{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 4 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Morrowind
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Morrowind
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 14:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Chagrijnig sla ik mijn armen over elkaar heen als ik met een boos pruilmondje naar de steen sta te kijken, alsof hij dan als vanzelf uit het zand komt en met me mee zal gaan. "Stomme steen." mompel ik, waarna ik er nog een paar keer tegenaan duw en dan er tegen aan schop. Ik slaak een zacht gilletje als ik de doordringende pijn in mijn voet voel. "Godverdomme, ik haat je." schreeuw ik de steen toe en geef hem nog een knal met mijn hand. Met een trillende onderlip wrijf ik over mijn hand heen, waarom zijn stenen toch zo hard? Zeker deze grote... "Ik hoef je al niet meer in mijn kamer." mompel ik afwijzend, waarna ik me omdraai en half hinkend naar de boot begin te lopen. Vandaag wilt ook niets meewerken. Tranen van teleurstelling en pijn biggelen over mijn wangen heen, ik had hem gewoon echt graag meegenomen en niet in het zand achter gelaten. Desnoods had ik mijn stoel uit mijn kamer geflikkerd zodat ik hem mee kon nemen. Anders moet ik maar gewoon een berg van kleine stenen maken, maar niet nu. Mijn voet en hand doen pijn en ik heb het even gehad met stenen en mensen. Chagrijnig loop ik terug naar binnen. "Rowaaaan. Rohoo." hoor ik iemand op een zeurderig toontje. Als ik opkijk van mijn tranen, zie ik een meisje uit de schaduwen stappen. Mijn ogen knijp ik tot spleetjes en besluit het te negeren. Ik hink zo half door, maar ze achtervolgt mij. "Rot op, je bent er allang aan, Diana." zeg ik tegen haar als ze me blijft volgen. "Niet waar, je liet me alleen." gaat ze er tegen in met een felle stem.
Ik trek mijn mondhoeken naar beneden. "Niet waar, jij gooide jezelf van een fucking boot af!" roep ik kwaad terug. "Rot nou eens een eind heen zeg, mens. Ik heb betere dingen te doen!" Snel begin ik weer door te lopen, maar ze blijft me volgen. "Zoals wat? Stenen verplaatsen?" Ze laat een honende lach horen en ik krimp iets ineen. "Nou, toevallig vond ik die steen anders mooi," grom ik naar haar. "En die steen heb ik toch niet verplaatst, wat zeur je nou?" Ik gooi mijn handen wanhopig de lucht in als ze me blijft achtervolgen. "Omdat je die steen belangrijker lijkt te vinden dan mensen. Heb je Rebecca niet alleen gelaten om naar je geliefde steen te gaan?" Haar stem klinkt uitdagend en ik bal mijn vuisten. "Jij hebt helemaal niets te zeggen over wat belangrijk is, of wat ik moet doen. Jij kan zelf niet eens beslissen wat belangrijker is!" roep ik uit.

Jessalyn Hope

Als Daryl weg is, besluit ik nog even tevreden te blijven liggen. Uiteindelijk kleed ik me toch maar weer helemaal aan, ik kan niet blijven niksen eigenlijk. Ik maak de dozen eten dicht, wat er nog van over is, neem nog een slokje van het water en pak alles weer terug in in de poncho die hij hier achteloos achtergelaten heeft. Ik neem aan dat het per ongeluk was en pak alles op. Gelukkig heeft hij de weg naar zijn kamer laten zien, die ik nu dan ook vol. Aarzelend klop ik op zijn deur. Hoewel hij gezegd heeft dat hij naar zijn motor ging, weet je maar niets. Als er geen antwoord komt, open ik de deur en stap ik de kamer in. Hij is inderdaad helemaal leeg, niemand te bekennen. Nieuwsgierig naar de rest leg ik de poncho op zijn bed neer en kijk ik even rond. Het ziet er mooi uit, maar er ligt verder niets persoonlijks. Alleen die berg met kapot katoen en andere duur uitziende stoffen. Het lijkt alsof iemand moedwillig alles kapot heeft zitten knippen. Eigenlijk moet ik me er niets van aantrekken want het zijn niet mijn zaken, toch vraag ik me af of hij soms een woedeaanval gehad heeft en of hij die vaak heeft. Nou, niet mijn zaken. Ik haal mijn schouders voor mezelf op en rol een vinger in mijn krullen, waarna ik even de grote badkamer onderzoek. Hm, pretty. Er ligt shampoo... Volgens mij zal hij dat ook absoluut niet missen, dus laat ik een klein flesje in mijn zak glijden. Ik grijns eens, draai me weer om en loop de badkamer uit. Nonchalant sluit ik de deur van zijn kamer achter me en loop ik een verdieping omlaag. Ik ben wel eens benieuwd wat hier allemaal is. De keuken heb ik maar kort gezien, dus dat word het eerste.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ik sprint het halletje door. Waar zouden ze alle kaarten bewaren..? Waarschijnlijk in de stuurkamer. Fuck, ik heb geen idee waar die is. Vooraan in de boot in elk geval.. Ik kijk schattend door de ramen. Als ik zo ver mogelijk over het dek door loop, moet ik toch uiteindelijk aan de voorkant terecht komen? Ik heb me nooit verdiept in de indeling van een schip, maar het lijkt me niet meer dan logisch dat het stuur van dit ding ergens voorin moet staan. Ik loop de keuken in, neem de deur naar de hal met de trappen, en neem de eerste deur naar het dek. Ik kom eerst in de kamer waar ik op de bank heb geslapen. Hierdoor weet ik zeker dat ik goed zit, omdat het volgende kamertje de ruimte is waar Jess en Ryan voor het eerst zijn binnengekomen. Het tafelkleedje dat Rowan over zich heen had getrokken toen ze in de luie stoel in slaap probeerde te vallen, ligt er nog steeds. Ik scan de ruimte even snel en loop dan door de deur het dek op. De zon schijnt meteen weer fel in mijn ogen. Ik kijk naar links en begin rechtdoor over de planken te lopen. Een afschuwelijke Walkerstank drijft mijn richting op. In de felle zon stinken die dingen nog veel harder dan normaal. Recht voor me komen drie Walkers op me afgelopen. Ze zijn nog op redelijke afstand. Ik vis mijn kruisboog van mijn rug en span hem aan. Het is nou eenmaal mijn favoriete wapen, en ik gebruik hem wanneer ik kan. Een voor een schiet ik de Walkers door hun hoofd. Een van hen klapt naar rechts en tuimelt van het schip af. "Zonde van de pijl," mopper ik zachtjes terwijl ik de twee andere pijlen uit de hoofden van de overgebleven Walkers trek. Daarna trap ik beide achter hun vriend aan, de diepte in. Ik loop verder en zie dat het dek afbuigt naar links. Dat betekent dat ik bijna aan de punt moet zitten. En ja hoor, als ik niet verder kan en over een klein hekje moet springen om op het voordek te komen, zie ik een glazen hut met een enorm roer. Er zit opgedroogd bloed op de ramen. Het dek is Walkervrij, en dus kan ik voorzichtig het trappetje oplopen en de deur van de glazen stuurkamer openen. Wanneer de deur zachtjes opengaat, zie ik twee mannen met een uniform en een schotwond in hun hoofd op de grond liggen. Nouja, mannen is een groot woord.. ze zijn al in een ver stadium van ontbinding. Ik trek mijn neus op en sleep de twee uit de kabine. Vervolgens stap ik weer binnen. De hitte hier is moordend. De zon staat al de hele dag pal op dit kleine, glazen hokje, en door de lijken stinkt het er verschrikkelijk. Mijn ogen beginnen er van te prikken. Ik begin om me heen te kijken, op zoek naar kaarten.

[ bericht aangepast op 2 feb 2013 - 19:52 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Het meisje blijft plotseling stil na mijn uitgebreide schreeuwpartij. Woest draai ik me om en begin ik verder te lopen. Ze laat me alleen niet met rust en volgt me gewoon. "Het spijt me, Ro. Ik was gewoon zo bang en ik wilde je nooit alleen laten." bied ze haar excuses aan met haar honingzoete stem. Oh, zo'n mooie stem, ze kon zo mooi zingen ook. "Maar je hebt me wel alleen gelaten. Nu bleef ik bang en alleen achter. Kijk wat er van me geworden is." snauw ik haar toe, zonder nog op of om te kijken. "Nu ben ik er toch?" probeert ze vervolgens. Ik schud wild met mijn hoofd. "Nee, je bent er helemaal niet, ik ben gek aan het worden. Denk je soms dat ik dat niet weet?" Ik draai me weer om naar haar, haar helblauwe ogen staan schuldig en tekenen zich fel af tegenover haar bruine haar. Nu pas borrelt de woede en het verdriet op dat ze me alleen achter gelaten heeft toen ik haar zo nodig had. Ik raakte verbitterd en liet niemand meer toe, terwijl ik dat eindelijk weer was gaan doen. We waren jaren vriendinnen geweest, al voordat ik problemen kreeg en week nooit van mijn zijde. Daarom nam ik het haar zo kwalijk dat ze het plots wel deed en kreeg ik opnieuw de enorme terugval. "We kunnen terug gaan naar onze oude kamer. Herinneringen ophalen." probeert ze met een zachte stem.
Wat teleurgesteld kijk ik haar in haar smekende ogen aan en zucht dan. "Best, als jij dat graag wilt." mompel ik, even vergetend dat ze maar een hersenspinsel is. Ik loop de gang door naar de trap, twee verdiepingen omhoog, geloof ik. Hoe verder ik kom, hoe luxer het wordt. Ja, betaald door mijn ouders, wat wil je dan? Misschien was ik ook wel dat verwende meisje... Met een grom hink ik zo half de gang door. Er zijn hier ramen, het felle licht valt naar binnen op de gebleekte muren en het tapijt. Het lijkt wel een droom, de herinneringen aan de volle gangen komen terug, de herinnering aan Diana wordt nog levendiger. "Nog een paar deuren." jubelt ze naast me. Ik glimlach licht, maar mijn fantasie wordt onderbroken door een Walker verderop in de gang. Ik gris mijn mes tevoorschijn, sluip op hem af en haal hem neer. Het is hier niet veilig, dus ik moet oppassen. Door Diana zijn de stemmen en de geluiden uit mijn hoofd verdwenen. "Deze deur." hoor ik haar zangerige stem en ik kijk er even naar, blijf er aarzelend voor staan. Dan leg ik mijn hand op de deurknop en open ik de kamer.
Het is leeg binnen, maar het raam staat nog open. Hier klom ze er doorheen. De schim van Diana loopt dan ook gelijk naar het raam als ik de deur achter mij sluit. Twee tweepersoonsbedden, met dure lakens. Met mijn vingers glijd ik erover heen. Als ik opkijk, is Diana ineens weg. Vragend kijk ik om me heen, zucht en loop naar het raam toe om die te sluiten. De kamer staat nog vol met onze bezittingen, al ligt er meer van haar dan van mij. Ik ga op het bed wat van mij was zitten en open de lades. Bekende sieraden, zilver en goud. Ik laat de fijne kettingen langs mijn vingers glijden, maar negeer het medaillon dat eraan hangt. Ik hoef de foto's niet te zien. Op het nachtkastje staat een foto van twee gezonde meisjes op de Grand Canyon, die ik oppak. Cadeautje van haar ouders, maar ik herken mezelf er amper op terug. "Weet je dat nog?" hoor ik haar stem naast me en als ik opkijk, knik ik lichtjes naar haar teruggekomen verschijning. "Ja, we konden amper van die jongens afkomen." glimlach ik triest naar haar.
Ze verdwijnt weer en plotseling word ik heel kwaad. Wat moet ik nou eigenlijk in deze kamer? Woest gooi ik het fotolijstje kapot op de grond en laat ik een gefrustreerde, machteloze schreeuw horen. "Godverdomme, ga maar weer weg!" vloek ik luid tegen haar. "Daar ben je ook zo goed in, mij alleen laten!" Ik geef een trap tegen het nachtkastje met mijn pijnlijke voet, maar voel er op het moment niets van. In mijn woede begin ik alles kapot te slaan en uit elkaar te trekken, totdat de hele luxe kamer één berg rotzooi is geworden. Jankend laat ik mezelf tussen de hoop kleding van Diana zakken en druk ik het tegen me aan, haar geur in me opnemend. Het ruikt eerder muf, maar ergens is er nog een zweempje geur van haar over en daar doe ik het voor.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Naast het roer liggen verschillende bladzijdes van een oude krant op de grond verspreid. Globale, onbekende virusuitbraak bedreigt volksgezondheid. No shit. De datum is van een aantal maanden geleden. Ik weet niet eens meer welke dag het nu precies is. Doet dat er nog toe? Ik stap op de kranten om de kastjes aan de muur te kunnen doorzoeken. Het ligt vol boeken over schepen. Mijn hart licht op als ik een boek zie met de veelbelovende titel "Routes". Als ik het boekje uit de kast pak en er gretig in begin te bladeren, zie ik tot mijn irritatie dat het alleen waterkaarten betreft. Routes over de oceaan. Ik smijt het boekje tegen de grond en begin lomp door de boeken te spitten. Geen kaarten. Ik draai me weer om en ga bijna over mijn nek als ik een nieuwe hap lijkenlucht binnenkrijg. Zoekend kijk ik om me heen. Er hangt een tijdschrift rek-achtig ding aan de muur waar ook papieren inzitten. Ik stap er naartoe en laat de bladen een voor een tussen mijn vingers glijden. Zeevaart. Het leggen van een knoop. Wat te doen bij een noodgeval? .. Ik trek mijn wenkbrauw op als ik er plots een wel heel opvallend tijdschrift tussen gepropt zie zitten. Toch vis ik hem er tussenuit en grijns is lichtjes. Blijkbaar hadden die keurige stuurmannetjes het toch nodig zelf ook af en toe nog aan hun trekken te komen. Ik laat de bladzijdes even razendsnel tussen mijn vingers doorglijden voor ik het naaktblad terugstop in de bak met blaadjes. Tegen beter weten in check ik de rest nog even, maar het is tevergeefs. Geen plattegrond van Georgia. Boos trap ik tegen het rek aan en speur ik de kleine ruimte nog eens af. Hier ga ik niet vinden wat ik zoek. Ik druip af naar het dek en adem dankbaar de iets frissere lucht in. De ontbonden lijken liggen nog voor de deur van de stuurkamer. Ik stap erover heen en loop naar het puntje van het schip. De algen hebben zich al meester gemaakt over de relingen. Ik kijk uit over de zee en bedenk me waar ik verder nog zou kunnen zoeken.

---

ars moriendi

[Ik zit me echt elke keer rot te lachen om Rowan en nu eigenlijk ook om Daryl hahaha.]

Rowan Ava Carter

"Rowan, wat ben je aan het doen? Moet je nou eens kijken wat voor rotzooi je ervan gemaakt heb. Als je in de rotzooi wilt zitten kan je net zo goed naar huis gaan en in je eigen kamer gaan zitten." hoor ik de stem van Diana. Ik kijk op, maar ik zie haar nergens. Toch schiet ik in een zachte lach, want ze heeft helemaal gelijk. "Bitch," mompel ik haar zachtend lachend toe. "Jij bent anders ook goed in rotzooi maken hoor." Ik lach er iets luider om en schud met mijn hoofd. "Maar jij bent de ergste, Ro." gaat ze er tegen in en in haar stem klinkt een spoortje humor. Ik grijns iets en veeg de tranen van mijn gezicht af. "Laten we er nou geen wedstrijdje van maken, Dian," lach ik iets uitdagend. Ik weet dat ik het toch wel zou winnen, want ik ben altijd de grootste rommelkont geweest. Toch ben ik tegenwoordig echt netjes. "Mijn kamer beneden is anders heel erg netjes." ga ik tegen haar in. Ik ga in kleermakerszit zitten en duw de rommel wat van me weg, terwijl ik rond kijk om te zien of haar verschijning alweer terug komt. "Dat telt niet, want je bent doorgedraaid." Ik hoor de grijns in haar stem en kan het gewoon voor me zien. Hierdoor stapt ze ook opnieuw de badkamer uit en gaat ze voor me zitten, bovenop een half verscheurde stapel kleding. Haar uitdagende blik prikt in die van mij. "Nou, het is alsnog netjes." mompel ik en ik steek mijn tong lachend naar haar uit. Het meisje tegenover me schiet in de lach en ik lach mee, al klink ik misschien iets hysterisch. "Hou op met lachen," hik ik. "Ik krijg geen lucht meer!" Met mijn hand probeer ik het weg te wuiven, maar omdat zij blijft lachen, blijf ik ook lachen. Het is lang geleden dat ik zo in een deuk heb gelegen, eigenlijk om niets.

Jessalyn Hope

Het word me al snel duidelijk dat er niets in de keuken te vinden is. Geen eten, geen drinken. Ik vraag me af waar ze hun voorraden dan bewaren, die moeten ze toch wel hebben? Als ik de twee magere meisjes voor me zie betwijfel ik het eigenlijk alweer. Het is een vreemde groep met heel wat onderlinge problemen die ik niet begrijp. Ik weet wel dat ik gewoon zal doen wat ik wil en niet met iemand anders rekening ga houden voorlopig. Misschien een beetje met Daryl omdat hij voor eten zorgde en omdat we seks delen, maar voor de rest kan het me bar weinig schelen. Al snel verlaat ik de keuken weer en kijk ik even rond. Waar moet ik heen? Beneden heb ik al wat rondgekeken. Dan maar op deze verdieping. Ik begin wat rond te dwalen, dichtbij de keuken zitten twee luxe duren en ik besef dat het de eetzaal moet zijn. Nieuwsgierig loop ik erheen, maar de deuren zijn stevig afgesloten met een stuk hout en een slot. Ik zucht eens en probeer door het vuile raampje te kijken. Als ik goed kijk, zie ik dan ook waarom het afgesloten zit. De ruimte zit vol met Walkers en ze krijgen mij in het oog omdat ik over het raampje gewreven heb en daardoor de deur bewoog. Snel stap ik achteruit en begin ik een andere kant op te lopen. Het ziet er allemaal behoorlijk luxe uit, niet iets waar ik op zou hebben gezeten dus. Ik vraag me af of er nog mensen van de oorspronkelijke vaart op zullen zitten. Die moeten vast wennen aan hoe het er nu aan toe gaat, zonder al die luxe.

---

Your make-up is terrible

[Ik ben terug. Wat is er gebeurd, waar is iedereen en kan ik terug invallen?]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Yay, welcome back! (: Was het leuk? Daryl heeft met moeite zijn excuses aangeboden aan Rowan, maar die is volledig doorgedraaid. Rowan heeft Rebecca mee naar binnen genomen en praat nu tegen een denkbeeldige Diana. Daryl heeft ontdekt dat de motor vol zit en heeft bedacht dat hij toch de gok wil wagen en terug wil rijden naar Hershel's overlopen boerderij om in de omgeving naar Rick's groep te zoeken. Maar om daar heen te gaan, heeft hij een plattegrond van Georgia nodig die hij nu aan het zoeken is. Ohh en we hebben een nieuw karakter in het rollentopic die je even moet approven! (: ]

---

ars moriendi

[Oh en Q doet kut bij mij, weet niet hoe dat bij jullie is..?]

---

ars moriendi

[Uh, ik heb Rowan Rebecca terug naar binnen laten sturen omdat Daryl volgens haar Walkers aantrok met zijn motor, alleen ging ze zelf niet terug want ze wilde haar steen meenemen en uiteindelijk is ze op haar oude kamer beland. Daryl denkt ondertussen dat hij wel terug kan naar zijn oude groep en zoekt kaarten ervan in de stuurhut, maar daar is hij ook weer uit. Jess is gewoon wat aan het rondlopen en dat was het.]

---

Your make-up is terrible

[Hij doet het nergens echt goed.]

---

Your make-up is terrible

[Nee, Q is heel traag. Ehm. Dus Rebecca is binnen? ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Yes, ik weet niet precies meer waar Rowan je gelaten heeft though! Maar Jess is in de keuken, misschien kan je daar iets mee? (: ]

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 13:52 ]

---

ars moriendi

[Okay c: En het was heel leuk!]

Rebecca Morgan
Ik keek verward om me heen. Ik stond in de hal, die schoon opgeruimd was door Daryl. Rowan was weg en Daryl had ik ook niet meer gezien. Ik was er echt niet bij vandaag.
Mijn rugzak hing op mijn rug met al mijn spullen in en ik stond nog steeds in bikini op blote voeten. Het dagje strand zat erop, zo bleek.
Met een klein zuchtje liep ik door de lelijk geworden, stinkende gang, richting de keuken. Het was zo ongeveer de enige plek waar ik naartoe ging als ik niet wist waar heen te gaan. Ik zou me zo meteen wel gaan omkleden en douchen.
Met mijn kleine hand duwde ik de deur open. Een bos krullen, afkomstig van de getinte vrouw die ik gisteren nog met Daryl had zien neuken, viel in het zicht. Nogal gegeneerd liep ik verder. Mijn rugzak zette ik op tafel en onder een van de aanrechten haalde ik een van de verbanddozen uit. Voor het geval dat ging ik de wonde op mijn buik opnieuw ontsmetten. Ik had geen zin in infecties van achterlijke zeewezens.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ik kijk op van mijn keuken doorzoeking als de deur opengaat. Het meisje dat binnen komt lopen lijkt zich plots wat ongemakkelijk te voelen met mij in de buurt en ik glimlach lichtjes. Dat kan ik nou ook wel begrijpen, maar dan had ze ons gewoon niet moeten storen. Ze draagt een bikini en heeft weinig aan, wat best vreemd is in mijn ogen. Nieuwsgierig kijk ik toe wat ze aan het doen is en hoe ze een verbanddoos pakt. "Hey... Rebecca, is het toch?" vraag ik voor de zekerheid. De vijandelijke houding van Daryl tegen dit meisje was me ook al opgevallen, al lijkt ze me niet zo gevaarlijk of iets dergelijks. "Heb je je verwond?" vraag ik dan en ik werp een blik op de sneeën in haar buik. Ze lijken wel al wat ouder te zijn vandaag, maar alles is hier raar dus ik heb geen idee wat ik ervan moet denken. Ik bedoel, ze loopt rond in een bikini met sneeën op haar buik.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Hey... Rebecca, is het toch?" vroeg Jess opeens. Ik keek op van de fles ontsmettingsmiddel en knikte zachtjes. "Heb je je verwond?"
Waarom stelde iedereen opeens toch van die domme vragen? Ik had duidelijk sneeën in mijn buik en een fles ontsmettingsmiddel in mijn hand. Tuurlijk stond ik hier omdat ik daar zin in had.
Ik wendde mijn blik af en ging door met wat ik bezig was. "Ja, gisteren," mompelde ik uiteindelijk, om toch niet onvriendelijk over te komen. Nogal hardhandig wreef ik met het watje over de wonden. Een kompres leek me niet nodig, dus ik draaide gewoon het verband er rond zodat niet alles rechtstreeks in mijn buik zou snijden. Ik wilde liever mijn eigen broeken weer aan, dus ik zou Rowans yogabroek straks nog wel een keer terug brengen.
Rowan was opeens verdwenen en ik hoopte zo dat ze niets stoms was gaan doen. Door Nathans uitval een paar dagen geleden durfde ik achter niemand meer aangaan als het niet ernstig leek. Ik wist alleen niet of dat een goed plan was of niet.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov