Evenings in London never felt so sad... || One Direction 3 - Speeltopics

Het begin:

De jongens zijn allemaal een eigen weg hun eigen weggegaan.
Sommige hebben nog contact met elkaar, maar andere helemaal niet meer. Het leven gaat rustig door al is het wel één hele verandering geweest.
Geen band en geen contact meer.
Maar alles lijkt nu normaal te gaan of zover je het normaal kan noemen. De Directioners zullen blijven altijd.
Allen wat als de andere op een dag ineens voor je staan met een voorstel? Iemand die je kende als een van je beste vrienden?
Samen met het voorstel om het te keren naar de top met One Direction?

Waar kies je voor? Je familie of de roem? Wat is de juiste beslissing? Gaat het lukken om weer een band te vormen of heeft iemand er geen zin in...

[ bericht aangepast op 4 nov 2013 - 20:10 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam James Payne

Ik lachte even om de extra uitleg van haar. Als teken dat het goed was gaf ik een klein knikje en begon ik na te denken wat mijn nummer ook al weer was. Normaal zou ik het zo zonder enig probleem uit mijn hoofd kunnen opnoemen maar nu moest ik er toch zeker twee keer over na denken of ik wel het goede had. Maar het werd al snel afgebroken door de vraag van Daphne. 'Ja, natuurlijk' zei ik gelijk. Het was inderdaad niet echt warm te noemen. Toen ik nou net de deur open wilde trekken kwam Eirwen hevig zoenend met een onbekende jongen naar buiten. Eventjes trok ik mijn wenkbrauwen op. Ach, ze ging tenslotte bijna weg en het plezier werd haar natuurlijk gegund. En natuurlijk had ik niks te bepalen. Al voelde ik me er toch wel wat rot over van binnen en ik kon niet plaatsen waarom. Heel even liet ik mijn ogen stil op hen staan maar snel liep ik weer naar binnen zodat ik Daphne even naar een hoekje mee kon nemen zodat de harde muziek er niet steeds doorheen kwam. Eenmaal goed staand boog ik me wat voorover om mijn nummer te zeggen zodat ik niet hoefde te schreeuwen. Net op tijd schoot het juiste nummer me te binnen waardoor ik het snel kon vertellen.

[ bericht aangepast op 21 okt 2013 - 23:25 ]

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Louis Tomlinson
Een zachte grinnik rolde over zijn lippen doordat Zayn rustig over mijn zij kietelde, maar al snel keerde de stilte weer terug. Normaal zou ik het eng gevonden hebben, omdat de drukte er altijd wel hing, maar nu snapte ik het wel. We waren beide in gedachten verzonken en volgens mij keerde een onderwerp bij ons allebei weer terug. Elk iets wat geregeld was, was toch weer een stap naar de grote dag en het leek ook wel alsof de zenuwen dan ook weer toenamen. Ik zocht de vrije hand van Zayn op, om deze beet te pakken. Het was vreemd om te bedenken dat ik op dit moment echt alles had wat ik wilde, van droomde, en nog meer ook. Ik had een geweldige carrière achter de rug, geweldige vrienden, een lief klein prinsesje en niet te vergeten Zayn, de jongen die binnenkort officieel aan mijn zijde zou horen. De jongen met wie ik zoveel al meegemaakt had. Bij die gedachten krulde mijn mondhoeken automatisch nog verder omhoog en keek op. Al kwam dat laatste ook deels, omdat hij de stilte weer verbrak. 'Zolang wij maar wel weten waar het omdraait en ik heb toch sterk het vermoeden dat ze nog wel vaker de prinses zal uithangen na die dag,' Ik sloot voor een seconde mijn ogen toen ik zijn lippen tegen mijn neus voelde. Het werd geweldig, daar was geen twijfel over mogelijk. Ik kon het niet laten om uiteindelijk nog een klein kusje van hem te stelen voor ik me weer omdraaide, wetende dat onze kleine meid hoogstwaarschijnlijk zo ook weer voor ons neus stond met voor de uitleg waarom ze de jurk niet gelijk mee kon nemen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Eirwen Cadwalader
Toen ik Liam zag klikte er opeens iets. Ik was nogsteeds vrij lam, maar dit voelde nu wel een stuk minder prettig dan voorheen, maar nogsteeds redelijk prettig. Ik sloot de zoen af en keek hem aan. "Misschien een andere keer." zei ik met een gigantisch zwaar accent en een dubbele tong. Met een marker die in mijn tasje zat kalkte ik zo goed mogelijk mijn nummer op zijn arm. Na nog een korte kus zwalkte hij verslagen weg en kroop ik terug de bar in opzoek naar Liam. Binnen was het druk en warm. Door alle drank in mijn systeem was het nou ook niet echt makkelijk om te manoeuvreren en te zoeken. "LIAM!" riep ik, maar ik kwam niet boven de muziek uit, voor mijn gevoel zeker niet. De wereld om me heen tolde gigantisch en ik moest tegen de bar aanleunen om niet om te vallen. Ik had nu gewoon een koude douche en een warm bed nodig, het liefst nog met iemand naast me. Dan was het wel pech dat ik die jongen net had weggestuurd en hij alleen mijn nummer had en ik niet die van hem. Nu hing ik verloren aan de bar. Ik bestelde een glas water en dronk het langzaam op in de hoop toch net wat soberder te worden om Liam weer te vinden. Ik voelde me nu best eenzaam zonder hem.

Bowties were never Cooler

Daphne Charlotte Johnson:

Gelukkig stemde hij in. Zodra Liam de deur wou openen kwam daar het meisje waar hij mee gekomen was al zoenend naar buiten. Ik keek automatisch naar Liam. Hij zei dat ze alleen vrienden waren, en ik geloof hem ook, maar er is een bepaalde blik in zijn gezicht die ik niet precies kan plaatsen.
Voor ik het weet zijn we al binnen. Ik volg Liam gewoon naar een hoekje waar hij zijn nummer niet hoeft te schreeuwen. Ik typ het snel het nummer in mobiel en kijk op.
'Moet je mijn nummer ook?' Vraag ik maar mijn blik valt al snel op hetzelfde meisje waar Liam mee gekomen was. Ze staat wat alleen bij de bar. Ik krijg een gekke vorm van medelijden met haar.
'Laat maar. Ik stuur je wel een berichtje en dan heb je mijn nummer ook. Ga jij maar weer naar..' fuck ben ik nou weer iemands naam vergeten?
Ik krijg niet eens tijd om er over na te denken want een geeuw verlaat mijn mond en snel schiet mijn hand naar mijn mond.
'Ik denk dat ik maar naar huis ga' zeg ik ietwat lachend. 'Ik spreek je nog wel' voeg ik er aan toe. Ik leg mijn hand op zijn schouder en buig voorover om een kus op zijn wang te plaatsen. Ik schenk hem nog eenglimlach en draai me dan op om de club uit te lopen. Kort avondje uit...

Gotta get, gotta get out of my head <3

Zayn Malik
Ik glimlachte en keek even maar mijn hand,
Toen Louis had beetgepakt. Langzaam verstrengelde ik onze vingers en zuchten ik gelukzalig. Deze jongen wist niet hoe gelukkig hij me maakte, al was het maar met zulke kleine dingen. Gelukzalig keek ik naar de glimlach op zijn lippen en deze wereld enkel groter. Wij wisten inderdaad dondersgoed, wat deze dag inhield. Het was de dag dat wij in de echt verbonden zouden we worden. We moesten beloven altijd voor elkaar klaar te staan en altijd van elkaar te zullen houden. De dingen die nu al zo vanzelfsprekend waren. Het was de dag, dat Louis officieel mijn man zou worden. Niet eens de dood zou ons nog schijden. 'Maddie denkt altijd dat ze een princesje is.' Lachte ik. En als je het over de duivel had. Ik glimlachte net bij het kleine kusje op mijn lippen, toen de kleine meid stampvoetend op ons af kwam. 'Ik mag mijn jurk niet meenemen van die menvrouw.' Zuurde de zielig. Ik zuchten zachtjes en keek Louis even hopeloos aan. Dit keer mocht hij het slechte nieuws vertellen.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Ik keek hoe Zayn onze vingers langzaam verstrengelde en het was alles bij elkaar wat mijn mondhoeken omhoog deed krullen. Ik voelde me echt weer een kind dat voor de eerste keer verliefd was, dat gevoel was er al sinds het begin en zou ook niet meer verdwijnen. Dat plus het gevoel van een kind van vier in een snoepwinkel. Alleen was de snoepwinkel nu veranderd in iets beter, want die was veranderd in een winkel voor speciale gelegenheden. Onze speciale gelegenheid zou de bruiloft zijn waarna we echt aan elkaars zijde zouden horen. Waarmee we zouden laten zien hoeveel de ander voor ons betekende door de beloftes af te leggen voor alle aanwezigen. 'We hebben een prins op het witte paard en een prinsesje, dus dat is toch de perfecte combinatie?' verliet mijn mond gevolgd door een lach. Een lach die bij onze prinses ver te zoeken was, want deze had zo te zien te horen gekregen dat de jurk niet gelijk mee mocht. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Zayn even hopeloos naar me kijken waardoor ik mijn tanden zacht in mijn onderlip zette. Wat gingen we hier op zeggen? Uiteindelijk richtte ik me toch tot Maddie. 'Weet je hoe dat komt, prinsesje?' begon ik waardoor ze direct haar hoofd schudde met haar armen inmiddels over elkaar heengeslagen. 'Dat komt doordat het voor iedereen nog een verassing moet blijven wat jij aantrekt. Zo kan jij op de grote dag alle monden open laten vallen met jouw prachtige verschijning. Je kan hem natuurlijk ook nu meenemen, maar dan is de verassing er al vanaf.' verliet uiteindelijk mijn mond waarna mijn blik ging voor een seconde, met lichte twijfeling, naar de jongen bij wie ik op schoot zat, hopende dat dit ook een goede manier was om ons eronderuit te praten. Kijkende of hij er toch nog wat aan toe kon voegen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Malik
Hoe langer we hier zaterdag hoe sneller ik naar huis wilde. Ik had moeite om mijn benen steel te houden en niet te gaan wiebelen, omdat dit waarschijnlijk niet zo fijn zou zij voor Louis. En deze was de enige die me nog kon afleiden en rustig houden op het moment. Hij liet met telkens weer glimlachen en stralen. 'Alleen dat witte paard moeten we nog voor je regelen dan. Verder is het inderdaad perfect.' Schoof ik het compliment terug naar hem. Maar al snel werd ons momentje verpest, door een niet meer zo vrolijke Maddie. Hopeloos keek ik naar Louis, die het dik keer netjes probeerde op te lossen. Alleen Maddie leek niet overtuig en hield stug haar armen over elkaar. 'Mads. Die jurk is helemaal speciaal voor jou. Ze gaan hem nu zo maken, dat hij je helemaal perfect past. En al zou je hem nu kunnen meenemen, mag je hem nog steeds niet aan. Want zoals papa zei, moet het een verassing blijven.' Probeerde ik het ook, maar weer zonder succes. 'Maar ik wil hem nu!' Ik sloot even gefrustreerd mijn ogen en duwde rustig tegen Louis zijn rug, zodat hij van mijn schoot zou gaan. 'We gaan, nu.' Ik had hier geen zin in. We deden zo ons best en elke keer gedroeg Maddie zich als een kleuter. Ik werd er gewoon heel moe van.

[ bericht aangepast op 24 okt 2013 - 23:41 ]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Ik zakte met de seconde ietwat verder onderuit en keek uiteindelijk naar Zayn, om vervolgens van zijn gezicht af te lezen wat hij het liefste zou willen. Niet dat het een verassing was, want dat was al sinds we hier net zaten. Ik kwam ietwat overeind, om zacht een kusje op zijn wang te drukken en nog wat omhoog te komen. 'Bereid je maar vast voor, want eenmaal thuis trek ik jou mee in mijn val op de bank en zal je de eerst komende uren niet meer loslaten. Dan word echt dat eerste plan in werking gezet.' fluisterde ik, om daarna mijn hoofd tegen zijn schouder te leggen en te horen hoe mijn compliment teruggeschoven werd. Mijn wangen kleurde daardoor ietwat rood terwijl mijn mondhoeken wat omhoog krulde. 'Ik had het over jou als prins, maar het is wel heel erg lief van je,' zei ik zachtjes waarna de glimlach al snel weer verdwenen was door het humeur van ons prinsesje. Mijn woorden hielpen niet, waarmee ik haar op andere gedachten probeerde te brengen. Toen had ik mijn hoop op Zayn gevestigd, maar zijn woorden had net zo weinig effect. Ik wilde mijn mond weer openen met de woorden dat ze kon kiezen of ze hem later, of helemaal niet wilde, maar Zayn was me voor, door te zorgen dat ik met beide benen op de grond stond en ik knikte bij zijn woorden. 'Goed plan,' Maddie verdiende het op dit moment echt niet, maar er was een probleempje. We hadden niet al te lang meer, dus te lang wachten kon ook niet meer. Ik wierp door dat laatste ook snel een vragende blik op hem. Hopende dat hij wist waar ik mee zat. Kijken of iemand hier nog wat zou regelen of we het maar even zo lieten en hier terug zouden als ze het wel verdiende.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Malik

Ik was er helemaal klaar mee. Als het niet mijn eigen bruiloft was geweest en ik niet alles perfect wilde hebben, had ik haar gewoon in haar dagelijkse kleding laten gaan. Haar houding beviel me totaal niet en we hadden haar toch echt niet zo verwent opgevoed, als ze zich nu gedroeg. Louis stond op mijn verzoek op en zelf stond ik ook op. Ik vind Louis zijn vragende blik op en ik wist zoals bijna altijd, meteen wat hij bedoelde. 'Ga maar alvast met haar naar buiten. Ik regel het wel.' Ik drukte een kus op haar wang en negeerde Maddie die nu met grote waterige ogen stond toe te kijken. Ze wist dondersgoed dat ze haar jurk nu niet kreeg. Ik wachten tot ze samen met Louis de winkel uit was en wende me tot de vrouw. Meteen bood ik mijn exuces aan, maar de vrouw leek het wel gewent te zijn. Ik overlegde met haar hoe het verder moest en kwamen tot de conclusie dat ze ons zou bellen als de jurk af was. Ik betaalde netjes de jurk en bedankte de vrouw nog, voordat ik naar buiten liep. 'Wat heb je gedaan?' Piepten Maddie meteen. Ik pakte eerst rustig Louis zijn hand, terwijl ik hem een knipoog gaf en keek onze kleine meid nongalant aan. 'Gaat je helemaal niets aan.' 'Maar wat gaat er nu met mijn jurk gebeuren?' De tranen stroomde ondertussen over haar wangen, maar op dit moment kon me dat echt noet raken. 'Die blijft daar lekker hangen, totdat jij geleerd heb dat je niet alles kan krijgen wat je wilt en er al helemaal niet om moet gaan gillen. En nu gaan we naar huis.' Maddie hoefde helemaal niet te weten dat alles gewoon geregeld had. Want dan zou ze het helemaal nooit leren.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[Mouek ----> Makeilon ---> Lilarry
Wie voor Niall?]

"Family don’t end in blood”

Louis Tomlinson
Al snel waren mijn vragen beantwoord toen Zayn mijn vragende blik beantwoordde. Het verbaasde me ook niet meer dat hij het snapte, want we kende elkaar ondertussen wel en het had genoeg voordelen. Dat laatste was bleek nu ook maar weer. Zo leerde Maddie haar lesje en hoefde wij ons geen zorgen te maken. 'En zo als altijd zijn dat weer de gewenste woorden.' Ik pakte de hand van Maddie vast, om vervolgens met haar naar buiten toe te lopen. Haar tegenwerking negerend, want ik had ondertussen ook wel door dat ze over haar schouder met betraande ogen naar Zayn keek. Waarschijnlijk hopende dat hij heel stiekem alsnog met de jurk naar buiten zo komen, ook al wist ze heel goed dat -dat niet het geval zou zijn. Eenmaal buiten wierp ik nog een blik door het raam en richtte me toen op Maddie die mij nu met dezelfde blik aanstaarde. 'Gaan we nu echt naar huis?' vroeg ze met een klein stemmetje, iets waar ik deze keer niet van onder de indruk raakte. 'Ja, we gaan echt naar huis.' verliet mijn mond waarna ik mijn hoofd schudde, omdat ze alweer wilde protesteren. 'Nee Madelaine, je moet leren dat je niet alles kan krijgen wat je wilt. En al helemaal niet door de manier waarop je het probeert.' Ik snapte echt niet van wie het meisje had geleerd om zo door te kunnen drammen. 'Maar papa en jij krijgen het toch ook?' Een zucht verliet mijn lippen en ik besloot er niet op te reageren, maar mijn aandacht op Zayn te richten, die zich weer bij ons had gevoegd. 'Ik zeg maar even niets,' verliet mijn mond met een glimlach, want zijn reactie zei genoeg. Niet alleen voor mij, maar zijn woorden die volgde waren ook duidelijk voor het meisje. 'Zie, geen protest mogelijk,' mompelde ik zachtjes en deed dan ook niet veel anders dan de twee langzaam mee te trekken de juiste richting op, wetende dat we hier morgen anders nog stonden.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Malik
Ik werd helemaal gek en na mijn discussie met Maddie, stak ik dan ook een sigaret op. Ik rookte nog enorm weinig, tot bijna niet, maar op zulke momenten had ik het echt even nodig. Ik verwikkelde mijn vingers in die van Louis, die er ook klaar mee was en zo liepen we naar huis. Maddie nog altijd on tranen, maar ik was allang blij dat ze verder stil bleef en geen scène ging lopen schoppen. Ik kon echt niet snel genoeg thuis zijn. Alleen het idee dat ik nog moest gaan koken was echt rampzalig. 'Zullen we vanavond Chinees bestellen ofzo?' Ik vond eigenlijk wel dat we dat even verdient hadden. Ook al hadden we gister gezegd, dat Maddie gezond te eten kreeg vandaag, na de pannenkoeken. Want dan moest Louis gaan koken, want ik zou op de bank gaan liggen en er niet meer vanaf komen. Ik rookte rustig mijn sigaret op, Terwijl we steeds dichter bij huis kwamen.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Als het zo doorging, dan had ik echt geen zin om vanavond met z´n drieën rond de tafel te gaan zitten over hoe of wat er zou gebeuren. Ik kon dan met zekerheid zeggen dat het huis te klein zou zijn en de buren met ons gesprek mee konden genieten. Een zachte zucht rolde over mijn lippen terwijl ik iets dichter tegen de jongen aanging lopen, die zijn vingers met de mijne verstrengelde en toch steeds weer voor een glimlach op mijn gezicht zorgde. Op dit moment wilde ik dan ook het liefst in zijn armen kruipen, maar wist dat -dat pas een mogelijkheid was, als we thuis waren. Gelukkig was dat niet zover weg en het zo me ook ergens niet verbazen als mijn pas dan ook, naarmate we dichterbij kwamen, wat zou versnellen. 'Ik stem in,' verliet bijna direct mijn mond, want om nog in de keuken te staan straks, was nu niet echt iets wat ik nog voor me zag. Niet dat ik nog veel dingen voor me zag vandaag, maar dat was weer een heel ander verhaal. Maar dit was voor een goed doel en dat maakte het allemaal wel wat beter, want natuurlijk moest alles perfect zijn op de grote dag, al nam dat niet weg dat we alles pikte wat gezegd en gedaan werd. Ik zag onze straat alweer in zicht komen waardoor ik zocht naar mijn sleutels. 'Ik hoop dat het morgen beter gaat en niet weer zo afloopt,' murmelde ik, doelende op het feest en het weerzien van de andere.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Lilarry schreef:
[Mouek ----> Makeilon ---> Lilarry
Wie voor Niall?]

[ bericht aangepast op 3 nov 2013 - 16:15 ]

Spoiler alert: you will save yourself

-

[ bericht aangepast op 3 nov 2013 - 16:16 ]

"Family don’t end in blood”