[Hoelaat is het eigenlijk in de RPG?]
Jade Rae Armana
"Dat wil ik nog wel eens horen." Zegt hij uitdagend. Ik bevroor bijna. Tergend langzaam ontdooide ik weer behalve mijn ogen. Ik schud mijn hoofd. Hij begint te tokkelen. Ik kende de akkoorden en als ik zou willen zou ik er zo teksten op maken, maar ik zei niets. Ik zong voor niemand. Niemand. Niet als iemamd het vroeg. Soms kwam het spontaan zoals als ik kookte, maar ook als ik bijvoorbeeld als ik douchede, maar niet als iemand het vroeg. Volgens mij was het de groep acht musical. Ik kreeg de hoofdrol waarbij je moest zingen. Ik zong prachtig zoals ik altijd deed en speelde zo goed als ik kon. Ik zou zo graag later actrice willen worden, maar Harry en zij groepje waren de coullise al uit en liepen de zaal in. Tmaten in hun handen en begonnen het te gooien. Sommige waren verot. De lach galmt soms nog steeds in mijn hoog. Mijn vader, mijn moeder was toen al overleden, lachtte me uit. Diegene die me hiervoor moest beschermen en mecmoest troosten. Mijn broer was toen werken. Sindsdien zing ik nooit meer voor iemand al was het nog steeds mijn passie.
(Flashback)
ik stapte het podium op. De spotlight stond op mijn gezicht terwijl iker in de kleine jurk stond. Mijn donkere haren in mooie krullen over mijn schouder. We deden 10 years after happily forever after. Ik was zo gezegt Sneeuwwitje, Harry was Prince Charming en dan had je nog andere. Zoals Spiegeltje die een ontzettende homo moest zinn die hielt van roddelen. Asseparis. Fiona, een vrouw die veel bleek te praten over mode in een landje genaamt nederland. De heks en de fee en nog meer disney. Zals de dwergen die nu financieel waren. De headset aan mijn oor voor mijn mond. Ik liep naar het midden. Ik haalde adem en begon te zingen.
Ik had het liedje zelf geschreven terwijl ik het zong. Ik pak de roos van de grond net als bij het oefenen en doe deze in mijn haar. Ik zie niets door het licht, maar als ik mijn uithaal maak zie ik iets in het licht. De tomaat raakt mijn gezicht en ik schrik waardoor ik val. Ik voel er meer. Tranen beginnen in mijn ogen te vormen als ik ze probeer te ontwijken. In de coulisen stonden ze ook al en de juffrouw was koffie halen. De lach in de zaal liet me inkrimpen. Mijn vader die eindelijk is kwam kijken naar iets wat ik deed. Inplaats van ze te stoppen lachtte hij ze toe. Hij verdedigde me niet. Of trooste me. Niets. Ik sprong van het podium af zwikte dor mijn enkel omdat ik op hakken stond en rende naar de toiletten zodra ik binnen kwam zag ik dat ik onder de tomaten zat. Helemaal rold. Ht ergste dat niemamd wat gedaan had alsof het zo normaal was. Ik viel en begon hard te huilen. Ik had troost nodig, maar niemand gaf het me. Zelfs Chiara niet, maar die werd vast tegen gehouden door Harry
Ik kom terug. Het leek uren de flashback, maar het was enkel een seconde. 'Nee ik zing al heel lang niet meer.' Mijn plotselinge omslag kan zelfs ik merken. Mijn ogen naar de grond gericht. Yune merkt het en alsof ze het kan ruiken hups ze naar me toe en schuurt tegen mijn arm aan en likt mijn hand. Ik glimlach zwakjes.
[@DamnBieber is het goed dat ik Harry tomaten heb laten gooien in haar flashback?]
[ bericht aangepast op 15 maart 2013 - 22:50 ]
I'm finally back, Finally after a Year break
