• In een heel ver verleden, een tijd die iedereen alweer vergeten is, bestond deze planeet naast de mensheid nog vol met magie en diens magische wezens, wat we nu allemaal afdoen als mythes en legendes.

    Maar de mensheid is een jaloerse soort.
    Ze werden jaloers op de magische wezens die wel allemaal een magische gaven hadden waar de mensen alleen maar over konden dromen.
    Blind van jaloezie zochten de mensen uiteindelijk naar sprankeltjes overige magie, duistere magie.
    In combinatie met vooruitstrevende technologie creëerden de mensen mechanische monsters, die bezeten door duistere krachten de jacht opende op alle magie.

    Maar de magische wezens versloegen de duistere mechanismen uiteindelijk en een korte tijd van vrede en rust keerde terug op deze planeet, jammer genoeg niet voor lang.
    Nog kwader dan voorheen bonden de mensen hun verworven duistere magie bij elkaar en ontwikkelden zo een vloekgolf die alle andere magie weg zou vagen.
    Van Engelen tot Demonen, van Kabouters tot Draken, ieder voelde de dreiging van deze vloek en vielen ze één voor één ten prooi.
    De vloek was zo sterk dat het niet alleen de wezens wegvaagde, maar ook alle energiebronnen van magie die zich tot diep in de wortelen van de aarde had gegraven.

    De mythische wezens probeerden te vluchten, maar uiteindelijk redde maar een aantal soorten het tot een uithoek waar ze voorlopig veilig dachten te zijn.
    Hier hielden ze een besluit, een besluit om hun eigen zielen en de essentie van hun wezen te verplaatsen in een aantal edelstenen en mineralen,de zogenaamde zielstenen om zo verborgen te blijven voor de duistere mensen met hun vloek en bezeten mechanismen.
    En zo verdwenen ze, samen met hen het laatste beetje magie meenemend.
    En tot de dag van vandaag liggen de zielstenen nog steeds op diens plek, geen enkel dier of verdwaald mens heeft hen ooit van diens plek weten te krijgen, vanuit een oude, vervallen kapelruïne.

    Deze tijd in Noorwegen :
    Een groepje natuuractivisten en ontdekkers hadden via globale satellieten iets vreemd opgepikt.
    Iets wat er nog niet eerder was maakte opeens diens opmars aan het aardoppervlakte.
    Zo kwamen ze uit op de plek die allang vergeten was, onkruid had de ruïne overwoekerd en nog erger te doen laten vervallen.
    Maar de edelstenen waren nog steeds daar.
    Na een aantal testen ter plekke kwamen ze erachter dat ze nog nooit zoiets mee hadden gemaakt als dit, het was een totaal andere stof dan voor ons mensen bekend was.
    Maar naarmate ze dichterbij kwamen voor meer onderzoek gebeurde er iets.
    Één voor één begonnen de stenen te gloeien en voor de wetenschappers iets konden doen schoten de stenen los met een krachtige pulserende explosie, waarna ze, ieder diens eigen weg ging de wereld rond.
    Wetenschappers schreven het naar de buitenwereld om als een buitensporige verschijning van de Aurora Borealis, maar onder hen was een Aloude en die wist wel beter.
    Die wist dat de stenen op zoek gingen.
    Ieder op zoek naar de juiste persoon.
    De persoon die diens magie zou ontketenen en weer terug zou brengen op aarde.

    En die werden gevonden, mensen verspreid over de gehele wereld werden begaafd met de eigenschappen van een mythisch dier, het dier dat zij moeten bevrijden.
    Om zo weer over de aarde rond te kunnen dwalen.
    Maar ze moeten oppassen, want de mensen van aloud komen in opmars en hun onsterfelijke en sterfelijke volgelingen zouden alles op alles doen om de mensen met de zielstenen te stoppen, voor de magie weer in diens geheel terug zou keren naar aarde.
    Lukt het de uitverkorenen voor de zielstenen om de magie op tijd te ontketenen ?


    Verdere informatie

    Waar begint de RPG ?
    Deze RPG begint eigenlijk overal ter wereld, maar wanneer de persoon in aanraking komt met de steen worden ze allemaal naar de kapelruïne geteleporteerd waar de stenen voor lange tijd verborgen waren gebleven.

    Is er een vaststaande verhaallijn voor deze RPG ?
    Ja, ik ben naast mijn eigen Soulstone ook de leider van de alouden die mee doen, die krijgen af en toe via een privé bericht hun orders door.
    Daarnaast moeten de steenbezitters een manier gaan zoeken om de essentie van hun stenen waarin de ziel van de magische wezens gevangen zitten te bevrijden.

    Hoe zien de stenen eruit ?
    De stenen zien eruit zoals kenmerkend is voor hun soort en ze passen mooi in het midden van je handpalm zonder de vingers mee te rekenen.
    De stenen kunnen tevens niet kapot geslagen worden of gebroken worden, ze zijn geheel onschadelijk zolang de drager leeft en zich aan de regels houd.
    Tevens zijn ze 100% helder.
    En niemand heeft dezelfde steen, dit is ook niet mogelijk aangezien er van elke maar één bestaat en elke persoon kan ook maar één steen gebruiken.

    Hoe veranderd de steen me ?
    Dit kan in meerdere opzichten, de veranderingen hoeven nog niet direct op te treden, dit kan ook later gebeuren en de manier waarop dit gebeurd is ook totaal verschillend van elkaar; gaat het bijv. snel en pijnloos of lang en kwellend ?
    Daarbij krijg je altijd sowieso één verandering van de essentie van het wezen dat zich in je steen schuil houdt.


    Hoe moet je de steen bij je dragen ?
    Zodra je geteleporteerd bent naar de oude ruïne liggen daar speciale handschoenen, waar jij je steen aan vast maakt bovenop, waar die ook niet uit kan vallen.
    De handschoenen zijn van leer, maar het mechanisme waarmee de steen vastzit is van zilver of van goud gemaakt.
    De handschoen eenmaal aan kan die niet meer af tot de opgesloten ziel van de steen eruit is.
    Verder mag je zelf weten hoe ze er verder uit zien, lange handschoenen, korte handschoentjes, extra riempjes, de kleur, etc.

    Verdere vragen kunnen altijd gesteld worden.



    HEEL ERG BELANGRIJK > HIER HET OVERZICHT VAN DE SOULSTONES EN DE INFORMATIE EROVER !

    Soulstones

    Mannen :

    * Weerwolf ~ Aaron Pierce Cleveland ~ Kodaline
    * Draak ~ Alex Lucas Salvatore ~ Mitovi
    * Centaur ~ Hayden Bran Brooks ~ Delahaye
    * Demon ~ Nicolas Matthew Mc.Down Fleeko
    * Eenhoorn ~ Gereserveerd voor Roww



    Vrouwen :

    * Fee ~ Allyssee Aphrodite Grimm ~ DreamerN
    * Elf ~ Hera Noëmi Langley ~ Hylla
    * Meermin ~ Hailey Alice Morgan ~ Merrow
    * Feniks ~ Hedwig Ivy Sol ~Lake
    * Heks ~ Caritate Mansue May ~ Traitor
    * Engel ~ Violet Aurora Smith ~ VladiFerr



    Alouden

    mannen :

    * Belial Lucius Constantine ~ DreamerN (leider)
    * Helio Frederick Moreau ~ Hylla


    Vrouwen :

    * Addelynn Rae Hastings ~ Maniae
    * Gereserveerd voor Merrow





    Regels

    • Geen oneliners, minimaal 6 zinnen.
    • 16+ is toegestaan, evenals vloeken (Maar hou het zelfs dan nog wel netjes ;])
    • OCC aangeven met [] {} Of met een andere kleur.
    • Max. 2 personages per speler
    • Ernstig verwond/ vermoord niet andermans personage zonder met die te overleggen in een PB
    • Graag de naam van de Personage waarop het stukje slaat erboven, zodat het makkelijk te zien is vanuit welk personage het geschreven word.
    • Ben je even afwezig voor een bepaalde tijd (langer dan 2 dagen) ? Meld het dan !
    • Alleen ik maak nieuwe topics aan, tenzij ik iemand het recht geef om er eentje voor me aan te maken.


    Rollentopic
    Speeltopic 1
    Rollenstory

    [ bericht aangepast op 12 juli 2013 - 16:32 ]


    Credendo Vides

    [Jemima --> Alyssum]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Adelynn "Addie" Rae Hastings - Aloude - Noorwegen.
    Tony zucht en trekt zijn wenkbrauw op. 'Ik geloof niet dat Frederick een persoon is die 'gewoon mensen niet mag.' Verwachtingsvol kijkt hij me aan. 'Dan ken je hem blijkbaar niet goed genoeg,' mompel ik. 'Zover ik weet heb ik niet ontzettend verschrikkelijk tegen hem gedaan, voordat hij zo ging doen tegen mij.' Ik zucht zacht waarna ik verder praat. 'Oké, ik was misschien niet heel aardig tegen hem, maar wat kan je anders verwachten nadat hij me expres had laten flauwvallen, aan mijn spullen had gezeten en me vervolgens had gekidnapt naar het vliegveld. Als iemand dat bij jou had gedaan, dan zou je vast ook niet aardig tegen hem of haar geweest zijn.'
    Hierna zeg ik snel dat we moeten verzinnen wat we allemaal nodig zullen hebben, omdat ik er geen zin heb om er over te praten waarom Frederick me niet zou mogen, en ik hoop dan ook dat Tony er nu over op houdt.
    'Eten, in elk geval. Jouw koekjes, toiletgerief, lakens...' Ik glimlach iets, omdat hij blijkbaar heeft onthouden dat ik koekjes wil. 'En een auto. Hoe graag ik ook socialize met taxichauffeurs; een auto is comfortabeler.' Een auto, dat is wel slim bedacht van hem. 'We kunnen beter maar wel eten voor een paar dagen kopen, anders moeten we steeds heen en weer rijden voor slechts een paar boodschappen.' Eigenlijk hadden we aan Frederick moeten vragen of hij nog ergens allergisch voor is, maar dan had hij maar normaal moeten doen. 'Het is ook wel handig om handschoenen te kopen, anders vriezen die er straks nog af.' Ik werk een korte blik op Tony's dunne blazer. 'En we moeten een winterjas voor jou zien te vinden,' vervolg ik.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Caleo schreef:
    [@DreamerN Ik ga een tijdje afwezig zijn sorry hiervoor.

    Zou je hier willen klikken voor de reden?]


    {Oké, heel veel beterschap en sterkte ! Zal ik anders schrijven dat Hedwig in slaap gevallen is ? (; }


    Credendo Vides

    Antonio "Tony" Hunter Daniels - 27 - Aloude - Noorwegen.
    "Dan ken je hem blijkbaar niet goed genoeg," mompelde de vrouw. Tony haalde zijn schouders nonchalant op. "Ik ken hem ook niet. Het is jaren geleden dat ik hem voor het laatst gezien heb."
    "Zover ik weet heb ik niet ontzettend verschrikkelijk tegen hem gedaan, voordat hij zo ging doen tegen mij." Addie pauzeerde even en zuchtte. Misschien moest ze hem vragen wat hem dwarszat of waarom hij zo tegen haar deed, dacht Tony. Maar dan opnieuw; Addie was een slimme vrouw, ze had dat vast al aan Frederick gevraagd. Tony hield zijn mond en luisterde verder. "Oké, ik was misschien niet heel aardig tegen hem, maar wat kan je anders verwachten nadat hij me expres had laten flauwvallen, aan mijn spullen had gezeten en me vervolgens had gekidnapt naar het vliegveld. Als iemand dat bij jou had gedaan, dan zou je vast ook niet aardig tegen hem of haar geweest zijn."
    Tony wilde zeggen dat hij ervoor getraind was dat niet mee te maken, maar hield wijselijk zijn mond en haalde zijn schouders onverschillig op. "Misschien is hij gewoon eenzaam."
    Meteen daarna sprak Adelynn dat ze moesten verzinnen wat ze allemaal nodig zouden hebben.
    "Eten, in elk geval. Jouw koekjes, toiletgerief, lakens..." somde Tony alvast op. Hij merkte dat Addie glimlachte. "En een auto. Hoe graag ik ook socialize met taxichauffeurs; een auto is comfortabeler." Tony zag al een hele catalogus auto's voor zijn ogen en koos natuurlijk de snelste en duurste. Hij hield van sportwagens.
    "We kunnen beter maar wel eten voor een paar dagen kopen, anders moeten we steeds heen en weer rijden voor slechts een paar boodschappen." Tony knikte instemmend. "Het is ook wel handig om handschoenen te kopen, anders vriezen die er straks nog af."
    Alweer knikte Tony. "Warme winterkledij en accessoires. Check."
    Adelynn blik gleed over Tony's blazer,"En we moeten een winterjas voor jou zien te vinden." Tony lachte geluidloos,"Niet nodig. Mijn assistente zou mijn koffer maken en die dan laten overvliegen. Daar zit vast een winterjas in."


    kindness is never a burden.

    Ik ga me uitschrijven voor deze rpg. Sorry dat ik het nu pas zeg.
    @DreamerN: als je een reden wilt zeg ik dat wel via pb.


    kindness is never a burden.

    [Okay, dan is Addie nog wel gewoon in het huis.]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Farmiga schreef:
    Ik ga me uitschrijven voor deze rpg. Sorry dat ik het nu pas zeg.
    @DreamerN: als je een reden wilt zeg ik dat wel via pb.


    {Oké, jammer.
    Ik zou graag de reden willen weten.

    Binnenkort geef ik dus weer een aantal rollen vrij zodra ik alle actieve en nonactieve characters van elkaar gescheiden heb}


    Credendo Vides

    Arianna Amarante Lira Jones
    "Wie ben jij en hoe weet je dat allemaal over mij?" Antwoord Allysee vaagjes. Ik kijk haar verbluft aan, alsof zij daarnet die vage truc heeft uitgehaald, en niet ik. Ik kijk naar mijn handen, alsof het antwoord daarop te vinden is. "Ik- ik weet het niet." Zeg ik, maar mijn stem trilt niet. Ik voel me leeg, maar tegelijkertijd voller, mooier en zelfstandiger dan ik mij ooit gevoeld heb. Ik haal diep adem. "Ik weet niet wie ik ben oké? Ik weet niet hoe ik hier ben gekomen. Ik weet niet waarom ik er zo uit zie, en ik weet verdomme niet waarom ik weet dat jij Allysee heet." Zeg ik, en ik schiet bijna uit mijn slof van de stress, maar iets houdt me tegen. Is het de steen in de handschoen? Ik probeer mijn handschoen los te maken, maar het zit vast alsof er een grappenmaker met seconde-lijm eroverheen is gegaan. Secondelijm. "Oh, nu weet ik het. Dit is een grap of niet? Waar zijn de camera's?" Zei ik tegen Allysee voor me. "Oké, heel, grappig." Antwoord ik, maar er zijn zoveel open plekken, dat ik het zelf nauwelijks geloof.

    {Sorry, het is kort, maar ik heb nul inspiratie :c}


    Tijd voor koffie.

    | En toen was ik er weer. Ik zou het jammer vinden om deze rpg te laten vallen dus vermeld ik het anders: ik schrijf me tijdelijk uit. Hopelijk is dat geen probleem voor jou, DreamerN. |


    kindness is never a burden.

    Farmiga schreef:
    | En toen was ik er weer. Ik zou het jammer vinden om deze rpg te laten vallen dus vermeld ik het anders: ik schrijf me tijdelijk uit. Hopelijk is dat geen probleem voor jou, DreamerN. |


    {Is prima (: Hopelijk loopt die dan nog lekker door, in plaats van dat die nu al een beetje stil begint te vallen ): }


    Credendo Vides

    {Wow, nog eens gekeken die er eigenlijk nog actief is met de RPG... en dat zijn maar 7 mensen + mijzelf = 8 van de 13 O.o Dat zijn er wel heel erg veel ! }


    Credendo Vides

    DreamerN schreef:
    {Wow, nog eens gekeken die er eigenlijk nog actief is met de RPG... en dat zijn maar 7 mensen + mijzelf = 8 van de 13 O.o Dat zijn er wel heel erg veel ! }


    Het is dan ook een geweldige verhaallijn (:


    help

    [Kan het echt niet stilaan nacht beginnen worden? Het is nu al dag één in like... Forever and I won't let this die. Ik heb veel te veel tijd gestoken in mijn personage daarvoor. :/]

    Helio Frederick Moreau || Aloude.
    Frederick staarde even naar het glas op de grond. Hij beefde. Niet alleen van woede, maar ook van een zeker wanhoop. Hij haalde zijn handen van zijn voorhoofd en balde zijn vuisten. Het leek alsof hij even helemaal verlamd was. Hij kon niets anders meer doen dan naar het gebroken glas staren en terwijl hij dat deed druppelden er kleine, rooie druppels bloed op tafel uit zijn hand. Hij voelde zijn eigen pijn niet.
    "Je moet jezelf geen pijn doen."
    Frederick wist niet wat het was... Hij kon Adelynn niet luchten of zien, maar toch was er iets vreemds aan haar. De manier waarop ze sprak, hoe ze eruitzag. Het leek haast alsof Amélie weer tot leven was gekomen. Het leek haast alsof het verleden zich herhaalde. Hij wilde Amélie laten gaan, echt. Waarom lukte dat dan niet? Waarom bleef hij zich in godsnaam vastklampen aan haar als alles wat hij wilde, vergeten was. Vergeten. Net zoals zijn oorsprong was. Kort gezegd; Frederick haatte zijn leven. Hij vroeg zich af of het iemands schuld was dat hij niets meer wist van de tijd voordat hij wakker werd op die weg, bijna overreden door een paard met een kar.
    Er had zich een plasje bloed gevormd op tafel. Frederick vloekte. Gelukkig was het ding van glas en niet van hout. Zoekend keek hij om zich heen in de hoop iets te vinden om het bloeden aan zijn handen te stelpen. Zijn handen lagen helemaal open en er liep bloed in dunne kanaaltjes over zijn hand.
    Hij had afleiding nodig. Aarzelend stond de man op en staarde even naar de deur die naar de gang en daar de trap leidde. Tergend langzaam liep hij erop af, alsof het de zwaarste reis van zijn hele leven was. Op een gegeven moment stond hij op de zolder. Frederick wist niet precies hoe, alsof hij dat hele stuk onbewust gedaan had. Onder nog maar eens een wit laken tekenden zich de vormen van een concertvleugel af. Hoe ze dat ding ooit in die zolderkamer hadden gekregen was voor Frederick nog steeds een raadsel. Hij had hier verschrikkelijk veel tijd doorgebracht. Wanneer hij het laken ervan trok, dwarrelden er partituren naar beneden.
    De bladeren waren gelig, oud en handgeschreven. Er was een tijd dat hij zich met muziek bezig hield. Het was heel lang geleden. In de hoeken van de kamer hingen spinnewebben, zoals die daar altijd hadden gehangen. Frederick dacht dat er even een muis voorbij kroop. Hij zou het zich wel verbeeld hebben.
    Nog altijd met aarzelende bewegingen, ging hij voor de piano neerzitten op de kruk, nadat hij de partituren had opgeraapt. Hij deed de klep voor het klavier omhoog en staarde naar de toetsen. Ze zagen er zo bekend uit, maar toch ook weer een vreemd iets dat al jaren niet meer bespeeld was. De pianoklep was afgesleten en dof, wat een teken was dat het vaak was opgeheven. Het koperen merknaamplaatje was helemaal afgesleten. De toetsen leken speciaal gevormd om iemands vingers erin te passen. Hoe oud zou dit ding zijn? Vijftig jaar? Waarschijnlijk ouder. Het was dringend aan vernieuwing toe.
    Zoals Frederick al verwachtte, klonk het ding verschrikkelijk vals wanneer hij een eerste toon aansloeg. Maar het kon hem niet echt schelen. Het was eerder het handenwerk dat hem afleidde. Er was een tijd dat hij van muziek hield, dat hij hier zelfs zou overnachten om een werk af te maken. Dat was niet deze tijd en wanneer hij telkens maar weer fouten opnieuw speelde, raakte hij gefrustreerd smeet de klep dicht. Hij was een puinhoop. Een grote puinhoop.
    Word ik gek?
    Als in een autistische beweging deed hij de klep weer open en begon opnieuw, maar hij werd al snel weer verstoord toen hij beneden de deur hoorde dichtklappen.
    Het leek net als die keer dat hij werd opgeroepen om naar het front te gaan. Het was geen plezierig moment geweest. Hij probeerde zich niets van zijn schuldgevoel aan te trekken en probeerde verder te spelen, maar hij liet alleen maar meer steken.
    Na lang naar de noten gestaard te hebben zonder daadwerkelijk ook iets te zien, stond hij weer op en liep de trap af. Hij leek als een leeg omhulsel. Zo koud en emotieloos. Frederick haalde diep adem voordat hij op de tweede deur van links klopte.


    help

    |Ik probeer vandaag nog te posten als ik kan. Probably not. :x |


    kindness is never a burden.

    {Ik ben bezig met een post, al moet ik nog wel even kijken wat mijn medespelers in het groepje doen...}


    Credendo Vides