[RPG] Dead Island | 1 - Speeltopics

Een prachtig eiland, ergens midden in de oceaan. Sinds een aantal jaar is dit een toeristische plek geworden, met een prachtig hotel erop. Het gehele jaar door is het hier tussen de twintig en de veertig graden, alleen tijdens de regenseizoenen is het toerisme iets minder, voor de rest is het druk bezocht. Tijdens het drukste seizoen gebeurd het onmogelijke, een virus uitbraak. Zodra het gesignaleerd is, wordt het eiland afgesloten van de buitenwereld. Er wordt een stel wetenschappers op af gestuurd, maar verder komt niemand het eiland meer af. Er breekt paniek uit, er vallen doden, maar het ergste is als de doden terug komen, the living dead. Maar een handjevol mensen weet het te overleven en zijn op zichzelf aangewezen. Zullen ze samenwerken, of wordt het ieder voor zich?

Dit is het hotel en het staat op dit eiland. Zoals je kan zien is het redelijk groot, maar vooral bebost gebied. Er zijn simpele zandwegen die over het eiland leiden tussen de bomen door, maar dat is niet meer veilig. Het hotel heeft meerdere gebouwen en elders op het eiland woonden ook nog mensen. Het dichtstbijzijnde vasteland is honderden kilometers verderop, boten zijn allemaal meegenomen door wanhopige toeristen die probeerden weg te komen, hoewel de boten niet geschikt waren voor de open zee. De enige mogelijkheid om er te komen bestond uit een vliegtuig, maar het vliegveld is ondertussen een verlaten gebied.

De regels:
- Minimaal 250 woorden per post, hier wordt ook op gelet.
- Je schrijft de naam van je personage boven je post.
- Geen onnodig gequote! Daarvan rekken de pagina’s uit en je hoeft echt niet een reactie te quoten als hij op de vorige pagina staat of als je een reactie op iemand schrijft, al is het al even geleden.
- Niet off-topic gaan! Je bespreekt dingen maar in iemands gastenboek of via een privé bericht. Kleine dingetjes mogen uiteraard wel. Als er behoefte aan is open ik een praattopic.
- Geen Mary Sues, niemand houd ervan om met perfecte personages te spelen of mensen die zich overal uit weten te redden.
- 16+ en al het bijbehorende is toegestaan.
- Maximaal 2 rollen per persoon.
- Iedereen mag mee doen en je sluit niemand buiten!

Overlevende wetenschappers:
- Dana Estelle Nixon ~ Tyrion
- Kathalena Ann Petrova ~ Ophilia
- Nick Lincoln ~ Chiron

Overlevenden:
- Marisa Langdon ~ Assassin
- Rhiannon Ivy Murray ~ Maniae
- Valentina Alamo ~ Lupone
- William James Lawrence ~ Tyrion
- Hunter Stone ~ Chiron
- Manuel Rosenthal ~ Ribery
- Bei Ming Tian ~ DarkSavior

Doden:
- Gwendolyn Verselli ~ Lexus - wetenschapper
- Yenthe Maïté Kear ~ Aestas - wetenschapper
- Sarah Kate Vasquez ~ Anguish - overlevende
- Cain Noah Philips ~ Anguish - wetenschapper

Rollentopic

[ bericht aangepast op 23 juni 2013 - 14:17 ]

---

Your make-up is terrible

Hunter Stone
“Ik kom net uit het hotel en weet toch beter hoe het er nu uit ziet dan jij. Jullie zaten vast op die bomen, als ik me niet vergis. Ik heb een heel stel zombies in het hotel afgeslacht, dus daar zouden we veiliger zijn,” bracht Jackie Chan als argument in. En om eerlijk te zijn was ik het wel met hem eens, vooral omdat ik hem daarnet aan het werk gezien had. Hij had zich voor mijn part genoeg bewezen. “Maar goed, als je zo nodig je dood tegemoet wil lopen, zal ik maar mee gaan om dat af te wenden.”
Het meisje draaide zich geïrriteerd om. “Ik wil heus niet dood, stop eens met dat te zeggen,” siste ze flink lastig. “Bovendien heb ik jouw hulp niet nodig en wil ik het ook niet.” Ze draaide zich zonder enige toelichtingen nog om en begon weg te stampen. Ik zuchtte en mompelde binnensmonds: “Vrouwen…” Ik keek het meisje mee. Ik wilde eigenlijk liever naar het hotel, aangezien de zombies daar blijkbaar toch afgeslacht waren. “Dingetje!” riep ik het meisje toe. Ik wist haar naam niet. “Kom terug! We kunnen op z’n minst een kijkje gaan nemen, als het daar niet veilig is kunnen we nog altijd jouw kant op gaan?”
Ik vroeg me af ze me nog wel kon horen. Wie weet was ze wel te diep in gedachten verzonken om nog naar me te kunnen luisteren. Ik keek de andere man kort aan en keek toen het meisje weer na.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Lirio -> Sibyllin ^-^]

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Kathalena Ann Petrova. – Wetenschapper
Waarschijnlijk waren die vergelijkingen die ik maakte, niet erg relevant. De zombies die hier rondliepen waren heus niet zoals de zombies die ik had mogen aanschouwen in de filmproducties uit Hollywood. Maar het begon er aardig op te lijken.
Het uiterlijk van die mensen veranderde wel, maar ik zag er nog precies zo uit als voor we dit eiland hadden betreden, dat zei toch heel wat?
Mijn blik ging naar de spuitbus in haar handen zodra ze iets opmerkte over een verdovingsmiddel. Als het een sterke was, dan zou het alles plat moeten leggen. Helemaal mensen die niet meer zouden moeten functioneren. ‘Er is maar een manier om daar achter te komen, maar of het zo’n slim idee is, nee. Zolang je het niet nodig hebt kan je het maar beter bij je houden,’ Mochten ze nog in een situatie belanden dat ze verdediging nodig hadden, dan konden ze dan wel weer zien was het niet?
Wellicht stelde ik veel vragen omdat ik zeker wou weten dat alles goed was, daarnaast was het tevens ter bevestiging voor haar dat me echt niets mankeerde. Want zover ik wist, was ik nog steeds op en top mens en dat wou ik graag blijven ook.
De geluiden op de gang maakte dat ik me heel erg angstig begon te voelen. Het kon niet gezond voor je zijn als je te dicht in de buurt kwam van zo’n wezen, want mensen waren het voor mij allang niet meer. Ze waren anders, misschien niet geheel nutteloos maar het waren zeker niet de prijswinnaars in de categorie ‘intelligent’
Het nam niet weg dat ik niet bang werd als ze in de buurt waren. Want wat konden ze nu precies?
Voor mij was het een hele opluchting dat ze me binnen liet, ook al was de spanning te voelen, toch probeerde ik me zo normaal mogelijk op te stellen.
Het verbaasde me dat ze zo snel was in haar handelen. In deze tijden was het logisch, maar toch bleef het een ware verassing.
‘Ik snap best dat meer slaap geen kwaad kan, ik voel me precies hetzelfde,’ nachtrust was een must. Maar met zulke rare wezens die op de loer lagen kon je gewoon niet rustig je ogen dicht doen.
‘Ik probeer mezelf er doorheen te slaan,’ zei ik simpel. Ik mocht er niet best uitzien, maar dat was het laatste waar ik me zorgen om maakte.
‘hee, even rustig aan,’ zei ik zachtjes. Ik legde mijn hand op haar trillende hand, zodat ze deze stil hield. Niemand was echt bang, maar niemand voelde zich hier heel erg veilig. En wegkomen? Dat zat er niet bij. ‘Laten we even gaan zitten,’ zei ik zachtjes. Ik hoopte dat tegen de tijd dat Dana weer normaal was, de wezens ook weg waren uit deze gang.

[sorry voor mijn lange afwezigheid. Ik had het echt super druk !
Bloodyface > Ophilia]

[ bericht aangepast op 19 mei 2013 - 22:19 ]

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Valentina Alamo

“De zombies staan enkel aan de deur, toch? Wat als we deze muur uitbreken, en ervandoor gaan?”
Aan zijn blik alleen al kan ik merken dat hij het idee maar niets vindt. Hij moet niet zeuren. Een idee is beter dan niets. Hij schudt dan ook zijn hoofd.
“Achter het gebouw om en gezien dat momenteel het beste idee lijkt, schuilen in het bos?” ga ik toch verder. Nu heb ik eens een idee, ga ik het hem ook helemaal uitleggen.
Met een rare blik kijkt hij me aan, voordat hij begint te spreken.
“Misschien kunnen we iets anders proberen. Iets minder luidruchtig misschien? Jouw plan was wel een goed back-up plan.”
Ik haal mijn schouders op. Mannen ook. Een vrouwelijk idee vinden ze zelden goed. Tenzij het begint met een s en eindigt op eks. Ik grinnik in mezelf en kijk nog wat rond in het schuurtje. Niet dat er veel te zien valt.
“We zouden het ook langs het dak kunnen proberen, maar dan moeten we snel zijn voor ze ons omsingelen. Niet dat dit plan beter is dan het andere…”
Ik volg zijn blik door het hutje en knik zacht.
“Dat kunnen we doen, maar zo hoog kan ik niet klimmen, en hoe ga je dat in stilte oplossen?”
Met een zucht leun ik weer tegen de deur aan en sluit even mijn ogen.
“Misschien moeten we gewoon wachten tot ze weggaan?” zeg ik zacht, zonder mijn ogen weer te openen.
Als ze ooit weggaan. Ik heb geen idee hoe koppig zombies zijn.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Nick Lincoln
"Achter het gebouw om en gezien dat momenteel het beste idee lijkt, schuilen in het bos?” Valentina leek helemaal overtuigd van het plan, maar ik daarentegen raakte er allesbehalve overtuigd door. Dit gebouw was nog geen twee bij twee meter, zoveel tijd hadden die dingen niet nodig om even het hoekje om te slaan. En wij hadden wél tijd nodig om die muur uit te breken. “Misschien kunnen we iets anders proberen. Iets minder luidruchtig misschien? Jouw plan was wel een goed back-up plan. We zouden het ook langs het dak kunnen proberen, maar dan moeten we snel zijn voor ze ons omsingelen. Niet dat dit plan beter is dan het andere…”
Valentina grinnikte alsof mijn woorden de meest belachelijke waren die ze zonet gehoord had, wat ik helemaal niet op prijs stelde. Ik had haar plan toch ook niet zitten uitlachen?
Ze volgde mijn blik door het hutje, richting het dakraam dat ervoor zorgde dat er licht binnenkwam in deze schuur. Het was niet zo groot, maar aangezien we beiden niet al te dik waren, zouden we er perfect door passen. “Dat kunnen we doen, maar zo hoog kan ik niet klimmen, en hoe ga je dat in stilte oplossen?” Ze zuchtte en leunde tegen de muur aan. “Misschien moeten we gewoon wachten tot ze weggaan?”
“Nee,” zei ik beslist. Ik ging hier echt niet mijn tijd verdoen met zitten en niets doen. Dan had ik net zo goed thuis kunnen blijven. “We zullen echt snel moeten zijn én we zullen moeten rennen, tenzij we ze een afleiding geven. Enig idee waar die beesten ons niet voor zouden volgen?”
Hoogstwaarschijnlijk iets te eten, maar volgens mij had geen van beiden iets eetbaars bij. En als we niet snel genoeg waren, konden we nog altijd via het dak om hulp roepen.
“En dat ander probleem, ik geef je wel een voetje.”

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Sibyllin -> Lupone

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

[Yes, hier ook maar weer eens posten, want ik houd van dit verhaal en dit personage. ]

Manu Rosenthal

Het enige geluid dat door de hal klinkt, is dat van onze schoenen wanneer ze paar achter paar en stap voor stap de trap af sluipen. Toch houd ik mijn oren gespitst, alert op een gorgel of kreun die zou kunnen duiden op een monster. Door de warmte in het hotel, wordt de geur van verrotting en dood alleen maar sterker. Ik voel hoe mijn maag zijn best doet zijn verdere inhoud binnen te houden. Het lijkt eeuwen geleden dat in iedere gang de geur van zoete broodjes en verse soep van de roomservice-kar de ruimte vulde.
Hoewel ik bang ben voor wat ik zal aantreffen, ga ik Marisa voor door mijn hoofd om de hoek van de muur te steken. Gelukkig. Geen monsters te bekennen.
Ik voel een por in mijn rug.
"Ren," sist Mari achter me. "Ik volg." Ik kijk haar verbaasd aan, maar zie dan de reden voor haar urgentie. Een goede acht meter van ons vandaan, staat een weerzinwekkend.. nou.. persoon zou een te vriendelijke benaming zijn.. naar ons te loeren met een geknakt hoofd dat me doet denken aan de geest uit de Harry Potter-films die ik een maand geleden nog met mijn neefje heb gezien. Dit schepsel zag er wel een stuk minder vriendelijk uit dan Fast Kopfloser Nick uit de toverfilms. Mijn hart staat een moment stil wanneer zijn melkwitte, uitpuilende ogen ons aankijken, maar ik besef me op tijd dat het ding waarschijnlijk blind is. Toch lijkt het me verstandig gehoor te geven aan Marisa's bevel, en scheur ik mijn blik van het mosnter los. Ik weet dat er nog meer monsters bij hem stonden, maar wil er bewust niet naar kijken om mezelf van een nieuwe paniekaanval te behoeden. Vervolgens begin ik geruisloos naar mijn deur te rennen. Me compleet bewustzijnde van de geruisloze manier waarop ik ren, ben ik in een paar stappen bij mijn kamerdeur.
Als ik me om wil draaien om te zien waar Marisa is, zie ik dat ze gebiologeerd naar de monsters blijft staren en daardoor bijna tegen me opbotst. Ik morrel wat aan het slot, en laat haar voorgaan naar binnen. Vervolgens trek ik de deur zo zacht mogelijk achter me dicht.
Met een zucht gooi ik de tassen voor een moment van me af. Tot mijn gene besef ik dat mijn kamer behoorlijk muf ruikt; ik heb hier toch zeker een paar dagen gebunkerd voordat ik het aandurfde naar buiten te gaan. Het raam was niet vaak open geweest..
"Sorry voor de.. geur," mompel ik met een rood hoofd. Niet dat dat nu een van onze hoofdzaken was, maar toch. Ik trek het me behoorlijk aan. Zonder Marisa verder nog aan te kijken, laat ik haar maar haar gang gaan in mijn kamer.
Snel trek ik mijn kledingkast open. Hmm.. wat is verstandig om mee te nemen? Mijn fleecejas uiteraard.. een trui.. een goed stel schoenen..
Ik begin gauw spullen in mijn open, witte sporttas te gooien. Die voetbal-tas is mijn trots. Op de voorkant staat het vogel-embleem van die Mannschaft te glimmen op het fabricaat. Ernaast prijkt een grote handtekening van niemand minder dan Duitse top-international Bastian Schweinsteiger. Verkregen toen ik die clinic met hem had gekregen, een paar jaar geleden.. Het had mijn droom om ooit nog eens voor het Duitse voetbalelftal te spelen alleen maar verder aangewakkerd. Ooit zou ik naast hem op het veld spelen. Ooit..
Ik besef me niet eens dat ik ben opgehouden met inpakken om naar de handtekening te staren.

[ bericht aangepast op 22 juni 2013 - 18:21 ]

---

ars moriendi

[Oh, en Bayern -> Ribery]

---

ars moriendi

Marisa Langdon

Manu prutst wat aan het slot voordat hij opengaat, maar als de deur dan toch met een klik open gaat, laat hij mij voorgaan. Het lijkt me niet echt het moment voor beleefdheden dus loop ik enkel gewoon stilletjes naar binnen, waarna Manuel me volgt en zacht de deur achter ons dicht trekt. Zodra de deur dichtgaat lijkt het alsof er de enorme last van mijn schouders glijd, een klein gevoel van veiligheid overspoelt me. Manuel gooit mijn tassen neer, eigenlijk vind ik het wel lullig dat ik hem alles heb laten dragen. Als we er zo meteen vandoor gaan weet ik ook wel zeker dat ik in ieder geval mijn eigen tas weer ga dragen, anders heeft hij er toch wel heel veel vast.
"Sorry voor de... geur," mompelt hij achter me. Als ik me omdraai zie ik dat zijn hoofd rood geworden is. Eigenlijk merk ik het pas op nu hij het zegt, waarschijnlijk omdat het buiten op de gang nog erger is. Hij kijkt me niet meer aan als hij zijn kledingkast opentrekt, waardoor hij ook niet ziet dat ik net op dat moment mijn schouders ophaal. "Wees maar blij dat je niet naar mijn appartement hoeft." grijns ik scheef, meer naar mezelf dan naar hem. God, wat mis ik nu de chaotische rotzooi van mijn appartement. De geur die hier hangt is ongeveer gelijk aan de geur in mijn kleine slaapkamer daar, maar het enige wat ik daar deed was slapen -in het weekend 12 uur per dag- en dat was het. Druk maakte ik me niet om hoe het rook, alsof ik iemand in mijn slaapkamer liet.
Ik kijk kort toe hoe Manuel dingen uit de kast haalt en in een witte tas begint te gooien, voordat ik me op mijn hielen langzaam draai om zijn kamer te bekijken. Het is lang niet zo rommelig als in mijn kamer. Ook lijkt het alsof hij de enige is of was, hoe je het ook maar wilt zien, die hier sliep. "Was je echt helemaal alleen hier?" Met deze woorden draai ik me om, ik had toch wel verwacht dat hij iemand mee had genomen naar dit omdat het belangrijk voor hem leek te zijn, maar ik zie dat hij stilstaat en naar zijn tas aan het staren is. Zachtjes schraap ik mijn keel.
"Alles goed?" vraag ik zacht. "Als je wilt kunnen we hier nog wel iets langer blijven in plaats van gelijk te vertrekken." Ik weet niet precies wat er aan de hand is, maar hij lijkt me steeds zo bang te zijn. Misschien raakt hij wel in shock van alles wat er gebeurt. Met enkele langzame stappen sta ik dichtbij hem, maar toch op een gepaste afstand voor mijn doen. Heel goed in dit soort situaties ben ik niet. Vaak verlangen mensen naar lichamelijke comfort en die kan ik toch niet geven.

[Beginpost is aangepast.]

[ bericht aangepast op 23 juni 2013 - 14:23 ]

---

Your make-up is terrible

[Ik ben van morgen tot de 17 op vakantie en van de 18e tot de 28e op kamp.]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov