork nam. "Ze zal ten minste haar mmond niet branden." zei ik met een glimlach voor ik zelf een stukje in mijn mond stak. Het smaakte goed. Ik ging dit echt missen, zo samen zitten en eten. Ik ging alles missen, maar ik zou niet voor altijd weg zijn en we hadden Skype, al was dat wel anders. "Ik ga dit echt heel erg missen." mompelde ik zacht onder het eten. Eigenlijk wilde ik nu gewoon opstaan en hem een knuffel geven, maar dat was wel heel erg raar. Straks misschien voor hij wegging. Nu was eten misschien wel wat belangrijker, voor het koud werd.

[Geen inspiratie, sorry]

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Eirwen Cadwalader
Ik glimlachte waterig toen hij zei dat hij me ook ging missen. Aan de ene kant deed het me goed dat ik niet vergeten zou worden, maar aan de andere kant wilde ik niet dat hij zich triest zou voelen. Ik was wel blij dat het konijn naar hem kon. Dan hoefde die ten minste niet die uren in de trein mee naar mijn ouders. Ik at rustig mijn stuk lasagne en nam af en toe een slok water tussendoor. Ik glimlachte even toen Alex zei dat ze haar eten op had. Zelf had ik nog wel een paar stukjes. Liam was niet veel later ook klaar. "Sorry, nu moeten jullie weer op mij wachten." zei ik voor ik het eennalaatste stukje in mijn mond stopte en rustig kauwde. Ik had het net doorgeslikt toen Alex vroeg of ik ook weer terugkwam. Ik glimlachte en aaide even over haar hoofdje. "Tuurlijk kom ik terug. Ik ga jou en je vader veel te erg missen om voor altijd weg te blijven." Dat antwoord leek haar gelukkig wel gerust te stellen. ik at mijn laatste hapje op en verzamelde de borden. "Zullen we vanavond uit gaan? gewoon even weg van alles en plezier maken zoals vroeger?" Ik was bang dat het er niet van zou komen als we langer zouden wachten. Komende week zou namelijk vrij druk en hectisch worden, zeker voor mij. Ik moest alles optijd af en geregelt hebben. Ik schoof van tafel om de schaal weg te zetten en kwam terug met 3 bakjes, 3 lepels en een bak ijs. Ik zag Alex glimmend kijken. "Die had je toch uitgezocht." ze knikte vrolijk. Ik ging weer zitten en begon het ijs redelijk eerlijk over de bakjes te verdelen. Zo'n grote bak was het niet en we moesten het met z'n drieen delen, dus ook alex zou haar portie echt wel opkrijgen. Toen het netjes was verdeelt stak ik de lepeltjes erin en deelde ze uit. Alex begon vrolijk te eten en zelf stak ik ook een hapje in mijn mond terwijl ik met een los plukje naast mijn hoofd speelde.

Bowties were never Cooler