[RPG] Weeshuis || Speeltopic || 1 - Speeltopics

LETS RP!

Meiden(Wees)
-Demi Diana Silverheart - Marijncraft
-Maya Simone Bailey - Karmin
-Rhozali Coraline Wynter - Exposed
-Victoire Lizzy Barton - xLastkiss
-Dawn May Winter - Roww
-

Jongens (wees)
-Lucas Jeremy Bailey - Karmin
-Mason Scott Sadler - Ifano
-Alex James Adams - xLastKiss
- Jay Davis - Roww
-
-

Begeleiders:
- Susan Aimeé Laurens. - Dasskin
-
-
-

[ bericht aangepast op 9 juli 2013 - 17:10 ]

---

May StarClan light your path.

[aw :c ehm ja Alex zal wel ergens door het huis lopen]

---

And right from that moment, you took my breath away.

[Oke dankje, ik zal iets schrijven waardoor ze hem tegenkomt :d]

[ish goeed ]

---

And right from that moment, you took my breath away.

[Oke, blijkt dus dat ze Autumn heet, dat krijg je dus als je persoon niet terugvindt hierboven]

Autumn Avery Marin.

Ik was altijd al het soort persoon geweest die een uur langer in bed lag dan de anderen. Niet dat ik dan persé sliep. Ik hield gewoon van de warmte van mijn dekens en de geur van mijn vertrouwde bedje. Zodra je uit bed kwam, wist je wel weer direct dat je niet thuis zat bij je familie of bij een pleeggezin, maar dat je nog altijd gewoon in het weeshuis zat.
Van zodra ik mijn voeten op de grond zette, voelde ik de koude mijn lichaam binnendringen waardoor een rilling over mijn rug liep. De vloer was hier ongeveer even kil als de begeleiders en dat was nog zacht uitgedrukt.
Ik haalde een hand door mijn blondwitte haren en keek even mijn kamer rond. Te lui om mijn pyjama in te wisselen voor gewone kleren ging ik rechtstaan en stapte mijn kamer door om een paar kousen aan te doen. Van zodra dat gebeurd was, streek ik mijn t-shirt van Kermit de Kikker terug glad en trok mijn zwarte shortje wat meer naar beneden. Ik zuchtte, rekte me uit en opende de deur. Ik wist dat de begeleiders het hier niet apprecieerden als je niet direct je kleren aandeed, maar het boeide me niet meer. Gestraft was ik al meer dan genoeg in de 3 jaar die ik hier zat en mijn pijngrens was intussen zo hoog dat ze al hun best moesten doen om mij nog enige vorm van echte pijn te laten ervaren.
Ik wreef even in mijn ogen omdat ik nog halfsliep en keek de gang door. Een lach groeide om mijn lippen toen ik het zwarte, warrige haar van Alex zag. Ik liep naar hem toe en sloeg een arm om zijn nek heen.
"Heyyy."

Alex James Adams
Ik was al sinds 5 uur wakker. Waarom? I couldn't tell either. Misschien door de vogels die al de hele ochtend op mijn raam zaten te tikken, de katten die aan het vechten waren, of gewoon omdat ik niet moe meer was, maar om half 6 had ik alweer genoeg van mijn bed en begon ik al met rondlopen. Dat ik nog steeds in mijn pyjama liep, kon me even niets meer schelen. Dat hemden gay waren ook niet. Zo liep ik dus vanaf 6 uur s ochtends in mijn blauwe pyjamabroek door de gangen. Het was al heel wat dat ik het hemd had aangetrokken, ik had net zo goed shirtless rond kunnen lopen. Al vonden de begeleiders dat niet erg prettig. Ik wreef over mijn armen, het was best koud.
Ik besloot om mijn trui te gaan halen, sinds het toch niet erg lekker was om zo rond te blijven lopen. Eenmaal in mijn kamer haalde ik mijn favoriete versleten groene trui uit de stapel kleren die over mijn stoel hing. Ik trok hem aan en liep de deur weer uit, sloot mijn kamer af en begon weer rond te zwerven, tot ik opeens een slaperig blond hoofd zag, en een arm om mijn nek voelde. "Heyyy." Hoorde ik Autumn zeggen, en ik gaf haar glimlachend een knuffel. "Goooodmorning blondie"

---

And right from that moment, you took my breath away.

Autumn Avery Marin.

Na mijn woorden glimlachte hij en trok me in zijn armen.
"Goooodmoring Blondie." Ik snapte echt nog steeds niet waarom hij me Blondie noemde in plaats van Mary zoals de meesten deden als ze me dan echt een bijnaam wouden geven.
"Wel, wel, wel, deze keer de moeite genomen om wel iets aan te doen in plaats van halfnaakt rond te lopen ?" vroeg ik met een lach om mijn lippen. Het was echt een wonder dat hij een pull droeg, ook al hadden de begeleiders meer dan genoeg gezegd dat hij niet zonder t-shirt mocht rondlopen hier.
"En kan je me alsjeblieft een andere bijnaam geven, echt, alles is goed behalve Blondie" zei ik met een pruillipje, "Oh en ook niets dubbelzinnigs, daar hou ik niet zo van."

[ bericht aangepast op 12 juli 2013 - 22:04 ]

Alex James Adams
"Wel, wel, wel, deze keer de moeite genomen om iets aan te doen in plaats van halfnaakt rond te lopen?" Vroeg Autumn aan me, en ik begon te lachen. Het was waar, normaal droeg ik geeneens een shirt. "Ohh stiekem vind je het wel leuk als ik geen shirt aan heb" grinnikte ik met een knipoog naar haar. "En kan je me alsjeblieft een andere bijnaam geven, echt, alles is goed behalve Blondie" zei ze met een pruillipje, en ik grijnsde. "Hmmmm...." "Oh en ook niets dubbelzinnigs. Daar hou ik niet zo van." "Ooooh, zijn we kieskeurig? Ik ga erover nadenken... wat is nog meer leuk?" Ik dacht even na en bekeek haar nog eens goed. Ze was best klein "Smurfje?" Zei ik toen, en hield mijn hoofd een beetje schuin.

---

And right from that moment, you took my breath away.

xLastKiss schreef:
[ is het nou jay olf pete of waaat ? -confused-]
Victoire (Vic) Lizzy Barton
"Ugh, ik verveel me" hoor ik hem roepen, en als ik mijn ogen weer open zie ik dat hij ook zo gaat zitten als ik. Zijn hoofd hangt daarentegen wel over de bank, terwijl mijn kont de bank nog niet eens raakt; ik ben heel klein, ik groei al niet meer sinds mijn 11e... okay dat is overdreven maar het is duidelijk; ik ben klein. Ik kijk schuin 'omhoog' naar hem en glimlach "Nu maar hopen dat we niet betrapt worden, we're gonna get in troubleeeeee" grinnik ik sarcastisch "We hoeven in ieder geval niet te koken." Zeg ik met een klein grijnsje, terwijl ik terugdenk aan die keer dat hij moest koken, wat een ramp was dat, ik heb een week lang op bed gelegen daarna..

[Tis officieel Jay. Maar hij heeft zichzelf Pete genoemd omdat zijn ouders hem Jay noemde en doordat zijn ouders hem zomaar hebben achtergelaten verafschuwt hij de naam 'Jay'. Als iemand hem Jay noemt word hij heeul boos xd
Mensen die hem niet mogen noemen hem daarom altijd Jay :')]
Pete Davis
"Nu maar hopen dat we niet betrapt worden, we're gonna get in troubleeeeee" zegt ze grinnikend, het klinkt nogal sarcastisch "We hoeven in ieder geval niet te koken." vervolgt ze dan met een kleine grijns.
"Wacht, heb ik jou toen niet enorm vergiftigd?" vraag ik grinnikend "Ik voelde me echt schuldig toen! Maar die sukkels hier gaven me geen ingrediënten, en wist ik veel wat er allemaal in een groentensoep moet" zeg ik lachend. Ik heb haar toen een tijdje enorm ontweken omdat ik bang was dat ze me zou gaan uitschelden of zo. Ik haat het als mensen boos tegen me doen, dan word ik zelf tien keer bozer waarna ik vaak ga slaan.. Iets waar ik achteraf altijd spijt van krijg, maar nadenken voor ik iets doe kan ik gewoon niet.

---

Little do you know

[oh okay, ja ik had het al eens gelezen maar just to be sure ghehe]
Victoire (vic) Lizzy Barton
"Wacht, heb ik jou toen niet enorm vergiftigd?" Grinnikte Pete, en ik knikte lachend "Jup, ik heb 10 dagen lang op bed gelegen en man wat voelde ik me slecht." Ik dacht terug aan hoe weinig ik hem toen gezien had "En jij bleef me maar ontwijken! Ik was niet boos hoor, ik hoefde lekker geen klusjes te doen of iets, het was alleen jammer dat ik toen helemaal niets meer kon eten." Toen hij begon te klagen over wat er in een groentesoep moest, begon ik nog harder te lachen "Ooit eraan gedacht om in een kookboek te kijken?"

---

And right from that moment, you took my breath away.

Autumn Avery Marin.

"Ohh stiekem vind je het leuk als ik geen shirt draag" grinnikte hij, gevolgd met een knipoog. Daar had hij een punt. Ik maakte een hum geluidje, 'Misschien heb je gelijk ja."
Ietwat beledigd keek ik hem aan na mijn nieuwe bijnaam. Oké, ik was niet van de grootste, maar ik zag niet blauw ? En de laatste keer dat ik het gecheckt had droeg smurfin geen Kermit de Kikker t-shirt.
"Blijven proberen Lex, of ik ga eens beginnen nadenken over een andere bijnaam voor jou" lachte ik waarna ik zijn hand nam en hem meetrok naar beneden. Ik had echt enorm veel honger, maar ik wist dat we moesten wachten om te eten. Stiekem iets uit de keuken halen was iets wat ook niet doenbaar was doordat de begeleiders letterlijk overal waren en met voorkeur op de plaatsen waar er iets gedaan wordt wat niet mag.

[ bericht aangepast op 12 juli 2013 - 22:28 ]

Pete Davis
Na mijn gezeur over groentesoep zegt ze lachend: "Ooit eraan gedacht om in een kookboek te kijken?"
"Ik ben veel te goed voor een kookboek!" roep ik nep-verwaand uit "Dat merkte je toch wel? Het eten was heerlijk! tot het in het ziekenhuis uit je maag gepompt werd.." zeg ik met een zachte grinnik.
"Maar uhm, ik verveel me de pletter.. weet jij misschien iets te doen?" Vraag ik zuchtend. Dan krijg ik een gemene grijns op mijn gezicht "Laten we mensen wakker maken.. ik heb nog wel waterbalonnen" zeg ik grijnzend. Dat heb ik eigenlijk nog nooit eerder gedaan, maar voor alles is een eerste keer.. Toch?
"Of durf je dat niet?" vraag ik haar met een scheve grijns op mijn gezicht. Als de mensen bij de begeleiders gaan zeuren weet ik zeker dat we enorme straf krijgen.. dus waarom zouden we de begeleiders niet gewoon ook gezellig wakker maken? Ik vind het wel waard om straf te krijgen voor zulke lol..

---

Little do you know

-Nevermind ik hou Dawn gewoon :'D-

[ bericht aangepast op 12 juli 2013 - 22:50 ]

---

Little do you know

Alex James Adams
"Blijven proberen Lex, of ik ga eens beginnen nadenken over een andere bijnaam voor jou" Lachte ze, waarna ze mn hand pakte en me meetrok naar beneden. Ik had zelf ook wel honger gekregen, maar we zouden moeten wachten op de rest, want eten jatten zat er niet in. Ik keek lachend naar het blonde meisje en bleef nadenken over een leuke bijnaam "Shorty? Ukkepuk? Dwergje?" Ik begon te lachen, waarna ik serieus na begon te denken over een leuke bijnaam. "of Angel dan?" Vroeg ik toen zachtjes, en keek haar glimlachend aan.

Victoire (Vic) Lizzy Barton
Toen hij zei dat hij te goed was voor kookboeken, en opschepte over hoe lekker de soep wel niet was, kwam ik echt niet meer bij. Ik verbaasde me er zelf over hoe vrolijk ik was; normaal was ik altijd wel vrolijk, maar zo 's ochtends vroeg..? Okay. Toen Pete voorstelde om mensen wakker te maken met waterballonnen schoot ik overeind "Jaaaaaaaaaa" Grijnsde ik vrolijk. "Of durf je dat soms niet?" zei hij nog, maar ik stond al bijna bij de deur. "Kom je nog?" Ja, we zouden straf krijgen, maar dat kon me niet zo heel veel boeien. "Let's go!"

---

And right from that moment, you took my breath away.

Mason Scott Sadler

Zuchtend laat ik mezelf langs de muur glijden – waardoor ik uiteindelijk op de laatste tree van de lange trap kom te zitten, met een uitzicht op de gehele gang op de eerste verdieping van het weeshuis. Het donkere gevoel wat over mezelf komt te hangen op het moment dat ik mijn blik langzaam over de grauwe muren laat glijden valt niet te ontwijken – het is het gevoel wat ik ook had gekregen op het moment dat ik mijn eerste stap in dit gebouw had gezet, het gaf slechts een boodschap af aan mijn hersenen: 'wegwezen hier'.
Echter, het verlaten van het weeshuis zou zonder enige uitzondering het einde van mijn leven betekenen – zonder geld, werk of zelfs maar een opleiding zou ik nergens komen in de wereld, waardoor mijn enige redding zou kunnen zijn dat ik werd geadopteerd door een familie. Die kans was echter kleiner dan nihil, aangezien gezinnen slechts jonge kinderen adopteren – geen jongen van zestien, die eigenlijk negentien is, met het uiterlijk alsof hij nog geen dag geleden uit een jeugdgevangenis was ontsnapt.

De geluiden van beneden dringen langzaam door in mijn gedachten, waardoor ik licht met mijn hoofd schud. Alle jongeren die op dit moment beneden zaten leken geen enkel moment na te denken over wat ze hier deden, over het leven wat ze voor zich hadden liggen – wat uiteindelijk op helemaal niets zou gaan uitkomen, helemaal niet als ze zich bleven gedragen zoals ze nu deden.
In de ogen van de andere jongeren in het weeshuis was alles zeer gemakkelijk, lang blijven uitslapen en gewoon rondlopen in je pyjama – straf krijgen maakt niets meer uit en ze doen alles om ook maar dwars te liggen.
Wanneer ze wat meer zouden nadenken over hun leven zouden ze nadenken over manieren om hier weg te komen en hun leven uiteindelijk toch nog wat zin te geven – wanneer ze hier zouden blijven zou dat namelijk nooit gaan lukken.

Langzaam laat ik mijn ogen dichtzakken en mijn gedachten gaan als vanzelf de vrije loop.
Ondanks het feit dat ik geen goede band had opgebouwd met de jongeren beneden – had nooit van hen ooit aangeboden om dat te doen, daarnaast was het ook nooit van mij gekomen. Vertrouwen gaf ik niet zomaar aan iedere willekeurige persoon en al helemaal niet aan personen die het niet verdienden omdat ze hun leven leken te vergooien.
Voorzichtig laat ik mijn adem langs mijn lippen ontsnappen terwijl ik met gesloten ogen boven aan de trap bleef zitten.

---

•

Autumn Avery Marin.

"Shorty ? Ukkepuk ? Dwergje ?" Ik rolde met mijn ogen en draaide me naar hem om, mijn rug leunend tegen de muur van de gang, "Kan je ook een bijnaam verzinnen die mijn lengte niet benadrukt ?" vroeg ik serieus, maar met toch een klein glimlachje om mijn lippen om aan te tonen dat ik niet écht beledigd was.
"Of Angel dan ?" vroeg hij zachtjes. Een lachje rolde over mijn lippen waarna ik mijn vingers door zijn haren haalde. "Oh Alex, hoe lief ik dat ook vind, het is een beetje cliché, en je weet als geen ander dat ik niet van cliché houd", ik lachte nog altijd vrolijk naar hem, "Waarom niet gewoon Mary of Allie of iets in die aard, ik heb 3 namen, je kan vast wel iets maken van 1 van die 3 ?"
Ik mocht van geluk spreken dat Alex hier nog rondliep. Hij was 1 van de weinige personen die me echt kon doen vergeten dat ik in een weeshuis zat waar ik tot mijn 18e niet uit kon raken. Iedereen wist dat je na 18 ging verderstuderen om dan een carrière op te bouwen, maar wij hadden ons middelbare school diploma niet eens. Oké ja, we konden alles opnieuw doen op een versneld tempo, maar je was net vrij na ik weet niet hoeveel lange jaren in dit weeshuis. De meeste stonden niet te springen om daarna weeral te beginnen aan school, want ikzelf had daar niet zo'n goede herinneringen bij.