Carlos Fernando Días Muñoz
“Buenos Dias Carlos.” De hoge Spaanse stem klinkt schel in mijn oren. “Je weet het hè jongen, vandaag colegio.” Zonder al teveel moeite lukt het om mijn ogen dicht te houden als mijn moeder de gordijnen opendoet en de tv uit. “Je moet echt leren zonder die tv te slapen. De kosten zijn al zo hoog, Cariño. Het is onzin, vroeger deed je dat ook niet.” Mompelend draai ik me nogmaals om.
“Dat was ook niet nodig,” mok ik. “In Colombia was het altijd licht.” Ver weg denk ik nog een afkeurend geluid van mijn moeder op te vangen, maar met zekerheid kan ik het niet zeggen. Het is in ieder geval duidelijk dat ze me niet negeert, want zonder enig pardon trek ze de lakens van mijn lichaam. “Maaam,” houd ik mijn protest lang aan, maar het is een onbegonnen zaak. Iedereen weet dat je nooit in discussie kan met een rasechte Latina, zeker niet als man want thuis is de vrouw de baas.
“Aankleden, Carlos Días,” klinkt haar stem streng. “En haal die stoppels van je smoel af.” Met deze woorden loopt mijn moeder mijn kleine slaapkamer uit en sluit ze de deur achter zich. Nog net kan ik het gelach van één van mijn zussen opvangen.
“Aankleden Carlos Días,” hoor ik Giovana hardop mijn moeder herhalen, waarna Elena de rest van onze moeder herhaalt.
Als de deur in het slot valt, komt de rust weer terug in de 5 vierkante meter die ik mijn kamer noem. Ontevreden ben ik niet hoor als ik bij vrienden in gigantische kamers terecht kom. Dit is precies groot genoeg voor mij. Mijn twijfelaar, mijn televisie, een smalle kledingkast en een kleine bank passen er precies in en meer heb ik niet nodig. Even wrijf ik met mijn hand over mijn kin heen. Mijn moeder overdreef niet toen ze het over stoppels had, echter zijn het zelfs haartjes. Kreunend vind ik de moed om mezelf omhoog te hijsen en uit bed te stappen. Even verlies ik mijn evenwicht, maar al snel herpak ik deze waarna ik naar de badkamer strompel.
Aangekleed en al weet ik toch net op tijd aan de keukentafel te verschijnen. Mijn vader mompelt een kleine ‘Buenos Días’ en verdiept zich dan verder in de krant. Helaas heeft mijn moeder besloten dat ik er bij haar niet zo makkelijk vanaf komt. Na mijn, voor de ochtend, vrolijke ‘Hola todos,’ wijst mijn moeder me naar de stoel tegenover haar.
“Carlos,” begint ze. Naast me proest Giovana in lachen uit, maar na een kwade blik van moeders is dit snel over. “Wat ga je dit jaar doen op school?” Letita’s vraag klinkt serieus. Zachtjes bijt ik op mijn onderlip.
“Werken, mamá,” beantwoord ik haar vraag netjes, precies zoals ze wilt dat ik ze beantwoord. “Werken aan al mijn punten.” Mijn moeder knikt trots en stoot mijn vader aan. De man bromt een complimentje, waarna Letita mij mijn ontbijt toeschuift.
“Geniet Cariño,” glimlacht ze. “Eet je ontbijtje.” Voordat ik de eerste hap in mijn mond stop hoor ik mijn moeder nog wel even kuchen. Met lede ogen kijk ik op. “Werk je, je haren nog wel even bij?”
Ditmaal komen Giovana en Elena helemaal niet meer bij. Mijn twee mooie zusjes kijken mijn moeder grinnikend aan.
“Mamá,” begint Elena. “Hij ziet er goed uit hoor, mijn kleine hermano.”
Giovana staat op en haalt haar vingers door mijn bruine krullen. “Ja,” valt ze haar zusje bij. “Krullen zitten prima, zijn broek past perfect en tsja, die hemdjes dat maakt het goed.”
Moeder zucht diep. “La pubertad.”
Met een dikke zoen bedankt ik Elena voor mijn lift naar school. Niet heel erg ver hier vandaan zit ze op de universiteit, waardoor ze me wel vaker wilt brengen. “Gracias, hermana,” glimlach ik terwijl ze me terug zoent. De autodeur sluit ik achter me en loop dan langzaam het schoolplein op. Links en rechts zie ik allemaal groepen jongeren. Twijfelend blijf ik staan om iemand te zoeken die ik ken.
Meja Viktoria Mette Heimersson
Voorzichtig haal ik mijn borstel door mijn platina blonde haren. Als mijn spiegelbeeld hetzelfde doet, glimlach ik. Mijn haar valt met golven terug op mijn schouder. Alles zal perfect moeten zijn op mijn eerste dag. Het is niet alleen een nieuw begin van het schooljaar. Voor mij is het ook een nieuw begin op een nieuwe school, nieuwe vrienden, nieuwe contacten en dat allemaal in een nieuw land. Zachtjes bijt ik op mijn onderlip waarna ik voor de derde keer in tien minuten mijn adem check. En ook ruikt die voor de derde keer netjes naar pepermunt. Met een glimlach kijk ik op als ik via de spiegel mijn vaders hoofd om de deurpost zie verschijnen.
“Hallo lieverd,” glimlacht hij zachtjes terwijl hij een klein kusje op mijn voorhoofd drukt. “Je ziet er nu al geweldig uit.” Ik draai met mijn ogen, maar stiekem doen mijn vaders complimentjes mij wel heel veel. Ik sta op, woel door de dunne haren van mijn vader en loop dan naar mijn bed. De jurk die daar netjes ligt uitgestald, houd ik omhoog.
“Wat denk je pap?” Hij fronst even, maar grijnst dan breed.
“Je wordt de mooiste van school, meisje.” Ik grinnik en mijn vader staat op. Nog even geeft hij me een klopje op mijn schouder en trek hij me tegen zich aan. “Probeer zo nog wat te eten,” adviseert de dertiger me. “Jelena heeft pannekoeken.” Alleen bij het woord al geeft mijn maag toe aan de lekkernij. Het harde gebrom heeft ook mijn vader bereikt en hij geeft me een knipoog waarna hij de kamer verlaat. Ik weet niet hoe snel ik in mijn outfit moet schieten en mezelf moet opmaken. Met een klein strikje haal ik mijn voorste lokken uit mijn gezicht en door de spiegel bekijk ik mezelf goed waarna de mijn lippenstift aanbreng. Goed. Goed genoeg in ieder geval. Als een malle ren ik in de lange jurk de gang over waar ik halverwege nog een van mijn donkerblauwe wedges tegenkom. Snel trek ik hem aan terwijl ik richting de keuken wordt geleid door de sterke pannenkoekengeur.
Lachend druk ik een kusje op het kleine wangetje van Danil. “Vika, Vika,” is het enige wat de peuter kan zeggen als ik de auto verlaat.
“Sorry, Danie,” antwoord ik met een kleine pruillip, iets wat hem dan weer opvrolijkt. “Vanmiddag ga ik weer met je spelen.” Danil klapt van plezier in zijn handjes, waardoor mijn hart smelt en ik hem snel nog een kus toegeef. Ook Jelena, die mij naar school heeft gebracht, krijgt een dikke zoen van me.
“Dankje,” glimlach ik, maar Jelena wuift het gebaar weg.
“Graag gedaan,” antwoordt ze in half Russisch, half Amerikaans. “En vergeet je tas niet.” Lachend pak ik de tas op en klem hem tegen me aan.
“Nooit zal ik die vergeten,” grinnik ik. De diepblauwe tas was een cadeau van mijn vader voor het nieuwe schooljaar. Ik wil niet eens weten hoeveel hij heeft gekost, maar ik schat de waarde van de tas hoger dan Jelena’s maandsalaris. Glimlachend sla ik de autodeur dicht en rijdt de auto, na één toeter, van mee weg. Na diep adem te hebben gehaald, loop ik dan toch het schoolplein op, hopend dat ik niet te Europees voorkom.
[ bericht aangepast op 10 juni 2013 - 17:54 ]
"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."
