[RPG] Weeshuis || Speeltopic || 1 - Speeltopics

LETS RP!

Meiden(Wees)
-Demi Diana Silverheart - Marijncraft
-Maya Simone Bailey - Karmin
-Rhozali Coraline Wynter - Exposed
-Victoire Lizzy Barton - xLastkiss
-Dawn May Winter - Roww
-

Jongens (wees)
-Lucas Jeremy Bailey - Karmin
-Mason Scott Sadler - Ifano
-Alex James Adams - xLastKiss
- Jay Davis - Roww
-
-

Begeleiders:
- Susan Aimeé Laurens. - Dasskin
-
-
-

[ bericht aangepast op 9 juli 2013 - 17:10 ]

May StarClan light your path.

xLastKiss schreef:
[moooooooooooi megh, stom kind..]
Victoire (Vic) Lizzy Barton
De deur wordt dichtgegooid en het geschreeuw begint, waar ik door in de lach schiet. Als Pete me nog een waterballon geeft, grijns ik, en loop met hem mee: weer niemand. Ik zucht met hem mee, en loop dan achter hem aan naar de tweede verdieping, waar de begeleiders slapen. Een sneaky glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik naar de dichte deuren kijk... Wie zal ik het eerst te pakken nemen? Voorzichtig sluip ik naar 1 van de deuren en kijk dan naar Pete. "Doen?" fluister ik geluidloos naar hem, en kijk dan naar de deur. Ik wil die begeleiders zo graag terugpakken.. omdat ze mijn leven hebben afgepakt, mijn toekomst. Niet dat ik ze ooit goed genoeg terug kan pakken, maar waarom zou ik uberhaupt medelijden met ze hebben? Waar slaat dit op? Gewoon doen.

Little do you know

[oeps, dagje strand en mijn hele gezicht is rood ugh.]
Alex James Adams
"Ik kan niet wachten tot we weer naar buiten mogen" zuchtte ze, en ik knikte. Zodra we naar buiten mochten konden we naar de muziekwinkel, en normaal eten voor de verandering. Maar vooral voor de muziek. "Ik ga me best even aankleden, wacht even." zei ze toen. Ik knikte, en ze was weg. Ik moest me ook maar eens om gaan kleden. De trui begon een beetje warm te worden en daarbij paste hij niet helemaal meer. Ik stond zuchtend op en liep naar de stapel kleren in de hoek, waar ik mijn spullen uit moest halen. Vandaag was een joggingbroek-dag, vond ik, dus dat werd het. Toen ik eindelijk mijn joggingbroek gevonden en aan had, trok ik mijn trui en shirt uit. Toen Autumn terug kwam had ik mijn shirt nog niet gevonden in de stapel, dus ik draaide me om en glimlachte schaapachtig naar haar, waarna ik verder ging met zoeken. Er lagen zo veel broeken en beanies, maar geen enkel shirt. Ik zuchtte, pakte een beanie en stond toen op. Terwijl ik de beanie opzette liep ik naar de kast om daar maar een shirt uit te vissen. Ik trok het aan en ging weer op mijn bed zitten, en glimlachte naar Autumn. "Nog verzoekjes, madame?"

Victoire (Vic) Lizzy Barton
Als de begeleiders wakker zijn rennen we naar beneden, de badkamer in waarna hij de deur op slot draait. "En nu wachten" zegt hij met een scheve grijns. "Hebben ze ons gezien?" Vraag ik zachtjes. Ik heb ze niet echt naar ons zien kijken, maar mijn haar is nogal rood en zo veel meiden met lang rood haar zijn er niet. Er valt een plukje in mijn gezicht en ik blaas het weg, waarna het gewoon weer terug valt. Geirriteerd duw ik het achter mijn oor, en begin dan te lachen. Ik heb in tijden niet zo veel lol gehad, omdat er toch nooit iets gebeurt in dit weeshuis.

And right from that moment, you took my breath away.

[ik had me ook verbrand
Maar straks komt ff rpg stukje ]

May StarClan light your path.

Autumn Avery Marin.

Toen ik was binnengekomen had Alex nog geen t-shirt gevonden, niet dat ik daarover ging klagen trouwens. Toen hij uiteindelijk wel 1 gevonden had ging hij voor me zitten en keek me aan met een glimlach.
"Nog verzoekjes ?" "Wel, je mag altijd een broodje smeren voor me," begon ik, "Of samen met mij weglopen," ging ik verder, "Of je kan je t-shirt weer uit doen," zei ik deze keer met een klein glimlachje, "Maar hey, als jij nog een liedje wil spelen, be my guest."
Ik lachte onschuldig naar hem en ging terug naast hem neerzitten zodat ik mijn benen kon strekken. Dat was dus het goede aan klein zijn, je had kleine benen en deze bedden waren breed genoeg om bijna mijn gehele benen te ondersteunen. Alleen mijn voeten en een stuk boven mijn enkels kwamen over de bedrand.

Alex James Adams
"Wel, je mag altijd een broodje smeren voor me, of samen met mij weglopen, of je kan je t-shirt weer uit doen, maar hey, als jij nog een liedje wil spelen, be my guest." Zei ze, waarna ze naast me kwam zitten. Ik begon te lachen en dacht even na. "Broodjes heb ik hier niet, maaaar..." ik keek even opzij naar haar, legde mijn gitaar op het bed naasten liep toen naar mijn geheime laatje.
"Wat als ik je zonder shirt een rijstwafel met chocola aanbied en we dan een plan gaan bedenken om weg te lopen?" ik grijnsde vrolijk naar haar, waarna ik de la open trok en begon te zoeken tussen mijn voorraad eten. Omdat we vaak zo lang moesten wachten, en omdat ik een enorme vreetzak was, smokkelde ik altijd zo veel mogelijk eten naar binnen en verstopte het in mijn kamer. De begeleiders kwamen er toch niet achter, en zo kon ik nog een klein beetje normaal eten. Het was een wonder dat ik niet idioot veel aankwam, met de hoeveelheid eten die ik hier had. Of eigenlijk niet, want ik probeerde zo veel mogelijk oefeningen te doen. Waarvoor eigenlijk? Er was toch niemand die het zag. Misschien zodat ik me beter voelde over mezelf? Ik zou het niet weten.

And right from that moment, you took my breath away.

Mason Scott Sadler

'Achterlijke idioot, ik had je nooit moeten aannemen voor dit werk – je bent even waardeloos als dat stuk stront van een vader van je!'

Gebroken – terwijl de woorden van mijn enige oom door mijn gedachten schallen – trek ik me met enige moeite omhoog langs de regenpijp van het weeshuis. Slechts een week geleden liet ik mezelf hier omlaag glijden om ergens anders geluk te vinden – geld, om precies te zijn – waarmee ik de mogelijkheid zou verkrijgen om ooit uit deze verschrikkelijke gevangenis te ontsnappen.
Wat me echter nooit te binnen was komen schieten, was het feit dat mijn enige oom een ontzettend grote hekel aan me had gekregen – ik was namelijk degene die zijn enige broer voor het leven had verminkt en hem had verlaten, wat uiteindelijk zijn dood was geworden. Hoogstwaarschijnlijk was mijn oom de enige bezoeker geweest op de begrafenis van mijn vader – waar ik geen enkele medelijden over zou kunnen hebben, die man verdiende niets anders dan diep onder het gras weg te rotten en zijn ziel over te geven uit de demonen die schuilden in de Hel – de enige plek waar ze hem met open armen zouden kunnen ontvangen, de enige plek waar hij écht thuis zou kunnen horen.

Met gesloten ogen laat ik mezelf langs de muur omlaag zakken – ik had geen enkel idee in welke kamer ik terecht was gekomen, maar het was de eerste verdieping geweest, waardoor het een slaapkamer van een ander kind zou moeten zijn. Het was in ieder geval uitgesloten dat ik hier een begeleider zou tegen komen, die direct door zou hebben wat ik zou hebben gedaan door slechts een blik te werpen op mijn uiterlijk.
Mijn t–shirt zat onder de vegen smeer van de auto's die ik de afgelopen dagen had gerepareerd en langs mijn rechteroog liep een vieze, vuile wond waar enkele strepen opgedroogd bloed langs naar beneden liepen. De moersleutel waarmee mijn oom had uitgehaald was harder aangekomen dan ik had verwacht, maar was ook direct de reden geweest dat ik opnieuw was teruggekeerd naar het weeshuis – het geld had ik diep verborgen in mijn broekzakken en zou ik een veilige plaats moeten geven op mijn slaapkamer of de zolder.

De lichte, gedempte geluiden uit de andere kamers van het weeshuis drongen maar kort tot me door – ik had altijd al geweten dat ik hier niet thuis hoorde, de andere jongeren – die ik eigenlijk liever kinderen zou willen noemen – waren ontzettend kinderachtig en waren alleen maar bezig met puberaal gedrag te vertonen waar ze uiteindelijk alleen maar straf door kregen.
De 'boeit – mij – wat' houding die ze leken te hebben leek 'stoer' te zijn, maar in mijn ogen was het slechts een manier om te laten zien hoe kinderachtig ze wel niet waren. Ik zou hier sneller weg moeten dan ik zou kunnen ...
De lichte kreun die mijn lippen verliet zorgde ervoor dat ik met gesloten ogen tegen de muur geleund bleef zitten – terwijl er lichtflitsen over het donkere doek streken waar ik op dit moment tegen aan keek. Hoe moest ik hier uberhaupt overleven, met dit soort mensen rondom me?

•

Demi Diana Silverheart

De rijd weg van mijn huis, en ik kijk door het raam, terwijl ik diep na denk. Nu moet ik naar zo'n stom weeshuis, met heleboel anderen. Ik zucht diep. Wat als ik nou gewoon uitstapte? En het bos in ging wegrennen? En dan? Hoe moest ik dan aan eten komen? Maar als ik dat niet deed? Dan moet ik daar jaren zitten. Opeens stopt de auto. Zijn we er nu al? Ik stap uit de auto, en hoor de deur dichtslaan achter me. Ik loop door, ook al wil ik het niet. Maar het zou wel moeten. Er staat een groot hek, waar je onmogelijk overheen kan klimmen. Ik doe de deur open, die veel lawaai maakt. Ik sluit hem niet eens achter me, en loop door naar de slaapkamers. Met nog een zucht zet ik mijn spullen op mijn bed, en ga er ook zitten. De eerste dag dat je hier komt hoef je gelukkig nog niet gelijk te werken. Ik moet hier weg denk ik bijmezelf.

May StarClan light your path.