I will be okay || Speeltopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 10 april 2013 - 19:07 ]

"Stay Strong"

Elizabeth Vivienne Arceneaux

Ah, het niet zo spraakzame type, denk ik bij mezelf als hij als antwoord zijn schouders ophaalt. Ik gok dat het iets betekent als 'maak niet uit'. De verbazing die op zijn gezicht verschijnt als ik vraag of ik bij hem mag zitten onthutst me lichtelijk - denkt hij soms dat er niemand bij hem wil zitten? Waarom? Ik stop mijn onthutsing weg en knik als hij zijn oortjes uitneemt en zich voorstelt als Jamie. "Aangenaam." Zijn stem klinkt rauw en ik vraag me af hoe vaak hij zijn mond open trekt om iets te zeggen. Ik ga naast hem zitten, net ver genoeg dat ik zijn persoonlijke ruimte respecteer, maar niet zo ver dat het lijkt of ik liever niet te dicht bij hem ben. Een van de oortjes gaat terug in het hoor van de jongen en nieuwsgierig vraag ik waar hij naar luistert. Ik leg mijn schrift rechts van me open neer met de pen erop en heb mijn boek over planeten op mijn schoot. De jongen lijkt me niet heel spraakzaam, dus ik zal hem zo veel mogelijk gewoon in rust naar zijn muziek laten luisteren.

(( ik moet naar een vergadering bah het onweert en ben dus pas over onbepaalde tijd terug. Ik heb later in de avond een uur of twee/drie de tijd en daarna ben ik naar een feest. Ik zal dus niet heel veel tijd hebben om te antwoorden, maar ik zal mijn uiterste best doen. ))

[ bericht aangepast op 12 april 2013 - 14:29 ]

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

Jamie Griffin

Het stelt me al iets meer op mijn gemak dat ze niet te dicht zit. Ik voel me om de een of andere reden meer kwetsbaar als mensen te dicht bij me gaan zitten. Mensen kunnen me dan sneller beetnemen of weet ik veel wat doen. Ze kunnen me gewoon sneller te pakken krijgen, iets wat me heel nerveus maakt. Een koele wind streelt mijn gezicht en laat mijn blik iets naar boven gaan zodat ik de bewegende bladeren en takken van de bomen kan bekijken. Ik kijk Elizabeth weer aan als ze vraagt wat voor muziek ik luister. "Nu Numb van Linkin Park," zeg ik. Met mijn duim begin ik onzichtbaar vuil van mijn linkerschoen te vegen. Vanuit mijn ooghoek kan ik zien dat Elizabeth een schrift naast haar open legt. Ik draai mijn gezicht naar het schrift en kijk het aan met een vragende blik. Waar diende dat schrift voor? Op haar boek heeft ze een boek liggen en ik kan een paar planeten zien. Waarom planeten? Allemaal vragen die ik haar gewoon zou kunnen stellen, maar ik houd mijn mond gesloten. Niemand vindt nieuwsgierige jongens leuk. Mijn aandacht wordt weer even van het meisje weggehaald als mijn iPod besluit om van Linkin Park naar The Pretty Recless te gaan. Make Me Wanna Die,een kleine glimlach verschijnt kort bij de tekst van het lied, maar al snel heb ik weer die weinigzeggende blik. Alsof ik niet helemaal in het hier en nu ben, maar in een wereld helemaal door mezelf gecreëerd. Niet dat ik dat heb, mijn blik is nu eenmaal zo geworden.

[Ok, veel plezier met alles. :p]

[ bericht aangepast op 13 april 2013 - 12:25 ]

Take me to wonderland

Fay Jennifer Anderson

Verbaasd kijk ik toe hoe het meisje allemaal deuren opent, ik kijk toe hoe ze een kamer binnenloopt en er vervolgens weer uit loopt met een paar boeken in haar handen. Ik kijk haar na als ze naar beneden loopt, als ze weg is laat ik me vermoeid tegen de muur vallen en sluit ik mijn ogen. Even blijf ik zo staan. Dan open ik mijn ogen en kijk ik om me heen, ik zag niemand. Zo snel ik kan hinkel ik een willekeurige kamer binnen en laat ik me op een bed vallen. Mijn tas leg ik naast me neer op het bed en haal er meteen een rolletje verband uit. Voorzichtig stroop ik mijn broek naar beneden aan de kant van mijn pijnlijke knie. Zodra mijn knie zichtbaar wordt zucht ik diep, hij was helemaal blauw en gezwollen. Ik pak het rolletje verband en trek het strak om mijn knie. Ik verbind mijn knie nog strakker dan normaal zodat er minder bloed doorheen zou stromen en het dus minder pijn zou doen. Als ik klaar ben trek ik mijn broek weer omhoog en graai ik in mijn tas naar een potje. Uit het potje haal ik 2 tabletten die ik doorslik. Nu moest ik even wachten.

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

Lloyd Lowery

Het blijft toch altijd raar om iemand die zo jong was met een baby te zien rondlopen, voor hem alleszins. De meeste vrouwen die ik met een kind had zien rondlopen waren eind de twintig geweest. Genietend sluit ik even mijn ogen als het frisse water langs mijn keel glijd. Water was zo ongeveer het enige dat ik nog drink aangezien ik best agressief kan worden vanaf het moment dat er alcohol in mijn systeem zit en ik gewoon de pest heb aan het bruis in frisdrank. Het was iets raars, maar als ik anderen moest geloven zat ik ook gewoon raar in elkaar, dus het vulde elkaar goed aan. "Ja, al is dit de rare keer dat ik zoiets doe. Lloyd, aangenaam." Het was wel zo vriendelijk om mezelf even voor te stellen, toch? Mijn ouders hadden het er vroeger toch in gedramd om altijd vriendelijk te blijven, al lukte dat in mijn geval niet altijd een goed. Ik had namelijk de irritante eigenschap om altijd gewoon te zeggen wat ik dacht waardoor ik negen kansen op de tien wel een gevecht startte. "Ik heb psychologie gestudeerd, vandaar dat ze waarschijnlijk vonden dat dit het geschikte 'baantje' zou zijn." Echt een baan durfde ik het niet te noemen aangezien ik er niet voor betaald werd, toch niet met geld. De andere leiders kregen waarschijnlijk wel geld om hier wat rond te lopen en ervoor te zorgen dat alles goed ging. Even volg ik het meisje met mijn ogen als ze heen en wee begint te lopen en knik even bij de uitleg.

Tell me I'm a screwed up mess, that I never listen ~

Anna Sophia Rose Morgann
Hij zegt dat het uitzondering is dat hij dit doet en waarschijnlijk ook de enige keer alleen dan net iets anders geformuleerd. Ook stelt hij zichzelf voor als Lloyd en verteld dat mensen, door zijn studie psychologie, dit waarschijnlijk wel een geschikt baantje voor hem vonden. Iets wat ik best raar vind, want mij lijkt me dat je toch zelf een baan uitzoekt en niet dat je doet wat andere mensen je zeggen. "Ik ben Anna" stel ik mezelf dan voor "En dit is Sophia zeg ik en ik kijk even naar Sophia. "Mijn ouders hebben flink aangedrongen dat het wel eens een goed idee kon zijn om hierheen te gaan, al moet ik zeggen dat ik flink begin te twijfelen of dit wel zo goed is, gezien het taalgebruik en waarschijnlijk ook een aantal mensen met agressie. Niet bepaald een goede omgeving voor Sophia" zeg ik dan. "En ik vind het zelf ook niet zo veilig aanvoelen. Daarbij heb ik al genoeg geweld gezien" zeg ik, al zeg ik dat laatste wat zachter. Ik heb niet alleen gezien, ik heb het gevoeld en ik zou Sophia, of iemand anders nooit zoiets aandoen of toewensen. Het liefst ben ik zo ver mogelijk verwijderd van elke vorm van geweld. Het hele gebeuren heeft me flink veranderd, meer dan de meeste mensen beseffen. Hoewel ik vrij sterk ben heeft het me zowel geestelijk als lichamelijk flink veranderd. Buiten ben ik erg oplettend en ben erg beschermend, misschien zelfs overbeschermend, over Sophia en daarbij zal ik bepaalde aanrakingen van mensen helemaal niet fijn vinden en hoewel mensen het proberen te snappen, ze zullen het nooit snappen, want zij zijn niet degene die het hebben meegemaakt. Ik zou het ook niemand toewensen, want het is echt een hel. Vele avonden hoopte, bad ik dat ik de volgende ochtend niet meer wakker zou worden, dat ik niet nog zo'n dag hoefde mee te maken.

Elizabeth Vivienne Arceneaux

"Oh! Linkin Park! Die ken ik wel, hun muziek is wel cool." Ik glimlach nog even naar Jamie en sla dan mijn studieboek open naar hoofdstuk zeven, waar ik gebleven was. Het was een hoofdstuk over astrofysica een speciale tak van de astronomie, waarbij ze de processen die zich afspelen in sterren proberen te verklaren met natuurkundige wetten. Omdat ik het een doodzonde vind om in boeken te schrijven, moet ik alles wat ik belangrijk of interessant vind zelf opschrijven. Met mijn rechterhand maak ik notities in mijn schrift dat naast me ligt, terwijl het boek voortdurend op mijn schoot blijft liggen. Mijn handschrift is heel erg vrouwelijk en lijkt een beetje op het Vivaldi font dat je in Word hebt. Zoals Jamie naar mij kijkt vanuit zijn ooghoeken, kijk ik ook naar hem. Ik bemerk hoe hij mijn schrift en boek beoogt met een licht vragende blik, maar zijn mond blijft dicht. Hij keert weer in zichzelf en even zie ik een glimlach op zijn gezicht - hij kan dus toch glimlachen. Even giechel ik bij deze gedachte en ga dan weer verder met het lezen van de bladzijde. Ik noteer een belangrijke formule en een lichte frons verschijnt op mijn gezicht als ik probeer te begrijpen hoe deze werkt. Je bent te dom om het te begrijpen. Geef op! treitert De Stem en mijn frons word nog dieper terwijl ik zachtjes grom - de timing die Stem uitkiest is echt heel erg vervelend. Hij was net het grootste deel van de dag stil geweest dus waarom moest hij precies nu op komen dagen?! Ik snuif even lichtelijk en concentreer me dan weer op de formule; even noteer ik een aanwijzing en nadat ik de theorie nog een keer door gelezen heb begrijp ik hoe het zit. Snel schrijf ik het op voordat ik het weer vergeet en tevreden knik ik.

[ bericht aangepast op 13 april 2013 - 2:40 ]

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

Jamie Griffin

Mijn gezicht klaart even op als ze zegt dat ze Linkin Park kent, maar al snel is het weer diezelfde emotieloze blik die ik altijd opzet. Ik luister verder naar de woorden van The Pretty Recless alsof het mijn werk is. Even kijk ik vragend op als ik Elizabeth hoor giechelen, maar besteed er niet teveel aandacht aan. Plots komen er een aantal worden door mijn hoofd geslingerd waardoor ik mijn oortjes uittrek, een pen uit mijn broekzak vis en mijn mouwen oprol. Bij gebrek aan papier begin ik korte zinnen op mijn arm te krabbelen. In mijn achterhoofd hoor ik een melodie bij de woorden. Zachtjes begin ik het te neuriën, maar niet te hard. Ik zucht even. Vijf zinnen passen nog net op mijn arm, de rest van mijn huid staat vol me tattoeages. Niet dat ik spijt had van de tattoes, maar ik had graag nog wat huid over gehad zodat ik nog wat zinnen kon opschrijven. De andere stukjes huid zijn te klein voor een zin. Ik zou zo door een tattoe heen schrijven. Ik laat het wat voor het is en lees de zinnen in stilte. Disappear into the fear , You know there ain't no comin' back , When you're still carrying the past , You can't erase, separate , Cigarette in my hand . Ik staar nog een paar seconde naar de zinnen en laat mijn arm dan weer vallen. De andere zinnen laat ik in mijn hoofd spoken. Misschien waren het slechte zinnen en kon ik ze daarom niet meer op mijn hand schrijven. Ik ben niet echt het gelovige type, maar soms laat ik God toch een rol spelen in ons dagelijkse leven. Geen idee waarom ik het doe, maar het gebeurt gewoon. Misschien geloof ik dan toch in een God? Maar in welke God? Die van de Christenen? Ik weet niet of ik de God van de Christenen zo leuk vind. Ik bedoel, hij houdt van iedereen, maar toch houdt hij van een heleboel mensen niet. Misschien weten de Christenen gewoon niet wat God wil? Ik zucht weer even en laat het onderwerp God wegvaren. Ik heb geen tijd in godsdienst.

Take me to wonderland

Ik heb net mijn aantekeningen gemaakt als Jamie opeens zijn oortjes uit doet en een pen uit zijn broek vist. Hij begint op zijn arm te schrijven en neuriet een melodie die ik nog niet eerder heb gehoord. Ik merk dat hij niet genoeg plaats heeft op zijn arm vanwege de tattoos en snel blader ik naar het midden van het schrift en haal daar de middelste pagina's uit. "hier," zeg ik en reik hem het papier met een glimlach. De melodie die hij net neuriede klonk mooi en ik vroeg me af wat de tekst was. "mag ik het horen?" Ik leg mijn hoofd schuin als ik de vraag stel. "het is een lied, toch? Zou je het voor mij willen zingen alsjeblieft?"

(( sorry voor de kortheid, maar ik ben bij mijn ouders en kan alleen met mijn mobiel antwoorden. Ik wilde je niet laten wachten. ))

[ bericht aangepast op 13 april 2013 - 17:27 ]

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

Jamie Griffin

"Hier," hoor ik Elizabeth zeggen waardoor ik naar haar kijk. Ze glimlacht en reikt een leeg blad papier naar me uit. Ik geef een ongemakkelijke glimlach en neem het blad papier aan. "Dankje," zeg ik, het schorre bijna uit mijn stem. Meteen begin ik de rest van de tekst op te schrijven die mijn hoofd in spookte. Eén van de dingen die ik graag doe is muziek schrijven. Ik begon toen ik 13 jaar oud was. Het was een manier om mijn gevoelens een plaats te geven. Hierdoor werd ik niet helemaal gek en kon ik me nog net naar boven trekken voor ik helemaal in de donkere put zou vallen. Een put waar als je er eenmaal in zit er niet meer uit kunt. Een steeds dieper wordende put die je uiteindelijk opslokt. Een put die wel eens realiteit kan worden, een put die dichtgegooid wordt.
"Mag ik het horen?" vraagt Elizabeth opeens wat me meteen doet stoppen met schrijven en ik focus mijn blik op de haren. Ik slik even. "Euh," begin ik, maar sla dan mijn ogen even naar beneden. "het is een lied, toch? Zou je het voor mij willen zingen alsjeblieft?" gaat ze verder.
"Ik heb er mijn gitaar voor nodig," zeg ik zacht. "Hij ligt binnen. Ik kan hem gaan halen," voeg ik er traag aan toe, niet zeker of ik wel wil dat ze het hoort. Ik heb nog nooit mijn liedjes voor iemand gezongen. Ik heb zelfs nog nooit voor iemand gezongen. Wat zou ze doen als ze het hoort? Me uitlachen? Waarschijnlijk.Niet dat ik dat nog niet gewend ben. Het was het enige wat ze deden op school. Ik was het niet waard om een gesprek mee aan te knopen. Ik blijf haar aankijken tot ze antwoord.

[Ahw, dankje. De kortheid is niets hoor. ^^]

Take me to wonderland

Elizabeth Vivienne Arceneaux

Ik knikte vriendelijk toen hij me bedankte en keek toe hoe hij meteen begon met het opschrijven van zijn lyrics. Een melancholische glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik hem zo zie en bedenk me dat ik tot voor een jaar soms ook zo zat. Het is lang geleden dat ik voor het laatst piano heb gespeeld; mijn vingers krullen om de rand van mijn boek en houden het stevig vast, terwijl ik op mijn onderlip bijt. Vroeger had ik altijd plezier toen ik speelde, maar tegenwoordig hoefde er maar één noot fout te gaan of ik zou ontploffen - zowel van binnen als van buiten. Ik besloot dat ik nooit meer zou spelen, maar ik zou liegen als ik zei dat ik het niet mis. Zingen doe ik nog af en toe als het me goed gaat of als ik me echt geen raad meer weet met Stem en dan is de enige manier om Hem te overstemmen door te gillen of te zingen en aangezien zingen iets minder opvallend is kies ik daarvoor.

Ik merk dat Jamie zich lichtelijk ongemakkelijk voelt door mijn vraag hem te mogen horen, maar hij zegt dat hij zijn gitaar zou kunnen gaan halen van binnen. "Ik zou het heel graag horen a-als het niet teveel moeite is natuurlijk," zeg ik licht verlegen en strijk nerveus een pluk haar achter mijn oor.

(( dit is de langste tekst die ik ooit op mijn mobiel geschreven heb en geen dank, ik vind het zelf altijd vervelend in een dag lang op mensen te wachten [want geen geduld enzo] en ik vind deze roleplay gewoon ook heel leuk, dus ik wil heel graag doorgaan. ))

[ bericht aangepast op 14 april 2013 - 1:31 ]

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

Jamie Griffin

"Ik zou het heel graag horen a-als het niet teveel moeite is natuurlijk," zegt ze en ik merk dat ze een beetje verlegen is. Iets wat ik niet echt verwacht had. Ze leek helemaal niet verlegen. Niet dat ik haar kan kennen in die paar woorden die we gewisseld hebben. Ik schud mijn hoofd en krijg weer een glimlach als ik opsta. Een glimlach? één dag. Serieus? Het is lang geleden dat ik nog zoveel gelachen heb. Voor andere mensen lijkt het misschien niet veel, maar normaal lach ik nooit. Ik loop weer het huis binnen richting mijn rugzakken die naast de trap op een hoop liggen. Op goed geluk begin ik door wat tassen te rommelen tot ik mijn schrift vind met de rest van de liedjes. Het boek staat vol met lyrics die ik over de jaren geschreven heb. Als ik er doorblader zie ik verschillende notenbalken voorbij gaan. Tegen het einde van het schrift vind ik mijn laatste geschreven lied. Ik leg het voorzichtig naast me neer zodat het schrift open blijft liggen op die bladzijde. Snel grijp ik naar mijn gitaar die in zijn koffer zit en met zorg haal ik hem eruit. Met gitaar en schrift onder mijn armen loop ik weer naar buiten. Ik vraag me af of het geen excuus was zodat ze ondertussen kon gaan lopen. Ik was niet bepaald spraakzaam gezelschap. Gelukkig zit ze nog steeds op dezelfde plaats als ik weer buiten kom en ga naast haar zitten en leg het schrift voor me open. Voorzichtig zet ik de gitaar in mijn schoot en leg het losse blad van Elizabeth bij mijn schrift.
"Ik heb niet heel veel aan de tekst meer veranderd, dus ik heb geen idee of hij wat goed is," zeg ik als ik zachtjes mijn gitaar begin te stemmen. Als ik klaar ben, blijf ik naar het instrument staren. Niet durvend om Elizabeth aan te kijken. Te bang om de teleurstelling in haar ogen te zien als ze mijn lied hoort. "Ik heb nooit voor iemand gezongen," zeg ik zacht. "Dus ik heb geen idee of ik goed ben," voeg ik eraan toe en begin het lied te spelen.

[We doen dus even alsof Jamie het geschreven heeft. :'D Haha, ik vind dit rpg ook echt heel leuk aangezien ik lekker dramatisch kan doen. x'D]

[ bericht aangepast op 14 april 2013 - 1:41 ]

Take me to wonderland

Elizabeth Vivienne Arceneaux

Ik ben blij als Jamie naar binnen gaat om zijn gitaar te halen en de glimlach die hij had is me niet ontgaan. Terwijl hij binnen is maak ik een laatste aantekening in mijn schrift en sluit dan ook mijn studieboek, dat ik boven op mijn dichte schrift leg. Ik ben extreem benieuwd naar hoe het nummer van Jamie zal klinken en vraag me af hoe vaak hij voor anderen speelt en of hij in een band zit. Ooit speelde en zong ik in een band, maar dat was voordat mijn schizofrenie zo erg werd en Stem mijn hoofd overnam. Als Jamie naar buiten komt heeft hij ook een schrift bij zich dat hij voor zich neerlegt en ik kan de noten lezen en heb een vaag idee hoe het lied klinkt. Als de jongen naast me klaar is met stemmen zegt hij zacht dat hij nog nooit voor iemand gespeeld heeft en ik realiseer me dat ik me geëerd moet voelen dat hij bereid is om zich zodanig bloot te geven. Al een tijdje vermoedde ik dat zijn eigendunk vrij laag is, maat dat werd nu bevestigd voor mij tien hij zijn onzekerheid over zijn talent uitte. Toen hij begon te spelen werd ik meteen in zijn lied gezogen. Om beter te kunnen luisteren sloot ik mijn ogen en nam zo het lied in me op. De tekst raakte me; hij was persoonlijk en ik begon te begrijpen hoe deze jongen zich voelde. Ik wist niet wat in Jamie's verleden gebeurd was- dat ging mij ook helemaal niets aan- maar het was niet makkelijk geweest, dat wist ik zeker en het liefst had ik hem een knuffel gegeven. Nadat Jamie klaar was met spelen duurde het even voor ik mijn ogen opende en hem aankeek. Ik moest mijn keel even schrapen zodat het niet zou klinken of ik elk moment kon gaan janken en zei toen zacht: "dank je wel. Dat was echt heel mooi. Je hebt talent." Ik glimlach naar hem en hoop dat hij me zal geloven.

((( haha, zo die ik dat meestal ook met eigen muzikale personages ik heb het gevoel dat Jamie en Elizabeth vrienden zouden kunnen worden. C: ))

[ bericht aangepast op 14 april 2013 - 2:19 ]

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

Jamie Griffin

Toen mijn lied gedaan was, keek ik afwachtend naar beneden. Ik durfde Elizabeth niet aa te kijken. Bang om die teleurstellende blik te zien. Misschien stel ik me wel aan, maar zo ben ik nu eenmaal. Mijn vingers begonnen aan de snaren van het instrument te frunniken terwijl er niet meteen antwoord kwam van Elizabeth. "dank je wel. Dat was echt heel mooi. Je hebt talent." hoor ik haar plots zeggen en ik kijk haar meteen aan, een beetje verbaasd zelfs. "Echt?" vraag ik op een manier zoals een kleine jongen zou klinken. Ik vervloek mezelf in mijn gedachten voor dat. Elizabeth glimlacht naar me waardoor ik mijn hoofd laat zakken. Ik voelde me weer verlegen. Iets wat ik normaal zou verbergen door een bad boy façade. Ik kon een glimlach niet onderdrukken als ik mijn aandacht weer op mijn gitaar probeerde te vestigen. Uiteindelijk besloot ik om mijn gitaar voorzichtig naast me te leggen en sloot het schrift met het losse papier van Elizabeth ertussen. "Dankje," zeg ik zachtjes uiteindelijk. "Voor naast me te gaan zitten bedoel ik," voeg ik er snel aan toe, mijn blik naar mijn handen die op mijn schoot liggen. Mensen gingen niet snel naast me zitten. De meesten vermeden me als de pest. Mensen die me niet kenden omdat ik er zo raar uitzag. Mensen die me wel kende omdat ze me niet mochten.
Ik zucht stilletje. Haar boeken nemen weer mijn aandacht. "Je houdt van planeten?" vraag ik zacht en schraap even mijn keel. Ik wou het al eerder vragen, maar ik durfde het nu pas om ook echt te vragen.

[Well I hope so. x'D Normaal snauwt Jamie naar mensen, dus hij was heel rustig tegen Elizabeth. Ik vond dat Jamie wel een vriend kon gebruiken, dus moest hij voor een keer maar wat vriendelijker zijn. :p]

[ bericht aangepast op 14 april 2013 - 2:40 ]

Take me to wonderland

De manier waarop Jamie om bevestiging vraagt of ik men wat ik gezegd geen doet me even grinniken en breed glimlachend antwoord ik: "ja echt. En ik ben zelf ook muzikant, dus ik kan het weten." Dat laatste was een beetje als grapje bedoeld, dus ik knipoogde naar Jamie en grijnsde mijn tranen bloot. Als hij me bedankt omdat ik naast hem was komen zitten knipper ik verbaasd met mijn ogen: "waarom zou ik niet bij je willen zitten? Ik bedoel, je ziet er apart uit, maar je moet een boek niet aan zijn kaft beoordelen." Ik haal mijn schouders op en vouw mijn benen onder me op in een kleermakerszit.

Als Jamie me vraagt of ik van planeten hou lichten mijn ogen op. "Ik ben gek op planeten! En sterren en alles wat met het heelal te maken heeft." Op mijn gezicht rust een blije glimlach als hem vertel over mijn fascinatie met het heelal. "Toen ik vier was nam mijn papa me een keer mee naar het park en toen gingen we samen naar Venus kijken, die toen zichtbaar was. Hij heeft me toen vertelt dat er naast de aarde ook andere planeten zijn en dat ze op zoek zijn naar andere vormen van leven. Sindsdien heb ik altijd van sterren en planeten gehouden en ik ben nu eerstejaars student astronomie. Ik heb mijn studieboeken meegenomen zodat ik het bij kan houden terwijl ik hier ben." Als ik klaar ben realiseer ik me dat ik meteen een heel verhaal tegen Jamie heb afgehangen, terwijl hij enkel vroeg of ik van planeten hou. ik hap even naar lucht en zeg dan verontschuldigend: "waah! sorry! Ik raak altijd enthousiast als het over planeten gaat en praat dan gauw teveel." Er is een lichte blos op mijn wangen en ik ben hevig aan mijn shirt aan het frunniken, terwijl ik Stem kritisch hoor zeggen elk woord dat jij zegt is teveel . Even knijp ik mijn ogen samen en dan is Stem ook alweer rustig - voor nu.

(( in Elizabeth heeft hij dan zeker niet de slechtste als vriend. Als ze niet midden in een psychose zit tenminste. ))

[ bericht aangepast op 14 april 2013 - 13:56 ]

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

Jamie Griffin

"ja echt. En ik ben zelf ook muzikant, dus ik kan het weten." knipoogde Elizabeth. Ik was hierdoor niet zeker of ze het als grap bedoelde of niet. Ik bedoel, het is niet dat ik zoveel interacties heb kunnen ondergaan met anderen mensen, dus hoe zou ik mensen moeten kunnen lezen? "Je zingt? Of bedoel je het als grapje?" vraag ik, mijn stem al iets minder zacht dan normaal aangezien ik me wat comfortabeler begin te voelen. Ze kijkt me verbaasd aan als ik haar bedank om naast me te komen zitten. "waarom zou ik niet bij je werken zitten? Ik bedoel, je ziet er apart uit, maar je moet een boek niet aan zijn kaft beoordelen."ook ik haal haar schouders op en kijk even weg. "Mensen gingen nooit vrijwillig naast me zitten," zei ik en keek haar terug aan. "Niet iedereen denkt zoals jij," glimlach ik.
Wanneer ze over haar fascinatie van planeten begint, luister ik geïnteresseerd naar het verhaal over hoe ze zo dol werd op planeten. Ik negeer het rare gevoel in mijn buik bij het woord vader. Ik lach zachtjes als ze naar adem moet happen. "waah! sorry! Ik raak altijd enthousiast als het over planeten gaat en praat dan gauw teveel." verontschuldigt ze zich, maar ik schud mijn hoofd. "Nee, ik vond het leuk om er naar te luisteren," lach ik. Lachen? Ik? Vergaat de wereld ofzo?
Vragend kijk ik haar aan als ze haar ogen stevig dichtknijpt. "Is er wat?" vraag ik zachtjes, geen idee of ik het kon vragen. Misschien wou ze helemaal niet vertellen wat er was en werd ze boos.

Take me to wonderland