I will be okay || Speeltopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 10 april 2013 - 19:07 ]

"Stay Strong"

Zal iedereen er proberen goed bijtezetten

"Stay Strong"

[mijn topics]

{ mijn topics }

{Helloowww, ik beginpost plaatsen?}

"Stay Strong"

[Mijn topics (: ]

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

[Mes topics. Btw: Hoe beginnen we? :')]

[ bericht aangepast op 10 april 2013 - 19:04 ]

Take me to wonderland

(lilith staat er nog niet bij;$)

tottalymoi schreef:
(lilith staat er nog niet bij;$)

Take me to wonderland

Shane Collins:

Mijn rug deed zeer van al het slepen, vooral de reis hierheen. De wond op de bovenkant van mijn rug, was ook weer open gegaan. Ernaar gekeken had ik ook nog niet, ik voelde enkel dat mijn shirt, die nu verpakt zat onder mijn leren jas, vast begon te plakken aan iets 'nattigs'. De wond moest dus wel open zijn. Met mijn handen diep in mijn jaszakken geduwd, mijn hoofd wat nieuwsgierig opgeheven, liep ik hier door het bos, slechts niet meer aan het doen dan de omgeving bekijken. Alles in mijn lichaam wilde rust, mijn hoofd alleen niet. Ik was een zeer sociaal persoon, ik was vrolijk, ik wilde dingen zien, dingen ontdekken, dingen die ik nog niet had kúnnen ontdekken vooral. Toch, ondanks mijn wil, was mijn blik somber, mijn houding zelfs wat mysterieus. Mijn passen stoppen langzaam als er voor mij een groot houten hutje stond, net zo'n soort alpenhut in de bergen alleen dan midden in een groot donker bos.

"Stay Strong"

[Dus ze gaan nu naar dat hutding? :p]

Take me to wonderland

Naar her vakantiehuis waar ze verblijven.

"Stay Strong"

Jamie Griffin

Mijn blik naar beneden gericht, liep ik door het bos. Ik had een sombere houding en mijn zwart kap van mijn sweater was over mijn hoofd getrokken. Muziek dramde door mijn oren om me op mijn gemak te stellen. Ik hield van muziek, want het lied me altijd weg dromen. Het kon een saaie wandeling opeens veel leuker maken. Zeker als ik me kon vinden in de tekst van het liedje. Ik had helemaal geen zin om hier naartoe te gaan. Niet dat ik een andere keus had. Ik vond het opvangcentrum best. Voor het grootste gedeelte werd je wel met rust gelaten, maar ik had geen idee hoe dat hier ging zijn. Als ik geluk had, veranderde er hier niet al te veel, maar geluk was nooit aan mijn zijde. Anders zat ik niet waar ik nu zit. Tussen de bomen kan ik een houten huisje onderscheiden. Ik blies wat grommende lucht door mijn neus en versnelde mijn pas. Ik was al dat wandelen beu en wilde in een zetel zitten met mijn muziek. Even schrik ik als ik twee anderen voeten voor de mijne zie. Mijn blik gaat meteen naar de persoon voor me, een licht getinte jongen. Ik staar hem even aan, maar zeg niks. Waarom zou ik iets zeggen? Het was toch nooit goed.

[Btw: Ik ben een story aan het maken met alle personages. Ik vind het leuk als ik snel even kan zien hoe de personages eruitzien en wat hun achtergrond is. Ik zet het later online als het af is, dan kan het misschien in de beginpost? :p]

Take me to wonderland

Ellis Amy Fields

Mijn hakken glijden weg in de onverharde bospaadjes. Het is alles behalve handig, maar hoe moest ik dit weten? Mijn enkels beginnen ongelovelijk veel pijn te doen. Mijn tassen die ik om mijn schouders heb geslagen, helpen niet echt bij het opvrolijke van mijn humeur. Om me heen lopen een paar andere. Mijn hakken, het korte legerbroekje, het topje dat mijn buik bloot geeft en mijn haren los is niet het ideale setje. Met een zucht loop ik verder en luister naar de muziek. Ik had de muziek op volle volume gezet, geen zin hebbende in andere mensen. Zachtjes zing ik mee. Ik zing niet vals, maar ik zou met mijn stem ook geen miljoenen hits kunnen hebben. Ik zong boven het gemiddelde, maar niet uiterst goed, zoals mijn piano spel of dansen. Ik bijt even op mijn lip en kijk om me heen naar de jongens. Ik had hun lichamen en gezichten al even onopvallend bekeken. Ook had ik de meiden ingeschat en ik had besloten, wilde ik hier zo snel mogelijk weg, dat ik het alleen moest doen. Dat was beter, dacht ik. Het was beter geen mensen binnen te laten. Uit zelfbescherming, om hier snel weg te kunnen. Uit mijn jaszak pak ik een sigaret en klem die tussen mijn lippen. Onhandig, dankzij de zware tassen aan mijn arm, steek ik hem aan. Ik zucht en loop door. Uitgeput laat ik mijn tassen vallen als ik het huis zie en ren naar een bankje dat buiten staat. Ik laat me er languit opvallen en sluit mijn ogen. ik neem een haal van mijn sigaret en laat die dan naast me van het bankje vallen. Even uitrusten...

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Anna Sophia Rose Morgann
Ik stap uit de auto en doe de deur dicht. Ik kijk even naar het huis dat voor me staat. Het is helemaal gemaakt van hout. Terwijl mijn broer mijn spullen uit de achterbak haalt maak ik de deur open aan de achterkant. Ik haal Sophia eruit en kijk even naar haar gezichtje. Het liefste gezichtje dat ik ooit heb gezien. "Ben je er klaar voor?" vraagt mijn broer dan. Ik kijk op en knik. Ik kijk weer even naar het huis. Mijn ouders dachten dat het een goed idee zou zijn en mijn broer ook. Al zegt mijn broer dat als het echt niks is, ik gewoon terug naar huis moet komen en dat ik hem dan gewoon kan bellen. Ik loop naar de deur met Sophia in mijn armen en mijn broer die achter me aan loopt met mijn koffers. Ik open de deur en loop naar binnen. Ik kijk even om me heen en loop dan verder. Mijn broer volgt met mijn spullen. Ik loop de trap op opzoek naar de kamer waar ik zou slapen. Ik had van te voren aangegeven dat ik een baby heb en dat die ook mee kwam dus hadden ze mij een kamer toegewezen. Ik ga opzoek naar de juiste kamer en als ik daar ben ga ik naar binnen. Ik leg Sophia in het kinderbedje dat er staat en help mijn broer met mijn spullen. Ik zeg hem dat ik zelf wel uitpak. Als ik met hem mee naar beneden wil lopen zegt hij dat hij zelf wel de uitgang kan vinden en dat ik hier bij Sophia kan blijven. Ik rol met mijn ogen en zeg dat ik Sophia best kan dragen. Ik til Sophia weer op, aangezien ik haar niet alleen wil laten, en loop de kamer uit, de trap af en weer naar buiten. Op een bankje zie ik een ander meisje half uitgeput liggen. Mijn broer en ik nemen afscheid en hij gaat weer weg. Ik loop naar het meisje toe. "Alles goed?" vraag ik dan.

Ellis Amy Fields

Ik hoor een stem bij me. Even blijf ik stil, me afvragend of het aan mij gericht is. Dan, tergend langzaam, open ik mijn ogen en kijk naar het meisje naast me. Ik kijk haar strak aan. 'Lijkt het erop dat het goed gaat?' Ik kijk haar strak aan en rol met mijn ogen. Dan kijk ik naar de baby en houd mijn neus op. Een baby? Waar ging dit heen? Ik iwl hier weg.... Ik sla mijn handen voor mijn gezicht en ga dan recht op zitten. Ik staar weer naar de baby en dan naar het wijf dat waagt tegen mij te gaan praten. Ik veeg een plukje haar uit mijn gezicht en kijk nonchalant om me heen. 'Heb je niks beters te doen dan mij vragen of het met me gaat? Bijvoorbeeld melkvoeding geven of iets,' mompel ik en trek mijn wenkbrauw op. Arrogant kijk ik haar aan en stap dan van het bankje af. Ik zie dat de deur van het huis open is, dus pak ik mijn spullen en sleur die achter me aan naar binnen. Ik loop de trappen op en ga een willekeurige kamer in. Ik gooi mijn spullen neer en loop de kamer weer uit. Zwijgend loop ik de trappen af en zet mijn muziek nog een standje harder. Ik neurie weer zachtjes mee en loop een beetje dansend de keuken in. Ik trek de koelkast open. Surprising, die is bijna helemaal leeg. Kunnen we sowieso wel boodschappen doen in dit godvergetengebied? Ik zucht diep en kijk om me heen. Welkom in de hel. Ik durfde een wedje te leggen dat hier geen alcohol zou zijn, laat staan drugs. Gelukkig had ik mijn eigen voorraadje, Van beiden. Ik pak mijn mobiel erbij en zucht weer diep. Geen bereik. Suprise nummer twee. Boos stamp ik op de grond en loop de keuken weer uit. Misschien was dat wijf met die baby nog het beste van dit hele gedoe.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne