[RPG] Weeshuis || Speeltopic || 1 - Speeltopics

LETS RP!

Meiden(Wees)
-Demi Diana Silverheart - Marijncraft
-Maya Simone Bailey - Karmin
-Rhozali Coraline Wynter - Exposed
-Victoire Lizzy Barton - xLastkiss
-Dawn May Winter - Roww
-

Jongens (wees)
-Lucas Jeremy Bailey - Karmin
-Mason Scott Sadler - Ifano
-Alex James Adams - xLastKiss
- Jay Davis - Roww
-
-

Begeleiders:
- Susan Aimeé Laurens. - Dasskin
-
-
-

[ bericht aangepast op 9 juli 2013 - 17:10 ]

May StarClan light your path.

Pete Davis
Nadat ik had verteld over mijn idee met de waterbalonnen staat Vic al bijna bij de deur.
"Kom je nog?" vraagt ze. Traag als ik ben probeer ik op de rugleuning van de bank te klauteren om er zo vanaf te komen. Maar mijn poging mislukt echter en niet veel later voel ik hoe de bank op de kant van de rugleuning terecht komt met een harde dreun.
"Volgens mij is iedereen nu al wel wakker" zeg ik lachend. Maar ach, je kan altijd nog proberen? Toch?

Dawn Varatious
Met een gaap open ik mijn ogen en strek ik me uit. Weer een nieuwe dag en nieuwe kansen om hier weg te komen.. Tenminste, dat is wat ik me altijd voor blijf houden.. Op mijn schouderblad zit een enorme snede van een paar dagen geleden, het is al best goed geheeld.. Maar als ik er op lig of iemand raakt het aan dan doet het enorm pijn. Eén van de begeleiders vond dat ik me onbehoorlijk gedroeg en gaf me een klap met een nogal scherpe soeplepel. De achterkant ging langs mijn schouderblad en er ontstond een snee, ondanks dat het enorm bloedde deed hij er niks aan.. Met een diepe zucht kijk ik naar het witte T-shirt dat over mijn bureaustoel hangt, op het schouderstuk zit een grote vaal-rode vlek. Ik heb gebropeerd het eruit te krijgen, maar het is me niet gelukt.

Als ik de deur van mijn kamer, die helemaal vooraan in de hal zit, achter me dicht trek en de trap wil aflopen kan ik nog net voorkomen dat ik over Mason struikel. Hij zit op de trap en ik had hem eerst niet gezien.
"Sorry" mompel ik zacht waarna ik onhandig om hem heen probeer te stappen en de trap af te lopen, maar inplaats van dat het me lukt glij ik met mijn voet van de trede. Ik kan me nog net bij de leuning vasthouden maar inmiddels lig ik al bijna plat op de trap, waarom ben ik zo onhandig? Roodaangelopen kijk ik omhoog naar Mason, ik schaam me rot om mijn onhandigheid..

[Lol, ik heb besloten Dawn te houden x'd
Nooit gedacht zo'n lange post te kunnen plaatsen :'D]

Little do you know

Mason Scott Sadler

De lichte, stommelende geluiden die geproduceerd worden aan mijn linkerkant brengen me niet uit mijn concentratie – ik heb mezelf lang geleden geleerd mezelf niet af te laten leiden door geluiden uit mijn omgeving, ik kan me prima afsluiten van andere personen – wat dankzij mijn uiterlijk alleen maar meer naar buiten lijkt te komen.
Het moment dat ik een lichte duw tegen mijn schouder krijg door een been richt ik mijn blik echter dodelijk naar boven – omdat degene die me heeft durven te storen niet echt een goed moment uitgekozen om dat te doen, aangezien beneden iedereen het naar z'n zin lijkt te hebben en er haast niemand na lijkt te denken over de toekomst, die we eigenlijk niet hebben door die verdoemde weeshuis.

'Sorry.'

Verdwaasd en ietwat geschrokken richt ik mijn blik schuin omlaag, waar ik het meisje genaamd Dawn zowat languit op de trap zie liggen – met een hoofd dat te vergelijken valt met de kleur die verse tomaten hebben in de zomer.
Zachtjes schud ik mijn hoofd wat heen en weer – terwijl ik mijn tong eenmalig een klakkend geluid laat maken.
Zonder verder wat te zeggen kom ik lenig en zonder enige hulpmiddelen omhoog – waarbij ik het meisje Dawn aan haar bovenarm mee trek en hem uiteindelijk op haar beide voeten op een van de traptreden neer zet, wat ik op een enigszins tedere manier volbreng.. Hierbij maak ik gebruik van de gelegenheid om haar eens goed te bekijken – te bekijken hoe ze er over denkt om hier te zitten in het weeshuis, wat duidelijk wordt gemaakt door de nerveuse en ietwat angstige blik in haar ogen.

'Geen probleem, ik had niet in het looppad moeten gaan zitten.'
Mijn stem is rustig en ietwat vriendelijk, omdat Dawn de uitstraling geeft dat ze mijn vertrouwen wel eens ooit zou mogen gaan verdienen.
De lichte glimlach die op mijn gezicht verschijnt zegt echter niets en ziet er eerder nep uit – waardoor mijn gevoelens naar voren komen zetten.
'De anderen zitten beneden, ze hebben veel plezier, dan weet je dat.'

[ bericht aangepast op 12 juli 2013 - 23:37 ]

•

Infano schreef:
Mason Scott Sadler

De lichte, stommelende geluiden die geproduceerd worden aan mijn linkerkant brengen me niet uit mijn concentratie – ik heb mezelf lang geleden geleerd mezelf niet af te laten leiden door geluiden uit mijn omgeving, ik kan me prima afsluiten van andere personen – wat dankzij mijn uiterlijk alleen maar meer naar buiten lijkt te komen.
Het moment dat ik een lichte duw tegen mijn schouder krijg door een been richt ik mijn blik echter dodelijk naar boven – omdat degene die me heeft durven te storen niet echt een goed moment uitgekozen om dat te doen, aangezien beneden iedereen het naar z'n zin lijkt te hebben en er haast niemand na lijkt te denken over de toekomst, die we eigenlijk niet hebben door die verdoemde weeshuis.

'Sorry.'

Verdwaasd en ietwat geschrokken richt ik mijn blik schuin omlaag, waar ik de jongen genaamd Dawn zowat languit op de trap zie liggen – met een hoofd dat te vergelijken valt met de kleur die verse tomaten hebben in de zomer.
Zachtjes schud ik mijn hoofd wat heen en weer – terwijl ik mijn tong eenmalig een klakkend geluid laat maken.
Zonder verder wat te zeggen kom ik lenig en zonder enige hulpmiddelen omhoog – waarbij ik de jongen Dawn aan zijn bovenarm mee trek en hem uiteindelijk op zijn beide voeten op een van de traptreden neer zet. Hierbij maak ik gebruik van de gelegenheid om hem eens goed te bekijken – te bekijken hoe hij er over denkt om hier te zitten in het weeshuis, wat duidelijk wordt gemaakt door de nerveuse en ietwat angstige blik in zijn ogen.

'Geen probleem, ik had niet in het looppad moeten gaan zitten.'
Mijn stem is rustig en ietwat vriendelijk, omdat Dawn de uitstraling geeft hij dat mijn vertrouwen wel eens ooit zou mogen gaan verdienen.
De lichte glimlach die op mijn gezicht verschijnt zegt echter niets en ziet er eerder nep uit – waardoor mijn gevoelens naar voren komen zetten.
'De anderen zitten beneden, ze hebben veel plezier, dan weet je dat.'

Little do you know

HAHAHA LOL.
OKE SORRY.
Nu schaam ik me echt diep,
ik dacht dat je Dawn weer terug deed en dat het de jongen was >___>.

Sooorry :c.
Het is al laat oké.
Ik pas meteeen m'n post aan.
One minute.

•

Aaaaaaaaaaaaaaaangepast.

•

Dawn Varatious
Als ik dan languit op de trap lig schud Mason zijn hoofd en laat een klakkend geluidje klinken. Daarna staat hij lenig op van de trap en pakt me bij mijn armen om me recht op, op de trap te zetten. Als ik dan normaal sta zie ik hoe hij me bekijkt. Langzaam word ik opnieuw rood, ditkeer niet van schaamte. Dit keer word ik rood van verlegenheid. Ik vind het altijd vreselijk als mensen me bekijken.. Wat denken ze? Vinden ze me lelijk? Lachen ze me in gedachte uit? Mensen hebben zo snel al een oordeel over iemand.. Ik haat het als mensen negatief over me denken. Ik haat het uberhaupt als mensen naar me kijken, ik haat het dat ik zo onzeker moet zijn over mezelf.. Maar ja, vind je het gek als er nog nooit iets positiefs over me in mijn gezicht is gezegd? Niet dat ik denk dat mensen achter mijn rug om positief over me zullen zijn..

"Geen probleem, ik had niet in het looppad moeten gaan zitten." hij klinkt rustig, vriendelijk.. Een glimlachje siert zijn lippen, al is het geen mooie glimlach. Zijn ogen lachen niet mee, een neppe glimlach.
"De anderen zitten beneden, ze hebben veel plezier, dan weet je dat." vertelt hij dan rustig.
Ik schud mijn hoofd "Ik.. ik ontwijk ze liever.." mompel ik zacht "Ze mogen me toch niet" vervolg ik schouderophalend. Niemand mag mij.. denk ik in mezelf. Al zou ik het proberen, uiteindelijk verlaten ze me toch. Op welke manier dan ook, ik raak iedereen kwijt. ik kan beter gewoon ongezien en zonder vrienden door het leven gaan dan gehecht raken aan mensen en ze uiteindelijk toch weer kwijtraken. Daarbij, als ik vrienden had zouden ze me toch vragen wat er met me is als ik een keer sip kijk, ik wil niemand lastig vallen met mijn problemen..

[Haha x'D
Geen probleem d:
Heb ik ook wel eens gehad hoor x')]

Little do you know

Mason Scott Sadler

'Ik – Ik ontwijk ze liever. Ze mogen me toch niet.'

Het feit dat mijn wenkbrauwen langs mijn voorhoofd omhoog schieten kan ik niet tegen houden – het feit dat Dawn daadwerkelijk de andere jongeren in het weeshuis ontwijk doordat ze denkt dat ze haar niet mogen schijnt in mijn ogen zo ongelofelijk dat er vanuit het niets een oprechte glimlach rond mijn lippen verschijnt, zodat er lichte kuiltjes in mijn wangen komen te liggen.
Alhoewel haar gezichtsuitdrukking overduidelijk laat zien dat ze voor de volle honderd procent achter haar gevoelens staat, kan ik het niet laten om de glimlach van mijn gezicht te halen. Het feit dat een jong, beeldschoon meisje als Dawn zo onzeker is brengt ieder keer maar weer een glimlach op mijn gezicht – omdat ik het zo ongelofelijk vind, ik zou ze het liefst even flink door elkaar willen schudden en een gigantische spiegel voor willen houden zodat ze hun daadwerkelijke schoonheid kunnen zien.

'Dawn, ik moet zeggen dat ik met niemand een goede band heb hier, maar –'

Voor een kort moment haal ik even diep adem en laat de glimlach uiteindelijk toch van mijn lippen glijden – waarvoor er in de plaats een diepe denkrimpel tussen mijn wenkbrauwen verschijnt.
'– maar je lijkt me een ontzettend leuke meid, dus heb wat meer zelfvertrouwen, ze mogen je vast.'
Ditmaal verschijnt er opnieuw een glimlach rond mijn lippen te liggen – ditmaal warm en oprecht, terwijl ik haar met fonkelende ogen aankijk.

•

Dawn Varatious
Na mijn woorden kijk ik hem onzeker aan, ik heb er weer iets uitgegooid waarmee ik mensen lastig val.. Een diepe zucht rolt over mijn lippen, waarom ben ik toch zo'n flapuit? Mensen gaan me hierdoor echt 'aandacht zoeker' noemen.. Als ik dan de oprechte glimlach op zijn gezicht zie kijk ik hem kort, bijna onzichtbaar, vragend aan.

Als het een tijdje stil is doet hij zijn mond open om wat te zeggen: "Dawn, ik moet zeggen dat ik met niemand een goede band heb hier, maar..-" begint hij voor hij een korte stilte laat vallen. Wat wil hij gaan zeggen? De zenuwen gieren door mijn lichaam en het liefst ren ik de trap af, ik wil niet weten wat hij gaat zeggen! Straks is het negatief.. Ik zie een denkrimpel tussen zijn wenkbrauwen verschijnen, hij gaat natuurlijk bedenken hoe hij iets niet te negatief brengt..
"-..maar je lijkt me een ontzettend leuke meid, dus heb wat meer zelfvertrouwen, ze mogen je vast." nadat hij dit gezegt heeft siert een glimlach mijn lippen. Als ik hem dankbaar aankijk zie ik dat hij me een warme en oprechte glimlach laat zien, hij kijkt me aan met fonkelende ogen. Nooit gedacht dat er nog iemand was die aardig tegen me is..
Maar als ik me dan realiseer waarom ik geen vrienden heb of wil verdwijnt mijn glimlach als sneeuw voor de zon.
"Nee.. ik raak ze toch wel weer kwijt.. net zoals mijn zus.." mompel ik zacht "Of ze gaan dood, of ze mogen me uiteindelijk niet meer omdat ik teveel zeur" ga ik zacht verder.

Little do you know

Mason Scott Sadler

'Nee – Ik raak ze toch wel weer kwijt – Net als mijn zus. Of ze gaan dood, of ze mogen me uiteindelijk niet meer omdat ik teveel zeur.'

De manier waarop de lichte glimlach van haar lippen glijdt integreert me, waardoor ik haar opnieuw op een onderzoekende manier aan begin te staren – wat ik zelf in zijn geheel niet in de gaten lijk te hebben. Het moment dat ze over haar zus was geworden was er iets verandert in de blik van haar ogen, waar ik niet direct mijn vinger op kon leggen – terwijl ik normaal gesproken de emoties en gevoelens van andere personen goed kan peilen.
Opnieuw schud ik licht mijn hoofd heen en weer, zodat ik mijn concentratie opnieuw terug weet te vinden en mijn blik geruststellend op Dawn's gezicht laat rusten – waarbij ik de gedachten over de verwisseling van de blik in haar ogen naar achteren probeer te duwen om er niet meer aan te denken. Alhoewel ik mezelf graag ik haar zou willen verdiepen is dit niet het goede moment, waardoor ik haar direct teleur zal moeten stellen.

'Je raakt niemand kwijt, je moet ze alleen goed vasthouden.'

Opnieuw glimlach ik voorzichtig, terwijl ik mijn hand voor een kort moment door mijn haren haal.
'Alhoewel je mij nu wel kwijt gaat raken, op een bepaalde manier. Ik heb een mannetje buiten het weeshuis weten te regelen voor een baan voor een week, dus ik zal een week verdwijnen – ik zeg je niet waarheen want dan kom jij ook in de problemen, maar ik heb het geld nu eenmaal nodig om hier voorgoed weg te kunnen komen.'
Voor een kort moment laat ik mijn blik langs de trap naar beneden glijden en kort opzij in de gang van de eerste verdieping – zoekend naar begeleiders die gehoord zouden kunnen hebben wat ik zojuist heb verteld. Niemand in het weeshuis wist van dit plan af – zelfs meneer Jones niet, wat een grote uitzondering is – normaal gesproken bednek ik samen met hem al mijn plannen.

'Dus, het was een leuk gesprek Dawn, maar ik zal het moeten uitstellen tot volgende week.'
Na het geven van een korte knipoog duw ik mezelf af aan de reling en schiet binnen de kortste keren de slaapkamer in van de jongens, waar ik mijn leren jas van de stoel pluk en het raam met een zwier open. Alsof ik dit iedere dag doe – wat eigenlijk ook zo is – laat ik mezelf langs de regenpijp naar beneden glijden, richt mijn blik nog eenmalig omhoog en verdwijn dan in de bossen.

|| Ikkkkk ga op vakantie, ben er volgende week zaterdag weer. ||

•

Dawn Varatious
Ik voel hoe hij me kort aan staart, alsof hij probeert te peilen wat ik voel. Het liefst vertel ik hem meteen dat ik hem gezien hoe mijn zus koelbloedig werd vermoord.. Maar ik kan dit niet, dan weet hij meteen mijn zwakke plek. Niemand mag mijn zwakke plek weten. Niemand.
"Je raakt niemand kwijt, je moet ze alleen goed vasthouden." Hij glimlacht voorzichtig en haalt een hand door zijn haren heen.
"Alhoewel je mij nu wel kwijt gaat raken, op een bepaalde manier. Ik heb een mannetje buiten het weeshuis weten te regelen voor een baan voor een week, dus ik zal een week verdwijnen – ik zeg je niet waarheen want dan kom jij ook in de problemen, maar ik heb het geld nu eenmaal nodig om hier voorgoed weg te kunnen komen." verteld hij me dan. Ik knik begrijpend.

Heb ik iemand gevonden die me aardig lijkt te vinden gaat hij alweer weg.. Ik zei toch dat ik iedereen toch kwijtraak?
"Dus, het was een leuk gesprek Dawn, maar ik zal het moeten uitstellen tot volgende week." zegt hij dan. Zonder dat ik ook nog iets kan zeggen is hij al weer verdwenen. Zuchtend kijk ik hem na. Op de één of andere manier is hij mysterieus.. Hij heeft iets waardoor ik meer over hem wil weten..
Maar hiervoor moet ik zowiezo een week wachten. Als het niet langer is.

Met een zucht loop ik de trap af, me af vragend wat Mason voor werk doet. Ik ben altijd al nieuwsgierig geweest. En het ergste aan mijn nieuwsgierigheid is dat ik vaak tot het uiterste ga om iets te weten. Ook kan ik snel boos worden als iemand me eerst iets zeggen wil en dan ineens terugdeinst. Ik ben een superverlegen en onzeker meisje.. Maar ik kan ook erg snel boos worden.

[Fijne vakantie!]

Little do you know

[Lol, ik ben nogsteeds wakker :')
En ik ben niet moe..
maar Q is dood.. dus ik ga denk ik maar me bed in x'D]

Little do you know

Roww schreef:
Pete Davis
Nadat ik had verteld over mijn idee met de waterbalonnen staat Vic al bijna bij de deur.
"Kom je nog?" vraagt ze. Traag als ik ben probeer ik op de rugleuning van de bank te klauteren om er zo vanaf te komen. Maar mijn poging mislukt echter en niet veel later voel ik hoe de bank op de kant van de rugleuning terecht komt met een harde dreun.
"Volgens mij is iedereen nu al wel wakker" zeg ik lachend. Maar ach, je kan altijd nog proberen? Toch?

[ bericht aangepast op 13 juli 2013 - 11:56 ]

Little do you know

[ik ben niet in slaap gevallen hoor omg oeps]

And right from that moment, you took my breath away.

[Hahaha x'D
Ik ben half vijf pas gaan slapen omdat ik dehele tijd zat te chatten met een jongen :')]

Little do you know

[oeeeh, leuke jongen? oeps, sorry leuk internet hebben we hier.]
Victoire (Vic) Lizzy Barton
Als Pete dan eindelijk overeind probeert te komen doet hij dit niet bepaald handig, en valt met bang en al om. Met een harde klap komt zo de rug van de bank op de grond terecht. "Volgens mij is iedereen nu al wel wakker" zegt hij lachend. "Nou.... we kunnen het toch gewoon proberen?" Zelf moest ik ook wel lachen, het zag er best leuk uit zoals hij achterover was gevallen. "Waar liggen die waterballonnen?" Vroeg ik net iets te hard. Snel keek ik om me heen om te zien of de begeleiders me hadden gehoord. Gelukkig niet. "Kom op!"

Alex James Adams
Toen ze zei dat 'Angel' te cliché was, grinnikte ik "Dat is waar ook..." "Waarom niet gewoon Mary of Allie of iets in die aard, ik heb 3 namen, je kan vast wel iets maken van 1 van die 3?" "Jaaaa maar iedereen noemt je Mary of Allie dus ik wil iets origineeeels" zei ik met een kinderstemmetje. Het was zo; als Autumn al een bijnaam had, was het altijd Mary of Allie en ik wilde gewoon wat leukers bedenken, omdat ze voor mij niet zomaar iemand was. Don't get me wrong; ik zag haar niet op zo'n manier, meer omdat ze zo'n goede vriendin van me was en ik me bij haar op me gemakt voelde. Door haar was het toch nog iets leuker om in dat stomme weeshuis te zijn, we konden altijd wel lachen. Met haar hoefde ik eens niet na te denken over die toekomst die we allemaal niet hadden.
Gitaar spelen in een band? Ik mocht van geluk spreken dat ik mijn gitaar op mijn kamer had mogen houden... Wat was dat een gedoe geweest zeg, maar ik zou hem nooit weg doen. Dat ding was mijn leven.

[ bericht aangepast op 13 juli 2013 - 15:35 ]

And right from that moment, you took my breath away.