[RPG] Weeshuis || Speeltopic || 1 - Speeltopics

LETS RP!

Meiden(Wees)
-Demi Diana Silverheart - Marijncraft
-Maya Simone Bailey - Karmin
-Rhozali Coraline Wynter - Exposed
-Victoire Lizzy Barton - xLastkiss
-Dawn May Winter - Roww
-

Jongens (wees)
-Lucas Jeremy Bailey - Karmin
-Mason Scott Sadler - Ifano
-Alex James Adams - xLastKiss
- Jay Davis - Roww
-
-

Begeleiders:
- Susan Aimeé Laurens. - Dasskin
-
-
-

[ bericht aangepast op 9 juli 2013 - 17:10 ]

---

May StarClan light your path.

Pete Davis
"Nou.. we kunnen het toch gewoon proberen?" zegt Vic half lachend "Waar liggen die waterballonnen?" vraagt ze dan ongeduldig.
"Op mijn kamer, natuurlijk! die ga ik echt niet laten rondslingeren! Maar ze liggen waar jij vast niet durft te komen met je handen" zeg ik met een brede grijns. Mijn onderbroekenlade was mijn verstopplek voor spullen die begeleiders zowiezo af zullen pakken als ze het zien. Ik heb een keer een plankje acher in de lade gedaan zodat ik er spul achter kan leggen, als de lade dan open gaat kun je nog niet zien dat er iets anders in ligt dan boxers.
Ik pak Victoire bij haar pols en trek haar mee naar boven "Jou tweede naam is Lizzy, toch?" vraag ik haar onderweg.

---

Little do you know

Victoire (Vic) Lizzy Barton
"Op mijn kamer, natuurlijk! Die ga ik echt niet laten rondslingeren! Maar ze liggen waar jij vast niet durft te komen met je handen" Een brede grijns verschijnt op zijn gezicht en ik begin te lachen. "Hmmmm... maar ik durf heel veel hoor" grijns ik met een knipoogje. Het is waar, ik ben niet zo'n preuts meisje, dus als ik straks tussen zn onderbroeken moet graaien om die waterballonnen te pakken, kan het me niet heel veel boeien. Hij pakt me bij mijn pols en trekt me mee, onderweg vraagt hij me naar mijn tweede naam "Goed gestalkt, how do you know?" zeg ik met een vrolijk lachje en kijk hem aan. Ik wordt wel vaker naar mijn namen gevraagd: 'Victoire en Barton zijn Frans, maar waarom is je tweede naam dan Lizzy?' Eigenlijk weet ik het zelf ook niet, maar voor mij is het niet zo raar.

---

And right from that moment, you took my breath away.

Pete Davis
"Goed gestalkt, how do you know?" vraagt ze me, en met een vrolijk lachje kijkt ze me aan.
"Ik heb zo m'n bronnen" zeg ik geheimzinnig met een wenkbrauwwiebel "Maar als jij het niet erg vind noem ik je vanaf nu Lizzy, als ik Vic zegt heb ik het idee of dat ik tegen een hond praat die vikkie heet, of dat ik tegen een gozer genaamd Viktor sta te praten. En daarbij vind ik Lizzy ook leuker klinken" zeg ik met een zachte grinnik.
Als we na een tijdje aan komen in mijn kamer, ja ik hoef hem niet meer te delen aangezien de jongen die eerst bij me op de kamer sliep achtien is geworden en er dus uitgeschopt is. De ene helft van mijn kamer is hierdoor leeg, terwijl het bed bedolven is onder kleding waarvan ik geen zin meer heb om aan te trekken.
Dat bed moet ergens voor gebruikt worden. Ik loop naar mijn ladekast en open de onderste lade. Zorgvuldig schuif ik mijn ondergoed opzij en haal de plank in de achterkant weg. Een hoop rommel dat we eigenlijk niet mogen hebben hier komt tevoorschijn, waaronder een hele zak vol waterbalonnen.. Snel pak ik de zak en leg de plank terug voor er een begeleider mijn kamer binnen komt om te controleren. Als de plank op zijn plek zit doe ik de lade weer dicht en ga staan. Met een trotse grijns houd ik de balonnen voor me in de lucht.

---

Little do you know

Victoire (Vic) Lizzy Barton
"Ik heb zo m'n bronnen" zegt hij geheimzinnig en wiebelt met zijn wenkbrauwen, waarop ik begin te lachen. "Maar als jij het niet erg vind noem ik je vanaf nu lizzy," zei hij, en daarom volgde een hele beredenering. "Als jij me Lizzy wil noemen, is het Lizzy voor jou" glimlach ik dan. Als we aankomen in zijn kamer kijk ik rond, hij staat half leeg, en er ligt een hoop kleren op een van de bedden. Ik plof neer op het bed waar geen kleren op liggen en laat mezelf achterover vallen, terwijl ik kijk hoe hij de waterballonnen tevoorschijn haalt. Als hij de ballonnen heeft gepakt en de lade weer dicht zit staat hij op en houdt de waterballonnen in de lucht. Ik begin te lachen en klap in mijn handen. "Yessss, en nu vullen." Lach ik vrolijk.

---

And right from that moment, you took my breath away.

xLastKiss schreef:

Alex James Adams
Toen ze zei dat 'Angel' te cliché was, grinnikte ik "Dat is waar ook..." "Waarom niet gewoon Mary of Allie of iets in die aard, ik heb 3 namen, je kan vast wel iets maken van 1 van die 3?" "Jaaaa maar iedereen noemt je Mary of Allie dus ik wil iets origineeeels" zei ik met een kinderstemmetje. Het was zo; als Autumn al een bijnaam had, was het altijd Mary of Allie en ik wilde gewoon wat leukers bedenken, omdat ze voor mij niet zomaar iemand was. Don't get me wrong; ik zag haar niet op zo'n manier, meer omdat ze zo'n goede vriendin van me was en ik me bij haar op me gemakt voelde. Door haar was het toch nog iets leuker om in dat stomme weeshuis te zijn, we konden altijd wel lachen. Met haar hoefde ik eens niet na te denken over die toekomst die we allemaal niet hadden.
Gitaar spelen in een band? Ik mocht van geluk spreken dat ik mijn gitaar op mijn kamer had mogen houden... Wat was dat een gedoe geweest zeg, maar ik zou hem nooit weg doen. Dat ding was mijn leven.

Autumn Avery Marin.

"Dat is waar ook ..." antwoordde hij op mijn opmerking dat Angel wel een cliché bijnaam was. "Waarom niet gewoon Mary of Allie of iets in die aard, ik heb 3 namen, je kan vast wel iets maken van 1 van die 3 ?" stelde ik voor met een lachje.
"Jaaaa, maar iedereen noemt je Mary of Allie dus ik wil iets origineeeels". Het kindertoontje dat hij aansloeg liet me lachen waarna ik mijn hoofd even schudde. Alex was allesbehalve normaal, maar dat was waarschijnlijk het gene dat ik zo leuk vond aan hem. De meeste dachten hier alleen aan ontsnappen omdat ze hun leven niet wouden vergooien. Wel voor mij was dat al een soort van over, mijn gehele leven was al vergooid, het enige dat ik nog had waren mijn potloden en mijn kladblok.
Ik zette mijn handen achter mijn rug en leunde opnieuw tegen de muur terwijl ik denkend voor me uitkeek. Mijn felblauwe ogen zochten de gehele gang door, op zoek naar iets waarvan ik zelf niet wist wat.
"Wel, ik denk dat je nog genoeg tijd hebt om iets te vinden, we zitten hier nog steeds 2 jaar vast namelijk" zei ik in een zucht die mijn lippen verliet. Ik likte even over mijn droge lippen en keek terug naar Alex's gezicht. Je zou je beter aankleden. Oh, daar had je mijn stemmetje weer. Het stemmetje dat ongeveer even lastig was als ikzelf als ze haar zin niet kreeg.
Als vanzelf rolde ik met mijn ogen en zuchtte. Misschien wel ja, maar ik doe het niet, mijn t-shirt zit veel te goed. Oké ja, de koude van het weeshuis sloeg elke keer opnieuw tegen mijn blote, bleke benen, maar wat kon mij dat nou schelen. Ik was er al aan gewend geraakt, dus geen probleem voor mij.
Mijn ogen begonnen te twinkelen toen ik terugdacht aan Alex zijn gitaar. Meer bepaald hoe hij speelde. Zijn gitaar was de enige soort muziek die ik kende sinds ik hier was, meer kregen we hier niet.
"Kom" zei ik opgewekt, waarna ik hem opnieuw naar boven meesleurde. Ik liep regelrecht zijn kamer in en keek rond, "Waar is je gitaar ? Je moet iets spelen" zei ik waarna ik mijn ogen terug richtte op hem, in plaats van de hele kamer. Ik trok een pruillipje en zette een zielige blik op, "Alsjeblieft ?"

Alex James Adams
Toen Autumn begon over ons uitzichtloze leven leek ze een beetje verdrietig, dus ik trok haar los van de muur en gaf haar een knuffel "Het komt wel goed." zei ik met een klein glimlachje. Ze rolde met haar ogen en zuchtte, maar ik liet het gaan; ik wist niet waar ze aan dacht, en als ze het me niet vertelde was het niet mijn probleem, dat respecteerde ik. Haar ogen begonnen te twinkelen ookal had ik geen idee waar het over ging. "Kom" zei ze toen opgewekt en niet veel later werd ik mee naar boven gesleurd, mijn kamer in. "waar is je gitaar? Je moet iets spelen." ze richtte haar ogen op me en ik begon te lachen. "Alsjeblieft?" zei ze met een pruillipje en een zielige blik. Smeken voor gitaar spelen bij mij? Ik deed niets liever! Ik liep verder naar binnen en haalde mijn gitaar tevoorschijn. Ik ging op mijn bed zitten en klopte naast me, ten teken dat ze moest gaan zitten. Voorzichtig begon ik 'Flaws' van Bastille te spelen, en als vanzelf zong ik ook mee: "When all of your flaws and all of my flaws are laid out one by one, a beautiful part of the mess that we made, we pick ourselves undone.." ik glimlachte voorzichtig, "All of your flaws and all of my flaws they lay there hand in hand. Ones we've inherited, ones that we learned, we pick ourselves undone, There's a hole in my soul, I can't fill it, I can't fill it.." zo zong ik het hele liedje af, met mijn ogen gesloten, niet bewust van mijn omgeving.

---

And right from that moment, you took my breath away.

xLastKiss schreef:
Victoire (Vic) Lizzy Barton
"Ik heb zo m'n bronnen" zegt hij geheimzinnig en wiebelt met zijn wenkbrauwen, waarop ik begin te lachen. "Maar als jij het niet erg vind noem ik je vanaf nu lizzy," zei hij, en daarom volgde een hele beredenering. "Als jij me Lizzy wil noemen, is het Lizzy voor jou" glimlach ik dan. Als we aankomen in zijn kamer kijk ik rond, hij staat half leeg, en er ligt een hoop kleren op een van de bedden. Ik plof neer op het bed waar geen kleren op liggen en laat mezelf achterover vallen, terwijl ik kijk hoe hij de waterballonnen tevoorschijn haalt. Als hij de ballonnen heeft gepakt en de lade weer dicht zit staat hij op en houdt de waterballonnen in de lucht. Ik begin te lachen en klap in mijn handen. "Yessss, en nu vullen." Lach ik vrolijk.

Pete Davis
"Als jij me Lizzy wil noemen, is het Lizzy voor jou" zegt ze met en glimlach.
"Dat is mooi" zeg ik grinnikend. Als ik dan de waterballonnen aan haar laat zien zegt ze:
"Yessss, en nu vullen." en ze lacht er vrolijk bij.
"Ja, op naar de badkamer!" roep ik vrolijk. Ik stop de zak waterballonnen onder mijn shirt en doe daarna mijn shirt in mijn broek zodat de zak niet op de grond valt onderweg. Als er nu een begeleider komt zullen ze vast ook wel vragen of ik het onder mijn shirt weg wil halen en wil afgeven, maar dat boeit mij dan weer niet zo.
"Weetje, over een paar maanden ben ik achttien, dan word ik hier uit gekickt" zeg ik als we in de badkamer staan. Ik haal wat waterballonnen uit het zakje en hang deze onder de kraan.

---

Little do you know

Victoire (Vic) Lizzy Barton
Als we bij de badkamer zijn, zegt hij opeens "weetje, over een paar maanden ben ik achttien, dan word ik hier uit gekickt." mijn ogen worden groot als hij dit vertelt, terwijl hij rustig de waterballonnen begint te vullen. "Maar.." ik slik zachtjes "wat ga je.. wat ga je dan doen?" En ik dan? denk ik er achteraan. Ik ben dan wel 'dat vrolijke meisje dat de boel hier positief houdt', zo goed bevriend ben ik niet met zo veel mensen, en met Pete kan ik echt goed lachen. Hij is hartstikke aardig en hij heeft leuke ideeën. En dan? Als hij weg is? Met wie moet ik dan leuke dingen uithalen? Ik bijt op mijn lip en herstel me dan. Ik ben niet dat meisje dat zich zorgen maakt, ik ben vrolijk.

---

And right from that moment, you took my breath away.

Pete Davis
"Maar.. wat ga je.. wat ga je dan doen?" vraagt Lizzy zacht, ze klinkt bedroefd..
"Ik weet het niet, misschien word ik wel begeleider hier" zeg ik lachend "Maar nee, ik zou echt niet weten wat ik moet gaan doen dan. Ik heb nog drie maanden te gaan voor ik eruit gezet word" zuchtend ga ik op de wasbak zitten. Er liggen nu 10 waterballonnen in een emmer met een beetje water erin.
Om snel afleiding te zoeken van het onderwerp pak ik de emmer en loop de badkamer uit, op naar de eerste kamer.. Ik maak een 'kom' teken naar Lizzy en open de deur waarna ik een ballon wil gooien, maar de kamer is leeg. ik zucht geërgerd.
"Next" mompel ik zuchtend. Ik druk Lizzy een waterballon in haar handen en loop naar de volgende deur, als ik deze open zie ik dat er nog iemand in bed ligt en ik kijk Lizzy grijnzend aan waarna ik een hand beweging maak waarmee ik wil zeggen dat zij ons eerste slachtoffer mag bekogelen.

[Oke, die andere RPG begint steeds minder leuk te worden.. die 'Caird' heeft echt een gevoelige snaar geraakt bij me..]

---

Little do you know

[snap ik ey, leuk mens is dat -,- zo is het voor niemand leuk... gewoon proberen te negeren, hoe moeilijk het ook is..]
Victoire (Vic) Lizzy Barton
"Ik weet het niet, misschien word ik wel begeleider hier" lacht hij dan "Maar nee, ik zou echt niet weten wat ik moet gaan doen dan. Ik heb nog 3 maanden te gaan voor ik eruit gezet wordt." Zuchtend gaat hij op de wasbak zitten, waarna hij de badkamer uit loopt, naar de eerste kamer. De eerste deur is leeg en ik volg hem. Als de tweede deur open blijkt te zijn wenkt hij me en grijnst. "Nice" fluister ik, licht grijnzend, en pak een mooi volle waterballon uit de emmer. Hier heb ik dus voor gehandbald, om waterballonnen te kunnen gooien. Nee, maar het helpt wel. Voorzichtig doe ik een stapje naar achter waarna ik de waterballon vol op de persoon in het bed gooi. De waterballon komt netjes in het gezicht van de persoon terecht en ik hou met veel moeite mijn lach in, waarna ik grinnikend naar Pete kijk.

---

And right from that moment, you took my breath away.

[gelukkig is ze geband x'd
ze gaat nu alleen verder via Pb -.-]
Pete Davis
Lizzy pakt een waterballon en gooit deze met een mooie word op de persoon die nog heerlijk lag te slapen. Ik hoor degene geïrriteerd murmelen en gooi snel de deur dicht waarna ik iemand boos hoor roepen. Een scheve grijns siert mijn lippen en snel geef ik Lizzy nog een waterballon waarna ik naar de deur hier tegenover wijs, jongens kamer. Zelf loop ik ook verder naar de volgende deur, ook hier ligt niemand meer in bed. Een diepe zucht rolt over mijn lippen. Degene die het vertikken nog in bed te liggen rond dit tijdstip krijgen die waterballon nog wel van me..
Ik wacht even op Lizzy voor ik naar de volgende deur loop.. Daarna gaan we naar de tweede verdieping: De begeleiders.

---

Little do you know

[moooooooooooi megh, stom kind..]
Victoire (Vic) Lizzy Barton
De deur wordt dichtgegooid en het geschreeuw begint, waar ik door in de lach schiet. Als Pete me nog een waterballon geeft, grijns ik, en loop met hem mee: weer niemand. Ik zucht met hem mee, en loop dan achter hem aan naar de tweede verdieping, waar de begeleiders slapen. Een sneaky glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik naar de dichte deuren kijk... Wie zal ik het eerst te pakken nemen? Voorzichtig sluip ik naar 1 van de deuren en kijk dan naar Pete. "Doen?" fluister ik geluidloos naar hem, en kijk dan naar de deur. Ik wil die begeleiders zo graag terugpakken.. omdat ze mijn leven hebben afgepakt, mijn toekomst. Niet dat ik ze ooit goed genoeg terug kan pakken, maar waarom zou ik uberhaupt medelijden met ze hebben? Waar slaat dit op? Gewoon doen.

---

And right from that moment, you took my breath away.

[Sorry sorry sorry, ik ga nu een reactie maken]

[nvmiiind ]

---

And right from that moment, you took my breath away.

xLastKiss schreef:
Alex James Adams
Toen Autumn begon over ons uitzichtloze leven leek ze een beetje verdrietig, dus ik trok haar los van de muur en gaf haar een knuffel "Het komt wel goed." zei ik met een klein glimlachje. Ze rolde met haar ogen en zuchtte, maar ik liet het gaan; ik wist niet waar ze aan dacht, en als ze het me niet vertelde was het niet mijn probleem, dat respecteerde ik. Haar ogen begonnen te twinkelen ookal had ik geen idee waar het over ging. "Kom" zei ze toen opgewekt en niet veel later werd ik mee naar boven gesleurd, mijn kamer in. "waar is je gitaar? Je moet iets spelen." ze richtte haar ogen op me en ik begon te lachen. "Alsjeblieft?" zei ze met een pruillipje en een zielige blik. Smeken voor gitaar spelen bij mij? Ik deed niets liever! Ik liep verder naar binnen en haalde mijn gitaar tevoorschijn. Ik ging op mijn bed zitten en klopte naast me, ten teken dat ze moest gaan zitten. Voorzichtig begon ik 'Flaws' van Bastille te spelen, en als vanzelf zong ik ook mee: "When all of your flaws and all of my flaws are laid out one by one, a beautiful part of the mess that we made, we pick ourselves undone.." ik glimlachte voorzichtig, "All of your flaws and all of my flaws they lay there hand in hand. Ones we've inherited, ones that we learned, we pick ourselves undone, There's a hole in my soul, I can't fill it, I can't fill it.." zo zong ik het hele liedje af, met mijn ogen gesloten, niet bewust van mijn omgeving.

Autumn Avery Marin.
Outfit.

Nadat hij me een knuffel had gegeven en gezegd had dat alles wel goed ging komen liepen we naar boven. Hij nam zijn gitaar en begon Flaws te spelen. Ik zat misschien in een weeshuis en Alex was misschien de enige die voor muziek kon zorgen, maar we waren nog mee met de muziek de die buitenwereld had de dag van vandaag. Elk weekend gingen we naar de muziekwinkel hier in de stad om te kijken welke nieuwe muziek er was bijgekomen of welke muziek we de vorige keer hadden gemist. Verder gingen we vaak gewoon wat gaan eten omdat we het eten hier in het weeshuis amper konden uitstaan. Oké, na 3 jaar leerde je het wel op te eten, maar ik verzeker je dat een deftig beledigd broodje veel beter is dan het warme eten dat je hier krijgt. Toen het liedje gedaan was glimlachte ik en zuchtte, "Ik kan niet wachten tot we weer naar buiten mogen" zuchtte ik waarna ik mijn ogen even sloot. Een rilling ging over mijn rug waarna ik zuchtte, "Ik ga me best even aankleden, wacht even."
Ik kroop van het bed af en liep naar mijn eigen kamer. Het was niet dat ik zoveel kleren had, ik bedoelde maar, ik was uit de kleren gegroeid van toen ik 13 was en de meeste kleren waren echt mijn smaak niet meer, op een paar dingetjes na. Alle geluk dat ik mijn schoenen goed onderhield toen ik jonger was en dat mijn voeten niet meer gegroeid waren. Natuurlijk moest ik dan nieuwe kleren kopen in het stad, maar tja, met 20 euro kom je ook niet ver huh. Ik trk mijn kast open en haalde er een kleedje uit. Ik nam er een jasje uit, 1 van de weinige dingen waar ik dus nog inkon van vroeger, en een paar bruine schoentjes. Op het kettinkje dat ik altijd droeg na, deed ik als enige sieraad nog een ring rond met wijsvinger en haalde een paar keer mijn handen door mijn haren. Geen idee waarom ik zoveel moeite nog deed, waarschijnlijk gewoon voor mezelf, want op een paar mensen in het weeshuis na was er niemand die me zag. Ik liep terug naar Alex zijn kamer en omgekeerd op een stoel zitten zodat mijn buik tegen de rugleuning leunde en mijn gezicht naar Alex keek.