{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 4 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Morrowind
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Morrowind
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 14:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Elke keer als ik dichterbij kom, stapt hij van me weg als een bang dier. Zijn stem trilt als hij me afwijst, maar ik ben wanhopig en probeer het gewoon opnieuw. "Rowan... het... je bent Rowan..." zegt hij nu wat luider, maar ik schud met mijn hoofd. "Je bent Rosy niet, je bent Rowan!" gaat hij gewoon door. Hij erkent me als wie ik ben, nu ik het niet meer wil. Gisteren zou het goed zijn, maar nu niet. Nu wil ik niets liever dan Rosy zijn. Rowan, Rosy, wat is het verschil nou eigenlijk? "Zeg alsjeblieft niet... dat je haar bent..." smeekt hij me. Ik heb hem nog nooit horen smeken en het breekt bijna mijn hart. Bijna, ik ben te dichtbij mijn doel om het op te geven en toe te geven aan hem. Zijn handen grijpen me vast, zijn armen om mij heen. Word ik nu niet meer afgewezen? "Blijf sterk. Blijf godverdomme sterk en... doe jezelf niks aan." Zijn stem trilt helemaal en ik schud lichtjes met mijn hoofd. Weet hij dan niet dat het al te laat is? "Je kan maar eens breken. Zelfs toen kon ik het niet..." vertel ik wazig, hij snapt er vast niets van. Ik nestel me in de armen die hij om me heen geslagen houd en druk mezelf tegen hem aan, terwijl ik de tranen tegen probeer te houden. Hij ruikt naar zeewater en Walkers. Zijn schaars geklede lichaam is lekker warm en goed gevormd. "Wijs me alsjeblieft niet weer af... Ik kan alles zijn wat je maar wilt. Maar zeg nooit meer zulke dingen tegen me," smeek ik zachtjes. "Misschien kan je beter maar gewoon niet meer praten," Ik kijk omhoog en leg mijn vinger tegen zijn lippen. "Shhht. Neem me gewoon mee naar binnen en bemin me." fluister ik.

---

Your make-up is terrible

[Ghehe, dat probeerde ik gisteravond... Slapen lukte toch niet haha. Slaap lekker in ieder geval.]

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze schudt haar hoofd terwijl ze tegen mijn natte, blote bovenlichaam aangedrukt staat. "Je kan maar eens breken. Zelfs toen kon ik het niet..." brengt ze wazig uit. Wat? Zelfs toen kon ik het niet? Wat is dit voor bullshit? Ze grijpt me steviger vast. Haar vingers duwen in mijn borst. Het is een raar gevoel aangezien ze geen nagels heeft. "Wijs me alsjeblieft niet weer af... Ik kan alles zijn wat je maar wilt. Maar zeg nooit meer zulke dingen tegen me," sist ze huilend. "Ik had dat.. nooit mogen zeggen.." breng ik uit terwijl ik haar niet meer aan kan kijken. Ze legt haar vinger op mijn lippen. "Misschien kan je beter maar gewoon niet meer praten," fluistert ze. Haar toon verandert. "Shhht. Neem me gewoon mee naar binnen en bemin me." Ik kan dit niet. Dit gaat tegen alle eerdere acties, gesprekken en handelingen in. Ik duw haar van me af en schud mijn hoofd. "Ik wijs je niet af, maar doe alsjeblieft niet of je Rosy bent. Je bent haar niet en je zult haar nooit zijn!" snauw ik. Het doet pijn om te horen dat ze mijn echtgenote probeert te vervangen, terwijl we beide weten dat dit onmogelijk is. Het maakt mijn hele obsessie met haar alleen maar pijnlijker. Ik grijp haar bij haar kin en dwing mezelf haar aan te kijken. "Rowan. Het spijt me." Direct daarna sla ik mijn ogen neer en laat ik haar los. Ik heb een persoon de afgrond in geduwd. Opnieuw. De eerste is dood, de tweede stapelgek geworden. Misschien kan ik maar beter nooit meer vrouwelijk contact opzoeken. In elk geval neem ik mezelf voor nooit meer aan een relatie te beginnen. Nooit meer. Ik ben een tikkende tijdbom voor vrouwen die naast me willen staan.

---

ars moriendi

[Zo ik ben ook maar eens wakker haha.]

Rowan Ava Carter

"Ik had dat... nooit mogen zeggen..." zegt hij zacht, maar hij zegt veel te veel. Ik leg hierdoor mijn vingers tegen zijn lippen en zeg dat hij niet moet praten. In tegenstelling tot mijn verwachting duwt hij me van me af en schud hij met zijn hoofd. Ik kijk hem met mijn veel te grote ogen aan. "Ik wijs je niet af, maar doe alsjeblieft niet of je Rosy bent. Je bent haar niet en je zult haar nooit zijn!" kat hij me af. Auw, ik kan het inderdaad niet, zoals ik al dacht. Hij grijpt me bij mijn kin vast en ik kijk recht in zijn gepijnigde blik. "Rowan. Het spijt me." Hij spreekt mijn naam expres duidelijk uit. Geen verwarring van zijn kant, in ieder geval. Gelijk erna wend hij zijn blik van me af en laat hij me los. Mijn armen laat ik slap langs mijn lichaam hangen met een teleurgestelde blik in mijn ogen. "Sorry..." mompel ik. Nu weet ik tenminste dat ik nooit goed genoeg zal zijn, niet als Rosy en al helemaal niet als mezelf. "Ik dacht alleen... misschien..." Ik schud even met mijn hoofd terwijl ik die woorden eruit probeer te laten. "Nee, Ro." sis ik mezelf dan toe, terwijl ik mijn hoofd van hem weg draai. "Je maakt hier geen woorden meer aan vuil. Loop gewoon weg." Ik knik onderdanig op mezelf, geef hem een korte blik en draai mezelf dan op. Mijn ogen scannen automatisch het strand af. Rebecca ligt nog rustig verderop en lijkt niets gemerkt te hebben. Rebecca, ik heb Rebecca nog. Ik zal niet alleen zijn, niet helemaal in ieder geval.

---

Your make-up is terrible

[In het weekend mag je uitslapen. ]
Daryl Dixon
Ze kijkt alsof ik haar zojuist heb verteld dat haar hele familie is overleden. "Sorry.." mompelt ze. "Ik dacht alleen.. misschien.." Ze schud met haar hoofd en mompelt wat in zichzelf. Even weet ik niet wat ik moet doen. Ze is zichzelf niet meer, en ik weet niet wat ik van haar kan verwachten. Haar reacties slaan helemaal nergens op. "Je maakt hier geen woorden meer aan vuil. Loop gewoon weg." Ik kijk haar met een frons aan, maar besef me dan dat ze het tegen zichzelf heeft. Ze draait zich om en wil naar Rebecca lopen maar ik grijp haar bij haar arm. Als ik haar weer naar me heb toegedraaid laat ik haar ruw weer los. "Je moet Rosy helemaal niet willen zijn, idioot," sis ik haar toe. "Je bent.. goed genoeg als jezelf. En het spijt me dat ik dat niet zag." Ik staar naar de grond. "Ik wist niet dat ik je zoveel pijn zou doen.. met Jess.." vervolg ik naar waarheid. De zon brandt in mijn nek en ik wrijf even over de tatoeage van het duiveltje op mijn borst en kijk dan weer voorzichtig vanonder mijn wimpers naar Rowan. Ze ziet er echt niet uit, met haar haren door de war, hologige ogen en zweterige huid. Ze had ook weer veel te veel kleding aangetrokken. Ik kijk weer weg en wacht af op haar antwoord.

[ bericht aangepast op 2 feb 2013 - 13:36 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hij grijpt me misschien iets te stevig vast om me terug naar hem te draaien en dan weer los te laten. "Je moet Rosy helemaal niet willen zijn, idioot," spreekt hij me streng toe. "Je bent... goed genoeg als jezelf. En het spijt me dat ik dat niet zag. Ik wist niet dat ik je zoveel pijn zou doen... met Jess..." Mijn ogen worden iets groter als ik plotseling de herinnering voor me zie. Ja, dat deed heel veel pijn. Ik kan me het verscheurende gevoel weer herinneren. Mijn onderlip trilt iets, maar ik bijt erop om hem stil te houden, terwijl hij over zijn borst heen wrijft. "Natuurlijk deed dat pijn..." fluister ik hem toe, mijn ogen houd ik ergens anders op gericht. "Je was eerst met mij, maar ik snap wel dat ik daar wat teleurstellend in ben, dat ik eigenlijk niet degene ben die je wilt en zij is zo mooi en ze weet vast precies wat ze moet doen." Mijn ogen sla ik op naar hem, wat meer helder dan de afgelopen tijd. "Zeg alsjeblieft niet meer dat ik goed genoeg ben als ik dat duidelijk niet ben, Daryl. Ik hou niet van leugens," Voor het eerst dat ik zijn naam weer hardop uitspreek, sinds ik mezelf had verboden om er ook maar aan te denken. Het is beter om het nu hardop uit te spreken, dan is dat ook weer voorbij. Ik kan mezelf geen wanbeelden meer oproepen en ik weet nu hoe het zit, net zoals hij het van mij weet.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze bijt op haar onderlip. "Natuurlijk deed dat pijn," fluistert ze zonder me aan te kijken. "Je was eerst met mij, maar ik snap wel dat ik daar wat teleurstellen in ben, dat ik eigenlijk niet degene ben die je wilt en zij is zo mooi, en ze weet vast precies wat ze moet doen." Ik wil reageren maar ze kijkt naar me op. Haar ogen staan plots weer wat humaner. Gelukkig. "Zeg alsjeblieft niet meer dat ik goed genoeg ben als ik dat duidelijk niet ben, Daryl. Ik hou niet van leugens." Ik trap een kluit zand op uit frustratie. "Verdomme, Rowan, ik heb een fout gemaakt door je te gaan zien als Rosy, zeg ik toch!" Nu ik haar zo verwilderd zie staan, wakkert mijn schuldgevoel nog erger op. Ze was altijd zo koel, sarcastisch en berekenend.. dat is allemaal weg. En ik mis het. "Trek je eens niet zoveel aan van een of andere impulsieve redneck. Dat zou je anders ook nooit doen.." vervolg ik, doelend op mezelf. Als deze Apocalypse niet had plaatsgevonden, hadden we nooit iets met elkaar te maken gehad. Zij was een stadse studente met een opleiding, ik was een agressieve vrijbuiten op het platteland. Waarschijnlijk zou ze me in die wereld geen blik waardig hebben gekeurd. Of sterker nog, op me hebben neergekeken als ze met haar vriendinnen op hun scooters voorbij zouden rijden voor een picknick in het bos. Ze zou me met een vertrokken gezicht aan hebben gekeken om vervolgens een sarcastische opmerking naar een van haar vriendinnen te maken. Naar alle waarschijnlijkheid zou ik die stadse trutjes een vuile blik hebben gegeven waarna ik mijn spieren had aangespannen en nog eens flink met mijn hakbijl in een boomstam zou hakken. De Apocalypse heeft alle standen, rangen, bevolkingsgroepen, kleuren en leeftijden door elkaar gesmeten en er voor gezorgd dat de meest onwaarschijnlijke individuen gedwongen op elkaar moeten gaan bouwen en vertrouwen. Zonder de Apocalypse had dit meisje zich nooit iets aangetrokken van een ordinaire redneck als ik. Hell, ik wou dat ik Rowan had leren kennen toen ze nog Rowan was.. zonder haar constant te verwarren met Rosy.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hij trapt wat in het zand, waarschijnlijk omdat hij weet dat ik de waarheid spreek en hij er niet tegen kan. Het liefst loop ik nu weg om het in mijn eentje verder af te handelen, maar ergens vind ik het zo fijn om in zijn buurt te zijn dat ik het niet doe. "Verdomme, Rowan, ik heb een fout gemaakt door je te gaan zien als Rosy, zeg ik toch!" roept hij uit. "Trek je eens niet zoveel aan van een of andere impulsieve redneck. Dat zou je anders ook nooit doen..." gaat hij verder. Ik schud lichtjes met mijn hoofd, hij heeft daar wel gelijk in, maar het is niet mijn schuld dit keer. "Dan had je niet zo dichtbij moeten komen. Ik vertrouwde je, alsof het dan nog wat uitmaakt wat je bent." spreek ik uit met een zachte, iets gebroken stem. Ik had hem gewoon niet moeten vertrouwen, dat is mijn fout geweest. Ik had hem in eerste instantie al niet moeten binnenlaten, mijn kamer in. Ik had hem niet moeten vertellen waarom ik niet at, dan had hij mijn muur niet kunnen afbreken en had ik hem al helemaal niet toegelaten. Ik snap nog steeds niet hoe ik de muur zo makkelijk heb kunnen laten wegvallen en hem mijn vertrouwen heb gegeven. Zelfs vroeger lukte dat een normale jongen niet eens, laat staan zo iemand als hij. Ik zou hem normaal niet eens een blik waardig gegund hebben, niet kunnen zien dat hij ook een normaal mens is zoals ik en de rest. Nu is alles anders, maar toch zit er nog een kern van vroeger in, de hoofdreden waarom mensen zoals ik niet omgaan met mensen zoals hij. Het werkt gewoon niet en dat is duidelijk, maar dat idee breekt me op. Ik wil dat het wel werkt en dat ik ergens verder mee kan, ook al is het gewoon met normaal zijn en zijn woorden vergeten, omzetten in iets anders en misschien gewoon een vriendschap opbouwen. Nu voel ik alleen nog maar pijn en het maakt me gek.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Tot mijn frustratie schudt ze haar hoofd. "Dan had je niet zo dichtbij moeten komen. Ik vertrouwde je, alsof het dan nog wat uitmaakt wat je bent," zegt ze zacht. Ik houd het voor me, maar ik merk dat ze langzaam terug naar de werkelijkheid komt. Het gaat traag, maar het gaat. Dat geeft me hoop dat ze niet onherstelbaar is doorgedraaid. Ik zucht even. Meer doen dan mijn excuses aanbieden kan ik niet, en dat heb ik nu al twee keer gedaan. Een record, want sorry zeggen is lastig voor me. Ik kijk even om om te zien of Rebecca nog altijd uit het zicht is en buig me dan naar haar toe. "Luister, ik heb een fout gemaakt en dat heb ik toegegeven. Ik wist niet dat je zoveel om me gaf als dat je doet.. deed. Maar ik heb ook je leven meer dan eens gered. Is dat geen bewijs van vertrouwen? Van.." Ik krijg het woord bijna niet over mijn lippen. ".. om je geven..?" Jezus, wat verwacht ze nou van me? Ik ben niet goed met woorden. Meer dan dit heb ik haar gewoon niet te bieden. Ik wil mijn kleren aandoen en op jacht gaan, zodat ik weer op mezelf ben; op mijn best dus. Over haar schouder zie ik mijn motor staan. Ze hebben hem op zo ongeveer dezelfde plek teruggezet. Het lijkt jaren geleden dat Rowan en ik daar samen op vertrokken om naar st Simons te gaan. Ik kijk haar weer vluchtig aan om te zien of de helderheid in haar ogen blijft.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hij buigt zich naar me toe en ik blijf als aan de grond genageld staan. "Luister, ik heb een fout gemaakt en dat heb ik toegegeven. Ik wist niet dat je zoveel om me gaf als dat je doet... deed. Maar ik heb ook je leven meer dan eens gered. Is dat geen bewijs van vertrouwen? Van..." Ik kijk hem wat afwachtend aan als hij even lijkt te haperen. "... om je geven..?" Ik haal lichtjes mijn schouders op als ik hem iets ongelovig aankijk. "Natuurlijk geef ik zoveel om je, anders zou het geen pijn doen en zou ik niet in de verdediging schieten elke keer als je wat deed," Ik knijp mijn ogen iets samen als ik hem aankijk. Ziet hij dat dan niet? De enige reden waarom ik elke keer zo tegen hem uitviel was omdat het zoveel pijn deed. "Het is maar net wat er tegenover dat vertrouwen staat, tegenover die keren dat je me redde. Zoals toen in dat magazijn, die ene avond waar je geen woord meer tegen me sprak en je rug naar me toekeerde of met Jess. Het is maar net van welke kant je het bekijkt." Ik schud iets met mijn hoofd, het hardop uitspreken maakt het alleen nog maar echter en pijnlijker. Het verlies word me steeds duidelijker. Het blijft een feit dat hij haar voor zich zag in plaats van mij, ook al wilde hij dat niet eens echt tegen me zeggen en was hij dronken. De waarheid is boven water en het verdwijnt niet meer, evenals het feit dat ik nu niet meer weet wie ik ben en waar ik nou sta. "Ik snap niet eens waarom je nu tegen me praat, of waarom je mijn leven überhaupt wilde redden laatst. Je had me moeten laten liggen, dan was er ook geen probleem geweest. Je zou er niet om moeten geven." Mijn ogen glijden naar de grond en ik draai mezelf om. Het is wel welletjes geweest vind ik.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze kijkt me verbaasd aan en haalt haar schouders op. "Natuurlijk geef ik zoveel om je, anders zou het geen pijn doen en zou ik niet in de verdediging schieten elke keer als je wat deed," zegt ze. "Het is maar net wat er tegenover dat vertrouwen staat, tegenover die keren dat je me redde. Zoals toen in dat magazijn, die ene avond waar je geen woord meer tegen me sprak en je rug naar me toekeerde of met Jess. Het is maar net van welke kant je het bekijkt." Ik bijt op mijn onderlip. Die keer dat ik me wegdraaide, was omdat ik me akelig bewust werd van het feit dat ik had gedaan alsof ik seks had met mijn vrouw terwijl dat niet zo was. In mijn onderbuik wist ik dondersgoed dat ik misbruik van haar had gemaakt. En Jess.. Jess was pure lust, maar ik denk niet dat zij dat als jong meisje zal begrijpen. Ik kan me niet voorstellen dat ze zou snappen dat seks los kan staan van liefde. Misschien dat dat nog een reden voor haar is geweest om het nooit te hebben gehad tot nu toe. Hell, ze moest eens weten hoeveel vrouwen in al gehad heb.. Iets als lust uitleggen aan een vrouw als Rowan is totaal ondenkbaar. Daarvoor verschillen we weer veel te veel als persoon zijnde. "Ik snap niet eens waarom je nu tegen me praat, of waarom je mijn leven überhaupt wilde redden laatst. Je had me moeten laten liggen, dan was er ook geen probleem geweest. Je zou er niet om moeten geven." Ze draait zich om en wil weg lopen. "Als er iets met jou gebeurt, vergeef ik mezelf dat nooit meer," breng ik bijna onhoorbaar uit terwijl ik naar de voetstappen kijk die ze achterlaat in het zand.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Als er iets met jou gebeurt, vergeef ik mezelf dat nooit meer." Ik kan het amper verstaan, maar ik hoor het wel. Ik blijf even staan. "Dat zou egoïstisch van je zijn." zeg ik zacht terug, waarna ik verder loop. Hij wilt het vast niet op zijn geweten hebben, ook al zou het beter voor ons beide zijn als hij het niet meer zou doen. Elke stap van hem weg lijkt loodzwaar te zijn en het wordt alleen maar erger, maar ik moet verder, terug naar Rebecca. Ik weet dat het haar wel iets uitmaakt, zonder dat het alleen voor zichzelf is. Ze is alles behalve egoïstisch en dat heb ik meer dan eens gemerkt. Ze blijft bij me als ik bang ben, zonder er iets bij te willen. Daarom doe ik precies hetzelfde bij haar en bescherm ik haar voor haar nachtmerries. Ik hoef er ook niets voor terug, behalve dan om haar er beter van zien te worden. Ik vraag me af of ik ook zo egoïstisch ben dat ik dat wil, of dat het niet zo is. Wanhopig probeer ik mezelf op te zoeken in mijn hoofd, maar ik weet niet wie ik ben. In plaats van rechtstreeks naar Rebecca te gaan, ze ziet eruit alsof ze slaapt, loop ik om over het strand heen, dichtbij de zee, er weer vanaf. Het zigzaggen is vermoeiend voor mijn benen, maar ik wil iets te doen hebben. Als ik stil ga zitten heb ik te weinig te doen en raak ik mezelf kwijt in hem. Zijn woorden, de harde waarheid. Hij is inderdaad maar een impulsieve redneck en ik zal hem nooit begrijpen. Ik probeer mezelf bij elkaar te rapen als ik bij haar aankom en opnieuw op de steen klim waar ik eerder ook opzat, de wacht te houden over het kleine meisje. Het is een paar meter van haar verwijderd, maar ik kan vanaf hier meer zien. Ik blijf er even op staan en balanceer wat op mijn ene been, terwijl ik uitkijk over de zee. Als ik ga zitten, trek ik mijn benen weer op tegen mijn lichaam. Misschien kan ik mezelf zo bij elkaar houden. Toch raak ik overal losse stukjes kwijt en lijkt de oude Rowan uit te doven.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Haar voeten stoppen met lopen. "Dat zou egoïstisch van je zijn," hoor ik haar zeggen. Dan loopt ze verder. Egoïstisch? Egoïstisch omdat ik na zo lang eindelijk weer eens om iemand begin te geven? Ben ik nou echt zo achterlijk dat ik steeds minder van haar begin te begrijpen? Dit gesprek had verhelderend moeten zijn. Mijn excuses had ik net zo goed tegen die door meeuwen uitgepikte Walker kunnen maken. Even blijf ik staan kijken naar het zand, maar dan verman ik me weer. Dat krijg je er dus van. Ik draai me om en loop terug naar mijn kleren. Mijn lichaam is nog behoorlijk nat van het water, maar ik trek ze toch aan. Dan pak ik mijn pistool, mes en kruisboog en loop ik richting de motor zonder nog naar Rowan om te kijken. Ondertussen hoor ik in mijn hoofd een stem terug die ik al vrij lang niet meer heb gehoord. Mijn harde, no-bullshit gedachten beginnen tot mijn opluchting terug te komen. Ze heeft zichzelf duidelijk gemaakt, Dixon. Ze wil niks meer met je te maken hebben en jij zou hetzelfde moeten voelen over haar. Je wilde duidelijkheid en die heb je nu. Suck it up, grow a pair en ga door zonder aan haar te denken. Het beste wat je de komende tijd kunt doen is jagen, Walkers neerhalen, drinken en die Jess helemaal kapotneuken. Met die gedachten hurk ik bij mijn motor neer en glij ik met mijn vingers over de velgen. Ik bestudeer de hele motor. Er zit wat modder op en er haken wat blaadjes aan, maar verder lijkt hij van de buitenkant oké te zijn. Gedachteloos gooi ik mijn been over het zadel en ga ik op de motor zitten met mijn handen op het stuur. Als ik het beestje aantrap en hij begint te ronken, zie ik dat de tank een stuk voller is dan dat hij eerst was. Aarzelend kijk ik even om naar de rotsengroep. Rowan zit samengedrukt op de grote steen en kijkt uit over zee. Ik wil zo graag wegrijden.. De verleiding is veel te groot. Wist ik maar waar mijn groep of Merle is, dan was ik dagen geleden al vertrokken. Als ik precies zou weten waar ze zouden zitten, zou ik er in een keer heen kunnen rijden.. daarvoor heb ik nu genoeg benzine. Het probleem is dat ik het niet weet.

[ bericht aangepast op 2 feb 2013 - 16:24 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

De motor achter mij start en trekt me uit mijn gedachten. Langzaam draai ik mijn hoofd naar Daryl en zie ik hem erop zitten. Hij kijkt kort mijn richting op, maar ik draai mijn hoofd alweer weg. We hebben hem meer benzine gegeven, zou hij nu weggaan? Hij heeft zijn poncho niet mee, maar de rest wel. Als hij echt weggaat, weet ik wel dat ik zijn kamer en zijn poncho inpak, om mezelf daarin in zijn bed te wikkelen en er niet meer uit te komen. Ja, zo triest ben ik op het moment wel ja. Ik weet ook dat de Walkers nu afkomen op het geluid van zijn motor, waardoor ik van de rots afspring, bijna door mijn enkel ga en mezelf nog net rechtop kan houden. Zand is echt een bitch. "Rebecca, we moeten naar binnen," mompel ik tegen haar. "Daryl trekt Walkers aan met zijn motor." Ze komt van haar handdoek af en ik help haar met alles inpakken. Samen lopen we terug naar de boot, maar ik wil eigenlijk buiten blijven, terug naar mijn steen om daarop te zitten. Ik vind het wel een fijne steen en binnen heb ik toch niets te zoeken. Volgens mij word ik niet zo'n raar meisje als die roodharige, helemaal geflipt. Dan tover ik mijn steen ook om en ga ik er met bloed op schrijven en tekenen. Misschien sleep ik hem wel mee naar binnen en ga ik er op mijn kamer opzitten. Of op de gang, waar ik maar wil. "Ik ben iets vergeten volgens mij," glimlach ik dan naar het kleine meisje. "Ik ga het even pakken, ga jij maar vast. Ik ben er zo." Ze loopt verder naar binnen en ik loop terug, naar de steen. Wat bestuderend loop ik erom heen en leg ik mijn vinger tegen mijn lippen aan om er even tegen aan te wrijven. Hij ziet er eigenlijk wel zwaar uit. Natuurlijk, het is een enorme steen in het zand. Wie weet hoe groot hij eigenlijk is. Wat onbeholpen duw ik er met mijn schouder tegen aan, maar er komt geen beweging in. Ik wil verdomme die steen meenemen!

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ik denk even na terwijl de motor door blijf ronken. Dan krijg ik plots een ingeving. Misschien kan ik hier ergens op de boot aan een plattegrond van Georgia komen, dan zou ik terug kunnen rijden richting Hershel's overlopen boerderij. Rick moet het er levend vanaf gebracht hebben. Dat moet gewoon. Die man is taai en heeft al zoveel shit overleefd.. Misschien heeft hij met de overgebleven groepsleden een nieuwe schuilplek gevonden in een dorp of afgelegen gehucht een stukje van de boerderij af. Ik heb er nog nooit zo over nagedacht. Ik ging er altijd maar klakkeloos van uit dat de groep - het overgebleven deel daar van dan, zo ver mogelijk is weggereden van de boerderij. Maar dat is onzin; misschien hebben ze ergens in de buurt wel iets nieuws gevonden. Wie weet zaten ze op pakweg tien kilometer afstand van de boerderij af! Peinzend werp ik nog een blik op het brandstofsymbooltje. Hij is vol. Hij is godverdomme helemaal vol. Als ik erachter kan komen hoeveel benzine het me zal kosten om richting de boerderij te rijden om daarna eventueel nog terug te kunnen, zou ik de poging gewoon kunnen wagen. Een prettig gevoel van adrenaline begint door mijn aderen te stromen. Het kan gewoon. Ik zit niet meer vast. Ik zet de motor weer uit en stap af. Het enige wat ik nodig heb, is een plattegrond zodat ik kan zien hoever ik precies van de boerderij af zit. Die moet toch te vinden zijn op een schip? Ik begin naar de boot te wandelen, net wat sneller dan normaal door de opwinding om mijn nieuwe idee. In mijn ooghoek zie ik hoe Rowan aan de rots staat te sjorren. Als ik Rick en de rest echt terug zou vinden, zou ik niet meer terugkeren en zou ik Rowan nooit meer zien. Het is wat ze wil. Het is wat het beste is voor mij. Ik draai mijn hoofd weer naar de boot en ren de loopbrug op. Ik ben de berg Walkers, die ik van plan was aan te fikken, spontaan vergeten.

---

ars moriendi