• In een heel ver verleden, een tijd die iedereen alweer vergeten is, bestond deze planeet naast de mensheid nog vol met magie en diens magische wezens, wat we nu allemaal afdoen als mythes en legendes.

    Maar de mensheid is een jaloerse soort.
    Ze werden jaloers op de magische wezens die wel allemaal een magische gaven hadden waar de mensen alleen maar over konden dromen.
    Blind van jaloezie zochten de mensen uiteindelijk naar sprankeltjes overige magie, duistere magie.
    In combinatie met vooruitstrevende technologie creëerden de mensen mechanische monsters, die bezeten door duistere krachten de jacht opende op alle magie.

    Maar de magische wezens versloegen de duistere mechanismen uiteindelijk en een korte tijd van vrede en rust keerde terug op deze planeet, jammer genoeg niet voor lang.
    Nog kwader dan voorheen bonden de mensen hun verworven duistere magie bij elkaar en ontwikkelden zo een vloekgolf die alle andere magie weg zou vagen.
    Van Engelen tot Demonen, van Kabouters tot Draken, ieder voelde de dreiging van deze vloek en vielen ze één voor één ten prooi.
    De vloek was zo sterk dat het niet alleen de wezens wegvaagde, maar ook alle energiebronnen van magie die zich tot diep in de wortelen van de aarde had gegraven.

    De mythische wezens probeerden te vluchten, maar uiteindelijk redde maar een aantal soorten het tot een uithoek waar ze voorlopig veilig dachten te zijn.
    Hier hielden ze een besluit, een besluit om hun eigen zielen en de essentie van hun wezen te verplaatsen in een aantal edelstenen en mineralen,de zogenaamde zielstenen om zo verborgen te blijven voor de duistere mensen met hun vloek en bezeten mechanismen.
    En zo verdwenen ze, samen met hen het laatste beetje magie meenemend.
    En tot de dag van vandaag liggen de zielstenen nog steeds op diens plek, geen enkel dier of verdwaald mens heeft hen ooit van diens plek weten te krijgen, vanuit een oude, vervallen kapelruïne.

    Deze tijd in Noorwegen :
    Een groepje natuuractivisten en ontdekkers hadden via globale satellieten iets vreemd opgepikt.
    Iets wat er nog niet eerder was maakte opeens diens opmars aan het aardoppervlakte.
    Zo kwamen ze uit op de plek die allang vergeten was, onkruid had de ruïne overwoekerd en nog erger te doen laten vervallen.
    Maar de edelstenen waren nog steeds daar.
    Na een aantal testen ter plekke kwamen ze erachter dat ze nog nooit zoiets mee hadden gemaakt als dit, het was een totaal andere stof dan voor ons mensen bekend was.
    Maar naarmate ze dichterbij kwamen voor meer onderzoek gebeurde er iets.
    Één voor één begonnen de stenen te gloeien en voor de wetenschappers iets konden doen schoten de stenen los met een krachtige pulserende explosie, waarna ze, ieder diens eigen weg ging de wereld rond.
    Wetenschappers schreven het naar de buitenwereld om als een buitensporige verschijning van de Aurora Borealis, maar onder hen was een Aloude en die wist wel beter.
    Die wist dat de stenen op zoek gingen.
    Ieder op zoek naar de juiste persoon.
    De persoon die diens magie zou ontketenen en weer terug zou brengen op aarde.

    En die werden gevonden, mensen verspreid over de gehele wereld werden begaafd met de eigenschappen van een mythisch dier, het dier dat zij moeten bevrijden.
    Om zo weer over de aarde rond te kunnen dwalen.
    Maar ze moeten oppassen, want de mensen van aloud komen in opmars en hun onsterfelijke en sterfelijke volgelingen zouden alles op alles doen om de mensen met de zielstenen te stoppen, voor de magie weer in diens geheel terug zou keren naar aarde.
    Lukt het de uitverkorenen voor de zielstenen om de magie op tijd te ontketenen ?


    Verdere informatie

    Waar begint de RPG ?
    Deze RPG begint eigenlijk overal ter wereld, maar wanneer de persoon in aanraking komt met de steen worden ze allemaal naar de kapelruïne geteleporteerd waar de stenen voor lange tijd verborgen waren gebleven.

    Is er een vaststaande verhaallijn voor deze RPG ?
    Ja, ik ben naast mijn eigen Soulstone ook de leider van de alouden die mee doen, die krijgen af en toe via een privé bericht hun orders door.
    Daarnaast moeten de steenbezitters een manier gaan zoeken om de essentie van hun stenen waarin de ziel van de magische wezens gevangen zitten te bevrijden.

    Hoe zien de stenen eruit ?
    De stenen zien eruit zoals kenmerkend is voor hun soort en ze passen mooi in het midden van je handpalm zonder de vingers mee te rekenen.
    De stenen kunnen tevens niet kapot geslagen worden of gebroken worden, ze zijn geheel onschadelijk zolang de drager leeft en zich aan de regels houd.
    Tevens zijn ze 100% helder.
    En niemand heeft dezelfde steen, dit is ook niet mogelijk aangezien er van elke maar één bestaat en elke persoon kan ook maar één steen gebruiken.

    Hoe veranderd de steen me ?
    Dit kan in meerdere opzichten, de veranderingen hoeven nog niet direct op te treden, dit kan ook later gebeuren en de manier waarop dit gebeurd is ook totaal verschillend van elkaar; gaat het bijv. snel en pijnloos of lang en kwellend ?
    Daarbij krijg je altijd sowieso één verandering van de essentie van het wezen dat zich in je steen schuil houdt.


    Hoe moet je de steen bij je dragen ?
    Zodra je geteleporteerd bent naar de oude ruïne liggen daar speciale handschoenen, waar jij je steen aan vast maakt bovenop, waar die ook niet uit kan vallen.
    De handschoenen zijn van leer, maar het mechanisme waarmee de steen vastzit is van zilver of van goud gemaakt.
    De handschoen eenmaal aan kan die niet meer af tot de opgesloten ziel van de steen eruit is.
    Verder mag je zelf weten hoe ze er verder uit zien, lange handschoenen, korte handschoentjes, extra riempjes, de kleur, etc.

    Verdere vragen kunnen altijd gesteld worden.



    HEEL ERG BELANGRIJK > HIER HET OVERZICHT VAN DE SOULSTONES EN DE INFORMATIE EROVER !

    Soulstones

    * Feniks ~ Hedwig Ivy Sol ~ Caleo
    * Draak ~ Graciela María Castillo ~ Shadowhunter
    * Fee ~ Allyssee Aphrodite Grimm ~ DreamerN
    * Elf ~ Hera Noëmi Langley ~ Graymark
    * Pegasus ~ Arianna Amarante Lira Jones ~ Kwijt
    * Vampier ~ Niara Alayne Black ~ Morfling
    * Zeemeermin ~ Hailey Alice Morgan ~ Merrow
    * Engel ~ Alan Christopher Rhodes Shadowhunter
    * Duivel ~ Damian Chamberlain~ Lexlover
    * Eenhoorn ~ Galon Gyfer Hud ~ Vegangirl
    * Centaur ~ Stan Medley Crown ~ Wafelijzer
    * Weerwolf ~ Aaron Pierce Cleveland ~ Bonacieux
    * Geest ~ Pippa Destry Livingstone ~ LexLover
    * Minotaurus ~ Ayla Dorice Marbles ~ Sicam


    Alouden

    * Helio Frederick Moreau ~ Graymark
    * Adelynn “Addie” Rae Hastings ~Gamgee
    * Antonio "Tony" Hunter Daniels ~ Bonacieux
    * Belial Lucius Constantine ~ DreamerN
    * Septimus Gary Cowell ~ Sicam




    Regels

    • Geen oneliners, minimaal 6 zinnen.
    • 16+ is toegestaan, evenals vloeken (Maar hou het zelfs dan nog wel netjes ;])
    • OCC aangeven met [] {} Of met een andere kleur.
    • Max. 2 personages per speler
    • Ernstig verwond/ vermoord niet andermans personage zonder met die te overleggen in een PB
    • Graag de naam van de Personage waarop het stukje slaat erboven, zodat het makkelijk te zien is vanuit welk personage het geschreven word.
    • Ben je even afwezig voor een bepaalde tijd (langer dan 2 dagen) ? Meld het dan !
    • Alleen ik maak nieuwe topics aan, tenzij ik iemand het recht geef om er eentje voor me aan te maken.


    Rollentopic

    [ bericht aangepast op 16 maart 2013 - 11:56 ]


    Credendo Vides

    Jemima schreef:
    [En wat als ze geen faxmachine hebben :') ?]


    {Dan een mailtje of f een sms, als dat niet kan dan dient het mechanisme ook als berichtservice, ook al betekend dat, om het bericht bij de speciale aloude postbank te dumpen die sneller verzend en ontvangt dan normale postbanken (;}


    Credendo Vides

    Pippa Destry Livingstone || Geest || Kapelruïne, bezig met haar verandering. Ze wordt steeds een beetje doorzichtiger tot ze helemaal verdwijnt
    Langzaam sta ik op en duw mijn armen zo dicht mogelijk tegen mij aan, om het een beetje warm te krijgen. Even later heb ik door dat het totaal niet werkt. Luna drukt zich tegen mijn been aan en ik pak haar op, ook om haar warm te krijgen. Ze rilt helemaal. Ik begin langzaam te lopen. Na een paar stappen valt het me op dat mijn slippers niet in de sneeuw wegzakken en dat ik het langzaam warmer krijg. Luna, integendeel, rilt nog steeds alsof ze in de zoveelste ijstijd leeft. Ik loop, nu rustiger naar de ruïne toe. Het ziet er niet uit alsof er echt leven is. Ik loop een hoek om en zie een meisje staan. Van schrik blijf ik stilstaan en hou mijn adem in. Het meisje heeft felrood haar en een blanke huid, wat op zich normaal is. Waar ik het meeste van schrik zijn haar vleugels, die Luna heeft het door en begint hard te piepen. Het meisje staat met haar rug naar mij toe en staat iets roods van haar ene hand naar haar andere te gooien. Even sta ik besluiteloos stil. Ik voel Luna trillen op mijn arm en zet mijn angst opzij. Er zijn wel meer rare dingen gebeurd vandaag. Ik loop naar haar toe en tik haar op haar schouder. 'Ehm... Sorry, kan jij me misschien vertellen waar ik ben?'

    [verder nog iemand voor Damian?]


    "Let's say I meet an alien, who, lucky enough, could speak English" - Vsauce, Youtube

    [ Hailey is momenteel buiten de ruine, ik neem aan dat ik haar gewoon naar de kapelruimte moet laten komen voor der handschoen en dat ze dan de anderen die er al zijn, daar treft? Ik ben een klein beetje het overzicht kwijt van wie er nu al wel in en ruine/kapel is en wie niet...]

    [ bericht aangepast op 8 maart 2013 - 16:21 ]


    “If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

    [Ik heb echt nergens zin meer in.]


    It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen

    Helio Frederick Moreau || Aloude || Noorwegen.
    "Alsof ik ooit aan jou zou vertellen hoe ik je zou vermoorden, dan is de verrassing er vanaf," mompelde Adelynn. Aan Fredericks lippen ontsnapte een geluidje dat het midden hield tussen een grinnik en een geamuseerde uitbarsting van een lach, alleen dan ingehouden. Hij hield zijn gezicht in de plooi en keek Adelynn doodserieus aan, instemmend knikkend met zijn hoofd alsof ze op één of andere superbelangrijke conferentie waren.
    Frederick kwam overend. "Je kamer is trouwens boven, tweede deur rechts. Er zijn maar twee kamers, ik slaap wel in de zetel." Adelynn trok haar wenkbrauwen op.
    "Dit huis is reusachtig en er zijn maar twee slaapkamers, wat handig," mompelde Adelynn sarcastisch. "Maar wel logisch als je je bedenkt dat de eigenaar vriendloos is. Ik slaap wel op de bank. Het is onzin dat je in je eigen huis op de bank gaat slapen."
    Hulpeloos gooide Frederick zijn armen in de lucht.
    "Schat, ooit al eens van het woordje 'gastvrijheid' gehoord? Ik snap je niet. Het ene moment doe je alsof je me haat, waarvan ik trouwens overtuigd ben dat het zo is, eigenlijk, en dan plotseling kan het je schelen als ik iets afsta aan een ander." Frederick articuleerde duidelijk, alsof hij een leerkracht was die kwaad was op één van zijn leerlingen omdat die na de vijftigste uitleg nog steeds geen snars begreep van de leerstof. Hij klonk niet echt kwaad, of verbitterd of iets dat verraadde hoeveel deze plek eigenlijk voor hem betekende, alleen een koude, ongeduldige maar neutrale dwang. En dan was er ook nog eens die angstaanjagende kalmte in zijn stem. "Dit mag dan misschien wel het huis zijn waar ik ben... 'opgegroeid', of alleszins een lange periode heb geleefd, maar de eigenaar is dood. Mensen gaan dood, zo zit het leven. Ze gaan dood, worden begraven of verbrand en dan vergeten." Frederick wist niet waar zijn tirade plotseling vandaan kwam, maar hij wist wel zeker dat hij helemaal niets van Adelynn begreep. Ze was waarschijnlijk het meest vreemde schepsel dat hij ooit was tegen gekomen. Buiten zichzelf dan.
    Frederick wilde nog iets toevoegen over haar gemompel, maar Tony onderbrak hun ruzie. Frederick was bijna vergeten dat die hier ook nog stond en keek hem even verstrooid aan.
    "Laten we gaan winkelen," zei de man plotseling. Om de één of andere vreemde reden vroeg Frederick zich plotseling af hoe oud de man was. Er zat een vreemd soort... Geen idee... Wijsheid? Een soort van wereldkennis in zijn stem, maar dat kon ook gewoon vanwege de ietwat zakelijke toon komen die Tony altijd al gehad had. Misschien kwam dit ook door het werk dat hij deed.
    "Goed plan, maar dan wel winkelen voor eten. Ik heb koekjes nodig," stemde Adelynn in. "Maar, hoe gaan we bij een supermarkt komen? Het is hier in de middle of nowhere en ik heb nog nergens een auto gezien."
    "Ik blijf hier wel," zei Frederick afstandelijk. Ergens klonk hij vermoeid. Het was haast verbazingwekkend hoe snel zijn toontje kon omslaan. "En misschien moeten jullie ook kijken voor lakens. Ik heb wel dekens gevonden, maar beddengoed is er verder niet echt."

    Het ligt aan de muziek die ik luister.


    help

    [Ik weet niet of het voor haar bedoeld was, maar dan heb ik maar iets om op te reageren :Y)]

    Ayla Dorice Marbles
    Ik zat aan de handschoentjes te prutsen. Ook aan de steen, eigenlijk bijna de hele tijd aan de steen. Hij is diep, helder bruin, en lijkt geen zin te hebben om uit het mooie goud van mijn rechter hand te komen. Ik werd hoe langer het duurde hoe bozer, en op het laatst zat alleen maar met een boze frons op de riempjes te rammen. Het leek zelfs mijn lichaam niks te doen, de nieuwe kracht van mijn spieren. Ik merkte ook dat mijn armen wat gespierder waren geworden. 'Hallo?' hoorde ik een lage stem achter me zeggen. Langzaam draaide ik me om, gespannen, en bekeek de jongen die er stond. Of moest ik man zeggen? In elk geval, wel wat ouder dan ik. 'Hallo.' Zei ik, op mijn hoede. Ik spande mijn spieren, voor als het het geval was dat hij me aanviel, waar ik overigens niet vanuit ging, dan was ik er klaar voor. Ik voelde me op dit moment vrij onoverwinnelijk. 'Heb je toevallig een edelsteen opgepakt en kwam je toen hier?' zei ik aarzelend. Het klonk raar als het niet was gebeurd, maar zo wist ik het wel zeker. Dan zou hij ook mutaties krijgen, dacht ik.


    These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

    [Eigenlijk was het Hera, maar Lene ging haar post nog aanpassen, dus ik heb nog niet gereageerd. :')]


    help

    |Indeed, Hera. Sorry, Sicam. Ik ga trouwens mijn post aanpassen, dus gaat die niet meer overeenkomen met jou post. :c |


    kindness is never a burden.

    Bonacieux schreef:
    Aaron Pierce Cleveland - 21- Weerwolf - Ruïne, Noorwegen.
    Aaron kreunde toen hij met een harde en pijnlijke klap op de grond viel. Of tenminste dat dacht hij. Want toen hij de scherpe steken in zijn ruggengraat voelde, besefte Aaron dat hij op iemand gevallen was. Geschrokken rolde Aaron opzij, maar raakte hierdoor een harde steen in zijn rug, waardoor hij alweer kreunde en pijnlijk zijn arm om zijn middel sloeg. Aaron hield zijn ogen gesloten en liet voor enkele ogenblikken de scherpe steken door zijn ruggengraat glijden. Vervolgens opende Aaron zijn ogen en vloekte meerdere keren binnensmonds. Hij knipperde tegen het felle licht die in zijn ogen scheen en keek toen naast hem naar de persoon waarop hij gevallen was.
    "Sorry," mompelde hij. Aaron rolde een stukje terug en verschillende zachte grassprieten prikten in zijn gezicht en hand. Hij nam de persoon in zich op. Het bleek een vrouw te zijn, wat het enkel beter maakte. Even laaide er een hoop in hem op dat het de blonde Hailey was, maar deze vrouw dat donkerbruin haar. Aaron krabbelde overeind, met zijn hand nog steeds tegen zijn zij gedrukt en liet naar de vrouw toe. Hij stak zijn hand naar haar uit en trok haar overeind.
    "Nogmaals sorry," sprak hij en wilde dat hij het kon uitleggen wat er net gebeurd was. Maar dat kon hij niet. Aaron keek om zich heen en nam de omgeving in zich op. Hij wist niet waar hij was maar één ding was zeker; dit was niet het park in Las Vegas.Hij zag even verder in al het groen van de begroeiing, een rood voorwerp liggen. Aaron liep naar het voorwerp en voor hij het wist had hij de robijn terug in zijn handen. Vreemd genoeg leek de pijn weg te ebben toen Aaron zijn vingers om de steen heen sloot. Hij veegde met zijn vlakke hand het vuil van zijn kleren en trok zijn jasje recht. De steen liet hij in zijn broekzak glijden.
    Aaron liep terug naar de vrouw en keek haar ongemakkelijk aan. "Ik heb geen idee wat er net gebeurde. Nog geen vijf minuten geleden was ik in Las Vegas met mijn vriendin en nu..." Aaron brak zijn zin af toen hij besefte dat hij nog steeds Hailey niet gevonden had. "Heb je toevallig een blond meisje gezien?"


    kindness is never a burden.

    { Ik wil nog wel meedoen, maar ik heb effe geen inspiratie.... }


    I will keep watch.

    Hera Noëmi Langley || Elf || Noorwegen, Ruïne.
    Hera liep een beetje onhandig door de ruïne. De tranen rolden bijna over haar wangen van de prikkende pijn achter haar ogen. Ze wist niet waardoor het kwam en ze wilde dat het ophield. Haar zicht vertroebelde erdoor en ze struikelde zowat over elke steen die ze tegenkwam. Geïrriteerd streek ze haar haar uit haar ogen wanneer er een pluk voor haar gezicht waaide. Ze had de oortjes van haar iPod in haar oren gestopt en wilde net gaan neerzitten op een bankje dat wat verderop stond. Alleen. Ze vroeg zich af waarom ze dit gevoel altijd had. Ze had altijd al het gevoel gehad dat ze alleen was, en nu was dit gevoel nog erger.
    Plotseling werd Hera op de grond gegooid en het duurde een tijdje voordat ze doorhad dat er een jongen op haar was gevallen. Vanuit het niets. Met een stekende pijn in haar achterhoofd besefte ze dat ze met haar hoofd tegen de grond geknald was.
    Yep, dit kan blijkbaar toch nog erger. In ieder geval was de pijn in haar ogen nu weg. Hera drukte een hand tegen haar voorhoofd wanneer de jongen opzij rolde. Ze had echt barstende hoofdpijn.
    "Sorry," mompelde de jongen. Of man, eigenlijk, nu Hera hem beter en met iets wat op een geïrriteerde blik moest lijken bekeek. Het zag er veeleer uit alsof ze op het punt stond om in tranen uit te barsten, wat eigenlijk ook zo was. Ze slikte even en ging overeind zitten op de grond, klopte het stof van haar handen en zocht naar haar iPod, die op de grond was gevallen, aangezien ze hem nog in haar hand had vastgehad.
    "Godverdomme," mompelde ze tegen zichzelf toen ze de barst opmerkte in het scherm. Ze wikkelde de koordjes om de iPod en stopte ze in haar bestofte tas, waar een heleboel spullen waren uitgevallen.
    "Nogmaals sorry," sprak de man opnieuw wanneer hij een hand naar haar uitstak. Aarzelend nam Hera deze aan en de man trok haar overeind. Hera moest enorm veel moeite doen om recht te blijven staan en leunde tegen een afgebrokkeld muurtje aan terwijl ze een hand tegen haar hoofd drukte. Niet dat het zou helpen, maar ze was niet goed in haar gezicht in de plooi houden, aangezien er nu een pijnlijk grimas op te zien was.
    "Ik heb geen idee wat er net gebeurde," zei de man ongemakkelijk. Nog geen vijf minuten geleden was ik in Las Vegas met mijn vriendin en nu... Heb je toevallig een blond meisje gezien?" Hera schudde haar hoofd en de wereld begon te draaien. Ze haalde even trillerig adem.
    "Nee, ik heb geen idee waar ik ben," zei ze stilletjes, amper hoorbaar. "H-het ene moment w-was ik in Eng-Engeland bij een brandend huis en... En toen was ik h-hier." Hera sprak hakkelend. Ze haatte het als ze zo sprak, het kwam over alsof ze doodsbang was van alles en iedereen.


    help

    {Kan Arianna ergens inspringen?}


    Tijd voor koffie.

    Vegangirl schreef:
    { Ik wil nog wel meedoen, maar ik heb effe geen inspiratie.... }


    It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen

    Antonio "Tony" Hunter Daniels - 27 - Aloude - Noorwegen.
    Tony trok zich niks aan van Fredericks tirade en schudde zijn hoofd,"Laat mij op de bank slapen. Ik kwam laatst toe. Ik maak misbruik van je huis Frederick." Tony knikte bevestigend. Hij sliep al jaren in de meest luxueuze bedden van vijfsterrenhotels dus een nachtje op een sofa zou hem goed doen, en ook zijn ego. Tony was een echte snob, terwijl hij dat niet wilde zijn.
    Vervolgens stelde de man voor om te gaan winkelen waar Addie meteen mee instemde,"Goed plan, maar dan wel winkelen voor eten. Ik heb koekjes nodig." Tony trok een wenkbrauw op en een kleine glimlach sierde zijn lippen. Ze had koekjes nódig. "Natuurlijk voor eten. Wat dacht je dan?"
    "Maar, hoe gaan we bij een supermarkt komen? Het is hier in de middle of nowhere en ik heb nog nergens een auto gezien." Tony haalde zijn schouders op terwijl hij zijn mobiel uit zijn broekzak haalde,"Met een taxi?
    "Ik blijf hier wel," sprak Frederick. Tony draaide zich naar de man toe en trok vragend een wenkbrauw op. Hij klonk nogal moe. "En misschien moeten jullie ook kijken voor lakens. Ik heb wel dekens gevonden, maar beddengoed is er verder niet echt." Tony knikte, maar vroeg verder niks. Als de man wilde blijven, was dat zijn keuze.


    kindness is never a burden.

    Aaron Pierce Cleveland - 21- Weerwolf - Ruïne, Noorwegen.
    De vrouw keek Aaron met een geïrriteerde blik aan en drukte haar hand tegen haar voorhoofd. Ze zag er helemaal niet goed uit en meteen dacht Aaron dat dat zijn schuld was. Hij krabbelde recht, zodat hij terug op zijn voeten stond en ook de vrouw ging overeind zitten op de grond. Haar handen grepen naar de iPod en ze vloekte toen haar blik op de barst in het scherm viel. Aaron beet op zijn lip en stak zijn hand naar haar uit. "Nogmaals sorry."
    De vrouw nam aarzelend zijn hand aan en Aaron trok haar met gemak overeind. Ze woog helemaal niet veel; zo licht als een veertje, was ze. Aaron fronste. Hij kon zich niet herinneren dat hij zo sterk was. Vreemd. Meteen toen de vrouw op haar voeten stond zag Aaron dat ze leek te wankelen en ze leunde tegen een muurtje, terwijl haar hand nog steeds op haar voorhoofd lag. Haar gezicht sprak boekdelen.
    Aaron nam de vrouw vast aan haar elleboog,"Gaat het wel? Het spijt me verschrikkelijk. Ik heb echt geen idee wat er net gebeurde." Aaron keek haar wat ongemakkelijk aan, maar liet haar niet los. Hij was bang dat ze zou vallen.
    "Nog geen vijf minuten geleden was ik in Las Vegas met mijn vriendin en nu... Heb je toevallig een blond meisje gezien?" ging hij verder. De vrouw schudde haar hoofd. Aaron hoorde haar ademhaling. Het klonk niet zo goed.
    "Nee, ik heb geen idee waar ik ben," sprak ze zacht. Aaron moest zijn best doen om te begrijpen wat ze zei. "H-het ene moment w-was ik in Eng-Engeland bij een brandend huis en... En toen was ik h-hier." zei ze hakkelend.
    Aaron knikte en suste haar even. "Misschien moet je even gaan zitten." Aaron wees naar een bankje wat verderop en trok de vrouw met hem mee. "Mijn naam is Aaron trouwens."


    kindness is never a burden.