• In een heel ver verleden, een tijd die iedereen alweer vergeten is, bestond deze planeet naast de mensheid nog vol met magie en diens magische wezens, wat we nu allemaal afdoen als mythes en legendes.

    Maar de mensheid is een jaloerse soort.
    Ze werden jaloers op de magische wezens die wel allemaal een magische gaven hadden waar de mensen alleen maar over konden dromen.
    Blind van jaloezie zochten de mensen uiteindelijk naar sprankeltjes overige magie, duistere magie.
    In combinatie met vooruitstrevende technologie creëerden de mensen mechanische monsters, die bezeten door duistere krachten de jacht opende op alle magie.

    Maar de magische wezens versloegen de duistere mechanismen uiteindelijk en een korte tijd van vrede en rust keerde terug op deze planeet, jammer genoeg niet voor lang.
    Nog kwader dan voorheen bonden de mensen hun verworven duistere magie bij elkaar en ontwikkelden zo een vloekgolf die alle andere magie weg zou vagen.
    Van Engelen tot Demonen, van Kabouters tot Draken, ieder voelde de dreiging van deze vloek en vielen ze één voor één ten prooi.
    De vloek was zo sterk dat het niet alleen de wezens wegvaagde, maar ook alle energiebronnen van magie die zich tot diep in de wortelen van de aarde had gegraven.

    De mythische wezens probeerden te vluchten, maar uiteindelijk redde maar een aantal soorten het tot een uithoek waar ze voorlopig veilig dachten te zijn.
    Hier hielden ze een besluit, een besluit om hun eigen zielen en de essentie van hun wezen te verplaatsen in een aantal edelstenen en mineralen,de zogenaamde zielstenen om zo verborgen te blijven voor de duistere mensen met hun vloek en bezeten mechanismen.
    En zo verdwenen ze, samen met hen het laatste beetje magie meenemend.
    En tot de dag van vandaag liggen de zielstenen nog steeds op diens plek, geen enkel dier of verdwaald mens heeft hen ooit van diens plek weten te krijgen, vanuit een oude, vervallen kapelruïne.

    Deze tijd in Noorwegen :
    Een groepje natuuractivisten en ontdekkers hadden via globale satellieten iets vreemd opgepikt.
    Iets wat er nog niet eerder was maakte opeens diens opmars aan het aardoppervlakte.
    Zo kwamen ze uit op de plek die allang vergeten was, onkruid had de ruïne overwoekerd en nog erger te doen laten vervallen.
    Maar de edelstenen waren nog steeds daar.
    Na een aantal testen ter plekke kwamen ze erachter dat ze nog nooit zoiets mee hadden gemaakt als dit, het was een totaal andere stof dan voor ons mensen bekend was.
    Maar naarmate ze dichterbij kwamen voor meer onderzoek gebeurde er iets.
    Één voor één begonnen de stenen te gloeien en voor de wetenschappers iets konden doen schoten de stenen los met een krachtige pulserende explosie, waarna ze, ieder diens eigen weg ging de wereld rond.
    Wetenschappers schreven het naar de buitenwereld om als een buitensporige verschijning van de Aurora Borealis, maar onder hen was een Aloude en die wist wel beter.
    Die wist dat de stenen op zoek gingen.
    Ieder op zoek naar de juiste persoon.
    De persoon die diens magie zou ontketenen en weer terug zou brengen op aarde.

    En die werden gevonden, mensen verspreid over de gehele wereld werden begaafd met de eigenschappen van een mythisch dier, het dier dat zij moeten bevrijden.
    Om zo weer over de aarde rond te kunnen dwalen.
    Maar ze moeten oppassen, want de mensen van aloud komen in opmars en hun onsterfelijke en sterfelijke volgelingen zouden alles op alles doen om de mensen met de zielstenen te stoppen, voor de magie weer in diens geheel terug zou keren naar aarde.
    Lukt het de uitverkorenen voor de zielstenen om de magie op tijd te ontketenen ?


    Verdere informatie

    Waar begint de RPG ?
    Deze RPG begint eigenlijk overal ter wereld, maar wanneer de persoon in aanraking komt met de steen worden ze allemaal naar de kapelruïne geteleporteerd waar de stenen voor lange tijd verborgen waren gebleven.

    Is er een vaststaande verhaallijn voor deze RPG ?
    Ja, ik ben naast mijn eigen Soulstone ook de leider van de alouden die mee doen, die krijgen af en toe via een privé bericht hun orders door.
    Daarnaast moeten de steenbezitters een manier gaan zoeken om de essentie van hun stenen waarin de ziel van de magische wezens gevangen zitten te bevrijden.

    Hoe zien de stenen eruit ?
    De stenen zien eruit zoals kenmerkend is voor hun soort en ze passen mooi in het midden van je handpalm zonder de vingers mee te rekenen.
    De stenen kunnen tevens niet kapot geslagen worden of gebroken worden, ze zijn geheel onschadelijk zolang de drager leeft en zich aan de regels houd.
    Tevens zijn ze 100% helder.
    En niemand heeft dezelfde steen, dit is ook niet mogelijk aangezien er van elke maar één bestaat en elke persoon kan ook maar één steen gebruiken.

    Hoe veranderd de steen me ?
    Dit kan in meerdere opzichten, de veranderingen hoeven nog niet direct op te treden, dit kan ook later gebeuren en de manier waarop dit gebeurd is ook totaal verschillend van elkaar; gaat het bijv. snel en pijnloos of lang en kwellend ?
    Daarbij krijg je altijd sowieso één verandering van de essentie van het wezen dat zich in je steen schuil houdt.


    Hoe moet je de steen bij je dragen ?
    Zodra je geteleporteerd bent naar de oude ruïne liggen daar speciale handschoenen, waar jij je steen aan vast maakt bovenop, waar die ook niet uit kan vallen.
    De handschoenen zijn van leer, maar het mechanisme waarmee de steen vastzit is van zilver of van goud gemaakt.
    De handschoen eenmaal aan kan die niet meer af tot de opgesloten ziel van de steen eruit is.
    Verder mag je zelf weten hoe ze er verder uit zien, lange handschoenen, korte handschoentjes, extra riempjes, de kleur, etc.

    Verdere vragen kunnen altijd gesteld worden.



    HEEL ERG BELANGRIJK > HIER HET OVERZICHT VAN DE SOULSTONES EN DE INFORMATIE EROVER !

    Soulstones

    * Feniks ~ Hedwig Ivy Sol ~ Caleo
    * Draak ~ Graciela María Castillo ~ Shadowhunter
    * Fee ~ Allyssee Aphrodite Grimm ~ DreamerN
    * Elf ~ Hera Noëmi Langley ~ Graymark
    * Pegasus ~ Arianna Amarante Lira Jones ~ Kwijt
    * Vampier ~ Niara Alayne Black ~ Morfling
    * Zeemeermin ~ Hailey Alice Morgan ~ Merrow
    * Engel ~ Alan Christopher Rhodes Shadowhunter
    * Duivel ~ Damian Chamberlain~ Lexlover
    * Eenhoorn ~ Galon Gyfer Hud ~ Vegangirl
    * Centaur ~ Stan Medley Crown ~ Wafelijzer
    * Weerwolf ~ Aaron Pierce Cleveland ~ Bonacieux
    * Geest ~ Pippa Destry Livingstone ~ LexLover
    * Minotaurus ~ Ayla Dorice Marbles ~ Sicam


    Alouden

    * Helio Frederick Moreau ~ Graymark
    * Adelynn “Addie” Rae Hastings ~Gamgee
    * Antonio "Tony" Hunter Daniels ~ Bonacieux
    * Belial Lucius Constantine ~ DreamerN
    * Septimus Gary Cowell ~ Sicam




    Regels

    • Geen oneliners, minimaal 6 zinnen.
    • 16+ is toegestaan, evenals vloeken (Maar hou het zelfs dan nog wel netjes ;])
    • OCC aangeven met [] {} Of met een andere kleur.
    • Max. 2 personages per speler
    • Ernstig verwond/ vermoord niet andermans personage zonder met die te overleggen in een PB
    • Graag de naam van de Personage waarop het stukje slaat erboven, zodat het makkelijk te zien is vanuit welk personage het geschreven word.
    • Ben je even afwezig voor een bepaalde tijd (langer dan 2 dagen) ? Meld het dan !
    • Alleen ik maak nieuwe topics aan, tenzij ik iemand het recht geef om er eentje voor me aan te maken.


    Rollentopic

    [ bericht aangepast op 16 maart 2013 - 11:56 ]


    Credendo Vides

    Aaron Pierce Cleveland - 21- Weerwolf - Las Vegas, Nevada, Verenigde Staten.
    Hailey knikte terwijl Aaron de motor in gang zette. "Dankzij jou," zei ze toen zacht en Aaron grinnikte,"Ik zag dat je best je mannetje kon staan." Aaron hoorde een hoop stemmen achter hem en toen hij zich omdraaide zag hij dat de groep naar hen toe liep. "Wegwezen," mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen Hailey. Ze sloeg haar handen om zijn middel en Aaron reed met volle snelheid de straat uit.
    Aaron wilde eerst naar het casino terugrijden, maar bedacht zich toen dat hij nog niet gegeten had -Hailey waarschijnlijk ook niet- dus stopte Aaron bij een park. Hij zag een hotdog kraampje staan en parkeerde zijn motor langs de rand van het park.
    "Zin in een hotdog?" vroeg Aaron grijnzend aan Hailey. De straatlantaarns weerspiegelden de pretlichtjes in zijn ogen. Aaron vond dit allemaal erg spannend en avontuurlijk, hij genoot er praktisch van. En ook die dreun die hij de man had verkocht voelde goed. Het was de klap die hij aan oom Dale had willen geven, maar niet gedaan had.
    Aaron stapte van de motor en gleed nog eens met zijn hand door zijn bruine lokken terwijl hij Hailey afwachtend aankeek.


    Antonio "Tony" Hunter Daniels - 27 - Aloude - Huis van Frederick, dicht bij de ruïne, Noorwegen.
    "Hij is hier ergens, waarschijnlijk is hij met zijn spin aan het spelen," zei de vrouw en Tony kon het niet laten te grinniken. Ze draaide zich om en schreeuwde door het hele huis: "FREDERICK! TU AS UN VISITEUR!" Tony moest toegeven dat hij niet had verwacht dat een vrouw van zo'n gestalte zo'n luide stem zou hebben. "Ik wist niet dat Frederick vrienden had," mompelde ze vervolgens. Tony wist niet of ze het tegen hem had of niet, dus besloot hij niet te antwoordden. "Ik ben Addie trouwens," stelde de vrouw zich voor, waarbij ze haar hand naar hem uitstak. Tony nam haar fijne hand vast in zijn ruwe en schudde die. "Tony. Aangenaam."
    "Ik heb ten minste geen vrienden die me met een wildvreemde meegeven," zei Frederick en wandelde door de hand. Zijn wenkbrauwen waren opgetrokken terwijl hij naar Addie keek. Vervolgens verplaatste hij zich aandacht naar de man op de drempel. "Tony! Sorry, ik was helemaal vergeten dat je kwam... Kom binnen." Zijn stem klonk verrast en Tony stapte het huis binnen. "Wel, we hebben allen het bericht gekregen, toch?" Zijn ogen keken van Addie naar Frederick en de blik die Tony Frederick schonk betekende evenveel als: 'Wie is ze? Weet ze het?'
    "Charmante vriendin heb je daar." zei Tony vervolgens, duidelijk doelend op Addie.


    kindness is never a burden.

    Adelynn “Addie” Rae Hastings ~ Aloude ~ Noorwegen, huis van Frederick
    Mijn hand voelt klein in de grote, ruwe hand van de jongeman. 'Tony. Aangenaam.'
    'Ik heb tenminste geen vrienden die me met een wildvreemde meegeven,' hoor ik Frederick ineens zeggen, voordat ik nog iets tegen Tony kan zeggen. Natuurlijk, ik had kunnen verwachten dat hij zo'n slechte timing heeft dat hij net komt binnenvallen wanneer ik zeg dat hij geen vrienden heeft. Ik werp hem een geïrriteerde blik toe en kan niet echt iets verzinnen wat ik er op moet antwoorden, omdat ik me er goed van bewust ben dat hij een punt heeft. 'Ach, ze waren vast zo overdonderd door je goddelijke uiterlijk dat ze niet meer goed na konden denken,' zeg ik dan, op een zwaar sarcastische toon.
    'Tony!' Frederick klinkt nu verrast. 'Sorry, ik was helemaal vergeten dat je kwam... Kom binnen.' De jongeman stapt nu helemaal naar binnen. 'Wel, we hebben allen het bericht gekregen, toch?' Ik trek mijn wenkbrauwen iets op. Laat Frederick alsjeblieft niet tegen nog meer mensen gezegd hebben dat ze hier kunnen verblijven. Hoe minder Alouden, hoe beter.
    'Charmante vriendin heb je daar.' Als ik op dit moment iets te eten of te drinken in mijn mond zou hebben, dan was ik daar zeker in gestikt. Ik maak een zacht, spottend geluid. 'Mocht hij willen,' zeg ik dan, met iets van afkeer in mijn stem. Ik moet er niet aan denken om Fredericks vriendin te zijn, ik ga denk ik nog liever dood.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Hailey Alice Morgan II 20 II Zeemeermin II Las Vegas
    Hailey glimlachte meewarig toen Aaron stopte bij het park. Haar blik ging dezelfde richting uit als de zijne, nadat hij de motor geparkeerd had. Pas toen hij grijnzend aan haar vroeg of ze zin had in een hotdog, viel het kleine kraampje, dat iets verderop stond, haar pas op.
    De straatlantaarns weerspiegelden de pretlichtjes in Aarons ogen toen ze ingetogen naar hem opkeek, iets wat haar zeker intrigeerde. Ze kon zeker niet beweren dat de jongeman onaantrekkelijk was, maar in dit licht leek hij helemaal iets speciaals over zich heen te hebben. Daarbij was hij wel even haar redder in nood geweest, ondanks dat hij eerder opgemerkt had dat zij ook weldegelijk haar mannetje kon staan. Iets wat zeker waar was, maar dat nam niet weg dat het zijn tussenkomst was geweest dat haar redding betekend had.
    ‘Lekker,’ knikte ze dan ook, waarna ze haar arm door de zijne haakte en hem zo al, haast gretig, naar het kraampje meetrok.
    Rond haar lippen had zich een speelse lach gelegd en in haar ogen waren evenzeer de pretlichtjes te vinden als die in de zijne bevond. Hetzij meer omdat er eindelijk eens iets goeds leek te gaan in de afgelopen dagen. Misschien was dit maar van korte duur, en hoogstwaarschijnlijk zou ze morgen haar eigen weg weer gaan en hem niet meer zien, toch was dit moment in het hier in nu. In het heden dat zij koesterde. Hailey keek namelijk nooit vooruit, gewoon door het simpele feit dat de toekomst er eigenlijk maar mistroostig voor haar uit zag.


    “If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

    Helio Frederick Moreau || Aloude || Noorwegen.
    "Ach, ze waren vast zo overdonderd door je goddelijke uiterlijk," begon Adelynn.
    "En mijn auto," voegde Frederick eraan toe. Hij knipoogde even verleidelijk naar haar.
    "Dat ze niet meer goed na konden denken," ging ze onverstoorbaar verder. Haar stem klonk zwaar sarcastisch.
    "Ik ben blij dat je het eindelijk inziet." Er prijkte een gemene glimlach om Fredericks lippen."Tony!" zei hij toen verrast tegen de bezoeker. "Sorry, ik was helemaal vergeten dat je kwam... Kom binnen." Tony stapte naar binnen.
    "Wel, we hebben allen het bericht gekregen, toch?" zei Tony sceptisch. "Charmante vriendin heb je daar," voegde hij toe. Hij gaf Frederick een blik wat zoveel betekende als 'wie is ze en weet zij hier van?'
    "Mocht hij willen," zei Adelynn dan, met afkeer in haar stem.
    "Ach, Adelynn toch," zei Frederick laconiek. Hij gooide een arm om haar schouder en trok haar even tegen zich aan, waarna hij haar haar helemaal door de war haalde met zijn andere hand. Hij liet haar weer los en keek haar doodserieus, met iets van dreiging in zijn ogen aan. "Amen en nooit niet."
    Frederick liep Tony voor naar de keuken. "Dit is Adelynn, zoals je al weet. En ze is een Aloude. Ik weet dat het moeilijk te geloven is, maar het is zo," vertelde hij hem wanneer ze die ruimte hadden bereikt.


    help

    Aaron Pierce Cleveland - 21- Weerwolf - Las Vegas, Nevada, Verenigde Staten.
    "Lekker," sprak Hailey toen Aaron haar vroeg of ze trek had in een hotdog. De vrouw haakte haar arm door die van Aaron, en trok hem mee in de richting van het kraampje. Aaron lachte en schudde zijn hoofd en liet zich meetrekken door Hailey.
    "Twee hotdogs," zei hij tegen de man en haalde zijn portefeuille uit. Toen draaide hij zich naar Hailey toe en vroeg haar of ze mosterd of ketchup op haar broodje wilde. Aaron gaf Haileys keuze door aan de hotdogman en vroeg voor zichzelf hetzelfde.
    Toen Aaron de twee broodjes gekregen had en de ene aan Hailey gaf, betaalde hij de man met een charmante glimlach en begeleide Hailey het park in. Hij veegde het haar uit zijn gezicht en nam een hap van het broodje.
    "Dus, vertel eens. Wie is de geheimzinnige Hailey?" vroeg Aaron grijnzend en wierp een blik op de blonde vrouw naast hem, waarna hij de omgeving in zich opnam. De bomen, de vijver en de struiken en planten om hen heen. In de verte hoorde Aaron een uil, maar dat geluid werd overstemd door het lawaai van de wagens op de straten om hen heen.
    Aaron wees naar één van de banken die in het park stonden en keek toen vragend naar Hailey.

    Antonio "Tony" Hunter Daniels - 27 - Aloude - Noorwegen.
    Tony luisterde grijnzend naar het gekibbel van Addie en Frederick.
    "Ach, ze waren vast zo overdonderd door je goddelijke uiterlijk," sprak de jonge, zwartharige sarcastisch. "En mijn auto," voegde Frederick daaraan toe met een verleidelijke knipoog. "Dat ze niet meer goed na konden denken." "Ik ben blij dat je het eindelijk inziet."
    Tony lachte. "Ze is in elk geval niet op haar mondje gevallen, Frederick." sprak hij en glimlachte naar zijn vriend terwijl hij Addie een knipoog toewierp.
    Toen Antonio tegen Frederick zei,'Charmante vriendin heb je daar', werd hem meteen duidelijk gemaakt dat Addie niet Fredericks vriendin was. Addie bleek erg vriendelijk te zijn tegen Frederick, waardoor Tony een glimlach op zijn gezicht kreeg. Hij vroeg zich af wat er gaande was tussen hen twee, maar vroeg er niet naar. Dat waren zijn zaken niet.
    Tony volgde Frederick gehoorzaam naar de keuken terwijl de Aloude sprak: "Dit is Adelynn, zoals je al weet. En ze is een Aloude. Ik weet dat het moeilijk te geloven is, maar het is zo."
    Tony lachte geluidloos en vroeg of ze sterfelijk was. Hij woelde even door zijn eigen haar aangezien die nogal stijf stond van de gel in combinatie met de koude temperatuur buiten.


    kindness is never a burden.

    {Mag ik Arianna richting de Alouden sturen? Ze ligt namelijk maar een beetje in de ruïne te... liggen}


    Tijd voor koffie.

    [Eh, dat gaat niet echt aangezien de Alouden niet eens op het eiland zijn]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    {Oh ja, ik zie het. Excuses, ik zal nog even moeten wachten.}


    Tijd voor koffie.

    Galon Gyfer Hud ~ Eenhoorn

    Ik vond het eigenlijk wel genoeg inspanning voor zo'n korte tijd. Ik sloot me af van de groep en ging weer tegen de ruïne aan zitten. Ik miste het meer. Meer had ik niet om te missen, ik bedoel: Op school zouden ze me slaan totdat de concierge me zou opvegen. Het meer... Daar kwam ik tot rust. Het meer was mijn vriend... De enige die ik had.
    Ik sloot me compleet af van alle gesprekken en ik keerde helemaal in mezelf. Op een gegeven moment was ik zo erg aan het nadenken dat ik helemaal vergat dat ik nog bestond. Ik bedoel, ik probeerde uit te vinden hoe in de wereld dit mogelijk was, en ik wilde erachter komen ook. Hoe, HOE, HOE konden in vredesnaam mythologie en edelstenen in verband met elkaar staan? En hoe kwam ik weer bij het Loch?


    I will keep watch.

    [goed, kan iemand me even bijpraten? Ik heb het een beetje terug gelezen, maar ik snap er helemaal niks van... Ligt dat aan mij? Dus... een klein beetje info zou zeer gewaardeerd worden:Y)]


    "Let's say I meet an alien, who, lucky enough, could speak English" - Vsauce, Youtube

    [De meeste uitverkorenen zijn al in de ruïne en van de Alouden zijn Tony, Fredster en Addie al in Noorwegen.]


    help

    Kwijt schreef:
    {Mag ik Arianna richting de Alouden sturen? Ze ligt namelijk maar een beetje in de ruïne te... liggen}


    [Je kunt haar ook richting de anderen uitverkorenen sturen, Hedwig is toch nutteloos aan het doen... En er zijn vast nog wel een paar anderen waarmee je een gesprek aan kan knopen.]


    Reality's overrated.

    [oké, bedankt. Laat ik eens kijken wat voor leuke post ik daar van kan maken...]
    Damian Chamberlain
    Ik zie dat Galon weer tegen de ruïne aan gaat zitten. Ik zucht en kijk maar wat om me heen. De steen heb ik nog steeds vast, om één of andere reden. Weer druk ik mijn hand tegen mijn hoofd, de hoofdpijn begint alleen maar erger te worden. Plotseling zie ik iets roods liggen in de sneeuw. Het is een paar versleten handschoenen. Even staar ik er raar naar. Dan loop ik er naar toe en pak ze op. Ze zijn gemaakt van donkerrood leer en zijn afgeknipt halverwege de vingers, en aan het einde rafelen ze een beetje. Op de linkerhandschoen zit een ingewikkeld mechanisme, gemaakt van zilver. Onbewust pakt mijn hand de steen uit mijn zak en legt de steen in het mechanisme. Het kraakt even, maar zit dan op een elegante manier om de steen vastgeklemd. Daarna trek ik de handschoenen aan, geen idee waarom. Ik steek mijn handen recht vooruit en bekijk ze. Ik knik goedkeurend en wil ze weer uittrekken. De rechter krijg ik nog wel uit, maar de linker blijft koppig om mijn hand vastgeklemd zitten. Chagerijnig prop ik de rechterhandschoen in mijn zak en laat de linker voor wat hij is. Ik druk nog één keer met mijn hand tegen mijn hoofd, die hoofdpijn wordt er echt niet minder op. Mijn hand strijkt even door mijn haren en verstijft dan. Er zit een puntig hoorntje op mijn hoofd! Ik voel meteen aan de andere kant, daar zit er ook één. Shit, ik begin echt een duivel te worden.


    "Let's say I meet an alien, who, lucky enough, could speak English" - Vsauce, Youtube

    Hera Noëmi Langley || Elf || Noorwegen, Ruïne.
    Hera kwam overeind nadat ze bijna op haar gezicht was gevallen. Haar handen had ze geschaafd en ze plukte de steentjes eruit. Er zat een scheur in haar broek. Het bewees maar weer eens hoe onhandig ze eigenlijk echt was...
    In de verte hoorde het meisje stemmen. Ze blies even een pluk haar uit haar gezicht en bond het uiteindelijk met een elastiekje in een paardenstaart. Een beetje onwennig liep ze naar de mensen toe. Haar ogen leken te prikken en ze hoorde ruis in haar oren. Ze slikte een paar keer maar het hield niet op. Tegen de tijd dat ze de mensen had bereikt, liepen er tranen over haar wangen omdat haar ogen geïrriteerd waren. Ze had het gevoel dat ze bloedrood waren.
    Hera veegde de tranen met de rug van haar hand weg en knipperde een paar keer. Het prikken ging niet weg.
    Een beetje verlegen ging ze bij het groepje staan en stak haar handen in haar zakken. Ze voelde iets hards. Het was koud en glad. Ze haalde het ding uit haar zak om tot de conclusie te komen dat ze de vreemde steen vast had. Had ze die dan niet laten vallen?
    "Ehm... Excuseert u mij, maar kunnen jullie misschien me vertellen waar ik ben?" vroeg Hera onwennig. Eerst had het een beetje Grieksig geklonken, maar naarmate de zin vorderde, klonk het weer meer Welsh, zoals haar vader sprak. "Het ene moment was ik in Engeland en nu ben ik plots hier, in..." prevelde Hera, eerder tegen zichzelf dan tegen de mensen. Ze staarde naar de grond.


    help

    Hailey Alice Morgan II 20 II Zeemeermin II Park in Las Vegas
    ‘Mosterd,’ antwoordde Hailey toen Aaron haar gevraagd had of ze mosterd of ketchup op haar hotdog wilde. Hij gaf haar keus door aan de hotdagman en ze kreeg uiteindelijk een broodje overhandigd. Aaron betaalde en begeleidde haar vervolgens het park in.
    ‘Dus, vertel eens. Wie is de geheimzinnige Hailey,’ vroeg hij grijnzend nadat hij zijn haar uit zijn gezicht had geveegd en een hap had genomen van zijn hotdog. Hij liet zijn blik een tel op haar rusten, waarna hij de omgeving in zich leek op te nemen. Ze glimlachte onzeker, terwijl ze naar de grond keek.
    ‘Ik zal je het vertellen van zodra ik er zelf aan uit ben,’ zei ze schamper, nadat ze terug naar hem opkeek.

    Aaron wees naar een van de verlaten bankjes die in het park stonden en Hailey vond het een uitstekend plan om daar te gaan zitten. Samen liepen ze er dan ook op af.
    ‘Weet je,’ begon ze nadat ze was gaan zitten en de laatste hap van haar hotdog had weggeslikt, ‘je bent de eerste in tijden die zo aardig voor me is. Dank je.’ Hailey glimlachte opnieuw, meer genegen nu, en keek vervolgens op naar de heldere sterrenhemel. ‘Mijn stiefpa is een rotzak, dus ik ben van huis weggelopen. Ik heb geprobeerd m’n ma te overtuigen, maar ze wilde niet inzien dat hij een dronkaard met losse handjes is. Opnieuw en opnieuw heeft ze dezelfde excuses om zijn acties goed te praten. De laatste keer dat ons sloeg, was ik het zo zat en ben ik vertrokken.’ Ze schudde meewarig haar hoofd. ‘Waarschijnlijk wordt ik niet eens gemist, door niemand niet.’
    Ze glimlachte opnieuw, hetzij dat haar mondhoeken meer verbeten wegtrokken.
    ‘Ik weet niets eens waarom ik je dit vertel.’ Ze grinnikte kort om haar eigen ongeloof, waarna ze opkeek naar Aaron. ‘En jij? Wat is jou verhaal? Waarschijnlijk zal het veel interessanter zijn dan het mijne.’ Ze lachte warm naar hem, terwijl ze hem met haar hazelnootkleurige ogen aanmoedigend aankeek.


    “If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”