• In een heel ver verleden, een tijd die iedereen alweer vergeten is, bestond deze planeet naast de mensheid nog vol met magie en diens magische wezens, wat we nu allemaal afdoen als mythes en legendes.

    Maar de mensheid is een jaloerse soort.
    Ze werden jaloers op de magische wezens die wel allemaal een magische gaven hadden waar de mensen alleen maar over konden dromen.
    Blind van jaloezie zochten de mensen uiteindelijk naar sprankeltjes overige magie, duistere magie.
    In combinatie met vooruitstrevende technologie creëerden de mensen mechanische monsters, die bezeten door duistere krachten de jacht opende op alle magie.

    Maar de magische wezens versloegen de duistere mechanismen uiteindelijk en een korte tijd van vrede en rust keerde terug op deze planeet, jammer genoeg niet voor lang.
    Nog kwader dan voorheen bonden de mensen hun verworven duistere magie bij elkaar en ontwikkelden zo een vloekgolf die alle andere magie weg zou vagen.
    Van Engelen tot Demonen, van Kabouters tot Draken, ieder voelde de dreiging van deze vloek en vielen ze één voor één ten prooi.
    De vloek was zo sterk dat het niet alleen de wezens wegvaagde, maar ook alle energiebronnen van magie die zich tot diep in de wortelen van de aarde had gegraven.

    De mythische wezens probeerden te vluchten, maar uiteindelijk redde maar een aantal soorten het tot een uithoek waar ze voorlopig veilig dachten te zijn.
    Hier hielden ze een besluit, een besluit om hun eigen zielen en de essentie van hun wezen te verplaatsen in een aantal edelstenen en mineralen,de zogenaamde zielstenen om zo verborgen te blijven voor de duistere mensen met hun vloek en bezeten mechanismen.
    En zo verdwenen ze, samen met hen het laatste beetje magie meenemend.
    En tot de dag van vandaag liggen de zielstenen nog steeds op diens plek, geen enkel dier of verdwaald mens heeft hen ooit van diens plek weten te krijgen, vanuit een oude, vervallen kapelruïne.

    Deze tijd in Noorwegen :
    Een groepje natuuractivisten en ontdekkers hadden via globale satellieten iets vreemd opgepikt.
    Iets wat er nog niet eerder was maakte opeens diens opmars aan het aardoppervlakte.
    Zo kwamen ze uit op de plek die allang vergeten was, onkruid had de ruïne overwoekerd en nog erger te doen laten vervallen.
    Maar de edelstenen waren nog steeds daar.
    Na een aantal testen ter plekke kwamen ze erachter dat ze nog nooit zoiets mee hadden gemaakt als dit, het was een totaal andere stof dan voor ons mensen bekend was.
    Maar naarmate ze dichterbij kwamen voor meer onderzoek gebeurde er iets.
    Één voor één begonnen de stenen te gloeien en voor de wetenschappers iets konden doen schoten de stenen los met een krachtige pulserende explosie, waarna ze, ieder diens eigen weg ging de wereld rond.
    Wetenschappers schreven het naar de buitenwereld om als een buitensporige verschijning van de Aurora Borealis, maar onder hen was een Aloude en die wist wel beter.
    Die wist dat de stenen op zoek gingen.
    Ieder op zoek naar de juiste persoon.
    De persoon die diens magie zou ontketenen en weer terug zou brengen op aarde.

    En die werden gevonden, mensen verspreid over de gehele wereld werden begaafd met de eigenschappen van een mythisch dier, het dier dat zij moeten bevrijden.
    Om zo weer over de aarde rond te kunnen dwalen.
    Maar ze moeten oppassen, want de mensen van aloud komen in opmars en hun onsterfelijke en sterfelijke volgelingen zouden alles op alles doen om de mensen met de zielstenen te stoppen, voor de magie weer in diens geheel terug zou keren naar aarde.
    Lukt het de uitverkorenen voor de zielstenen om de magie op tijd te ontketenen ?


    Verdere informatie

    Waar begint de RPG ?
    Deze RPG begint eigenlijk overal ter wereld, maar wanneer de persoon in aanraking komt met de steen worden ze allemaal naar de kapelruïne geteleporteerd waar de stenen voor lange tijd verborgen waren gebleven.

    Is er een vaststaande verhaallijn voor deze RPG ?
    Ja, ik ben naast mijn eigen Soulstone ook de leider van de alouden die mee doen, die krijgen af en toe via een privé bericht hun orders door.
    Daarnaast moeten de steenbezitters een manier gaan zoeken om de essentie van hun stenen waarin de ziel van de magische wezens gevangen zitten te bevrijden.

    Hoe zien de stenen eruit ?
    De stenen zien eruit zoals kenmerkend is voor hun soort en ze passen mooi in het midden van je handpalm zonder de vingers mee te rekenen.
    De stenen kunnen tevens niet kapot geslagen worden of gebroken worden, ze zijn geheel onschadelijk zolang de drager leeft en zich aan de regels houd.
    Tevens zijn ze 100% helder.
    En niemand heeft dezelfde steen, dit is ook niet mogelijk aangezien er van elke maar één bestaat en elke persoon kan ook maar één steen gebruiken.

    Hoe veranderd de steen me ?
    Dit kan in meerdere opzichten, de veranderingen hoeven nog niet direct op te treden, dit kan ook later gebeuren en de manier waarop dit gebeurd is ook totaal verschillend van elkaar; gaat het bijv. snel en pijnloos of lang en kwellend ?
    Daarbij krijg je altijd sowieso één verandering van de essentie van het wezen dat zich in je steen schuil houdt.


    Hoe moet je de steen bij je dragen ?
    Zodra je geteleporteerd bent naar de oude ruïne liggen daar speciale handschoenen, waar jij je steen aan vast maakt bovenop, waar die ook niet uit kan vallen.
    De handschoenen zijn van leer, maar het mechanisme waarmee de steen vastzit is van zilver of van goud gemaakt.
    De handschoen eenmaal aan kan die niet meer af tot de opgesloten ziel van de steen eruit is.
    Verder mag je zelf weten hoe ze er verder uit zien, lange handschoenen, korte handschoentjes, extra riempjes, de kleur, etc.

    Verdere vragen kunnen altijd gesteld worden.



    HEEL ERG BELANGRIJK > HIER HET OVERZICHT VAN DE SOULSTONES EN DE INFORMATIE EROVER !

    Soulstones

    Mannen :

    * Weerwolf ~ Aaron Pierce Cleveland ~ Kodaline
    * Draak ~ Alex Lucas Salvatore ~ Mitovi
    * Centaur ~ Hayden Bran Brooks ~ Delahaye
    * Demon ~ Nicolas Matthew Mc.Down Fleeko
    * Eenhoorn ~ Gereserveerd voor Roww



    Vrouwen :

    * Fee ~ Allyssee Aphrodite Grimm ~ DreamerN
    * Elf ~ Hera Noëmi Langley ~ Hylla
    * Meermin ~ Hailey Alice Morgan ~ Merrow
    * Feniks ~ Hedwig Ivy Sol ~Lake
    * Heks ~ Caritate Mansue May ~ Traitor
    * Engel ~ Violet Aurora Smith ~ VladiFerr



    Alouden

    mannen :

    * Belial Lucius Constantine ~ DreamerN (leider)
    * Helio Frederick Moreau ~ Hylla


    Vrouwen :

    * Addelynn Rae Hastings ~ Maniae
    * Gereserveerd voor Merrow





    Regels

    • Geen oneliners, minimaal 6 zinnen.
    • 16+ is toegestaan, evenals vloeken (Maar hou het zelfs dan nog wel netjes ;])
    • OCC aangeven met [] {} Of met een andere kleur.
    • Max. 2 personages per speler
    • Ernstig verwond/ vermoord niet andermans personage zonder met die te overleggen in een PB
    • Graag de naam van de Personage waarop het stukje slaat erboven, zodat het makkelijk te zien is vanuit welk personage het geschreven word.
    • Ben je even afwezig voor een bepaalde tijd (langer dan 2 dagen) ? Meld het dan !
    • Alleen ik maak nieuwe topics aan, tenzij ik iemand het recht geef om er eentje voor me aan te maken.


    Rollentopic
    Speeltopic 1
    Rollenstory

    [ bericht aangepast op 12 juli 2013 - 16:32 ]


    Credendo Vides

    [Mijn topics :Y)]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    {Mon Topics (cat)}


    Tijd voor koffie.

    Adelynn “Addie” Rae Hasting - Aloude - Noorwegen.
    Het pakje geld knalt helaas niet tegen zijn hoofd maar hij vangt het op. 'Oké, dan niet. Zoek het zelf maar uit,' zegt Frederick op een giftige, maar ook gemene en gevaarlijke toon. Het geld gooit hij in het vuur waarop ik mijn wenkbrauwen iets op trek. 'Tuurlijk, dan kan je het net zo goed gelijk weggooien,' mompel ik sarcastisch. Het is ontzettend egoïstisch van hem dat hij geld van iemand steelt, die er waarschijnlijk hard voor heeft gewerkt, om het vervolgens gewoon in het vuur te geven.
    'Tony en ik verzinnen wel een andere manier om het te betalen.'
    "Doe dat,' prevelt hij. Buiten klinkt getoeter, waarschijnlijk de taxi die Tony net had gebeld. 'En ga nu gewoon. Ik kan me niet herinneren dat je ooit zo lang bij me wilde blijven staan.'
    'Oh geloof me, dat wil ik ook helemaal niet,' sis ik. 'Als het aan mij lag, dan zou ik nu gewoon ergens in Parijs iets zitten te drinken met mijn vrienden. Maar nee, jij moest me zo nodig ontvoeren naar Noorwegen!' Woest veeg ik een plukje haar dat voor mijn ogen hangt aan de kant. 'Je liet me zelfs flauwvallen, ik had wel dood kunnen gaan!' Op het einde slaat mijn stem over.
    Dan pakt Tony me bij mijn bovenarm en trekt hij me mee. Vlak bij de voordeur trek ik mijn arm los. 'Ik moet mijn jas nog pakken,' mompel ik waarna ik naar boven glip.
    Boven sla ik gefrustreerd met mijn vuist tegen de muur en de lamp op de overloop knapt. Dat mag Frederick mooi om gaan ruimen. Ik gris mijn winterjas uit mijn koffer, trek die aan en loop weer naar beneden. 'Let's go,' mompel ik tegen Tony. Ik schaam me er voor dat hij er net bij was.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    [Mon topics.]


    help

    Arianna Amarante Lira Jones
    Oké. Ik heb grote, gevederde vleugels.
    Accepteer het.
    Langzamerhand kwam mijn ademhaling weer op gang en de vlekken voor mijn ogen verdwenen. Ik begon nu te zien waar ik was; een ruïne-achtige grot, maar dat was niet het enige: Ik was niet alleen. Een groep van zo-rond-de-10-mensen stonden verderop. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond en deinsde achteruit. Mijn natuurlijke wantrouwen overmande me weer en ik kromp defensief in elkaar.
    Wat nu?
    Ik zat hier vast, met niemand die ik kende en een hoop vreemde mensen. Ik heb 2 opties: Of ik blijf hier staan, verstop me en wacht tot de monsters weg zijn (Figuurlijke monsters natuurlijk) Of ik bijt mijn tanden op elkaar en ga een oplossing zoeken. Ik keek naar links en zag een weerspiegeling van mezelf in een soort steen. Alweer benam dit beeld me de adem. Was ik dit? Mijn donkere haar was nu doorspekt met plukken lichter haar, ik had vleugels, was zonder twijfel langer geworden en mijn groene ogen waren nu niet bevlekt met bruin, maar met goud. Ook was mijn haar langer geworden. Oké, ik moest weten wat er aan de hand was. Nú.
    Ik stapte vol vuur naar de dichtsbijzijnde groep toe, bestaande uit twee mensen, en ving nog net het staartje van hun gesprek op.
    "...Kort samengevat mijn verhaal, wat is de jouwe?"
    Mijn moed zonk me in de schoenen, maar ditmaal was het anders. Het lukte niet om vreemde, onbekende mensen zoveel te haten als normaal. Ik stak een hand op. "Wat is er aan de hand?" Zei ik, en hield mijn stem in bedwang., anders waren de trillingen in mijn stem veel te duidelijk geweest.


    Tijd voor koffie.

    Helio Frederick Moreau || Aloude || Noorwegen.
    "Tuurlijk, dan kan je het net zo goed gelijk weggooien," mompelde Adelynn. Er ontsnapte een spottende, halve lach aan Fredericks lippen. Koud, gemeen en gevaarlijk, haast krankzinnig... Zijn blik stond zo ongelofelijk donker dat iedereen die hem nu aankeek hem als een psychopaat zou zien. Er zat niets meer in dat erop kon wijzen dat hij... nog iets voelde? De meesten van hen zouden hem walgend, en haast bang nakijken. Sommigen die zijn blik helemaal vingen, zouden gillend weglopen. Ja, Frederick wist hoe het ging, maar hij deed niet eens moeite om Adelynn aan te kijken. Hij staarde in het vuur dat diepe schaduwen over zijn gezicht wierp.
    "Lieverd, de mensheid is één grote zondaar. Er is niets dat jij daaraan kan veranderen."
    "Ik had mezelf kunnen tegenhouden. Ik..." De therapeut krabbelde iets op een blaadje. Het leek alsof ze de jongeman die als een hoopje ellende met zijn knieën opgetrokken niet eens een blik waardig vond. "Luister naar me," prevelde hij. In zijn ogen stonden tranen, klaar om naar beneden te rollen. "LUISTER NAAR ME!" De man wilde dat hij meer controle over zichzelf had. Er leek zich altijd een verschrikkelijke woede in zich te bevinden, waardoor hij door één enkel verkeerd woord kon knappen.

    Net zoals nu. De fijne lijntjes, het netwerk van aderen onder zijn huidoppervlak, kleurden donkerblauw en verdwenen weer, als een barst die zichzelf herstelde.
    "Tony en ik verzinnen wel een manier om het te betalen," zei Adelynn.
    "Doe dat," zei Frederick stilletjes. "En ga nu gewoon. Ik kan me niet herinneren dat je ooit zo lang bij me wilde blijven staan."
    "Oh, geloof me, dat wil ik ook helemaal niet," siste Adelynn. "Als het aan mij lag, dan zou ik nu gewoon ergens in Parijs iets zitten te drinken met mijn vrienden. Maar nee, jij moest me zo nodig ontvoeren naar Noorwegen." Ze klonk razend. Frederick draaide zich om en keek haar recht aan. "Je liet me zelfs flauwvallen, ik had wel dood kunnen gaan!" Haar stem sloeg over.
    "Narcistische trut," zei Frederick. Het klonk vol walging, maar ongelofelijk kalm. Het klonk op een gewoon spreekvolume, als een vaststelling. Tony greep Adelynn bij haar bovenarm, wat misschien maar goed was ook, want Frederick was zich al veel te bewust van Addies bloed dat door haar aderen stroomde. Hij voelde haar slagaders kloppen zoals hij de zijne voelde, hij kon het haast ruiken.
    Tont trok Adelynn mee naar de voordeur, maar Adelynn trok zich los en liep de trap op. Frederick stond er gewoon, volgde Adelynn met zijn blik met zijn vuisten gebald, in een wanhopige poging om zichzelf onder controle te houden. Zijn ademhaling klonk zwaarder dan normaal, en toen Tony en Adelynn eindelijk buiten waren, leek het alsof hij een klein beetje kalmeerde.
    De jongeman liep ietwat wankelend naar één van de dozen die hij had uitgehaald waar spullen inzaten die nuttig waren. Hij haalde een glas uit om wat water te drinken, maar voor hij er erg in had, begon het glas te breken onder zijn nogal sterke greep. Er ontstonden sterretjes in, waar Frederick geïntrigeerd naar leek te staren. Het volgende moment knalde het met zoveel kracht op de grond dat de splinters haast vier meter verderop vlogen.
    Frederick ging beverig op een stoel zitten en haalde even diep adem. Hij zette zijn beide handen tegen zijn voorhoofd en staarde wat naar het tafelblad. De laatste eeuw was niet goed geweest voor hem. En er was niemand die hem uit zijn eigen rotzooi kon vissen.


    help

    [Mijn topics]


    Reality's overrated.

    @Caleo, stond jij niet bij Hedwig?}


    Tijd voor koffie.

    [zij is toch Hedwig...?]


    "Let's say I meet an alien, who, lucky enough, could speak English" - Vsauce, Youtube

    [@Kwijt en LexLover: Haha ik ben inderdaad Hedwig ;p maar hoezo Kwijt?]


    Reality's overrated.

    Jemima schreef:
    [Mijn topics :Y)]


    kindness is never a burden.

    Aaron Pierce Cleveland - 21 - Weerwolf - Ruïne, Noorwegen.
    "Volgens mij moet je naar een dokter. Weet je ergens een ziekenhuis zijn, of zo?" Hera sloot haar ogen en schudde haar hoofd. Aaron gleed met een hand door zijn korte haar en dacht snel na. Hij friemelde zijn mobiele telefoon die nog uit de oertijd stamde uit zijn broekzak en sprak ondertussen tegen Hera,"Sluit je ogen, ik ga hulp zoeken." Aaron beende van de vrouw weg en toetste een noodnummer in maar zag toen dat hij helemaal geen bereik had. Geen enkel streepje. Aaron vloekte en keerde naar Hera terug.
    "Geen bereik. Het spijt me, ik-" Aaron stopte abrupt met praten toen hij het bloed van Hera's wangen zag glijden. Het leken tranen, maar dat waren het niet. Ze leek niks te voelen of zien want terwijl Aaron de vrouw zwijgend aankeek, veegde zij het bloed weg, alsof het gewone tranen waren. Ze schrok en rommelde meteen in haar handtas naar een doekje.
    "Wat gebeurt er in godsnaam?" vroeg ze geschrokken. Aaron antwoordde niet. Hij kon enkel staren naar de rode vegen die van haar ogen naar beneden liepen. Aaron zette een stap achteruit toen hij zag dat de ogen van Hera ook verandert waren. Van kleur. Dat kon niet mogelijk zijn. Enkel door lenzen en Aaron had de vrouw helemaal geen lenzen in zien doen, en ze kon het net niet gedaan hebben want hij was niet lang weggeweest.
    Ze trok een pakje zakdoeken uit haar tasje en veegde het bloed van haar gezicht met behulp van een spiegeltje. Waarom dat vrouwen dat steeds mee hadden, wist Aaron niet. Misschien voor momenten als deze.
    "Holy shit." De vrouw keek Aaron met grote ogen aan. "Je ogen-" sprak die verward. Aaron draaide zich om en begon rondjes te lopen met zijn handen tegen zijn slapen gedrukt. "Oh god, ik word gek. Oh god. Oh god." fluisterde hij paniekerig tegen zichzelf. Wat was dit voor plek? Of lag het aan Hera. "Ik moet minder drinken. Oh god."


    kindness is never a burden.

    {@Caleo, mijn character is namelijk naar Hedwig toegelopen :Y)}


    Tijd voor koffie.

    Mijn topics


    “If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

    Antonio "Tony" Hunter Daniels - 27 - Aloude - Noorwegen.
    Tony nam Addie bij haar bovenarm en trok haar mee. Vlak bij de voordeur trok ze haar arm los. "Ik moet mijn jas nog pakken." mompelde ze en glipte naar boven. Tony zuchtte, knikte en leunde tegen de voordeur met zijn schouder. Al die drama. Had hij het maar geweten... De man ving de blik van Frederick op die Addie met zijn ogen volgde. Vervolgens hoorde Tony een harde dreun en het geluid van een lamp die kapot sprong. Hij duwde zich van de deur af en keek van beneden aan de trap naar boven.
    "Adelynn?" riep hij vragend naar boven. Ze denderde de trap terug af met haar jas aan en mompelde tegen Tony,"Let's go." Die haalde zijn schouders op en opende de deur van haar. Buiten was het erg koud en zeker in Tonys dunne blazer. Hij rilde even voordat hij met Addie naar de taxi liep en snel instapte. Tony vroeg snel aan de taxichauffeur waar het dichtstbijzijnde dorp met supermarkt was en beval hem dan daarheen te rijden. Vervolgens keek Tony naar Addie.
    "Vertel," sprak hij. "Wat is er aan de hand tussen jou en Frederick, want als het de hele tijd er zo aan toe zal gaan, slaap ik in de tuin."


    kindness is never a burden.