{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 4 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Morrowind
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Morrowind
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 14:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Ineens vlucht ze zowat het water uit en als ze vlak bij mij neervalt begint ze ineens te lachen. "Het is zo vies als er iets aan je voet komt!" zegt ze, alsof er helemaal geen walkers in het water kunnen zitten en het zeker weten een vis was. Ik glimlach en speel maar met haar mee. "Ja, lekker glibberig." plaag ik haar iets, alleen blijft mijn stem wat monotoon. Ik kijk daarna vol verrassing toe hoe Rebecca overeind komt en de walker naar de kant begint te slepen. Hij drijft iets verder het water in en zijn voet breekt af. Ik trek een vies gezicht, waar is ze mee bezig? Toch sleurt ze hem aan zijn beide benen het water uit, het strand op en naar de grote hoop die er al ligt. Misschien toch eens in de fik steken. Haar handen spoelt ze - gelukkig - af in het water en ze laat zich bij mij op de handdoek vallen. "Je bent gek, weet je dat?" vraag ik met een halve grijns, doelend op de walker die ze uit het water viste. Ik laat mezelf achterover ploffen in het warme zand en probeer te ontspannen. Het is al enigszins gelukt sinds we op het strand zijn, maar nog niet helemaal. Ik blijf mezelf vreemd voelen hier in de zon, zo doen alsof er niets aan de hand is. Er is teveel aan de hand, maar ik ga haar er niet mee lastig vallen en blijf glimlachen. "We moeten ze maar eens in de fik steken, lekker kampvuurtje. Kan de rest gelijk hun dooie konijnen roosteren."

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
'Je bent gek, weet je dat?' klonk het zodra ik met fatsoenlijk neergezet had. Rowan maakte het zich gemakkelijk op en zand en grijnsde een beetje.
'Ja, dat heb ik al vaker gehoord,' zei ik lachend. 'Het leven is ook maar saai als je jezelf niet kan zijn, heb ik ondervonden.'
Ik bleef voor me uit staren naar de kustlijn. Ik zette mijn pilotenbril met weerspiegelende glazen op mijn neus en leunde ook naar achteren.
'We moeten ze maar eens in de fik steken, lekker kampvuurtje. Kan de rest gelijk hun dooie konijnen roosteren.
Ik trok een vies gezicht. Moest vast lekker smaken, konijn met een vleugje walker. Klonk als een delicatesse. 'Klink als een plan. Maar we moeten wel niet wachten tot het donker is want dat trekt te veel walkers aan.'
Ik krabte zachtjes met mijn vingers over de sneeën. Ik wist dat ik er eigenlijk niet aan mocht pulken, maar ik vond het altijd leuk om ze open te trekken, even in het rode vlees te kijken en ze daarna met een vies gezicht weer dicht te duwen, om dat proces een paar minuten later weer te herhalen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Ja, dat heb ik al vaker gehoord," antwoord ze lachend. "Het leven is ook maar saai als je jezelf niet kan zijn, heb ik ondervonden." Ik werp een zijdelingse blik op haar en blijf daarop zwijgen. Ze lijkt me een fantastische vrouw, vooral voor de apocalyps. Ik zou wel willen dat ik zo'n leven had geleid, als mezelf. Met haar persoonlijkheid lijkt me dat ook niet moeilijk, ze komt zo sterk over. Hoeveel ze ook meemaakt, ze komt altijd terug. Ik word alleen maar gekker en gekker, als ze nog eens een gekkenhuis openen kunnen ze me er zo instoppen. Als ik wat zeg trekt Rebecca een vies gezicht en ik grijns eens. "Klink als een plan. Maar we moeten wel niet wachten tot het donker is want dat trekt te veel walkers aan." zegt ze daarna en ik knik bedenkelijk. "Ja... Misschien moeten we maar iemand anders met die taak opzadelen." Ik grijns nog iets breder bij de gedachte eraan. Rebecca begint aan haar korstjes te pulken en ik pak haar hand vast zodat ze moet stoppen. "Niet doen, straks worden het lelijke littekens." spreek ik haar iets streng toe, waarna ik haar hand weer loslaat. Ze heeft al enkele littekens, de rest van haar huid vind ik zo mooi dat ze het niet zou moeten verpesten.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
'Ja... Misschien moeten we maar iemand anders met die taak opzadelen.' De grijns die ze erbij gaf bezorgde me de kriebels.
'Aan wie denk je?' vroeg ik.
Mijn hand werd beetgenomen door Rowans dunne vingers.
'Niet doen,' verbood ze het me. 'Straks worden het lelijke littekens.'
Als een gestraft jong keek ik haar aan en liet voorzichtig mijn hand naar beneden glijden naast mijn romp. De zon brandde op mijn huid en als het kleine windje er niet geweest was zou het hier niet om uit te houden zijn. En dat te bedenken bij die storm die er gisteren raasde. Ik was blij dat Rowan er nog was en ze niet gesprongen was. Dat zou al de tweede geweest zijn die dood was door mijn schuld en dan had ik nu niet zo'n leuke tijd met haar. Ik vroeg me af hoe het allemaal zou geweest zijn als ik haar eerder had ontmoet, voor al dit. Misschien zoude we goede vriendinnen geweest zijn of misschien zouden we elkaar niet kunnen uitstaan, zoals in het begin. En wat als ik haar nooit ontmoet had?
Dat kon ik me eigenlijk niet voorstellen. Deze hele boot en dit hele bestaan zou zo leeg zijn zonder haar.

[ bericht aangepast op 31 jan 2013 - 23:04 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Aan wie denk je?" vraagt ze. Ik haal mijn schouders iets op en haal haar hand weg bij haar wond om haar streng toe te spreken. Ze kijkt me wat schuldig aan en laat haar hand naar beneden zakken. Ik weet niet of ik daar wel antwoord op ga geven. "Iemand bij wie het past, denk ik." zeg ik uiteindelijk. Ik weet niet waarom ik constant de neiging heb om haar constant in de gaten te houden vanuit mijn ooghoeken, maar ik ben bang dat ze er plotseling niet meer is en net zo goed één van mijn hersenspinsels is. Dat iedereen dat is, zelfs Daryl. Dan heb ik niets meer om me aan vast te houden. Het gevoel dat plots door me heengaat in onbeschrijfelijk, het doet zo veel pijn dat ik er misselijk van word. Ik draai mijn hoofd naar Rebecca. "Rebecca..." begin ik op een zachte, onzekere toon. "Ben jij niet bang dat dit allemaal niet echt bestaat en je gewoon gek wordt en mensen bedenkt zodat je niet alleen bent?" vraag ik aarzelend. Ik draai mijn hoofd weg en besef dat het eigenlijk een absurde vraag is om te stellen. Ik had het voor me moeten houden, het is geen vraag die thuishoort op het strand, in de zon en bij plezier.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan

Ik reageerde niet op haar vage antwoord, omdat ik wel al zo'n idee had wie ze in gedachten had. Langzaam maar zeker sloot ik mijn ogen.
'Rebecca...' begon Rowan aarzelend. 'Ben je niet bang dat dit allemaal niet echt bestaat en je gek wordt en gewoon mensen bedenkt zodat je niet meer alleen bent?' Ze draaide haar hoofd weg, richting het schip.
'Hmm.' Ik probeerde een zinnig antwoord te bedenken. 'Volgens mij zijn we allemaal wel gek en hopen we allemaal dat dit niet gek is... Maar Rowan... Dit is wel echt. Ik ben wel echt en ik zit hier écht naast je op het strand.' Ik rechtte me glimlachend op en keek haar aan. Ik vond het leuk hoe ze soms zulke vragen stelde die je aan het denken zette. 'En ik zal er echt altijd voor je zijn en we komen hier wel doorheen. Door dit alles.'
Ik probeerde haar mijn oprechtste glimlach te schenken.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

(Ik ga slapen, want ik heb morgen weer school. Ik zal morgenvroeg nog proberen te reageren en misschien morgen avond. Slaapwel!)

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Hmm," hoor ik bij haar vandaan komen en ik wacht tot ze iets anders zal zeggen of me gewoon volslagen gek zal noemen. "Volgens mij zijn we allemaal wel gek en hopen we allemaal dat dit niet gek is... Maar Rowan... Dit is wel echt. Ik ben wel echt en ik zit hier écht naast je op het strand." Door haar woorden draai ik mijn hoofd terug naar haar, het is alsof ze mijn gedachten kan lezen. "En ik zal er echt altijd voor je zijn en we komen hier wel doorheen. Door dit alles." Haar glimlach lijkt oprecht te zijn en ik glimlach waterig terug. Ik weet niet hoe een spookbeeld erop zou reageren, maar haar woorden zorgen ervoor dat ik erin geloof en erop hoop. "Bedankt. Voor alles." zeg ik tegen haar en ik kom ook weer overeind. "Sorry dat ik het niet eerder inzag, hoe aardig je eigenlijk bent." Eigenlijk is het Daryl zijn schuld dat ik het nu wél zie, omdat hij mijn muur gebroken heeft en ik aardig probeerde te doen. Niet dat ik hem daar ooit voor ga bedanken, we staan nu toch in een redelijk stabiel front tegenover hem, hij zoekt het maar uit. Van mij part vertrekt hij van deze boot af, ook al kan hij eten zoeken voor de rest. "Ging jij vroeger veel naar het strand?" vraag ik dan aan haar, om het gesprek wat op te vrolijken. Ik woonde in ieder geval ver ervan af en ik hield er totaal niet van. Niet alleen het zand vond ik irritant, maar werkelijk alles.

---

Your make-up is terrible

[Okay, slaap lekker en veel plezier in je weekend!]

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan

'Bedant. Voor alles.' Ze kwam overeind. 'Sorry dat ik niet eerder inzag hoe aardig je eigenlijk bent.'
Ik haalde mijn schouders op. 'Jij ook bedankt. En maakt niet uit, ik deed dat eerst ook niet met jou.'
Ik speelde een beetje met het zand tussen mijn vingers en rechtte me ook. Met mijn kleine handjes begon ik aan het bouwe n aan een zandkasteel. Maar eigenlijk zag het er eerder uit als een hoop goedgeorganiseerd zand. Met geconcentreerde pricisie begon ik er een tullen in te maken met mijn hand. Een tunnel links en recht die elkaar ontmoette in het midden. Trots keek ik naar het resultaat en naar Rowan.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Ze haalt haar schouders wat op. "Jij ook bedankt. En maakt niet uit, ik deed dat eerst ook niet met jou." zegt ze. Ik glimlach iets en kijk toe hoe ze met haar handen in het zand speelt. Het worden hoopjes en uiteindelijk maakt ze een tunnel. Als ze trots naar me opkijkt kan ik een oprechte glimlach niet onderdrukken. Ze is eigenlijk heel schattig als ze dat doet. Ik zal het alleen niet tegen haar zeggen, ik weet niet of ze het wel leuk vind om te horen eigenlijk. "Hm, je hebt zeker vaak goed geoefend." zeg ik zacht lachend. Ik kijk even naar het zand voor mij, maar het enige wat ik doe is mijn tenen er af en toe insteken. Mijn benen beginnen volgens mij al rood te kleuren in de redelijk felle zon van vandaag. Toch vind ik het niet erg, mijn huid moet er maar eens aan wennen. Ik moet het vaker van de goede dingen van het leven nemen in plaats van constant angstig te zijn en me over de verkeerde dingen zorgen te maken. Ik heb het geleerd op de dagelijkse therapie tijdens mijn opname, maar zodra de apocalyps begon leek het wel allemaal weg te zijn. "We hadden gisteren oreo's gevonden." zeg ik dan tegen Rebecca en ik kijk haar met een piepklein glimlachje aan. "Volgens mij heb ik ze allemaal opgegeten..." mompel ik en ik kijk naar voren. Geen idee of dat het enige pak was dat hij had, ik heb niet meer tussen het eten gekeken. Mijn blik gaat op oneindig als ik terug denk aan al die walkers die binnenkwam en de haast die we plotseling hadden. Nu ben ik er dankbaar voor, wie weet wat er gebeurd was als hij niet was geflipt...

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze drukt haar nagels in mijn huid wat ik opvat als een positief signaal. Het gekraak van het bed, de golven die tegen het schip klotsen, het ontbreken van Walkers.. het draagt allemaal bij aan een perfect moment waarin niks anders dan genot centraal staat. Ik zet mijn lippen in haar nek en bijt er zachtjes in. Met een grom gaan we door en door, als ik dan uiteindelijk diep van binnen toch weer voel komen. Ik hou mijn gezicht in haar krullen verborgen en stoot nog een paar keer zo diep als ik kan. Ze hoeft me niet te zien als ik kom. Met een zucht komt het tot een hoogtepunt en voel ik hoe de druk van de spieren daar beneden afneemt. Ik til haar bij haar zij op en rol haar van me af. Mijn ademhaling is al snel weer normaal. Ik kijk even om me heen en grijp dan mijn boxer van de grond om hem weer aan te trekken. Het is precies zoals ze me net zelf heeft gezegd. Dit betekent niets, behalve seks. Ik heb dan ook geen zin om hier nog te gaan liggen naknuffelen ofzo. Ik heb geen gevoelens voor deze vrouw net zoals zij die niet voor mij heeft. Als ik me weer in mijn kleding geschoten heb, kijk ik Jess aan. "Ik ga mijn motor controleren," deel ik haar mee. Daarna pak ik mijn wapens van de grond en sla ik ze om.

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

Het is een geweldig genot dat door mijn lichaam heen blijft golven bij elke stoot, zeker als hij in mijn nek bijt. Hij stoot iets dieper waardoor ik zacht kreun. Al snel voel ik dat het tempo hetzelfde blijft en even later ontlaad hij zichzelf dan ook in mij, waardoor ik een zachte zucht laat, met als hem. Mijn spieren spannen zich net iets aan voor hij mij van zich af tilt en ik op mijn rug op het bed ga liggen. Zo kom ik al snel weer op adem, net als Daryl. Tot mijn opluchting trekt hij gewoon zijn boxer aan en kom ik toch overeind om mijn eigen slipje van de grond te vissen en die ook aan te trekken. Verder kleed ik mezelf nog niet aan, terwijl hij dat wel doet. Ik kijk gewoon toe, naar de bewegingen van zijn lichaam. "Ik ga mijn motor controleren." deelt hij mede terwijl hij zijn wapens van de grond af pakt en zichzelf bewapend. Ik knik kort. "Goed hoor, zie je later weer." zeg ik en mijn stem klinkt verbazingwekkend tevreden. Dit was een stuk beter dan dat afgebroken gedoe van de vorige keer, echt wel een stuk bevredigender. Ik leg mijn blouse weer om mijn schouders en laat mezelf op het bed ploffen, even bijkomen hoor. Het is een voldoening gevende inspanning, maar het blijft toch een inspanning en het gebruikt toch net iets andere spieren dan als je in de rondte aan het rennen bent, dat voel ik dan ook wel. Het is al zo lang geleden.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Hm, je hebt zeker vaak goed geoefend," zei Rowan lachend. Ze keek met haar donkere ogen voor zich uit.
Ik lachte ook een beetje en vernielde 'Kasteel Zandhoop' daarna met mijn voet. "Je moest eens weten."
"We hadden gisteren oreo's gevonden," zei ze opeens. Mijn maag kneep zich al verlangend samen door alleen het woord "Oreo's" te horen. "Volgens mij heb ik ze allemaal opgegeten..."
Ik kreunde hunkerend, dat kreeg ik er ook wel binnen. "Smaakte het?" vroeg ik uiteindelijk, in plaats van haar met een verbaasde blik aan te kijken. Ergens was ik ook wel verbluft door het feit dat ze een heel pak op had, maar wie zou het niet doen in deze tijden?
Beelden van koeken (Oreo's, Twixen, Marsen, ...) vlogen allemaal aan mijn ogen voorbij. Daar had ik echt nog eens zin in, me volproppen met koeken en het kijken van een goede film.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Ze vernielt haar zandkasteel/zandhoop met haar voet nadat ze heeft gelachen. "Je moest eens weten." Er verschijnt een klein grijnsje op mijn lippen door dat antwoord. Volgens mij heeft ze echt een leuke tijd gehad met die man, misschien moet ik er eens achter komen hoe hij heette en wat hun relatie was. Ze leken zo close en zo gezellig... Als ik over de oreo's begin kreunt ze hunkerend. "Smaakte het?" vraagt ze uiteindelijk. Ik glimlach wat, ze doet er gelukkig niet eens raar over dat nou net ik dat opgegeten had in plaats van het te bewaren voor iemand normaal. "Ja, eigenlijk wel," biecht ik op en ik lach zachtjes. "Beter dan in mijn herinnering." Misschien smaakt alles wat ik eet wel beter nu, al had ik verwacht van niet. Ik word al misselijk als ik opnieuw aan dat volle pak denk. Niet voor herhaling vatbaar, maar wel om over te dragen aan haar. "Als ik nog zoiets vind, zal ik het voor je meenemen." zeg ik dan en ik kijk even kort naar haar voordat ik weer voor me uit begin te staren.

---

Your make-up is terrible