{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 4 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Morrowind
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Morrowind
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 14:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rebecca Morgan
"Hey Daryl," zei Jess alsof ze hem al jaar en dag kende. "Ik heb even de rest terug gepakt, aangezien je die niet terug gegeven had."
Daryls bestuderende blik glijd over Jess' lichaam en ergens voelde ik een steek van jaloezie. Ze was mooi, rond, zacht en iedereen leek haar te mogen. Ze leek gewoon te perfect voor deze wereld. Ik daarentegen had dooie haar punten, was op het moment alles behalve rond en ik moest erg veel moeite doen eer iemand me mocht. Meestal toch.
"Waarvoor heb je ze allemaal nodig dan?" vroeg Daryl op zijn gebruikelijke toon.
"Ik ga het meiske leren jagen," zei Jess, waarop ik zachtjes gromde. Het meiske had er voor mij niet bij gehoeven. Het leek alsof ze me een steek probeerde te geven omdat ik zo klein was en zij zo perfect. Toch reageerde ik er verder niet op.
"Veel succes," mompelde Daryl daarop, waarna hij zijn kamer in ging.
Hij had nog niets over zijn motor gezegd, dus ik veronderstelde dat dat wel snor zat. Zo niet, had hij lekker pech want ik zou het zo opnieuw doen. Dat gevoel van vrijheid was zo fantastisch.
Ik draaide me om naar Jess en keek haar vragend aan. "Heb je alles?" vroeg ik zacht.

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 19:51 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Wauw, het zijn echt een stelletje gekken hier. Rebecca gromt wat op mijn woorden en Daryl lijkt inderdaad wat geïrriteerd ervan te worden, maar uit zijn woorden laat hij alleen zijn desinteresse blijken, hoewel hij me had afgescant op dingen die ik niet bij me zou moeten dragen. Denkt hij nou echt dat ik iets van hem zal jatten? Ik vind mijn eigen spullen wel. "Veel succes." Hij verdwijnt gelijk in zijn kamer en ik haal lichtjes mijn schouders op. "Zo, die heeft zijn dag niet of zo." mompel ik. Rebecca draait zich vragend om naar mij. "Heb je alles?" vraagt ze op een zachte toon, waardoor ik haar kort onderzoekend aankijk en knik. "Ik wel," antwoord ik. "Wat is de snelste weg naar buiten?" vraag ik aan haar. Ik ben hier één keer in het donker binnen gekomen, verder ben ik nog niet geweest en al helemaal niet naar buiten. Jawel, die ene keer op het dek, maar toen was ik dronken en die keer tel ik niet eens mee. Niet echt een geweldige eerste indruk van mezelf eigenlijk. Toch heb ik er geen spijt van, waarom zou ik ook?

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Zo, die heeft zijn dag niet of zo," mompelde Jess, waardoor ik even kort lachte en zei: "Die heeft nooit z'n dag."
"Ik wel," antwoordde Jess op mijn vraag. "Wat is de snelste weg naar buiten?"
Ik liep al terug naar beneden. Ze was 's nachts aangekomen, nadat Daryl - die ook al de pik had op de militair - hun zo 'warm' ontvangen had. Ik wist niet waarom, maar toen ik terug de gang in liep met het bioscoopzaaltje, verscheen het beeld van Daryl en Jess alweer. Had ik geweten dat Rowan het toen met Daryl had gedaan, had ik waarschijnlijk gedaan alsof er niets gebeurd was. Zeker als ik had geweten dat er zou gebeuren wat er nu gebeurt was.
Het beeld en de gedachten van de twee negerend, liep ik richting de hal naar buiten. Het zonnetje scheen nog fel en ik wou dat ik al terug in het zand lag, samen met Rowan. Pratend over alledaagse dingen en alles om ons heen negerend.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Die heeft nooit zijn dag." lacht ze even kort en ik grinnik. Nou, niet nooit volgens mij. Ik lik eens langs mijn lippen als ik daaraan denk. Rebecca wijst me de snelste weg, langs de onderste verdieping. Die is nu ook helemaal veilig en zo te zijn zijn al de rottende lijken nu ook verdwenen. Ik kijk schuin naar de kamer waar de bar is, maar ben niet van plan om daar snel te komen. Ik blijf haar volgen door de gang heen tot we buiten komen en de zon behoorlijk fel mijn ogen in schijnt. Zo, dat heb ik dus eventjes gemist. Ik knipper er eventjes tegen en kijk dan eens goed om me heen, waarna ik voorop ga lopen de loopbrug af naar het strand toe. Ook hier lijkt het redelijk stil te zijn, behalve de zeemeeuwen die krijsen en het zachte geluid van de golven. Ik vind het eigenlijk veel te warm, maar als je beschermd wordt door een bladerdek boven je hoofd is het toch gelijk al een stuk koeler en fijner. Ik begin dan ook gelijk richting de bomen te lopen. "Waar is je vriendinnetje eigenlijk?" vraag ik terloops aan Rebecca. Volgens Daryl waren die ineens de hele tijd samen, dus ergens verbaasd het me wel dat ze nu alleen is en dan ook nog met mij meewilt.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Waar is je vriendinnetje eigenlijk?" vroeg Jess uit het niets.
Ik keek haar zijdelings aan terwijl ik langs haar ging lopen. Over alles waar ze over kon praten koos ze nu juist het onderwerp Rowan uit. En het feit dat ze 'vriendinnetje' zei stond me ook niet erg aan. Rowan was niet zomaar een meisje.
"Weg," bromde ik kort. Het was niet echt specifiek maar ik had dan ook geen zin om erover te praten. Dat én James waren onderwerpen waar ze best niet over kon beginnen, tenzij ze een kattig antwoord wilde.
Ik vroeg me af wat Daryl nog zo over ons tegen haar geroddeld had. Eigenlijk zou het me koud moeten laten, maar toch. Meneer mocht al blij zijn dat zijn motor nog heel was, want het was veel makkelijker hem gewoon te beschadigen dan dat niet te doen.
Mijn mes bungelde nog altijd trouw langs mijn been, terwijl we richting het bos liepen.

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 20:21 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ik hoor Jess nog wat mompelen maar ga er niet op in. Als ik binnen kom loop ik meteen naar de poncho. Ik neem de fles water en neem er drie flinke slokken uit. Daarna kijk ik naar mijn voorraad. Hij begint snel te slinken. Ik heb nog een pak muesli, een wafel, een rol Oreos en twee flessen water. Het is er sneller doorheen gegaan dan ik dacht. Ik pak de wafel en begin hem naar binnen te werken. Het gaf niks. In tegenstelling tot Rebecca, heb ik geen goedwillende negerin nodig die me moet gaan leren jagen. Er verdwijnen wat kruimels in mijn nek als ik opsta en naar de boekenkast loop. Die heb ik in de tijd dat ik hier zit nog geen blik waardig gekeurd. Ik zucht even diep en begin tussen de boeken te kijken. Er staan veel normale leesboeken tussen, maar ook hier staan weer vele scheepvaartboeken. Zou die ouwe kapitein ook Playboys bewaren, net als zijn stuurmannen? Ik kniel neer en zie een mand onderin de kast staan. Er liggen allemaal folders in die reclame maken voor het restaurant van het schip. Als ik het pakketje eruit haal, schiet mijn hart naar mijn keel. USA Maps. Gretig open ik het boekje en begin ik er doorheen te bladeren. Oh fuck yes, hier staan gewoon doodsimpele landkaarten in. Ongeduldig blader ik er doorheen. Aah, die shit staat op alfabet. Alaska.. Arkansas.. Arizona.. Ongeduldig flip ik het boekje verder, langs staten met de B tot en met E. Daarna ga ik weer wat langzamer. Idaho. Iowa. Illinois. Wat? Ik blader een bladzijde terug, maar kom toch echt weer bij Delaware. De pagina tussen de kaarten van Delaware en Idaho is eruit gescheurd. Mijn vuist balt zich samen en ik bijt net zo lang op mijn lip tot ik bloed proef. De kaart van Idaho verkreukt tussen mijn gebalde vuist. Van alle kaarten die ertussenuit konden zijn, is die van Georgia weg. Hoe kan het ook anders. Waarschijnlijk heeft iemand anders aan het begin van de Apocalypse de kaart eruit gescheurd en is hij vervolgens op goed geluk vertrokken. Precies zoals ik wilde doen. Maar ik ben te laat.. Ik schreeuw uit frustratie en smijt het waardeloze kaartenboek door de kamer. Waarom? Waarom zit alles godverdomme tegen? Ik spring op en begin tegen de boekenkast te trappen. Er vallen verschillende boeken naar beneden. Van alle kaarten is die van Georgia weg.. Ik schreeuw nogmaals en laat me dan furieus op het bed vallen.

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 20:28 ]

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

"Weg." antwoord ze kortaf. Mijn wenkbrauw schiet opnieuw de lucht in. "Oh, oké," mompel ik dan. Ze lijkt er nogal vijandig op te reageren, maar ik weet niet goed hoe ik dat 'weg' op moet vatten. Ik loop stevig door naar het beboste gebied hier en scan de omgeving, vooral op Walkers en andere dingen die erop duiden dat er ook maar iets zit. "Maar toch wel ergens op het schip?" vraag ik dan uiteindelijk op een iets bezorgde toon. Dat vooral omdat ik niet weet hoe ze het bedoeld en ik bang ben dat er iets naars gebeurd is, mede door mijn schuld. Dat was mijn bedoeling ook nooit geweest, als ik er iets van geweten had, had ik niet zo gemakkelijk Daryl geprobeerd te verleiden. Niet dat ik dat ga zeggen, want straks is het nog erger mijn schuld dat er iets is gebeurd. We naderen ondertussen al bijna de rand van het bos, vooral omdat ik zo door aan het lopen ben. Dit ook omdat ik er niet van hou hoe de zon op ons schijnt, zo op open gebied. Mooie prooi, en dat ben ik liever niet. Niet alleen voor Walkers, maar ook niet voor mensen. Deze groep is dan wel raar, maar toch nog redelijk vredig.

---

Your make-up is terrible

["... hoe de zon op ons schijnt, zo op open gebied. Mooie prooi, en dat ben ik liever niet." Hahaha, dat rijmde :'D]

Rebecca Morgan
"Maar toch wel ergens op het schip?" vroeg ze dan. Had ze dan nog niet door dat ik het er niet over wilde hebben? De bezorgde ondertoon in haar stem was me niet ontgaan en ik voelde wat ze dacht. Dat ze het anders niet zo snel gedaan had, als ze het wist. Maar daar was het nu te laat voor. Als zij de hoer wilde gaan uithangen was dat niet mijn probleem. Ze deed met haar lichaam wat zij wilde.
Mijn gezicht vertrok een beetje door mijn eigen gedachten. Zo dacht ik anders nooit over mensen. Zo wilde ik ook helemaal niet denken. Ik schudde zachtjes mijn hoofd en versnelde mijn pas, omdat ze moeilijk bij te houden was met haar lange benen die zo snel over het terrein schoten.
In het bos bleef ik staan, wachtend op haar verdere instructies. Ik kon voelen aan mijn benen dat ik weer aan het afzwakken was. De cola had niet echt geholpen, toch niet voor lang, maar ik kon het niet maken om neer te vallen midden in het bos. Voor de zekerheid klampte ik me aan de boom naast me vast en probeerde ik zo neutraal mogelijk te doen, alsof ik ertegenaan leunde.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Hahaha, lolol, dat had ik nog niet eens gezien.]

Jessalyn Hope

Ze schud met haar hoofd als antwoord, maar het verward me enkel licht. Is ze niet op het schip of wilt ze er gewoon niet over praten? Ik hoop toch echt op dat laatste, zo'n meisje alleen op pad... Lijkt me maar niets eerlijk gezegd. Dat zal ze hoe dan ook niet overleven, of het nou haar bedoeling is of niet. Ik besluit er maar niets meer over te zeggen, als ze er over wilt praten doet ze het zelf wel. In het bos blijven we even stilstaan, ik voel me gelijk al een stuk beter op mijn gemak. Rebecca leunt wat tegen een boom aan en ik kijk haar even aan. Als ik tegen haar praat, doe ik het op een gedempte toon. "Zorg er in ieder geval voor dat je stil bent." zeg ik zacht tegen haar. "We gaan voor klein wild, denk niet dat je hier iets groots zult vinden..." Ik bekijk de omgeving aandachtig, probeer te luisteren naar alle geluiden, inclusief die van Walkers. Zo blijf ik dan even stilstaan, mezelf oriënterend op de vreemde bossen. "Luister," zeg ik met een klein glimlachje. "Vogels." Ik gebaar dat ze me moet volgen en sluip lichtvoetig naar de plek waar het vandaan komt. Het lijkt een lokroep te zijn, wat betekend dat er vast meer in de buurt zitten. Als ik ze in het oog krijg, zak ik neer achter een bosje en gebaar ik naar Rebecca dat ze naast me moet komen zitten. Zonder iets te zeggen wijs ik naar de groep vogels verderop, pak ik het pistool uit mijn broekband en geef ik die aan haar. Van mij mag ze het proberen.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Zorg er in ieder geval voor dat je stil bent," legde Jess stilletjes uit. "We gaan voor klein wild, denk niet dat je hier iets groots zult vinden..."
Ik knikte enkel begrijpend op haar uitleg, nog steeds hopend dat ik niet de grond op zou gaan. Toen Jess stil bleef, veronderstelde ik dat ze iets hoorde, maar in mijn geval kon ik niets anders horen dan bos geluiden. "Luister," zei ze glimlachend. "Vogels."
Pas toen ik me erop begon te concentreren hoorde ik ze ook. Het was zo makkelijk deze geluiden te negeren, ik was ze al zo gewoon dat ik ze niet meer hoorde. Jess gebaarde dat ik haar moest volgen. Ik aarzelde even, maar liet uiteindelijk de boom toch los. Het viel nogal mee, ik werd even draaierig maar het gevoel leek toch weg te ebben. Zo stil als ik kon, sloop ik achter haar aan een bosje in. Ik ging naast haar zitten toen ze naar me gebaarde en keek naar boven toen ze naar boven wees. Een pistool werd in mijn handen geduwd en even keek ik Jess aan alsof ze getikt was. Ging ze me nu al laten schieten? Als ik ze de eerste keer niet zou raken, was mijn kans voorbij geweest zijn. Daarbij had ik dit nog nooit zittend gedaan.
Een tel lang bleef ik naar Jess kijken en toen naar het pistool. Koortsachtig probeerde ik me te herinneren wat James me geleerd had. Met beide handen stak ik mijn armen voor me uit, in een rechte lijn met mijn zicht. Mijn linkeroog kneep ik dicht, terwijl ik het zo goed mogelijk op een van de vogels probeerde te richten. Op deze manier was het moeilijker op het geweer stil te houden, dus ik leunde met mijn lichaam tegen een boom aan in de hoop wat steun te krijgen. Mijn vinger bleef een paar tellen boven de trekker zweven, terwijl ik me al voorbereidde op de terugslag en de harde knal. Zonder een blik af te wenden haalde ik de trekker over.

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 20:57 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Volgens mij heeft Rebecca nog niet echt het zelfvertrouwen om te schieten, want haar blik spreekt zeker boekdelen. Ik knik haar alleen bemoedigend toe, ze moet het toch leren. Kijken naar mij zorgt er echt niet voor dat ze het leert en ik ben niet geweldig in schietlessen geven. Ze blijft nog even naar mij kijken en dan naar het wapen Ik grijns als ze het wapen dan goed vastpakt en begint te richten. Het duurt eventjes, maar dan haalt ze toch trekker over. Er klinkt een redelijk luide knal uit het pistool. De vogels vliegen gelijk op en ik spring op, om te kijken of ze iets geraakt heeft. Verderop ligt inderdaad een gewonde vogel, waardoor ik erop af sprint. Het beestje is niet dood, maar wel geraakt. Snel draai ik het nekje om en loop ik terug naar Rebecca. De poten van de vogel houd ik goed vast. "Kom, we moeten verder." mompel ik, vanwege het geluid dat het maakte. De Walkers zullen deze kant op getrokken worden en dat is niet echt de bedoeling. Laatst heb ik nog gezien hoeveel er zich hier wel niet verschuilen, bij elkaar wordt het een heuse horde. Ik pak haar bij haar bovenarm vast om haar snel overeind te kunnen helpen en begin dan terug naar de bosrand te lopen, maar niet in een rechte lijn. We lopen een stuk zuidelijker dan de boot is, waardoor we uiteindelijk ver genoeg van het geluid dat we geproduceerd hebben afzitten. Voordat we het bos uitlopen hurk ik neer. "Jezus, meisje. Wat is er met jou aan de hand?" breng ik iets geschokt uit als ik naar Rebecca kijk. Die ziet er in ieder geval niet helemaal meer lekker uit en ik gebaar haar om te gaan zitten.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Ik keek nogal wazig voor me uit toen ik het geweer liet zakken. Jess sprong recht, draaide het beest dat ik blijkbaar geraakt had de nek om en daarna kwam ze terug. "Kom, we moeten verder," zei ze.
Toen ik recht stond, moest ik me toch wat beter vasthouden omdat de wereld om me heen begon te draaien. Me telkens vasthoudend aan bomen baande ik mijn weg achter Jess aan. We naderden aan de rand van het bos, de afstand tussen de bomen in werd kleiner en voor dat ik het wist had ik me aan Jess vastgeklampt omdat ik me niet meer recht kon houden. Opgelucht haalde ik adem.
"Jezus, meisje. Wat is er met jou aan de hand?" vroeg ze terwijl ze neerhurkte en gebaarde dat ik moest gaan zitten. Trillend probeerde ik me neer te zetten, met mijn hoofd tussen mijn benen en geconcentreerd starend naar de grond . "Weken aan een voedseltekort eisen eindelijk hun tol," mompelde ik. Ik voelde hoe het lichter in mijn hoofd werd en alles wat ik begon te zien om de zoveel tijd wazig werd.

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 21:33 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Het arme kind trilt helemaal als ze gaat zitten, als ze dan haar hoofd naar beneden brengt, ben ik even bang dat moet overgeven of zo. "Weken aan een voedseltekort eisen eindelijk hun tol." antwoord ze in een zwak gemompel. Ietwat medelijdend kijk ik haar aan, ik weet hoeveel voedsel Daryl voor zichzelf houd. "Nou, daar maken we nu een einde aan." antwoord ik resoluut. Ik ga niet voor haar zorgen, maar haar leren hoe ze voor zichzelf moet zorgen. De dode vogel overhandig ik aan Rebecca. "Pluk deze maar. Als je klaar bent, snij de keel door en laat het bloed eruit." zeg ik tegen haar waarna ik zelf opsta. In de directe omgeving zoek ik naar dingen voor een klein, rookvrije vuurtje. Al snel heb ik alles bij elkaar, genoeg om dat vogeltje mee gaar te kunnen krijgen want meer hebben ze echt niet nodig en dat is ook zonde van de tijd. Ik ga tegenover haar zitten en begin het kleine vuurtje op te bouwen. "Ik snap niet dat jullie het hebben kunnen overleven, zo allemaal voor jezelf." mompel ik, terwijl ik aanneem dat Daryl er toch wel wat langer bij moet zitten. Hij lijkt het schip prima te kennen. Het vuurtje brand al snel laag en er komt maar een klein beetje rook vanaf.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Nou, daar maken we nu een einde aan," antwoordde Jess vastberaden. Ze stak de dode vogel naar me uit, die ik met uitgestoken arm aannam. "Pluk deze maar, als je klaar bent, snij de keel door en laat het bloed eruit."
Ik voelde me stom dat ik me zo aan haar moest vertonen, maar ik kon mezelf niets wijsmaken, als ik zo doorging zou ik het einde van de maand nog niet eens halen.
Mijn vingers omklemden de veren van de vogel terwijl ik ze in kleine groepjes uittrok. Ze gaven niet echt mee, dus ik moest er wat kracht op zetten, maar ik was opgelucht toen er een hoopje veren langs me lag en dat stomme beest helemaal kaal was. Mijn mes trok ik van mijn heup af en op mijn gemakje haalde ik de keel open. Ik had niet verwacht dat het bloed er zo snel uit zou lopen. Een paar druppeltjes besmeurde mijn zwarte vans.
"Ik snap niet dat jullie het hebben kunnen overleven, zo allemaal voor jezelf," mompelde Jess opeens. Ik keek op. Ze was een vuurtje aan het maken, ze leek er erg goed in te zijn.
"Eerst deelden we alles, maar voedsel raakt ook op. Niet iedereen is er zo aan toe als ik en in het begin zorgde ik ook erg goed voor mezelf, tot James dood ging en ik andere dingen aan mijn hoofd had en nu Daryl er is, lijkt het zowat ieder voor zich geworden te zijn..." zei ik in een adem. Op mijn kont schoof ik richting het vuurtje en stak ik de vogel naar haar uit.

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 21:52 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Gelukkig is ze zo productief, de vogel is ze geplukt en het keeltje is ook al open gesneden. Het zachte windje zorgt ervoor dat de verenhoop naast haar langzaam uiteen waait. "Eerst deelden we alles, maar voedsel raakt ook op. Niet iedereen is er zo aan toe als ik en in het begin zorgde ik ook erg goed voor mezelf, tot James dood ging en ik andere dingen aan mijn hoofd had en nu Daryl er is, lijkt het zowat ieder voor zich geworden te zijn..." antwoord ze. Ik kijk haar verbaasd aan, als ze naar me toe schuift en de vogel overhandigt. Hij is er dus wel redelijk recent bijgekomen. Ik neem de vogel van haar aan, het fijne daarvan is dat je de huid niet hoeft te verwijderen, zoals bij andere dieren. Met mijn mes maak ik er een beter gat in, zodat ik er een stok doorheen kan schuiven en houd die boven het vuur. "Volgens mij kunnen jullie wel wat samenwerking gebruiken... Ik heb de rest nog niet gezien maar jullie twee zien er in ieder geval niet erg gezond uit." Vanaf de vogel komt een zacht gesis van het vet dat in het vuur druipt. Ik denk dat ze maar geluk hebben dat wij zijn gekomen, anders zouden ze nog een dood neervallen. Deze valt al bijna dood neer, een beetje simpel jagen was al bijna teveel inspanning voor haar.

---

Your make-up is terrible