In dit topic had ik al verteld over de situatie tussen mij en mijn moeder. Het heeft zich echt prachtig uitgewerkt moet ik zeggen, *sarcastisch kuchje*
Ik ben gisteren ziek naar huis gegaan, ik lag op de bank te slapen, mama komt thuis. Er stond éen glas op tafel, en twee papiertjes. BAM *schreeuw* *schreeuw* *schreeuw*. Kreeg ik naar mijn hoofd gegooit dat ik een slet ben(?!) (waardehellkomtdievandaan?) en begon ze te dreigen met mij naar een internaat sturen omdat ik niet altijd alles meteen opruimde. FUCKYEAH, jongens Imma baaaaaaaaaad girl! Pff-, drugs? Nah ik ben stoerder dan dat, stiekem weggaan, te laat thuis komen, stelen, vechten, fuck die shit, ik zit ver over dat niveau. IK LAAT PAPIERTJES LIGGEN! Probeer dat maar eens te overtreffen Jacko!
Nou helemaal in de grond gestampt, ze heeft me een schuldgevoel geprobeerd aan te praten, uiteindelijk zat ik beneden te huilen en te hyperventileren en vroeg ik of ik alsjeblieft naar boven mocht omdat ik helemaal begon te flippen (ik had inmiddels al anderhalf uur beneden zitten janken en heb d'r alles gezegt wat ze wilde horen omdat ik helemaal van het padje af was), krijg ik als reactie 'nee, nou mag jij eens weten hoe het voelt'. Okay, okay, first of all, ik ben altijd degene die overemotioneel en heel snel toegeeft zodra iemand me verteld dat ik heel veel dingen fout doe, omdat ik dan ga twijfelen aan mezelf en iedereen vertrouw behalve mezelf. Vervolgens zeg ik 'mam, ik heb heel erg veel pijn, de hele tijd al, ik heb steken in mijn schouders en in mijn zij en het doet nog meer pijn als ik diep ademhaal. Maar omdat ik bijna aan het hyperventileren ben kan ik niets anders dan diep en snel ademhalen' (ik zat al de heletijd te kreunen van de pijn, hardop, maar dat viel weer niet op). Krijg ik weer terug 'nee'. Na daar nog een halfuur gezeten te hebben mocht ik eindelijk naar boven. Ik heb lang niet meer zo goed geslapen!
She kinda crossed my friggin line. Ze heeft geen enkele reden om me een slet te noemen, sowieso is zij wel de laatste die dat zou mogen. Een internaat gaat wel heel ver, eerlijk gezegt vind ik mezelf nog een redelijk ideaal kind op het feit dat ik snel de neiging heb tot uitstellen na, maar iedere gek zijn gebrek. Vervolgens mijn vrienden er nog bij betrekken en zielig lopen doen dat ik hun voortrek, nou sorry, nee. Iedereen waar ik om geef, daarvoor ga ik door dezelfde vuren, het is maar net hoe ver ze willen dat ik ga. Mijn moeder hoort ook bij die mensen. Zegt ze tegen mij 'oh en je hebt het ook zo slecht hier', gaat ze vervolgens zelf klagen over wat voor een last ik voor d'r ben. Ik kon me niet inhouden en ik kreeg gelijk how you remind me in m'n hoofd dus heb ik ook heel lief in eht deuntje zitten zingen 'and it must have been so bad, 'cause living with me must have damn near killed you!'. Echt waar, mij een aansteller/dramaqueen noemen en vervolgens mij op een internaat willen pleuren wegens een papiertje. En toen probeerde ze m'n schoenen en oortjes in de kliko te gooien want dat was het enige wat neit was opgeruimd. Schoenen heb ik kunnen redden, oortjes heeft ze weggegooit maar die lagen vanochtend weer op tafel omdat ze al aan voelde komen dat ze mooi oortjes voor me zou mogen kopen. Ik kom thuis, staat er zo'n documentje op het bureaublad met m'n naam als titel en een zielig verhaaltje over kleine dingetjes die d'r niet bevallen en waar ik nooit iets aan veranderd heb. Hmm, waarom heb ik ze toch nooit veranderd. Misschien hoor ik het voor het eerst!
Pff-, echt ik houd m'n bek wel en ga voor ja-knikkertje spelen net zolang totdat ik een oplossing voor me heb, ze heeft tot dan de tijd want anders ben ik weg hier. Van mijn part stuur ik mezelf naar een internaat (iedere keer als ik moeilijk deed, al vanaf ik kon praten was het, of je geeft me mijn zin of je gaat naar een internaat, ik ken dat spelletje). Het hele punt van deze ruzie was dat ik zei dat ik me ondergewardeerd voelde en dat beviel d'r niet, oplossing? Zeg dat je me zat bent en dat je me naar een internaat wil hebben. Oh nu voel ik me gewardeerd.
Eerlijk gezegt vind ik het achteraf best komisch. Maar even een eerlijke mening, want ik ben nou niet echt zeker meer van mezelf, maar... Iemand naar een internaat sturen omdat ik, zeg om de twee dagen, een glas laat staan en m'n oortjes laat slingeren en een papiertje of zo? En na het eten ruim ik m'n bord pas op als ik iets heb gedronken, dus zeg een kwartiertje uitstel. Het gaat meestal om kleine dingen en ik snap dat het best op kan stapelen, maar een internaat, dat zie ik meer alsin 'ik heb geen zin om dit zelf op te lossen met praten, dan maar m'n kind dumpen'.
Let it come and let it be
Ik ken je moeder wel, maar niet zoals jij haar kent omdat ze waarschijnlijk anders tegen jou doet als ik erbij ben. Maar he, ik ben er altijd voor je en als je echt even weg wilt dan kom je naar mij toe, kan ook. Ik ken jou heel goed, en ik weet ook dat jij je voor je leeftijd veel beter en volwassener gedraagt dan andere 14-jarigen. Ik heb dit topic en dat andere topic gelezen en ik sta eerder aan jouw kant dan aan je moeders kant. Ik weet ook niet hoe ik zoiets moet oplossen, want ik heb het zelf niet meegemaakt. Maar ik ben er altijd voor je c: