Mason Scott Sadler
Er verschijnt lichte kippenvel op mijn armen wanneer ik de achterdeur – die uitkomt in de keuken – langzaam achter mezelf in het slot laat vallen. Alhoewel de ochtendwandeling me zonder enige twijfel goed heeft gedaan, was het verstandiger geweest als ik een vest had aangetrokken – of in ieder geval mijn leren, vertrouwde jasje rond mijn schouder had geslagen.
Echter, om mijn bad – guy imago hoog te houden hef ik mijn kin verder op en laat een donkere blik door de keuken glijden, die na enige analyse leeg blijkt te zijn waardoor ik ietwat kan ontspannen. Doordat er enkel nieuwelingen in het weeshuis waren – overgeplaatst vanuit een ander weeshuis – wist nog niet iedereen van mijn softe innerlijke kant af, wat ik ook niet van plan was zo gemakkelijk vrij te geven – vertrouwen was iets wat verdiend zou moeten worden door andere personen en wanneer ze het zouden breken zouden ze het nooit meer terug ontvangen.
Met een zachte tred doorkruis ik de keuken en schiet de kleine hal in, waar ik de krom gebogen meneer Jones tegen kom – wie ik zacht begroet met een knik van mijn hoofd.
Hoogstwaarschijnlijk is meneer Jones de enige echte persoon in de gehele wereld die alles van me weet – mijn verleden, mijn daadwerkelijke innerlijk en nog belangrijker hier: mijn daadwerkelijke leeftijd, waardoor ik eigenlijk allang uit het weeshuis geplaatst zou moeten worden.
De oude, krom gebogen man heeft er echter alle jaren voor gezorgd dat het nooit is uitgekomen, waardoor ik hem ten volste vertrouw – wat niet ontzettend vaak voorkomt.
Iedere maand, wanneer de gegevens van de kinderen door worden gegeven aan het hoofdkantoor, rommelt meneer Jones wat met de papieren – waardoor ik opnieuw voor een onbepaalde periode veilig ben van een dak boven mijn hoofd en een kleine hoeveelheid aan eten.
Het zachte gekraak van de traptreden klinkt bekend in mijn oren wanneer ik hem opklim naar boven, om uit te zoeken of er al leven is in dit huis – of dat iedereen nog op een oor ligt.
Doordat ik iedere ochtend om zes uur op sta zijn de meeste klusjes in het weeshuis al gedaan – dat doe ik niet alleen om de tijd te doen, maar ook uit gewoonte en het feit dat de andere kinderen daardoor minder hoeven te doen. Aangezien ik ontzettend veel ouder was – wat ze uiteraard niet wisten – vind ik het net zo eerlijk dat ik ook meer doe, de zwaardere klussen vooral.
Bovenaan de trap sta ik voor een kort moment stil en laat mijn blik over de gang glijden – alhoewel dit weeshuis soms net een gevangenis leek, is het altijd beter dan mijn voorgaande thuis.
•
]