[RPG] Mystic Institute - Topic 1. - Speeltopics

Mystic Institue, een instituut voor bovennatuurlijke en magische kinderen tussen de 14 en 20 jaar, gevestigd in Londen. De leerlingen hier zijn stuk voor stuk bijzonder, hebben elk een kracht of bovennatuurlijke identiteit. Hierdoor kunnen ze niet allemaal goed met elkaar overweg, maar door vreemde wezens die af en toe tevoorschijn komen en elke keer een leerling doodt, zijn de leerlingen van Mystic Institute gedwongen een team te vormen. Zal het hun lukken de vreemde wezens te overwinnen? En wie zijn die wezens eigenlijk?

Naam:
Leeftijd:
Bovennatuurlijke kracht/identitiet:
Nationaliteit:
Karakter:
Uiterlijk (met foto):
Uiterlijk bovennatuurlijke kracht/identiteit (als het van toepassing is):
Uitleg kracht/identiteit:
Extra:

Regels:
- 16+ en schelden mag, maar houdt het netjes.
- Niet pesten of buiten sluiten.
- Een minimaal van 10 zinnen.
- OCC altijd tussen haakjes.
- Je mag maximaal maar 3 personen maken.
- Bespeel alleen je eigen personage en respecteer anderen.
- Naam veranderingen en langdurige afwezigheden altijd melden.
- Reserveringen blijven 2 dagen staan, daarna vervalt hij automatisch.
- Na 10 rollen zit de categorie vol, je kunt pas weer een jongen of en meisje aanmaken als beide categorieën vol zijn.
- Denk goed na voordat je hieraan begint, want het heeft geen zin om er na een paar dagen al mee te stoppen.
- Alleen ik, Pebble maak nieuwe topics aan.

Meisjes: Tijdelijk vol!
- Lillith Aurora Kings - Fee - Pebble.
- Lily Sharp - Helderziende - Patholoog.
- Rosalie Lauren Angels - Zeemeermin - Coockies.
- Cybele Magnolic - Dochter van Lucifer - Phrases
- Rena Calanthe Thompson - Beheersing van vuur - Huoriel.



Jongens: Tijdelijk vol!
- Eli Stefan Dark - Halfvampier - Pebble.
- Kyle Logan Booth - Bloedsturen - Coockies.
- Nickolas Anderson - Soul (verbonden dier) - Nyan.
- Wolf Dunmond - Hallucinaties - Nyan.
- Carter Elijah Alexander Blackwell-Jones 'Alec Blackwell' - Herboren Egyptische God - Raziel.



Docenten: Tijdelijk vol!
- Katherine Black - Biologie en Toverdranken - Sirene en manipulatieve wil - Patholoog.
- Matthew Oliver Sanz - Engels - Mutant (Teleportatie, schild en manipulatie van metaal/ijzer) - Jolene.

Regels school.
- Leraren hebben een soort "schild" dus kunnen niet beïnvloed worden.
- Alle leerlingen hebben een eigen kamer en mogen hem naar hun eigen zin inrichten.
- Er zijn geen schooluniformen, maar elke leerling moet iets zwarts dragen met daarop het teken van de school.
- Er mag niet gevochten worden op school.
- Leerlingen die eruit gezet of een overtreden maken worden moeten minstens 2 uur nakomen.

Deze RPG bestond eerder, maar liep dood en is hier opnieuw geopend.

Begin: De eerste schooldag, vlak voor de eerste les. In de roosters staat wat de leerlingen hebben. Let op, ze zijn in klassen ingedeeld!
Niet alleen de gespeelde leerlingen zitten in het klaslokaal!

Rollentopic.
Rooster algemeen.
Rooster per klas.
Klassenindeling.

[ bericht aangepast op 17 maart 2013 - 21:13 ]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Lily Sharp

Ze pakte uiteindelijk -na lang aarzelen- wat kleren uit de kast en verdween naar de badkamer, waar ze de kleren aan deed. Ik ging op de stoel zitten die voor het nachtkastje stond. 'Zeg Kyle.' Ik legde mijn rechterbeen over het andere been en zette me een beetje schuin zodat ik mijn beide handen comfortabel over de leuning van de stoel kon leggen. 'Heb jij een crush op Lillith of zo?' Mijn vraag was uit pure nieuwsgierigheid. Ik kon me niet voorstellen dat jongens zomaar met zo'n knap meisje om konden gaan zonder verliefd op haar te worden. Zelfs ik vond Lillith ontzettend knap. 'Gewoon, een vraag,' zei ik, terwijl ik het met mijn hand wegwuifde. 'Gewoon, nieuwsgierig,' grinnikte ik. Op dat moment kwam Lillith weer binnen. 'Wel, ik ben klaar,' zei ze en ze ging bij Kyle op het bed liggen. 'Dus, Kyle, geef maar antwoord, Lillith heeft de vraag niet gehoord,' grinnikte ik.

---

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Eli Stefan Dark. – Halfvampier. – Room
'Wat,' zei ze verontwaardigd en stond zelf op, zonder mijn hand te gebruiken. Ik schraapte mijn keel even zacht en liet de hand levenloos naast mijn lichaam hangen. Het meisje pakte haar boek terug en zuchtte. Vlug stopte ze het terug in haar tas en keek me weer aan. Aan haar houding was te merken dat ze graag geen opmerkingen over het boek ontving, dus ik hield wijs mijn mond. Ik wist immers niet wat het meisje kon. Ze mocht er dan misschien wel onschuldig en fragiel uit zien, vaak was niet te zien wat voor gave ze bezitten. Misschien kon zij je wel pijnigen met haar geest, net zoals een vriend van me, Kyle, kon. Met hem had je niet graag ruzie.
'Laten we zeggen dat het allebei onze schuld is,' opperde het meisje en lachte zachtjes. Ze had een mooie lach. Dit maar stak zij haar hand naar me uit en ik nam hem voorzichtig aan. Mijn hand was veel groter dan haar kleine handje, waardoor deze er bijna in verdween. Mijn donkere ogen gleden er even langs, voor deze haakten in de bruine ogen van het meisje.
'Rosalie,' sprak ze, zichzelf voorstellend. Haar ogen gleden even langs me heen, door de gangen, voor ze me rustig bekeek. Ik grinnikte even binnensmonds. 'Mooie naam,' complimenteerde ik haar. 'Ik ben Eli.' Ik schudde haar hand even voor ik deze langzaam los liet, mijn lange vingers langs haar zachte huid af glijdend. Ik schonk haar een charmante glimlach en stopte mijn handen weer in mijn broekzakken.
Rosalie leek er niet helemaal bij te zijn met haar gedachten, maar ik vond het niet erg. Het was zaterdagochtend, waarschijnlijk was niemand dan erg actief. Stilte weerkeerde en ik haalde een hand uit mijn broekzak, om er vervolgens mee door mijn warrige haar te gaan. Ik had er niet veel aan gedaan toen ik op stond, meestal lag het wel goed en anders, who gives a fuck?
Ook ik bekeek het meisje voor me even grondig. Ze had lange, bruine haren, die in slagen over haar schouders vielen. Ze had een fijn gezichtje, er waren geen vlekken of onzuiverheden in te vinden. Haar ogen waren diep, ondanks de donkere kleur die erin verschool. Al met al, ze zag er zeker niet verkeerd uit.
'Dus,' vroeg ik, terwijl ik even in mijn nek krabde. 'Waar was je naar op weg, als ik vragen mag?' Nooit was ik erg goed geweest in gesprekken voort zetten, zeker niet met mensen die ik net had leren kennen. Ik wist nooit waar ik over moest praten.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Rosalie Lauren Angels || Zeemeermin

Ik glimlach kleintjes als hij mijn hand voorzichtig aan neemt. 'Ik ben geen monster,' grinnik ik zachtjes en kijk hem vanonder mijn wimpers aan. 'Tenminste... Ik zal je geen pijn doen en jij ziet er duidelijk sterker uit,' glimlach ik en laat zijn hand ook weer los. 'Eli is ook niet de meest voorkomende naam. Ik vind hem mooi,' zeg ik hem en sla mijn armen over elkaar. Het feit dat hij zijn vingers eerst over mijn huid liet glijden, negeer ik. Sommige zeelui deden dat ook en daarna waren ze de lul. Allemaal even naïef. Mannen ook... Ik glimlach even om mijn gedachtes. Nooit was ik wraakzuchtig geweest of een moordenaar. Ik had één keer meegedaan ne was er twee keer bijgeweest. Ik werd er niet gelukkig van. Het had mijn vader kunnen zijn. Een onschuldige man het leven afnemen, nee, dat was niks voor mij. Vanuit mijn ooghoek volg ik zijn bewegingen. Ik glimlach eventjes als hij me bekijkt. Alsof ik dat niet door heb... Mijn blik gaat weer voluit naar hem als hij begint te praten. Ik haal mijn schouders op.
'Ik weet het niet. Het is mijn eerste jaar, ik ben hier pas een week. Eigenlijk was ik aan het lezen,' zeg ik en maak een gebaar naar mijn tas. 'Ik was niet echt op weg naar een plek. In ieder geval niet naar buiten of naar mijn kamer... Gewoon beetje ronddwalen,' zucht ik en kijk hem even aan. 'Jij?' Vragend kijk ik hem aan.

[Quizlet doet beetje irritant ): ]

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Rosalie Lauren Angels || Zeemeermin

Ik glimlach kleintjes als hij mijn hand voorzichtig aan neemt. 'Ik ben geen monster,' grinnik ik zachtjes en kijk hem vanonder mijn wimpers aan. 'Tenminste... Ik zal je geen pijn doen en jij ziet er duidelijk sterker uit,' glimlach ik en laat zijn hand ook weer los. 'Eli is ook niet de meest voorkomende naam. Ik vind hem mooi,' zeg ik hem en sla mijn armen over elkaar. Het feit dat hij zijn vingers eerst over mijn huid liet glijden, negeer ik. Sommige zeelui deden dat ook en daarna waren ze de lul. Allemaal even naïef. Mannen ook... Ik glimlach even om mijn gedachtes. Nooit was ik wraakzuchtig geweest of een moordenaar. Ik had één keer meegedaan ne was er twee keer bijgeweest. Ik werd er niet gelukkig van. Het had mijn vader kunnen zijn. Een onschuldige man het leven afnemen, nee, dat was niks voor mij. Vanuit mijn ooghoek volg ik zijn bewegingen. Ik glimlach eventjes als hij me bekijkt. Alsof ik dat niet door heb... Mijn blik gaat weer voluit naar hem als hij begint te praten. Ik haal mijn schouders op.
'Ik weet het niet. Het is mijn eerste jaar, ik ben hier pas een week. Eigenlijk was ik aan het lezen,' zeg ik en maak een gebaar naar mijn tas. 'Ik was niet echt op weg naar een plek. In ieder geval niet naar buiten of naar mijn kamer... Gewoon beetje ronddwalen,' zucht ik en kijk hem even aan. 'Jij?' Vragend kijk ik hem aan.

[Quizlet doet beetje irritant ): ]

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Kyle Logan Booth

Mijn lach vult de ruimte. Het was zo vermakelij mensen de plagen. Vooral Lillith of Lily. Als ik de badkamerdeur dicht hoor gaan, sluit ik mijn ogen. Al snel vult Lily haar stem mijn gehoor. Langzaam ga ik recht op zitten en kijk naar Lily. Mijn blik verstrakt en ik kijk haar aan. Ik haat het onderwerp liefde. Altijd al gedaan. Ik wil het nooit geloven of eraan toegeven. Zo ver ik weet heb ik het nooit gevoelt en is het haast onmogelijk te voelen. Mijn vader uitsluitend. Mijn blik blijft op Lily hangen.
'Waarom wil je dat weten?' Ik kijk haar aan,
Mijn stem klinkt kil en ijskoud. Lillith die binnen komt wandelen, negeer ik volkomen, net zoals de grinnik in Lily haar stem. 'Je weet hoe ik erover denk,' sis ik haar toe. 'Waarom vraag je er dan naar? Ik ben niet verliefd, vind niemand leuk op die manier en zal het ook nooit worden. Als je dat niet aankan, kan je beter gaan.' Ik sta op en loop naar de andere kant van de bank. 'Wat begrijp je daar niet aan? Ik voel dat niet. Geen liefde, geen verdriet. De enige emotie die ik voel, is haat. Ja? Accepteer het, kan je niet, meld het me en dan rot ik op uit je leven.' Ik spreek alles langzaam uit. Ik bem ervan overtuigd dat ik er angstaanjagend uit zie. Mijn ogen hebben vast weer de rode gloed en mijn houding is vijandig. Zodra ik het merk, probeer ik me te ontspannen.
'Sorry,' mompel ik. Ik kijk Lily langzaam aan. 'Sorry. Ik haat het onderwerp,' zucht ik en plof op een bank neer. Ik kijk even naar Lillith en kijk dan weer weg.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Anna Sharp

'Sorry,' mompelde Kyle na zijn uitbarsting. 'Sorry. Ik haat het onderwerp.' Hij plofte op de bank neer. Ik stond op en plofte naast hem op de bank neer. 'Ik weet het,' zei ik. 'De vorige keer probeerde je me te wurgen. Maar het gaat beter.' Bemoedigend klopte ik op zijn been. Toen ik zag dat hij nog niet compleet hersteld was van de uitbarsting net deed ik mijn handen om zijn buik en legde mijn hoofd tegen zijn schouder. En ik seinde naar Lillith dat ze ook moest komen helpen. 'Het spijt mij ook,' zei ik toen. 'Ik had het kunnen weten.' Ik was wel gewend dat Kyle af en toe kwaad werd, maar het was nooit leuk natuurlijk. Bovendien kan hij er zelf ook niet zo veel aan doen.

---

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Lillith Aurora Kings. - Fee. - Room. -bathroom.
Verbaast keek ik van Lily naar Kyle en terug, terwijl hij haar een kille blik zond. Blijkbaar had ik wat gemist. 'Je weet hoe ik erover denk,' siste hij haar toe. 'Waarom vraag je er dan naar? Ik ben niet verliefd, vind niemand leuk op die manier en zal het ook nooit worden. Als je dat niet aankan, kan je beter gaan.' Kyle stond op en liep naar de andere kant van de kamer, waar een kleine bank stond. 'Wat begrijp je daar niet aan? Ik voel dat niet. Geen liefde, geen verdriet. De enige emotie die ik voel, is haat. Ja? Accepteer het, kan je niet, meld het me en dan rot ik op uit je leven.' Hij sprak alles langzaam uit, zodat het nog duidelijker overkwam. Oh help, ging het hier weer over? Ik had de woorden vaker over zijn lippen horen rollen, maar was het er toch noch toe nooit mee eens geweest en dat wist hij goed. Iedereen voelde liefde, hoe kwaadaardig of wraakzuchtig ook. Ooit zal het hem nog eens overvallen, hij is alleen nog niet het goede meisje tegen gekomen, of het is nooit het goede moment geweest.
Een korte zucht verliet mijn lippen terwijl ik naar Kyle keek. Zijn ogen waren rood geworden, wat altijd gebeurde wanneer hij opgefokt werd. Lily en ik zouden nu goed op moeten passen met wat we deden of zeiden, anders zouden we een flinke pijn tegemoet krijgen.
'Sorry,' prevelde hij en nam plaats op de bank. Hij keek Lily even aan en daarna mij. Ineens zag hij er heel breekbaar uit, althans, in mijn ogen. Zijn ogen hadden weer zijn normale kleur blauw gekregen en zijn houding was niet vijandig meer. 'Ik haat het onderwerp.' Ik knikte zacht en Lily stond op, om naast hem plaats te nemen. 'Dat weet ik,' antwoordde ze. 'De vorige keer probeerde je me te wurgen, maar het gaat al beter.' Bemoedigend klopte ze op zijn been. Ze sloeg haar armen om zijn middel en legde haar hoofd tegen zijn schouder, voor ze naar me seinde dat ik ook moest komen helpen. Een korte glimlach verscheen op mijn gezicht en ik stond ook op, om vervolgens aan de andere kant van Kyle plaats te nemen en mijn armen om zijn gespierde arm heen te krullen. 'Het spijt mij ook,' zei Lily toen. 'Ik had het kunnen weten.'
Beiden waren we gewent dat Kyle af en toe uit zijn slof kon schieten, maar dat zat gewoon in zijn aard. Hij kon er ook niet veel aan doen en als hij weer zo'n bui had gehad, had ik altijd de behoefte hem te knuffelen, net zolang tot hij weer vrolijk werd. 'Niet boos meer zijn, oké?' probeerde ik, zielig omhoog kijkend naar zijn gezicht. 'We zullen het er niet meer over hebben,' beloofde ik toen, maar wist niet zeker of ik me eeuwig aan die belofte kon houden, aangezien ik graag de discussie aan ging met mensen die anders over liefde dachten dan ik. Maar bij Kyle kon ik me goed inhouden. Zacht drukte ik een kusje op zijn arm, voor ik opnieuw mijn armen rond zijn arm krulde en mijn wang ertegenaan legde.

Eli Stefan Dark. – Halfvampier. – Room
'Ik ben geen monster,' meldde ze me grinnikend, terwijl ze me onder haar wimpers door aankeek. 'Tenminste... Ik zal je geen pijn doen en jij ziet er zeker sterker uit.' Ze maakte me nog nieuwsgieriger met die zin, waardoor ik even op mijn lip beet. Ze glimlachte voor ze mijn hand losliet. Ik stopte mijn hand weer terug in mijn broekzak, waar ik mijn handen vaak gestoken had. 'Eli is ook niet een veel voorkomende naam,' vertelde ze me, nadat ik haar een compliment had gegeven over haar naam. 'Ik vind hem mooi.' Ze sloeg haar armen over elkaar. Opnieuw glimlachte ik naar haar, dit maal kwamen mijn witte tanden tevoorschijn. Mijn hoektanden waren niet langer, dan in de meeste verhalen voor kwam. Wel waren ze langer dan bij de normale mens, maar het verschil in lengte was nihil. Het zag er ook totaal niet raar uit, wat wel fijn was. Ik wilde namelijk niet graag uitgescholden worden voor freak.
'Ik weet het niet. Het is mijn eerste jaar, ik ben hier pas een week. Eigenlijk was ik aan het lezen,' zei ze zodra ik haar had gevraagd waar ze naar op weg was. 'Ik was niet echt op weg naar een plek. In ieder geval niet naar buiten of naar mijn kamer... Gewoon beetje ronddwalen,' zuchtte ze en keek hem even aan. 'Jij?'
Ik haalde mijn schouders op, mijn handen nog steeds veilig in mijn broekzakken gestopt. 'Eigenlijk was ik op weg naar de kantine, om te ontbijten. Heb je misschien zin om mee te gaan?' Vragend keek ik haar aan. Ik verwachtte zowel een ja als een nee. Ik wist dat ik aantrekkelijk was en veel meisjes graag met me uit wilde, maar ik was niet iemand die daar gebruik van maakte. En aangezien het meisje voor me niets te doen had, had ze misschien wel zin om mee te gaan. Aan de andere kant begreep ik het ook goed als ze niet mee wilde, het was namelijk best ongemakkelijk om met een onbekende jongen mee te gaan ontbijten en met hem aan een tafel te zitten, terwijl hij zich vol propte met het eten wat in de kantine te vinden was.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Rosalie Lauren Angelss

Hij lacht even. Mijn blik valt gelijk op zijn hoektanden. Ik lette altijd op, maakt niet uit waarop. Misschien was het een zeemeerminnen gaven. Zijn hoektanden waren niet veel anders, maar ze vielen op vergeleken andere mensen en dat was bij de meeste mensen niet. Verrast kijk ik hem aan als hij me meevraagt, maar glimlach dan.
'Sure,' grijns ik en begin richting de kantine te lopen met hem. 'Ik heb toch niks te doen, behalve een stom boek lezen,' zeg ik schouder ophalend en kijk hem aan. 'Maar ik heb al gegeten,' glimlach ik. In de kantine is het wat drukker, maar niet super druk. Ik loop geduldig met Eli mee. Even overweeg ik te vragen wat zijn gave is, maar de kans dat ik die vraag terug krijg, is gigantisch. Ik knars even nadenkend met mijn tanden en kijk Eli dan van opzij aan. Ach, ik vraag het gewoon.
'Dus wat is jouw gave,' vraag ik hem en pak nog wat drinken. Vlug betaal ik het en kijk dan nog steeds vragend naar Eli. 'En hoelang zit je hier al?' Mijn blik glijdt even door de kantine. Daar heb ik deze week redelijk veel tijd doorgebracht, maar meer in de bibliotheek. Ik moest toch iets doen? Aangezien ik niet super goed was in vrienden maken, omdat ik het menselik wezen gewoon te slecht ken, heb ik mijn tijd verspeeld aan boeken lezen. Op zich was het wel leuk, maar dit is natuurlijk gezelliger. Nog steeds wacht ik op antwoord, dus glijdt mijn blik weer terug naar Eli. Mijn bruine ogen haken zich in de zijne en ik glimlach even.
'Ik raad wel,' lach ik geheimzinnig. Ik neem voorzichtig een slokje drinken. Gelukkig is het flesje niet vochtig van de buitenkant. 'Vampier? Of iets in die richting,' grijns ik. 'Je hoektanden zijn iets langer dan bij de normale mens,' leg ik hem uit en grijns tevreden om mijn uitleg. 'Dus, hoe is mijn instinct,' vraag ik hem en schenk hem een knipoog, om vervolgens naar een tafeltje te lopen.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Kyle Logan Booth

Ik luister naar Lily haar woorden en voel haar armen om me heen, gevolgd door Lillith diehetzelfde doet en me een kus geeft op mijn arm. Ik zwijg, sluit mijn ogen en probeer te ontspannen. Ik mompel wat instemmends en zucht diep uit. Mijn spieren ontspannen zich ook en ik open mijn ogen weer.
'Lillith, dat gaat je nooit lukken,' zeg ik serieus, maar met een speelse grijns. 'En Lily, ik vergeef het je. Alleen omdat jij het bent,' zeg ik haar. Ik trek mijn armen los en sla die beiden om hun schouders, waarna ik me op de bank laat vallen en hun op me trek. Ik druk bij allebei een kus op hun kruin en sluit mijn ogen. 'Meiden en hun liefdes toch ook.' ik grinnik even en luister naar de geluiden in mijn kamer. 'Alle meiden leven op een droomwolk,' grijns ik en schud mijn hoofd. 'Ik snap ook niet waarom iedereen het me blijft proberen aan te halen. Leg me maar is uit,' grinnik ik en kijk afwachtend naar het plafond. Ik weet zeker dat Lily of Lillith zo zou beginne met praten. Even schieten mijn ouders weer door mijn hoofd. Het kon, dat weet ik ook. Mijn vader was een lieve man die mij en mijn moeder veel liefde geeft, maar mijn moeder... Zij is een regelrechte ramp, bestaande uit haat en zij kent echt geen liefde. Althans, dat denk ik altijd. Misschien is mijn vader de enige soort uitzondering, misschien is het nep. Ik weet het niet. En ik weet ook niet op wie ik het meeste lijk, ik hoop op mijn vader, maar ik weet het niet. Soms heb ik echt geen controle over mezelf of voel ik dingen die ik niet wil doen. Alsof er iemand anders in me zit, die allemaal kwaadaardige dingen wilt doen en dan heb ik niks meer te zeggen. Hopelijk kan ik dat hier veranderen. Voor mijn vader, maar ook als hoop voor mijn moeder. Dat zij ziet dat het kan. Niet alleen voor mijn ouders, maar ook voor Lillith en Lily en voor mijn andere vrienden. Gewoon om hen ook een beetje liefde te geven.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

[Eli? Lillith? Lily? (: ]

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Lily Sharp

'Leg me maar uit,' zei Kyle en sloot zijn ogen en ik keek even naar Lillith en grijnsde breed. 'Omdat je ontzettend sexy bent. Je hebt zo'n seksappeal dat het vrijwel onweerstaanbaar is voor vrouwen en homo's. Je kunt het niet ontkennen Kyle, jij bent gewoon ontzettend aantrekkelijk. En tsja, daar kun je niets aan doen. Zoiets moet je toch wel mee leren leven.' Ik zag dat Kyle zijn ogen nog gesloten had en ik besloot Kyle eens terug te pakken. Langzaam ging ik recht zitten en liet me toen bovenop Kyle vallen, proberend om Lillith zo weinig mogelijk lastig te vallen. Zij had zichzelf immers niet in een koude douche gezet.

---

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Matthew Oliver Sanz

Na haar zachte knik als bevestiging glimlachte ze, bijna treurig maar meer theatraal. Ze keek me aan waarna ze sprak. 'Zegt u eens, meneer Sanz, zou u deze vorm van de wel gevreesde dood binnenlaten, mocht zij ooit op uw deur kloppen?' Haar vraag was redelijk onduidelijk waardoor ik er even over moest na denken. Als ik zou weten dood te gaan en ze de letterlijke dood voor mijn deur bedoelde zou ik mijn lot met opgeheven schouders tegemoet gaan. Ik ga met trots ten onder. Maar als zij het was die voor mijn deur stond? Ik kijk haar aan. 'Ik zou mijn deur nooit op slot draaien.' Antwoord ik dan. 'Hij is altijd open ook wanneer we op ons kwetsbaarst zijn, tijdens onze slaap.' Ik kijk naar haar. Ze was fascinerend. Haar zucht onderbrak mijn mijmeringen en ik keek op waarna ze sprak. 'En.. meneer Sanz, zou ik mogen vertellen wat ú bent?' Ik had echter geen tijd te antwoorden want voor ik iets kon zeggen legde ze haar handpalm over mijn hart. Hoewel ik een blouse droeg voelde ik de kou en leek zelf mijn hard erop te reageren. Het sloeg een seconde over maar werd daarna al vrij snel rustiger. 'Aah..' Haar blik bezorgde me letterlijk kippenvel. Hoe kon de dood zo aantrekkelijk zijn? 'U bent mutant,' Haar stem was zacht maar duidelijk hoorbaar. Ze had de stem van een leider. Wanneer je haar stem hoe zacht dan ook een bevel hoorde zeggen zou iedereen gehoorzamen. Misschien ik zelf? 'Daarnaast bent u aardig handig met metalen, en.. een schild. Niet te vergeten dat u één van mijn favoriete verplaatsmethoden bezit. Teleportatie.' Ze kantelde haar hoofd en ik voelde hoe haar hand over mijn borstkas gleed. 'Dat klopt.' Mijn stem ik rustig, kalm en duidelijk hoorbaar. Ik liet me niet van mijn stuk brengen. Zeker niet door een leerlinge die een machtsspelletje met me leek te spelen. 'Je krachten zijn sterk.' Voeg ik er aan toe en pak haar pols. Zacht leg ik haar hand terug op haar schoot en kijk haar aan. 'Ik denk dat de kust veilig is voor je. Tenzij je van plan was langer te willen blijven.'

Cybele Magnolic
'Ik denk dat de kust veilig is voor je. Tenzij je van plan was langer te willen blijven.' Een moment lang bleven mijn ogen bij mijn schoot hangen, voor ik deze opnieuw richting de man verplaatste. Hij was zeker geen onintelligente persoonlijkheid. Het feit dat hij zijn rug rechtte en in zekere zin tegen me durfde op te staan maakte mij geïnteresseerd. Voor een kort moment glipte mijn tong over mijn lippen - waarbij ik mijn blik geen enkele seconde van de man haalde. De zoete smaak van leven tintelde op mijn tong. Het was zeker geen slechte kus geweest, en misschien zelfs voor herhaling vatbaar. Bij die gedachten krulden mijn lippen vrijwel automatisch de hoogte in.
'Als het u niet stoort, zou ik hier graag wat langer blijven. Zodra ik deze kamer verruil voor de mijne, denk ik dat mevrouw Bourdon zich zo opwindt dat ze uiteindelijk de ongelukkige dood van een hartaanval sterft. De arme vrouw windt zich ook zo op..' Mijn vingers gleden kordaat door mijn lokken, hoewel ik dit moment al vrij snel gebruikte om iets te gaan verzitten.
'Ziet u, de meeste leraren - zelfs de bovennatuurlijken onder ons - begrijpen niet wat ik voor hen beteken als ik naar mijn eigen wereld keer. Het zou nogal vervelend zijn als mijn vader iedere klaagzang over mij moet horen, snapt u? In feiten werden ze zeer geïntimideerd door mijn komst, want zeg nu zelf: de dochter van de Duivel - op een Aardse school?' Een bijna perfect te noemen rimpel verscheen tussen mijn wenkbrauwen toen ik deze samen trok tot een frons. 'Ik wilde het echter graag. Na zeventien jaar Hel, denk ik dat ook u iedere kans op vertrek zou hebben aangegrepen.' Een subtiele glimlach streek over mijn gezicht toen ik de man nogmaals in me op nam. 'Mijn vader geloofd dat ik hem beter kan dienen als ik tussen de mensen ben. De dood in een zijden verpakking: de prinses van Hades die u persoonlijk komt halen. Zou dat geen mooie, laatste ademtocht zijn?' Ik was benieuwd naar de man, voornamelijk omdat hij besefte met wie hij in de kamer zat, en niet probeerde te vluchten.

[ bericht aangepast op 20 april 2013 - 22:45 ]

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Matthew Oliver Sanz

'Als het u niet stoort, zou ik hier graag wat langer blijven. Zodra ik deze kamer verruil voor de mijne, denk ik dat mevrouw Bourdon zich zo opwindt dat ze uiteindelijk de ongelukkige dood van een hartaanval sterft. De arme vrouw windt zich ook zo op..' Ik glimlach. Natuurlijk bleef ze hier het was te verwachten en stiekem, heel stiekem hoopte ik ook dat ze bleef. Nadat ze over de leraren en haar vroegere verblijf in Hell gepraat had ging ze verder. In mijn ogen was ze perfect. Zowel haar uiterlijk als haar uitdagende karakter. Maar ze was en bleef mijn leerlinge dus geen rare dingen doen Matt... 'Mijn vader geloofd dat ik hem beter kan dienen als ik tussen de mensen ben. De dood in een zijden verpakking: de prinses van Hades die u persoonlijk komt halen. Zou dat geen mooie, laatste ademtocht zijn?' Ik kijk naar haar en glimlach speels. 'Ik denk inderdaad dat de meeste mannen,' Ik leg de nadruk op mannen. 'Het niet erg zouden vinden als jij ze kwam halen. Voor sommige vrouwen zal hetzelfde gelden maar wees eerlijk,' Ik pauzeerde kort. 'Ik denk dat niemand echt op een bezoekje van de dood zit te wachten tenzij ze het er levend van af kunnen brengen.' Ik pakte mijn gitaar van de grond en zette hem terug in de daarvoor bestemde standaard. Mijn gitaar was alles voor me en het enige wat me aan mijn thuis kon helpen herinneren. Mijn vader speelde altijd gitaar voor me als ik niet kon slapen of verdrietig was. Ik glimlach kort bij de herinnering en loop dan weer om het bed heen om naast Cybele te gaan zitten. Haar aanwezigheid zorgde ervoor dat ik me niet goed kon concentreren en dat was ik niet gewend. Eerst die mysterieuze Lily en nu Cybele.. Dit kon wel eens een erg interessant jaar gaan worden, dacht ik bij mezelf en keek wat voor me uit.. Ik besef me dat dit onvriendelijk van me is en richt me weer op Cybele. Als echte Britse gentleman moest ik wel de beleefdheid op kunnen brengen om haar aan te kijken als ze sprak.

Cybele Magnolic
Zijn woorden brachten onbewust een glimlach rond mijn lippen, misschien omdat er maar weinig mensen tegen me spraken op een manier die me niet verveelde. Hij kon mijn commentaar op de mens hebben, en dat beviel me op een bepaald punt wel.
'Weet u, ik mag u wel.' Een speelse trek verscheen kort rond mijn lippen, waarbij er een schittering door mijn ogen trok toen ik merkte dat hij me aankeek. Ik zou immers beleefd zijn tegen de man, Matthew Sanz. Het was niet dat ik de gemiddelde leraar serieus nam - maar als zijn ziel ooit geclaimd werd door het duister, zou ik aan zijn bed staan. Het was niet moeilijk om zo'n belofte te maken. Ik zou voor altijd de bloedmooie, onsterfelijke dood zijn terwijl de man zijn leven zou slijten. Uiteindelijk zou het licht of het duister zijn ziel stelen, en voor hem maakte ik graag de keuze om hem een kalm en genoegzaam sterfbed te schenken. Misschien - heel misschien, was ik dan toch meer mens dan ik wilde toegeven.
'U bent Brits, niet waar?' Praten kon ik ook aardig. Zowel luchtig, als de zwaardere onderwerpen, hoewel ik zonder moeite dagen en jaren zou kunnen blijven zwijgen. Het hing af van de situatie. Dit menselijke lichaam leek behoefte te hebben aan interactie, en als ik daar de kans toe zag benutte ik die prestatie graag. Zijn accent was aangenaam, misschien zelfs warm te noemen. Het was geen onprettig geluid.
Mijn ogen gleden als vanzelf naar het raam, waarachter de zon aan zijn afdaling was begonnen. Het was vreemd dat de tijd op deze wereld zoveel invloed bespeelde. Toch was het niet geheel onprettig.
'Ik stal ooit een Britse ziel,' een zachte grinnik rolde over mijn lippen toen ik de herinnering opnieuw voor me afspeelde. 'Het was een warme zomeravond. Kinderen speelden onbezonnen, zo teer en gelukkig. De man was nog niet eens zo heel oud, misschien een jaar of dertig. Zijn vrouw had hem verlaten en hij sleet zijn dagen in de alcohol en hoeren.' Met mijn tong bevochtigde ik mijn lippen kort, terwijl mijn ogen bij Matthew bleven.
'Hij had me geroepen. Zijn ziel schreeuwde bijna, maar toen ik hem vertelde dat hij eerst moest sterven werd hij zo boos..' Opnieuw voelde ik een lach opkomen. 'Het was een complexe man. Zoveel levenslust, in zo'n kapot lichaam.' Ik schudde mijn hoofd kort. 'De mens is gelukkiger, dood. De emoties die we voelen in dit lichaam zijn niets meer dan invloeden binnen deze wereld. Ze verdwijnen, zodra je een ziel van het lichaam scheidt. Ze zijn vrij.' Prevelde ik zacht maar bedachtzaam. 'Hij omhelsde me zo innig en zo vol acceptatie dat ik niets voor hem heb kunnen doen. Hij omhelsde mij, zijn dood en vond rust in zijn berouw. Begrijp me niet verkeerd: iedereen bid voor het licht, maar afstraffing en nadenken over de menselijke fout zijn verlichtend.' Ik knikte langzaam, terwijl ik mijn ene been over het andere sloeg. Er waren maar weinig mensen die het begrepen, maar dat betekende niet dat ik het niet graag vertelde.

[ bericht aangepast op 20 april 2013 - 23:33 ]

---

Feel the fire, but do not succumb to it.