{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 4 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Morrowind
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Morrowind
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 14:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rebecca Morgan
Rowan stond er wat onhandig bij met haar armen om haar mager lichaam geslagen, alsof ze koud had. Haar blik gleed inspecterend over het zo goed als lege landschap en toen ze besloten had dat het wel veilig genoeg was ging ze zitten. "Zeker weten dat je niet wilt zwemmen?" Ze wees naar de Walker die aangespoeld was.
Ik schoot zachtjes in de lach. "Het lijkt me zeer gezellig om de zee met hem te delen." Ik wierp nog een blik op de walker. "Kijk hem daar eens sexy zijn."
Ik trok behendig mijn shirt en broek uit en gooide ze op een hoopje naast mijn handdoek. "Misschien ga ik wel even met mijn voeten in het water."
Ik begon wat te rommelen in mijn rugzak. Er zat niet zo veel meer in: mijn portefeuille met geld dat nu niets meer waard was, een zonnebril, wat boekjes die ik had meegenomen om te lezen aan het zwembad en mijn fotocamera. Nieuwsgierig haalde ik hem eruit, terwijl ik op het aan knopje duwde. Tot mijn verbazing was de batterij niet plat. Het was niet echt een wonder aangezien ik hem al lang niet meer aangeraakt had, maar toch. Mijn vinger zweefde aarzelend boven het 'foto's bekijken'-knopje. Zou ik het wel aankunnen om James gezicht te zien? Het was het enige wat ik nog van hem had behalve zijn spullen. Toch schraapte ik al mijn moed bijeen. Mijn hand trilde hevig toen ik erop duwde en de eerste foto van ons tevoorschijn kwam. We zaten in de auto. Mijn moeder zat aan het stuur, ze keek geconcentreerd voor zich uit. Mijn vingers trilden. Zou ze nog leven?
Ik drukte op volgende. Het was een foto van mij. Mijn haren hingen voor mijn gezicht, terwijl ik grijnzend het ticket voor me uitstak met de boot op de achtergrond. Op die foto was ik duidelijk dikker dan nu en zag ik er gezonder uit. Bij de derde foto verscheen James, die op een ligstoel bij het zwembad rustig in een boekje aan het kijken was en bij de volgende foto in het water sprong. Bij de vijfde hield ik het niet meer. Het was een foto waarbij hij zijn lippen tegen mijn wangen drukte. We leken beiden zo gelukkig met die pretlichtjes in mijn ogen. James' bruine haar stond nog omhoog omdat ik er wild met mijn hand door gewreven had, zijn ogen waren dicht en hij had zijn armen om me heen geslagen. Ik had de camera in mijn handen. Mijn blik was in zijn richting afgewend en het leek alsof ik iets aan het zeggen was. Even kon ik zijn lippen weer tegen mijn wang voelen. Zijn armen om mijn lichaam heen. Maar toen ik mijn ogen terug opende was het allemaal verdwenen en bleef enkel een grote leegte achter. Mijn handen waren zo hevig aan het trillen dat de camera eruit schoof en met een plofje op de handdoek landde. Het water stond me al in de ogen. Had ik maar nooit op 'foto's bekijken' geduwd.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Ze schiet in een zachte lach "Het lijkt me zeer gezellig om de zee met hem te delen. Kijk hem daar eens sexy zijn." Ik glimlach wat en grinnik iets, als ik wat ontspan door haar grapjes. Ze begint zich uit te kleden en ik houd mijn blik ergens anders op gericht, ik heb weinig zin in de jaloezie over haar lichaam. Ze heeft een mooie, egale huid en soms zou ik wel willen dat ik die tatoeages niet genomen had. "Misschien ga ik wel even met mijn voeten in het water." zegt ze dan. "Dat klinkt wel lekker." geef ik toe en ik kijk naar de sokken aan mijn voeten terwijl zij wat in haar tas begint te rommelen. Als ik het geluid van een fotocamera kijk ik even op, maar ze lijkt in gedachten verzonken te zijn. Mijn blik glijd over het haast lege strand, het ziet er zo vredig uit op het moment. Mijn hoofd komt langzaam tot rust en ik begin zelfs iets slaperig ervan te worden daardoor. Mijn blik blijft hangen op mijn voeten en ik twijfel of ik mijn sokken uit moet trekken. Op mijn ene voet heb ik een kleine tatoeage van vogels die vliegen, maar dat zal wel niet zo erg zijn.
Als Rebecca plots haar camera laat vallen kijk ik op. Haar handen trillen helemaal en in haar ogen staan tranen. Ze is waarschijnlijk te ver terug gegaan in haar verleden door foto's te bekijken. Ik pak de camera op en zet die uit, om die terug in haar rugtas te steken en vervolgens mijn armen om het arme meisje heen te slaan. Ik weet niet zo zo goed wat ik moet zeggen, dus druk ik gewoon haar hoofd tegen mijn borstkas aan en aai ik opnieuw over haar donkere lokken heen, terwijl ik zachte sush geluiden maakt. "Hé, Rebecca... Laten we genieten van deze zeldzame dag en niet in het verleden leven." Net wat ik hoor te doen, maar het niet kan. Mijn verleden is alleen een stuk korter geleden, laten we zeggen enkele uren maar. Ze wilt mij hiermee afleiden en nu moet ik haar afleiden. "Wil je mijn tattoo zien? Het was een stomme impuls." grinnik ik dan.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Ik bleef voor me uit staren, niet eens merkend dat Rowan het ding uitzette en terug in mijn rugzak stopte. Ik werd zachtjes tegen haar aan getrokken, terwijl ze met haar hand door mijn haar ging. Ik voelde het bijna niet. Ik trilde nog steeds, maar ik hield mijn tranen in. Ik mocht niet huilen om goede herinneringen. Ik zou er juist om moeten glimlachen, maar het deed zo'n pijn. "Hé, Rebecca... Laten we genieten van deze zeldzame dag en niet in het verleden leven."
Ik maakte mezelf van haar los en knikte. "Ik had er niet naar moeten kijken," zuchtte ik. "Ik mis hem."
"Wil je mijn tattoo zien? Het was een stomme impuls," grinnikte ze toen opeens. Ik was al iets rustiger geworden en voelde me meer op mijn gemak. Zachtjes knikte ik. Ik was ergens wel jaloers omdat ik ook altijd een tattoo had gewild maar mijn moeder me altijd tegenhield. Ik wist precies wat ik wilde en waar ik het wilde. Een solsleutel achteraan in mijn nek.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Ze maakt zich van me los en knikt op mijn woorden. "Ik had er niet naar moeten kijken." zucht ze. "Ik mis hem." Ik knik lichtjes en begrijpend, ik zou er niet aan moeten denken om dingen terug te kijken nu. Ik heb dan ook nergens foto's van bewaard, zelfs alles uit mijn portemonnee geschud en mijn telefoon is toch al eeuwig leeg. Toch lijkt het me erger om te verliezen wat zij had, zo'n innige relatie. "Het spijt me echt voor je." mompel ik zacht. Ze knikt als ik haar af probeer te leiden met mijn tatoeage en ik voel me er iets ongemakkelijk om, maar als ik mijn sokken uit had gedaan had ze het toch wel gezien. Ik stroop de twee paar sokken van mijn voet af en trek de jeans en legging die ik draag iets omhoog. Het is nu gelukkig helemaal droog, maar het heeft even geduurd en eigenlijk zat dat best onprettig. De vogeltjes worden zichtbaar, maar de rest houd ik verborgen, waarna ik mijn been iets naar haar toe draai. Wow, in het zonlicht lijken mijn benen nog veel witter dan binnen zeg. Vroeger ging ik regelmatig onder de zonnebank omdat ik mijn lichaam niet liet zien, maar nu heb ik gewoon een ongezonde huidskleur gekregen. Ik glij even over de vogeltjes heen met mijn vingers en glimlach dan iets naar Rebecca. "Het doet best pijn daar, bij je enkel." vertel ik dan. Mijn andere sokken doe ik ook maar uit en mijn tenen raken het opgewarmde zand. Hm, dat gevoel heb ik eigenlijk best gemist. "Heb jij ergens tatoeages?" vraag ik, al zie ik ze niet nu ze in haar bikini zit.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Rowan stroopte haar broekspijp een stuk omhoog, samen met haar legging. Waarom had ze zoveel lagen kleding aan? Het was om je kapot te zweten hier. Oké, dat was misschien wat overdreven maar ik had het niet koud in mijn bikini.
Ze stak haar lijkbleke been uit en draaide die in mijn richting. Ze gleed met haar vinger over de vogeltjes en glimlachte. "Het doet best pijn daar, bij je enkel," vertelde ze. Ik knikte en bleef er een tijdje gehypnotiseerd naar staren. Ik was best wel jaloers, het zag er zo mooi en netjes uit.
"Heb jij ergens tatoeages?" vroeg ze toen.
Ik schudde langzaam mijn hoofd. "Ik wilde er altijd al eentje, maar ik heb nooit de kans gekregen er een te laten zetten." Mijn blik bleef op de vogeltjes hangen. "Zo mooi... Staan ze ergens voor?"

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Ze blijft er zelfs even naar kijken, voordat ze langzaam met haar hoofd begint te schudden. "Ik wilde er altijd al eentje, maar ik heb nooit de kans gekregen er een te laten zetten. Zo mooi... Staan ze ergens voor?" vraagt ze. Ik kijk er even bedenkelijk naar. "Vrijheid," antwoord ik dan en ik schuif mijn broek weer naar beneden. "Je zou ook geen tatoeages moeten nemen als je zo'n mooie huid hebt als jij, dat ontsiert je alleen maar." Eigenlijk zou ik haar blanke huid best willen aanraken, het ziet er zo zacht en mooi uit, in tegenstelling tot die van mij. In plaats daarvan wroet ik mijn tenen in het zand zodat ze er een stukje in blijven steken. Ik kijk opnieuw om me heen, heen en weer om te zorgen dat we zeker weten veilig blijven. Voor mezelf maakt het niet uit, maar voor haar wel. Ze heeft haar broertje om voor te leven en dat moet ze ook blijven doen. Ik zou het doodzonde vinden als één van hen het niet zou overleven. Omdat de zon zo hevig schijnt en de wind niet koud is, heb ik het ook niet zo koud. Ik ril voor de verandering eens niet als we buiten zijn en vind het eigenlijk wel lekker. Echt warm heb ik het niet, de enige keer dat ik me kan herinneren dat ik het warm had, was door zijn warmte en aanraking, toen had ik het zelfs naakt nog warm.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Vrijheid," antwoordde ze resoluut. Ik keek haar bewonderend aan. Vrijheid was iets moois, iets waar ik de laatste tijd te veel van gehad had. Ik wilde terug naar mijn oude leven in Boston. "Je zou ook geen tatoeages moeten nemen als je zo'n mooie huid hebt als jij, dat ontsiert je alleen maar."
Ik keek haar aan alsof ze gek was. Mijn huid was niet speciaal mooi. Hij was effen op een paar littekens van brandwonden en jeugdwonden na.
"Mijn moeder zei precies hetzelfde," mompelde ik. Met een klein glimlachjes stond ik op. "Ik ga even het water in."
Met een grote boog liep ik om de Walker heen. Mijn teen stopte ik eerst in het koude water en niet veel later stond ik er tot aan mijn knieën in. Grijnzend stampte ik wat water in Rowan richting, maar ze zat net iets te ver weg. Ze was zo serieus om een jaar of twintig te zijn. Toen ik zo jong was ging ik feesten en trok ik me niets aan van anderen. Volgens mij had ze al heel wat meegemaakt.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Ze kijkt me aan alsof ik helemaal gek ben geworden, maar ik meen het echt serieus. Misschien een kleine, maar meer is toch niet mooi op haar huid? Ze zou zichzelf ermee verpesten. "Mijn moeder zei precies hetzelfde," murmelt ze en met een klein glimlachje staat ze op. "Ik ga even het water in." Ik knik eens. "Oké." zeg ik en ik kijk toe hoe ze om de aangespoelde walker heen loopt en met haar teen het water probeert. Ze laat in ieder geval niet merken of het koud is en loopt er al snel verder in. Die durft wel. Ik haal af en toe mijn blik van haar af om om me heen te kunnen kijken. Als ze grijnzend begint te stampen met het water begin ik zacht te lachen, ook omdat het water toch niet bij mij komt. Ik zwaai eens naar haar dat ze me toch niet te pakken krijgt vanaf daar en begin dan toch mijn broekspijpen enkele centimeters op te rollen. Er steken twee dunne, witte stokjes onderuit, aan de ene kant zie je dat er een andere tatoeage onder zit en op beide zijn de witte, dikke streepjes zichtbaar. Ik kijk weer op en wil eigenlijk naar Rebecca roepen, maar ik hou me nog op tijd in, dat zal niet echt al te slim zijn eigenlijk. Ze is zo speels en lijkt zo onbezorgd te zijn op zulke momenten. Ik wil het ook zo graag, maar zodra ik me eraan waag komt hij terug, waardoor ik me opnieuw terug trek en alleen geniet van de zon en het kleine beetje vrijheid wat dit ons verschaft.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Rowan zwaaide pesterig in mijn richting, omdat ik haar toch niet kon raken. Ze keek even onderzoekend rond en rolde haar broekspijpen op. Ik bukte me en nam een klodder natte zand op, om in haar richting te gooien. Expres gooide ik hem voor haar voeten neer, omdat ik haar niet wou raken. Van sommige mensen had ik geleerd dat ze het niet leuk vonden als ik hen nat maakte.
Een tijdje bleef ik om me heen kijken. Ik wou dat ik kon zwemmen. Zeewater bleek erg bevorderend te zijn voor het dichtgroeien van wonden, maar ik betwijfelde of het ging helpen als er walkerdrap mee gemengd was.
"Kom op, Rowan!" zei ik lachend, maar volgens mij ging het niet werken om haar er mee in te krijgen, dus ik liep terug in haar richting. Het zand plakte aan mijn voeten, een gevoel dat ik normaal haatte, maar nu voelde het zo heerlijk. Ik nam haar beide armen vast en begon haar al recht te trekken. "Je broekspijpen zijn toch opgerold, dan kan je even goed een stukje het water in gaan. Het is heerlijk!"

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Plots gooit ze een klodder nat zand mijn richting op, die voor mijn voeten land. Ik kijk met een glimlachje op naar haar, terwijl zij om zich heen ijkt. Ik vraag me af of ze gaat zwemmen of niet. Blijkbaar niet, want ze begint naar mij te roepen. "Kom op, Rowan!" zegt ze lachend. Ik schud gelijk met mijn hoofd, wel met een klein glimlachje. Ze is wel erg vermakelijk. Ik denk dat ze er genoeg van heeft want ze komt het water uit. Wat ik niet had verwacht is dat ze mijn beide armen vast pakt en me recht begint te trekken. "Je broekspijpen zijn toch opgerold, dan kan je even goed een stukje het water in gaan. Het is heerlijk!" probeert ze me over te halen. Ik lach eventjes en laat me dan toch overeind trekken door haar. "Alleen mijn voeten dan." geef ik toe, voor ik straks nog meer nat zand naar mijn hoofd krijg. Voorzichtig loop ik naar de rustige golven toe en plaats ik mijn voeten op het natte zand. "Oh, het is echt koud." zeg ik iets verschikt als ik haar aankijk. Kippenvel trekt over mijn lichaam heen, vooral als de kleine golfjes over mijn voeten heen spoelen. Het zorgt er wel voor dat ik wakkerder wordt, eigenlijk.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Rowan lachte niet echt overtuigend, maar stond toch op. "Alleen met mijn voeten dan."
Ik knikte goedkeurend en bestudeerde lachend al haar bewegingen. "Oh, het is echt koud!" Ze keek me geschrokken aan, maar bleef toch staan.
Ik keek haar glimlachend aan en liep toch even terug naar het strand. "Fuck dat shit," mompelde ik terwijl ik het verband begon los te trekken. "Ik ga zwemmen."
Ik kon niet tegen de kwelling van de combinatie zon, zee, strand en ik die niet het water in mocht, dus daar ging ik dan maar wat aan doen. Ik trok het kompres eraf en bestudeerde het eens goed. Het bloeden was gestopt, maar er zaten nog geen korstjes op. Met een onschuldig glimlachje liep ik voorbij Rowan, steeds dieper het water in. Dit voelde zo goed.
"Geef toe," grinnikte ik lachend. "Het is verfrissend."

[ bericht aangepast op 31 jan 2013 - 21:29 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Ze glimlacht naar me en begint ineens haar verband los te maken. "Fuck dat shit. Ik ga zwemmen." hoor ik haar zeggen waar ik zacht om moet lachen. Ze durft wel hoor. Ik kan vanaf hier niet zien hoe het eruit ziet, maar blijkbaar goed genoeg. Ze loopt dan ook voorbij mij met een glimlachje en gaat steeds dieper het water in. Ik vind het knap dat ze dat doet. "geef toe. Het is verfrissend." grinnikt ze lachend en ik knik iets, hoewel ik nog altijd een beetje bedenkelijk ben. "Ja, dat is het zeker." antwoord ik. Ik blijf even naar mijn witte voeten kijken tegen het zand en water aan, het is redelijk helder water. Ik moet niet denken om hier te zwemmen, aangezien ik geen idee heb wat er op de bodem ligt. Het doet me denken aan de eerste keer dat Daryl zich schaamteloos ontkleedde en het water inging. Ik had nooit durven te dromen dat ik zijn lichaam aan zou mogen raken, nu is het gebeurd en veranderd in een nachtmerrie. Nog een herinnering die ik weg stop in het stukje waar ik nooit meer mag komen. Snel schud ik het van me af en kijk ik naar Rebecca. "Is het een beetje te doen?" vraag ik terwijl ik lichtjes glimlach. Mijn lange haar waait lichtjes mee met het zachte briesje en bijna waan ik mezelf weer op vakantie. "Volgens mij ben je net een vis in het water." glimlach ik.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Ja, dat is het zeker." Toen Rowan naar haar voeten staarde, draaide ik me om en liep ik dieper. Ik durfde niet dieper te gaan dan mijn heupen, maar op een of andere manier leek de zee me te dwingen. Een golf overspoelde me helemaal en een pikkend gevoel van het zoute water trok door mijn buik heen. Ik kreunde, zachtjes op mijn lip bijtend maar mezelf toch dwingend dieper te gaan.
"Is het een beetje te doen?" klonk Rowans stem. Ik ging voor de korte pijn en duwde mijn lichaam in een keer onder. Ik wist niet zeker of ze het over mijn wondde of het water had, dus ik sprak maar voor ze allebei. "Ja, het valt goed mee."
De wind deed haar lange haren rond haar gezicht dansen en met haar bleke huid leek ze net op een engel in de zon. Ik liep nog wat achteruit, hopend dat ik niet op iets vies in het water zou stootten, maar toen het water tot mijn middel kwam durfde ik niet meer dieper te gaan.
"Volgens mij ben je net een vis in het water?" Rowan glimlachte. Ik was ongeveer zo'n twintig meter van haar verwijderd.
"Vissen zijn vies," mompelde ik als antwoord. Vroeger had ik echt bang om in de zee of een meer te zwemmen, gewoon door de vissen die zich erin bevonden.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Rebecca duwt haar hele lichaam het koude water in, die is gek. "Ja, het valt goed mee." antwoord ze. Mijn voeten wennen maar net aan het koude van het water en zij duikt er gewoon in en zegt dat het meevalt. Ze loopt nog verder en blijft ergens tot haar middel staan, zo'n 20 meter van mij af. "Vissen zijn vies." antwoord ze mompelend en ik moet daar om grinniken. Daar heeft ze gelijk in. Glibberig, bah. Nee, ik vind vissen ook maar niets. "Oké, geen vis dus." grinnik ik naar haar. Ik loop een stukje door de branding heen en weer, langzame passen en maar enkele meters, voor ik me weer omdraai en terug loop door het water. Mijn ogen glijden over de schaduwen, waar ik de bewegingen in kan herkennen. Ze zijn er alleen niet echt, het is te wazig om echt te kunnen zijn. Het is er ook niet constant, als het walkers waren, waren ze allang hier. Ik heb dan wel geen nachtmerries, maar dit is ook redelijk vervelend. Ik draai me weer om naar Rebecca als ik niets zie en glimlach wat. "Ik ga weer op het strand zitten hoor." zeg ik haar toe. Bij het water voel ik me helemaal niet op mijn gemak op de één of andere manier, nog nerveuzer dan anders. Ik stap het natte zand uit en meteen kleeft het droge zand aan mijn natte voeten. Ik laat mezelf weer neerzakken en probeer het zand van mijn voeten af te vegen. De zon zorgt ervoor dat ik mijn broekspijpen nog iets verder omhoog durf te stropen, zodat het nu tot halverwege mijn kuiten zit.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Oké, geen vis dus," grinnikte Rowan. Ze liep een stukje verder het water in, waardoor haar broekspijpen net niet nat werden en ging er daarna weer uit. "Ik ga weer op het strand zitten hoor."
Ik knikte ging nog een keer onder, zodat het water tot mijn nek kwam. Mijn ogen schoten van de Walker die in het water lag en terug naar mezelf. Met een klein sprongetje duwde ik mezelf recht. Iets glibberig spartelde aan mijn voet en al springend ging ik het water uit. Ik was er nog nooit zo snel uit geweest. Toen ik uiteindelijk in het zand neerviel begon ik te lachen. "Het is zo vies als er iets aan je voet komt!"
Ik duwde mezelf recht en wandelde voorzichtig richting de drijvende walker die langzaam maar zeker verder de zee in gesleurd werd. Ook ik liep terug het water in, om hem met zijn voet vast te nemen en achter me aan te sleuren. Hij was best zwaar en door de stroming brak zijn voet af. Ik trok even een vies gezicht naar de voet in mijn hand en gooide die daarna het strand op. "O nee, jij gaat nergens heen," mompelde ik tegen de Walker. Met zijn beide benen trok ik hem het strand op en sleepte ik hem richting de hoop die ik al gemaakt had. Een spoor vertrok vanaf het strand tot de hoop.
Mijn handen spoelde ik af in het water. Terug bij Rowan liet ik me op de handdoek vallen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov